Lögberg - 31.08.1922, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
31. ÁGÚST 1922.
r
Salvador.
Eftir Harriet Chalmers Adam*.
! aðferðin bera mikinn vott um
þekkingu á nútíðariðnaði. Fyrst
; ristu þeir ytri börkinn, með ein-
hverju bitlausu áhaldi og hituðu
E1 Salvador, eins og íbúar því næst hinn innri börk með log-
eldfjalla landsins kalla það, ligg- andi blysum. Eftir nokkra daga
ur á Vesturströnd Mið-Ameríku, er svo tekið aftur til starfa, er
svo sem viku siglingu með gufu- | kvoðan þá oftast nær tekin að
skipi norður frá Panama. , streyma af trjánum. Eftir að
Salvador er eina rikið, milli hún svo hefir verið hirt og hreina-
Canada og Bandarí'kjanna, sem uð, er hún send í málmkössum til
hvorki liggur að Atlants né Kyrra- Bandaríkjanna og Norðurálfunn-
hafinu. Nú er ríki þetta í sam- ar og þykir í hvívetna hinn ágæt-
bandi við Honduras og Guatemala asti læknisdómur. Nokkuð af
ogmynda þau til samans Mið-Ame- kvoðu þessari er einnig notað í
ríku lýðveldið. Landið er af- samsetningu ilmvatna. Eg minn-
ar þéttbýlt og á svæði svipuðu að j ist ekki að hafa komið á annan
stærð við N. Jersey býr miljón og stað, þar sem önnur eins angan
fjögur hundruð þúsundir manna. fylti loftið og í smyrslahéruðun-
Á siglingu með fram ströndum um á Salvador. Auðlegð gisti-
Mið-Ameríku, varð mér litið út vinar okkar lá miklu fremur í
um gluggann morgun einn. Veðr- kaffirækt hans, en hinum fágætu mí^urJ Jurtu;
ið var dýrðlegt og útsýnið hrif- smyrslum. Kaffiframleiðslan,
andi. Fjöllin 'ljómuðu í purpura- er þar í landi, ein sú allra vissasta
glóð morgunsólarinnar og á meðal auðsuppspretta. Núna fyrir fáum
irra blasti við eldfjallið Izalco. árum, framleiddi Salvador sjötíu
Upp úr því stóð þykkur reykjar- og fimm miljónir punda af úrvals
mökkur, rofinn annað veifið með j kaffi.
blikandi eldtungum. Sjómenn | Megin hluti kaffisins er sendur
árum, kvað 'hafa verið nákvæm
elga eins á iitinn og sá er hjúpar
fiaillið annað veifið í kvöld!” Svo
sagði hann okkur frá Ameríku
manni, sem heyrt hafði getið um
iaug eina á landamærum Salva-
dor og Guatemala. Vatnið í laug-
inni átti að eiga í sér fólginn
mikinn kraft til lækninga. Ame-
ríkumaðurinn hafði keypt laugina
fyrir ærna peninga og kostað tals.
verðu til umbóta í kringum
hana. En rétt um þær mundir,
sem í öllum undirbúningnum valr j verig
lokið og maðurinn ætlaði að fara
að koma þessu fágæta mineral
vatni á markaðinn, gaus eldfjall
þar í nágrenninu, og þar með og kraftarnir
hvarf heilsubótarlaugin.. Síðar 1
kom hún upp aftur, en þá á ann
sitt af því, að hann var mjög lít- pá sjá þeir alt í einu mann nokk-
ill vexti. petta ósjálfráða lák- urn skjótast fram fyrir húshorn.
,... , - . , Sá var lítill vexti og ræfilslega
amslyti hygg eg að honum hafi : „ . . . *
til fara. Hann segir um leið og
hann snarast að Sigurði: “Ekki
þoli eg það, að Norðlendingum
sviðið sárt alla æfi, og reynt að
bæta úr þessu og breiða yfir það
með því að raupa af hreysti sinni
og kröftum, og sagði um það hin-
ar ótrúlegustu sögur. Eg heyrði
hann t. d. segja', að einu sinni
_Mest kvað þó að brösum þeim
sem Hannes átti í við Einar á
Harastöðum. “Harstaða-Einar
óð ælir, kælir lýði,” sagði Hannes.
En Einar orti meðal margs ann-
ars:
se misboðið svona. pað skiftir TT ,
. * o- * Nær mun Hannes, hortittanna
engum togum, að Sigurður fellur.; __,T _
Varð þá óp mikið og hlátur, en1 . .
hefSi hann ,a«8 yfir Húnavatn. var5,f” ’' 5 og U þaS vit, a5 skammast «in."
þar sem þaS hefíi ver.S á breidd okkl ha,a ven5 v.‘8bula”- . Taka * ’ „. „r5 bTl 4
i u • i •* þeir svo saman i annað sinn, en Visan þotti vei gero og var pvi a
eins og litilfjorleg bæjarleið, en ^ r__ e ___ ___i„f+; widis Ef til vill hefir
alt fer á sömu leið. “petta var lofti haldið.
i fyrsta skifti,” sagði Friðrik, Hannes fundið, að sér veitti erf-
sem eg sá Hannes stutta, en upp itt að hafa við Einari, því þegar
mér vel við hann.” að séral GuðmundVr Einarsson,
eins og yfir breiða á hefði vatnið
sér langt yfir höfuð, og alla
leið hefði leirinn og sandblejrtan „ ,
ira bvi var
venð -r^ýmist^í hné ^eða mitt p. þessi saga vir8tet ^ trú!eg,'-m *at_verið glettinn, ortino^r.
að rífa sig þarna
áfram,” bætti hann við. Annað
skifti sagði hann ihina fáránleg-
ars manns alndareign, nokkrar, ustu gögu um vi8urejgn sína vj8
- lur í burtu. imannýgan bola, sem afi minn
Ferðalög okkar á hestbaki voru hafði átt. -jpegar vis vorum
oft og einatt full af nýjum æfin-ihánjr ag eigast við t fu]]a þrjá
týrum. Alt af eitthvað ríýtt að klUkkutíma,” sagði Hannes, “þá
•iá í hvaða átt, sem litið var. Jar komið að okkur
Landslagið á Salvador er bæði
fjölbreytilegt og fagurt.
get eg samt ekki efast um að hún ar vísur deilum þeirra viðkom-
sé sönn. ' j andi, snérist Hannes að honum
og orti:
pá sat eg
Hannes var víst furðusterkur
eftir stærð, og ákaflega snar, og “Sjálfur gat hann gamli Einar
þegar honum vildu svona höpp til, gengt og borgað fyrir sig.
má nærri geta, að það gaf 'honum Hljópstu nú á hundavaði,
byr undir báða vængi', að raupa hundurinn að bíta mig.”
því meir. , ...» - .* ,___ idruslunni utan yfir aðra
i Moðir min setti ofan 1 við hann , , , ... ,
pegar frú Thorlacius sá hann fyrir að yrkja slíkt Ulm jafn mæt-isina bæfctl hann og sefcfcl hvern
til að sýna kveðskap hans á seinni
árum. Er hún um frú Ólavíu
Blöndal þá ungb^n 6 vikna:
“Herrajóðið hyggju hýr,
hrósað nýja meýblómstur,
auðnufljóð og afbragðsskýr
Ólavía Sigríður.”
pá var hann farinn að brúka
svo mikla viðhöfn að hann kallaði
alla karlmenn herra, sem honum
fundust af heldra tagi; en kon-
urnar herrafrúr og stúlkur herra-
jómfrúr, þá þéraði hann alt fólk
og sumir sögðu hundana lika.
Hið þriðja sem var einkennilegt
við Hannes var nýtnin. pegar
hann var hjá sjálfum sér, sem oft-
ast mun hafa verið, geymdi hann
matinn og borðaði hann ekki fyr
en hann var orðinn stórskemdur.
Sama var að segja um föt. Hann
stagbætti þau svo að engin manns.
mynd var á vexti hans þegar hánn
var búinn að hlaða íhverri fata-
Skó
Skift !f þufU með,baða þumalfingurnar g]íma j stykkishólmi, hefir hann an mann og séra Guðmund, en
1 augunum a bola, en hann stoð h]otið að. vera orðinn aldraður hann afsakaði sig með því að vís-
kalla Izalco “vitann á Salvador.” j til Frakklands, en| þar að
fbúar landsins trúðu því áður fyr, nokkuð til Bandarikjanna.
að eldfjall þetta væri nokkurskon- “Vér ættum í raun og veru að
ar verndarvættur, er trygði lands- ( reisa marmara minnisvarða yfir
lýð allan gegn jarðskjálfta. En skólakennarann frá Brasilíu, er
svo kom sá mikli dagur, er fjallið flutti hingað fyrstur kaffiplönt-
hætti að gjósa og fylgdu þá á eft- una árið 1840 og lagði þar með
ir þeir ógurlegustu jarskjálftar, grundvöllinn að þeirri miklu vel-
sem nokkru sinni hafa þekst. gengni, sem vér nú búum við.”
mátti þá svo að orði kveða, að í pað var Salvadorískur kunningi
höfuðborginni sjálfri, stæði varla minn, er þannig komst að orði.
steinn yfir steini og víða til sveita, Á húsi því, sem við bjuggum í,
eyðilögðust einnig stór og frjó- voru svalir á þrjá vegu. Hús-
söm héruð. Hraunleðja fór yf- gögnin voru frönsk og þar af
ir svæði þau, sem kaffiræktin leiðandi af nýjustu gerð. Mað-
var mest og gereyddi uppsikerunni. ur hefði vel getað tekið misgrip
Á minni fyrstu för til Salvador, á heimili þessu fyrir ágætis hús
lentum við í Acajutla og lagðist í California eða Florida, ef ekki
skipið því sem næst mílu undan hefði mætt auganu steindur reit-
landi. Við tókum fyrstu lest- ur, er notaður var til þess að
ina út á landið, en að svo sem þurka á kaffibaunir. Slíkt
ast þar á skógar, sléttur, beitilönd fyrir framan mig> og þá va,r öll
auki 0g þröngir dalir. Loftið er vonska úr honum»
Megmþorri ibúanna hefst víð J þessari mynd var tómur upp- viourntuuiiru , »»« að Melum til að leyfa foreldrum mín-
á hálendinu eða eins og kallað er spuni> þótt hann af góðmensku hann heyfðj á okkar heimih- For' nm að heyra það' EinJum Htfcl
í eldfjallahéruðunum. San Miguel, sinni hlýddi á hana og andmælti e^rar mínir vissu v’“r'nr" bonn.m
ræfilinn utan yfir annan. Einu
sinni viktuðu drengir, þar sem
hann átti heima, skóinn hans.
Mig minnir að þeir segðu að hann
hefði verið 7 merkur, sbr. Sæ-
finnur með 16 skó.
maður, og þa fer flestum aftur urnar hefðu verið nafnlausar.
framúrskarandi hreint og heil- ha'nn'alveg ófeimínn í áheyrnföð- með fimleikann’ Annars var það vani Hannesar að
næmt- |ur míns, sem vissi vel, að sagan Aldrei var Hannes nefndur koma með það, sem hann orti að
Meginþorri íbúanna hefst við í þessari mynd var tómur udd- vlðurnefninu “stuttl”’. sv0_ - «.-» • »- Alt getur farið út í öfgar nýtn-
hvað honum honum varið í þegar Jón bróðir in eins og annað. Líklega byrj-
var það viðkvæmt, og vildu ekki minn, seinna prófastur á Stafa- ar hún í fyrstu af fátækt. pað
látá erta hann eða stríða honum. felH, var heima, að heyra hans var sagt að Hannes hefði í æsku
Hann var óáleitinn við allá að álit. Var það hreinasta nautn verið í sjálfsmensku með móður
fyrra bragði, en væri honum mis- fyrir Hannes og það þó Jón fyndi sinni og haft lítið af mat, en þó
eitt af hæstu eldfjöllunum, er ekki.
yfir 7000 fetá hæð. Lands- j , „
hornanna á milli, má rækta því P° Hannes
raupaði af hug-
nær hvað sem vera vill.
Jarð-
rekki sínu sjálfur, fékk hann ekki
vegurinn er framúrskarandi frjóf- i °rð fyrir það hja öðruim Hann boðið, varði hann sig eftir föng- að við hann. pað hefði mátt minna af eldsneyti. Höfðu þá
„ * a * e .-j:! jj.._ Ef ókunnugir heyrðu nafn segja þar líkt og séra Matthías fátæklingar þessir ekki önnur ráð
ur og auðugur að heilbrigðum
var t. d. sagður afar sjóhræddur.
gróðrarefnum. pess vetrna brífst pó m?n hann hafa roið nokkrar hans og spurðu: “Er það Hannes Jochumsson sagði löngu seinna til að geta borðað brauðbita en að
6 * íTAwfííCii* TT'v* lífil ItÁff <T ___ ________________________- * r » 1 í*. _ .V e J -fi.I * _ i 1 £ 1 1 * líl 1 Jp
klukkutíma liðnum, vorum við
komnir á hestbak og fylgdi okkur
innfæddur Salvadóri til bústaðar
síns, sem lá inn á miilli falla, um
2.000 fet fyrir ofan sjáfarmál.
pykkur skógur umlukti húsið;
voru það mestmegnis smyrslatré,
sem báru á bolum sínum ör og
auðkenni hinna viltu þjóða er
þangað höfðu komið, löngu áður
en, amerisk menning fyrst gerði
þar vart við sig. Munu forn-
menn hafa unnið smyrsl úr trjám
þessum, með líkum hætti og nú-
tíðarmenn gera.
Til þess að komast hjá hættu-
legum siglingum kring um Horn-
höfða, voru skipin affermd í Pan-
ama og vörurnar síðan sendar til
Isthums. Voru þær þar fluttar
um borð í önnur skip, er héldu
beina leið til Spánar,. Peru var
um þær murídir það Mið-Ameríku-
veldið, er Norðurálfu þjóðirnar
þektu bezt til Salvador smyrsl-
in urðu skjótt að góðri verzlunar-
vöru í Norðurálfunni, en það
skrítna var, að þau voru almentl
kend við Peru. í Norðurálfunni,
gildir að eins um Mið-Ameríku.
Höfðingjalýðurinn á Salvador,
er mest megnis af spönskum upp-
runa, þótt nokkuð sé þar að vísu
af meiri háttar mönnum, er kyn
sitt eiga að rekja tiil1 Englendinga,
Frakka, ítala, Belgiumanna og
pjóðverja. En megin þorri al-
býðunnar, er amerískur, blandað-
ur að vísu nokkuð spönsku blóði.
Salvador stærir sig af því, hve
íítið sé þar í landi um Afríku-
blóð. Hér og þar á ferð minni
um þjóðvegu þessa töfralands
Mið-Ameríku, hitti eg fólk bronz
litað í framan, sýnilega, afkom-
endur hinna fornu Maya. Nöfn
þeirra gátu verið Chalatenango,
Custcatlán eða Usulután og þar
fram eftir götunum.
Á kveldin sat sat eg oft fyrir utan
húsið, ásamt félögum mínum og
hiýddi í kyrðinni á spönsku söng-
vana með gítarundirspiH. Himin-
inn var heiður og stjörnubjartur,
kveldið dulrænt og dreymandi.
Hljóðfæri, sem Marimba nefn-
ist og notað var meðal hinna
innfæddu, áður en Spánverjar
þar þéttbýlið, sem frægt er um
allan heim. Flestar fjölskyld-
ur eiga ábúðarjarðir sínar og mik-
il'l' meiri hluti fólks, er meira en í
meðaH'agi vel efnum búinn.
vertíðir. En lítil höpp þóttu
standa af honum sem sjómanri.
Svo kvað Einar á Harastöðum:
“Blessun flúði blakkinn sjós *
í Bervíkinni,
Á meðal vörutegunda, sem flutt | þegar Hannes happaþunni
ar eru út frá Salvador og allur honum reið á saltri Unni.
heimurinn kannast við, má nefna
indigo blámann. Allmikið or og Aldrei meiri fiskifæla frelsis.
flutt út af sykri. Hér á árunum kvikul
drukku námamennirnir í Califor- skinna borið hefir hökul
aldrei annað en Salvador heims um aldur kringum Jökul.”
stutti?” svaraði hann: “Jú, eg þgear Jón hafði eitthvað fundið sitja á því svo það harðnaði lítið
hefi lagt margan lengri.” Eða að ritstörfum hans: eitt. pegar sulturinn tók að
hann sagði: “Fyrir þetta orð “Hjartans þök'k fyrir hirtinguna, sverfa að þeim átti konan að hafa
hefir margur orðið að liggja.” (hana skal eg lengi muna, sagt: “Heldurðu þessi sé ekki full'
Annað sem Hannes þóttist af, °faná minn flaustursfuna setinn Hannes minn?” Eða ef
var skáldskapurinn. Aðrir köU
uðu hann Jeirskáld. En sjálf-
nia
romm. Á Salvador vex einnig i
'Líka hygg eg að Hannes hafi
féll hún eins og lækjarbuna.” hann varð fyrri til: “Heldurðu
Einu sinni þegar Hannes 'kom þessi sé ekki fullsetinn mamma?”
um fanst honum, að fáir eða eng iað Melum, heilsaði hann Jóni bróð- pað eru víst fáir svo sterkir á
[ir stæðu sér jafnfætis. Sagði ur uiínum með þessari vísu: svellinu að slík kjör setji ekki
stundum þegar hann var að hafa “MæIir hlynur fleina frí, merki á þá.
yfir eitt eða annað eftir sig: fen«s af Sónarpelum, Lík þessu hafa kjör þjóðarinn-
“Aldrei hefir neitt verið kveðið 1 sælir vinur auðnu 1 ar verið undanfarnar aldir. Hana
íslenzku, sem annar eins kraft- [ yn8sH Jón á Melum.” skorti alt bæði til að bíta og
annars víða stórar hjarðir af
turkeys.
Fátækari stéttirnar neyta mik-
ils af mais
hafði alllöngu þar áður verið komu til landsins, er enn mjög
þektur perúiskur börkur, er mjög (algengt. í útliti líki'st það af-
var notaður til lækninga og af því (arstórum xylophone, en svipar
Ieiddi það, að fólki hætti til að ^ aftur á móti meir til hörpu, að því ( í hönd, verður fyrst fyrir mér
halda, að þaðan kæmu flest ilyf er hljómblæ áhrærir. Leika á! Eimreiðin. par sé eg meðal
og lækningajurtir.. Samt sem það fjórir til átta menn í einu. | annars grein eftir frú Önnu
mikið af mais, cocao og tóbaki J róíð fyrir gunnan; að minflta kosti
Fuglarækt er þar mikil, meðal sagðj greindur og réttorður mað.
ur, Friðrik Eggertsison frá Mýri í
Vesturhópi, mér sögu af honum
þar. pað var einu sinni, sem
og baunum. Eru oftar, að Friðrik réri suður í
maiskökur þar næsta algengar. Höfnum. Einu sinni að áliðnum
Salvadórar drekka mikið kaffi, vfctri> stofnuðu sjómenn til glímu.
en nokkuð er það tilreitt með öðru Voru Norðlendingar, sem þá réru
móti, en annarstaðar tíðkast. þar> fjölmennastir í öðrum flo-ikn-
Kjarninn er pressaður úr þvi ogium> en Sunnlendingar og Aust-
honum síðan blandað saman við j hinum. pegar þeir hafa
heita mjólk. En 'kaffi er það g]ímt um stund, kemur einn aust-
kallað engu að síður. Á meðal á- anmaður, Sigu'rður að nafni, fram
vaxta þeirra er eg komst fyrst í á glímuvölinn. Hann var stór
tæri við, má nefna hinn ljuffenga 0g sterkur, og þvældi nokkrum
nispero ávöxt, er vex á tré því, NorðHendingum niður af kröftum,
sem kallað er Achras sapota. í en l]{unni engin g]imubrögð. Tók , Dillihnúðu hlauna .hnallur
verzlunarheiminum en sá ávöxt. ná að gerast illur kur í liði þeirra. hrellir skrúð um ekrumóinn.
ur frægstur fyrir það, að úr hon-
um er búið til “c'hewing gum.”
-------o-------
ur og kjarni er i.” — “En krunk-
:ð voru söngvar hans um sól og
himininn.”
Ymsir urðu til að stríða honum,
kveða u.m hann háðkvæði og jafn-
vel níð. — Einu sinni orti hann
þessa vísu:
“Yndi fyllir ekki sein,
ekru spillir skrúða;
undir gyllings rómarein
rennur Dillihnúða.”
pegar Jón Eggertsson í Fagra-
dal heyrði þessa vísu, kvað hann:
Frá skáldum prúðum Hannes
hallur
Hárs í flúði lendasjóinn.
Hannes stutti.
pegar haustannilr eru búnar
og eg get farið að taka mér bók
Sex Jónar forfeður okkar höfðu brenna. Hún komst líka í kút-
búið hver fram af öðrum á Mel- inn eins og Hannes stutti. Og
um í Hrútafirði, séra Jón á Stafa- eins og hann hefir hún á síðustu
felli var sá sjöundi, en hann átti árum reynt að breiða yfir smæð
nú aðra götu að ganga en að verða sína og fátækt með tildri og glysi,
bóndi þar. en kanske ekki haft annað upp úr
Eg set hér nokkrar hestavísur því en að brosað hefir verið að
sem sýnishorn. Orti Hannes henni.
þær á yngri árum. Hagyrðingur einn orti þessa
“Burðaknár og blómlegur, vísu um Hannes í gamni:
brýst um hárið svitinn “Hannes liðug Ijóðin sniðug sem-
afbragðsfrár hann Yrðlingur, í ur, —
úlfagrár á litinn.” upplífgandi ísland vort,
er fljúgandi gáfnaport.”
“Frægsti brokkur, fregn er ljós — “pessi vísa hefði mátt vera”
fundinn vel ótrauður, sagði Hannes þegar hann heyrði
ef jór nokkur ætti hrós, hana, “ef hann hefði haft seinni-
er það Mela-Rauður.” partinn svona:
— petta voru reiðhestar föður ‘Beita penna flinkur fer,
míns. Eina vísu læt eg nægja j frægðarmennið skáld gott er.”
________________________________ I Einu sinni skrifaði Hannes
móður minni ljóðabréf; það var
áður er það þó vfst, að Salvador
er frumheimili smyrslatrjánna og
hefði átt að njóta heiðursins af því
Komiði” var gestvinur okkar ( Thorlacius, um Hannes stutta.
vanur að segja, þegar hljóðfæra-! petta nafn vekur hjá mér ýmsar
slátturinn þagnaði. “Við skul-
alla tíð. Tré þessi eru framúr- urn labba um hæðina og sjá þaðan
skarandi fögur. pau vaxa eins jhvernig Izalco gamili fer að því
og dálítið einangruð frá öðrum [ að kveikja í vindlinum sínum.
trjám, en blaðkrónur þeirra bera Aðra hvora klukkustund sýndist
hátt við himinn. Alt fram að þess- fjallið standa í björtu báli.
um tíma, hafa iþessi dularfullu
töfratré að eins vaxið á Salvador,
og það á tiltölulega litlu svæði,
þetta svona um 750 fermílur. En
r,ú hafa þau fyrir skömmu verið
flutt til Ceylon og gróðursett þar.
Eg var viðstaddur, þar sem
menn voru önnum kafnir við að
vinna smyrslin úr þessum heilsu-
bótartrjám. 'Ekki sýndist vinnu-
“pað er undarlegt hvernig þetta
fjall varð til,” sagði einn af gest-
hálfgleymdar endurminningar frá [
þvi í æsku minni.
Hannes var, svo að segja, heima-
gangur á heimili foreldra minna.
Hann var einn af þessum ein-
kennilegu mönnum, sem uppi voru
á fyrri hluta síðastliðinnar aldar,
en eftir hana miðja fer þeim smá-
unum kvöld nokkurt: “Fyrir | fækkandi, þeir deyja, og engir
rúmri öld eða svo, er sagt að (koma í þeirra skarð. Og ekki
sléttan hafi opnast og upp úr1 er ólíklegt, að eftir nokkuð mörg
henni komið þetta fræga fjall í ár hér frá þyki fólki undarlegt,
því formi, sem það nú er. Undir j að slíkir menn skuli nokkurntíma
eins tók það að gjósa og hefir.hafa verið til, ef þeir verða þá
gert svo jafnan síðan. Fyrsti ekki alveg gleymdir.
reykjarmökkurinn fyrir ihundrað Hannes stutti fékk viðurnefni
ER ÞAÐ NOKKUR
*>
m
UM HVERT FARA SKULI
—ER AFTRAR YDUR FRA
AD FARA SKEMT’FERD
LEYFIÐ OSS AÐ HJALPA YDUR MED ÞVÍ AD STINGA UPP A
“THE NATIONAL WAY”
KYRRAHAFSINS
CANADIAN NATIONAL býður y6ur hln
fullkomnustu þægindi á ferbum til
Kyrrahafs strandar, þar sem njóta m.t fas-
urs útsýnis og margbrotinnar ánægju bæti
á sjó og landi. Af Norður Canada
Klettafjöllunum, þar sem Canadian Na-
tional brautirnar liggja, er útsýnií óvit-
jafnanlega fagurt. Alt af eitthvaS nýtt,
sem fyrir augun ber. Til þess að full-
komna feríina. er sj&lfsagt aö dvelja
nokkra daga í Jasper Park Lodge.
AUSTUR CANADA
ÞAD ER EKKERT, sem getur veitt jafn-
mikla ánægju, elns og aS ferCast meS
Canadian National til Port Arthur e8a
Duluth og þaPan á skipum Northern Nav-
igation félagsins. SumarferSir met5 Can-
adian National þreyta engan, heldur eru
þær sönn hvild og endurnæring. ÚtbúnaSur
ailur er eins fullkominn og frekast má
verCa. þarna getitS þér ferfiast meS eim-
lestum og skipum á vixl, eftir því hvaS bezt
á viB.
SERSTOK SUMARFARGJOLD NO I GILDI
Dagleg Transcontinental Þjónusta
IIRADASI'A FERl) — STYZTA BRAUT — BESTA BRAUTIN
BEZTI ADBCNADUR
I.estin "CONTINENTAL DAILY” fer á hverjum degi báSar leiSir milli Montreal og Toronto,
Cochrane, Winnipeg og staSa á Kvrrahafsströn dinni. Hver lest saman stendur af All-Steel
Compartment-Observation-Library Car. Standar d og Tourist Svefn og BorSstofu vagni, Innflytj-
enda Svefnvagniog Dagvagnl.
“NATIONAL" lestin fer daglega milli Winnipeg, Port Arthur og Toronto, og hefir öil seinustu
tíma þægindi, sem á járnbrautum finnast.
I
Menn geta v&lið um ýmsar leiðir og fengið að stiuiza urn tíina þar sem menn vilja og
á þaun Irátt séð ný svæðt á báðum leiðmn. er menu fara að lielnian eða koma lieim aftur.
UmboSsmenn vorir hjálpa ySur meS ferSaáætlanir, segja til
kostnaS, útvega svefnvagna og lita eftir öSru fyrir yður.
Canadian National Railujaqs
svo illa skrifað að varla var mögu-
jlegt að stafa sig fram úr því. En
iþað eru nú fleiri en Hannes sem
ekki væmir við lofinu þótt þeir
eigi Htið fyrir því.
pegar eg man fyrst eftir Hann-
j esi mun eg hafa verið sex ára.
Hann var þá kaupamaður hjá föð-
ur mínu.m lítinn tíma. Einu
sinni var eg að leika mér úti og
gekk fyrir smiðjudyrnar. pá var
hann þar inni að dengja ljáinn
sinn. Hann hafði ljáinn í eldin.
um og blés af kappi, snöggklædd-
ur, vestislaus með óiaraxlabönd
utanyfir skyrtunni og í dökkleit-
rm buxum ekki óþokkalegum.
Hann horfði glottandi á mig svo
eg varð feimin og flýtti mér burt.
Ekkert talaði hann til mín, hefir
ef til vill ekki einu sinni séð mig,
en verið að brosa að afreksverkum
sínum eða skáldskap.
Hann sló þann part í túninu á
Melum þar sem hinn svo kallaði
fornibær er. par átti bærinn
að hafa verið fyr. Eg heyrði
fallega þjóðsögu í ungdæmi mínu
um flutning bæjarins og set eg
hana hér, úr því eg minnist á
fornabæ, svo hún gleymist ekki
Einu sinni löngu áður en forfeð-
ur mínir fluttu að Melum, var
jörðin í eign konu nokkurrar, en
var dæmd af henni. Ekki var
getið hvers vegna. En líklega
heldur af gleymsku en brjóstgæð-
um fékk hún að halda kofa, sem
hún átti utan túns uppi á háa
melnum þar sem bærinn stendur
nú. Hún elskaði jörðina sína,
sem hún mátti nú engar rytjar
hafa af og gat ekki flutt burtu.
Hún tók þá það ráð, að fara með
poka á næstu bæi og fá sér mold
í hann, sem hún bar svo heim á
bakinu og dreifði kringum kofann
sinn. pessu hélt hún áfram
dag eftir dag og líklega ár eftir
ár þangað til þar var komjð svo
fnllegt tún að bærinn var fluttur
þangað næst þegar þurfti að
byggja hann. — Faliegt væri
landið o*kkar núna, ef allir hefðu
unnið því af annari eins elju og
trygð og þessi kona.
Ingunn Jónsdóttir.
—Eimreiðin.