Lögberg - 18.12.1919, Qupperneq 3

LÖGBERG FIMTUADGINN 18. DESEMBER, 1919
Bls. 11
HELEN MARLOW
EFTIE
Óþektan höfund.
“ó, eg er svo glöð; eg hefi iðkað nýja dans-
inn, og ungu stúlkurnar dansa hann ágætlega
vel. Bert Parker, viltu gera svo vel og blístra
danslagið, þá fær þú að sjá hve yndislega þæi
dansa. “
Fimtán af yngstu og fallegustu stúlkunum
sem unnu í Milford verkstæðinu, höfðu neytt
dagverðar í félagskap, eins glaðar og ánægðar
og þær væru úti á bersvæði að leika sér, en nú
stóðu þær í þéttum hóp og voru að tala um
listasýningu, sem halda átti í góðgerðaskyni
kvöld hins mrsta dags, og sem þær allar ætluðu
að taka þátt í.
í margar vikur liöfðu þær æft sig við þenn-
an sjónleik, sem var frumlegur og saminn af
ungum leikanda, sem átti ættingja í nánd við
bæinn Nord Milford, og þær gátu ekki talað um
neitt annað frá morgni til kvelds en vonina,sem
þær gerðu sér um að alt mundi ganga vel, eða
nm efan fyrir þVí, að það mundi veita góðan
árangur.
Hin óskýra gráleita birta, sem sólskinslaus
marzdagur sendi inn um gluggana uppi á fat-
naðarlofti nokkru kastaði engum skugga á kæti
þeirra og fjör. Allar töluðu þær í einu, allar
gerðu þær kröfu til þess, að á þær væri hlustað,
og hinn glaði og hreimfagri hlátur þeirra gerði
að þeim fanst dagur inn ekki dimmur.
Alt í einu hrópaði ein af þeim glaðlega:
‘ ‘ Ó, hvað eg er gæfurík! Eg kann dansinn minn
alveg ágætlega! Bert Parker, viltu gera svo
vel og blístra danslagið, og eg skal dansa.”
Stúlkan sem sagði þetta, var sextán ára
gömul, lipur ogfurðuleg persóna, og svo glettin
og full af fjöri, að hún tók hinum öllum fram.
Bertie Parker var hörundsdökk og fögur
stúlka með svart, hrokkði lxár og ekki síðara en
á drengjum. Hún lagaði til rósrauðu varirnar
sínar og fór að blístra eins yndislega og nætur-
galinn á vorin, en á ineðan greip hin glettna
Helena — vinstúlkur hennar kölluðu hana í
spaugi “hina fögru Ilelenu” — einhvern saman
\ afinn dúk ofan af hilln sem átti að vera skraut
bjúpur hennar hljóp fram á miðju stóra loftsins
roisti sig upp á tær litlu fótanna sinna og byr-
jaði á fallegum “ randardans, ” með ólýsanlega
yndislegum hreyfingum.
Þetta var hin fegursta sýn, sem maður gat
hugsað sér, hópur af hlæandi, aðdáanlegum
stúlkum og hin gáskafulla, töfrandi vera svo
glöð fyrir frarnan þær — það var HelenMorlow
hin fjörugasti æringi ungra sstiílkna, hún var
fallegasta stúlkan í Milford með aðlaðandi,
gáfulegt andlit, bogamyndaða spékoppa, rós-
uniðar varir og himinblá augu, sem á einu
augnabliki gátu breytt svip barnslegs sakleysis
í yndislega ástleitni, svo að hún gerði alla
aðdáendur sína hálfbrjálaða af vonlausri ást,
því hiín sýndi þeim öllum svo mikið vfirlæti, að
]>að Ifktist Mði.
Til að gera fegurð hennar enn þá fullkom-
;.ri bættist }>að við, að hún hafði sítt hrokkið hár
með gyltum lit, það sveiflaðist í kring um hana
eins og gyltur geislaröðull, meðan hún dansaði
um kring á loftinu eins gæfurík og fugl á vor-
degi, meðan litlu iðandi fæturnir hreyfust eftir
h>nu fjöruga hljómáli.
Hve mikið félagssystur hennar dáðust »ð
hinum yndislega dans, hve göfuglega þær við-
urkendu að hún hefði veitt þeim hina fegurstu
sýn, og með hve mikilli ánægju hún hlustaði á
hrós þeirra.
“Hve yndislegt og aðdáunarvert!”
“Þú, Helen, þú ert sönn fegurð!”
“Ó, hve indælt, hve indælt!”
“Ó, þú bláeygða fegurð!”
“Helen, eg held að þú gerir karlmennina
hálfbrjálaða annað kveld.”
Slíkar aðdáunarsetningar ómuðu frá kátu
stúlkunum, meað Helen hring sveiflaðist fyrir
framan þær. Varir liennar opnuðust til að
brosa, augun geisluðu eins og safír gimsteinar,
brjóstið þrútnaði sökum hinna fjörugu hreyf-
inga, og gylta hárið skapaði sólskin, þennan
indæla, dimma marzdag.
Eingin þeirra hafði tekið eftir þv(, að hinn
nöldrnnarsami “gamli Brown,” sem stúlkur-
ar kölluðu hann og hiæddust, hafði í kyrþey
opnað dyrnar og komið inn, áður en nokkur
þirra sá hann. Alt íeinu þrumaði hann með
ódjarflegu haturs augnaráði:
“Helen Marlov, eg segi þér upp vistinni,
íif því þú hefur eyðilagt þenna dúk, sem þii ert
með, og kap þitt verður að bæta skaðann. Þið
liinar stúlkur gerið réttast í 'því að fara hver til
sinar vinnu. Framvegis verðið þið að muna,
að fatnaðarloftið í Milford verkstæðinu er ekki
leikhns. ”
ó, hvað þær urðu kjarklausar og hrvggar.
Hin dansandi Helen stóð nú á allri iljinni.
Varir Beatricu Parkers náðu aftur sinni eðli-
legu lögun, nei, þær mynduðu núll af eintómri
undrun, og hinar stúlkurnar ráku upp smá
skræki, eins og elding hefði fallið niður á milli
þeirra.
Þetta var hinn gretti, gamli ráðsmaður
með alvörugefna, hörkulega, snoðrakaða and-
litið, fálkanefið, stinna gráa hárið, sem stóð
upp eins og tindarnir á broddsvíni fyrir ofan
lága ennið hans, fölu, slægðarlegu augun, sem
blikuðu ilskulega; því þetta var eitt af ga'furík-
ustu augnablikum lífs hans.
Hann hataði hina fögru Helenu, og frá því
hún kom fyrst til verkstæðisins, fyrir ári s(ðan.
hafði hann setið um hana síðan til ess, að fá
ástæðu til að reka hana burt, þó ekki væri nema
fyrir anðvirðilega smámuni. Allar stúlkurnar
og Helen líka, vissu þetta eins vel og hann
sjálfur, og allar voru þær sannfærðar um, að þó
þær knéfélli fyrir honum og beiddu hann að
fvrirgefa henni, þá mundi hann glotta að þeim
og neita bæn þeirra.
Þegar hann gaut horauga til henn»r, sem
hafði verið þyrnir í augum lians frá fyrstu,
endurgalt hún augnaráð hans með hörkulegum
og ögrandi rvkk höfuðsins. Reið, sagði hún:
“Eg hefi ekki skemt dúkinn hið minsta,
gamli—eg meina lir. Brown, sko,”oghún
vafði hann samaii, “hann er eins sléttur og
hrukkulaus og hann nokkru sinni hefir verið, og
mér finst. það vera stórkostleg illgimi af yður,
að stela frá mér borgun fyrir f jögra daga vinnu
þegar vesalings blinda amma mín þarfnast
þeirra svo mjög.”
“Þú hefðir átt að liugsa um hina bUndu,
vesalings ömniu þína, áður enn þú eyðilagðir
þennan dúk, ungfrú framhleypin; eg skal halda
hverju einasta centi, og samt mun það ekki
verð nóg til að borga það, sem þú hefur
eyðilagt. ’ ’
“Haldið þér á peningunum, gamli þræls-
iegi þorpari!” sagði Helen, þar sem hún stóð
með eldrauðar kinnar; en jafn reið og hún var,
var hún samt svo fögur, að vinstúlkur hennar
liefðu klappað lófum saman til að samsinna
henni, ef þær hefðu 'þorað það, því þá hefðu þær
allar, ef til vill, verið reknar og mist atvinnu
sína.
Helen stappaði fótunum á gólfið; hún var
æst af reiði, sneri baki að liinum gamla nöldrun-
arsegg og sagði með uppgerðar kæruleysi við
hinar:
“Verið þið sælar, stúlkur; eg finn ykkur við
æfinguna í kveld. ”
Þetta var alt, og lítill hlátur fylgldi þessum
kærulaust töluðu orðum, um leið og hún fór í
kápuna sína og lét á sig hattinn til að fara; en
það voru tár í augum vinstúlkna hennar, þegar
þær kvöddu hana stynjand og gengu aftur til
vinnu sinnar með þeirri tilfinningu, að þær
myndu sárt sakna uppáhaldsins síns, hinnar
gletnu Helenu, og óskuðu liinum illa miskunar-
lausa Brown, alls ills, um leið og þær hvísluðu
hvor að annari við vefstóla sína:
“Við vissum að hann mundi gera þetta við
fyrsta tækifæri, sem hann gæti fundið. Gamli
Brown hatar fallegar stúlkur eins og eitur, og
það er af því, að hans eigin dætur þrjár, eru
eins ljótar og erfðasyndin og hafa aldrei verið
\ irtar neins af neinum; engum manni mun
heldur lítast á þær, þó þær séu altaf svo vel
klæddar. Nú hefur hann jxi loksins fullnægt
liatri sínu til Helenar; en við meguim ekki álíta
okkur sjálfar óhultar, því gamli Brown gætir
annara fallegra. stúlkna á meðal okkar, og
undir eins og hann finnur hið minsta tækifæri,
mun hann reka nokkrar fleiri burt, eins og hann
gerði með þessa “fögru Helenu.”i
2. Kapítuli.
Með engu móti vildi Helen auðmýkja sig
fyrir hinum vonda ráðsmanni, sem hafði breytt
svo grimdarlega við hana; því það ríkti göfug
sjálfsvirðing í liuga hinnar fögru verkstæðis
vinnustúlku.
Hún yfirgaf verkstæðið og gekk ofan götua
með upprétt höfuð og indælt rautt andlit, sem
kom sumum er fram hjá gengu til að líta á hana,
dáðst að henni og segja:
“En hvað þetta er myndarleg og fögur
stúlka. Hún er eins mikið upp með sér og
drottning. ’ ’ *
En það var aðeins í ytra útliti hennar, að
hún lét sem ekkert væri að; í liuga hennar ríkti
stór og innileg sorg.
Burtrekstur hennar var voðaleg ógæfa nú,
jiar eð mikil hræðsla átti sér stað í viðskiftalíf-
inu, sem hafði hindrað næstum alla verzlun og
viðskifti. Mörgum verkstæðum hafði verið
lokað, að minsta kosti fyrst um sinn, og þar af
leiðandi voru margar þúsundir göfugra fátæk-
linga orðnar iðjulausar.
Sorgbitin hugsaði hún.
“Ó, hvað mér þykir leitt að eg snerti við
gamla dúknum; jiví hvar ætli eg geti nú fengið
vinnu, svo gamla amma mín þurfi ekki að svelta
Ó, það er enginn annar í heiminum til að annast
hana en eg.”
A þessu augnabliki gekk hún fram hjá
verzlunarbúð, þar sem búnar voni til hárkollur
og fléttur seldar. Þetta var léleg gata, og
visin og lítill Gyðingur kom hlaupandi út, hann
greip um mikið af hrokkna hárinu hennar með
óhreinu liendinni sinni.
“Helen Marlow, viltu selja gyltu lokkana
þína?” hrópaði hann ákafur.
Unga stúlkan, sem enn þá var gröm í skapi
við hinn vonda, gamla Brown, hristi lokkana
sina svo hann slefti þeim og sneri sér allæst að
honum.
“Sleftu hárinu mínu, tsak, þú gamli þorp-
ari. Hvernig stendur á því, að þú leyfir þér að
snerta það?”
Reiði hennar koin honum til að hopa á hæl,
en hann liélt áfram ákafur:
“Eghefi verið að gæta þín í allan dag,
svo eg verð að biðja um fyrirgefningu; en eg
liefi verið beðinn um hárkollu með gulgvltu
Iiári, svo eg hugsaði strax til þín. Eg ska! gefa
þér tuttugu dali fyrir gyltu lokkana þína, og þá
verður þú rík. Komdu inn í stofuna mína. og
lej'fðu mér strax að klippa þá af þér, fyrst þú
ert hér á annað borð.”
Gamli Gyðingurinn hlustaði mjög ágimd-
arlegur, því hann bjóst við að fá hundrað
dollara hjá viðskiftavinum sínum í Boston fyrir
þetta indæla hár, sem hann hélt að hann gæti nú
fengið fyrir tuttugu.
En Iíelen varð enn þá gramari nú, hcldur
en hún fyrir stundu síðan varð í verkstæðinu.
Hún gleymdi því, að hún var að eins starfandi
stúlka, sem var sagt upp vinnunni og ekki átti
einn dollar í vasa sínum, en í augum hennar
tindraði eins mikill þótti, og hún væri drottning
Með hinni skipandi rödd hrópaði hún:
“Sneypstu í burtu, þú gamli, viðbjóðslegi
Gyðingur. Eg vildi ekki selja þér einn lokk af
Iiári mínu, þó eg með því gæti frelsað þitt
auma líf. ”
Svo flýtti hún sér að halda áfram með tár
í augum sökum særðra tilfinninga yfir þeirri
ímyndun, að hún væri fáanleg til að selja
fallega hárið sitt, sem umkringdi hana eins og
sólskin og vakti aðdáun hjá öllum sem litu á
hana.
Fyrirverðandi sig yfir j>ví, að geta ekki
stöðvað tár sín, gekk hún inn í bakgötu, sern lá
niður að fljótinu. Þar stökk hún inn í gamla,
yfirgefna mylnu, þar sem hún gat grátið út
alveg einsömul,.
Hún settist á gamlan bekk, liuldi andlitið í
vasaklútnum sínum, og þungar stunur af sorg
og reiði komu brjósti hennar til að þrútna.
“Enhvaðeg hata gamla Brown og gamla
Isak, jieir eru viðbjóðslegir jiorparar báðir
tvéir,” hrópaði hún beiskjulega; en straum-
niðurinn af vatninu, sem þeyttist yfir hina
niðurbrotnu stíflu mylnunnar, eyðilagði hvert
hljóð frá vörum hennar.
Þessi fagra mevja hafði valið sér góðan
stað til þess, að eyða sorg sinni og gremju með
gráti.
Gamla mylnan, þar sem engar vélar hreyfð-
ust nú, stóð á bakkanum á fallegu litlu fljóti,
sem kom hoppand og dansandi ofan grjótauðga
bólið sitt, alla leið frá New Englands ha'ðunum
í mörgum krókum ,og bugðum; hingað og j>ang-
;:ð fossað það í gegnum djúpar klettaglufur,
þar sem dökk nálatré hreyktu sér til beggja
liliða og bönnuðu geislum sólarinnar allan að-
gang; en rétt fvrir neðan mylnuna ranr það með
hraða miklum, og þar skein sóln á það og veitti
því mikla fegurð. pað þurfti ekki lengur að
rétta hinni dimmu mylnu arm sinn, til þess að
veita vélinni, sem sneri hinum stóru mvlnu-
steinum, sífeldan þrýsting.
Vesalings Helen, hún hafði fundið skýli,
}>ar sem hún gat verið alein með tárin sín; loks
varð hún líka rólegri og leit upp til að liorfa á
fíjót-ð, sem fram hjá rann.
“Ú, ef eg stykki nú út í }>að, hve græðgis-
lega mundi það ekki draga mig með sér inn í
faðm dauðans, ogr flevja mér svo ofan fvri
iossana og merja og berja alt úrmér, sem
líktist lífi.” Þetta sagði hún hátt með rniklum
hryllingn. Hún stóð nú fyrir útan mylnuna,
mjög hagkvæmlega til að vera máluð «f lista-
manni — straumharða fljótið, gamla mylnan
og hún sjálf, beinvaxin, fögur vei-a, klædd í
gamlan bláan rósaléreftskjól.
“Nú verð eg að fara heim og segja vesal-
iiigs góðu ömmu minni þessi slæmu tíðindi. G,
eg er hrædd um að liún reiðist og sne\rpi mig',
jiví hún segir svo oft að eg sé óráðkæn og kæru-
laus. ó, hvað mig langar til að vera auðug og
gæfurík eins og svo margar aðrar ungar stúlkur
hér í bænum; en eins fallegar og eg, eru þær
samt’ okki. Mig'dréýmir stundum um rólega
tilveru og skraut frá bernskuárum mínum,
langt aftur í tímann, en þegar eg sp>Tr ömmu
mína um það, þá verður hún reið og segir, að
það sé aðeins rugl. Eg held hún segi ekki satt.
Eg held að eitthvað sé dulið við bernsku mína,
sem hún vill ekki segja mér. Hvað á eg að
halda um það?”
3. Kapítuli.
“Ó, guð minn góður!” hrópaði Helen og
hljóðaði, af því hún sá ungan mann í dauðans
hættu — ungann mann, sem í litlum bát reyndi
a ðkomast \rfir fljótið frá hinni hliðinni. Á
liverju augnabliki leit út fyrir að litli báturinn
mundi lenda í fossinum; honum var ekki mögu-
legt að komast yfir þenna sterka, sogandi
straum.
Alli r í Milford og Nord Milford vissu, að
það var mjög hættulegt að ætla sér að fara vfir
fljótið á þessum stað, þar sem straumurinn var
svo afarharður, að það var álitið ómögulegt að
komast lifandi \rfir. Það var að eins um mið-
sumar, þegar fljótið var vatnsminna, að jietta
var hugsanlegt. Þegar hún sá manninn í bátn-
um, vissi hún strax að hann hlaut að vera
ékunnugur og í liættu staddur.
Hún fölnaði af samhygð með honum; hún
sá að hann hafði skilið í hvaða hættu hann var
staddur, og beitti hann öllum lífsin kröftum til
að komast úr sterkasta straumnum, sem hafði
bátinn á sínu valdi. Hann var duglegur að
róa, en straumurinn mundi eflaust sigra hinar
storku höndur hans.
“Ó,drottinn, frelsaðu hann!” bað Helen
með ákafa miklum; hún glevmdi öllu öðru; hún
sinti engu öðru en því, hvernig þetta mundi
ganga. En hún varð að játa það með sjálfri
sér, að það var lítil von um að maðurim gæti
bjargað sér, en hundrað líkindi t il jiess, að hann
misti lífið.
En fljótið var ekki briett, sem var mikil
gæfa, og hann var nú komnn a miðju vegar vfir
um . Unga stúlkan sá hann mjög greinilega,
sá live ungur, fallegur og vel klæddur hann var,
og liættan, sem hann var staddur í, kom hjarta
hennar til að slá hraðara en nokkru sinni áður.
Hún stundi þungan, og í einhvers konar leiðslu
sagði hún.
“Ó, mikli guð, vertu miskunsamur og frels-
aðu hann fyrir mig, annars verður mér lífið
einkis virði.”
Hún vissi naumast livað hún sagði, hún
skildi að eins, að sterk samhjTgð hafði hrifið
huga hennar til hins unga manns, sem barðist.
fyrir lífinu á þessu straumharða fljóti, svo
undarleg, svo skvndileg og svo afarsterk, að
hann var henni kærari en alt annað í heiminum.
Hún skildi nú líka að hann hafði tekið eftir
því að hún stóð þarna á milnuhólsbrúninni,
því hún hafði litið í augu hans, þegar þau virt-
ust vcra að mæla hvað væri langt að árbakkan-
um, sem hann reyndi að ná.
R. S. ROBINSON
ííínSun1S«5o.o(H»..o Kaupir og selur
EG KAUPI TAFAKl.AUST mlkili af MU8KHAT og IT.I ASKINNU.M
oK borga eftirfylg:jan<H verlt fyir fá eba mörg:
OtlM:
tMttla WmO..
EfiMtM. Atta
U Pm, Mm.
Imn, M
• tl
VETRAR ROTTU SKINN .........j T50tilS
HAUST ROTTU SKINN .......... 5.85 111
1.25
.75
Skotin, Stungin eöa Skemd . ........75 til .40
KITTS ................... ...........26 til .15
ULFSSKINN, fln, í kössum. No. 1...$30.00 til $10.00
ULFSSKINN. fín, t kössum No. 2......$30 tll 7.00
ULFSSKINN No. 3................... 3.00 til 1.50
ULFSSKINN No. 4 .............................50
Einnig aliar abrar tegunöir af sklnnum A markabsvertil
NautahflBir 22o til 1 HoKaifsskinn 50c til 4<k-
....Kips 33c til 28c i»r til 24e. $8. til 84.
Sendið belnt
til
HEAD OFFICE: 157-63 RUPERT AVE., WINNIPEG
Einnig 150-156 Pacific Ave. East
Hugsið yður annað eins!
Vér greiðum mönnum og konum hátt kaup, meðan verið er
að læra hjá oss Rakaraiðn. Tekur að eins fáar vikur að verða
fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $50 um vikuna,
að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yður a stofna
og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning. — Mörg hundr-
uð íslenzkra karla og kvenna hafa lært Rakaraiðn á skóla
vorum og stjórna nú upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og
Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstriti alla æfina.
Lærið Rakaraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu.
Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED
Aðalskrifst.: 626 Main Str., Winnipeg (hjá Starland leikhúsi)
Barber College, 220 Pacific Avenue, Winnipeg.
Útibú:— Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary.
timbur, fjalviður af öllum
i
\T/> .. I • %>• timbur, ria
Nyjar vorubirgoir tegundum, geirettur og au- s
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir j
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
LimitMd-----
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
The Campbell Studio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott Biock, Main Street South
Sinrii M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærstu og beztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
Allar
tegundir af
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 o£ 239
Kolin
Undireins
pér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
Nú er rétti tíminn til þess að láta taka
JÓLAMYNDIRNAR
Vér getum ábyrgst yður jafn-góðar myndir, þótt taknar séu að
lcvöldinu við ljós, eins og við beztu dagsbirtu.
Semjið við oss strax í dag.
H. J. METCALFE
Aðal eigandi.
Lafayette Studio, 489 Portage Ave. I
8
RAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.