Lögberg


Lögberg - 27.03.1919, Qupperneq 3

Lögberg - 27.03.1919, Qupperneq 3
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27 MARZ 1919 t Mercy Merrick Eítir VILKIE COLLNIS. Mercy. Hxxn gat ökki lengur stfiðið kyr, gekk því að stól og settist. Þar sat liún — með þol- gæðisins tilfinningarleysi, sem dáin manneskja — og beið dómsúrskurðar þess manns, sem hún xneð einni setningu hafði sagt hinn voðalega sannleika. Horace ihafði 'hniprað sig saman í stól. Andlit hans var afmyndað af haraii, hann starði á Mercy, eins og hann skildi ekki meininguna í orðum hennar. iSvo féll 'höfuð hans ofan á brjóstið og hann grét. Mercy hrökk við og hrópaði í dauðans of- boði: <4Ó, guð minn ! Hvað ihefi eg gjört?” .Túlían huggaði hana með bendingu og gekk >vo til Iíorace. Dæmið hana ekki,” sagði Ihann í bænarróm, 4 ‘ en reynið að jafna yður svo vel, að þér getið hlustað á það, sem hún hefir að segja yður.” “Er það mikið?” spurði Horace. .TúMan svaraði honum oldki, en gekk til M ercy og sagði við hana: ‘ ‘ Nú er augnahlikið komið. Segið honxxm alt — á'n tafar, eins ogþér vilduð 'hafa sagt mér það.” Mercy Merrick byrjaði undireins á hinni sorglegu æfisögu sinni: “Hr. Jxxlían Gray hefir mælst til þess, að eg segi honum og vður, hr. Holmeroft, hvernig Uiótlætið, sem mór var úthlutað, byrjaði. Það byrjaði við fæðingn míixa. “Móðir mín ihefir sagt mér, að ihxin hafi evðilagt framtíð sían, þegar liún var ung stúlka, xneð því að giftast einum þjóna sinna — með- reiðarsveimnum, sem vanxxr var að fylgja henni. Hinar vanalegu afleiðingar slíkrar breytni komu henni í koll. Að stuttum tíma liðnum, skildi hún við mann sinn, með þeini skilmála, að hann skyldi fá eignir hennar. Móðir mín var búin að ná frelsi sínu, cn lxxxn varð að vinna fyrir sínu daglega braxxði. For- eldrar liennar færðust undan að taka við hemxi aftur, og þar af leiðandi fékk hún sér stöðu hjá umferðar leikfélagi. A meðan lixxix á þenna hátt vann fyrir lífs- framfærslu sinni, mætti faðir minn hexxni af til- viljun. TTann var mikill metorðamaður, mat s.töðu síxxa milkils, og var nafnkunnur í þeirrar tíðar félagslifi, sökxxm smekkvísi sinnar og xnörgu ihæfileika. Hann varð hrifinn af fegurð móður minnar, tók hana fré leikfélaginu, leigði hús handa heuni, og veitti heiini gnægð af öllxx, sem kvenmaður gat óskað sér. “Eg yeit ekkert hve lengi þau lifðu í félagi, eg veit aðeins að faðir minn yfirgaf liana, að }>ví leyti sem eg bezt gat munað. Haxxn ásakaði hana um ótrygð, sem var ástæðulaust — það fullvissaði 'hún um til dauðastundar sinnar. Eg trúði henni, því lixxn var móðir mín. En eg get ekki búist við að aðrir gjöri 'það líka; eg endur- tek aðeins það, sem hún sagði sjálf. Hann sá l'ana aldrei aftur, og hann vildi ekki lieimsækja hana, þegar iuin á dauðastundinni gjörði honum boð að ‘koma. Hún fór 'aftur til leikaranna, oglijá þeim óx eg* upp; það var ekki ógæfusamur tími fvrir mig, því eg var uppáhaldsgoð þessara fátæku xnanna. Þeir kendu mér að syngja og dansa, á þeim aldri senx önnur bÖnx bvrja að læra að ' lesa.. Þegar eg var fimm ára gömul, var eg orðin ein af meðlimum félagsins. Það var stundum erfitt fyrir okkur að vinna fyrir nauð- þurftwnum. Að læra að syngja og dansa fyrir almenning, var, þegar mér var kend sú list, oft-' ast nær hið sama og að þola kulda og sult a heimilinu. Og þó hefi eg litið aftur til þeirra daga, þegar eg var meðumferðaleikurunum, sem hiuna gæfuríkustu í minni liðnu æfi. Eg var tíi| ára gömul, þegar fyrsta alvar- lega ógæfan steyptist yfir mig. Móðir mín dó, og litlu síðar varð félagið — alveg efnalaust — að liætta að vera til. Eg stóð einmana í heiminum, án peninga og nafns, aðeius með þann arf — guð veit að eg get talað um hann án hégómadýrkunar, eftir alt >em eg lxefi reynt — sem reynist xnisjafut, feg- urð móðxír rninnar. Mínir éinu vinir vorxx hinir fáíæku leifeend- ur. Tveir þeirra, maður ogkona, fengax vinnu hjá öðrxx félagi, og eg varð þéim samfevða. Þessi xiýi leikstjóri var drykkjumaður. Eitt kvöldið við sýninguna varð mér á að gjöra dálítið raixgt, og fyrir það var eg barin. Morgpniuix eftir tíndi eg’. j)jöixkur■ mínar saman, og áður en 'hinir vöknuðu yfix-gaf eg þenna lélega hústað. Eg vildi ekki vinna fyrir xnann, sem hafði barið xnig. Tíu ára gömul stóð eg aftur einmana í lieini inum. Eg átti fáeina skildinga í vashnum, af- gagn slíðlstu launa mixma, og fyrir þá keypti eg xnér far til London, senx við vorum í nánd við. Eg skal ökki þreyta ykkur á að dvelja við þetta skeið æsku inj’miar. Það er nægilegt að geta þess, áð mér gekk svo lllla, að eg varð að selja eldspítur á götnnni. Arfur nxóðnr nxinnar útvegaði mér marga skiildinga, sem eg annars ekki hefði fengið. Andlit mitt, sem seinna varð undirrót ógæfxi minnar, var á jieim dögum.minn hezti vinur. Er ekkert', hr. TTolmeroft, sem minnir vður á lifcla stúlku, sexn var að selja blóm, einn dag- inn, sem við vorum á skemtigöngu?” spur-ði Mercv al’t í einu. “Eg man að vður þótti við mig, en að eg gat þá ckki skýrt frá hegðan minni Eg fór að gráta þegar harnið bað dkkur uxxi að kaxxpá blómin. Nú vitið þér lu'ka þvers vegna eg íxélt ekki það loforð mitt daginn eftir, að héimsækja móður yðar og sysfcur, því í þess stað íóx' eg- xit tiíl að finna þetta vesalixigs barn á þeixxiili hennar. Samkvæmt þessari játun mun- nðtþér viðurkenna, að hin ógæfusaxija litla syst- • ir mín átti fyrst og fremst kröfu til mín. En nú skail eg halda áfram. “Eg komst að því, að Ihinir yfirgefnu götu- flækingar höfðu vissa aðferð til að vekja eftir- tekt 'hinna xnku og góðsömu manneskja á þján- ingum þeirra. Þeir þurftu ekki annað en að óhlýðnast ilögxinum — þá voru þeir opinberlega leiddir fram fyrir réttvísina. Ef kringumstæð- urnar, sem staixda í sambandi við afbrot þeirra, era mjög eiulkennilegar, fylgir þekn enn sá kost- ur að sagan berst út um alt laudið í blöðunum. “Já, eg þekki ögn til laganna. Eg veit að þau litu ekki við mér á meðaix eg hlýddi þeim; en við tvö tækifæri urðu þau minn bezti vinur. Fyrsta gæfuríka aPbrotið framdi eg þegar eg var 12 ára gömxxl. Það var kvöld. Eg var liálfdauð að bxxngri. Tfegnið streymdi niður og nóttin nálgaðist. Eg lxetlaði — hátt og opinberlega, einis og aðeins hungrað barn getur. Gömxxl kona kvartaði xxnd- an mér. Lögregluþjónninn gjörði skyldn sína. Lögin gáfu mér kvöldmat og skýli í lögreglustöð inni þá nótt. Þegar eg var yfirheyrð af dóm- aranxxm daginn eftir, sagði eg Ixonum sögxx mína eixis og hún var. Uixx ihana var talað í hlöðun- um, og mér var lýst sexn fögru og gáfixðu barai; mér var seixdur styPkur til lögreglustöðvarinn- ar, og góðlynd og virðingarverð lijón komu til að sjá xnig. Eg hafði góð xxJhrif á þau, eiu'kum frúna. Þau áttu ekkert haru, og niðurstaðan varð, að þaxx tóku mig með sér til að reýna xnig xnn tíma. Eg var ekki búin að vera þar viku, þegar íxxeð mig var farið eins og dóttur þeirra. Eg ,varð ávalt að vera frúixni til skeintunar, þegar maður hennar var fjarverandi í viðskiftaerind- - xmi; henni var þá mikil ánægja í að kenna mér, og þar eð eg var námfús, tók eg skjótunx fram- förum. Eg tiloinkaði raér brátfc hið meixtaða mál og framkomu, sem var frúnxxi svo eiginlegt. Eg á, satt að segja, henni að þakka, að eg got liagað mér som heldri stúlika. Þrjxí gæfurík ár var eg hjá þeim. Eg var á 16 á.rinu,' þegar hinn örlagxxiþrungni arfur frá móður minixi, vax'paði hixxum fyrsta skugga á tilveru xoína. Einu daginn breyttist frúarinu- ar móðurlega úst á mér í afbrýðishatur, sem aldrei fvrirgefur. Getið þið fundið ástæðxxua? Maðurinn fékk ást á mér. Það var alls ekki mér að kenna, en það var gagnslanst að eg reyndi að sannfæra 'hana um ]>að. ITún, sem annars var vingjarnleg og nær- gætin kona, varð sökum afbrýðinnar að kven- fjanda. Hún ásakaði mig um, að eg hefði hvatt 'hann, og sagðist með sínum eigin höndnm ætla að fleygja mér xit úr húsinu. Þegar hún lyfti upp heudinni gegn mér, misti maður hennar al- gjörlega stjórn á sjiillfum sér. Hann sagði lienni blátt áfram,, að lífið væri sér einkis1 virði nema við hlið mína, og hanxi sagðist fylgja mér, ef eg yfirgæfi lxúsið. Þessi æðisgengna kona greip í handlegg lxans — það var alt, sem eg sá. Eg hljóp dauðhrædd af ótta út ;i götuna, stökk upp í eineykisvagu áður en iiann gat fylgt mér, og ók til þess eina skjóls, sem eg ntti, í lítilli búð, sem var eign ekkjxx, er var systir einxiar vinkon- unnar 'þar sem eg hafði verið. Þar fékk eg að vera um nóttina. Eu daginn eftir komst haun að því hvar eg var. Hann konx með síu við- bjóðslogu tilboð; hann bauð mér allar eignir sín- ar, og liann kvaðst skvldi kpma daginn eftir, hvað sem og segði. Næstu nott hjá'lpaði konan mér að kouxast til liins gagnsfæða xxtjaðars í London, og kom mér fyrir lijá koiiu, sem iif’ði á jxví að leigja út. líti'l liei’bergi. Nú varð eg aftur að sjá unx mig sjálf, og eg lifði um tíma af liandavinnu. Meðan eg var iieilbrigð, gat eg lifað sikuldlaust; en ónóg nær- ing og of mxargt fólk í vinnuhenbergjuuum, sýndi von hnáðar áhrif sín. Eg veiktist, fékk hitasótt, og fólkið, senx var í sama húsi og eg, kvað upp dómirm yfir mér: “Vesalings stúlk- an, soi'gir lxennar og mótlæti munii bráðum taka endai” Þessi spádómur iiofði máske ræzt, hefði eg veikst í öðru húsi. Eu til láns — eða ótóns — tvrir mig, — eg þori ekki að fullyrða hvont lield- ur var — bjó í herbei’gimx undir xnínu leikmeyja. Hún fékk góðaxx þokka á mér, og stundaði xxiig með móðurlegri umhyggju. Eg náði aftur nokk- nrnveginn þolanlegri heilsu — og tók þá enn á uý nálina. En' nú varð eg birði að vinxxa fyrir nauð- þurftum mínum, og til að borga síkuidir. Það yar Iþví aðeins mÖgulegt, að •vinna enn harðar en áður, og lifa enn sparsamilegar. Jafn heilsu- lítil og eg var, varð eg brlátt að líða fyrir slíkt líf eitt kveld iþegar eg var úti að hreyfa mig, fékk eg alt í einu svima og lxjartað bai'ðist á- kaft. Engin búð var í uánd, sem eg gxeti flúið inn í; <*g reyndi að hringja bjöllunni í xxæsta lnxsi, en áður en eg xxáði í streuginn féll eg með- vitundarlaus niður á götuna. Mér or ómögulegt að segja, hve lengi sultur og magnleysi létu mig bíða eftir hinum fyrsta ineðaxxmkvunarríka manni, eða konu. Þegar eg raknaði við aftur, vissi eg að eg var undir 'þaki, og að maður hélt glasi með hresatidi drykk að v.önxm mínura. Eg gat sop- ið nokkuð af drykkuum, sern hafði undarleg á- lirif á mig. Fyrst fjörgaði það mig, ou svo .nxisti eg. aftur meðvitundina. Þegar eg næst ikom til sjálfrar mín, var dagur koirjimi. Eg lá í rúmi í mér ókunnu her- heígi. Eg varð dauðhrædd og hljóðaði. Þriár eða fjórar stú'lkur komxx inn til nxín, og þrátt fyrir vanþekkingxi mína, sá eg strax á andlitum þeirra hve svívirðiíegt lífjerni þeirra var. Eg þaut upþ úr rúminu, og grátbændi þær um að segja mér, 'hvar eg væri, og hvað hefði skeð —” . í fyrsta skifti nxisti lixxn vxxld yfir röddinni, og var að því konxin að gráta. Litlu síðar náði Inin þó' sjáJfstjóiTi sinni og hélt áfram: “Tlvað gat vesalings stúlka í xnínum spor- um gjört/'þegar sanhleikurinn varð thenni Ijós? Ef eg hefði átt ættingja, sem lxefðu getað ann- ast eða varðveitt n;ig, hefðu ]>essi þrælmenni, á hveri-a valdi eg var, verið kallaðir fyrir dóm- ara. Eg þekti oldíi aðferðina, sem kemur lög- unum í hreyfingu, fremur en barn. En þið vilj- ið máske segja, að mér hafi staðið annar vegur opinn. Góðgjörðastofnanir hefðu veitt mér við- töku og hjálpað mér, hefði eg leitað til 'þeirra. En eg vissi ekki meira um góðgjörðastofnanir cn um lögin. Eg liefði getað snúið aftur til lxeiiðarlegs fólks, sem eg var áður hjá. En eg skammaðist mín fyrir að gjöra það, þegar eg að fáum dögum fiðnum var orðin frjáls aftur. Án hjálpar, án vonar, og án þess a ðeg hefði ásett raér það, flaut eg af stað með .straumxium. Eg veit þið fyxúrgefið og skiljið mig, þó eg segi ekki meira uxn þetta tímabil Mfs míns. Eg ætla því að snúa mér að öðrxxm viðburði, sem í annað sinn varð orsök þess að eg kom fyrir dómarann. Einn dxig gekk eg með vinstxxlku minni inn í sölutbáð, til iþess að kaupa band. Bxiðin var full af fóliki, svo við urðum að bíða dáMtið þang- að til við komumst að borðinu. Við hliðina á mér stóð kona xí sundui’leitum búningi, senx var að skoða vasaklúfca. Þeir voru fallega skrautsaumaðir, en samt M'kaði konunni þeir ekki; hún hópaði þeim saman, og vildi fá að sjá fleiri. Þegar afgreiðsilumaðurinn tók við þeim aftur, sa'knaði hann eins; hann var alveg viss um það, því liann var einkennilega skraut- saumaður, svo hann varð að sakna lians. Eg var fátæklega klædd og stóð rétt Qijá vasaklút- xxnum. Árangurslaust var leitað að klútnum, og seinast var eg gruuuð xxm að hafa stölið honum. Eg ætla elkki að lýsa tilfinningum mínum á þessu augnalbliki — eg ætla aðeins að geta þesis, sem fram fór. Það var leitað á mér, og vasakláturinn fanst. Þegar konan, sem stóð við hlið mína, varð þess vör að 'hún var í hættu, lxafði hún laumað klútnum í vasa mhni. Það var gagns- iaust fyrir mig að mótmæhx, staðreyndin var mér andstæð. Eg var flutt í fangelsi og dæmd sek. Frásögnin um niðurlægingu mína er nú fullkomin, <hr. IToMixcroft. Hvort eg var sak- laus eða okki, hefir enga þýðingu. Smánixx var kyr — eghefi verið í fangetei fyrir þjófnáð. Konan, sexn éftirlit 'hafði með kvenfangels- inu, fékk velvildarhug. til mín. Hún gaf nxér á- gætan vitnishurð til yí'irboðara sinna^ og þegar eg var húin að vera þar hinn ákveðna tíma, gaf hún mér meðmælabréf til hinnar góðu vinkonn og verudarexlgiíls míns, sem annaðist mig eftir ; Imð#— konunnar, sem bi'áðum Ikemur hingað til að taka mig með sér til Magdalenustofnunar- innar. * ■ Fi'á þeirri stundu er æfisaga mtn Mtið ann- að en frásagnir kvenmaxins um ái'angux'slausar tilraunir til að ná sinni glötúðu stölu í mann- félaginu. Þegar eg kom til Magdalenústofnunariim- ar, sagði forstöðuikonan mér blátt áfram, að i fyrir axér lægju voðalegar hixidranir til að vinna sigur á; en hxin sá afe mér var alvara, og eins góð mannéskja eius og bún er, fékk hxiu strax j góðan þokka á mér. Sökum góðs vitnis'burðar frá stofnuuinni, fékk eg stöðu sem vinnukona á virðingarverðu heimili. Eg vann duglega, og aldrei var fundið að við mig, en arfur móður minnár varð nxér enn til óláns eins og fyrri. Hin persónulega framkoma mín vakti eftirtefkt;. eðU mitt og venjur áttu ekki lieima meðíil þeirra kvenna, sem og var nú 'lijá. Eg reyndi hverja vistina á fætur annari, en altaf vat'Ö niöur'stað- an saina. Grunsemi og afbrýði gat eg ekki þol- nð, en eg var verjulaus þegax; forvitnin réðist á mig. Fvr eða síðar kom Imýsnin xxpp xxm mig, og eg var neydd til að fara. Þegar tímar Mðu varð eg þreýtt á þessari vonilausu ibaráttn, og oftar en eimx sinni kom mér til Qiugar að fyrirfai'a mér. Þér frelsuðuð mig þá, hr. Gray, eins og þér Jxafið gjört iseinna. Eg vrar xneðal áheyrend- anna, þegar þér prédikuðuð í kapellu stofnun- arinnar. Þér sættuð mig og aðrar við okkar lxarða hlutsikifti, og fyrir þær og mig þakka eg yður fyrir það. Eg man dkki hve löngu síðar 'stríðið á rnilU Frakka og Þjóðverja byrjaði, en eg gleymi aldrei því. kvöldi, Jxegar forstöðukonan kallaðí ámigogsagð,: . “Líf yðar hérna er of tilbreytingaMtið, góða. Ef þér ilxafið kjark til að gjöra nýja til- raun, ]rá get eg gefið yður tækifæri.” Viku síðar bar og hinn rauða kross Genfer- stofnunarinnar, og var skipuð sem hjúkraixar- kona í sjúkrahxxsi fránslkra hermanna. Þegar þér sáuð mig í fyrsta sinn, lir. Holmcreft, var eg klædxl hj ók ru na rkve uix nini ti ingi, er var hul- inn undir gráu kápuuni. Þér vitið hvað seinna skeði, og hveniig eg fékk aðgang að ]»essu heimili. Eg hefi nú sagt yður saixnleikaun xxm alla a fi mína, þangað til eg fann ungfrú Rosoberrx’ -- vonlaxjst líf. Tlxxn lá þar"— daúð. Nafn liennar var óflekkað,' framtíð he'ixnar lofaði nxér hótum, sem heiðarlog tilraun iÖrandi stxilku gat ckki veitt inér. Hina glötuðu stöðu mína í niaunfélaginu gat eg fengið aftur, með því að heita svikum. Egihafði okkert útlit, exigan vin í íxuilægð minni, sem gat ráðlagt mér og fi-elsað xnig. Hinum ibeztu árúm æfi minnar hafði eg varið til gagnslausrar baráttu, til að ná aftur mínu góða uafni. Þannig var eg stödd, þegar mér' kom til hugar að látast vei*a ungfrú Rose- berry. Eg féll fyrir freistingunni, og lét yður hjálpa mér undir náfni ungfrxi Roseberry, gegn- xun hinn þýzka hergax'ð. Eg ætla dkki að minnasfe á það, hvað eg lxefi Mðið, síðan þessi heppiiegu svik veittu mér skjól á þcssu heinxili. Margt, sem .hefir vakið undr- un yðar yfir framkomu iniími, er ekki lengur ó- ráðin gáta fvrir yður. Þér hafið fyrir löngu lilotið. áð sjá, að eg er ekki gæfurík pei'sóna. Nxi vitið þér hvers vegna. •i. ■ Overkuð skinnvara Húðir, UIl, Seneca-rætur - 1 Sendið »lt til vor. Þér getið itt von á réttu og hæsta verði og fijótri borgun. Skrifið eftir verðlista. B. LEVINSON & BROS. j 281-3 Alexande - Ave. - WINNIPEG 1 R S.Robinson StofnMtt 1883 Kaaplr ofl wltr _________ Hðfitktóll $250,000.00 Gnrrnr A fiT ■ 1TT AýT Seoeoa úttbA; Seattle. Waeh.. Edmootoo, Atta. Lo Pas, Mao. Kenora, 8it V. 8. A. UH No. 1 MJ«f stðr Vetrar Hotta Mjöf stðr Haust Rotta No. 1 Afar-stör Svört Mlnk RAW FURS $ 1.90 1.50 12.00 No. No. reator 1 Afar-otör OOO HO Fín Ulfa 1 Afar-»tör OQ 00 Vanaleg Clfa .15 SENDID BEINT TIL Froatn Nnutshúti «m»rri og lakari tesnndir hlntfallslrira lirrrl. BISI8 rkkl mrKan rftlrspurn rr mlkll. HE*D 0FFICE 157 BUPERT ST., WINNIPES 150—152 PMlfls Ave. Esst Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín Beztu Meðmæli. Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann- gjamt. Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra eru í ólagi. Dr. C. C. JEFFREY, ,,Hinn vorfaerni tannlæknir'* Cor. Logun Ave. og Main Streef, Winnipeé TIL ATHUGUNAR 500 ntenn vantar undir eins til )>ess a8 læra a8 stjðrna blfreiCum og gasvélum — Tractors fi. Hemphills Mötorskólanum I Winnipeg, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridgæ, A'ancouver, B. C. og Port- land Oregon. Nú er herskylda I Canada og fjölda margir Canadamenn. sem stjðrnuöu bifreiðum og gas-tractors, hafa Þegar or81S aC fara f herþjðn- ustu eSa eru þá á förum. Nú er timi til þess fyrir ySur aB læra gðSa iSn og taka eina af þeim stöSum, sem þarf aS fyila og fá 1 Iaun fi-á > 80—200 um mánuSinn. — þaS tekur ekki nema fáeinar vlkur fyrlr ySur, aS læra þessar atvlnnugreinar og stöSumar biSa ySar, sem vél- fræSingar, bifreiSastjðrar, og vélmelstarar á skipum. NámiS stendur yfir t 6 vikur. Verkfæri frt. Og atvlnnuskrlf- stofa vor annast um aS tryggja ySur stötSurnar aS enduSu námt. SlátS ekki á frest heldur byrjiS undir eins. VerSskrá send ðkeypls. KomiS til skölaútlbús þess, sem næst ySur er. Hemphills Motor Schools, 320 Padfic Ave, IVinnipeg. Útibú I Begina, Saskatoon. Edmonton, Lethbridge, Calgary, Vancouver, B. C. og Portiand Oregon. ÍKOL Vér getum fullnægt j þörfum yðar að því er ^ •nertir HÖRÐ og LIN KOL. Finnið oss ef I þér hafið eigi nú þeg- ■ ar byrgt yður upp. ■ Viðskifti vor gera yður ánœgða. Talsimi Garry 2620 g D. D. Wood & Sons, Ltd. ■ g 0FFICE ogYARDS: R0SS AVI., H.mi ARUNGT0N STR. 1 ■ ■ ■ ■ ■ pessir Oophers verSa aS fara — losniS við þ.á fyrir voriS. Nú eru þeir hungraBir.-GefiS þeim Gophereide — þaS lang- áreiSanlegasta eitur, sem hugsast getúr. Kvikindum þessum ' þykir Gophercide gott á bragSiÖ, enda er öll beyskja numin á brott, og má þynna þaS áttatiu sinnum meira en algeugt eitur. Gophercide er mjög einfalt í meSferSinni, en er alve gyist aö drépa gopherinn. BlandiS paklca áf Gophereide t hálft gállon af heitu -vatni, og vætiS í því gallon af hveiti. — Eitur þetta gagnsðsar hveitiS. — pessi skerfur nægir tii 'Þess aS drepa 400 gophers. VeSriS hefir lítil áhrif á eitur þetta, svo þa'S heldur lengi öllurn krafti slnuwi. KaupiS hjá lyfsala ySar, eSa næsta útbúi voru. NATI0NAL DRUG & CEMICAL C0. 0F CANADA, LTD Nelson, Vancouver, Victoria and Eastern Branches. Montreal, Winnipeg, Kégina, Saskatoon, Calgary, Eduonton. Nefnið Lögberg þegar þér verzlið við þá eða þau félög sem auglýsa í blaðinu

x

Lögberg

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.