Lögberg - 20.05.1920, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 20. MAÍ 1920
Bls. 3
HELEN MARLOW
EFTIR
Óþektan höfund.
Frú Douglas sat eininana og í leiðslu, en
varð aillhverft við þegar Fred Oakiand kom
svo fljótt aftur frá Madison Avenne.
Iíún gat ekki notíö neins næðis fyr en hann
hafði sagt henni alt, sem fram hefoi farið milli
lians og Helenar.
Hún var undrandi og hrygg yfir því, að
Melen skyldi ætla að gifta sig vegna pening-
anna.
Iiún har engan efa á það, sem Fred sagði
henni, að unga stúikan elskaði hann, en með því
var ekki alt leyndarmálið við 'þetta má'lefni
komið í ljós.
Þegar Fred Oakland sagði henni, að Helen
hefði sjálf trúað honum fyrir því, að hún elsk-
aði hann, en að hún eis'kaði ekki Rudolph Arm-
sírong, þá jók það henni mikillar geðshræring-
ar og hún varð hrvgg í skapi.
Það var því ekki mögulegt að hugsa sér
annað en það, að Helen ihefði sjálf gefið í skyn,
að það væri auður Rudolphs og liá staða, sem
hefði komið lienni til að se'lja sjálfa sig fyrir
peninga.
‘ ‘ En það má ökki eiga sér stað. Hún má
ekki sem kvenmaður niðurlægja sig svo mikið.
Þú hefir verið of fljótfær, Fred; þú hefðir ekki
átt að yfirgefa hana í reiði þinni,” sagði frú
Douglas ‘hlýilega.
“Eg gat enga þolinmæði átt gagnvart
slíkri slíkri heimsku,” sagði hann gramur.
“Margar stúlkur hafa gert sig sekar í
samskonar heimsku,” svaraði liún angurwr.
Svo hætti hún við cinarðiega.
“Fred, eg er ákveðin i því, að Helen skuli
ekki ganga að eiga slíkan mann, sem Rudolph
Armstrong. Hann mun verða henni vondur,
og gera tilveru hennar sorglega og baka henni
óánægju. Við verðum að hindra þetta hjóna-
band.”
“E'n hvernig getum við gert það, kæra
frænka? við höfum ekkert vald yfir þessari
elskulegu metnaðargjörnu og sjálfselsku söng-
meyju”.
“Hún elskar þig Fred, og það er þitt
stærsta vald, sém þú getur átt kost á að eiga
vi'ir kvennmaniji. Með aðstoð þeirrar álstar
verðum við að bjarga henni, frelsa liana, svo
hún glatist ekki”.
“En hún hefir tvisvar sinnum neitað bór,-
orði mínu,” sagði Fred deyfðarlega.
“Já, en hún heldur að ást þín verði sér á-
valt trygg. Hugsaðu þér, hvílíkt mótlæti það
yrði fyrir ást hennar og mikillæti, ef önnur
'falleg stúlka færi að ná tökum þér.”
“En slíkt getur aldrei átt sér stað með
inig. Ast mína get eg aldrei flutt yfir á aðra
stúlku. Hún verður sú eina, seip eg get elsk-
að tii æfiloka.”
■ “Að hugsa sér að' nokkur kvennmaður
gæti hriiri* frá sér eins óvjðjafnanlegri stað-
feátu,” hrópaði hin eðallynda og enn þá fagra
frú Douglas gremjúlega. “En Fred, eg hefi
áiform, ef þú vilt hjálpa mér. Við skulum
hegna ungfrú Helen fyrir heimsku hennar.
Við skulum gera liana svo afbrýðissama að
hún opni augun, og yfirgefi Rudolph Arm-
strong og miljónir hans.”
“En á hvern hátt ? ’ ’ spurði Oakland með
örsmáum vonarneista í augum sínum.
. “Eiáttu sem þú sért að sækjast eftir litlu
vinstúl'kunni hennar, hinni fallegu Nathaliu
Barnes. Sendu henni hin indælustu blóm,
bækur, sönglög og sætindi — gerðu heimsóknir
í Madison Square, og vertu til staðar í leik-
húsinu, en láttu altaf augu þin fylgja Natlia-
liu. Þú mátt reiða þig á það, að þú kemur
Helenu til að iðrast þess, sem hún hefir gert.
Hún mun hata Nathaliu, taká þig burt frá henni
og þykja enn vænna um þig en áður.”
“Ef þetta gæti að eins gefið mér nokkra
von,” sagði liinn hug'gunarlausi, ungi maður;
en svo fór hann aftur að brosa.
“Viltu fara að mínu ráði?” spurði frænka
hans.
“Eg — eg — já, ináske — eú — setjum nií
svo, að hin Iitla kolbrún taki þetta sem alvöru
frá minni hlið?”
“En hvað þú ert skammsýnn. Þú þarft
ekki að stofna þér í neina Irrftu eða»ábyrgð.
Gerðu Nathaliu að trúnaðarmeyju þinni, og
hún mun að líkindum veita þér hjálp sína.
Gerðu þig að vini hennar, og hún mun ekki taka
lnetta sem alvöru. Auk þess hefi eg grun um,
að hjarta hcnnar sé ekki fáanlegt. Eg hefi
heyrt eitthvað sagt urn það, að ef liinn ungi
enski barún hefði beðið Nathaliu í stað Helenar*
þá hefði hann ekki þurft að fara einmana vfir
Atlantshafið.”
“Sé þannig ástatt, þá meguin við vona
að hann bomi aftur, eftir að hafa uppgötvað
misgrip sín, og snúi sér að hinni dökkeygðu
fegurð.”
“Komdu með mér í leikhúsið í kvöld, Fred,
bíddu við dyrnar að Jeikhúsinu eftir ungfrú
Barnes, og spurðu hana hvort þú megir gera
henni heimsókn á morgun. Taktu hana svo
með þér í ökuferð á morgun, og segðu henni
frá vonum þípum og áformum, og eg er sann-
færð um að þú færð samhygð hennar og lijálp.”
“Þú átt yfir mikilli stjórnkænsku að ráða,
kæra Bessí frænka; þú hefðir getað ldætt slíkt
pláss til gagns og sóma hvar sem væri,” sagði
hann og brosti.
“Það er þín gæfa, sem eg vil styrkja og
auka, kæri drengurinn minn. Mér þykir
vænna um þig en nokkurn annan, þegar eg
undanskii hina slæmu Helenu, sem hefir náð
efsta sætinu í huga mínurn, og það næstum því
frá fyrsta augnablikinu að eg sá hana.”
“Ef það hefði verið einhver annar en
hún, þá hefði eg orðið mjög öfundsjúkur,”
sagði hann, “en það er ekkert til í heiminum,
sem eg mundi öfunda liana fyrir”.
“Þetta er fallega sagt af þér, Fred. Og
þú munt fyrirgefa henni yfirsjón hennar og
ekki fyrirlíta liana, eins og þú sagðir.”
“Það var að eins sagt í bræði. Mér væri
ómögulegt að hata haria, þó eg vildi það. ’ ’
“Vertu að eins hugrakkur, og hún skal
verða þín enn þá,” sagði frú Douglas fjörlega.
Hún trúði því, sem hún sagði, því hún liafði
engan grun um aðferÖina, sem Rudolpli hafði
notað, til að neyða Helenu til að lofast sér, og'
engan grun um, að það var einmitt hennar
vegna að stúlkan hafði fórnað sjálfri sér; ef
hún hefði vitaÖ þetta, þá hefði hún aldrei stofn-
að nein áform til að særa hina viðkvæmu Hel-
enu með kvölum afbryðinnr.
Oaklann hefði ekki eins trausta von um fram
kvæmd áformsins og hún; en hann samþykti
þó áform hennar af einni ástæðu.
Eftirsókn hans eftir Nathaliu hefði þær
afleiðingar, að hann gæti oft heimsótt.þetta á-
gæta«heimili, þar sem hans heitt elskaða Hel-
en ætti líka heima. Hann gæti fengið tæki-
færi til að sjá hana, athuga andlitið hennar og
sjá, hvort þar fyndust nökkiir merki þess að
luþi iðraðist. Ó, ef hún gerði það, hve glað-
ur hann skvldi vera yfir því að fyrirgefa
lienni.
Hann var ekki eins ríkur og Armstrong, en
hann var þúsund sinnum göfugri og méira af
manni. Hann var á þeirri skoðun, að lilý og
hreinskílin ást mundi gera hana lánsamari og
ánægðari heldur en allar þær miljónir, serii
áagt var að meðibiðill hans, Rudolph Aprnstrong
hefði nú í sinni varÖveizlu.
Með dálítinn vonarneista í huga sínum,
fór Fred Oakland því í leikhúsið þetta kvöld,
og fyrsta hugulsemi hans til Nathaliu, voru
hin sjaldgæfustu og fegurstu blóm frá gróður-
húsi' frú Douglas.
—-------o---------
55. Kapítuli.
“Eru þau ekki yndisleg?” sagði Nathalia
eðlilega, og sýndi Helenu þau, þegar þær komu
heiin. “Mér finst það vel gert af hr. Oakland
að minnast mín jafn fagurlega. Slfk blóm
eru svo verðmikil. Hann beið við dyrnar til
að tala við mig, og ætlar að heimsækja mig á
morgun. En eg veit það ofurvel, Helen, að
hann mundi aldrei skeyta neitt um mig, ef þú
værir okki heitbundin meðhiðli hans.”
Nathalia sem annars var hrygg yfir burt-
för hins enska milliraddar söngvara, var dálít-
ið hreykin yfir þessum nýja aðdáanda sínum,
og vildi láta ibera á því gagnvart Helenu.
Eri leikhússtjarnan var föl, þreytt og í
þungu skapi.
“Mér geðjast ekki að slíkuin blómum —
þau eru glæsileg, það er alt, ilm eiga þau eng-
an. Mér þykir mest varið í ylminn hjá Móm-
unum, hann liefir mesta þýðingu fyrir^iig.”
Þannig dæmdi Helen þessi blóm, og ýtti
þeim frá sér.
“En eg met þessi mest.” sagði Natlialia
fjörlega og bætti svo jríð : ”Fred Oakland er
fállegri nú en nobkru sinni áður, er hann það
ekki? Eg vildi óska að hann væri orðin milli-
raddarsöngvari okkar, í stað þessarar neftotu
sem við höfum nú; vildir þú það e*Hki líka, mín
kæra Helen?”
“Nei”, svaraði hún dauflega.
“Þú ættir að skainmast þín. Hann var
eitt sinn bezti vinurinn þinn, og kom gömlu
stjörnunni, Graydon, til að hata þig, \af því
hann elskaði þig. Ungfrú Graydon vildi fegin
fórna öllu til að fá hann þá, og eg held, að hún
mundi nú fús til að gera það. En liann hafði
betri fegurðar smekk en svo, að hann vildi eiga
slíka daðurdrós.”
“Það er undarlegt fjas, sem þú kemur með
Nathalia; en þér er hr. Oakland velkominn, ef
þú g-etur fengið hann. Eg hafði tækifæri til
þess,' en eg mat liann ebki mikils. ' En nú verð-
ur þú að fara til herbergis þíns; eg er þreytt,
og Harriet bíður eftir því, að afklæða mig.
Farðu nú”, og hún ýtti Nathaliu út úr dyrun-
um án þess að segja góða nótt. Ilin ’dökk
c.vgða stúlka þar á móti, snéri sér við og sagði:
“Góða nótt, Helen. Mér þykir afarleitt,
að þú skulii- vera í svo þungu skapi í kvöld”.
Ilelen fleygði sér á rúmið hágrátandi;
henni iféll s\ro sárt að Oakland slcyldi vera svo
falskur og staðfestulaus.
Það voru að eins fáar stundir síðan, að
hann hafði sagt henni frá hve heitt og innilega
'hann elskaði hana, og svo hafði hún þetta sama
kvöld séð, að liann frá leikhússstúkunni, hafði
horft á Nathaliu með aðdáunar augum .Hann
virtist þar á móti naumast taka eftir henni,
sem þó var rósadrptningiu.
“Hann er alveg skotinn í fegurð Nathaliu,’
hugsaði liún. “Það var gott," að eg neitaði
svo óstöðugri ást,” sagði hún við sjálfa sig; en
hún var í afarbeisku skapi, og kinnar hennar
brunnu við endurminninguna um, að hún hafði
sjálf sagt honumi frá ást sinni til hans; hann
hafði sýnt henni ástaratlot, og hún lionnm, þar
eð hún hugsaði ekki um neitt annað í heimin-
um en hann. Hve leiðinlegt það var að minn-
ast þessa, og hve fegin myndi liún verða, ef
hún gæti gleymt því.
Hún var drotníng söngsins, og- hún hlaut
svo mikið lof 'hrós og tilbeiðslu, að þaS var
nægilegt til þess, að hugsun liinnar metnaðar-
•gjörnustu stúlku yrði ringluð, ef ekki brjáluð;
en nú gleymdi hún öllu sínu lirósi, og var að
eins sú stúlka sem iá með andlitið á grúfu á
koddanum sínum, og grét yfir ótrygð og óstað-
festu elskhuga síns.
“Eg liólt að hann mundi að minsta kosti
clska mig enn þá um nokkurn tínia,” hugsaði
hún grátandi. , “En”, sagði hún aftur mikil-
lát, “eg skaf sýna honum, að mér veitir líka
auðvelt að gleyma.”
Þegar Oakland kom þangað daginn eftir,
var Iþað Helen sein tók á móti honum og sagði
lóleg: •
“Nathalia kemur að mínútu liðinni, en mig
langar til að tala við yður fyrst. í gær —
“hún þagnaði, þar eð út leit fyrir að eitthvað
stæði fast í liálsi hennar, svo liún g*ti ekki tal-
að.
“Igær,” endurtók hann, og horfði beint í
andlit hennar; hann gerði sér hálft í hvöru von
um, eða réttara sagt, bjóst jafnvel við, að hún
iðraðist framkomu sinnar og heimsku gagnvart
honum.
En það heyrðist fótatak í stiganuin og hún
þagnaði.
“Þegar þér komuð í gær, varð eg svo hissa,
að eg misti alla meðvitund, og — og — þér
gripuð mig, áður en eg féll niður. Þegar eg
kom til sjálfrar mín aftur, urðu mér — mér —
á misgrip. Eg gat fyrst ekki munað mikið, og
— eg — eg kysti yður, gerði eg það ekki ? Nú
jæja; eg hélt þetta væri Armstrong minn til-
vonandi eiginmaður, og — og — eg var — mjög
óttaslegin, þegar eg hafði áttað mig fyllilega,
og sá, að þetta voruð þér — þér, sem ekkert
eruð fyrir mig — alls ekkert. Gerið þér svo
v^l að 'gleyma þessari hlægilegu tilviljun, ef
þer getoð; því það var engin meining í henni.”
56. Kapítuli.
Oakland hlustaði á þessi ósamanhangandi
orð Helenar með stórum augum og fölum kinn-
um; sjálfsvirðing hans var móðguð, og hann
varð æstur í skapi. En Iþegar hann opnaði
varir sínar til að svara með mikillátum kulda,
kom Nathalia inn, svo glöð,. fögur og flögrandi
eins og lítil'l kólibrifugl.
Þegar hann snéri sér við til að heilsa lienni
með kurteisu brosi, flýtti Helen sér út úr her-
berginu.
“Farðu ekki Helen,” kallaði Nathalia á-
köf.
“Þú verður að afsaka mig; eg hefi lofað
lir. Armstrong að mæta honum,” sagði Helen
og hvarf.
“Hún talaði ósatt, og sneypuroðinn þakti
kinnar hennar, þegar hún sagði við sjálfa sig:
“Guð fyrirgefi mér þetta; en eg gat ekki
látið hann ímynda sér, að eg elskaði hann. Eg
verð að bera grímu fyrir öllum; því ef að frú
Douglas, fccmist að hinni sönnu ástæðu til trú-
lofunar minnar, þá rnyndi sú göfuglynda kona
ekki leyfa, að eg fórnaði mér á jienna hátt fvrir
hana. .
Hún veitti í rauninni svo lítilli liugulsemi
móttöku frá Armstrong, að það var ekki mjög
er\ itt að láta, sem alt gengi vel.
Hún hataði hann í huga sínum og liugsaði
til þess með hræðslu, að sá dagur rynni ein-
hverntíma upp, sem ætti að gera hana að konu
hans.
Hingað til hafði hún ekki viljað samþykkja
að ákveða daginn, þegar þetta ætti fram að
fara.
“Það getur alls ekki átt sér stað, fyr en
skemtanatími leikhúsanna er liðinn,” hafði
hún sagt lionum meS óhrekjandi alvöru, því
hann hafði sagt lienni, að þegar þau væru gift,
mætti hún alls ekki taka þátt í leikhússtörfum.
“Mér þykir vænt um það hrós, sem mér
liefir hlotnast, ogæg get ekki strags fleygt frá
mér ánægjunni, sem í því er innifalin,” sagði
hún. “Auk þessa vil eg ekki olla hr. og frú
Monteith neinna vonbrigða né gremju;.þau
hafa gert svo mikið fyrir mig, og þykir svo
vænt um mig.”
Hann þorði ekki að vera injög kröfuharð^
ur með þetta, því hann var nú búinn að vinna
óvæntan sigur, þar eð hún liafði lofað honum
að verða hans.
Það var Harriet Hall, sem hafði bent hon-
um á aðferðina gagnvart Helenu; því hún áleit.
að liið viðkvæma mikillæti Helenar myndi vilja
forðast það, og ekki geta þolað, að almennyig-
ur fengi að vita að hún væri framhjátöku barn.
Þar eð hann á þenna hátt hafði náð loforði
hennar, skildi hann, að það væri ekki liyggi-
lcgt að neyða liana um of. Hann varð að sam-
þykkja áfevörðun hennar með tilliti til giftingar:
tímans, en áleit þó með sjálfum sér að það væri
mögulegt, að hann gæti fundið einhver ráð til
að koma sínum vilja í framkvæmd.
Ilún gekk til herbergis síns, og liugsaði um
það með hryllingi og kvíða, hve hörðum foriög-
um hún yrði að sæta í lífinu, fyrst að slfk gift-
ing ætti að verða takmarkið.
Frú Douglas hafði haijt rétt fyrir sér í því,
að það niundi særa Helenu afármikið, að í-
mvnda sér að Fred Oakland væri orðin ást-
fanginn af annari stúlku. Seinasta kvöldið
hafði hann líka hagað sér þannig, að enginn
gat annað haldið, en að hann væri skotinn í
Nathaliu.
Þótt að Helen vissi, að vinstúlka hennar
hafði elskað Lorimer IjovoI af öllu hjarta, varð
hún samt að viður kenna, að það værí ekki al-
veg óhugsandi að Nathalia gá?ti gleymt honum,
þegar jafn mennilegur, fagur og göfugur mað-
ur eins og Fred Oakland, veitti henni jafn
greinilega hugulsemi; það var eitthvað tið
hanri, sem öllum stúlkum geðjaðist að.
Beisk tár komu fram í augu hennar, og
hún fann sig vera í afariþungu skapi og líða
illa, það var afbrýðin, sem bváldi hana.
Þó hún vissi, að það væri enn ekki of seipt
að bregðast loforði sínu við Armstrong, og láta
hann framkvæma hótan sína, hikaði liún þó
ekki við þessa miklu sjálfsfórn sína.
Henni fanst hún altaf sjá glaðlega og
elskulega andlitið hennar frú Douglas; hana
sbyldi hvorki sorg eða svívirðing angra.
“Leyndarmálið uin ótrygð eiginmans
hennar getur aldrei orðið augljóst, fyr en eg er
gift bróðursyni hennar, og þá mun liann auð-
vitað gera alt, sem haun getur tíil þess, að það
Notið tœkifœrið!
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferð á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum er afarmikil.
Afbragðs kaup, þetta frá ?100 til $300 um mánuðinn. — Mörg
hundruð Islendinga hafa lært hjá oss síðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
Ókeypis atvinnu-skrifstofa vor leiðbeinir yður að loknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
ina, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Strand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Winnipeg
útibú: Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
1T/* .. 1 • 3x» timbur, fialviður af öllum ,
Nyjar vorubirgoir tegundum, geirettur og als- j
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limítcd
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Allar
tegundir aí
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE C0AL C0MPANY Ltd
Tnls. Garry 238 og 239
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vólar ver'u notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálf^ oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
*■ GARBUTT M0T0R SCH00L, -Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
KAUPID BEZTA BLADID, LOGBERG.
A. CARRUTHERS Co. Ltd.
SENDIÐ
Háðir yðar,Ull,Gœrur, Tólgog Senecarætur
til næstu verjlunar vorrar.
VJER greiðum hæsta markaðsverð.
VJER sendum merkispjöld og verðáætlanir þeim er æskja.
Adalskrifstofa: WINNIPEG, Manitoba
ÚTIBÚ—Brandon, Man.; Moose Jaw, Sask., Saskatoon, Sask.;
Edmonton, Alta.; vancouver, B. C.
breiðist ekki út; það mun hans eigin mikillæti
skipa honum.”
Þetta var það sem hún hugsaði aðallega
um; en á meðan var Iþað svo sárt, að horfa á
Fred Oakland vera að dekra við Natfialiu, sem
líka sýndist að meta það mikils.
“Hvernig á eg að geta þolað það, þar eð
mér þykir svo vænt mn hann?” kveinaði fiún
vandræðaleg, 'og hún, söngvadrotningin, sem
allir álitu vera svo gæfuríka, hún jós burt tára-
straumum yfir liví, að það væri úti um ástar-
draum hennar — það var afbrýðin, scm æsti
liuga hennar.
--------o---------
57. Kapítuli.
Nathalia Barnes var fús til að samþykkja
áform Fred Oaklands, í fyrsta lagi að því er
ökuferðina snerti, og á lienni var alt nákvæmar
ákveðið; hún var fús til að leika það hlutverk,
sem hann stakk upp því hún áleit það væri
gott., ef það lánaðist, að boma viti fyrir hina
metnaðargjörnu Helenu.
Svo fóru þessi tvö, samikvæmt ráðagerð
sinni, að látast vera ástfangin hvort af öðru,
og þau léku hlutverk sitt svo eðlilega, að aliir
urðu að álítfi að þetta væri alvara.
Engin efaðist nm að Oakland elskaði Nat-
halitl, og' það gerði Helen heldur ekki.
Eri með svo mikilli sjálfstjórn og kjarki
bar Hölen þjáningar sínar, að hún gat líka
narrað Fred Oakland og kom honum tiþ að ef-
\ ast um, hvort liann hefði heyrt rétt í það skifti,
sem liún sagði honum að hún elskaði liann.