Lögberg - 05.05.1921, Blaðsíða 2

2
LOGBERG, PiMTUDAGINN,
5. MAf 1921
Jögberg
Gefið út hvem Fimtudag af The Col-
umbia Press, Ltd.,>Cor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnigeg, Man.
Talsimari >'.6327>É N-6328
Jón J. Bfldfeli, Editor
Utanáskrift til blaðsins:
TtfE COLUMBIA PRESS, Ltd., Box3172, Winnipeg, M»l-
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, Man.
The “Lögberg” ls prlnted and, published by The
Columbia Press, Limlted, in the Columbia Block,
853 to 857 Sherbrooke Street, Winnipeg, Manitoba.
Óáran.
UndirstöSu atriði allrar efnalegrar vel-
megunar vor mannanna, er iðnaðurinn. Hann
er hornsteinn velmegunar þjóða og einstakl-
inga. Þegar ‘þróttur og fjör er í iðnaði og
framleiðslu er velmegun í landi, en aftur á
móti erfiðleikar og skortur þegar deyfð er í
iðnaðarmálum.
Þetta er viðurkend staðreynd allra þjóða
og allra manna á öllum tímurn.
En þó deyfð og óáran í iðnaði hafi alt af
sömu afleiðingar í för með sér, þá er hún ekki
ávalt jafn hættuleg.
Stundum stafar deyfðin af því að of mikið
hefir verjð framleitt af vissri vörutegund, svo
hún fellur í verði um tíma.
Stundum af því að menn liafa farið of
geyst og peningastofnanirnar taka í taumana
um stundarsakir, á meðan jafnvægið er að kom-
ast á. En slík og þvílík tímabil eru ekki stór-
hættuleg Jwí þau geti orðið mörgum matminum
erfið, J>au eru í flestum tilfellum eins og segl-
skip sem misvindi hefir sveigt út á aðra hliðina,
J>au rétta sig við aftur.
En tímarnir sem standa yfir nú eni alt al-
varlegri.
Hættan sein vofir vfir Jijóðum og einstakl-
ingum í sambandi við iðnaðar framleiðsluna er
virkilegri og alvarlegri en menn gjöra sér yfir-
leitt grein fyrir.
A stríðstímunum, á meðan hugir manna
snérust eingöngu um að framleiða til stríðs-
þarfa, hvernig sem ástatt var og hvað sem það
kostaði, urðu þjóðirnar að sleppa hendinni af
hinum vanalegu verziunarmálum sínum, að
meira eða minna leyti og þá sérstaklega verzl-
unarsamlxindum við aðrar 'þjpðir.
Og nú þegar stríðinu er lokið og menn fara
aftur að reyna að ná þessum samböndum, sem
eru lífsspursmál fyrir þroska og lífstilveru
hverrar Jijóðar, þá eru komin svo mörg Ijón á
veginn, svo mikil óáran í alla skapaða hluti, að
í mörgum tilfellum virðist nú sem stendur ómögu
legt að ná því takmarki, vegna þess að iðnaðar-
málin eru í svo mikilli óreiðu heima fyrir hjá
flestum þjóðum, að Jiær fá ekki notið sín.
Iðnaðarins sem vér framleiðum er þörf,
bæði heima fvrir og í öðrum löndum, en fram-
leiðslan heima fyrir kostar orðið svo mikið að
vér getum ekki selt hana nema í skaða.
Hér í Winnipeg er til dæmis húsaekla og
þörf á fimm þúsund húsum að minsta kosti, en
Jiað ko>star svo mikið að byggja þau að engin
von er til að slík fyrirtæki geti borið sig sjálf,
og því óráðlegt og ómögulegt fvrir einstaklinga
að leggja út í þau.
Bændurnir í Manitoba og í Canada eiga all-
mikið hveiti óselt frá árinu í fyrra, víða vilja
menn kaupa hveiti, og víða þurfa menn þess,
en engin von er nm að geta fengið neitt nálægt
Jrví verði fyrir feornforðan, sem framleiðslan
á honum kostaði bændurnar.
Á Englandi er einn af aðal atvinnuvegum
þjóðarinnar, kolaframleiðslan, komin svo, að
þ.jóðinni er með engu móti hægt að keppa við
framleiðslu annara landa í þeirri iðnaðargrein
á opinberum markaði og alt sökum þess að
framleiðslan er orðin svo dvr, og nú sem stend-
ur er búið að loka 487 jámbræðslu verksmiðj-
um þar, af 500 sem til eni í landinu sökum verk-
fallsins sem þar stendur yfir.
A ættlandi voru höfum vér fyrir satt að
togaraútgerðin — aðal lífsstofn landsmahna
hafi orðið að hætta veiðum, sökum þess, að eng-
in von var til þess að láta hann borga sig.
'Þannig getum vér haldið áfram, nálega út í
það óendanlega, en þess gerist ekki Jiörf, vér
höfum bént hér á nógu mikið til þess að minna
menn á, hversu að ástandið er alvarlegt — bent
á nógu mikið til þess að mönnum ætti að getg
skilist að slíkt ástand getur með engu móti
haldið áfram, — sýnt fram á nógu mikið til þess,
að hverjum hugsandi manni ætti að vera ljóst,
að hér er ekki nema um tvent að tefla, eyðilegg-
ing, eða þreyttan hugsunarhátt og aðstöðu að-
al hlutaðeigenda, sem eru vinnuveitendur ann-
arsvegar, en verkjiiggjendur liinum megin.
1 Konungs skuggsjá er talað um árgalla,
óáran «>ða haliæri og er einn árgalli þar talinn
haittulegri en allir aðrir, þar stendur: “Nú er
enn ótalinn árgalli, er miklu er þyngri einn en
allir þessir er nú höfum vér talda, ef árgalli
kann að koma í fó'lkið sjálft, er byggir landið,
eða enn heldur, ef árgallií kemur í siðu þeirra
og mannvit eða meðferðir, er gæta skulu stjórn-
ar landsins, fyrir því að margt liggur til ráðs,
að hjálpa því landi er óáran er á, ef á þeim
löndum er gott, er í hjá liggja og vjela (skifta)
vifrir menn um.
En of óáran verður í fólkinu, eða á \siðum
Ian<lsins, }>á standa þar miklu stærstir skaðar
af, J)£í að Jkí má eigi kaupa af öðrum löndum
með fé, hvorki siðu né mannvit, ef það týnist
áour var í landinu.............................
Þá þykir ósiðarmönnum árvænt og bera þeir
þá út plóga sína, því næst rennur upp ófriðar
ávöxtur, vex ágirnd og ójöfnuður. ”
Er ekki eins og þessi orð hö>fundar Kon-
ungs skuggsjár séu- til vor töluð?
Hefir ekki að undanfömu verið, og er ekki
enn árvænt fyrir ósiðarmenn vor á meðal?
Hafa þeir ekki verið, og eru þeir ekki enn, að
bera út plóga sína?
Eru ekki ávextir ófriðar, ágirndar, ójafn-
aðar og haturs, auðsæir hvar sem maður lítur.
Eru það ekki einmitt þeir, sem ern að gera
viðskiftalífið og félagslífið óviðráðandi og and-
stvggilegt?
Þetta verður að breytast — klakinn verð-
ur að Jiiðna, hatrið sem kveikt hefir verið, að
slokna, ágirndin að hverfa, og ójafnaðurinn að
lagast, og í stað þess að koma velvild, sem
sprottinn er af sannri og einlægri umhyggju
fyrir veiferð Jíjóðfélags heildarinnar, og þá er
von til þess að ástandið lagist, fyr ekki.
----------------------o---------
Numið alt, sem þóknast þér,
Þína speki dýrast meti.
Gef eg sannleiks gulli safni,
Gef í vizku’ og náð eg dafni.
Endurminningar
'frá Jóns Bjarnasonar skóla.
Eftir A. R. Magnússon.
“Eg hristi snöggvast af mér diinman dofa,
í djúpið liðins tíima berast læt;
Þá sé eg fyrir björtum röðli roða
Og rjúfa þögn eg heyri sönglög inæt.”
Jóns Bjarnasonar skóla minnist eg ávalt
með klökku og Jiakfelátu hjarta; með söknuði
yfir Jiví að hafa ekki getað notið hans lengur,
og með glöðum liuga, J>egar eg hugsa til þess,
að hann á eftir að gjöra það sama fyrir svo
marga aðra, sem hann gjörði fyrir mig og okk-
ur öll, sem þar áttum samleið á ferðalagi okk-
ar í gegn um lífið.
Fyrst af öllu og ávalt með hjartans þakk-
læti og djúpri virðingu, minnist eg skólastjór-
ans, sem leiðbeindi ofekur svo vel og okkur
þvkir svo vænt um; og eins hinna keimaranna,
sem Iþá hjálpuðu til að gera þann tíma, sem eg
naut skólans, svo frá'.bærlega skemtilegan og
nytsaman. Okkur er það víst öllum minnis-
stætt til þessarar stundar, livað hin hjartanlega
alúð og hreinskilni skólastjóra hafði góð og
mikilvæg áhrif á okkur undir eins fyrsta dag-
inn, þegar liann með hlýju brosi bauð okkur öll
velkoinin og lét í Ijós þá ósk sína, að okkur
mætti hepnast að færa okkur í nyt alt það góða
og háfleyga, sem við nú þegag sæjum að hin
brosandi framtíð vildi rétta að okkur, og að við
mættum vinna saman í bróðerni með alúð og
óbifanlegu frausti á signr sannleikans. Það
er víst ekki þýðingarlítið fyrir framtíðina, að
Jóns Bjarnasonar skóli dregur saman, í þess-
um anda og með þessu augnamiði, hina upp-
vaxandi íslenzku kynslóð í Vesturheimi. Nokkr-
ir voru á skólanum úr mínu bygðarlagi, og sum-
um þeirra kyntist eg fyrst verulega þar. Það
bezta í okkur, ef við annars áttum nokkuð, sem
svo mætti kalla, hJaut að koma fram, undir á-
hrifum slíkra kennara. Og eins lærðum við
að þekkja og virða nemendur úr öðrum bygðar-
lögum; og við fundum svo innilega til þess, að
við erum öll systkini, og að það, sem sérstak-
lega átti að tengja okkur saman, var íslenzkt
þjóðerni og kærleiksríkur kristindójnur. Nú
vil eg spyrja: Væri þetta hægt í enskum
skóla? Þeirri spurning get eg svarað hik-
Jaust, því að eg hefi reynt 'það sjálfur síðan:
Nei, það er ómögulegt.
Við lærðum íslenzku á skólanum, og sá lær-
dómur var sérstaklega níikils virði, vegna J)ess,
að við fundum þar alt af sameiginlega til þes>s
að við erum af íslenzku bergi brotin, og að með
J>ví að læra íslenzku, vorum við að læra að lesa
okfcar eigin *hjörtu. Það tegndi okkur nánar
saman, og roðinn sem stundum færðist í kinn-
arnar, }>egar við lásum íslenzk Ijóð og íslenzk-
ar sögur, bar þess ljósan vott, að íslenzkt blóð,
^lóðið Ounnars og Njáls streymir enn í okkar
æðum, þótt við fáum ekki litið — nema í anda
— íslenzkar hlíðar og hóla. Og þetta vona
eg að verði,
Þessi söngur hlýtur að óma í hjörtum
vorum til æfiloka.
Þegar eg fór frá Jóns Bjarnasonar skóla,
var J>að mín heitasta þrá, að skólinn mætti
halda áfram að vera leiðarstjarna vestur-ís-
lenzks æskulýðs og framleiða og opinbera í ís-
lenzku þjóðlífi hér, J>ann sannleiks-kraft, sem
Guð hefir veitt okkur.
Okkur, íslenzkum neimentlum Jóns Bjarna-
sonar skóla, er það ljúf skykla, að benda Vest-
ur-lslendingum, sem ekki hafa reynt, hvað
sfeólinn er, á það, að liann er óviðjgjnanlegur
fyrir nemendur sem af íslenzku bergi eru
brotnir. —Sameiningin.
Skylda yðar að spara
MaSurinn með peninga í Sparisjóðnum þarf
ekki að kvíða framtíðinni
Sparsenii, sem alin er af viljafestu, er ein
af fegurstu venjum fólks.
Sparisjóðsdeild við íhvert útiibú vort
THE RQYAL BANK
OF GANADA

Borgaður höfuðstóll og viðlagasj........ $40,000,000
Allar eignir ..:............ $544,000,000
|:,!IHIIT
!!IIBI!!
UMIIIII
llBlH!!!!H!!l!B!!iaiHII
uinBimr
Bezta hveitimjöl $4.49 hundrað pd. |
Guðbjörg Pálsdóttir Ólson.
(ŒFIMINNING)
“pað fækkar vorum forna lýð,
Hún fyrnist okkar landnámstíð.
peir gömlu hníga hér og >ar
Er hófu upp merkið framsóknar.
Og hún var ein af þeirri þjóð
sem þéttast veðurmegin stóð^
þar sem að frost og fátæktin
til fósturs tóku nýbýlin
og þar var það sem vel hún vann
að vefja hlýju’ um aumingjann.”
Kr. Stefánsson.
A ineðan Hekla hefir bál að bjóða
og brýzt fram nokkur fo*ss um jökulslóð.
Og ástin sem við berum til fósturlandsins
væna, sem svo vel hefir tekið á móti okkur> og
vafið okkur verndarörmum, hún eykst við það,
að hér sknlum við hafa tækifæri til að njóta
arfleifðarinnar íslenzku líka; og við finnum að
fósturlandið krefst þess, að við varðveitum
þennan arf, og rækjum þakklætisskyldu okkar
við Canada, og leitumst við að verða melri
rnenn og konur og listfengari og mentaðri bor?-
arar, sakir auðuga móðurmálsins ofekar, í stað
þess að kasta því frá okkur. Á Jóns Bjarna\
sonar skóla varð okkur það ljóst, að íslenzkan
er dýrmæt gjöf Guðs til allra þeirra, sem af ís-
Jenzku bergi eru brotnir, og að það er skylda
okkar fyrir Guði, og skylda við þetta Jand, að
ávaxta það pund, sem Guð hefir gefið okkur,
en ekki að grafa það í jörðu.
En skólinn gjörði meira. ‘Hvergi ann-
ars staðar hefi eg orðið var við hinn sanna,
kærleiksríka, einlæga og frjálsa anda kristin-
dómsins, eins og þar. Marga góða, fagra og
hreina hugsun hefir skólastjóri vakið hjá nem-
endum sínum. Með blessaða dæminu frelsar-
ans hefir hann vermt hjörtu okkar og eins og
dregið þar einhverja skýlu frá, 'svo að við gæt-
um betur notið hins guðlegá sólarljóss, sem alt
af er nóg af, ef við að/eins getum lært að opna
hjörtu okkar fyrír J>ví, sem gott er.
Aldrei mun eg gleyma indælu íslenzku sálm-
unum, sem við sungum þar á, hverjum degi. Og
'Serstaklega man eg eftir, að Jæssi var oft sung-
inn:
Sem getið var nýlega hér í blað-
inu lézt að heimili sínu 602 Mary-
land Str. .hér í bæ Guðbjörg hús-
freyja Pálsdóttir Olson, föstudag-
inn hinn 1. apríl ,s. 1. á 67. aldurs-
ári. Hún var lengi búin að vera
þjáð, en eltakum þetta siðastliðna
ár. Hafði heilsu hennar farið
hnignandi nú tvö síðustu árin.
Með burtfó'r hennar er héðan
farin ein hin einstakasta og mæt-
asta kona úr hópi þjóaðr vorrar,
hvort horft er til hinna fyrri eða
síðari tíma. Heimili hennar var
eitt hið mesta greiða heimili með-
al vor og sannnefnt “Hjálparstað-
ir”, einkum á landnámstíð vorri
hér. Og þótt hún skipaði eigi
húsmóðursætið fyr en nú undir
hið síðasta annaðist hún um hús-
móðurstörfin, og æfinni fórnaði
hún fyrir alla þá ei; þar nutu upp-
eldis eða hælis eða skjóls um lengri
eða skemmri tíma.
Guðbjörg heitin var fædd hinn
14. dag október mánaðar árið 1854
í Dagwarðargerði í Hróarstungu í
þeim árum og áttu eigi athvarfs
að leita. Og á “EyjóLfsstöðum”
eins og heimili þeirra var nefnt,
hefir gestanauðin haldist fram til
hins síðasta. Fimm fósturbörn
er flest voru tekin á hvítvoðungs-
aldri ólu þær systur upp auk
þess' sem heimilið veitti aðhlynn-
ingu öllum iþeim fjölda yngra fólks
er þar leitaði atharfs um lengri
eða skemmri tima.
Árið 1913 hinn 21. des. andaðist
Signý heitin eftir tveggja ára
sjúkdóms þjáningar. Tók þá
Guðbjörg heitin algerlega við hús-
forráðum, vildi hún nú eigi yfir-
gefa Iheimilið er hún hafði um svo
langan aldur eflt og annast, með
því líka að þá mátti það sízt henn-
ar missa. Var þá og tengda-
bróðir hennar farinn að missa
svo sjón sína að fiann mátti eigi
sömu störfum sinna og áður. Á-
gerðist ,sá sjúkdómur hans svo að
hann varð aliblindur nú fyrir
nokkrum árum síðan. Varð það
nú hnnar kærasta ósk að vera
honum til hjálpar og stuðnings
það sem eftir væri æfinnar — æf-
innar er hún hafði fórnað, frá
æskuárum fyrir aðra. Var það
síðasta fórniri. Til þess enn
betur að fá þeirri fyrirætlun fram-
gengt giftust þau hinn 16. apríl
vorið 1917, og hefir hún verið
hans sjón og hægri hönd, og sam-
band við hinn ytra heim síðan.
Eftir nokkur sjúkdóms áfelli er
hún varð fyrir nú é síðastliðnum
tveimur árum, gekk hún undir
uppskurð á hinu almenna sjúkra-
Næstu viku seljum við hveitimjöl frá Grafton Roller MiU P
Co., sem allir viðurkenna að sé bezta mjölið, sem búið er R
til í Norður Dakota, á að eins' $4.49 hundrað pundin. Not- !
ið því tækifærið nú að kaupa byrðar fyrir sumarið. |7etta |
lægra verð, mikið lægra, en annað mjöl af iakari tegund er j
nú selt fyrir.
Nú er alt útlit fyrir að hveitikorn fari að stíga aftur í verði
eftir Jrennan mánuð. petta verð, sem að ofan er nefnt,
verður í gildi að eins næstu viku.
Elis Thorwaldson,
— Moontain, N. Dakota
■l!:HllllB:':l:H!!!!H.,l
þæ/tti frumbýlingsára vorra hér í
álfu, en margur mun minnast er
til aldurs er kominn, og mun árn-
aður þeirra og blessunaróskir
fylgja henni við burtförina héðan
og iheim., —R. P—
Fréttabréf.
Herra ritstjóri Lögbergs!
NorðurMúlasýslu. Foreldrar henn-
ar voru þau hjón Páll Ásmundsson| húsi bæjarins hinn 3. marz síðastl.
og póra Eiríksdóttir er bjuggu í
Dagverðargerði. Voru systkini
hennar mprg og dóu fimm á unga
eða spillist er
“Lærdómstími æfin er;
Ó, miim Drottinn, veit eg gefl
aldri. Meðan hún var enn barn
að aldri misti hún föður ,sinn, en
systkinin héldu saman með móð-
urinni er hélt við bú um nokk-
urn tíma, unz við því tóku þau
Signý, elsta dóttirin og Eyjólfur
Eyjólfsson er giftu sig um þær
mundir. Bjuggu þau nú á jörð-
inni Eyjólfur og Si.gný um 8 ára
skeið og dvaldi Guðbjörg heitin
hjá þeim ásamt þrem systrum
þeirra, og fluttist , síðan með þeim
vestur um haf árið 1876. Dóu
þar úr bólunni miklu þann vetur,
tvær yngstu 'systurnar, voru þá
eftir á lífi allra systkinarina að
eins þær systurnar <þrjár Signý,
Guðbjörg og Sigurborg, er síðar
giftist Jóihanni Gottfred (andaðist
fyrir mörgu márum síðan), var
hann ættaður af Norðurlandi.
Vorið 1880 fluttist fjölskyldan annars kostað.
; Heilsaðist henni eftir vonum eft-
ir uppskurðinn og komst heím
hinn 17. sama mán. En batinn
varð skammvinnur, og andaðist
hún sem áður segir hinn 1. apríl
s. 1.
Útförin fór fram frá heimilinu
og kirkju Únítarasafnaðarins sem
hún tilheyrði, mánudaginn þann
4. s. m. Húskveðju flutti séra
Guðm. Árnason, en ræður í kirkj-
unni þeira séra Rögnvaldur Pét-
ursson og séra Runólfur Marteins-
son. Jarðarförin var afar fjðl-
menn, svo fáar hafa fjölmennari
verið meðal íslendinga hér. Blóm
voru lögð á kistu hennar eingöngu
af ættingjum, samkvæmt ósk henn-
ar og fyrirmælu-m sjálfrar, því
hún hafði Ibeðið þess aðrir gerðu
það ekki, en ef þeir vildu samleið-
arinnar minnast með sér, þá gæfi
hver í fátækrasjóð tiil Lsinnar
kirkju það er til blómakaupa yrði
Athugasemd við “Vígslusálm’
Kæri herra ritstjóri!
til Winnipeg. Tók þá Guðbjörg
sál. við hússtörfum á heimilinu.
Var það ærið verk því svo mátti
að orði kveða að það stæði um
þjóðbraut þvera á þeim árum og
lengi 8Íðan. Voru húsráðendur
öll samtaka í því, að skjóta ýfir
þá skjóli sem að heiman komu á
Með þakklæti yar hún kvödd
fyrir hennar mörgu og góðu verk
er hún hafði unnið; fyrir mann-
kosti hennar; fyrir kærleikann
er hún hafði öllum auðsýnt er hún
hafði náð til á samleíðinni, og fyr-
ir eftirdæmið er hún hafði veitt.
Með æfi hennar lýkur fögrum
Um leið -og eg sendi iblaði þínu
nokkra dollara sem mér hafa
innheimst nýlega fyrir það, vil
eg minnast að eins fárra atriða
héðan úr Seattleborg fyrir síðustu
tíð svohljóðandi: Heilsufar msðal
landa, hefir alment verið heldur
gott á þessum vetri, þrátt fyrir
breytilega veðráttu alt til þessa
loftkulda o g votviðri að öðru
hverju. Margir sólskinsdagar
hafa þó komið á milli, sem sópað
hafa burt drunga loftsins og glatt
um ieið hjörtu mannanna, því alla
varAar sólskinið, einkum á vetrin,
og þegar sólin skín, þá er um leið
sumarveður á Kyrraihafsströnd,
vanalega á hvaða tíma árs sem er.
Tímar hafa verið daufir hér í
borg á þessum vetri, atvinnuveg-
ir í rýrara lagi, og nokkrir eru
þeir, sem finst útlitið framundan
\era síður en -glæsilegt; aðrir hafa
aftur betri von um að meira líf og
fjör færist Ibráðlega yfir þessa
borg og búendur hennar. Segja
sem svo, að Seattle geti ekki sofið
lengi í einu, hafi ekki tíma til þess,
og eg sem þetta rita, felst á þá
trú að svo muni vera.
Annars eiga ódæmin öll að fram
kvæmast hér á þessu ári í bygging-
arlegu tilliti, eftir þv-í sem bæjar-
iblöðin kasta út frá sér, ef nokkuð
er á það að Ibyygja. En þrátt fyr-
ir þótt slakt sé með atvinnu hér
nú, og þúsundir manna gangi dag-
lega um torgin vinnulausir, þá
hafa lándar flestir eitthvað fyrir
stafni, ef ekki allir. pví kunn-
ugir menn sem bera sig eftir
björginni, verður hér lengst eitt-
hvað til, þó dauft sé í ári. Nokkr-
ar skemtisamkomur hafa ísl. hald-
ið á vetrinum en kirkju samkom-
yr engar, síðan séra Sig*. ólafsson,
fór héðan af ströndinni í febr. s.
1. að undanteknum sunnudaga-
skóla sem ísl. hafa hér með me-
þódistum, þó nokkuð út af fyrir
sig, oig gengur vel,. Síðasta
skemtisamkoman var haldin á
sumardaginn fyrsta fjölmenn o-g
igóð. Stór söngflokkur kom þar
fram, æfður af hr. Sigurði Helga-
syni, voru í honum 18 karlar og
konur, og kvað mikið að söng þeirra
eins og vænta mátti undir stjórn
Sigurðar; ræður voru fluttar og
“recitations” fram ibornar af
skólabörnum sem fóru fram á
ensku, og einsöngvar og píanó spil
féll alstaðar inn á milli.
Skemtiskráin var öll á íslenzku
að undanteknum framsögnum
barnanna, alt fór í alla staði hið
bezta fram. Góður arður varð
af samkomu þessari sem ganga á
allur til gamalmenna heimilisins
Eetel. Margt fleira mætti rifja
upp til frásagna héðan, en sem
ekki gerist þörf nú og oflangt á
eftir tíma, því þær fréttir yrðu að
rekjast til síðastliðins hausts.
Langt frétta/bréf var skrifað héðan
I janúar í vetur, en sem af ein-
hverskonar völdum glataðist áður
en það komst -í pressuna. Engar
almennar fréttir því komið héðan
síðan á miðju sumri síðastliðnu.
H.
í 30. tölulb. Heimskrinélu þ. á.,
birtist kvæði undir fyrirsögninni:
Víg.slusálmur. Hefi eg orðið
fyrir því óhappi, að vera af fjölda
grunaður um að hafa ort það, —
að líkindum aðallega fyrir þá sök
að stafirnir “G. J. G.” standa undir
því. Vildi eg ekki láta undir
höfuð leggjast að andmæla þeirri
fjarstæðu.
Kirkjumál hefi eg aldrei látið
mig svo miklu skifta, að eg færi
að leggja slík orð í belg, sem komt
fram í kvæði þessu, því síður að
eg hreytti -slíkum .skömmum í
menn sem eru mér eingöngu að
góðu kunnir.
Vil eg minnast þess, að undir
fyrsta kvæði mlínu, sem birtist í
Heimskringlu fyrir nærri 20 árum,
ritaði eg G. J. G. En það skeði
í þann tíma, að annar Ihöfundur
kom fram á ritvöllinn með sömu
stafina. Síðan hefi eg ritað
*
nafn mitt fullum stöfum (eða
þannig að ekki yrði um vilst),
undir alt sem eg hefi látið á
“þrykk út ganga.” Œtla eg mér að
halda þeirri reglu, hvort sem hún
nægir -eða ekki að forða mér frá
þeirri .skötnm, sem er annars
manns eign í svo föstu formi að
mætti á ensku líkingamáli nefnast
“real estate.”
Ekki vildi eg eiga mannorð mitt
né nokkuð annað undir manni, sem
ritar fult nafn sitt undir það sem
hann veit að er háskalaust og held-
ur að sér stafi heiður af, -en að eins
upplhafsstafi nafns síns, sem eins
geta táknað. nafn annars manns,
undir það sem hann veit að er til
skammar og skapraunar. Svo>
eg seilist «kki langt
eftir líkingum, er um hann
eins og hestaþjófinn, sem klæðir
-pi'g sem líkast öðrum mönnum, til
að verða ekki grunaður um glæp-
inn fremur en þeir — jafnvel að
einhver annar, sem lengra er úti
í ljósinu og fjær fylgsninu, verðl
grunaður fremur en hann.
Gutt. J. Guttormsson.
-------í-------
Yfirlýsing. Að gefnu tilefni
beiðist eg þess, að þér, herra rit-
stjóri, ljáið rúm í yðar heiðraða
blaði eftirfylgjandi línum:
Með því að það hefir komið
framan í miig, hvað eftir annað,
undanfarna viku, að eg eigi að hafa
róið að því, að Mrs. N. Holmes
nokkur að 698 Toronto Street, lét
taka Dr. Sig J-úl. Jóhannesson,
fastan fyrir að hafa ‘1by false
prtences” Ihaft út úr henni $1,120,
þá er þáð í skjótu bragði sagt, að
eg er algerlega saklaus af því.
pess vegna lýsi eg hérmeð yfir
því, að það eru tillhæfulaus ósann-
indi og uppspunnin lýgi, að eg
sé valdur að áminstri framkvæmd
þessarar Mrs. N. Holmes.
Eg ihefi ajdrei, enn sem komið
er, séð Mr.s. N. Holmes, og þaðan af
siður talað orð við hana munnlega
eða skriflega; mann hennar hefi
eg séð einu sinni, og það var ein-
um eða tveimur dögum eftir að
Mrs Holmes þessi hafði látið taka
Sig. Júl. Jóhannesson fastan.
petta get eg auðveldlega sannað,
hvenær serfi vera skal.
Winnipeg, 1. maí 1921.
Jón Runólfsson.
/