Lögberg - 13.03.1924, Qupperneq 7

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 13. MARZ 1924.
Bls. T
Verkurinn í hliðinni
er nú allur á brott.
Ontariomaður harðánægður yfir
árangrinum, sem hann hlaut
af J>ví að nota Dodd’s
Kidney Pills.
Mr. John F. Pain, skýrir frá því,
ihve stórkostlega sér ihafi batn-
að af Dodd’s Kidney Pills.
Minett, Ont., 10. marz (Einka-
fregn)i—
Mr. John F. Pain, velmetinn
borgari hér á staðnum, er harð á-
nægður með Dodd’s Kidney Pills.
“Eg var orðinn tþað lastourða, að
eg fékk ekki lengur isint daglegum
störfum 'mínum, þjáðist einkum
mjög í annari toliðinni,” segir Mr.
Pain. “Eg komst yfir Almanac
yðar og sendí eftir öskjum af
Dodd’s Kidney Pills. Eftir að
hafa lokið úr þremur öskjum, voru
verkirnir úr sögunni og eg var far-
inn að geta stundað vinnu mína.
Hefi eg nú pillur þessar ávalt við
hendina.”
Sjúkdómur Mr. Pains istafaði frá
nýrunum. Dodd’s Kidney Pills
verka toeint á nýrun. pær veita
þeim kraft til þess að toalda á-
fram reglubundnu starfi og að
toreinsa blóðið. Fólk, sem toefir
hreint og auðugt blóð, þjáist ald-
rei af gigt eða toakverk.
Með ánægju og eftir-
tekt.
Aldrei á æfi minni toefi eg með
jafn mikilli gaumgæfn, rannsókn
og eftrtekt lesið nokkra toók, eða
bækur, eins og IV. og V. bindið af
“Andvökum” St. G. Stephansson-
ar, nýútgefnar í Winnipeg og að
öllum ytra frágangi ljómandi lag-
legar og gyltar á sniðum. Eg
hljóp ekki í gegn um þessi dýrlegu
toindi í neinu flaustri eða
flumbruskap, eins og svo oft toef-
ir átt sér stað áður hjá mér, þeg-
ar eg toefi í blöðum og tímaritum
rekist á kvæði iskáldsins, sem oft
hafa átakanlega skort alla form-
fegurð og rímsnild* 1—er frá upp-
hafi hefir verið eldhússvani þessa
fræga höf. — og þess vegna langt
um örðugra að fella sig við hugs-
unir skáldsins, eða ná toams réttu
tougsun; og hefi eg þá í fljót-
færni minni og óstilling geðsmun-
anna ibeðið í allri einlægni paur-
ann sjálfan að torjóta þetta til
mergjar í minn stað, eg ætti enga
þolinmæði til þess, og svo fleygði
eg öllu frá mér.
Nú var alt öðru máli að gegna.
Eg las þessar toækur, ekki einu
sinni eða tvisvar; eg las þær víst
átta eða tíu sinnum með ánægju
og eftirtekt. Það lá ekki nærri,
að eg læsi bók Láru dóttur minn-
ar, “The Viking Heart”, sem út
kom á sama tíma, með slíkri gaum-
gæfni, enda ólíku saman að
jafna, og minni sálarfræði og
heimspekilegan fróðleik þangað að
sækja, sem reyndar er nú von til,
því toún er ung og í byrjun, en
hann gamall og veraldarvanur,
með 70' ár á baki sér, eins og eg,
blessað göfugmennið, og mörgu
mætt, bæði illu og góðu, og löngu
orðinn þjóðfrægur isem stálsleg-
inn skáldajöfur.
Eg ætla mér eikki þann dul, að
lýsa þessum síðustu meistaraverk-
um skáldsins. Það er að eins fyr-
ir stórskáld og toálærða prófesis-
ora að klofríða þann orðaelg og
háfleygu tougsanir. En eg álít
að seinasta bókin >— V. toeftið —
taki öllu fram, sem áður er þekt í
bótónentum íslendinga. Og þar
sem eg nú las alt með nákvæmri
eftirtekt, þá sé eg, að “Vígslóði"
er frá skáldlegu sjónarmiði (allur
sá kafli) eitt það allra stærsta og
mesta, sem eftir höf. liggur. Og
að svo miklu leyti sem það fræga
skáld á nokkurt hjarta til, þá var
það á sínum rétta stað, þegar þau
ódauðlegu kvæði voru samin. Og
hjartað, eða torennipunkturinn
í “Vígslóða” er þessi:
“Ræfladans.”
“Dönsum nú toratt, svo að hlekkj-
anna okkar við njótum.
Gnauði um hönd, gróin toönd
Þúsundir lækna hafa
,m*lt meö Eagle Brand
er örðugt var að fæða
einhvern, af því hvað
auiSmelt hún ér. Biðjið
um ók. Baby Books.
THE BORDEN co. LIMITED i
k Montreal Æ*
E-14-24
Glamri nú járn á fótu'm.
prælkaðir, rægðir, rúðir—og
aumkaðir líka.
Horgrind hver sópi að sér
Sauðnekt töturflíka.
“Guði er sama hvers vagni um
veg hans er ekið.”
Já, því ekki það, toonum ætti
svo sem að standa á sama, þó
“Ræflarnir stígju dans á spjót-
um.”
Er það nú nokkur furða, þar
sem þetta ofanskráða er “mottó”-
ið, eða textinn, eða guðspjallið,
eða tovað sem þið viljið kalla það,
toræður góðir, þó slíkum framúr-
skarandi gæðing, se>m hér á tolut
að máli, takist vel með útlegging-
una, þegar líijarta og sál er líka ó-
skift og einhuga með? Eg efast
um, að gamla mestara Jóni hefði
tekist öllu betur, og var hann þó
frægur.
öllu betur, og var hann þó frægur.
Hvers virði er nú Viktoríu-
krossinn, eða jafnvel járnkross-
inn iþýzki, sem skáldið toefir þó
trúað á, að isvo miklu leyti sem
hann hefir á nokkurn kross trúað,
hjá þeim makalausa heiðri, að
vera kallaður af höfuðskáldi Vest-
ur-íslendinga “ræflar, með hhkki
á toöndum og fótu'm, í sauðnekt
töturflíka, sem toorgrindur dans-
andi með Kains-merkið, fyrir log-
ið og tapað málefni”?
Petta verður nú geymt og talið
með skírasta gullinu í okkar bók-
mentasögu. Og mér er það óskilj-
anlegt, að nokkur af vorum ís-
Ienzku hermönnum geti verið
anr.að en hjartanlega þakklátur
göfuglyndi stórskáldsins St. G.
fyrir þenna ódauðlega heiður,
sem toann kveður til þeirra. Eða
þá þeir föllnu, sem við einfeldn-
ingarnir köllum toetjur og toless-
um minningu þeirra í hjörtum
okkar, ef þeir mættu líta upp úr
gröfum sínum og sjá toæði skáldið
og “Vígslóða”, toversu ósegjan-
lega fagurt mundi ekki þakklæti
þeirra verða!
Og nú fer eg fynst að skilja á-
stæðuna fyrir því, að St. G. stóð
öndverður í minnisvarðamálinu.
Hann ætlaði sér einum að reisa
vorum föllnu íhermönnuvn minnis-
varða, og hann toefir líka gert það
með sóma, þar sem “Vígslóði” er.
Jæja, það var dálítil eigingirni í
þessu, sem við toöfum misskilið,
en göfugleikinn er framúrskar-
andi og toann yfirgnæfir alt., Og
þessi minnisvarði mun standa ó-
brotgjarn í Bragatúni, eins lengi
og mölur og mýs ekki verða búin
að éta hann upp til agna í bóka-
hyllunu'm. Slíkur minnisvarði er
þó eitthvað annað en steinvarð-
inn toans Einars, sem St. G. vildi
ekki líta við.
Ekki skal eg vera langorður
um “Skráveifur”. Þar eins og svo
víða annars staðar skarar skáldið
svo langt fram úr öllum öðrum,
sem uppi (hafa verið frá því heim-
ur bygðist, að slík dæmi finn'ast
tovergL pví 50—segi og skrifa
fimtíu:—blaðsíður í V. bindi, eru
tóm ónot, skavnmir, háð og skæt-
ingur til þeirra manna, sem hafa
“fett fingur að toöf. í ljóði eða
lausu máli”
Jafn gífurlega toefir enginn
toefnt sinna mótgerða, nemp ef
vera skyldi pjóðólfur skáld, sem
át föðurbana sinn, eftir orðum
Halla við Harald konung Sigurðs-
son. pví segi eg, tovern grefilinn
kom ykkur við að “fetta fingur”
að skáldinu. Þið máttuð vita það,
að hann toafði rétt til að fetta
fingur að ykkur, og öllu milli
toivnins og jarðar, en þið áttuð
engan rétt. Og svo megið þið hafa
þetta eins og annað toundstoit. Og
þetta verður geymt eins og gim-
steinn í toókmentum okkar, rétt
aftan við “Vígslóða”. Það verð-
ur eins og ljós í rófunni á því
meistarastykki.
Margur hefir dáðst að málinu
tojá St. G. og það ekki að ástæðu-
lausu. Og jafnvel toafa sumir
bent á, að æskilegt væri oð eiga
lesbók fyrir börn eftir Stephan
Sem dæmi er eg fann á fáum tolað-
síðuvn, mætti benda á þessa snild:
rangúð, fákeypingur, meskni-
svipinn, dusilmenni, ganti, gjóst-
ur, útileitur, leiðfarin lúti að sjón-
um syrtir toirtan, og sólhvörf
verða á meðan.” petta síðasta
er nú í fljótu toragði dálítið óvið-
feldið. En ef því væri snúið við,
eins og sokk isem þarf að þæfa
báðu megin, þá er þetta auðskil-
ið. Og við getum þá tekið undir
með Bjarna og sagt: “Sortanum
toirtan bregður frí.” Já, hann er
toreinasti snillingur í málinu, eins
og öllu öðru.
Fyrir skömmu var eg staddur
uppi í Winnipeg, og heyrði eg á
opinberri samkomu, sem þar var
haldin, mjög merkan mann og
mikinn meðhaldsmann iSt. G.,
segja þesli orð, eða mjög ná-
lægt því:
“Maður sá, sevn toefir gengið
hér um borgina fram og aftur
með þessar nýútgefnu Andvökur
St. G. er orðinn sárfættur af
þeim erli. En tovað er sá sársauki
tojá þeim, er hann ber innvortis
fyrir orð og viðtökur fólks, sem
toann fær, þegar hann toýður toæk-
urnar til kaups.”
Hver er ástæðan? Hvar í ligg-
ur sökin? Eg er á milli steins og
sleggju að svara þeirri spurn-
ingu. Eg vil ekki kasta allri sök-
inni á höf., því hann er það sem
allir vita og viðurkenna, bæði
vitmrfður og skáld. Líka á hinn
bóginn, fæst eg ekki til með
nokkru móti að kasta skuldinni á
ur-íslendingar séum svo vitlausir,
að við ekki skiljum eða kunnum
að rneta skáldið. Sá sleggjudóm
ur nær engri átt.
Alþýðan, eins og gengið hefir
og ganga mun, með sitt mismun-
andi vit og tilfinning, er æðsti
og áreiðanlegasti dómari skáld
anna. Það er hún, alþýðan, þjóð
in þeirra, sem lyftir þeim á gull-
istóíi upp í æðsta veldi, og þegar
þeir toöfundar, tovort heldur í
toundnu eða ótoundnu máli, hafa
náð þeim töku'm, eða komist
þannig inn að hjartarótum þjóðar
sinnar, þá megnar enginn kraft-
ur að rífa þá niður.
Það er toörmulegt til þess oð
vita með St. G., sem er í hálfa öld
búinn að kveða fyrir þjóð sina,
gegnum alla landnámstíðina, skuli
enn ekki vera búinn að öðlast
dýrmætasta tonossið, sem verð-
meira er en allir toáyfirdómar
lærðu snillinganna off dýrgripir,
isem hann toefir verið heiðraður
með, en það er ást alþýðu. Ef
toún, alþýðan hér vesta, sa'mferða-
menn hans, elskuðu hann í ein-
lægni Ihjarta síns, þá mundu þeir
líka kaupa verk toans.
Okkar góði og gamansami K.N.
sagði einu sinni: “í flórnum fæ
eg standa, fyrir náð toeilags
anda”. Eins er með St .G. Hann
er stórskáld, það verður ekki af
toonum drégið, og fyrir náð “heil-
ags” anda stendur Klettafjalla-
jöfurinn eins og horaður hrafn
uppi á mæni sinnar óviðjafnan-
legu skreiðar skemmu, og horfir
of heim allan, eins og Óðinn frá
Hliðskjálf. Og við allir, “mýgrút-
urinn“ í Skráveifum, stöndum
eins og “Esjan ofanlút”, með
toausana niðri á bringu, og biðj-
um hann í guðanna bænum fyrir-
gefingar.
Lárus Guðmundsson.
Iontaka af hans eigin
meðali.
Eftir Clara Delafield.
Sidman gamli var veikur. Sid-
man var mjög veikur. pað var
ekki beinlínis ellihrumleiki, því
hann var aðeins lítið yfir sextugt .............. Ilia> v 1B lpess ao
En sumar manneskjur tapa átoug-j toann trúði ekki á Sírópiðsitt
anum a lífinu þegar þær eldast.i framar. N Jæja, eg kom karlfugl-
Sidman var að missa ahuga á líf- '
inu.
meðal, þá mun toonum fara að
batna.”
Þremur dögum síðar, þegar Sid-
man var lítið eitt betri, kom lækn-
irinn til toans og toar á sér svip
e'mtoættislegrar launungar.
“Jæja, herra Sidman, við höf-
um komist fyrir toeygarðstoornið
að síðustu,” sagði hann, “og eg
ætla eg að gjöra þér það kunnugt,
tovað það var, sem hjálpaði okkur.
Eg hefi verið að lkna þig mð þínu
eigin sírópi.”
“Hvað segirðu!” ihrópaði iSid-
man í tortryggnislegum málhóm.
“Hið allra undrunarfylsta efni,
sem nokkurn tíma hefir verið upp-
götvað,” sagði læknirinn og toélt
áfram með frátoæru blygðunar-
leysi. “Eg hefi gefið forskriftir
fyrir sírópi þínu, oft og tíðum, nú
í nokkur u'mliðin ár; en eg reyndi
það aldrei fyr í jafn flóknu isjúk-
dómstilfelli -og þínu. Hér eftir
ætla eg að gefa forskriftir á Sid-
mans síróp við öllum sjúkdóm-
um.”
En það er að einsi litað vatn og
nokkur grös,” sagði Sidman í mót-
mælandi tón.
“pað getur verið að svo sé, vin
ur minn! en þessi gröis hafa gert
útslágið. Hér eftir mun þér stöð-
ugt batna. Og þú mátt ekki láta
nokkurn dag líða svo, að þú ekki
brúkir þitt stórkostlega kraft-
mikla síróp.”
Viku seinna var Sidman kom-
inn á kreik úr rúminu. Mánuði
síðar var hann á vinnustofu sinni,
með endurnýjuðum áhuga á líf-
inu, stílandi innihaldið að nýrri
auglýsingu um hið óútmálanlega
góða og víðfræga Sidman síróp.
• “Góði læknir! þú ert undrunar
verður maður,” sagði ihúsfrú Sid-
man. “Eg toara vissi það, að sír-
ópið hans mundi lækna toann. En
hann var orðinn svo dapur og nið-
urbrotinn, að það var meira ,að
segja ómögulegt að neyða hann
til að reyna það. Nú, síðan hann
trúir á sírópið sitt, er hann eins
og allur annar maður.”
“Já, já,” sagði læknirinn og
fór í burtu.
“Kátlegur hlutur,” sagði toann
í trúnaði við einn af stéttar-
bræðrum sínum. “Eg var að segja
þér tovernig Sidman gamli hafði
tapað áhuga sínum á lífinu, og
löngun til að lifa, vegna þess að

H
HIN HEILSUSAMLEGA GANGA
’VAÐ er skemtilegra eða meira hress-
andi en að ganga frísklega í hinu
hressandi lofti.
öll hin þýðingarmestu líffæri komast í
sitt rétta horf og þér losnið við marga sjúk-
dóma, er að öðrum kosti gætu komið yður á
kaldan klaka.
pað er svo miklu auðveldara að ferðast í
bifreiS, eða á strætisvagninum, að göngu-
manns íþróttin er að falla í gleymsku og dá.
Úr því að við höfum ekki næga likamsæf-
ingu, til þess að halda lifrinni starfandi, verð-
ur ekki hjá því komist, að grípa til annara
ráða til hjálpar.
Vinsælasta meðalið í þessu efni, er Dr.
Chase’s Kidney-Liver Pills, því með því að
nota þessar pillur einu sinni eða tvisvar í
viku, tryggið þér lifrinni og nýrunum starfs-
þrótt árið út og árið inn.
Nú á dögum hefir fólk minni hreyfingu,
en áður var, borðar alment of mikið og van-
rækir mest þau líffærin, er það hlutverk hafa
með höndum, að hreinsa burt úr líkamanum
öll rotnunarefni.
í þessu er að finna rótina að flestum vor-
uiti kvillum. pessu til sönnunar, þarf eigi
annað en að athuga skrár yfir sjúklinga á hin-
um ýrosu sjúkrahúsum, þar se malt af er mý-
grútur af fólki með botnlangabólgu, lifrar-
eða nýrna-sjúkdóma. Ber mest á þessu eft-
ir sumarfríiö og eins köldustu vetrarrrfánuð-
ina, er fólk hýrist inni í loftlitlum húsum r
pér munuð veita því eftirtekt, að þó Dr.
Chase’s Kidney-Liver Pills hafi hækkað í
verði upp í 35c., þá eru nú í hverri öskju 35
pillur í stað 25 áður Sömuleiðis^ kostar askj-
an af Dr. Chase’s Nerve Food nú 60 cents, en
inniheldur 60 pillur í stað þess að áður kost-
aði hún 50 c. með 50 pillum. Edmanson,
Bates & Co., Ltd., Toronto.
Það var einkennilegt í vissu til-
litf. Hann átti fallega konu og
elskverðuga dóttur ' og iskraut-
legt toeimili utarlega í borginni.
Sidman var næstum því miljón-
eri. Lífið sýndist að leika við
toann. Hann var uppfundnings-
maðurinn að hinu alheimsþekta
‘meðali “Sidmans Síróp.”
Hann opintoeraði konu sinni or-
sökina að þreytu sinni á þessa
toeims lífi, í einu sinu tougarvíls-
•kasti.
“Sannleikurinn er, að eg er svik-
ari, mamma,” sagði hann. “Eg
ihefi eytt lífi mnu í því, að torúga
upp miljónum, með því að gabba
almenning, og eg hugsa, að það
sé nú að koma heim til iþess að
hivílast, Iþetta þarna síróp—”
“Nú, nú, eftirlætisgoðið mitt!
eg vil ekki heyra eitt orð til nið-
runar Sidmans -Siírópi”. svaraði
konan toans, því toún trúði staðfast-
lega á læknisdóm þann, isem það
ætti í sér. Hún notaði það gegn öll
um kvillum, frá liðatognun til
andþrengsla. Einnig gjörðu vinnu
konurnar það. Meira að segja
toagnýttu vinir og kunningjar
Sidmans það stundum við lungna-
pípu sjúkdómum eða frostbólgu.
“Það er vatn, kæra,” sagði Sid-
man í kjökrandi tovíslan. “Yatn
og nokkrar saklausar grasateg-
undir. Og það hefir nú náð taki
á mér.”
Húsfrú Sidman var ekki sann-
frð. pað er ekki auðvelt ao sann-
færa elskandi eiginkonu um það,
að eiginmaður hennar sé svikari.
Húsfrú Sidman hafði æfinlega
mum til að trúa því, að eg væri
að lækna hann með toans eigin
meðali. Hann hélt, að toann væri
a? inn skamta af Sid'mans
sírópi þrisvar á dag, og það gjör-
samlega breytti honum í nýjan
mann. Hvað iheldur þú nú í raun
og veru, að eg hafi verið að
skamta honum?”
“Taugatyrkjandi meðal, eða
einhvern svoleiðis samsetning.”
“Nei, félagi. Litað vatn. Satt
að segja, iþá var það að vissu leyti
Sidmans síróp, og alveg eins ó-
saknæmt. En J>að gabbaði hann,
rétt eins'og toann gabbaði al-
menning.”
Stéttarbróðir hans toló: “Hug-
urinn vinnur sannarlega undrun-
arlega,” sagði toann.
“Já, hugurinn eða auglýsing-
in,” svaraði toúslæknir Sidmans.
J. P. ísdal, þýddi.
Frá íslandi.
Stykkishólmi 29. jan.
Tveir af toátunum, sem saknað
var í gærmorgun toéðan, komu
Ihingað að aflíðandi hádegi í dag.
Barðinn og Baldur. Höfðu þeir
báðir legið til drifs meðan á óveðr-
inu stóð. í Báldri hafði vélin
stöðvast og báturinn' fengið svo
mikla ágjöf, að alt brotnaði í hon-
um og eyðilöðust eldspýtur skip-
verja, svo eigi var unt að hita
vélina upp á ný. Komst báturinn
að Bíldsey kl. 2 í nótt og lá þar
þangað til að veðrinu slotaði.
Um þriðja bátinn Blikann, hef-
ir ekkert ftoést, og ekki -hefir hans
orðið vart í Flatey. Eru sjö menn
trúað á læknismátt Sidmans SÍr- á bátnum og formaður hans er
ur til norðvesturs, en stóð stutt.'
Vélbáturinn óskar frá Keflavík lá
hér við austurbryggjuna og sökk
þar, en toátsmenn komust upp með
naumindum. Voru 10 smálestir af
salti í bátnum, og átti hann að
flytja það til Njarðvíkur. Hafði
hann „ brotnað við bryggjuna.
I^utningapramma og skipið State-
ley rak út að toafnargarði, en
munu ekki toafa brotnað. Björg-
unar-skipið Geir varð að sleppa
landfestum og laskaðist toryggju-
stúfurinn, sem hann lá við.
Rvík, 9. febr.
Látinn er norður í Skagafirði
præp. hon. Björn Jónsson, er prest-
ur var á Miklabæ í Blönduhlíð í 31
ár, 1889—1920. Var iséra Björn
fæddur 1858, vígður 1886, prófast-
ur Skagfirðinga um toríð, en varð
að segja af sérprestsskap vegna
sjónleysis. — Kvæntur var toann
Guðfinnu Jensdóttur toónda Jóns-
sonar á Innri-Veðraá og eignuðust
þau fjölda barna.
í Ólafisvíkur prestakalli er einn
í kjöri, séra Magnús Guðmunds-
®on, er nú þjónar því kalli og var
aðstoðarprestur séra Guðmundar
Einarssonar, er þaðan fluttist í
fardögum síðustu til pingvalla. —
Um Staðarprestakall í Steingríms-
firði sækir einn Þorst. Bjöirnsson
guðfræðingur frá Bæ í Borgarfirði
Hafísfregnir berast frá Vestur-
landi. Talinn toafa sézt vestur af
ísafirði.
Véltoáturinn “Bilki” frá Stykkis-
toólmi er nú fullkomlega talinn af.
Á toonum voru 7 rnenn.
Látinn er Joseph Larsen skip-
stjóri á “íslandi”. Varð bráð-
kvaddur í síðustu ferð frá Kaup-
mannahöfn bingað.
óps og hún mundi æfinlega gjöra
það. “Það eru grasategundir. Það
er einmitt það, sem er undirstaða
máttar þess,” svaraði hún. “pessi
undraverðu grös, safnað að nætur-
lagi á hæðum Indlands, þegar
þau eru undir ábreiðu náttfalls-
ins.”
“Það er auglýsingin,” sagði
Sidman í veikúm ásökunarrómi.
Húsfrú Sidman fór með þessar
sakir til húslæknis þeirra. “Mað-
urinn minn toefir fengið þá blekk-
ingar gryllu í toöfuðið, að hans
undraverða læknislyf sé svik, hr.
læknir,” sagði toún.
Læknirinn, sem vissi, að það
var svika samsetningur, humm-
aði og ru'mdi.
“Svo það er það, sem er slíta
honum út og eyðileggja áhuga
hans á lífinu.”
“pað er einmitt svo. Hann toeld-
ur, að toann toafi eytt lífi sínu í
það, að safna peningum í gegn um
svik”. Hvernig getur það verið að
það séu svik toélt hún áfram
grumjulega, “þegar nú rétt í síð-
astliðnum mánuði að iherbergis-
þernan mín toafði slíka voða höfuð
pínu. Eg gaf toenni inntöku af Sid-
mans sírópi og ofurlítið af hug-
toreystandi orðu'm og lét hana fara
í rúmið, og næsta morgun vaknaði
hún altoata.’
Sigvaldi Valentínusson, hafnsögu
maður toér í Stykkishólmi.
Ofviðri af vestri gerði toér laust
fyrir miðnætti í nótt, og gekk held-
sótt af mörgum miljónum manna,
og talið er, að þar hafi verið gerðir
um 200 þús. kaupsamningar allfl-
konar.
Næstu kaupstefnu á að halda í
apríl næstk. og mun vera mikill
undirbúningur undir hana. Meðail
annars hefir Norðurlöndum verið
sérstaklega boðin þátttaka í toenni,
og forstöðunefndin foauðst til þess
að greiða sérstaklega fyrir þeiin,
ef næg þátttaka tfengist, ca. 40'—50
úr toverju landinu um sig. í Nor-
egi og Svíþjóð hafa þegar allmarg-
ir gefið flig fram að sögn og tals-
verður átougi á þessu í toiöðum og
meðal kaupsýslumanna. Danir toafa
einnig mikinn toug á því, að taka
góðan þátt í þessu, þar sem við-
skifti þeirra við ítalíu og útflutn-
ingur þangað hefir aukist allmikið
á s'íðustu árum. Innflutningur
Dana var t. d. 1913—1914 2.8 milj.
og 3.6 milj. tfrá ítaliu, en 20 milj.
og 10.8 milj. 1920 og 1921. tJtflutn-
ingur Dana til ítailíu hefir toins
vegar verið 0.6 og 1.1 'milj. á fyr-
nlefndum tveim árum, en 3.7 og 3.4
milj. á þeim síðari.
Eins og kunnugt er, hafa ís-
lendingar einnig allmikil skifti við
ítali —i selja þangað allmikið af
fiski, aðllega smáfiski og lafora.
Árið 1921 voru t. d. flluttar út toéð-
an um 1,515 smálestir smáfiski og
rúmlega 3,100 smál. af‘ labra til
ítalíu.
í tilkynningu, sem þessu blaði
hefir borist uvn þessa kaupstefnu
í Milano, er einnig sagt, að í stjórn-
artíð Mus^olinis hafi verið komið
á ýmsum beinum samb. milli ítalíu
annarsvegar og íslands og annara
Norðurlanda toins vegar. En tovað
sem um það er, þá hefir forstöðu-
nefnd kaupstefnunnar tooðist til
þess, að reisa á kostnað kaupstefn-
unnar sjálfrar, sérstakt sýningar-
hús fyrir tovert Norðurlandanna, ef
nógu margir þátttakendur fáist.
Einnig hefir verið heitið ívilnun
um farmgjöld og fargjöld gesta
þeirra, sem kaupstefnuna sækja.
Nánar verður ekki uvn þetta sagt
eftir þeim fregnum, siem blaðinu
toafa enn borist, en sjálfsagt at-
touga kaunsýslumenn landsins það
nánar — bg, þá hvort eða tovernig
ísland gæti tekið þátt í þessu ef til
þess kæmi.—(Morguntol.
Meðal við Svefnleysi og sár-
indum í hálsi.
Mrs. V. S. M. skrifar: “Eg er
útlærð tojúkrunarkona og toefi á-
valt haft mikla trú á vökvun og
fæðudrykkjum handa sjúklingum,
isem þjást af svefnleysi, hósta,
toálssárindum og öðrum líkum
kvillum (þessum smákvillum, sem
þreyta fólk, sem í verunni er þó
torausp. — Forskrift ömmu er
bezt, ■— Gæti eg ekki nefnt hana
Borden’s First Aid? Blanda skal
einni teskeið af cornstarch sam-
an við hálfan bolla af Eagle Brand
niðursoðinni mjólk, og bætið srvo
nægu vatni út í. Sjóðið síðan þar
til hráabragðið er farið. Látið
svo saman við einhverjar krydd-
tegundir. Börnum falla piparmint-
ur vel í geð. Manni 'mínum geðj-
ast toezt að lemónu og þeyttri
eggjahvítu.
“Neytið þess meðan það er eins
heitt og þér framast þolið, sé um
að ræða toálssárindi, kverkatoólgu
eða brjóstþyngsli. Ef þér kjós-
ið, þá getið þér notað St. Charles
mjólk og sykur í staðinn fyrir
þykku, niðursoðnu mjólkina. Nær-
ingargildið er álíka mikð í hvoru-
tveggja tilfellinu.
“Eg vildi að eg ætti dollar fyr-
ir tovern skamt, isem eg toefi til-
reitt toanda sjúklingum á þenna
hátt. pá mundum við eiga nú í
dag skuldlaust bóndabýli, í stað-
in nfyrir að vera að berjast fyrir
heimilisréttarlandi.”—Augl.
Sérhver
Veikur Fótur
þarfnast Zam-iBuk, tovern-
ig svo sem á veikluninni stendur,
hvort heldur hún stafar af gömlum
eða nýjum meið'slum. Hve fljótt’ að
Zam-Buk læknar, má sjá af eftirfar-
andi skýrslu frá Mr. R- S. Reynolds,
frá Leesburg, Fla., U.S.A.:
“Hestur sló mig einhvert sinn og
stokkbólgnaöi fóturinn að neðan.
fór mér ekki að batna fyr en eftir ár.
Hafði verið 'í
sigllingum toér við land i 25 ár og I
getið sér bezta orð.
Hlaða fauk á Söndum í Meðal- j
landi og allmik-ið af heyi. í sama j
veðri fauk og h'Iaða í Álftaveri og j
urðu allmiklar iskemdir þar í sveit.!
*
Enskur togari frá Hull strand-1
aði við Vestmanneyjar um miðja j
vikuna. Um Mkt leyti strandaði;
þýzkur togari í Grindavík. Menn ;
björguðust af báðum.
vinsæla húðkvilla
“Við verðu'm þá að ná þessari
tougmynd út úr toonum og reka
toana á bug,” sagði læknirinn, sem
var mesti vitmaður. “Ef við einu-
alþýðu, jafpvel þó hálærðir hroka-j sinni getum sannfært hann um _______________ _ ____ „ __ ____ v
belgir haldi því fra’m, að við Vest- það, að sírópið hans sé ekki svika- ‘ Zam-Buk Medicinal Soap 2&T s’t.
Þörfin
“E^ þurfti meðal, sem hrifi, og það
var Zam-Buk. Eftir að eg fór at>
nota Zam-Buk, tók mér að> batna óð-
ara, 'bólgan hvarf og ^árindiri einnig
og eg komst í samt lag. Zam-Buk eru
sannarlega heilsusmyrsl..”
m-Bnk
Botnía strandaði í Eyrarsundij
um síðustu toelgi, en náðist fljótt j
út atftur.
i
Kappglí'ma um Ármannsskjöld- j
inn fór fram að vanda 1. þ.m. Þátt-
takendur voru færri en oft áður og
er leitt að það foendir á að aftur sé
að dofna yfir glímunum. Sigur-
vegarinn varð hinn sami «em í
fyrra, Magnús Sigurðsson, en por-
steinn Kristjánsson fékk verðlaun
fyirir fegurðarglímu .
Hlaða fauk í Stykkishólmi í of-
viðri, en foeyjum varð að mestu
bjargað.—Tíminn.
KAUPSTEFNA í MILANO.
Þátttaka íslands.
í Milano á ítalíu eru árlega
haldnar alþjóðilegar kaupstefnur
í apprilmánuði. Kaupstefnur þess-
ar eru venjulega stórar og fjöl-
LANDVINNUFDLK UTVEEAD
ÓKEYPIS ADSTOÐ ER BÆNDUM NÚ í TJE LÁTIN
-AF-
Canadian National Railways
INNFLUTNINGA OG UMBÓTA-DEILDINNI
Zam-Buk, hið viusraa uuun.viuo- ,
meÖal, er samansoðið úr dýrum jurt- breyttar. í fjira voru þ
um; það mýkir og ver ilsku í sárum. greinir t.d. um 3 þus. Um fimtung-
Zam-Buk er selt á 50t. askjan, og ar sýninganna voru fra oðrum
" ’ A‘ • ' " ' löndum en Italíu. Kaupstefnan var
StarfssviS deildar þessarar er nú ðtum aC breiSast út f Veslur-Can-
ada og áherzla er lög5 á aS hún verti almenningi sem notadrýgst; og I
gegn um umbotsmenn sína 1 Austur-Canada, á Bretlandi, I Noregi, Svi-
þjóS, Danmörku og öSrum Evrópu-löndum, verSur hún þess megnug a8
fá margt fólk til þess aS flytja búferlum til Canada, bætSi karia og konur,
sem innan lítils ttma munu vería aS góSum búendum. Stærsta hindrun-
in áS undanförnu fyrir slíku fólki hefir veriS atvinnu-óvissan er hingaS
kom, og bændur geta bætt úr þessu meS því aS rá^a vinnufólk sitt gegn
um innflutnings deild vora, og helzt til HEILS ÁRS. ASstoS deildarinn-
ar er ókeypis, og engin fyrirfram borgun er heimtuS upp I farbréf þessa
vinnufólks eSa fyrir aSra aSstoS. Allar upplýsingar eru til þ»ss ætlaSar
aS aSstoSa þá innflytjendur er atvinnu þarfnast þegar I staS.
HVER NÝR LANDTAKANDI LJETTIR YDUR BYRDINA
Alil.in C.N.R. AGENTAR HAFA NAITDSYNI.EG EYDUBE<5l>
* OG TAKA PANTANIR IXM VINNUFOI.K, eða skrlfið
D. R. JOHNSON,
General Agricnltural Agcnt
WINNIPEG
R. C. W. Í.ETT,
General Agent,
SDMONTON.
Colonization and Development UepartniEnt