Lögberg - 11.08.1921, Qupperneq 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN, n. ÁGOST 1921
B1a. 7

iintawiHiHiiiiHiiiiBiinHiiii!
nRiiRnnmni
Sérstök deild í blaðinu
«HIIIIIIIIIHIIIIIII!I!II!!!!I
SOLSKIN
1
! 1
rfiintiuiiHiitiHmtiimniiiiimiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiniiiJiiiuiiiinimiiiíiiiiiHHimniiiiniuiiiiin- = _
Fyrir börn og ímglinga ]||
1 ■
fmiHtiiiHiBiiiBiniHiiniiiaiiwiii
I Profe
essional Cards
I
■
1
■
liHMIIIMlUflllMIHMllMlliMlllMllllMillMIllMllliMlilMUlliJ
^fliniaiinBiiii
IIIDHIIIIHIIIIHIIIIHIIIIHIIIBIIIIHllMIIHIHUaaiMiaiiniiI
É'ögn.
Framh.
“FrænkJi minn var vanur að hreyta í mig ó-
notum ef honum þótti eg vera of margmall, en
þessir néungar láta sér ekki nægja það, heldur
reka að mér rokna löðrung.” En með því hann
vissi að engrar miskunar mundi vera að vænta,
hlét hann áfram að gera við treyjuna af kappi
og að loknu verki, fékk hann hana eigandanum í
hendur, án þess að mæla orð frá munni.
Dvergurinn skoðaði treyjuna vandlega og
eftir að hann hafði komist að raun um, að vel var
frá öllu gengið, tók hann skínandi gullkökk upp
úr vasa sínum, sem Jón fann brátt, isér til mikillar
ánægju að honum var ætlaður.
“Þarna fæ eg þá fyrsta gullkökkinn,” hugs-
aði hann með sjálfum sér. “Ef eg get unnið
mér eins greiðlega fyrir hinum, verður þess ekki
langt að bíða, að eg geti tekið hina elskuðu Maríu
mér fyrir konu.”
Nóttin var svo að segja á enda.
Þeir fuglanna, sem fyrstir risu úr rekkjum,
voru farnir að raula morgunsöngvana. Bjarmi
skógareldsins dó óðum út, fyrir hækkandi dags
brúninni.
Jóni varð léttara um andardráttinn; hann
var rétt um það leyti að leggja frá isér nálina og
þráðinn og búast til ferðar frá hinum einkenni-
legu félögum sínum, er einn dvergurinn kom til
hans og bauð honum að bergja á víni. Tók Jón
boðinu þakksamlega. Vínið var ljúffengt, líkast
ódáinsveigum og hann tæmdi silfurbifcarinn í botn.
1 sömu svipan fór kuldahrollur um líkama Jóns 0g
hann skalf eins og espilauf í fárviðri. —
— Fáum augnalblikum seinna varð Jón, sér
til mikiilar sfcelfingar þess meðvitandi, að hann
var orðinn af sömu stærð og dvergfélagar hans.
Hann hljóðaði upp yfir sig, en árangurinn varð
sá hinn sami og áður, lö^rungur svo n** svííi.
andi, að honum láivið ómegin. Þegar hann komst
til sjálfs síns aftur, sannfærðiist hann þegar um,
að öll mótspyrna frá sinni hendi, væri fyrir gíg.
Dvergarnir bentu honum, að verða þeim sam-
ferða um skóginn, sem nú var að bregða blundi og
drakk í sig morgunroða geislana. Hvert einasta
laufblað sýndist líkt gullnu bókfelli, en grasið
gullofið og glitsaumað.
Jóni var þungt í sfcapi, hann gat um ekkert
annað hugsað, en hin undarlegu örlög sín, hvað
næst mundi nú tafca við.
Nú voru þeir svo að segja komnir út úr skóg-
inum, en framundan blasti við afarmikill, dimm-
grár klettur, líkur risa-virki.
Einn af dvergunum laust bergið með hendi
sinni og opnuðust við það hljóðlega dyr. Jón og
félagar hans gengu inrf. Til beggja hliða stóðu
litlar hvítar hvílur, er fyrir voru dregnar rauð-
gular silkislæður. 1 fjarlægð mátti heyra létta
og Ijúfa tóna. Kom Jón nú auga á danssal mik-
inn og fagurlýstan, þar sem mikill mannfjöldi var
saman kominn. Fátt var honum skapi nær, en
að spyrja félaga sína, hvað öll þessi undur tákn-
uðu; þó sigraði hann forvitnina í þetta sinn.
Að nokkrum mínútum liðnum bentu þeir hon-
um á eina hvíluna og báðu hann að taka á sig náð-
ir.
Afklæddi Jón sig nú í mesta flýti, því hann
var úrvinda af þreytu. Hljóðfæraslátturinn varð
etöðugt mýkri og mýkri, líkur dvínandi, dul-mjúk-
um lognölduniði. Jóni fanst að einhver vera að
raula yfir sér ómblíð vögguljóð og á sama augna-
blifcinu féll hann ísvefn eins og dauðþreytt barn.
Þegar hann vaknaði aftur og komið var fram
undir kvöld, sá hann að einn dvergurinn stóð við
fótagafl rúmsins, eins og hann hefði beðið þar
lengi óþolinmóður eftir því, að Jón risi úr rekkju.
Nú langaði Jón sannarlega til að tala og mun^i
hafa gert það þegar í stað, ef ekki hefði verið
fyrir þá sök, hve dvergurinn varð myrkur á svip.
Klæddist Jón því í snatri og fylgdi h^onum eftir.
Þegar út í anddyrið kom, voru allir hinir dverg-
amir þar fyrir og biðu hans. Kvöddu þeir kleti-
inn hið bráðaista og ibeygðu af inn í skóginn, um
það leyti og síðustu vitar dagsljóssins brunnu út.
Þegar þeir félagar höfðu gengið kippkorn, bar þá
að hinum fyrri stöðum, þar sem langeldar vom
tyntir. Ornaði Jón sér við logana eins og hinn
fyrri daginn. Greip hann þá til nálarinnar og
þráðsins og hugðist að dunda eitthvað sér til af
þreyingar. Kom einn dverganna þá samstundis
til hans með rifna treyju og bað hann bæta. Jón
gerði tvær atrennur til að tala, en hlaut í hvort-
tveggja skiftið löðrung, engu vægari en áður Sat
hann þegjandi úr því, það sem eftir var nætur.
Rétt í dögun, hafði hann lokið aðgerðinni og skil-
aði dvergnum trejunni. Dvergurinn rannsakaði
verfcið vandlega og er hann sá að alt var, eins og
það átti að vera, tók hann annan gullkökkinn upp
úr vasa sínum og fékk Jóni.
| þetta sinn var Jóni of þungt í skapi, tíl
þess að geta glaðst við gjðfina. —
Framh.
Lævirkinn.
•ax ?,fyrra sumar by«ðu lævirkjahjón hreiður
sxxt 1 komakri í Kent á Englandi. Vorið hafði
vfrið óvanalega gott og sumarið kom snemma í
ailrx ginni dýrð, með bjarta mornga, döggvuð
kvold og draumblíðar mánaskinsnætur. Nóg
var til að lifa af 0g hjónin voru ánægð og áhyggju-
laus. ^ Enginn maður vissi um hreiðrið þeirra
mm a milli hálfþroskuðu kornistanganna; í það
voru nu komin fimm egg, og þau vissu, að úr
pessum egg^uim mundu innan skamms koma 5
ofurlitlir lævxrkjar — og til þess hlökkuðu þau
IDHII!IHlBIIKM!!l!nnHnMMIl!lBI!l!l
mikið.
A hverjum morgni vaf karlfuglinn vaknaður
þegar sólin roðaði f jallatindana, og þegar fyrstu
geislarnir brotnuðu á hvolfþafci kirkjunnar, söng
hann langt uppi í ljósibláum geimnum: “Lof sé
þér, drottinn! — lof sé þér! — lof sé þér!” eins
og hann gæti aldrei lagt í róminn alla gleðina, sem
hjarta hans var fult af. Það var heldur engin
furða þó hann gæti sungið. Engan skugga hafði
enn iþá borið á lífsleið hans; aldrei hafði hann
fundið til þreytu eða óánægju. — Hann vissi ekfc-
ert hvað það var, sem mennirnir nefndu: rang-
læti, þjáningar og sorgir, og þess vegna gat hann
sungið svona hjartanlega, bæði á morgnana og
kvöldin, 0g alt af var söngur hans jafn nýr, hug-
ljúfur og hressandi, og þó voru það sömu lögin
sem hann hafði sungið síðan hann var ungi.
Það 'var sunnudags-hádegi og alt svo frið-
sælt og rólegt. — Lævirkinn leið yfir skógum og
ökrum og söng um frelsið og gleðina. Alt í
einu kom hann auga á eitthvað á trjágrein fyrir
neðan sig, sem honum virtist að gaman mundi
vera að smakka. Tveir menn sátu þar skamt
frá 0g hölluðust upp að trjábol, en hann gaf þeim
engan gaum. Fyrst settist hann á efstu grein-
amr og hoppaði svo niður á eina af annari. Þeg-
hann ætlaði að hoppa niður af einni greininni,
gat hann ekfci losað fæturnar með nokkru móti;
hann baðaði vængjunum og reyndi hverja taug og
hvern vöðva til hins ítrasta, en árangurslaust;
hann gat ómögulega losað sig. Þá kom annar
maðurinn í áttina til hans og hélt á fuglabúri í
hendinni. Ó, hvað litli fuglinn skalf og nötr-
aði af angist, þegar maðurinn tók stóru hendinni
utan um hann og losaði hann úr netinu á grein-
inni og stakk honum í búrið. Hann var viti
sínu fjær, byltist um og kastaðist í rimlana,
þangað til hamn var orðinn máttlaus af áreynsl-
unni og þoldi ekki við fyrir sársauka.
Smásaman bættust fleiri fuglar við í búrið,
þangað til það var orðið fult; þá var það látið í
poka 0g flutt til Luridúna.
Um kvöldið voru fuglamir að&kildir. Læ-
virkinn var settur í tágabúr og það síðan hengt
upp í herbergi fuglafangarans.
Næsta morgun, þegar hann kom til sjálfs
síns, brá honum við, að geta nú að eins hoppað
þarna upp og niður, og hafa eitthvað fjögurra
þumlung langa þverplá til að hreyfa sig á, í stað-
inn fyrir allan geiminn og örfáa vatnsdropa í
cggskurni í staðinn fyrir hreinu fjallalækina 0g
tæru skógartjarnirnar. Verst af öllu var þó
þunga loftið og óþverralyktin af gótunum. Þetta
voru alt mikil voribrigði fyrir hann og ekki furða
þó honum liði illa.
Aldrei vissi lævirkinn hveraig þessi dagur
leið. Hann var alt af að hugsa heim, um hreiðr-
ið sitt og eggin og hanu sem sat á þeim og átti
von á honum heim á hverri stundu.
Að syngja nú var honum ómögulegt. Loks-
ins kom nóttin, 0g hann sofnaði uppgefinn og
örvilnaður.
Þá dreymdi hann, að bjartan ljósgeisla legði
inn í búrið; rimlarnir hurfu eða hann tók ekki
lengur eftir þeim, en fyrir framan hann stóð
engill með skínandi bjarta vængi, eem sagði til
hans á þessa leið:
“Það er nú orðið langt síðan eg flaug nið-
ur til jarðarinnar til tveggja fugla, sem sátu
saman á viðargrein. Eg kom til að færa þeim
sönggáfuna, og ætíð síðan hafa þeir verið beztu
söngfuglarnir milli himins og jarðar. En svo
gaf eg þeim lífca kost á öðru. Eg bauð þeim, að
þeir gætu fengið að þekkja mennina. hugsanir
þeirra, orð og gerðir. Annar fuglinn vildi ekki
taka við þessari gjöf, og þess vegna ert þú og
allir lævirkjar óvitandi um sorgir og þjáningar
heimsins, og söngur ykkar er sami söngurinn
sem sunginn var í Paradís áður en syndin kom í
heiminn.
Hinn fuglinn óskaði eftir þekkingunni; þá
opnuðust eyru hans og hann skildi alt sem menn-
imir gerðu og sögðu, 0g hann fyltist svo mikilli
' íCremju og viðbjóði af vonsku mannanna, að
hann hætti alveg að geta sungið. Þá flaug eg
aftur til hans og spurði hvers vegna að hann
væri svo daufur. “ó!” sagði hann, “því varstu
að veita méf þessa þekkingu á mannlífinu? Eg
sé hina sterku fótumtroða þá veiku, hina sak-
lausu líða fyrir þá seku, og þó eru flestir meira
og minna vondir; jafnvel fáir reyna nokkuð til að
verða betri en þeir eru. Nei, eg þoli þetta ekki
lengur; — eg er viss um að eg get aldrei sungið
framar.” Svo sagði eg honum ýmsa leyndar-
dóma, sem eg get ekki sagt þér og þú mundir
ekki skilja. Og eg flaug með hann langt í burt,
á bak við skýin, vestur að kvöldroðaimm. Þegar
hann kom aftur niður á jörðina, fór hann að
syngja að nýju. Hann heldur helst til á skugga-
sælum stöðum og syngur bezt eftir og um sólset-
ur. Söngur hans er raunalegur og fullur af
innileik. Þessi fugl er næturgalinn. ”
Lævirkinn varð hljóður um stund, en spurði
svo:
“Hvers vegna koma þá öll þessi rangindi
fram við mig? Eg var tekinn frá óllu, sem eg
ann, frelsinu og hreina loftinu, og settur í þessa
óþverra-holu.
“ó!” sagði engillinn, “það get eg ekki sagt
þér; en ef til vill fær þxi að vita það einhverntíma
áður en þú deyr. En þú mótt treysta því, að
Guð gleymir þér ekki.”
Svo hvarf engillinn, Morguninn kom og læ-
virkinn sat í búrinu sínu einmana og yfirgefinn
sem áður.
Þröngu götumar í Lundúnum held eg hljóti
að vera leiðinlegustu 0g óþrifalegustu staðirair í
heiminum. Þangað kemst sólin ekki nema rétt
um hádegið, og rykið er svo mikið á gluggunum,
l!IIHIimil!IM!IIH
■II[IHII!IHIIIIHI!IH!KÍHIIIM
■IIIIHUIII
að sólskinið kemst varla inn um það.
Allan daginn sat lævirfcjnn þögull og hnípinn
og hálfgert í dvala. Stundum misti hann vald-
ið yfir sjálfum sér og æddi um búrið, barði sig
með vængjunum og tróð höfðinu inn á milli riml-
anna, en það var að eins til þess, að honum leið
enn þá ver á eftir.
Þegar hann var búinn að vera þarna nálægt
viku, var það einn morgun að himininn var heið-
ur og sólin skein glaðlega yfir bæinn. Gegnum
geislana sást ibezt, hvað loftið var þrungið af ryki
og reyk. Það vildi svo til, að svolitla sólskins-
xák lagði inn í herbergi lævirkjans. Þegar
geislarnir féllu á þreytulegu augun hans, var eins
og nýr lífsstraumur færi um hann allan; hann
lypti höfðinu og viðraði vængina, 0g áður en nokk-
urn varði var hann farinn að syngja; jafnvel hann
sjálfur vissi ebki hvernig á því stóð. Tónarair
voru háir og skærir, knúðir fram af innri hvöt,
meðfæddri þörf til að láta gleðina koma fram á
þann hátt. Eigandi hans horfði á hann frá sér
numinn, og allir hinir söngfuglarnir þögnuðu og
hlustuðu.
Dr. B. Gerzabek
M. R. C. S. 'íxá, Ensrlandi, L. R. C P. frá London. M R. C. osr
M. R. C. S. frá Manitolba. Fyrverandi aðstoðarlæknir við
hospital í Vínarborsr, Prasr osr Berlín osr fleiri fhospítöl.
Skrifstofa á eisrin hospital 415—417 Prichard Ave..
Winnipesr. Skrifstofutími frá 9-12 f. h. osr 3-6 osr 7-9 e. h.
Dr. B. Gerzabek eisrið hospital 415—417 Priphard Ave.
Stundun osr lækninsr valdra sjúklinsra. sem íbiást af brjdst-
veiki, hjartaibilun. masrasjúkdómum, ínnýflaveiki. kvensjúk-
dómum, karlmannasjúkdómum. tausraveiklun.
Hugrakkurd rengur.
öllum drengjum þykir vænt um hunda. En
Pétur Morel hafði fiérstakar ástæður til þess að
’láta sér þykja vænt rim fallegan Nýfundnalands
hund sem hann átti og kallaði Medor, og sem var
sjö ára gamall.
Fyrir þremur árum síðan datt Pétur í djúpan
læk sem rann hjá húsinu hans og hefði drufcuað
ef Medor hefði ekki bjargað honum. Upp' frá
þeim degi komst ekki hnífurinn á milli Pétuis og
Medeors. Svo kom að því að lög voru samiji og
gefin út í bænum þar sem Pétur og Medeor áttu
heima, um að hundar mættu ekki ganga lausir án
múls. En Medeor bataði slíkt ófrelsi, svo það
varð að binda hann með keðjum á nóttunni svo að
að hann fengi að vera í friði fyrir lögreglunni.
Svo vi'ldi það til eina nótt, að eldur kom upp
í húsi foreldra Péturs og húsbœnda Medeors. Eld
liðinu var gert aðvart og bi-á það við skjótt með
eldvélaraar.
“Eru allir komnir út úr húsinu?” spurði eld
liðsstjórinn.
“ Já, já,” svaraði hr. Morel.
Alt í einu mundi Pétur eftir hundinum, föln-
aði upp og mælti: “Hvað er um hann Medeor?
hann er bundinn í garðinum.”
“Medeor”, endurtók slökkviliðsstjórinn, “er
það hundur? Eg er hræddur um að hann verði að
eiga sig.”
“Nei, eg held nú ekki,” hrópaði Pétur. ‘Hann
hreif mig úr dauðans kverkum og eg ætla ekki að
láta hann brenna þama inni.”
Og Pétur tók til fótannn, hljóp inn í eldinn og
reykinn.
Faðir hants hrópaði á eftir honumlfullur ang-
istar og skipaði honum að koma út aftur. Pétur
gengdi — kom nokkrum mínútum síðar út úr
reyknum og leiddi Medeor við hlið sér.
SKRITLUR.
DR.B J.BRANDSON
701 Undsay Bullding
Phone A 7067
Offlce tlmar: 2—3
Helmill: 778 Victor St.
Phone: A 7122
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
701 IJndsay Buildlng
Office Phone: 7067
Offílce tlmar: 2- —3
Heimili: 764 Victor St.
Telephone: A 7586
Winnipeg, Man.
DR. B. H. OLSON
701 Lindsay Bldg.
Ofíice: A 7067.
ViCtatotiimi: 11—12 »g 4.—5.80
10 Tiielma Apts., Home Street.
Phone: Sheb. 5839.
WINNIPKO, MAN.
Dr. J. 0. FOSS,
Islenzkur laeknir
Cavalier, N.-Dak.
Thos. H. Johnson
og
Hjalmar A. Bergman
mAMt K>gfra*8ingar
Skrifstofa Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A 6849 og 6840
W. J. IiINDAI, * OO.
W. J. Llndal. J. H. Llndal
B. Stefánsson.
LögfræSingar
1207 Unlon Trust Bldg. Wlnnipög
]>& er einnig a8 finna á eftirfylgj-
andi tlmum og stöISum:
Lundar -— á hverjum miövikudegl.
Riverton—Fyrsta og, þriíja
>ri8judag hvers mánaSar
Gii ili—Fyrsta og þriðja mi8-
vikudag hvers mána8ar
JOSEPH T. THORSON
íslenzkur lögfraeðingur
Heimaf. Sher. 4725
HeimiU: Alloway Court
Alloway Ave.
MESSRS. PIHIJJPS & SCARTH
Barristers, Etc.
201 Montreal Trust Bldg.,
Winnipeg
Phons: A 1336—1337
Dr- J. Stefánsson
4lt Beyd Buildlng
COfl. PflflT^CI ATE. A ID MOflTOft IT.
Stuadar «10800» mugna. cyui. naf
•g kverka «júWa6ma. — Er að hitta
IrAU. 10-12 i.h. «t 2-5 e.h —
T&lsimi: A 3521. Heimill: 627
McMillan Ave. Tals. F2691
Phone: Garry 2616
JenkinsShoeCo.
689 Notre Dame
Avenue
Einu sinni var Iri og Englendingur staddir á
járabrautarstöð á Englandi og biðu þar eftir jám-
brutarlest. Tók Irinn þá til máls og mælti: “Eg
skal leggja fyrir fyrir þig spumingu og ef eg ge'
ekki svarað henni sjálfur, skal eg kaupa farbréfin
handa okkur foáðum. Svo spyr þú mig annarar
og ef þú getur ekki svarað sjálfur þinni eigin
spurningu þá kaupir þú bæði farbréfin.
Englendinginum fanst þetta gott ráð.
“Jæja,” sagði Irinn, “þú sérð holurnar sem
hérarnir hafa grafið þaraa í flötina. Hvernig
hafa þeir getað gi-afið þær án þess að nokkur
mold sjáist í kringum holudymar?”
Englendingurinn hugsaði sig um dálitla
stund og segir svo: “ eg veit það ekki, en það er
þín spurning og því bezt fyrir þig að svara
benni.”
“Þeir byrja að grafa á neðri enda holunnar
og grafa sig svo upp úr,” svaraði Irinn.
“En hvemig komust þeir niður í fyrstunni?”
spurði Englendingurinn.
‘ ‘ Það er þín spurning og henni ber þér sjálf-
um að svara,” sagði Irimi.
Englendingurinn keypti farbréfin.
Hinrik áttundi Englandskonungur lagði einu
sinni fyrir hirðmann sinn að fara með hótunar-
bréf til konungsins á Frákklandi. Maðurinn
færðist undan og sagði eins og satt var, að þetta
væri beinn lífsháskL Verið rólegur, sagði Hin-
rik. Ef Frakklandskonungur vogar að lífláta
ýður, læt eg hálshöggva alla Frakka sem eg næ. —
Já—; fcærar þakkir, yðar hátign, en það er eigi
víst að neinn hausinu félli við hálsinn á mér.
Heegra að kenna heilræðin en halda þau.
Rík og stórættuð kona sagði einu sinni við
bónda einn á haustlagi, sem á sunnudag var að
keyra fcorn í hlöðu: Vinur minn, þú breytir nú gegn
drottins orði, sem segir: Sex daga skaltu verk þitt
vinna en sjöunda daginn áttu að hafa fyrir hvíld'
ardag.
Breytið þér sjálfar eftir þeésu? spurði bóndi
Konan horfði undrandi á hann og sagði:
Eg vinn aldrei á sunnudögum.
Það veit eg vel, sagði bóndi, en eg hefi heldur
aldrei séð yður gjöra handarvik hina sex daga
vikunnar.
Dr. M.B. Halldorson
401 Boyd Boildl»8
Cor. Portace Ave. og Bdraontoa
Btundar adrwtaklen berklaatki
«■ aBra hufHMtúkUBU. Br *8
flau A akrlíatefunni kl. 11—
11 tm. «8 kL I—I e.ra. Bkrtf-
Btofu tals. A 3521. Heimili 46
AUoway Ave. Talelml: Bher-
hrook 1110
J. G. SNÆDAL,
TANNLŒKNIR
614 Someroet Ðlock
Cor. Portage Ave. og Doneld Street
Talslmi:. A 8889
J. Johnson & Co.
KlæðskurðannaSur fyrlr
Konur og Karla
Margm ára reynsla
482 Vi Main Street
Rialto Block Tel. A 8484
WINNEPEG
Vér leggjum sérstaka éherzlu ft a8
selja meðöl eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er a8 fft.
eru notu8 eingöngu. Pegar þér komiB
me8 forskriftina til vor, megiS þér
vera viss um fft rétt þaB sem læknir-
Inn tekur til.
COLCLEUGH & CO
Notre Dame Ave. og Sherbrooke Bt
Phones N 7659—7650
Giftingalyfisbréf seld
A. S. Bardal
840 SHnrbrookn St.
Selur Ukkiatur og enneet um útiarir.
Allur útbúnaður aA berti. Eaairem-
ur eelur Kenn akkoner minnieverBa
og legeteina.
Skrifst. talsíml N 4«09
HcimUis talsimi N 6607
Vér geymuir. reiðhjól yfir vet-
urinn og gerum þau eins og ný,
ef þess er óskað. Allar tegund-
ir af skautum búnar til sam.
kvæmt pöntun. Áreiðanlegt
veifc. Lipur afgreiðsla.
EMPIRE CYCLE, CO.
641Notre Dame Ave.
JOSEPH TAVLOR
LOGTAKSMAÐUH
HelmlUa-Tala: 8t. Jobo 104«
Skrlfstof u-Tala.: Matn 7970
Tekur lögtaki bæBI húsaielguskuldir.
veCskuldir, vlxlaskuldlr. Afgrei8tr aH
aeui a8 löguro íytur.
Skrifntofa, 055
Giftinga og ,
Jarðarfara- 1)101111
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. 720
ST JOHN 2 RING 3
ROBINSON’S BLÓMA-DEILD
Ný blóm koma inn daglega. Glft-
ingar og húfcíðablóm sértaklega.
Crtfararblóm búin me8 stuttum
fyrirvara. Alls konar blóm og fr»
á vissum tíma. —íslenzka töluð 1
búðinni.
Mrs. Rovatzos ráSskona.
Sunnud. tals. A62S6
J. J. Swanson & Co.
Verala með laeteignir. Sjá ur>
leigu á húeum. Anneat Un o„
eld’dbyrgSir O. fl.
MM Parin Bulldlug
Pboyes A »34»—A 631*