Lögberg - 03.06.1920, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN S. JÚNÍ 1920.
Bls. 3
HELEN MARLOW
EFTIE
Óþektan höfund.
“Að viku liðinin eru jól. Nei, eu livað
tímiim líður fljótt. Eg' verð sannarlega að
Það var Helen sem talaði þanwijí við
Vara vit nú, og kaupa það sem eg þarf í dag.’’
sjálfa sig, þar sem hún sat 'við hallborðið í
t.ókahei’berginu og skrifaði niður lista yfir
það, sem tiún ætlaði að kaupa til jólanna.
IIún var að upplagi mjög örlát, svo þetta varð
atliangur listi.
Hann náði vfir Monteith fjölskvlduna
alta, Nathaliu og hvern og einn einasta af
vinnfólkinu. Líka nöfn allra í leikfélaginu,
Fred Oaklands og 'frú Douglas.
Alt ]>etta fólk hefir reynst mér svo sannir
vinir, að eg verð að gefa þeim öllum eitthvað,
til að sýna þeim, að eg er ekki eins skeyting-
arlaus og snauð af tilfinningum, eins og eg
sýnist að vera,”sagði hún og stundi. En til
Budolph Armstrong hafði hún enga jólagjöf.
“Eg hata hann,” sagði hún, “og* hvers
vegna ætti eg að láta eins og mér þætti vænt
um hann, þegar mér þykir það ekki? Hann
hefir þvingað mig til að heitbindast sér, og
eg aúla að endurgjalda það með því, að sýna
honnni-*ekki liina minstu vinsemd.”
IIún hugsaði um þetta stygg í skapi og
stóð upp -tiI þess, áð vfirgefa hehbergi þetta,
þegar alt í einu einhver stóð fvrir framan
hana með framréttar hendur.
*‘Sir f Loriiner Lovel,” lfrópaði hún
undrandi.
“ Já, það er eg fallega Helen; hélduð þér
eg gæti látið vera að koma hingað aftur?”
Rödd hans var glögg og spyrjandi, en í
augum hans var ástarglampi; hann tók litlu
hendurnar hennar, þrýsti þær htýlega og
sagði svo:
‘Ó, hve langur mér hefir fundist þessi
mánuðnr vera, síðan eg yfirgaf yður, kæra
Helen. Eg gat ekki verið kyr, eg varð að
’koma hingað aftur til að réyna að ná gæfu
minni. Ó, horfið þér ekki svona ásakandi á
mig. Eg veit livað þér hugsið: Gat hann þá
ekki fundið eina eða aðra fallega, unga og
góða stúlku í sínu eigin landi ? Hvers vegna
kemur hann hingað, til að teita sér að konu-
efni? Er þetta ekki — það er það, sem þér
hugsið með sjálfri ýður?” ,
“Ó, þér eruð óþolandi,” sagði hún, sem
T:ú var dálítið farin að jafna sig eftir þessj
óvæntu viðbrigði. Hún ibrosti ofurlítið ang-
urvær.
“Gefið mér nú verðlaun mín, ungfrú Hel-
en. Lofið mér því, að þér viljið giftast mér,
og eg skat bíða eftir yður, þangað til yður er
farið að þykja vænt um mig.”
Hann fann tit mikillar meðaumkvunar með
hinum drenglundaða, hreinskilna unga barún,
cn hún gat að eins svarað:
“Sú stúlka sem giftist yður, Sir Lorimer,
verður sannarlega öfundsverð kona, en slíkt
lán fellur aldrei í minn hlut.”
“Ó, Helen gefið þér mér ofurlitla von til
að tifa við. Eg skal vera mjög þolinmóður;
eg skat bíða lengi”.
“En vitið þér ekki? Hafið þér ekki
'lesið það í blöðunum?” greip hún fram í fyrir
honum.
“Lesið í blöðunum? Nei því meðan eg
dvatdi í Englandi, varð eg að verja öllum tím-
anum saman við lögfróða menn, en undir eins
og þeir voru búnir að koma fjármálum mín-
um í rétt horf, varð eg óþolinmóður og flýtti
mér aftur til New York. Hvað er það, sem
eg ætti að vita, ungfrú Helen?”
*‘Að eg á að gifta mig,” stamaði hún.
“Þér ætlið að gifta yður?” stundi ungi
maðurinn upp og liné_ niður á stól; liann gat
ekki sagt eitt einasta orð.
Ó, hvað hún fténdi í brjóst um hann. t
Hún vissi sjálf live kveljandi það var að
etska, og vera ekki endurelskuð.
Hann var orðin mjög fölur, og ánægjan,
sem áður skein í augum hans, hafði breyst í
örvilnan.
En hún gat enga von gefið honum; hún
hélt jafnvel, að það væri betra að dýpka hjarta
sár hans, með því að láta hann vita hið versta,
með því móti mundi sorginni, ef til vill, létta
fyr af honum.
Þess vegna sagði hún alúðlega:
“Mér þykir leitt að þér skylduð ekki vita
þetta, áður en þér komuð. Það átti sér stað
litlu eftir að þér voruð farinn héðan — eg á
við heitbilnding mína. Það er Rudotph —
Annstrong- sem eg á að giftast. Hann —
hann — hefir sókst eftir mér — um langan
tíma.
Nu mundi hann að hún hafði sagt honum,
að hún elskaði annan en vonlaust.
“Svo ást yðar var samt sem áður endur-
goldin?” sagði hann í hryggum róm, og lmn
nedtaði því ekki. Látum fóllíið álíta að hún
sé ánægð, ef það vill það; það væri fullnæging
fyrir mikillæti hennar að nokkru lgyti.
Hann reyndi að herða upp kjark sinn og
sagfði:
“Eg get ekki annað en öfundað keppinaut
minn, en vðar vegna, ungfrú Helen, skal eg
reyna að liata liann ekki, yður óska eg af ein-
tægni hinnar stærstu og beztu gæfu lífsins.”
“Eg er yður þakklát,” svaraði liún, því
hún mat í rauninni mikils hans góðu ósk. Hann
furðaði sig á því, að í róm hennar duldist ein-
hver sorg, og andlit liennar var tionum líka
gáta; ]>að bar engan ánægjusvip, eins og það
ætti að gera. Hún hafði nú náð lionum, sem
hún elskaði með leynd.
“Eg er yður þakklát,” endurtók hún með
svo blíðri rödd, að hún líktist mest angurvær-
um hljóðfærasaung og* bætti svo við:
“Eg vona og lield að þér yfirvinnið bráð-
lega þessi vonbrigði. Það eru svo margar
aðrar stúlkur, sem geta. hjálpað vður til að
gieyrna mér.”
Og nú dró hún stólinn sinn fast að hans
og sagði innilega vingjarnleg:
“ \'ið skulum liætta við þetta, og tala
\ vingjarnlega saman um (eitthvað annað. Því
við munum altaf vera góðir vinir. Eignm
\ ið ekki að vera það ? Nú ætla eg fvrst að
segja yður frá ininni móðurjegu velgerðavinu,
frú Monteith'. Yður mun hryggja það að
tieyra, að lijartveik'i hennar fer versnandi. •
í meira en viku hefir hún verið neydd til að
halda sér við rúmið. Þó við vonum hins
hezta, hræðumst við ]>ó komu hins versta.”
Ilann leit út fyrir að vera hreinskilnis-
lega hryggur yfir þessu og* sagði það líka; .
hann þekti frú Monteith vel frá dvöl sinni við
Ieikhúsið.
Helen þurkaði tár af augum sínum, sem
komið hafði í ljós, og sagði enn fremur:
“Munið þér eftir liinni fallegu Nathaliu
okkar?”
“Já auðvitað, eg* hefi oft furðað mig yfir
því, að þér skvlduð óska þess, að eg elskaði
hana í stað yðar..
Við hvað áttuð þér með þessu, kæra
Helen?”
“Eg gat ekki fengið mig til að ljósta upp
leyndarmáli ungrar stúlku, 'kæri Sir, en okkar
á milli get eg nú sagt þér frá því, eg hétt mig*
lrafa séð, að hin fagra Nathalia elskaði vður.
En nú er úti um það.”
“Úti um það? Svona fljótt?” sagði
hann, eins og* honum mislíkaði að þetta gæti
verið satt. .
“Já, úti um alt,” svaraði Helen í trúnaði
“Hún hefir nú fundið annan, sem henni þykir
vænt unr — hann er svo mennilegur og falleg-
ur. Þér hafið máske heyrf minst á hann —
hinn inikla söngvara Fred Oakland.”
“Fred Oakland, hann sem héfir samið
leikinn Rósadrotningin”. Eg hélt hann væri
erlendis,” sagði barúninn undrandi.
Hún teit á hann undrandi augum.
“Hann kom hingað fyrir fáum vikum srð-
an,” sagði hún skjálfrödduð — “en ekki vissi
eg að hann var var — höfundur leiksins,
sem eg hefi aðalhlutverkið í.”
“Ó, ó, nú hefi eg slept kettinum úr pok-
anum; en það er of seint að iðrast. Já, Mont
eitlr keypti leikritið af honum í Evrópu. Hann
krafoist þess, að nafni höfundarins skytdi
lialdið leyndu —* .hvers vegna, veit eg ekki.
Góða mín, segið lronuin ekki að eg* hafi komið
upp um hann.”
“Nei eg skal ekki segja honum það,”
svaraði trún, og blóðið streymdi fram í kinnar
hennar, sem áður voru svo fölar. Svo sagði
hún:
“Þér þekkið þá Fred Oakland?”
“Já, heldur vel. Eg lrefi fundið hann
að minsta kost fimtíu sinnunr erlendis. Og
þér segið að Nathalia hafi veitt lrann? Já,
þá hefir hún sannarlega verið heppin.”
.“Langar yður til að sjá hann. Hann er
nú í samkomusalnum ásamt Nathaliu.”
Það var eins og liann lrefði gleymt von-
brigðunum, sem hann hafði orðið fvrir í ann-
að sinn, af því Helen liafði leitt lruga hans inn
á aðra braut, og fór með henni í samkomu-
salinn, þar sem Oakland og-Nathalia voru að
æfa sig í rrýjunr logum, jer hann lrafði komið
nieð.
Srðan frú Monteith var nejrdd tit að
dvelja r herbergjum sínum, var Helen flesturn
stundum hjá henni, og Fred og Nathalia Jiöfðu
liafði svo mikið tækifæri til að vera saman með
áfornr sín, að ]rað var hér um bil úti um upp-
gerðar *á^tfirlelk þeirra, ])eg*ar Helen var
ekki í nánd, til þess að gremjast yfir honum.
“Eg* er orðin ])reytt af þessu, eruð þér
það okki líka, Natlralia?” hafði hann einnritt
þenna dag* sagt við hana hreinskilnislega með
hryggum svip. “Okkur hefir ekki heppn-
ast þetta; hefir okkur? Hún er of þóttafull
til að skeyta unr það.”
“Já, það lítur svo út, að hún taki ekki
neitt tillit til okkar,” svaraði unga stúlkan
með vonbrigðum. Helen hefði glaðst yfir
þessum orðunt ef lrún hefði heyrt þaú, og skil-
ið, hve vel henni tókst að villa þeim sjónir.
Hú!n ;gja,t kvalislt, hjarta hennar mátti
springa, en leyndarmál þetta ætlaði húir að
taka með sér í gröfina, með þóttafullu brosi
og meiningarlausum hlátur tit enda.
Upþlitsdjörf, beinvaxin og með sér með-
vitandi fegurð, gekk hún inn í samkomusalinn
með Sir Lorimer á hælum sínum.
“Ó, Nathalia, liér er gamall og góður
vinur; en máske þú hafir gleymt honum,”
sagði hún með dálítið ásakandi róm; sem átti
að benda á hverfulleik hennar í ástamálum.
Oakland sat við pianoið, og Nathalia stóð
við lilið hans og ætlaði að fara að snúa við
nýju nótnablaði.
Hún snéri sér skjótlega við, þegar hún
heyrði orð Helenar, og hin geislandi augu
hennar mættu bláu og spvrjandi augum unga
Englendingsins.
Eitt augha’blik fanst henni herbergið
snúast í kring, og Oakland furðaði sig á því,
lrvers vegna luin greip í handle^g lians með
skjálfandi hendi.
Sir Lorimer tók ekki eftir öðru en hreyf-
ingum hennar, þegar hún greip í handlegg
söngvarans, og liann skildi það sem merki imi
vináttu hennar og innileik; þegar hann tók
hendi hennar brosti liann við henni, eins og
hann vildi segja, -að hann þekti leyndarmál
lrennar.
Nú hoilsaði Fred Oakland Sir Jjoifimer
eins og gömtum vin, og* þessi fjögur virtust
brátt vera sem góðir vinir sín á milli. Eng-
an grunaði að þetta væri í rauninni sjónleikúr.
Ungi barúninn kunni illa við að ást Nat-
haliu til sín skyldi hverfa svo fljótt. Hann
gaf henni nákvæmar ^gætur, og lionum fanst,
að hairn lrefði ekki áður veitt því eftirtekt, hve
fögur og aðlaðandi ]>essi unga, kolbrúna söng-
ineyja vár.
“ Þetta er afleiðingin af gæfuríkri ást,”
liugsaði hann, þegar hann sá livernig húu og
Oakland umgengust hvort annað, og hann fann
nú enn þá sárar en áður til þess, að Helen
hafði neitað honum.
A einn eða annan liátt gat lrann koinið því
svo fyrir, að Natlralia fór* með honum yfir í
hinn enda langa salsins, til að sýna" honum
nokkur listaverk. Þannig* urðu því Helen og
Oakland ein út af fyrir sig. Hann snéri sér
nú rösklega að henni og* sagði:
“Eg fer héðan eftir jólin til New Eng-
lands, til þess að heimsækja rrokkura ættingja
á ýmsum stöðum þar; get eg* gert nokkuð fvr-
ir vður í Nortlr Milford, gamla heimilinu
yðár?”
v ----------o---------
öO. Kapítuli.
“Get eg gert nokkuð fyrir yður í North
Milforcf, gamla heimilinu yðar?” endurtók
Oakland alúðlega.
Helen hrökk við og roðnaði. Hún
nmndi svo glögt eftir gamla heimilinu og
gömJu dögunum, þegar hugur lrennar var svo
glaður og án sorgar, þrátt fyrir erviða vinnu.
og fátækt.
Nú var hún rrk og nafnfræg, en nú bjó
sorg í huga hennar, sem hrrn þá þekti ekki.
Þegar hún hugsaði um glöðu félagssystur sín-
ar, verkstæðisstúlkuitnar, furðaði ,hún sig a
þvr, hvaða forlögum þær hefðu orðið fyrir, og ’
datt í lrug* lrve undarlega hennar lífsferill
hafði skilið við þeirra, og sameinast liinum
rnikla heimi, sem hafði veitt henni svo afar—
mikið lrrós, að hún liafði' hlotið nafnfrægð
beggja megin hafsins.
Henni kom nú til hugar góða konan í
gamla húsinu, þar sem lnin hafði skilið eftir
gamalt koffort, með gömlum, gnlum skjölum
og bréfunr, ásamt fataböggul frá bernskuár-
um sínunr. Hún lrafði lofað að Seirda eftir
þvr öllu, en aldrei komið það til liugar fyr en
nú.
Henni datt nú i hug, að lrún gæti beðið
Oakland að taka þessa muni fvrir sig og koma
með þá. Frú Johnson var búin að geyina þá
svo lengi fyrir hana; nú gat hún liaft tíma til
að le§a innihald þessara gömlu skjala og
bréfa.
“Ivomið þér til North Milford?” spurði
hún róleg en Irrökk við, þegar lrún hugsaði um
hina fyrstu samfundi þeirra þar.
Hann horfði á hin hálflokuðu augu henn-
ar og kinnarnar rjóðu, þegar hann svaraði:
“Frændur mínir búa í næsta bænum, og mig*
langar svo mikið að heimsækja aftur Nm*th
Milford, sökum gamalla endurminninga”.
Uún gat ekki dulið það að hún skildi hann
en lrún sat þögul og óskaði þess, að hann vildi
litífa henni við gönrlum og kveljandi endur-
minningum.
En lrann sáf-ði enn fremur: “Eg skat
aldrei gleyma því, með hve miklum kjark og
dugnaði þér frelsuðuð líf mitt þar eitt sinn,
Helen, í miðju hins sterka straunrs, og eg
ætla að ganga til lriírs sama staðar, og endur-
kalla í huga minn þann viðburð.”
“MinnisY þér ekki á þetta,” sagði hún
með kvalafullri rödd. “Það sem eg gerði
])á, voru að eins smámunir; ó, hve mikið lraf-
ið þér ekki gert fyrir mig síðan. Hve eðal-
lyndur og göfugur vinur þér hafið verið mér,
meðan eg — get aldrei — borgað vður aftur
— þessa skuld mma til yðar.”
. “Hugsið þér aldrei oftar um þetta,”
sagði lrann og reyndi að vera rólegur, því það
var ekki ætlun haus/að lrún skytdi sjá geðs-
hræringuna , sem hafði gripið hann.
Hann bætti við og reyndi að brosa:
“Ef þér viljið senda einhverjum af vðar
gömtu vinunr einhver boð — ef það er nokkuð,
sem eg get gert fyrir vður, gerið þá svo vel að
nota tilhoð mitt. Mér skal vera sönn ánægja
að gera yður greiða.”
Hún fahn að þetta nrundi vera þannig.
Hann hafði altaf framkvæmt ýms erindi fyr-
ir hana. Verið henni greiðagjarn vinur. Það’
var eins og þau væru sköpuð hvort fyrir annað
en forlögin höfðu 'aðskilið hjörtu þeirra með
óskiljanlegri grimd:
Hún var viss um að lrann gæti og vildi fram-
kvæma starf það, sem liúií fól honum á hendur
hjá ekkjufrú Johnson; hún ætlaði að biðja
hann fyrir bréf til hennar, og liann gæti sent
koffortið.
“Eg býst við sagði lrún-seinna, “að þetta
sé lítils eða einkis virði, en mig langar til að
lesa gömlu bréfin og geýma fatnaðinn, senr eg
var klædd í, þegar eg var ofnrlítil mús. Um
koffortið skeyti eg ekki hið minsta. Eg held
það sé bezt hún búi rrnr fatnaðinn og bréfin í
bögli, og svo eruð þér svo góðrrr, vona eg, að
taka það með yður r koffortið yðar.”
Honuni þótti vænt rrm að geta gert. lienni
greiða, og lofaði að gera það, #sem hún bað
um. Helen Itugsaði jafnfranrt um hinar
stórrr gjafir, sem hún ættaði að senda þessari
góðu ekkju og hinni gönrlu félagssvstur sinni,
Bertie Parker, lrinni fjörugu, dökkliærðu, *
ungn stúlku.
“Við förunr frá New York fvrstu vikuna
Ujanúar, skat eg segja vður, til að leika þrjú
kvöld í Philadelphia; þaðan förum við til
Chieago. Við komum ekki aftur fyr en í
endan á marz. Þér vitjið þá rnáske gera svo
vel og geyma þessa smámuni fyrir mig, þang-
að til að eg kem aftur.”
“Eg skal koma aftui^m New York, áður
en þér farið héðan,” sagði liann ákveðinn, og
nreð duldri sorg hugsaði hún, að það v^eri
sökum Nathaliu, að liann vildi koma svo brátt
aftur.
Þegar Sir Lorimer og* Nathalia komu aft-
Hugsið yður annað eins!
Vér greiðum mönnum og konum hátt kaup, pjeðan verið er
að læra hjá oss Rakaraiðn. Tekur að eins fáar vikur að verða
fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $50 um vikuna,
að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yður a stofna
og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning. — Mörg hundr-
uð íslenzkra karla og kvenna hafa lært Rakaraiðn á skóla
vorum og stjórna nú upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og
Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstriti alla æfina.
Lærið Rakaraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu.
Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED
Aðalskrifst.: 626 Main Str., Winnipeg (hjá Starland leikhúsi)
Barber Gollege, 220 Pacific Avenue, Winnipeg.
trtibú: — Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary. »
ll/* .. 1 • v* timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tcgundum, geirettur og au-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
■ ■■ Limitad —— 1 1 ...
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
Allar . Allar
tegundir af tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 og 239
Automobile og Gas Tractor Sérfræðiuga
verður meiri iþörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hvl ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Traetor vinnu. Allar tegundir
véla — L 'head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—ailir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.
City Public Market Building. CALGARY, ALTA.

iu* til þeirra, voru þau farin a5 tala urrr leik-
tiúsmálefni, og hann sagði Helenu frá tilboÖi,
~er hann trefði fengið, nefnilega að vera með á
trringferð þess félags, sem ungfrú Clotse
Graydon ynni hjá, og hefði áformað að gera.
“Hafið þér þegið tilboðið?” spurði hún
með titrandi vörum.
“Nei, alls ekki,” sagði trann hlæjandi og
bætti svo við með lægri róm: “Húrr Írefir
tvisvar sjfinnm gert mig reiðan, og eg get ald-
rei fyrirgefið lrennr það.”
Hún vissi við livað hann átti, og aftur
kom sterkur roði fram r kinnar hennar. Ó,
hve göfugri ást hún hafði hrint frá sér, og live
sárt hún varð nú að þjást fyrir það.
Brátt komu nrr fleiri í heimsóknar skyni,
að mestu leyti me^'limir leikMagsins, og,
þegar allir voru farnir, sá Helen, að það var
cí' seint að kaupa jólagjafir þenna dag.
“Við skulrrm fara út árla dags á morgnn,
Nathalia”, sagði hún við vinstúlku sína.
“Getrrr þú ekki látið það bíða þarrgað til
eftir hádegið? Eg hefr lofað að vera með
'öðrunr fyrri liluta dagsins,” sagði lrin fagra
kolbrún og roðnaði.
“Eg vil ekki fresta því, en eg get farið
alein,” svaraði Helen í styttingi og gekk upp
á loft til herbergis síns. Hún var r als eng-
um efa rrm, að Natlralia hefði lofað að mæta
Oakland. Hún reyndi ekki að lrata Nathatiu,
en hún gat ekki varrst því að öfunda hann af
liihnm göfuga kærasta hennar.