Lögberg - 30.12.1920, Side 3

* • IjÖGBERG, eimtudaginn,
30. D.ESEMBER 1920.
Bls.3
t
\
Nelly
frá Shorne Mills.
Efirr Charles Garvice.
“Herbergið j'ðar snýr að söinu hlið og initt,
on mér finst það alt af dálítið svalara,” sagði
hann og' lcit í Ikring- um sig hugsandi. Þó her-
bergið væri lítið, var það snoturt og viðfeldið, og
-sýndi að kvennmaður sá um það. Dúkurinn
var hvítur og skínandi, myndirnar, skrautmun-
irnir, bókaskápar og taugastólar, sem þau höfðu
tekið með sér frá heimili sínu á Shorne Mills,
gerði það mjög viðfeldið, en alt þetta vantaði í
herbergið hans, sem ávalt var óreglulegt. “ Að
koma hingað, er*eins og að koma í nýjan heim.
Stundum ihefir mér dottið í lhig að stinga upp á
því, að þér bættuð við það dálítilli forstofu. Það
væri vert nokkurra centa — og góða fólkið í
byggingunni hefði gott af því að læra það, hve
mikla fegurð og viðfeldni sópur, sápa og vatn
geta veitt.”
Nelly brosti.
“Mér finst það hrósvert hye hrein herbergi
þess eru, þegar þess er gætt, að stór ský af ryki
og sóti berast inn um gluggana, ef þeir eru opn-
aði r. ’ ’
“ Já, það er að sönnu satt — maður öslar í
ryki og rusli í þessum hluta bæjarins! — Haldið
þér aðþað sé steiíkt nógá þessari hliðinni núna?’
Hann hélt hvíslinni á lofti, svo hún gæti lit-
ið á brauðið.
“Já, það er ágætt. Nú getið þér snúið
því.”
“Ef eg missi það ekki! — Já, eg bjóst við
þessu,”
‘'Nú, þessa sneið skuluð þér fá að eiga,”
sagði Nelly hlæjahdi.
Hann hallaði höfðinu og hlustaði á hlátur-
inn hennar.
“Eg kann svo vel við að heyra yður
hljægaj,” sagði hann að liálfu leyti við sjálfan
sig'. “Þó mig furði það alloft, að þér getið
hlegið — Þér, sem hljótið að þrá ferska loftið
— þrá landið. —”
Nelly hrökk við.
“Hvað gagn er að því að þrá það, sem mað-
ur getur ekki fengið?” sagði hún og bældi nið-
u r stunu.
Hann leit fljótlega og einkennilega til henn-
ar, og roði kom fram í föla andlitið hans.
“Þetta er i öllu falli heimspekilega satt,”
sagði hann iágt, “en menn geta samt sem áður
ekki forðast að þrá.
Moðan liann talaði, leit hann til hliðar á
fagra amdlitið, og þegar liaiin liorfði á liana,
gieymdi hann brauðinu, sem brann annarsvegar
og fylti herbergið ineð sviðalykt.
“Eg lield það sé brent”, sagði Nelly.
“Það er áreiðanlegt,” sagði hann iðrandi.
“En það er rnín sneið, svo 'það g'erir ekkert. ”
“Þariifrer önnur sneið — en verið nú var-
kár. — Nú, hverniig gengur yður?”
Iiún kinkaði koUinum í áttina til lierberg-
isins uppi, þar sem píanóið var.
“Með hátíðasönginn, mcinið þér? Stund-
nm vel stundum illa. Mér finst mér alt af
ganga betur, þegar þér og Lorton lliafið komið
upp og hlustað á mig. Viljið þér koma upp í
kvöld ? Eg veit að það er ósanngjarnt að biðja
vður um það, því þér hljótið að hata argið í
(líanóinu mínu og fiðlunni, eins og eg liata urg-
ið í skömmunum í henni frú Jónasson við liann
'l’ommy, og suðuna í saumavél vesalings sauma-
stúBtunnar í næsta herbergi. Þér hljótið líka
að heyra þetta, þér, sem eruð svo vanar við
sveitakyrðina og friðinn. Já það hlytur að
vera leiðinlegra fyrir yður, ungfrú Lorton,
heldur en okkur, og eg hætti oft í miðju sönglagi,
hugsandi um hve mjög þér hljótið að þjást hér
niðri.”
“Það ættuð þér ekki að hugsa um,” sagði
Nelly glaðlega, “iþví það er engin ástæða til
að vorlkenna mér. í byrjuninni var það dálítið
ervitt —” hún þagnaði og hnyklaði brýrnar við
hugsanina um fyrstu vikurnar, sem hún dvaldi
hér — “í byrjuninni var það dálítið erfitt, en
smátt og smátt venst maður því —”
“Vens hinu ógeíslega og óstöðvandi argi
frá píanóinu, og Tomiíy Jónasar orgi og skrækj-
um! En þér munduð ekki kvarta, þó þér yrðuð
að líða helmingi meira — það veit eg. Stund-
um finst mér að eg vildi gefa tíu ár af lífi mínu,
ef eg heyrði yður segja: “Verið þér sæll lir.
Falconer, nú föruin vih,’ ’ og þó veit guð að eg
— að við öll mundum sakna yðar ósegjanlega
mikið.”
Nú var barið að dyrum, skráarhúninum
snúið og lítill drengur stóð á þröskuldinum, og
starði með galopnum augum á þau bæði, meðan
hann andaði að sér ilminum af teinu og glóð-
steikta brauðinu.
“Eg átti að spyrja fyrir mömmu. hvort þér
vilduð lána henni fáeina sykurmola hún á enga.”
“ Já, velkomið! Komdu inn Tommv,”
sagði Nelly. “Sko, hc*rna er sylkurinn.”
Húu htílti helmingnum úr sykurkarinu í
pappírspoka og rétti hcnum, og þegar hún sá
hann horfa ágirndaraugím á glóðsteikta brauð-
ið, tók hún tvær smurðar sneiðar, lagði þær sani-
an og fékk honum.”
“ Sjáðu, ‘Tommy, og nú verður J)ú að vera
góður drengur og eta ekkert af sykrinum.”
“Já, eg skal vera góður, ungfrú Lorton.
Eg lofa yður því að vera góður.”
“Hérna hefir þú mola. handa sjálfum J)ér,”
sagði hún og smokkaði íionum í liina hendina
hans. “Opnið dyrnar fyrir hann, Falconer, og
horfið ekki á eftir honurn, liann lieldur loforð
sitt,” sagði liún lágt, um leið og hún leit eftir
lireinum bietti á andliti Jians, þar sem hún gæti
kyst liann.
“Farðu nú, lánsami ungi maður,” tautaði
Falconer, sem horft liafði öfundaraugum á
Tounny.
“Ef J)ér hafið noklya meðaumkun afgangs,
•þá veitið börnunum hana,” sagði Nellv og
stuudí. Ó, hvað eg vildi gefa til jiess að geta
verið ljósúlfakona að eins einn dag — s\ o t g
gæti farið með þau til sjáfarins, til bersvæðis-
ins — burt frá þessari borgardeild. Þegar eg
sé hefðarkvendin í skrautvögnum með keltu-
rakka í fanginu eða við lilið sína, get eg orðið
afar reið. Mig sárlangar til að opna glugg-
ann og kaila til þeirra: “Komið J)ið liingað
upp og takið nökkur af börnunum með ykkur
í vagninn, }>eim til skemtunar, þá skal eg gæta
hundsins meðan þið eruð burtu.” Dick kem-
ur seint í dag,” greip hún fram í fyrir sér, “við
verðum heldur að byrja! Hjálpið mér að
ýta borðinu að glugganum!”
Hann reyndi, að gera það einsamall, en
blóðið kom fram í kinnar lians og hann andaði
svo hratt, að Nelly vildi endilega hjálpa honum.
Nú gengur það betur,” sagði hún glaðlega,
ag lézt ekki taka eftir máttleysi lians. “Vilj-
ið þér ekki taka skálina með glóðsteikta brauð-
inu.”
Hann stóð við gluggann og horfði utan við
sig niður á götuna, meðan andardrátturinn var
að ilagast eftir þessa litlu áreynslu.
“ Það nemur vagn staðar við dyrnar,”
sagði hann, “það cr læknir; nei, það er skraut-
búin kona. Máslke hún komi til að taka eitt-
hvað af börnunum með sér í a'kferð!” •
Nelly leit út og æpti af undrun.
“ílg þekki þessa konu,” sagði hún með
mikiiii geðshræringu. “Eg er hrædd um að
hún komi hingað upp til að tala við mig!”
Hann gekk strax til dyra.
“Verið J>ér kyr! Því vfljið }>ér fara?”
spurði hún.
Hann leit alvarlegur niður á slitnu fötin
sín.
“Eg kem aftur ef ágizkun yðar reynist
röng,” sagði hann. “Þenna skrautlega gest
gæti furðað á nærveru minni — og það er ekki
tími til að sækja svarta fralkkann minn í veð-
lánaskrifstofuna. ’ ’
“Ó nei, farið þér ekki,” bað Nelly; en hann
hristi höfuðið og fór, og þegar hún heyrði hann
ganga uþp stigann, liugsaði lnm, hann missir
þá þessa máltíð vesalingurinn. Hún stóð bíð-
andi við borðið og reyndi að vera róleg og telja
sér trú um, að sér h'efði skjátlað; en augna-
bliki síðar var barið að dvrum, og þegar þær
opnuðust, stóð lafði AVolfer fyrir framan hana.
Lafði Wolfer dró ungu stúlkuna til sín, og
kysti liana livað eftir annað innilega.
“Þú slæma stúlka!” sagði hún og leit með
biíðri ásökun á liana. “Vildir J>ú al'ls ekki
leyfa mér að korna inn ? Hvers vegna horfir
þú á mi|g svo alvarlegum augum, eins og þú
vildir ekki sjú mig? Ó, góða Nell!”
“Já, kom inn,” sagði Nelly með dapurri
stunu.
Lafði Wolfer hélt henni en í fangi sínu
og snéri andliti heiinar að ljósinu. Fyrir
augnabli'ki síðan vottaði fyrir roða í því en
nú var }>að fölt aftur, og augu lafði Wolfers
fyltust tárum, þegar hún sá hve föl og rnögur
unga stúlkan var orðin.
“Ó, Nell, Nell, þetta er ljótt af þér! Eg
fékk ekki að vita það fyr en við komum heini
í gærkveldi. Eg hélt þú værir enn þá í Shorne
Mills; þú skrifaðir þaðan ag lézt þess ekki get-
ið að þú ætlaðir að flytja til London.”
“Eg kom hingað fyir tveim mánuðum síð-
an,” sagði Nelly með alvarlegu brosi. “Eg
gat ekki um það af því að eg vissi, að*þú — að
iávarður Wolfer — munduð þá liafa viljað
hjálpa okkur — en þess þarf alls ekki.”.
“Þarf ekki?” Lafði Wol'fer leit í kringum
sig í lienberginu, og hlustaði fáein augnalblik á
píanóið, sem blandaðist saman við skræki og
ihávaða barnanna á götunni. “Þarf ekki! ó,
Nell, það er Ijótt af þér að vera svona þrjózk
og mikillát. Við liöfum eklki vitað um neitt;
við héldum að þú höfðir nóg —”
Það höfum við líka,” sagði Nelly. ”Vinnu-
veitendur Dicks eru lionum mjög góðir, hann
fær gott kaup, og dálítið af peningum skildi
mamma eftir — ekki mikið — en nóg.”
“Ekki fleiri en svo, að þið verðið að búa
í þessu fangelsi! Nell, þú verður að koma með
mér hei mtil mín —”
Nelly hristi höfuðið brosandi, en með
þrjózkulega svipinn í augunum sínum.
“Og yfirgefa Dick,” sagði hún. “Nei,
nei, ekki hvað sem í boði er. Minnist þér ekki
- cftar á þnetta. Kallaðu okkur mikiHát og þrjózk
ef þú vilt — hvorki Dick eða eg getum þegið
neitt af öðrum, á meðan við getum bjargst af
eigin efnum. Ef við skyldum lenda í vand-
ræðum, og vera að því komin að devja úr
hungri, þá — en það skeður ekki. Þú veizt
ekki hve lipur og duglegur Dick er, og hve mik-
ils vinnuveitendur lians meta hann. Ilann
kemur bráðum — kolsvartur í andliti og á liönd-
um — og heimtar teið sitt — ” hún hló, um leið
og hún bætti einum bolla vio. “Og þú kemur
á lieppilegum tíma til að fá þér tebolla. Settu
þi'g niður, stattu tíkki þarna og liorfðu svona á-
sakandi á mig. Segðu mér hvað fyrir þig hef-
ir komið.”
“Nei,” sagði lafði Wolfer, “það ert þú
sem verður að segja mér frá þér. Segðu mér
alt, Nell.”
Nelly brosti meðaii liún liel'ti teinu á boll-
ana.
“Það er lítið sem eg liefi að segja,” sagði
hún. “Þegar eg kom til Shorne Mills —”
benni sárnaði í hvort skifti sem hún nefndi þetta
nafn, “var mamma veik og mjög breytt.”
“Þess vegna hefir hún sent boð eftir yð-
i
ur,” sagði lafði AVolfer. “En Nell, hvers
\egna torstu án þess að kveðja mig?”
“Eg varð að fara strax,” svaraði Nelly
dularfull og snéri sér .frá lienni.
“Eg gleymi aldrei þeim degi,” sagði lafði
Wolfer lágt og horfði fram undan sér. “Já.
eg liefi nokkuð að segja })é, en halt l>ú áfram
kæra Nell.”
“Mamma var veik en eg kveið engu í byrj-
uninni. Hún hefir alt a'f verið heilsulítil, og eg
hélt að hún mundi ná hcilsu aftur. En það
gerði hún ekki; hún varð veikaii með hverjum
dogi sem l'eið og —” augu Nellvs fyltust tárum,
og hún snéri sér að eldinum. “Molly og eg
stunduðum liana. Molly var viunukona oklkar
og góð vinstúlka, og það var sárt að verða að
skilja við hana! Mamma þjáðist ekki mikið,
og hún var s'vo þolinmóð — algerlega. Að síð-
ustu var hún eins og barn; bún gat ekki án mín
verið eitt augnablik. Eg hélt alt aif, að henni
þætti ekki sérlega vænt um mig; en það var
öðruvísi áður en hún dó, og henni þótti eins
væntum mig, eins og Dick. Hann hafði alt af
vcrið uppáhald hennar. Ilún vissi ekki að hún
ætti að deyja, og kvöldið áður en hún dó,” Nelly
hló með tár í augum, “kliptum við snið í nýjan
kjól handa lienni, bftir sniðum sem eg fékk hjá
þér. ’ ’
“Vesalings Nell mín!” tautaði lafði AVol-
fer.
“Svo dó hún, og Bardsley buðu Dick vinnu
lijá sét — það var mjög alúðlegt og merkilegt,
segir Dick, og hann skilur það ekki enn — og
svo urðum við að flytja til London, þó okkur
langaði gkki til þess —”
Hún þagnaði og lafði AVolfer leit í kring-
um sig og- út um gluggann.
“Við verðum að eiga heima þar, sem liann
vinnur. Og við erum glöð og ánægð.”
“Vesalings Nell mín!”
• “Þúþarft ekki að voúkenna okkur,” sagði
Nell brosandi. “Þú vcizt ekki live glöð og á-
nægð við erum, og hve margar skemtanir við
höfum, við förum jalfnvel einstöku sinnum í
ieiklnis; og stundum tekur Dick einhvern kunn-
ingja sinn með sér heim, til að drekka te — og
við eigum líka góða kunningja í þessu liúsi, einn
þeirra fór rétt núna. Dick verður eflaust mik-
il maður, ríkur og nafnfrægur, um það er eng-
inn efi. Við byggjum margar skýjaborgir. —
En segðu mér nú frá sjálfri þér,” sagði liún alt
í einu. “Þú lítur mjög vel út og sýnist vera
yngri, svo er líka hárið þitt orðið langt, og þú
ert svo skrautklædd.”
“Er og?” sagði lafði Wolfer lág með á-
nægjulegu brosi. “ Eg er svo glöð! Ó, Nelly
meðan )ni hefir orðið fyrir svo mörgum sorg-
nm, vesalings kæra Nell mín, hefi eg verið svo
gæfurík. Ó, hvernig á eg að geta sagt þér
það? Eg fyrirverð mig svo mikið!” Hún
blóðroðnaði og leit niður, en lyfti svo liöfðinu
upp íitlu síðar. “Daginn sem þú yfirgafst
okkur, bvrjaði gæfa mín. Manstu eftir kvöld-
inu áður og slæmu orðunum sem eg talaði við
}>ig?”
Nelly kinkaði og laut niður að tdliollanum.
‘ ‘ Eg var alveg utan við mig það 'kvöld, eg
hélt að maðurinn minn Skeytti ekkert um
mig —”
Nellv hristi höfuðið.
“Já, þú’sagðir að eg segði ekki satt, að
þetta væri misgrip — hvernig gazt þú vitað
það, Nell? En eg trúði þér ekki — og eg hélt
að ihinn maðurinn elskaði mig — nú þoli eg ekki
að hugsa um hann, né nefna nafn hans, núna,
}>egar alt er breytt! Mér fanst að eg yrði að
fara með lionum, liann l>að mig um það, grát-
bændi mig, og og vissi að liann mundi biðja mig
um það aftur, og að eg gæti ekki veitt því mót-
stöðu.”
“Nei, nei,!” sagði Nelly, gekk til hennar
og lagði handlegg sinn um háls lafðinnar.
“Æ, jú, jú, eg hefði gert það,” sagði lafði
Wolfer. Eg var búin að ákveða það, eg var
örvilnuð, alveg utan við mig. Þenna morgun
hafði eg afráðið að fara með honum, meðan eg
var að klæða mig, kom maðurinn minn inn til
mín, og, Nell, þú sagðir satt; en enn þá skil eg
tíkki, hvernig þú gazt vitað þetta —”
“Áhorfendurnir sjá meira af leiknum, en
leikendurnir sjálfir,” svaraði Nelly lágt.
~ “Og í einu augnabliki var alt breytt, og eg
þekti sannleikann, hann elskaði mig. hafði alt
af elskað mig. Við höfum bæði verið blind,
en eg var þó meira blind,, því eg sem kvenn-
maður, hefði átt að sjá, að kuldi hans var að
eins málamynda skýli, sem mikilæti hans býgði
á milli hans og þeirrar stúlku, sem hann*hélt að
hefði gifzt honum að eins vegna peninganna.
Þenna dag lögðum við upp í ferð; það var í
rauninni mér brúðkaupsferð okkar. Fyrir-
gefðu mér, Nell,, að eg gleymdi þér næstum.
Lánið gerir okkur eigingjörn. En eg gleymdi
þér ekki lengi. Og hann, Nell, livers vegna
talar hann alt af um, að hann eigi þér mikið að
þakka? ’ ’
Ilún þagnaði og liorfði spyrjandi á Nell.
Nellv brosti dularfullu brosi, en sagði
ekkert.
“Nell, ihann bað mig um að koma með þig
heim —”
Nelly hristi hofuðið.
“Þú vilt það ekki ? En vilt líklega koma
og heimsækja okkur, og taka bróðir þinn með
þér? Þú verður að skoða okkar liús, sem
heimili þitt, meðan við erum í bænum. Nei.
þú métt ekki vera svona þrjózk. Stunðum finst
mér að eg eigi þér að þakka gæfu mína — er
það ekki undarlegt? En eg get ekki losað mig
við þá skoðun. Þú ætlar að koma, ætlar þú
tíkki.
En Nelly var hyggin, og var ófáanleg srð
koma.
“Eg- verð að vera kyr hjá Dick,” sagði hún.
II/* .. 1 • v* timbur, fjalviður af öllum i
Njrjar vorubirgðir tegundum, geirettur og ala- j
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og mjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------Limltad-------------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
“Viö getum ekki skilið. En ef þú vilt vera
góð og reyna ekki að að tæla mig til að fara mrð
þér, þá skal þér alt af vera velkomið að heim
sækja okkur.”
Lafði Wolfer stundi.
“Þú litla sérljmda stúlka! Þú vildir alt
af fylgja þínum eigin vilja, meðan þii varst hjá
oklkur, og þú hefir ekki beiyst síðan. En eg
aðvara þig, Nell, eg segi þér, að einhvern dag-
inn skal mér heppnast að ná þér burt ftá þessu
hræðilega plássi. Það er alls ekki viðeigandi
að þú sért hér. Minstu þess, að þii ert ættingi
okkar —”
“Fátækur ættingi,” sagði Nelly og hló
lágt. “Og mér verður, eins og öllum fátæk-
um ættingjum, að halda í viðeigandi fjarlægð.
En farðu nú, Ada — ökumaðurinn þinn verður
óþolinmóður sökum hestanna.”
Lafði Wolfer reyndi enn að fá hana til að
koma með sér en Nelljr var ófáanleg.
Lafðin var altaf velkomin að heimsækja
þau í Beaumont Buildings, en hún gat ekki
fengið Nelly til að yfirgefa þetta hús, og lolks
rann vagn lafði AVolfers niður eftir götunfti.
Hann var naumast horfinn fyrir hornið,
þegar Falconer barði aftur að dyrum.
“Er liún farin,” spurði liann.
“Alifarin,” svaraði Nellj- glaðlega, en hugs-
andi. “Ivomið þér og drekkið teið vðar; eg
drekk einn bolla í viðbót. ”
Hann settist við borðið. Te er*alt af
mikis virtur drykkur í þessari/borgardeild, og
er ávalt drukkið við borðið. En Falconer
setti bollann fár sér og ýtti diskinum til hliðar.
“Eg þekki endir þessa leiks,” sagði hann.
“A’’ið hvað eigið þér?” spurði Nellv og
starði á hann.
“Ættingi af heldra tagi kemur inn —
loksins fundin — jnfirgeðu þetta fátælklega heim-
ili og komdu með mér — og hún varð sam-
ferða — ”
Nelly hló.
“En hvað þór eruð heimskur, Falconer!
Hún —ef þér eigið við mig — verður ekki sam-
ferða, en verður liér.”
“Er }>að alvara yðar?” spurði hann, um
leið og roðinn kom fram í kinnar lians.
“Já,” svaraði hún og- kinkaði glaðlega.
“Þá verður mér léttara í skapi og get
drukkið teið mitt — En hún vildi að þér kæmuð
með sér — neitið því eklki!”
Nelly blóði'oðnaði.
“ Já, 'hún. víldi það, en eg vildi það ekki.
Eg ^ærð hér,” svaraði Nelly ákveðin.
Meðan hún talaði opnuðust dyrnar og
Dick kom inn. Andlit hans og hendur voru
svartar, en augun skinu björt í þessu af reyk og
rvki óhreina umhverfi.
“ Góðan daginn Nell — góðan daginn Falc-
oner!” sagði hann. “Þið halfið líklega ekki
drukkið te? Eg er að verða örmagna. — Nell,
eg' hefi nýungar banda þér — en bíð þú eftir
þeim þangað til eg er búinn að þvo mér.”
“Nei, segðu þær strax,” sagði Falconer og
greip í iliandlegg hans. “Hverjar eru þær?”
“Ó— tíkki sérlega merkilegar. Það er
að eins útlit fyrir að við getuin yfirgefið þessi
viðbjóðslegu hús. Eg á að fara út á land til
að búa til gosbrunn, og- láta rafurmagnsljós i
hús nokkurt.”
Falconer varð allra snöggvast svifKlimra-
ur, en svo brosti hann glaðlega.
“Eg óska ykkur bamingju,” sagði hann.
“Nær farið þið ?”
“Ó, að hálfum itiánuði liðnum. Vegna
þess kem eg svo seint í dag. Hugsaðu þér
Nell, að setjasit að út á landi. Hoppaðu og
hlauptu af gleði — en flýttu þér að aefa mér
te,”
“Hvar er það, Dick?” spurði hún þegar
,hann gekk til djmanna.
Þeir fyrri dagar.
Bjart var oft um bjgð og liaga.
Bjargir nægar. Glöð vor saga,
Þar, sem æskan át/ti heima,
Enm um það er mig að dreyma.
Mun því aldrei — aldrei glejrma.------
Þar sem blessuð sumarsólin,
Signdi Norðra konungsstólinn:
Þar var glatt í gamla daga,
Gauluð vísa, þulin saga. ’
Harpan gekk, höndum Braga!
Börnin fóru um liolt og hóla,
— Helzt var þá ei neitt uni skóla —
Sungu þar að sínum hætti.
Samt ei lagsins ætíð gætti:
En alt var gert af öllum mætti!
Það var gleðin — söng er samdi,
Sálarfjörið áfram lanuli, ,
Þar hvar sérliver sínum meiri —
Sigurfrægðin liöfð að keyri.
Kappar urðu — fleiri og fleiri! —
Jón Kernested.
i
r