Lögberg - 05.05.1921, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG, FIMTUÐAGINN, 5. MAf 1921
PERCY
og
HARRIET
Eftir frú Georgia Sheldon.
Hann var dálítið feiminn, þegar hann leit
í hin undrandi augu hennar, en varð svo glaður
yfir að sjá hana.
<(Afsakið að eg trufla yður,” sagði hann,
gekk til hennar og hneigði sig. “Eg kom að-
allega til að heimsækja tfrú Ashleigh. Og
meðan eg beið eftir henni, komu fleiri gestir.
Eg vildi síður hitta þá, og þess vegna fór eg
hingað, til að bíða hér bak við dyratjöldin, þang-
að til þeir færi aftur. Leyfið mér að eins að
spyrja um líðan yðar, svo shal eg fara burtu.”
Framkoma hans var svo kurteis og við-
feldin, röddin svo samhygðarleg og andlit hans
sýndi svo mikla hluttekningu í sorg hennar, að
Emilia Graham varð mjög viðkvæm.
Hún stóð upp, rétti honum vingjarnlega og
blátt áfram hendi sína segjandi: “Þér megið
ekki ætla að þér truflið mig, hr. Carlscourt.
Mér þykir vænt um að sjá yður. Fáið þér yð-
ur sæti og bíðið, þangað til hinir gestirnir eru
farnir.”
Hann hikaði, leit til bréfsins hennar svo á
hana.
“Eg er búin með bréfin mín, á að eins eft-
ir að skrifa utan á þau,” sagði hún og settist,
og gaf honum bendingu um að setjast á annan
stól.
“Þökk fyrir,” sagði hann glaður yfir til-
boðinu. “En segið mér, eruð þér nú heil-
brigðar.”
“Já, líkamlega,” svaraði ' hún með tár í
^augum.
Þó að Adrian væri kjarkgóður maðjw, hefði
hann á þdssu augnabliki getað grátið af með-
aumkun með henni, svo átakanleg var tilraun
hennar við að halda sjálfstjórn sinni.
“Það gleður mig að heyra það,” svarði
hann með innilegri hluttekningu og skifti svo
um umtalsefni.
‘ ‘ Frú Ashleigh segir méy, að þér ætlið bráð-
um til Ameríku,” sagði hann.
“Já, við förum 30. apríl. Mikilsverð við-
skilfti krefjast nærveru minnar þar, annars hefði
eg ekki farið heim aftur.”
Þessi orð glöddu Carlscourt.
“Kunnið þér svo vel við yður hér, að þér
gætuð fengið yður til að setjast hér að?”
“Eg kann mjög vel við mig í Englandi. En
það er ekki af því, að mér er nauðugt að fara
aftur til Ameríku. Það er af þ^í. að mig
hryllir við að fara yfir hafið,” sagði mh. skjálí-
riidduð. ' /
“Eg held þér þurfið ekki að hræðast hættu
á sjónum um það leyti, sem þið ætlið að fara.
I apríl lok er veðrið vanalega gott,” sagði
hann hughreystandi.
“Já, það er satt; en isjórinn er miskunar-
laus. Auk þessa verðum við, ’mamma og eg, að
ferðast aleinar, því vinir okikar sem urðu sam-
ferða hingað, eru farnir heim,” sagði hún.
Adrian leit fljótlega á þessa svartklæddu
persönu, og einkennilegur svipur leið yfir and-
lit hans. Svo snéri hann samtalinu að öðru.
Þau töluðu saman eina stund, en þá kom
frú Ashleigh til þeirra.
“Hvaða töfraiyfi haífið þér beitt, Adrian?”
spurði frúin, þegar hún fylgdi drwwfh til dyra.
Ernilia hefir aldrei verið eins lík því, sem hún
var, eins og nú.”
Adrían var gláður að sjá.
“Eg hefi ekkert töfralyf notað. Eg hefi
að eins i^eynt að komia henni til að gleyma
sjálfri sér,” sagði hann.
“ Vesalings Emilia; hún kvíðir svo fyrir að
vera á sjónum,” sagði frúin.
“Það er engin furða, eftir þá reynslu sem
hún hefir orðið fyrir. Hún fer þann 30. apríl,’
sagði hann.
“Já, með gufuskipinu “Persiu.” En það
er afar leiðinlegt að hún skuli fara aiein.”
“Þekkir hún engan, sem gæti komið og
sótt hana?”
Nei, síðan Graham dó, eru þær mæðgur
einmana í heiminum.”
^ “Vesalings unga kona,” sagði Adrían
( arlscourt hálfhátt við sjálfan sig, meðan hann
gekk ofan höfðingjaseturs tröppurnar og sté
upp í vagninn sjnn. “Vesalings lífsþreytta
konan, sem sorgin hefir þjáð svo mikið. Ætli
hún verði nokkurntíma hugguð?”
5. Kapítuli.
Frú Graham og móðir hennar fóru á skip
út hinn 30 apríl, eins og ákveðið var.
Enginn getur skilið tilfinningar frú Emiliu
þegar hún snéri aftur til síns tóma heimilis.
“Ó, mamma — eg lield eg geti ekki jiolað
þetta!” kveinaði hún, þegar strendur Englands
hurfu sjón hennar. “Ef það væri ekki þín
vegna, gæti eg næstum óskað þess að eg væri
fatæk og yrði að vinna fyrir mér — hvað helzt
sem fengi mig til að gleyma sjálfri mér og
tempra sorg mína.”
Mjög þvingandi sorg og örvilnan réðist nú
a þe8fa ungii ekkju, þar sem hún stóð við há-
stokkinn hjá móður sinni.
Kæra Einily, j>ú ert í mikilli geðshræringu,”
svaraði móðir hennar. “Guð hefir að sönntf
lagt hendi sína allþungt á þig; en þú hefir enn
j>á mikið að þakka fyrir; þú ert mjög rík.”
Iívaða not og gleði hefi eg af auðnum nú,
þegar eg hefi engan, sem getur notið góðs af
honum,” svaraði dóttirin. “Auður minn
virðist að eins hæðast að mér í sorg minni og
söknuði. ’ ’
“1 stað þess að líta á hann frá þessu sjón-
armiði, getur þú varið honum öðrum til blessun-
ar. Farðu að gefa þig við líknarstörfum með
alvöru, og þú munt finna þúsundir af mann-
eskjum, sem eiga við erfiðari lífskjör að búa
en þú. En nú fer skipið að rugga svo mikið,
að mér líður illa. Eg ætla að fara ofan og
leggjast út af um stund. Nei, fylg þú mér
ekki,” hún sagði þetta, þegar Emilia bjóst til
að verða henni samferða. “Ef eg þarf nokk-
urs, þá hringi eg eftir einhverri af þernunum.”
Svo fór hún.
Emilia settist aftur í körfustólinn, sorg-
þrangin og hugsandi, en þá staðnæmdist ein-
liver í nánd hennar, sem ætlaði að ganga fram-
hjá.
Hún leit upp, þekti manninn og veiklulegt
bros lék tuii varir hennar.
“Hr. Carlscourt!” sagði hún og rótti hon-
um glófakkeddu hepdina.
“Frú Graham!” svaraði hann og þrýsti
hendi hennar. “Eg þarf væntanlega ekki að
segja yður, að þessi samfundur gleður mig mik-
ið.”
“Hann gleður mig líka,” svaraði hún og
stundi hægt, sem benti á ánægju, og roðnaði um
leið, sem staðfesti sannleika orða hennar.
“En hvernig stendur á að þér eruð hér?”
spurði hún.
‘ ‘ Eg hefi lengi haft viðskifti í Ameríku, sem
kölluðu mig þangað; og mér fanst að nú væri,
hentugasti tíminn,” svaraði hann brosandi.
Nú mundi hún eftir deginum, fyrir mánuði
síðan, þegar hann kom inn til hennar í bóka-
stofu frú Ashleighs, og að hún hafði þá sagt
lionum hve mjög að hún kviði fyrir ferðinni
yfir hafið.
Hún var nú sannfærð um, að hann fór
þessa ferð að eins til þess, að sjá um að þær
væri ekki alveg einmana. Hún hefði álitið
þetta óþarfa hugulsemi af öðrum en honum.
En Adrian var að öllu leyti göfugmenni,
og hún gat ekki annað en verið honum þakklát.
Hún varð undir eins rólegri og glaðari.
Hún dáðist líka að því, hve sannleikselsk-
ur hann var. Hann reyndi ekki að dylja það,
að hann fór þessa ferð meðfram vegna þess
að vera þeim til skemtunar.
“Það gleður mig”, sagði hún blátt áfram.
En raddhreimurinn lýsti betur en orðin, hve
glöð hún var yfir fylgd hans.
Þau fóru svo að tala saman um hitt og
þetta, þangað til allmikill stormur var kominn.
Adrian stóð þá upp, til þess að finna betra skjól
fyrir frúna.
“Líður yður ver, þegar skipið ruggar?”
spurði hann.
“Nei, alls ekki,’ svaraði hún brosandi.
“Mér líður vel á sjónum, og er aldrei veik.”
Adrian var með sjálfum sér glaður yfir því,
að mega nú vera átta daga samvistum við þessa
fögru konu.
Og það urðu líka átta dagar sem hvorugt
þeirra gleymdi.
Frú Gerard var allmikið sjóveik, og varð
lengst af að halda sér við rúmið.
Veðrið var tiltölulega gott alla leiðina, og
þegar frú Graham var búin að líta inn til móður
sinnar og hlynna að henni, gekk hún upp á þil-
far og settist í gott skjól, sem Adrian hafði
fundið handa henni, og annaðhvort las eða tal-
aði við hann.
Og svo var það skemtigangan á efsta þil-
fari, sem hann sagði nauðsynlega eftir há-
degisverð, er var svo áníegjuleg.
Þegar frú Gerard var loksins orðin svo
hress, að hún gat farið upp á þilfarið, var ungi
inaðurinn svo stimamjúkur við hana, að þær
urðu báðar mjög þakklátar honum.
Hann hafði sagt Emeliu að hann ætti enga
vini, og hvorki foreldra eða systkini. En þó
var hann svo umhyggjusamur og nærgætinn,
eins og hann væri vanur að hjúkra veikum kon-
um og körlum.
Þegar þau komu til New York, annaðist
hann um farangur þeirra og keypti farbréf
handa þeim, svo þær þurftu ekki að ómaka sig
með neitt.
Emilia Graham var mjög hnuggin yfir því,
að verða að skilja við fylgdarmann sinn.
Carlscourt fylgdi þeim til stöðvarinnar og
kom þeim vel fyrir í lestarvagninum, svo sett-
ist hann til að tala við þær í síðasta sinn
Nú blés eimreiðin í fyrsta sinn, og Emiliu
fanst að hún yrði að þakka honum fyrir alla
hjálp hans og alúð á ferðinni.
Hún sagði þess vegna brosandi, en með
skjálf^ndi vörum: “Það er skylda mín að
þakka yður, hr. Carlscourt, fyrir alla vinsemd
yðar til okkar vesalings einmana konanna.
Eg get ekki fundið orð til að þakka yður eins
og vera ber. En nú verðum við líklega að
kveðja yður; annars verið þér óviljandi með
lestinni.”
“Það er einmitt það, sem eg ætla að gera,”
svaraði hann brosandi. “Eg verð yður sam-
ferða til Chicago, frú Graham. Eg hefi við-
skifti þar til að ljúka við.”
Emilia gladdist yfir þessu, og hún gladdist
yfir því líka, að lestin fór þá af stað, því hún
vonaði að hann mundi þá ekki sjá roðann, sem
kom fram í kinnar hennar. En liann sá hann
nú samt.
Adrian fann að hann elskaði hana af al-
huga. Hún var jafn fögur ytra sem innra —
elskuleg og aðlaðandi.
Hann hafði ásett sér að ná ást hennar,
þegar sorgin rénaði.
Ferðin til Chicago var jafn skemtileg og
sjóferðin. Emilia var glaðari en hún hafði
nokkru sinni verið, síðan sorgin heimsótti hana.
Frú Gerard þótti vænt una þetta. Hún
fór nú að vona að elskaða barnið hennar mundi
nú fara að jafna sig dálítið aftur. En þegar
lestin nálgaðist Chicago, fór Emilia að verða
allhnuggin. Hún vissi nú að hún kom að
tómu húsi, og að hennar elskuðu mundu aldrei
láta sjá sig þar aftur. Adrian sá þetta und ,
ir eins og vorkendi henni af alhuga.
Hann áleit (bezt að láta hana eina um
hugsanir sínar, og fór því að tala við frú Ger-
ard.
Frú Grakam hafði símritað lögmanni
manns síns frá New York, hr. Tufts — göfugur
og sannleikselskandi gamall maður — nær hún
kæmi. Þau fundu hann á stöðinni bíðandi
eftir þeim. Emilia var komin að því að gráta
þegar þessi föðurlegi gamli maður greip báðar
hendur hennar og sagði skjálfraddaður: “Mig
gleður það innilega, að þér eruð komnar heim.”
“Heim!” endurtók hún hrygg. “HvaS*
er þetta heimili fyrir mig nú? Þau elskuðu,
sem voru mitt eina yndi, eru horfin. Eg get
ekki — eg vil ekki þola þetta! ’ ’
Augu gamla mannsins fyltust tárum, en"
hann reyndi að segja glaðlega: ‘ ‘Þér munuð
finna alt í góðu ásigkomulagi, kæra frú Gra-
ham. Eg hefi útvegað yður nokkra lipra og,
æfða þjóna, og konan mín er þar til að taka á
móti yður og bjóða yður velkomna.”
“Þökk fyrir. Þið eruð bæði mjög góð
við mig,” svaraði hún og dró blæjuna fyrir
andlitið, til að dylja tárastrauminn, sem hún
gat ekki lengur varist.
Frú Gerard kynti Carlscourt og Tufts
hvorn öðrum. Þegar þeir höfðu talað saman
fáein augnablik, kvaddi Adrian frúrnar vin-
samlega. Hann vissi að heimkoman hlaut að
vera sorgleg, og áleit því réttast að yfirgefa
þær.
“Aðsetur mitt verður í Sherman House,”
sagði hann lágt, þegar hann þrýsti hendi frú
Graham. “Ef eg get á nokkurn hátt verið
ykkur tií hjálpar eða gagns, verðið þér að ^era
svo vel að láta mig vita það. Að fáum dógum
liðnum skal eg annars heimsækja yður.”
“Já, komið þér sem fyrst,” sagði hún, um
leið og hún sté upp í vagninn og ók til tóma
heimilisins síns í Michigan Alle.
6. Kapítuli.
Adrian Carlscourt dvaldi 4. vikur í Chica-
go, til þess að kynnast borginni sem bezt. Auk
þessa átti hann foágt með að skilja við þessa
fögru konu, sem hann með hverjum degi virti
og elskaði meira. «
Þegar fyrsta sorgin, sem várð að brjótast
út, var um garð gengin, gerði Emilia alt, sem
hún gat, til að tempra hana og halda sjálfstjórn
sinni. Hún annaðist móður sína með aðdá-
anlegri umhyggju, og var eins góð og alúðleg
við gestinn Adrian, eins og hann væri bróðir
hennar. <
Hún, sem var vel kunnug í allri borginni,
fylgdi Adrian til allra þeirra staða, sem hún
hélt að hann mundi hafa gaman af, og gerði
idvöl hans eins þægilega og hún gat.
Hún hafði líka gott af þessu, því þessar
sífeldu tilbreytingar komu henni til að gleyma
sjálfri sér, svo hún varð með hverjum deginum
kátari og alúðlegri.
Þegar Adrian sagði henni, að nú yrði hann
að fara, hikaði hún ekki við að kvarta yfir því,
að nú væri þeirra þægilegu samvistum lokið.
“Mér er ekki auðvelt að kveðja yður, hr. *
Carlscourt,” sagði hún blátt áfram. “Eg
skal aldrei gleyma góðvild yðar. Eg skulda
yður mikið, og vil alt af hugsa um yður, sem einn
af þeim vinum sem eg met mest.”
Adrian fölnaði við síðustu orðin. Gat
hann aldrei orðið meira fyrir hana, en mikils
virtur vinur? spurði hann sjálfan sig.
“Þökk fyrir, að þér Htið þannig á mig,”
sagði hann brosandi. “En þér hafið ekkert
að þakka fyrir; það er eg sem skulda yður
þakklæti fyrir alla þá gleði, sem eg hefi haft af
samvistum yðar og móður yðar. En,” bætti
hann við eftir litla þögn, “þetta verða ekki
síðustu samfundir okkar. Eg ætla nefnilega
að fara hringferð um landið hér í sumar. Með
yðar leyfi vil eg fá að koma hingað, og kveðja
yður í síðasta skifti, áður en eg fer til Eng-
lands aftur í haust.”
Emilia leit á hann þakklátum augum, og
roði kom fram í kinnjum hennar.
“Fyrst svo er kveð eg yður ekki nú, það
verður að eins “hittumst heil aftur,” sagði hún
brosandi.
Hann langaði til að spyrja hana, hvort
hann mætti skrifa henni, ^n við nánari íhugun
hætti hann við það, og þrýsti hendi hennar að
eins þegar hann fór.
Vorið og sumarið leið. Á ferðum sínum
hafði hann séð mikið af ásigkomulagi Ameríku,
dvalið í mörgum stórbæjum og laugastöðum —
siglt yfir stöðuvötnin og stóru árnar.
I september voruað eins fjórar vikur
þangað til hann fengi að sjá konuna, sem hann
elskaði. y
Hann var farinn að þrá meira og meira að
sjá hana, og hann hefði farið beina leið til
Chicago og dvalið seinustu fjórar vikurnar
samvistum við hana, ef hann hefði ekki verið
hræddur við að opinbera með því tilfinningar
sínar til hennar. Hann vissi að tíminn var
en ekki kominn, til að opinbera henni ást sína.
Hann kveið fyrir því að yfirgefa hana og
fara heim, en hann hafði ásett sér að fá levfi
hennar til að skrifa henni, og gerði sér góðar
vonir um árangur þess.
Fyrsta október kom hann um kvöldið til
Chicago, og næsta morgun gekk hann til heim-
ilis hennar.
Þar fekk hann þá fregn, að mæðgurnar
væru í heimsókn hjá vinum sínum í Aurora, og
kæmi ekki aftur fyr en þann sjöunda.
/Þetta voru honum mikil vonbrigði, en hann
mundi að hann hafði ekki sagt þeim hvaða dag
hann kæmi aftur.
Hann eyddi tímanum til ýmsra smáferða,
og þegar loks sá sjöundi kom, fór hann ekki að
\T /> • .. | • v thnbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgair tegundum, geirettur og au-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
--------------- Limlt.d--------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
Margir íslendingar óskast til að læra meðferð bifreiða og
gas-dráttarvéla á Hemphill Motor Schools. Vér kennum yður
að taka í sundur vélar, setja þær saman aftur og stjórna bif-
reiðum, dráttarvélum og Stationery Engines. Einnig hvernig
fara skal með flutninga-bifreiðar á götum borgarinnar, hvern-
ig gera skal við tires, hvernig fara skal að við Oxy-Acetylne
Welding, og Battery vinnu. Margir lslendingar sóttu Hemp-
hill Motor Schools síðastliðin vetur og hafa fengið hátt kaup í
sumar við stjórn dráttarvéla, fólks- og vöruflutnings bifreiða.
Vor ókeypis atvinnnskrifstofa útvegar vinnu undireins að
loknu námi. parna er tækifærið fyrir íslendinga að læra alls-
konar vélfræði og búa sig undir að reka Garage atvinnu fyrir
eigin reikning. Skrifið eftir vorum nýja Catalog, eða heim-
sækið vorn Auto Gas Tractor School, 209 Pacific Ave. W.peg.
Útibú að Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver,
Victoria, Toronto og Montreal. Stærsta kerfi í heimi af
Practical Trade Schools.
Eftirspurn eftir æfðum mönnum.
Menn, sem vita. Menn, sem framkvæma. Aldrei áður hefir
verið slík eftirspurn eftir sérfræðingum.
Aðferðir vorar eru Practical Shop Methods að eins, og spara
hinn langa tíma, sem oft gengur ekki í annað en lítilsverðan
undirbúning; hjá oss læra menn svo fljótt, að þeir fá sama sem
undir eins gott kaup. Vér kennum yður að einis praktiskar að-
ferðir, svo þér gétið byrjað fyrir yðar eigin reikning nær sem er.
Merkið X við reitinn framan við þá iðngreinina, sem þér eruð
bezt faillinn fyrir og munum vér þá senda yður skrá vora og
lýsingu á skólanum.
Vér bjóðum yður að koma og skoða
GARBUTT MOTOR SCHOOL, LIMITED
Room 3, Calgary — Alberta ,
I---í v I---1
Motor Metíhanics | j Tractor Mechanics
| Oxy Welding | | Vulcanizing
| Battery | | Car Owners
Ignition, Starting and Lighting
Regular Course j j Short Course
I----1 I----1
IpUHUIHUIHIilHlUK'IIHISHiQHniHUIHUIHIíH!!!
ll!HH!l!IH!!IHiHIIIIH!QHII
■ Ef þér ætlið að byggja
i
I Fáið Verðlista Vorn
■
I
I
|
I
I
LUMBER, SASH, D00RS, o. s. frv.
BUILDERS’ HARDWARE, o. s. frv.
MANTELS, TILEWORK, GRATES,
Alt sem þér þarfnist,
fœst hjá oss.
ÁBYKGST AÐ ÞÉR VERÐIÐ ÁNÆGÐIR
“Everything For a Building”
I
■
■
■
■
M
■
i PhoneA7391 179NotreDameAve
^IIIH!!1H!IIHIII!H!l!H!IIHII!HI!IH!IIIHI!!H!!l
IIIIHIIIIÉQQHIIU
i
■
v
SKOFRÉTTIR
The Canadian Importing Heildsölufélag með skó og stígvél,
hefir nú sett á fót smásöluverzlun í skófatnaði.
Pægilegir skór eru lífsnauðsynlegir fyrir heilsu almennings.
pað tilkynnist hér með að hin góðkunna Quebec Shoe Store,
að 639 Main Street, er nú komin í hendur nýs eiganda, sem
Jætur sér öllu framar ant um að gera viðskiftavini sína á-/
nægða. Enda hefir hann að baki margra ára reynslu í öllu,
sem að skófatnaði lýtur. Sjaldgæft úrval af karla, kvenna
og barna skóm.
QUEBEC SHOE STORE
639 MAIN STREET, WINNIPEG
heimsækja þær fyr en um kvöldið, til þess a#
vera viss um að þær væru komnar.
“Já, hún er komin aftur,” sagði þjónnin»,
þegar hann kom þangað. Hann tók á móti
nafnspjaldinu og fór með hann inn í salinn.
Fimm mínútum síðar kom Emilia Graham
inn til hans.