Lögberg - 27.03.1919, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 27 MARZ 1919
t
Mercy Merrick
Eítir VILKIE COLLNIS.
Mercy. Hxxn gat ökki lengur stfiðið kyr, gekk
því að stól og settist. Þar sat liún — með þol-
gæðisins tilfinningarleysi, sem dáin manneskja
— og beið dómsúrskurðar þess manns, sem hún
xneð einni setningu hafði sagt hinn voðalega
sannleika.
Horace ihafði 'hniprað sig saman í stól.
Andlit hans var afmyndað af haraii, hann starði
á Mercy, eins og hann skildi ekki meininguna í
orðum hennar. iSvo féll 'höfuð hans ofan á
brjóstið og hann grét.
Mercy hrökk við og hrópaði í dauðans of-
boði:
<4Ó, guð minn ! Hvað ihefi eg gjört?”
.Túlían huggaði hana með bendingu og gekk
>vo til Iíorace.
Dæmið hana ekki,” sagði Ihann í bænarróm,
4 ‘ en reynið að jafna yður svo vel, að þér getið
hlustað á það, sem hún hefir að segja yður.”
“Er það mikið?” spurði Horace.
.TúMan svaraði honum oldki, en gekk til
M ercy og sagði við hana:
‘ ‘ Nú er augnahlikið komið. Segið honxxm
alt — á'n tafar, eins ogþér vilduð 'hafa sagt mér
það.”
Mercy Merrick byrjaði undireins á hinni
sorglegu æfisögu sinni:
“Hr. Jxxlían Gray hefir mælst til þess, að
eg segi honum og vður, hr. Holmeroft, hvernig
Uiótlætið, sem mór var úthlutað, byrjaði. Það
byrjaði við fæðingn míixa.
“Móðir mín ihefir sagt mér, að ihxin hafi
evðilagt framtíð sían, þegar liún var ung stúlka,
xneð því að giftast einum þjóna sinna — með-
reiðarsveimnum, sem vanxxr var að fylgja henni.
Hinar vanalegu afleiðingar slíkrar breytni
komu henni í koll. Að stuttum tíma liðnum,
skildi hún við mann sinn, með þeini skilmála, að
hann skyldi fá eignir hennar.
Móðir mín var búin að ná frelsi sínu, cn lxxxn
varð að vinna fyrir sínu daglega braxxði. For-
eldrar liennar færðust undan að taka við hemxi
aftur, og þar af leiðandi fékk hún sér stöðu hjá
umferðar leikfélagi.
A meðan lixxix á þenna hátt vann fyrir lífs-
framfærslu sinni, mætti faðir minn hexxni af til-
viljun. TTann var mikill metorðamaður, mat
s.töðu síxxa milkils, og var nafnkunnur í þeirrar
tíðar félagslifi, sökxxm smekkvísi sinnar og
xnörgu ihæfileika. Hann varð hrifinn af fegurð
móður minnar, tók hana fré leikfélaginu, leigði
hús handa heuni, og veitti heiini gnægð af öllxx,
sem kvenmaður gat óskað sér.
“Eg yeit ekkert hve lengi þau lifðu í félagi,
eg veit aðeins að faðir minn yfirgaf liana, að
}>ví leyti sem eg bezt gat munað. Haxxn ásakaði
hana um ótrygð, sem var ástæðulaust — það
fullvissaði 'hún um til dauðastundar sinnar. Eg
trúði henni, því lixxn var móðir mín. En eg get
ekki búist við að aðrir gjöri 'það líka; eg endur-
tek aðeins það, sem hún sagði sjálf. Hann sá
l'ana aldrei aftur, og hann vildi ekki lieimsækja
hana, þegar iuin á dauðastundinni gjörði honum
boð að ‘koma.
Hún fór 'aftur til leikaranna, oglijá þeim óx
eg* upp; það var ekki ógæfusamur tími fvrir
mig, því eg var uppáhaldsgoð þessara fátæku
xnanna. Þeir kendu mér að syngja og dansa,
á þeim aldri senx önnur bÖnx bvrja að læra að
' lesa.. Þegar eg var fimm ára gömul, var eg
orðin ein af meðlimum félagsins. Það var
stundum erfitt fyrir okkur að vinna fyrir nauð-
þurftwnum. Að læra að syngja og dansa fyrir
almenning, var, þegar mér var kend sú list, oft-'
ast nær hið sama og að þola kulda og sult a
heimilinu. Og þó hefi eg litið aftur til þeirra
daga, þegar eg var meðumferðaleikurunum,
sem hiuna gæfuríkustu í minni liðnu æfi.
Eg var tíi| ára gömul, þegar fyrsta alvar-
lega ógæfan steyptist yfir mig. Móðir mín dó,
og litlu síðar varð félagið — alveg efnalaust —
að liætta að vera til.
Eg stóð einmana í heiminum, án peninga
og nafns, aðeius með þann arf — guð veit að eg
get talað um hann án hégómadýrkunar, eftir alt
>em eg lxefi reynt — sem reynist xnisjafut, feg-
urð móðxír rninnar.
Mínir éinu vinir vorxx hinir fáíæku leifeend-
ur. Tveir þeirra, maður ogkona, fengax vinnu
hjá öðrxx félagi, og eg varð þéim samfevða. Þessi
xiýi leikstjóri var drykkjumaður. Eitt kvöldið
við sýninguna varð mér á að gjöra dálítið raixgt,
og fyrir það var eg barin. Morgpniuix eftir
tíndi eg’. j)jöixkur■ mínar saman, og áður en 'hinir
vöknuðu yfix-gaf eg þenna lélega hústað. Eg
vildi ekki vinna fyrir xnann, sem hafði barið
xnig.
Tíu ára gömul stóð eg aftur einmana í lieini
inum. Eg átti fáeina skildinga í vashnum, af-
gagn slíðlstu launa mixma, og fyrir þá keypti eg
xnér far til London, senx við vorum í nánd við.
Eg skal ökki þreyta ykkur á að dvelja við
þetta skeið æsku inj’miar. Það er nægilegt að
geta þess, áð mér gekk svo lllla, að eg varð að
selja eldspítur á götnnni. Arfur nxóðnr nxinnar
útvegaði mér marga skiildinga, sem eg annars
ekki hefði fengið. Andlit mitt, sem seinna varð
undirrót ógæfxi minnar, var á jieim dögum.minn
hezti vinur.
Er ekkert', hr. TTolmeroft, sem minnir vður
á lifcla stúlku, sexn var að selja blóm, einn dag-
inn, sem við vorum á skemtigöngu?” spur-ði
Mercv al’t í einu. “Eg man að vður þótti við
mig, en að eg gat þá ckki skýrt frá hegðan minni
Eg fór að gráta þegar harnið bað dkkur uxxi að
kaxxpá blómin. Nú vitið þér lu'ka þvers vegna
eg íxélt ekki það loforð mitt daginn eftir, að
héimsækja móður yðar og sysfcur, því í þess stað
íóx' eg- xit tiíl að finna þetta vesalixigs barn á
þeixxiili hennar. Samkvæmt þessari játun mun-
nðtþér viðurkenna, að hin ógæfusaxija litla syst- •
ir mín átti fyrst og fremst kröfu til mín. En
nú skail eg halda áfram.
“Eg komst að því, að Ihinir yfirgefnu götu-
flækingar höfðu vissa aðferð til að vekja eftir-
tekt 'hinna xnku og góðsömu manneskja á þján-
ingum þeirra. Þeir þurftu ekki annað en að
óhlýðnast ilögxinum — þá voru þeir opinberlega
leiddir fram fyrir réttvísina. Ef kringumstæð-
urnar, sem staixda í sambandi við afbrot þeirra,
era mjög eiulkennilegar, fylgir þekn enn sá kost-
ur að sagan berst út um alt laudið í blöðunum.
“Já, eg þekki ögn til laganna. Eg veit að
þau litu ekki við mér á meðaix eg hlýddi þeim; en
við tvö tækifæri urðu þau minn bezti vinur.
Fyrsta gæfuríka aPbrotið framdi eg þegar eg
var 12 ára gömxxl.
Það var kvöld. Eg var liálfdauð að bxxngri.
Tfegnið streymdi niður og nóttin nálgaðist. Eg
lxetlaði — hátt og opinberlega, einis og aðeins
hungrað barn getur. Gömxxl kona kvartaði xxnd-
an mér. Lögregluþjónninn gjörði skyldn sína.
Lögin gáfu mér kvöldmat og skýli í lögreglustöð
inni þá nótt. Þegar eg var yfirheyrð af dóm-
aranxxm daginn eftir, sagði eg Ixonum sögxx mína
eixis og hún var. Uixx ihana var talað í hlöðun-
um, og mér var lýst sexn fögru og gáfixðu barai;
mér var seixdur styPkur til lögreglustöðvarinn-
ar, og góðlynd og virðingarverð lijón komu til
að sjá xnig. Eg hafði góð xxJhrif á þau, eiu'kum
frúna. Þau áttu ekkert haru, og niðurstaðan
varð, að þaxx tóku mig með sér til að reýna xnig
xnn tíma.
Eg var ekki búin að vera þar viku, þegar
íxxeð mig var farið eins og dóttur þeirra. Eg
,varð ávalt að vera frúixni til skeintunar, þegar
maður hennar var fjarverandi í viðskiftaerind- -
xmi; henni var þá mikil ánægja í að kenna mér,
og þar eð eg var námfús, tók eg skjótunx fram-
förum. Eg tiloinkaði raér brátfc hið meixtaða
mál og framkomu, sem var frúnxxi svo eiginlegt.
Eg á, satt að segja, henni að þakka, að eg got
liagað mér som heldri stúlika.
Þrjxí gæfurík ár var eg hjá þeim. Eg var á
16 á.rinu,' þegar hinn örlagxxiþrungni arfur frá
móður minixi, vax'paði hixxum fyrsta skugga á
tilveru xoína. Einu daginn breyttist frúarinu-
ar móðurlega úst á mér í afbrýðishatur, sem
aldrei fvrirgefur. Getið þið fundið ástæðxxua?
Maðurinn fékk ást á mér.
Það var alls ekki mér að kenna, en það var
gagnslanst að eg reyndi að sannfæra 'hana um
]>að. ITún, sem annars var vingjarnleg og nær-
gætin kona, varð sökum afbrýðinnar að kven-
fjanda. Hún ásakaði mig um, að eg hefði hvatt
'hann, og sagðist með sínum eigin höndnm ætla
að fleygja mér xit úr húsinu. Þegar hún lyfti
upp heudinni gegn mér, misti maður hennar al-
gjörlega stjórn á sjiillfum sér. Hann sagði lienni
blátt áfram,, að lífið væri sér einkis1 virði nema
við hlið mína, og hanxi sagðist fylgja mér, ef eg
yfirgæfi lxúsið. Þessi æðisgengna kona greip í
handlegg lxans — það var alt, sem eg sá. Eg
hljóp dauðhrædd af ótta út ;i götuna, stökk upp
í eineykisvagu áður en iiann gat fylgt mér, og
ók til þess eina skjóls, sem eg ntti, í lítilli búð,
sem var eign ekkjxx, er var systir einxiar vinkon-
unnar 'þar sem eg hafði verið. Þar fékk eg að
vera um nóttina. Eu daginn eftir komst haun
að því hvar eg var. Hann konx með síu við-
bjóðslogu tilboð; hann bauð mér allar eignir sín-
ar, og liann kvaðst skvldi kpma daginn eftir,
hvað sem og segði. Næstu nott hjá'lpaði konan
mér að kouxast til liins gagnsfæða xxtjaðars í
London, og kom mér fyrir lijá koiiu, sem iif’ði á
jxví að leigja út. líti'l liei’bergi.
Nú varð eg aftur að sjá unx mig sjálf, og eg
lifði um tíma af liandavinnu. Meðan eg var
iieilbrigð, gat eg lifað sikuldlaust; en ónóg nær-
ing og of mxargt fólk í vinnuhenbergjuuum,
sýndi von hnáðar áhrif sín. Eg veiktist, fékk
hitasótt, og fólkið, senx var í sama húsi og eg,
kvað upp dómirm yfir mér: “Vesalings stúlk-
an, soi'gir lxennar og mótlæti munii bráðum taka
endai”
Þessi spádómur iiofði máske ræzt, hefði eg
veikst í öðru húsi. Eu til láns — eða ótóns —
tvrir mig, — eg þori ekki að fullyrða hvont lield-
ur var — bjó í herbei’gimx undir xnínu leikmeyja.
Hún fékk góðaxx þokka á mér, og stundaði xxiig
með móðurlegri umhyggju. Eg náði aftur nokk-
nrnveginn þolanlegri heilsu — og tók þá enn á
uý nálina.
En' nú varð eg birði að vinxxa fyrir nauð-
þurftum mínum, og til að borga síkuidir. Það
yar Iþví aðeins mÖgulegt, að •vinna enn harðar
en áður, og lifa enn sparsamilegar. Jafn heilsu-
lítil og eg var, varð eg brlátt að líða fyrir slíkt
líf eitt kveld iþegar eg var úti að hreyfa mig,
fékk eg alt í einu svima og lxjartað bai'ðist á-
kaft. Engin búð var í uánd, sem eg gxeti flúið
inn í; <*g reyndi að hringja bjöllunni í xxæsta
lnxsi, en áður en eg xxáði í streuginn féll eg með-
vitundarlaus niður á götuna.
Mér or ómögulegt að segja, hve lengi sultur
og magnleysi létu mig bíða eftir hinum fyrsta
ineðaxxmkvunarríka manni, eða konu.
Þegar eg raknaði við aftur, vissi eg að eg
var undir 'þaki, og að maður hélt glasi með
hresatidi drykk að v.önxm mínura. Eg gat sop-
ið nokkuð af drykkuum, sern hafði undarleg á-
lirif á mig. Fyrst fjörgaði það mig, ou svo
.nxisti eg. aftur meðvitundina.
Þegar eg næst ikom til sjálfrar mín, var
dagur koirjimi. Eg lá í rúmi í mér ókunnu her-
heígi. Eg varð dauðhrædd og hljóðaði. Þriár
eða fjórar stú'lkur komxx inn til nxín, og þrátt
fyrir vanþekkingxi mína, sá eg strax á andlitum
þeirra hve svívirðiíegt lífjerni þeirra var. Eg
þaut upþ úr rúminu, og grátbændi þær um að
segja mér, 'hvar eg væri, og hvað hefði skeð —”
. í fyrsta skifti nxisti lixxn vxxld yfir röddinni,
og var að því konxin að gráta. Litlu síðar náði
Inin þó' sjáJfstjóiTi sinni og hélt áfram:
“Tlvað gat vesalings stúlka í xnínum spor-
um gjört/'þegar sanhleikurinn varð thenni Ijós?
Ef eg hefði átt ættingja, sem lxefðu getað ann-
ast eða varðveitt n;ig, hefðu ]>essi þrælmenni,
á hveri-a valdi eg var, verið kallaðir fyrir dóm-
ara. Eg þekti oldíi aðferðina, sem kemur lög-
unum í hreyfingu, fremur en barn. En þið vilj-
ið máske segja, að mér hafi staðið annar vegur
opinn. Góðgjörðastofnanir hefðu veitt mér við-
töku og hjálpað mér, hefði eg leitað til 'þeirra.
En eg vissi ekki meira um góðgjörðastofnanir
cn um lögin. Eg liefði getað snúið aftur til
lxeiiðarlegs fólks, sem eg var áður hjá. En eg
skammaðist mín fyrir að gjöra það, þegar eg að
fáum dögum fiðnum var orðin frjáls aftur. Án
hjálpar, án vonar, og án þess a ðeg hefði ásett
raér það, flaut eg af stað með .straumxium.
Eg veit þið fyxúrgefið og skiljið mig, þó eg
segi ekki meira uxn þetta tímabil Mfs míns. Eg
ætla því að snúa mér að öðrxxm viðburði, sem í
annað sinn varð orsök þess að eg kom fyrir
dómarann.
Einn dxig gekk eg með vinstxxlku minni inn
í sölutbáð, til iþess að kaupa band. Bxiðin var
full af fóliki, svo við urðum að bíða dáMtið þang-
að til við komumst að borðinu.
Við hliðina á mér stóð kona xí sundui’leitum
búningi, senx var að skoða vasaklúfca. Þeir voru
fallega skrautsaumaðir, en samt M'kaði konunni
þeir ekki; hún hópaði þeim saman, og vildi fá
að sjá fleiri. Þegar afgreiðsilumaðurinn tók við
þeim aftur, sa'knaði hann eins; hann var alveg
viss um það, því liann var einkennilega skraut-
saumaður, svo hann varð að sakna lians. Eg
var fátæklega klædd og stóð rétt Qijá vasaklút-
xxnum.
Árangurslaust var leitað að klútnum, og
seinast var eg gruuuð xxm að hafa stölið honum.
Eg ætla elkki að lýsa tilfinningum mínum á
þessu augnalbliki — eg ætla aðeins að geta þesis,
sem fram fór.
Það var leitað á mér, og vasakláturinn
fanst. Þegar konan, sem stóð við hlið mína,
varð þess vör að 'hún var í hættu, lxafði hún
laumað klútnum í vasa mhni. Það var gagns-
iaust fyrir mig að mótmæhx, staðreyndin var
mér andstæð. Eg var flutt í fangelsi og dæmd
sek.
Frásögnin um niðurlægingu mína er nú
fullkomin, <hr. IToMixcroft. Hvort eg var sak-
laus eða okki, hefir enga þýðingu. Smánixx var
kyr — eghefi verið í fangetei fyrir þjófnáð.
Konan, sexn éftirlit 'hafði með kvenfangels-
inu, fékk velvildarhug. til mín. Hún gaf nxér á-
gætan vitnishurð til yí'irboðara sinna^ og þegar
eg var húin að vera þar hinn ákveðna tíma, gaf
hún mér meðmælabréf til hinnar góðu vinkonn
og verudarexlgiíls míns, sem annaðist mig eftir ;
Imð#— konunnar, sem bi'áðum Ikemur hingað til
að taka mig með sér til Magdalenustofnunar-
innar. *
■
Fi'á þeirri stundu er æfisaga mtn Mtið ann-
að en frásagnir kvenmaxins um ái'angux'slausar
tilraunir til að ná sinni glötúðu stölu í mann-
félaginu.
Þegar eg kom til Magdalenústofnunariim-
ar, sagði forstöðuikonan mér blátt áfram, að i
fyrir axér lægju voðalegar hixidranir til að vinna
sigur á; en hxin sá afe mér var alvara, og eins
góð mannéskja eius og bún er, fékk hxiu strax j
góðan þokka á mér. Sökum góðs vitnis'burðar
frá stofnuuinni, fékk eg stöðu sem vinnukona á
virðingarverðu heimili. Eg vann duglega, og
aldrei var fundið að við mig, en arfur móður
minnár varð nxér enn til óláns eins og fyrri. Hin
persónulega framkoma mín vakti eftirtefkt;. eðU
mitt og venjur áttu ekki lieima meðíil þeirra
kvenna, sem og var nú 'lijá. Eg reyndi hverja
vistina á fætur annari, en altaf vat'Ö niöur'stað-
an saina. Grunsemi og afbrýði gat eg ekki þol-
nð, en eg var verjulaus þegax; forvitnin réðist á
mig. Fvr eða síðar kom Imýsnin xxpp xxm mig,
og eg var neydd til að fara.
Þegar tímar Mðu varð eg þreýtt á þessari
vonilausu ibaráttn, og oftar en eimx sinni kom
mér til Qiugar að fyrirfai'a mér.
Þér frelsuðuð mig þá, hr. Gray, eins og þér
Jxafið gjört iseinna. Eg vrar xneðal áheyrend-
anna, þegar þér prédikuðuð í kapellu stofnun-
arinnar. Þér sættuð mig og aðrar við okkar
lxarða hlutsikifti, og fyrir þær og mig þakka eg
yður fyrir það.
Eg man dkki hve löngu síðar 'stríðið á rnilU
Frakka og Þjóðverja byrjaði, en eg gleymi
aldrei því. kvöldi, Jxegar forstöðukonan kallaðí
ámigogsagð,: .
“Líf yðar hérna er of tilbreytingaMtið,
góða. Ef þér ilxafið kjark til að gjöra nýja til-
raun, ]rá get eg gefið yður tækifæri.”
Viku síðar bar og hinn rauða kross Genfer-
stofnunarinnar, og var skipuð sem hjúkraixar-
kona í sjúkrahxxsi fránslkra hermanna. Þegar
þér sáuð mig í fyrsta sinn, lir. Holmcreft, var
eg klædxl hj ók ru na rkve uix nini ti ingi, er var hul-
inn undir gráu kápuuni. Þér vitið hvað seinna
skeði, og hveniig eg fékk aðgang að ]»essu
heimili.
Eg hefi nú sagt yður saixnleikaun xxm alla
a fi mína, þangað til eg fann ungfrú Rosoberrx’
-- vonlaxjst líf. Tlxxn lá þar"— daúð. Nafn
liennar var óflekkað,' framtíð he'ixnar lofaði nxér
hótum, sem heiðarlog tilraun iÖrandi stxilku gat
ckki veitt inér. Hina glötuðu stöðu mína í
niaunfélaginu gat eg fengið aftur, með því að
heita svikum. Egihafði okkert útlit, exigan vin
í íxuilægð minni, sem gat ráðlagt mér og fi-elsað
xnig. Hinum ibeztu árúm æfi minnar hafði eg
varið til gagnslausrar baráttu, til að ná aftur
mínu góða uafni. Þannig var eg stödd, þegar
mér' kom til hugar að látast vei*a ungfrú Rose-
berry. Eg féll fyrir freistingunni, og lét yður
hjálpa mér undir náfni ungfrxi Roseberry, gegn-
xun hinn þýzka hergax'ð.
Eg ætla dkki að minnasfe á það, hvað eg lxefi
Mðið, síðan þessi heppiiegu svik veittu mér skjól
á þcssu heinxili. Margt, sem .hefir vakið undr-
un yðar yfir framkomu iniími, er ekki lengur ó-
ráðin gáta fvrir yður. Þér hafið fyrir löngu
lilotið. áð sjá, að eg er ekki gæfurík pei'sóna. Nxi
vitið þér hvers vegna.
•i. ■
Overkuð skinnvara
Húðir, UIl, Seneca-rætur -
1 Sendið »lt til vor. Þér getið itt von á réttu og hæsta verði og fijótri borgun. Skrifið eftir verðlista.
B. LEVINSON & BROS. j 281-3 Alexande - Ave. - WINNIPEG 1
R S.Robinson
StofnMtt 1883
Kaaplr ofl wltr _________ Hðfitktóll $250,000.00
Gnrrnr A fiT ■ 1TT AýT Seoeoa
úttbA;
Seattle. Waeh..
Edmootoo, Atta.
Lo Pas, Mao.
Kenora, 8it
V. 8. A.
UH
No. 1 MJ«f stðr
Vetrar Hotta
Mjöf stðr
Haust Rotta
No. 1 Afar-stör
Svört Mlnk
RAW FURS
$ 1.90
1.50
12.00
No.
No.
reator
1 Afar-otör OOO HO
Fín Ulfa
1 Afar-»tör OQ 00
Vanaleg Clfa
.15
SENDID BEINT TIL
Froatn Nnutshúti
«m»rri og lakari tesnndir hlntfallslrira lirrrl.
BISI8 rkkl mrKan rftlrspurn rr mlkll.
HE*D 0FFICE 157 BUPERT ST., WINNIPES
150—152 PMlfls Ave. Esst
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjamt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
eru í ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
,,Hinn vorfaerni tannlæknir'*
Cor. Logun Ave. og Main Streef, Winnipeé
TIL ATHUGUNAR
500 ntenn vantar undir eins til )>ess a8 læra a8 stjðrna blfreiCum
og gasvélum — Tractors fi. Hemphills Mötorskólanum I Winnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridgæ, A'ancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda I Canada og fjölda margir Canadamenn. sem
stjðrnuöu bifreiðum og gas-tractors, hafa Þegar or81S aC fara f herþjðn-
ustu eSa eru þá á förum. Nú er timi til þess fyrir ySur aB læra gðSa
iSn og taka eina af þeim stöSum, sem þarf aS fyila og fá 1 Iaun fi-á
> 80—200 um mánuSinn. — þaS tekur ekki nema fáeinar vlkur fyrlr
ySur, aS læra þessar atvlnnugreinar og stöSumar biSa ySar, sem vél-
fræSingar, bifreiSastjðrar, og vélmelstarar á skipum.
NámiS stendur yfir t 6 vikur. Verkfæri frt. Og atvlnnuskrlf-
stofa vor annast um aS tryggja ySur stötSurnar aS enduSu námt.
SlátS ekki á frest heldur byrjiS undir eins. VerSskrá send ðkeypls.
KomiS til skölaútlbús þess, sem næst ySur er.
Hemphills Motor Schools, 320 Padfic Ave, IVinnipeg.
Útibú I Begina, Saskatoon. Edmonton, Lethbridge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portiand Oregon.
ÍKOL
Vér getum fullnægt j
þörfum yðar að því er ^
•nertir HÖRÐ og LIN
KOL. Finnið oss ef I
þér hafið eigi nú þeg- ■
ar byrgt yður upp.
■
Viðskifti vor gera yður ánœgða.
Talsimi Garry 2620
g D. D. Wood & Sons, Ltd. ■
g 0FFICE ogYARDS: R0SS AVI., H.mi ARUNGT0N STR.
1
■ ■ ■ ■ ■
pessir Oophers verSa aS fara — losniS við þ.á fyrir voriS.
Nú eru þeir hungraBir.-GefiS þeim Gophereide — þaS lang-
áreiSanlegasta eitur, sem hugsast getúr. Kvikindum þessum '
þykir Gophercide gott á bragSiÖ, enda er öll beyskja numin á
brott, og má þynna þaS áttatiu sinnum meira en algeugt eitur.
Gophercide
er mjög einfalt í meSferSinni, en er alve gyist aö drépa
gopherinn.
BlandiS paklca áf Gophereide t hálft gállon af heitu -vatni,
og vætiS í því gallon af hveiti. — Eitur þetta gagnsðsar hveitiS.
— pessi skerfur nægir tii 'Þess aS drepa 400 gophers. VeSriS
hefir lítil áhrif á eitur þetta, svo þa'S heldur lengi öllurn krafti
slnuwi.
KaupiS hjá lyfsala ySar, eSa næsta útbúi voru.
NATI0NAL DRUG & CEMICAL C0. 0F CANADA, LTD
Nelson, Vancouver, Victoria and Eastern Branches.
Montreal, Winnipeg, Kégina, Saskatoon, Calgary, Eduonton.
Nefnið Lögberg þegar þér verzlið við
þá eða þau félög sem auglýsa í blaðinu