Lögberg - 23.01.1919, Blaðsíða 3

JuÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. JANÚAR 1919
8
Mercy Merrick
Eftir VILKIE COLLNIS.
saga virtist svo einkennileg, að yfirvöldin álitu
hana sprottna af sinnisveiki. En saimt sem áð-
ur — við nákvæmarirannsokn reyndist allmikið
af henni satt.
Frönsku mennirnir, sem særðust um sama
ieyti, fundust; enginn þeirra hafði séð hjúkrun-
aristúlku í svörtum klæðnaði með rauðan kross á
öxlinni. Sú eina lifandi stúlka, isem þar var, var
xmg ensk stúlka í grárri ferðayfirhöfn, er tafðist
þar við landamærin, og var hjálpað heim á leið
afenskum fregnritara.”
“Þiað var Graoe,” sagði lafðin.
“Og fregnritarinn var eg,” sagði Horace,
sem hafði hlýtt á vin sinn með nákvæmni.
“Ennlþá fáein orð,” sagði Júlfan, “og þér
munuð skilja hvers vegna eg liagnýtti mér góð-
mensku og eftirtekt yðar. ”
' Hann tók bréf upp úr vasa sínum, sem hann
hafið fengið frá enska konsúlnum í þýzka bæn-
um, og las endirinn af því
“í stað þess að fara sjálfur á sjúkrahúsið,
sagði eg skriflega frá því, ihvemig tilraun mín
að finna hina horfnu hjúkrunarstúlku hefði mis-
'hepnast. Um tíma heyrði eg ekkert um hina
veiku stúlku, sem eg held áfram að kalla Mercy
Merrick. Fyrst í gær fékk eg aftur boð um að
finna sjúklinginn. Hún var nú orðin svo frísk,
að hún mátti' yfirgefa sjúkrhúsið, og gaf í skyn
íið áform sitt væri að fara til Englands. Yfir-
læknirinn hafði þess vegna sent boð eftir mér.
Það var ómögulegt að tef ja ferð hennar vegna
mismundandi skoðana læknanna um sjúkdóminn,
Alt, sem hún gat gjört, var aðgefa mér nauðsyn-
legar bendingar, og fela mér svo málið í hendur.
Þegar eg sá hana næst var hún daufleg og þögul.
Hún duldi það ekki, að það væri að kenna skeyt-
Ingarleysi mínu, að eg gat ekki fundið hjúkraxl-
arstúlkuna. Að mínu leyti hafði eg enga heim-
Ild til að teppa för ‘hennar. Eg spurði hana að-
eins hvort hún hefði næga peninga til ferðarinn-
ar, o>g sagði hún mér að sjúkraíhúspresturinn
hefði opinberað hina yfirgefnu stöðu sína fyrir
biæjarbúum, og að ensku f jölskjddurnar, sem þar
ættu heima,hefðu skotið saman dálítilli upphæð
lianda sér, sem gjörði benni mögulegt að komast
til' föðurlands síns. Þegar eg spurði hana hvort
hún ætti vini á Englandi, svaraði hún: ‘ ‘ Eg á
einn vin, som er meira virði en mikill fjöldi —
það er lafði Janet Roy. ’ ’ Þér getið ímyndað yð-
ur hve hissa eg varð að heyra þetta. Eg áleit
þýðingarlaust að spyrja hana um fleira, hvem-
ig hún þekti frænku yðar, ihvort hún byggist við
íienni o. s. frv. Undir þessum kringum'stæðum
hefi eg, þar eð eg veit fyllilega að eg má treysta
yðar isamhygð með þeim ógæfusömu, eftir ná-
kvæma umihugsun, ásett mér að veita þessari
vesalings stúlku nokkra vernd þegar hún kemur
til London, með því að léta hana færa yður þetta
bréf. Þér fáið sjálfur að heyra, hvað hún hefir
að segja, og þér getið betur en eg dæmt um það,
hvort hún stendur í nokkru sambandi við lafði
Roy. Eg hefi aðeins einni upplýsingu við að
bæta, áður en eg enda þetta langa hréf. Eins og
eg sagði, forðaðist eg að spyrja um nafn hennar
í fyrsta siktfti sem eg sá hana. Þegar eg fann
hana í annað sinn, ásetti eg mér að spyrja hana
mn það.”
“Þegar JúHan las þessi orð, varð hann var
við að frænka hans hreyfði isig. Hún hafði stað-
ið upp, gengið að baki hanis og ætlaði sjálf að
lesa bréf konsúlsins yfir öxl hans.
Júl'ían sá þetta nógu snemma til að geta l'agt
hendi sína ofan á tvær síðustu línurnar.
“Því geiúrðu þett^?” sagði lafðin önug.
‘ ‘ Yður er velkomið að lesa endirinn á bréf-
inu, lafði Janet,” sagðiJúlían. “En áður en þér
gjörið (það, verð eg að búa yður undir óvænt at-
riði. Leyfið mér því að lesa endirinn, meðan
þér horfið á mig, þangað til eg tek hendina ofan
af tveim síðustu orðunum í bréfi vinar míns. ’ ’
Svo lais hann áfram:
‘ ‘ Eg horfði í augu stúlkunnar og sagði við
Iiana: ‘ ‘ Þegar 'þér komuð hingað, neituðuð þér
að það væri yðar nafn, sem fötin eru merkt með.
En ef þér heitið ekki Mercy Merrick, hvað hfeit-
ið þér þá?” Hún svaraði ihiklaust: “Nafn
mitt er-------”
Júlían lýfti hendinni af bréfinu.
Lafði Janet sá tvö næstu orðin, hrökk við og
rak upp undrunaróp, sem kom Horace til að
stökkva upp af sitólnum.
“Segðu mér það,” hrópaðivhann. “Hvað
nefndi hún sig?”
Júlían svaraði:
‘ ‘ Grace Roseberry. ’ ’
Það var sem Horace hefði orðið fyrir eld-
ingu, og horfði ráðaleysislega á lafði Janet.
Þegar hann var búinn að ná sér ögn, sagði
'hann við Júlían:
“ Er þetta spaug ? Sé svo, þá finn eg ekkert
skemtilegt við það. ’ ’
Júlían svaraði um leið og hann benti á hinar
þétt skrifuðu línur bréfsins:
“Maður, sem skrifar jafn langt bréf og
þetta, skrifar í fullri alvöru. Stúlkunni var full
alvara þegar hún sagðist heita Graoe Roseberry,
og þegar hún fór frá Mannbeim, fór hún beina
ieið til Englands, í því skyni eingöngu að finna
lfifði Janet Roy.
Svo sneri hann sér að frænku sinni og sagði:
‘ ‘ Þér isáuð mig hrökkva við, þegar eg heyrði
yður í fyrsta sinn nefna nafnið ungrú Rose-
lærry. Nú vitið þér hvers vegna. ’ ’
Svo sneri hann sér aftur að Horace og
sagði:
“Þér heyrðuð mig seg’ja að þér, sem vænt-
anlegnr eiginmaður ungfrú Roseberry, mynduð
yilja hlusta á samtal okkar lafði Janet. Nú vit-
ið þér hvers vegna.”
‘ ‘ Þessi stúlka hlýtur að vera brjáluð, ’ ’ sagði
•afði Janet. “En það er að sönnu mjög ein-
kennileg tegund af brjálsemi. Yið verðum, að
minsta kosti fyrst um sinn, að halda þessu
leyndu fyrir Grace. ’ ’
‘ ‘ Það er sýnilegt, að Graoe, í sínu núverandi
heilbrigðisástandi, má ekkert vita um þetta,”
sagði Horace. “Það væri bezt að segja þjón-
unum að hleypa henni ekki inn, ef hún skyldi
koma.”
“Það skal strax verða gjört,” sagði lafðin.
“En mig furðar það, Júlían — gjörðu svo vel að
hringja bjöllunni — að þú í bréfiþínu segist bera
áhuga fyrir þessari stúlku.”
Júlían svaraði, án þess að hringja:
‘ ‘ Eg ber nú meiri áhyggju fyrir henni en áð-
ur, þegar eg veit að ungfrú Roiseberry er gestur
í yðar eigin liúsi.”
“Þú hefir ávalt verið undarlegur í skoðun-
um þínum,” sagði lafðin. “En hvers vegna
hringir þú ekki?”
“Af góðri ástæðu, kæra frænka. Eg vil ó-
gjarnaii heyra yður skipa þjónunum að loka dvr-
unum fyrir þessari vinalausu stúlku. ’ ’
Lafði Janet leit á hann þeim augum, sem
sögðu að hún áliti hann beita heldur mikilli
þrjózku við sig, og sagði:
“Þú ætlast víst ekki til, að eg veiti þessari
stúlku viðtökuf ”
‘ ‘ Eg vona að þér kynokið yður ekki við því,’
svaraði Júlían rólegur. “Eg var ekki heima
þegar hún kom til mín. Eg verð að heyra, hvað
hún hefir að segja, — og eg vil helzt heyra það í
nærveru yðar. Þegar eg fékk svarbréfið yðar,
þar sem þér leyfðuð að hún væri kynt yður, skrif
t aði eg henni og bað liana að koma hingað. ’ ’
Lafði Janet leit upp í loftið o gspurði:
‘ ‘ Nær veitist mér sá heiður að taka á móti
lafðinni?”
“1 dag,” svaraði Júlían.
‘ ‘ Á hvaða tíma ? ’ ’
Júlían leit rólegur á úrið sitt.
“Það eru nú liðnar tíu mínútur síðan hún
átti að vera hér, ’ ’
Á sama augnabliki kom þjónn inn og rétti
Júlían nafnmiða.
“StúLkan óskar.að tala við yður, herra.”
“Það er hún,” sagði Júlían rólegur.
Lafði Janet leit á nafnmiðann og sagði
gremjulega:
“Ungfrú Roseberry! Það er prentað á
nafnmiða hennar. Júlían, eg vi‘1 ekki sjá hana’.
“Hvar er stúlkan núna?” spurði Júlían
þjóninn.
‘ ‘ 1 morgunverðarherberginu, herra. ’ ’
“Láttu hana vera þar kyrra, og bíð þú fyr-
ir utan þangað til þú heyrir í bjöllunni. ’ ’
Þjónninn fór og Júlían sneri sér að frænku
sinni: ,
“FyriWefið mér að eg gef þjónunum skip-
anir í nærvérti yðar, en mér er það áríðandi, að
þér takið engin vanhugsuð áform. Við verðum
að heyra hvað þessi stúlka hefir að segja.”
Horaoe var á annari skoðun, og sagði með
ákafa;
‘*Það er móðgun gegn Grace, að hlusta á
orð hennar.”
“t>að er mín skoðun líka,” sagði lafði
Janet.
“Það er ekki áform mitt að kasta neinum
skugga á ungfrú Roseberry, eða að flækja henni
inn í iþetta málefni.” Svo sneri hann sér að
frænku sinni:
“Eins og þér máske munið, minnist konsúll-
inn á það í brófi sínu, að læknarnir höfðu mis-
munandi skoðanir um sálarheilbrigði hennar.”
“Með öðrum orðum sagt,” sagði lafði Jan-
et, “að það er brjáluð manneskja í mínu húsi,
sem ætlast er til að eg veiti móttöku. ’ ’
“Við skulum engar öfgar nota,” sagði Júl-
ian. “Ef hún þjáist af veikri sál, spyrjið yður
þá livort rétt sé að flegja henni út í heiminn, án
þess að útvega henni viðeigandi samastað.”
Lafði Janet varð að viðurkenna sannleik-
ann í þessum orðum.
Hún flutti sig til á stólnum og sagði:
“Þetta er sannleikur, Júlían. Álítið þér
' það ekki líka, Horaoe?”
“Það get eg ekki viðurkent,” sVaraði hann.
Júlían sagði: ,
“ Við höfum öll þrjú áhuga á því að komast
að réttri niðurstöðu í (þessu efni. Eg vil benda
yður á það, lafði Janet, að nú er bezta tækifærið,
ungfrú Roseberry er ekki heima. Ef við notum
ekki tækifærið nú, hver veit nema einhverjar ó-
geðslegar tilviljanir komi fyrir næstu dagana.”
“Látum stúlkuna koma inn,” sagði lafði
Janet. “En strax, Júlían — áður en Graee
kemur aftur. Máske þú viljir hringja núna?”
Nú hringdi Júlían.
“Má eg skipa þjóninum?” spurði hann.
‘ Skipaðu honum hvað sem þú vilt, en láttu
l>etta taka enda eins fljótt og mögulegt er,”
sagði lafðin, stóð upp og fór að ganga um gólf
til að jafna sig.
Horace bjóst til að fara.
“Þér farið líklega ekki?” sagði lafðin.
‘ ‘ Eg sé enga ástæðu til að vera hér, ’ ’ sagði
hann önugur.
“En ef eg vil að þér séuð hér?”
‘ ‘ Það er annað mál — þá verð eg náttúr-
lega, en eg verð samt að minna yður á það, að eg
er á annari skoðun en Júlían. Að mínu áliti
1 liefir þessi stúlka engar réttmætar kröfur til
okkar. ’ ’
Nú reiddist Júlían í fyrsta skifti.
“Allar stúlkur hafa kröfur til okkar,Hor-
ace,” sagði liann hörkulega. “Maður má ekki
vera of tilfinningarlaus.”
Út af þessum mismunandi skoðunum höfðu
þau ósjálfrátt nálgast livert annað, og sneru nú
baki að bókblöðudyrunum.
Þau heyrðu nú ofurlítinn hávaða á bak við
sig og sneru sér við.
Fyrir innan dyrnar stóð lítil stúlka, klædd
dökkum fátæklegum fötum. Hún Ivfti blæjunni
og sýndi sorgþrungið, fölt og magUrt andlit.
Ennið var lágt en breitt; óvanalega langt á milli
augnanna; en að hinu leytinn var andlitið lag-
legt; í góðum holdum hefði andlit þetta verið
fallegt.
Litla, magra stúlkan stóð kyr við dyrnar.
Hinar þrjár persónur stóðu í sömu sporum
og horfðu á hana.
Enda iþótt þau þektu alla siði félagslífsins,
voru þau í þetta sinn ögn feimin, sem þau höfðu
aldrei verið síðan þau voru börn.
Hafði þessi sanna Grace Roceberry vakið
hjá þeim nokkurn efa um þá stúlku, sem stolið
hafði nafni hennar og stöðu?
Nei, al'ls ekki.
Lafði Janet fékk strax Óþokka á þessari
stúlku, og hins sama fundu þeir til, Horaoe og
J úlían. Það var eins og grunur um yfirvofandi
ógæfu hefði komið inn með henni.
Algjörð þögn var í herberginu um nokkrar
mínútur.
Rödd hinnar ókunnu — hörð skír og róleg
— rauf þögnina.
Hún leit spyrjandi á mennina um leið og
jhún sagði:
“Herra Júlían Gray?”
Júlían nálgaðist hana.
‘ ‘ Mér þykir leitt að eg var ekki heima, þeg-
ar þér komuð með bréf konsúlsins til mín,”
sagði hann. “Viljið þér ekki fá yður sæti?”
Til þess að gefa fyrirmynd, settist lafði
J anet, en Horace stóð við hlið hennar.
“Eg neyðist til að hlusta á þessa stúlku,”
liugsaði gamla konan, “en eg þarf ekki að tala
við hana. Það verður Júlían að gjöra.”
“Viljið þér ekki setjast?” sagði Júlían aft-
ur.
Horfandi á húsmóðurina spurði hún:
“Er þetfa hifði Janet Roy?”
Júlían sagð\ svo vera og vék til bliðar til að
vita hvað nú kæmi.
Ókunna stúlkan gekk nú til lafðinnar. Öll
framkoma hennar, síðan hún kom inn, benti hæ-
versklega á það, að ihún bjóst við góðri móttöku.
‘ ‘ Síðustu orðin sem faðir minn sagði við
mig á banabeði sínum,” sagði liún, “voru, frú,
að eg mætti búast við vingjarnlegri móttöku og
verad hjá yður. ’ ’
Lafði Janet svaraði engu. Hlustaði á
hana með nákvæmri eftirtekt og beið eftir meiru
Grace Roseberiy hopaði á hæl, ekki kjark-
laus, en hún fann sig auðmýkta,
“Hafði faðir minn rangt fyrir sér?” spurði
hún með þeim tiguleik og röggsemd, sem kom
lafði Janet til að hætta við þögnina.
Hún spurði kuldalega:
“Hver var faðir yðar?”
Grace Roseberry svaraði hissa:
“Hefir þjónninn ekki fengið yður nafn-
spjald mitt?”
“Hvert af nöfnum yðar?”
‘ ‘ Eg skil yður ekki. ”
“Þá skal eg tala ljósara. Þér spurðuð
hvort eg þekti ekki nafn yðar. Nú spyr eg við
hvaða nafn þér eigið. Á nafnmiða yðar stóð:
“Grace Roseberry”, en á fatnaði yðar, þegar
þér láuð á sjúkrahúsinu, stóð: Mercy Merrick”.
Nú kom hálfgjörður ráðaleysissvipur á
Grace. Svo leit hún bænaraugum til Júlans, og
sagði:
‘ ‘ Konsúilinn, vinur yðar, hefir líklega get-
ið þess í bréfi sínu með hvaða nafni föt mín voru
merkt?”
“Konsúllinn hefir skrifað mér um alt, sem
þér hafið sagt honum, ’ ’ svaraði Júlían vingjarn-
lega. “En ef eg rná ráðleggja yður, þá ættuð
þér með yðar eigin orðum að segja lafði Janet
sögu yðar. ’ ’
Fremur óviljug, en iþó með kurteisi, sagði
Grace við lafði Janet:
“Fatnaðurinn, sem þér mintust á, var eign
annarar stúlku. Regnið streymdi niður, þegar
hermennirnir hindruðu ferð mína við landamær-
in. Bg var búin að vera á ferðinni marga
klukkutíma, svo föt mín voru gegniblaut. Föt-
in, sem vom merkt “Mercy Merrick”, léði
Mercy Merrick mér sjálf, meðan hún hengdi mín
til þerris í eldhúsinu. Eg var í fötum hennar
þegar eg varð fyrir sprengikúlunni, og í sömu
fötunum var eg borin meðvitundarlaus burt,
eftir að búið var að skera mig upp.”
Lafði Janet hlustaði á hana — en það var
líka alt. Hún sneri sér að Horace og sagði
háðslega:
‘ ‘ Hún hef ir svar sitt tilbúið. ’ ’
Horace svaraði á sama hátt:
“Það er of vel frá því gengið.”
Grace leit til þeirra og roðnaði. Sagði svo
tiguleg og róleg:
“Á eg að skilja af þessu að þér trúið mér
ekki?”
Til þess að stilla til friðar greip Júlían
fram í:
“Lafði Janet spurði yður áðan, hver faðir
yðar væri, ’ ’ sagði. hann.
‘ ‘ Faðir minn var hinn framliðái Roseberry
ofursti. ’ ’
Lafðin leit gremjulega til Horaoe og sagði:
‘ ‘ Mig furðar hve örugg hún er. ’ ’
Júlían greip aftur fram í áður en frænka
hams gat sagt meira.
“Eg bið yður að leyfa okkur að lieyra hvað
hún hefir að segja.”
Ilann sneri sér nú að Grace og sagði vin-
gjarnlega:
“Getið þér gefið okkur nokkura sönnun
fyrir því, að þér séuð dóttir Roseberry ?”
“Sönnun! Eru ekki orð mín nóg?” sagði
hún hörkiilega.
Með sömu rólegu röddinni sagði Júlían:
“Afsakið, en þér gætið þess ekki, að þetta
er í fyrsta isinni, sean þér og lafði Janet sjáist.
Reynið að setja yður í hennar stað. Hvernig
getur hún vitað að þér séuð dóttir hins fram-
liðna ofursta Roseberry ?”
Grace laut niður og settist. Svipur lienn-
ar lýsti bæði gremju og ráóaleysi.
“ Ó, ef eg hefði bréfin, sem stolið var frá
mér.”
✓ Overkuð skinnvara [
Húðir, Ull, Seneca-rætur
Sendið alt til vor. Þér getið átt von á réttu og hæsta verði og fljótri borgun. Skrifið eftir verðlista.
B. 281 LEVINSON & BROS. -3 Alexande Ave. - WINNIPEG

R S.Robinson
Stofnsett 1883
*tlbú:
Saottle, Wuh.,
EOnonton, Alta.
Lo Pu, Man.
Konora, ínt
U. S. A.
Gæror
Ull
Kaaplr oo oolor
Höfottotúll__$250,000.0°
Soneoa
RAW FURS
$ 1.60
1.20
12.00
No. 1 Afar-stór $22.00
No.
Fín Ulfa
1 Afar-st6r 20.00
Vanaleg: Ulfa
rættr
N,o. 1 Stor
Vetrar Rotta
No. 1 Stór
Haust Rotta
No. 1 Afar-8tór
Svört Mlnk
Smærrl og lakari tegunAir hlutfallalegra lægri.
_____ BíttitS ekki meöan eftirspurn er mlkil.
SENDID BEINT TIL mtrtOBm NEAD 0FFICE 197 BUPERT ST., WINNIPEG
Jl Frosin NautshúS
.15
150—152 Puifio Avo. Eaot
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjamt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
eru í ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
„Hinn varfærni tannlæknir"
Cor. Lo^an Ave. oé Main Street, Winnipeé
TIL ATHUGUNAR
500 menn vantar undir eins til þess aS læra atS stiðrna blfreiCum
og gasvélum — Tractors á Hemphills Motorskólanum í Winnipeg.
Saskatoon, Edmdnton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda I Canada og fjölda margir Canadamenn. sem
stjórnuSu bifreiðum og gas-tractors, hafa þegar orBiB aS fara I herþjön-
ustu eSa eru þá á förum. Nö er tlmi til þess fyrir ySur aS læra góSa
iSn og taka eina af þeim stöSum, sem þarf aS fylla og fá f laun frá
$ 80—200 um mánuSinn. — paS tekur ekki nema fáeinar vlkur fyrtr
yBur, áS læra þessar atvinnugreinar og stöSumar biBa ySar, sem vél-
fræSingar, bifreiSastjórar, og vélmeistarar á skipum.
NámiS stendur yfir I 6 vikur. Verkfaeri frf. Og atvinnuskrlf-
stofa vor annast um aS tryggja ySur stöSuraar aS enduSu náml.
SláiS ekki á frest heldur byrJiB undir eins. VerSskrá send ókeypls.
KomiS til skólaútibús þess, sem næst ySur er.
Hemphills Motor Schools, 220 Pacific Ave, Winnipeg.
Otibú I Begina, Saskatoon. Edmonton, Lethbridge, Calgary. Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
Nefnið Lögberg þegar þér verzlið við
þá eða þau félög sem auglýsa í blaðinu
í
toe;0
Sanitary
Sóttgerlar blómgast að jafnaði
hvergi betur en í samskeytum
á mjólkurfötum almennings.
Pað er naestum sama hve vand-
lega reynt er að þvo þaer; innan
lítils tíma eru þær orðnar aftur
að gróðrarstöð gerla og sótt-
kveikja
EDDY’S INDURATED FIBREWARE
MJÓLKURFÖTUR
fullnægja 100 per cent af blátt áfram óforgengileg-
heilbrigði, vegna þess að
á þeim eru engin sam-
skeyti eða fellingar. Þær
eru búnar til í einu lagi,
mað alveg einstakri vand-
virkni. — Yfirborðið er
hulið óslitandi glerungi,
og þolir hvað sem er.
Eddy’s mjólkurfötur eru
ar. Þær geta hvorki dal-
ast, sprungið né ryðgað,
og engin venjuleg slys
geta orðið þeim að tjóni.
Þær kosta ekki meiri pen-
inga, en algengar mjólkur-
fötur. Þær spara heimil-
inu mikið verk undireins
og i framtíðinni peninga.
The E. B. EDDY CO. Limited
HULL, Canada
Makers of the Famous Eddy Motches
B4
Markaðsskýrslur.
HeUdsöluverS f Winnipeg:
Nýjar kartöflur 75 cent Bush.
Creamery smjör 49 cent pd.
HeimatilbúiS smjör 40 cent Pd.
Egg send utan af landi 45 cent.
Ostur 24%—26 cent.
Hveiti bezta teg. S6.37% c. 98 pd.
Fóðnrmjöl vlð mylnumar:
Bran $31.42, Short $36.00 tonniS.
Gripir:
gripum 7.00—7.75 ... ___
All-góSar 6.76—7.25 —
TJxar:
þeir beztu 7.60—8.00
GóSlr 6.00—7.00 _
MeSal 6.00—7.00 —
Graðungar:
Beztu 6.80—7.00 .. _____
GóSir 15.76—6.25 - ,,, |
MeSal 6.00—6.60 —
Kálfar:
Beztu 9.00—9.50
GóSir 7.59—8.50 __
Fé:
Beztu lömb
14.75—15.00 —
13.22 100 pd. Bezta fullorSiS fé 9.oo—íi.oe
diBtegund og betra$9.26—12.50 100 pd. Svfn:
Kvígur: Beztu 17.60
Bezta tegund $8.00—9.00 þung 13.50 — —
Beztu fóSurgriplr 7.00—7.75 — Gyltur ll.lt.
MeSal tegund 6.75—6.75 Geltir 8.00
Kjt: Ung 14.00—16.00
Beztu kýr geldar 8.00—8.50 — Korn:
DágóSar — góSar 7.00—7.75 — Hafrar 0.81% buah.
Til niSursuSu 6.75—6.75 — Barley ni. 3 c. W. 1.05 —
Fóðurgripir: — no. 4 1.00 —
Bezta 9.00—10.00 — — FóSur 0.91 —
Úrval úr geltum Flax v 3.65% —