Lögberg - 23.10.1919, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. OKTÓBER 1919
Bls. S
VXOt© °8 IVlTlfl
» EFT7
Charlef
J
íB
Garyice
‘ ‘ Hér ex óvanr
an,99 sagði hann g* ^lega gott loft í kvöld, Júlí-
um áform okkar ^aðlega. “Nú skulum við tala
og fylti hana. ' Hann tók upp pípuna sína
Monte Carlo r ‘!HJað se^ir Þú um að fara til
hvað' þér líkr Paoan til Egyptalands? Segðu
við fönnn. bezt, mer stendur á sama, hvert
ith ætlar f Hn e& verð að minna þig á, að Jud-
t■ suður á leið.”
- itlílll} 1*1 v • 1
Lang»r an kmkaði kolli. “Eg veit það. Mig
hiIaiTT ^ að se^ja þér alt, Vane, ’ ’ sagði liann
di.
4iar ^ ane iliú- “Þu þarft þess ekki, eg hefi
l. xt augun opin. Auðvitað hefi eg skilið hvern-
/ 3 Þór hefir liðið, og það furðar mig ekki. Það
er naumast til fallegri né elskuverðari stúlka í
heiminum. Julian, hefi eg nokkru sinni sagt
Þér-------” Hann þagnaði og reykti pípuna
•sína.
‘"Að þú liafir eitt sinn elskað hana,” sagði
Júlían, æn varir lians afskræmdust, þegar hann
reyndi að brosa.
Vane kinkaði kolli. “Eg var að liugsa um,
hvort húa hefði sagt þér það,” sagði hann blátt
áfram. “‘Og það gleður mig, að hún hefir ver-
Ið s-vo hreinskilin við þig. Það átti ekkert að
iverða ír því fvrir okkur, — en eg get óskað þér
itil hamingju af heilum huga, kæri vinur. Hvað
;ætlar þú nú að fara að gera?”
Júlían hafði staðið upp og látið skaftpott-
; inu yfir spírituslogann.
“Að eins tilraun, ” sagði hann kæruleysis-
Aega. “Eg er alt af að reyna eitthvað nýtt við-
'kjandi litnum, sem eg mintist á við þig; eg vil
nauðugur liætta, fyr en eg get fundið hann upp,
skal eg segja þér. Þér er það líklega ekki móti
skapi?”
“Nei, ef lyktin af þessu verður ekki of
sterk,” sagði Vane og liló glaðlega. “Við get-
um sameinað okkur við Ormes í Monte Carlo,—
hvað segir þú um það? Hú, nú er að bvrja lykt
af þessu, sem er í skaftpottinum. ”
“Hún hverfur að mínútu liðinni,” sagði
Júlían. Þú ætlar að láta mig ráða, eins og vant
er; það lítur út fyrir, að þér standi á sama
hvert við förum, Vane?”
“Já, þú getur rétt- til; mér er alveg sama,
'hvert við förum. Eg hefi nú orðið engan á-
liuga, fyrir neinu.’?
Júlían leit til hans forvitinn og mikillátur.
Svo sneri hann sér aftur að skaftpottinum.
“Hefir þú séð annað eins?” sagði hann;
“nú er að eins ofurlítið af spíritus eftir.” Hann
leit aftur á bak yfir öxl sér, og bláleiti loginn
breiddi draugslegan bla' yfir föla andlitið hans.
“Viltu gera mér þann mikla greiða, að hræra í
pottinum á meðan eg geng út, Vane? Eg skal
ekki vera fjarverandi lengur en eina eða tvær
mínútur. Eg hefi dálítið uppi á lofti------”
Vane stóð upp og ypti öxlum alúðlega.
“Það er eg fús til að gera; — eg vona, að eg
skemmi ekki neitt, því eg er óvanur slíkum
.störfum, eins og þú veizt.”
“Hrærðu að eins í pottinum; það er alt,
sem þú þarft að gera,” sagði Jiílían blátt á-
fram.
Þegar liann opnaði dyrnar, leit hann aftur
á Vane, og ef hann hefði séð svipinn í svörtu
augunum, sem tindruðu eins og eldsglóð, um-
kringd af svörtum hringum, þá hefði hann má-
ske fengið grun um hættuna, sem í vændum var,
en hann liugsaði nú ekki um annað, en að hræra
í pottinum, eins og hann hafði lofað.
Júlían gekk út og lokaði dyrunum með
hægð á eftir sér, án þess að snúa lyklinum, því
þessar dyr læstust á sama hátt og útidyrnar,
með fjöður úr stáli, og það þekti enginn nema
hann og Deborah, sem hafði lykla að báðum
-dyrunum. Þegar hann var kominn út, stóð
hann eitt augnablik kyr, beit á vörina og reyndi
Æ,ð gefa andliti sínu hinn vanalega svip. Svo
gekk hann hægt og ratilandi fram í ganginn;
'þar sá Júlían Prance og gekk til hans.
“Ó, Prance,” sagði hann, “mig vantar
ofurlítið ag spíritus, haldið þér að þér getið út-
vegað mér dálftið?”
“ Já, hr. Júlían; eg er vanur að hafa nokk-
urar birgðir. Á eg að koma með hann til her-
ibergis yðar?”
“Nei. Gerið þér yður ekkert ómak með
því, eg skal bíða hérna,” sagði Júlían. Hann
raulaði ofurlítið hærra, þegar Letchford kom
pfan stigann í slopp.
“Hafið þér séð Vane?” spurði Letchford.
‘“Ef hann cr ekki háttaður, þætti mér vænt um,
að liann kæmi og revkti eina pípu með mér. Eg
get ekki sofið í kvöld, og þó er eg alt af vanur
að sofna, strax og eg hefi lagt höfuðið á kodd-
ann.”
“ Vane er inni hjá mér og skrifar bréf. Við
vorum að ráðgast um ferða-áform okkar. Eg
skal segja honum þetta, þegar eg fer inn til
hans aftur.”
“Það er bezt að trufla hann ekki, ef hann
er að skrifa,” sagði Letchford og hélt áfram
inn í reykingarklefann.
Prance kom aftur með spíritus-flöskuna í
hendinni.
“Þetta er mjög leiðinlegt, lierra Júlían,”
sagði liann, ‘ ‘ en þetta er alt sem eg á eftir; ef til
vill hefir einhver af stúlkunum fengið sér birgð-
ir af honum fyrir skrýfingar áliöldin sín. Má-
ske eg geti feiigið dálítið hjá einhverri þeirra.”
Júlían liugsaði sig um. “Já, þökk fyrir,
ef þér vilduð gera svo vel,” sagði hann. “Mig
vantar einmitt dálítið núna. Þér getið sent
boð til þernu ungfrú Ormes og spurt hana.”
“Eg skal fara þangað sjálfur,” sagði
Prance og gekk upp stigann.
Júlían gekk raulandi að reykingarklefan-
um og leit inn. Letchford gekk þar fram og
aftur reykjandi.
“Komið þér inn og setjist litla stund,”
sagði liann við Júlían. “Eg er svo eirðarlaus
í kvöld, það er alveg eins og eg eigi von á ein-
hverju voðalega illu.”
Júlían brosti. “Kjötrétturinn var býsna
feitur,” sagði hann. “Mér finst að matreiðslu-
maður Vane brúki óþarflega mikið af sméri eft-
ir mínum smekk. Eg skal bráðum koma aftur
og fá mér smávindil, en eg verð að fara fyrst
yfir í efnarannsóknarstofuna. Eg skal koma
með Vane með mér.”
“ Já, gerið þér það,” sagði Letchford al-
varlegur.
Júlían kinkaði kolli og gekk aftur fram í
ganginn. A sömu stundu kom há, beinvaxin
persóna ofan stigann; það var Judith; hann
stóð kvr og augu þeirra mættust. 1 hennar
augum var dulin hræðsla, skelkuð spurning — í
hans augum skein ótvíræð einbeittni.
“Þér gerðuð boð eftir dálitlu af spíritus”,
sagði hún lágt.
“Já,” svaraði liann, “mér þykir leitt að
hafa trnflað yður------”
“Þernan mín skal færa yður dálítið”, sagði
hún. “Hvar er Vane?”
Hann leit niður. Hún spurði líka eftir
Vane. Grunaði hana nokkuð? Nú, jæja, það
skiftir engu. Hann fann á þessu augnabliki,
að honum var kærast, að hún vissi um og tæki
þátt í glæp hans.
“1 efnarannsóknarstofunni minni,” .svar-
aði hann skýrt. Hann leit á úrið sitt, meðan
hann svaraði henni, eins og hann væri að telja
mínúturnar.
“Hvað er hann að gera þar?” spurði hún.
Júlían brosti. “Hann skrifar, við vorum
að raðgera að ferðast að ferðast og finna ykk-
ur í Monte Carlo.”
Hún dró andann glaðlegar, en sagði ekkert.
Prance kom ofan stigann með flösku í hendinni
og þegar hún liafði tautað “góða nótt’, fór hún
ujip aftur.
“Eg hefi verið svo heppinn að ná í ögn
handa yður, hr. Júlían,” sagði Prance.
Júlían þakkaði honum, fór aftur að raula
og gekk í áttina til galdraklefans.
Vane flutti stól að eldstæðinu, þegar hann
var orðinn einn, laut niður að skaftpottinum og
hværði ósjálfrátt í honum. Já, hann var óefað
til ama, ef hann væri ekki, þá gæti Júlían og
Júditli ríkt í Lesborough og notið lífsins með
ánægju, ung og f jörug eins og þau eru, en hann
-- -----Hann stundi þreytulega, en fékk um
leið afar mikinn hósta, því nú var gufan upp
úr skaftpottinum svo mikil og þung.
‘ ‘ Eg vona, að ekkert sé rangt við þetta við-
bjóðslega efni,” tautaði hann. “Það verða
vonbrigði fyrir Júlían; — ætli eg hræri nógu
hratt?” Reykurinn varð þykkri, svo hann átti
erfitt með að draga andann. Alt af versnaði
og hann leit í kring um sig hálf-kæfður.
“Loftsmugurnar eru auðvitað lokaðar,”
sagði liann við sjálfan sig. “Það lítur út fyrir,
að þessir vísinda rannsakendur geti andað án
lofts; það gerir líklega vaninn. «Eg verð að
reyna að opna smugurnar.”
Hann stóð upp, en sér til undrunar varð
hann þess var, að hann gat naumast staðið á
fótunum. Hann reyndi að draga andann, en
gat það naumast, því herbergið fyltist af þess-
ari drepandi gufu. Hann reikaði áfram og
studdi sig við borðið og stólana, og þegar hann
loksins komst að veggnum, kipti hann í loft-
smugusnúruna. Hún slitnaði og hann hélt á
spottanum í hendinni. Nú var hann næstum
sjónlaus og kafnaður, og þreifaði sig áfram að
dyrunum eins og blindur maður. I þessu með-
vitundarlitla ásigkomulagi gat hann ekki fund-
ið dyrnar, en þreifaði sig áfram langs með
veggnum, unz hann kom að fortjaldinu fyrir
útidyrunum, en hann gat að eins haldið sér fast
við það, og dró það niður með líkamsþunga sín-
nm um leið og hann féll á gólfið.
Það or að eins á einu augnabliki, áður en
hendi dauðans drepur alla hugsun, að liðni
tmiinn líður fram hjá innri sjón mannsins, og
á þessu augnabliki sá og heyrði Vane svo greini-
lega Nínu, eins og hún hefði verið í herberginu
hjá honum. Varir hans hvísluðu nafn hennar
og liann lokaði augunum. 1 þessaro voðalegu
kyrð heyrði hann lykis stungið í skrána. ‘ ‘ Það
er of scint”, hugsaði hann. “Innan skamms
verð eg engum til ama.”
Svo fann hann ferskan vindblæ leggja um
andlit sitt, en liann var of magnþrota til að geta
lireyft sig, hann var sér þess að eins meðvit-
andi, að hann sá kvenpersónu í þessari þéttu
gufu. Hún stóð eitt augnablik kyr og íeit í
kring um sig, svo liljóp hún hávaðalaust til
hans, on um leið skelti vindurinn útidyrunum
'aftur á eftir henni. Hún hljóp að snúrunni, en
sá að hún var slitin, og hljóp svo að dyrunum
aftur. Þegar hún var biíin að opna þær, var
Vane orðinn svo liress, að hann gat staðið upp
og reikað til hennar. Alt í einu leit svo út, eins
og henni dytti eitthvað í hug, hún hljóp að eld-
stæðinu og helti úr skaftpottinum — engin
sönnun átti að finnast gegn hinum elskaða hús-
bónda liennar. — En hún skalf frá hvirfli til
ilja og hendurnar líka, svo nokkuð af leginum
lenti í ofninum.
Loginn blossaði upp og sendi birtu sína um
alt herbergið þrátt fyrir reykinn. Vane sá and-
lit kvenmannsins og þekti að það var Deborah;
hann sá líka að loginn hafði kveykt í kjólnum
hennar svo hann sendi frá sér eldstungur;
þetta varð til þess, að hann áttaði sig ofurlítið
á kringumstæðunum, og barðist af alefli gegn
þróttleysi sínu, flýtti sér lír treyjunni, vafði
henni um hana ag reyndi svo að draga hana að
dyrunum, en á sama augnabliki rann hinn
brennandi lögur eftir gólfinu eins og höggorm-
ur, náði í fortjaldið og augnabliki síðar var alt
herbergið eitt logabál.
Vane gerði alth vað hann gat að komast að
dyrunum, og hélt enn þá fast í hina hreyfingar-
lausu persónu. Þögnin var hræðileg—þau líkt-
ust tveim ógæfusömum persónum, sem leituð-
ust við að komast út úr helvíti. Loksins kom
Vane magnþrota og reikandi að dyrunum;
hurðin náði ekki alveg að dyrastafnum svo hann
ýtti henni lengra frá með magnlitlu hendinni
sinni. En þar sem hann stóð nú þrepskildin-
um misti hann alla krafta sína; um leið og hann
féll áfram út úr dyrunum, losnaði hendi hans
af hinni persónunni, hurðin skall í lás og hún
var lokuð inni í bálinu.
Vane valt ofan tröppurnar og inn undir
einn runnann við hlið þeirra, og þar lá liann
rceðvitundarlaus.
22. KAPITULI.
-
Letchford, sem enn þá beið eftir Vane, var
að berja öskuna úr pípunni sinni þegar hann sá
gult ljós í gegn um rifuna á milli blæjanna. 1
fyrstunni hugsaði hann ekki um þetta, en þegar
birtan fór vaxandi, dró liann blæjurnar til lilið-
ar og sá að birtan kom frá höllinni. Svo datt
lionum í hug að opna gluggann, en mundi þá
jafnframt að súgur örfar logann, ef eldshætta
er á ferð, hljóp því til dyranna og kallaði á
lijálp. Augnabliki síðar var stiginn fullur af
fólki. Og org og hróp um eldsvoða ómaði frá
því.
Júlían kom hlaupandi frá ganginum, er lá
að töfraklefanum. “Hvar, hvar!” hrópaði
hann.
“Eg sá logann frá reykingarklefanum,
hann kom frá vesturhliðinni. ”
,“Þá hlýtur liann að vera í yðar herbergi,
hr. Júlían,” sagði Prance.
“Skerandi liljóð -* afarhátt voðahljóð óm-
aði frá kvennahópnum í stiganum. Það var
Júdith, sem byrjaði.
Augu hennar mættu augum Júlíans eitt
augnablik. Hún dró sig í hlé og liuldi andlitið
með höndum sínum.
“Það skulum við fullissa okkur um undir
eins,” sagði hann, og hljóp svo hart niður gang-
inn, að hann var búinn að opna dyrnar áður en
liinir gátu stöðvað hann.
Óttaslegnir hopuðu mennirnir á hæli fyrir
hinum mikla reyk og logablossunum. Letch-
ford þaut áfram með handlegginn fyrir andlit-
inu.
“Vane!! Vane var liér inni! Guð minn
góður! ” hrópaði liann. “ Vane — nei, nei, ljúk-
ið þið ekki upp glugganum — Vane, ó, vesalings
Vane!”
Auðvitað var öllum mögulegum ráðum
beitt til þess að sigra eldsvoða í höllinni, en
mörg af þeim reyndust gagnslaus. Aður en
búið var að ná slökkvi-áhöldunum og beina
vatnsbununni í hið loganda herbergi, var það
eyðilagt af eldinum og sá armur hallarinnar
var í logandi báli. En allir unnu með þrotlaus-
um dugnaði; kvenfólkið líka. Með lafði Farn-
worthy í broddi fylkingar fyltu þær föturnar,
sem svo voru réttar frá manni til manns.
Það leið liðug klukkustund áður en eldur-
inn var á þeirra valdi og þau höfðu frelsað höll-
iua. Og þó að reykur og gufa ætlaði að blinda
þá, þutu þeir Júlían og Letchford inn á milli
rústa hins eyðilagða galdraklefa og fóru að
leita.
Júlían vann eins og óður maður, og fleygði
hinum hálfbrunnu röftum til hliðar, sem þöktu
gólfið.
“Hann hefir yfirgefið herbergið,” sagði
liann og stundi, hætti snöggvast leitinni og
þurkaði svitann af sótuga andlitinu sínu.
“Guð gefi að svo sé,” sagði Letchford, svo
stundi hann hálfgerðri dauðastunu og hopaði á
liæl með eitthvað í hendinni.
“Hvað er þetta?” spurði Júlían og stóð á
öndinni, og spurningin var endurtekin af hinu
fólkinu.
“Látið—látið þið stúlkurnar fara burtu,”
livíslaði hann hás. 1 guðs bænum, látið þær
fara!”
Þær fóru allar, að undantekinni lafði Farn-
worthy og lafði Letchford. Mennirnir hópuð-
ust í kring um lávarð Letchford; hann hélt á
þvkku reyktreyjunni með stóru málmhnöppun-
um, sem gljáðu í gegn um reykinn.
“Guð minn góður! Vane er dáinn,” hróp-
aði Letchford.
Júlan starði eitt augnablik á hana, án
þess að tala eitt orð, svo sneri hann sér með
hægð frá henni. Ein stúlknanna starði fast á
hann.
Það var Júditli Orme. Þau litu hvort í
annars augu, svo rak hún upp ógurlegt hræðlu-
6p og féll niður meÖvitundarlaus.
- r_l >
Menn jafna sig ekki strax eftir áhrif hins
kveljandi reykjar og hinnar drepandi gufu-*
lyktar, sem Vane varð að þola. Hann lá með-
vitundarlaus undir runnanum næstum því all-
an þann tíma, sem barist var við eldinn, og svo
lengi var hann að rakna við, að hann um stund
fann enga löngun til að lifa. Loks lyfti hann
höfðinu upp, starði utan við sig á hinn þykka
reyk og skreið til óhultari staðai’. Þar lá hann
kyr í nokkrar mínútur og reyndi að átta sig á
kringumstæðunum. Svo stóð hann upp með þvi
áformi að ganga til hinna og hjálpa þeim, en
þá hevrði hann nafn sitt nefnt. Hann nam
staðar og studdi hendinni á ennið. Hvað hafði
komið fyrir? Hann hafði verið í galdraklefan-
um, og var að því kominn að lenda í eldinum —
brenna inni! A þessu augnabliki hrópaði Leteh-
ford: “Vane er dáinn!” og liann lieyrði þessi
orð í gegn um liið revkþrungna andrúmsloft.
Litla stund stóð Vane kyr, svo dró hann
sig í hlé í skuggann.
R. S. ROBINSON
Utrfwrtt 18»
NW.tM«n S2SO.OOO.OO
Kaupir og selur
ettbOi
8«*tt1., W«*„ «. S. A.
Edmðnt«n. Altrt
L« Pu, M.a.
K.MT1, Irt.
Húðir, Ull og Seneca Rót
Sendið beint
Ul
SaltaíSar nauts-
húTSir _____
SaltaSar Kip
húðir _____
SaltaOar húlfa-
húMr __________
HRAAR HCÐIR OG SKINN
.30-.341 Hrh°“rhT’_ $7-$12
.40-.45 / un----- .40-.45
.55-.65Í Pr'r„-Seneca _%lÆ
Hæzta verð fyrir klndagærur.
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST., WINNIPEG
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
Hugsið yður annað eins!
Vér greiðum mönnum og konum hátt kaup, meðan verið er
að læra hjá oss Rakaraiðn. Tekur að eins fáar vikur að verða
fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $50 um vikuna,
að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yður a stofna
og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning. — Mörg hundr-
uð íslenzkra karla og kvenna hafa lært Rakaraiðn á skóla
vorum og stjórna nú upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og
Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstriti alla æfina.
Lærið Rakaraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu.
Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED
Aðalskrifst.: 626 Main Str., Winnipeg (hjá Starland leikhúsi)
Barber College, 220 Pacific Avenue, Winnipeg.
Útibú:— Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary.
T ✓ • .. 1 • timbur, fjalviður af öllum
Nyjar yorubirgöir tegundum, geirettu, og aU- j
konar aðrir strikaðir tiglar, Kurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðir |
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------- Limitad-------------------
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
The Campbell Studio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærstn og beztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
ertr?^ÝéAi^8\ir?svir^r?siir^rrív
íNJéNVé'liVéNVév' .Vé’
C-------------------------------
VIÐSKIFTABÆKUR
(COGNTEU BOOKS
Hérna er tækifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvaemt verzlunar-löggjöf landsins, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Ðooks)
Vér Köfum nú tekið að oss EINKAUMBOÐSSÖLU á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetta einmitt sú tegúndin sem yður vanhagar um.
Það er beinn peninga sparnaður fyrir íslenzka Mat-
vöru- og Álnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bækur sínar hjá oss.
SITJIÐ VIÐ ÞANN ELDINN,
SEM BEZT BRENNUR.
SENDIÐ PONTUN YÐAR STRAX!
TIL
Œfje Columbta ^reöö
LIMITED
Cor. Sherbrooke & William, Winnipeg
Tals. Garry 416--417

J
Í5=55B
Kolin “
pér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Abyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.