Lögberg - 06.03.1924, Blaðsíða 5

LÖOlfiERG, FIMTUÐAGINN 6. MARZ 1924
«
Doddi nýrnapillur eru b«rU
nýrnameðaiiC. Lækna osf (ift
bakverk, hjartabiiun, þvasrteppu
og önnur veikindi, sem atarfa frá
nýrunum- — Dodd’s Kidney Pilla
kosta 50c. askjan efia sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllum lyf-
sölum efia frá The Dodd’s Medi-
Steingrímssonar, sem neitaði að
hlífa sér eða forða, iþegar Skaft-
áreldarnir geisuðu og eyddu stór
landssvæði, en vildi líða skort og
strit með fólki sínu til að uppörfa
það og hjálpa með ítrustu kröft-
um; drengskap fjölda sona og
dætra, sem fórnuðu kröftum sín-
um fyirir föðurlandið.
Hún söng af ímyndunarafli, sem
skapað hafði miðgarðsorm í sjón-
um, góðar vættir í ihverju lands-
horni, tröll í hömrunum, dverga í
steinum, huldufólk í fylgsnum
fjalla, útilegumenn uppi á heið-
um, álfa og dísir, grýlu og jóla-
sveina, og feikn af hinum kynleg-
ustu fylgjum.
Söngur hennar var iþrunginn af
ást á hinu fagra, sem málaði dá-
samlega dýrð fossa og fjalla, sem
dáðist að litskrúði heiðstrindrar
nætur, klettanna, yhafsins, blóm-
anna; isem var ihrifin af hreyfi-
'myndum érstíðanna, er þær liðu
fram hjá eins og þættir í leikriti.
Með svo hljóðandi orðum býður
hún oss þátttöku í lotningarfullri
aðdáun sinni;
“ísþaikta fjall með árdags blys,
altari guðs við morgunris,
heimskirkju víðrar hvelfling
skær,
himininn blái, jöirð og ;sær!
Þú guðsmynd, sól, er geislum
vafin
glóir á snjófgum tindum ihafin,
með tengdum höndum, kropn-
um knjá'm
kveð eg þigl dags á vegi ihám.”
Sú aðdáunarfulla ást á hinu
fagra er yel táknuð með 'þessum
orðum eins íslenzks skálds um
meðbróður sinn í óðsnildinni:
“pú gazt látið lækjarnið
í ljóðum þínum heyra,
sjávarrót og svanaklið
sanda bárur keyra.
'Gazt í, birag við björgin foss
'bráðum látið sinnast
og hendingarnar heitum koss
hverja við aðra minnast.
Náttúrunnar numdir 'mál,
numdir tungu fjalla,
svo að gaztu steina og stál
í stuðla látið falla.
Á söngnum hennar voru ótví-
ræð einkenni ^listarinnar, þeirrar,
isem skapaði Eddukvæðin, sem
s'míðaði kjarnyrðin óviðjafnanlegu
í fornsögum vorum, sem þaut með
töfrandi krafti í gegn um hvert
stef miðalda snildarljóðsins Lilju,
listarinnar, ,sem átti eftir eitt-
hvað af foirnu'm eldi í vikivökum
og rímum; listarinnar, sem end-
urfæd'd var með guðdómlegum
krafti í sálmum Hallgríms; listar-
innar, sem sameinað hefir, stund-
um djúphyggju, stundum barns-
legan einfaldleik, við fegursta
mlál og næ’masta hljómsmekk í
nútíma Ijóðum; listarinnar, sem
kunni að segja sögur og semja
mannlýsingar, svo eikki varð
betra ákosið; listarinnar, sem
með þrótt og snild í orðahljómi,
kunni að knýja strengi gígjunnar,
sem leitt hefir fram “ó, guð vors
lands” og önnur snildarverk í
heimi hljómanna; listarinnar,
ar, sem birtist í ódauðlegum líkn-
eskjum Einars Jónssonar.
Hún isöng um fróðleiksþorsta,
sem ávalt hefir spurt, “hvað er í
fréttum ?’, >sem fórnað Ihefir því
nær öllu fyrir mentun, þekkingu,
nýtt ljós á öllum sviðum, nám-
fýsi, sem drukkið hefir í sig sög-
ur og söngva; ibrennandi þorsta
eftr því, að kynnast nýjum lönd-
um líkamlegum og andlegum;
löngun eftir því, að kynnast öllu
nýju.
Um málið sitt söng hún:
“Eg elska þig, minnar þjóðar mál,
með þrótt og snild i orða hljómi,
svo vnjúkt sem blómstur,
svo sterk sem stál,
er strengja kveður þú með rómi:
Eg elska þig, mitt hjarta er við
þig hnýtt,
ið hýra vor þér iboðar sumar nýtt;
við beirgið kalt þú blómgast skalt
á fornum stöðvum söngs og sögu.”
Hún söng um dáð og dygðir, hún
söng um táp og stilling. Hún
söng um það, sem dýrmætast er
af öllu kristindóminn. Hún
söng:
“Vertu, Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd eg hafni.”
Enn fremur:
“Gefðu að móðurmálið mitt,
minn drotinn, þess eg beiði,
frlá allri villu klárt og kvitt,
krossins orð þit útbreiði
um landið hér, til heiðurs þér,
helzt mun það blessun valda,
meðan þín náð lætur vort láð
lýði og bygððum halda.”
Hún söng um ættjarðarást, og
þar ómuðu margir hinna við-
kvæmustu strengja og að miklu
leyti létu þar til sín heyira allir
hinir tónarnir, því karlmenska og
drehgskapur, fegurðarást og krist-
indómur og sérhvað annað hreint
og heilagt í mannlegri sál, getur
sig fúslega í þjónustu ættjarðar-
innar. Það er ekki, drengur, se?m
ekki ann ættjörð sinni. Föður-
landssvikari hefir ætíð verið tal-
inn níðingur, en alt göfugt starf,
allar framfarir, sem eru gull en
ekki sori, eru ættjörðinni til
heilla, og meðvitundin um það
ætti að verma brjóst sérhvers
góðs manns, fylla sál hans anda-
gift og áhuga og verða lífgjafi
allrar þein-ar orku, sem í honum
felst.
Vel á við að minnast hér hinna
fögru orða höfuðskálds Vestur-
Íslendinga:
‘Gamla ísland, ættland mitt,
ægi girt og fjöllum,
rétt að nefna nafnið þitt
nóg er kvæði öllum.
iHIjómar instu óma þá
allra ræktartauga,
stolt og vonir víxlast á-—
Vöknar nærri um auga.”
Saman við þessa hreinu og fögru
tóna hafa, því miður, blandast aðr-
ir, eð öllu heldur ekki blandast,
í söngfræðilegum skilningi, tónar
í hryggilegu ósamræmi við hina.
í gegn um fagra sönginn heyr-
ist ámátlegur skrækur þrældóms-
andans. Hann er sprottinn af kúg-
un, sem um langt skeið barði það
inn í þjóðina, að hún ætti að lúta
öðrum, að benni tilheyrði Iægri
sessinn, að hún .ætti að skríða í
duftinu að fótum útlendinga og
höfðingja. pessvegna ber á því, að
hún meti ekki það, sem hún sjálf
á, en hugsi að danskurinn, eða
nskurinn eða hverrar annarar
þjóðar maður s»’n er, hljóti að
vera á hærra stigi en íslendingur-
inn. Þess vegna hafa menn verið
of fljótir að kasta því, sem þeir
áttu, en gleypa við öllu.því, sem
þeri gátu fengið hjá öðrum. Sa'm-
hliða þessu hefir verið það, sem
virðist í beinni mótsögn: óheil-
brigt og ástæðulaust stolt út af
því, hvað vér höfum átt mikla for-
feður, og vér í sumum atriðum að
minsta kosti meiri menn, en allar
Jafnvel hin minstu
Onot í hörundinu
hrufur eða sprungur, geta verið fyr-
irboði eczema eða annara slæmra
hörundskvilla.
Berið Za'm-Buk á þar sem þér finn-
ið mest til. ipessi ágætu jurtasmyrsl
(ólík hinum smeðjukendu smyrsl-
um) þrýsta sér djúpt inn í húðina.
pau græða ihreisa og mýkja á dásam-
legan hátt og gera ihörundið slétt og
fallegt.
REYNSLU-
SKERFUR
af þessum frœgu
húSsjúkdóma-
uteSulum fcest ó-
keypis hjá Zam-
Buk Co., Tor-
onto. Ont.
og .ZAM-BUK MEDICINAL SOAP
“Alvarleg útbrot gerðu vart við sig á hálsi
o gandliti dóttur minnar,” segir Mrs. H. Am-
ery, 42 Lyall Ave., Toronto. “Eg var rétt í
þann veginn að gera orð eftir húð-fræðingi,
er eg heyrði um Zam-Buk 'meðalið. Eg fékk
mér öskju af því og dálítið af Zam-Buk Medi-
cinal sápu. pessi tvö meðöl læknuðu fljótt
og vel, og dóttir mín varð brátt al'heil.”
Zam-Buk smyrslin eru seld í 50c. ö
en Zam-iBuk iMedicinal sápa ,25c. seykk
3 á 70c. Lyfsal eða Zam-Buk Co., Torc
Hagic
með honum foúa, en þessu trúið.”
Viljandi hefi eg dvalið lengur
við fegurðarsöng vorrar íslenzku
móður, Fjallkonunnar, en við ó-
hljóð og skræki, enda tel eg það
í samræmi við sannleikann. Eg
foefi það fyrir satt, að foún hafi
gefið oss, börnum sínuto, miklu
meira af því, sem er gott og göf-
ugt, en foinu, sem spillir. Eg veit,
að í söngnum hennar, óð lífsins,
sem hún söng oss og varð vöggu-
ljóð vor, voru tónar,
hreinir eins og mjöllin,
háir eins og fjöllin.
aðrar iþjóðir. En eg ,set þetta sam-
an af því, að eg finn það oft hjá
sama fólkinu. pað er til íslenzk
þjóðrækni hér vstra, sem er tómt
fojal, með ekkert heilbrigt líf á bak
við sig, munnfleipur, sem ekkert
vill á sig lggja til að geyma það
af íslnzka arfinum, sera er sann-
arlegt gull, og ekki vill neina
skynsamlega athugun viðvíkjandi
framtíðinni.
Hún gaf oss nóg til þess, að hér
gætum vér verið Islandi til sóma,
og 'Canada til mytsemdar. Á lík-
ingamáli lífskjara sinna og lífs-
reynslu, leggur hún oss fougsun í
sál og orð á varir, sem vísa oss
veg hér á fósturjörðinni, ,sem vér
nú eigum:
“Morgunandinn okkar tíðar
örvar framtakshug.
Út á haf í alvalds nafni,
ei er fougur veill;
Guð I fojarta, Guð í stafni
gefur fararheill.”
(Meira.)
Gengishrun.
í gær foækkuðu bankarnir verð
á sterlingspundi úr 30 kr. upp í
33. Varð mörgum hverft við þetta
Heilbrigt traust á íslendingnum
— foví ekki það ? Hví ekki að gefa
honum að minsta kosti sama tæki-
fæiri og öðrum til að þjóna oss,
þangað til að vér höfum fengið á-
stæðu til að taka aðra fram yfir
hann?
Annar skrækurinn, sem er í ó-
samrætoi við fegurðarsönginn, er
sundurlyndið.
Ekki er með þsssu sagt, ^að ís-
lendingar hafi aldrei getað sam-
einað sig, né að þessi ámátlegu
hljóð nái til allra. Langt er frá
því, að svo sé. Fáar þjóðir geta
sýnt fegurra dæmi um sigur yfir
sundrungaröflum, en sameining
Islendinga undir merki Krists ár-
ið 1000'. En hitt er annað, að ó-
samræmið er til. Sundurlyndið
foefir verið eitur í þjóðfélagi voru.
Sumir afsaka þetta og segja, að
það stafi af því, hvað frábærlega
sjálfstæðir vér erum. Brot af
sannleika má vera í því, en langt
er frá því, að það skýri alt sund-
urlyndið, því það hefir, að miklu
leyti, stafað af hinu ljóta í mann-
eðlinu, ofdrambi, miskunnarleysi
gagnvart öðrum, valdafíkn, jök-
ulkaldri eigingirni. Spillt manns-
hjartað hefir engu skeytt réttind-
um og tilfinningum annara og
ekkert viljað athuga foeill þjóðar-
innar í heild. Misjafnar skoðanir
hafa orðið að persónulegu foatri
og framfaramál vor strandað á ó-
samlyndi og sundrung. Hver vill
hrósa tortímingarafli Sturlunga-
aldarinnar? En sá andi er ekki
rneð öllu horfinn enn.
þwí að altoennt raunu menn hafa
haldið, að genginu mundi nú vel
borgið. Bæði af því, að afurðasal-
an hefir gengið greiðlega síðasta
ár, og eins munu margir hafa bú-
ist við fóðum áhrifum frá gengis-
jöfnunartilraunum Dana. — En
þær tilaunir virðast nú einmitt
hafa mistekist algjörlega. Gengi
dönsku krónunnar foefir á tveim
dögum fallið um nál. 10%; ster-
lingspund foækkað úr 24.45 upp í
26.75. Og einmitt þessvegna hafa
bankarnir hérna lækkað gengi ísl.
krónunnar, og sem næst jafnmik-
ið. peir treysta sér ekki til að
foalda uppi gengi ísl. krónunnar,
þegar sú danska fellur. Hins veg-
ar hafa þeir aldrei fylgt dönsku
krónunni upp á við, þegar hún
hefir hækkað. Hjá okkur er stefn-
an æ hin sama, alt af niður á við.
Nú vita menn ekki foverju fram
vindur með dönsku krónuna. Bú-
ast má við því að hún falli enn
meira. Getur farið svo að hún
fari enn foríðfallandi. Þá er vafa-
mál fovort ekki væri ráðlegra að
taka heldur alveg fyrir sölu á
erl. gjaldeyri, foér í svip, heldur
en að fylgja þar á eftir.
Mörgum þykir það kynlegt, að
ísl. kr. skuli endilega þurfa að
lækka, þó danska krónan falli. En
eftir því sem viðskiftum okkar er
foiáttað, þá er þetta í alla staði
eðlilegt. Til þess að kippa því í
lají, þyrfti að gera mjög yfirgrips-
miklar ráðstafanir, sem ekki foefir
Þriðja skrækinn vil eg leyfa
mér að nefna, en það er það, seto
eg kalla andleysi. Trúleysi mætti
kalla það. Á eg þar við ekki ein-
ungis öfugar skoðanir á því sér-
staka sviði, sem vanalega er
nefnt trúmál, foeldur trú á öll-
uto sviðum mannlífsins. Eg hefi
veitt þeim einfalda sannleik eftir-
tekt og viðtöku á lífsleiðinni, að
andinn stýrir foöndinni, að á foak
við alla líkamlega orku, allar ver-
aldlegar framfarir, alt viðskifta-
líf foeimsins og fyrirtæki hans, sé
hugsun, andi. Á þessu má virðast
sú undantekning, að í vélastarfi
nútíðarinnar er verkum , þannig
ikift niður, að hverjum manni er
falið isvo einfalt verk og sama
verkið í sífellu á>r eftir ár, að tæp-
ast er þörf nokkurrar hugsunar,
og maðurinn vinnur sem líkast
dauðri vél, en bæði er það, að þetta
er ekki algjörlega tilfellið og eins
hitt, að, að því skapi, se'm þetta á
sér stað, er andlegt líf mannsins
í veði og auðvitað er þetta ekki
ilfellið um neina þá menn, sem
eru driffjöðrin í fyrirtækjunum.
Nauðsyn hins andlega orkugjafa,
jafnvel í öllum veraldlegum mál-
um, er því ótvíræð.
enn verið talið færtað gera, og
tæplega að hugsa til. En svo má
heita, að til þessa ihafi alt okkar
viðskiftalánstraust verið í Dan-
mörku og allar lausar viðskifta-
'skuldir okkar í dönskuto höndum.
En einmitt þessvegna er ísl. kr.
svo háð þeirri dönsku.
Eftirmœlí.
Jóhannnes Ólafsson.
IWest 'Selkirk. Dáinn 19. okt. ’23
Lífsins Herra hár,
hér er dimt og katt.
Hrynja höfug tár,
hverfur, fölnar alt.
Einn fer öðrum fyr,
ört fover líður istund.
Inn um dauðans dyr
dregur heljar mund.
Lífsins herra foár,
hér er kulnað skar,
læknuð svöðusár,
sem hann hljóður bar.
Stríðið han,s er strítt,
stirðnuð lúin hönd,
Hin íislenzka þjóð var um langt
skeið í ^álögum fátæktar, og 'þótt
þrautseigja, þolinmæði, stilling
og fleira gott hafi græðst við fá-
tœktarstríðið, hafa böndin samt
skapað framtaksleysi. Menn foafa
mist trú á möguleikana til að
sigra, hugsunin hefir verið bund-
in, svo hún gat ekki séð hinar
mörgu nýju leiðir, sem foefði mátt
fara. Menn hafa hugsað, að menn
hlytu alt af að vera fátækir,
dæmdir við isömu kúgunina og
feður þeirra.
“Ógurleg er andans leið, upp á
sigurhæðir,” já, svo ógurleg, að
mönnum ihefir oft sýnst ihættu-
minst að húka á bás tækifæris-
leysisins og smásálarskaparins,
svo 'hefir andinn ekki starfað það
hálfa við það, sem hann hefði
getað og trúin á guðlegan mátt og
toannlegt afl og framtíðar mögu-
leika, verið eins og vængbrotin
rjúpa.
’nil þessa foafa skáldin vor fund-
ið sárt, eins og t. d. Jónas Hall-
grímsson, er hann siegir:
“Veit þá engi að eyjan hvíta
á sér enn vor, ef fólkið þorir
guði að treysta, 'hlekki forista,
hlýða réttu, góðs að bíða;
fagur er dalur og fyllist skógi,
og frjálsi rmenn, þegar aldir
renna.
Skáldið hnígur og margir í moldu
foann sem barn þig blítt
bað—og fól þér önd.
pessi sál var þjáð,
þráði fovild og frið.
Drottins dýrstu náð
dag hvern studdist við,
bar því kvala kross
kjarki með og ró,
lífsins ihafði hnoss
foöndlað fyr en dó.
Vökna vina brár,
viknar snortið geð,
glóa gullin tár
við grafarinnar beð,
og í mjúkri mold
mynda perlukrans,
'býr þar foliknað hold,
bíður lifgjafans.
Lífsins Herra hár,
hér er ekkja stödd,
iblæða sogar sár,
sem af manni er kvödd.
Sár er sorgar stund,
sælt að eiga þó
vísan vina fund
og vininn, sem að dó.
Lifir minning mæt,
mörgum er hún kær,
syrgjendunum sæt,
sorgin við það grær.
Unnið æfistarf
um það ivitnj ber,
að 'hanjn', |sem (héðan hvarf,
hylli ávann sér.
P. Sigurðsson.
f—ir—--1----
Dánarfregn.
Síðastliðinn 5. desember andað-
ist að heimili sínu foér í Swan
River, bygðinni, Wilhjálmur Frið-
rik, 33 ára og 8 mánaða gamall,
sonur Steplhans Björnssonar, ætt-
uðum af austurlandi á fslandi og
Margrétar Guðtoundsdóttur konu
hans, frá Hatoarskoti við Akureyri
á íslandi. Systkyni Wilbjálms sál.
eru 3 lifandi, Stepihan, Meybil,
gift en'skum manni hér í bygðinni
og Björn búandi í suður-Manitoba.
Þeir bræður, Stefan og Wilhjálm-
ur sál. höfðu foúið félagsbúi með
sinni öldruðu góðu móður, yfir
nokkurra ára skeið, með sameig-
inilegum kærleika hvað til annars,
er iþví sonarmissirinn sár fyrir
hina góðu móður, ásamt áður-
mistum eiginmanni og tveimur
fullorðnum börnum á besta skeiði
lífsins, fyrir ekki löngum tíma. En
Drottinn leggur líkn með þraut,
allir foér samforyggjast móður og
bróður, sem dauðinn svifti í burtu
frá elskuðum syni og bróður. Ste-
pihan hafði alt gjört sem hægt var
að gera til að frelsa sinn góða
bróður frd foelgreipum dauðans,
sem mennirnir geta áorkað í þess-
uto foeimi, en forsjónin sagði hing-
’ð og ekki lengra. Wilihjálms er
sárt saknað af öllum, sem þektu
hann, kom alstaðar fram, sem
góður drepgur, með velvild og
góðu viðmóti, ávann sér alþýðu-
hylli toeð drengskap og kærleika,
veit að góður Guð ihefir tekið
hans for'einu sál í samfélag sinna
trúu þjóna. Minning þín lifi, þótt
•noildu sért fojúpaður.
vipur H. J. E.
Dánarminning.
Eg las í iLögbergi 14. febrjúar
síðastl. ágrip af æfitoinningu
móður minnar sál. Auðbjargar
Nýr smckkur
Hið tvöfalda kraftinnihald
■St. Charles mjólkurinnar.
borið saman við venjulega
nýmjólk ,veitir nýjan og
Ijúfan smekk, ekki að eins
í kökur, heldur alla aðra
rétti, sem mjólk er notuð í.
Skrifið eftir ókeypis
Rereipe bók.
’/Scrnfany C&.^Zmited
Montreal.
St. C. 12-24
porsteifosdóttur og er það auðséð,
að sá, sem það foefir skrifað er
mjög ókunnugur, svo að eg get
ekki látið vera að skrifa æfiminn-
ingu hennar sjálf, að því kunnug-
ust mun eg vera um ætt og æfi
hennar, af þeim, sem hér eru.
Móðiir mín andaðist 20 sept.
síðastl. 93 ára gömul, að foeimili
Trausta snikkara sonar síns og
Rósu konu hans, dóttur séra Odds
sál Gíslasonar í Vatnsdal í Geys-
isbygð í Nýja-lslandi; fór hún til
þeirra veturinn 1901. í júní 1900
flutti hún af íslandi Ihún af ís-
landi og síðan hefir hún alveg
verið á vegum Trausta og konu
hans, sem áður er getið, og naut
hún þar ætíð kærleika og ástríkis í
fylsta toæli. Móðir mín er fædd i
Vatnsdal í Fljótsfolíð 11. nóv. 1831
Foreldrar hennar Þorsteinn Þor-
steinsson og var hann bróðurson-
ur Steingríms biskups í Odda í
Ragárvallasýslu og séra Halldórs
á Mosfelli í Grímsnesi í Árnes-
sýslu og kostaði Steingrímur hann
til Kaupmannahafnar, og þar
lærði hann jarðyrkju hjá manni
sem hét Collins og þaðan kemur
Collins nafnið í ættinni. En móð-
ir hennar hét Steinunn Jónsdótt-
ir frá Skógum undir Eyjafjöllum,
systir séra Kjartans, >er lengi bjó
á Elliðavatni í Gullbringusýslu og
þeirra systkyna. Foreldrar móður
minnar fluttu frá Vatnsdal að
Crthlíð í Biskupstungum í Árnes-
sýslu, þá var hún 12. ára, þar
bjuggu þau nokkuð lengi, þar
rnisti hún toóður sína, og giftist
faðir hennar aftur ISesselju Árna-
dóttur frá Akureyri og nokkuð
eftir það fluttu þau að Stuðlakoti
við Reykjavík. Móðir mín átti 12
alsystkyni og eru þau þes.si, sem
eg heyrði að hún taJIaði oft um:
Jón Collin í ÚfhMð, Erlendur í
Leirvogstungu í Mosfellsveit, Þor-
steinn í Breiðumýranholti í Flóa,
í Árnessýslu, puríður í Helludal í
Biskupstungum og Margrét, bjó í
Tungunum, eg man ekki nafnið
á bænum. Guðrún og pórunn, báð-
ar bjuggu í Péfursey í Mýrdal í
Austur-Skaftafellssýslu og 2 foálf-
systkyni átti hún, séra Árna, sem
í möirg ár var prestur á Kálfatjörn
og frú Steinunni konu séra Jóns
Magnússonar prests í Hvammi í
Norðurárdal og síðan á Mælifelli
í Skagafirði; öll voru þau aáin á
undan foenni. Ung giftist hún
föður mínuto Vigfúsi snikkara
Guðmundssyni, hann var sonur
Guðmundar porsteinssonar hrepp-
stjóra í Hlið í €núpverjahreppi í
Árnessýslu og konu hans Guðlaug-
ar Gunnarsdóttur frá Hvammi á
Landi í Rangárvallasýslu. Systkyni
föður míns má eg segja voru 12 og
eru þau öill dáin. Foreldrar mínir
bjuggu síðast í Víðinesi í Mosfells-
sveit og er foann dáinn fyrir mörg-
um árum. pau eignuðust 16 börn
og komust þessi til fullorðins ára:
Steinunn dó heima 30 ára, Torfi
snikkari, dó fyrir stuttu í Reykja-
vík, Þorsteinn eldri dó fyrir mörg-
um árum á Gimli, Man., Can., og
þrjú eru lifandi á íslandi, Guð-
mundur foómöpathi í pórshöfn á
Langanesi, Guðlaug í Hafnarfirði
og Guðrún í Reykjavík, en fimm
erum við hér, Trausti, sem fyr er
getið, Þorsteinn bóndi 4 Seattle
og Víglundur bóndi í Churchbridge
Sask, og Halldór í Árborg Man,.
Móðir mín sá’l. var fríð kona og
höfðingleg, svipurinn, hreinn og
þýð í lund og vel fróð um margt,
mikil trúkona og mátti ekkert
aumt sjá, að hún vildi ekki og
gerði, að bæta úr því alt, sem hún
gat; hún va>r yfirleitt mesta dugn-
aðar og toyndar kona, góð móðir
og trú vinum sínum. Blessuð sé
minning foennar.
Svo vil eg að hjarta þakka öll-
um, sem á einn eða annan hátt
glöddu hana og réttu foenni hjálp-
arhönd og gerðu foenni seinustu
stundirnar léttari og þeim, sem
heiðruðu útför hennar með nær-
veru sinni. Guð llauni þeim það
og gefi að þeir megi njóta sama,
þegar þeim mest á liggur.
Að síðustu bið eg Mensku blöð-
in í Reykjavík að taka upp þessa
dánarfregn.
Margrét Vigfússon
j 752 Elgin ave. Winnipeg Man.
dóttir þeirrar látnu.
. FálseEconomy
cost theFarmers
MILLIONS°jDOLLARS
LastYear ——■
Falskur sparnaður kostar bóndann
Miljónir Dollara á Ári.
í Septemiber, 1923, var þvínær hálf
miljón mæla hveitis gerð afturræk
sökum myglu og seldist um llc. neð-
an við markaðsverð hver mælir.

A
STANDARD
E°Rmaldehyp£
►
KILLS
SHUT
Tfoe North West Grain Dealers Associa-
tion áætlaði, meðal uppskeru 1923 á 22.1
mæli ekruna. — Ef mygla kemst í þessa
uppskeru, tapið þér $2.43 á ekru foverja,
Eitt cent á mælirinn borgar fyrir Formal-
déhyde í útsæðisfræ yðar.—iAf 22.1 mæl.
uppskeru með tvo mæla af fræi í ekruna,
verndar yður gegn, $2.43 tapi, en kostar
minna en einn tíunda úr centi, og veitir
aukna uppsk. Spyrjið kaupm. yðar.
STANDARD CHEMICAL CO. LTD.
Montrea! WINNIPEG Toronto