Lögberg - 17.07.1924, Qupperneq 4

BLb. 4
LOGBERG, í IMTUDAGINN 17. JÚLÍ. 1924,
*
Hér og þar.
Þaö gleÖur oss innilega, aö vita, að Þjóðræknis-
rit Vestur-íslendinga er orðiö merkasta og falleg-
asta rit í heimi, og að Eimreiðin er á leiðinni til þess
að verða það!
Þeir herrar, Hannes Hafstein og Jón Ólafsson,
voru kosnir heiðurs-fréttaritarar á þingi Unitara-
kirkjufélagsins i Boston árið 1922. Skyldi nokkuð
hafa heyrst frá þeim enn um horfur unitarisku mál-
anna þar fyrir handan?
“Hlugmynd okkar um guð er spegill þess, sem við
sjálf eigum einhvern tíma að verða.
Eg kem ekki til þess að biðja um fyrirgefning, né
heldur með loforð um iðrun og 'betrun lífernis míns.
En eg hefi fundið nokkuð á bak við lýgina—grím-
una og skuggann. Hin eilífa þrá mannanna er
þorsti eftir meira ljósi. Hefir þú fundið til hennar?
Við erum öll eins. Daglega segjum við ósatt, og
brjótum á margan hátt, en í rót sálar okkar sefur
fannhvítur svanur. Einhvern tíma vaknar hann,
breiðir frjáls út vængina og hefur sig til flugs.
Látum allan sannleika vera óslaílj/anlegan. Á
bak við alt hvíslar ódauðleg þrá. Hún er svanurinn
hvíti. Einhvern tíma hrifur hún okkur á vald sitt
°g gjörir okkur frjáls. —Johan Bojer.
------o------
Kveld í Noregi.
Kveldin, þegar himininn' er heiður og blár og
gullroðin skýin líða um hann og fjörðurinn er slétt-
ur sem spegilgler, er hvergi að finna nema i þessum
dal. Ró og friður hvílir yfir ökrunum. Herfin og
plógana reifir rökkrið, þar sem þeir höfðu verið yfir-
gefnir og kúra lúpulegir. Hestamir eru að eta við
stalla sína í hesthúsum, fólkið situr umhverfis kveld-
verðarborðið með geisla kveldsólarinnar, sem er að
hniga í vestri, á andlitum sér.
Bráðlega gengur síðasti verkamaðurinn til hvílu.
Lyklum er snúið i skránum og eftir örstutta stund
hefir svefninn breitt blæju sína yfir dalinn. Ekkert
hljóð heyrist, nema til hanans svarta, uppi í skógar-
hlíðinni, og niður við ströndina, þar sem báran lág-
vaxna kyssir hana.
Þau fóru fram hjá kirkjunni, sem stóð upp frá
vatninu. Á vatninu var ekki nokkur bára og skýin
blá og gullslituð spegluðust í þvi. Hinu megin við
vatnið stoð bondabær i hliðinni. Á kornið á akrinum,
sem byrjað var að slá, og bindin sem höfðu verið sett
upP á stengur til þerris, sló gullnum lit. Siðustu geisl-
ar kveldsólarinnar léku hér og þar á gluggarúðum
húsanna. Loftið var hreint og létt eftir nokkurra
daga regn, sem verið hafði. Vegurinn var spor-
mjúkur og kveldskuggarnir breyttu aftanskini sólar-
innar, sem blikaði á hæðunum í fjarlægð eins og gló-
andi gull, i rauðbláma. Dagurinn fagur og blíður
var í þögulli kyrð að víkja fyrir haustnóttinni.”
Johan Bojer, í hinni nýju sögu sinni: “Fang-
inn syngjandi.”
------o------
Efri málstofan í Canada og
þjóðeignajárnbrautirnar.
Fyrir nokkru siðan rituðum vér greinarkorn um
framkomu meirihluta þingmanna efri málstofunnar
1 sambandi við framlenging hliðarbrauta þjóðeigna-
járnbrautarkerfisins, og sýndum fram á hina furðu-
legu framkomu afturhalds senatoranna í sambandi
við það mál.
Vér ætlum ekki að fara að endurtaka það, er
vér þá sögðum—ætlum ekki að fara að ryfja upp
framkomu þeirra í málinu á þinginu í fyrra, né
heldur i byrjun þessa yfirstandandi þings, því vér
tókum all-skýrt fram í hinni fyrri grein vorri, hína
einkennilegu og óhæfu framkomu senatoranna við-
víkjandi byggingaráformum þjóðeignabrautarinnar
og samþyktúm þjóðþingsins í því efni.
En siðan hefir ýmislegt sögulegt gerst í þessu
sambandj, sem eftirtektarvert er I og almenningur
þarf að athuga. Eftir þvi sem lengur líður á þing-
tímann, þvi ákveðnari verður mótstaða þessara aft-
urhaldsseggja efri málstofunnar gegn bygging hliðar-
brautanna, og eru þeir nú búnir að skera niður ná-
lega helming upphæðar þeirrar, er neðri málstofa
þingsins samþykti að veita til þeirrar byggingar nú
i ár, og er fróðlegt fyrir menn að athuga, að sumar
þeirra hliðarbrauta, sem þessir herrar hafa stungið
undir stól, eru þær vænlegustu af öllum þeim járn-
brautarstúfum, sem talað hefir verið um að byggja.
Tala frumvarpa þeirra, er járnbrautamála ráð-
herrann, Hon. George P. Graham, lagði fyrir neðri
málstofuna, voru 26. Hvert eitt þeirra hljóðaði upp
á sérstaka hliðarbraut, en allar þær hliðarbrautir til
samans áttu að kosta ríkið $28,211,300.
Átján af þessum hliðarbrautum héfir efri mál-
stofan • samþykti, sjö hefir hún drepið og ein er á
höggstokkunum hjá þeim, blessuðum.
Áætlaður kostnaður brautanna, sem niður hafa
verið skornar, er 12,339,000, og ef að þeim þóknast
að drepa þá síðustu, verður það nálega helmingur
upphæðar þeirrar, sem stjórnin hafði ákveðið að
verja til þessara brautabygginga, sem niður verður
skorinn, eins og tekið hefir verið fram. /
Allar þessar aftökur íhalds þingmannanna i
Ottawa, hafa mælst illa fyrir hér í Vesturlandinu.
En þó sérstaklega ein þeirra; það er járnbrautar-
stúfur 102 milur á lengd, sem byggja átti frá Turtle-
ford til Hafford í Saskatchewan fylkinu. Var þar
um að ræða kostnað, sem nam $2,313,000. En öllum
senatorunum var kunnugt um stórauðugt landsvæði
á þessari leið og með skýrslum var sannað að eftir
þeirri braut yrði svo mikill flutningur, að hún hlyti
að borga sig frá byrjun, og til frekari sönnunar, þá
sótti Can. Pacific brautarfélagið um leyfHárið 1920
tll þess að mega leggja járnbraut inn í þetta ihérað,
en það félag leikur sér ekki að sliku, ef einskis arðs
er að vænta.
Hbn. J. D. Ried, sem þá var járnbrautamála-
ráðherra afturhaldsstjórnarinnar í Ottawa, en er nú
einn af stuðningsmönnum afturhaldsins í Senatinu og
greiddi atkvæði með þvi að drepa frumvarpið, synj-
aði félaginu um leyfið í embættistið sinni sökum þess,
\ð þjóðeignabrautin yrði að hafa þar forgangsrétt.
Fjörutiu og fimm senatorar hjálpuðust að að
drepa þetta járnbrautarfrumvarp, og meðal þeirra
voru, auk Hon. J. D. Ried, Sir, James Lougheed
leiðtogi afturhaldsmanna í senatinu, og Sir George
Foster, þrír senatorar Vesturlandsins, þeir William
Sharpe, Winnipeg; Lendrum McMeans, Winnipeg,
og Bradbury ,frá Selkirk.
Þegar afdrif járnbrautarfrumvarps þessa í efri
málstofunni urðu kunn, fórust þingmanninum frá
North Battleford, Sask., þannig orð á þingfundi í
neðri málstofunni: “Héraðið, sem þessi braut átti
að leggjast eftir, ér vel bygt og eins ágætar bújarðir
og hægt er að finna. Sveit þessi er nú í 40—45
mílna fjarlægð frá járnbraut. í fyrra, þegar járn-
brautarfrumvarpið var felt í efri málstofunni og sú
frétt barst til eyrna bændanna þar, þá gengu fjölda
N margir menn frá eignum sínum og bújörðum.
Fréttin um þann óheilla atburð fór um bygð þá
eins og logi yfir akur, og eg ihefi séð með mínum
eigin augum plógana standa í jörðinni, þar sem
bændurnír voru að plægja og skildu þá eftir, þegar
fréttin kom. Þeir hneptu hestana frá, sleptu þeim
og yfirgáfu lönd sín.
Canadian Pacific járnbrautarfélagið á mikið
af landi í þessari sveit. Árið 1920 seldi það 300 bú-
jarðir til fólks, sem flutti þangað inn frá California
og sem kom með allmikið fé með sér. Þetta fólk fór
undir eins að yrkja löndin og byggja í þeirri óbilandi
sannfæringu, að þangað myndi járnbraut koma inn-
an skamms tíma. í sveit þeirri eru heilar “sections”
sem voru plægðar hornanna á milli, en eru nú grasi
vaxnar og eigendur þeirra aftur komnir til Cali-
fornia. Af þessum 300 löndum, sem Can. Pac. fé-
lagið seldi þessu fólki, ihefir það fengið aftur 123 og
100 hafa verið seld fyrir skatt, og eigendur þeirra
eru líka farnir til Bandaríkjanna.
Braut þessi átti að liggja í gegn um fjórar sveit-
ir, og í þeim sveitum hafa samkvæmt skýrslum fæðst
800 börn á s.l. fimm árum. Það mun þykja ótrúlegt,
þegar eg segi, að aðeins í 60 fæðingartilfellum af
þeim átta hundruðum, var hægt að ná til læknis, sök-
um fjarlægðar, og urðu konurnar því að lifa eða
deyja drotni sínum eins og verða vildi.
í sambandi við framkomu efri málstofu þing-
mannanna margra nú síðustu vikurnar lítur út fyrir,
að verk þeirra ætli ekki að verða til ónýtis, því mér
getur ekki betur sýnst, en meiri hluti deildarinnar
hafi ráðið við sig að geyma Turtleford og Hafford
brautina handa Can. Pac. járnbrautarfélaginu.”
Og Mr. C. C. Davis, er ekki einn um þá hugs-
un, því framkoma afturhalds þingmannanna í efri
málstofunni í Ottaawa hefir vakið þá sömu thugsun
hjá flestum hugsandi mönnum Vesturlandsins, qg
mega þeir heriar sannarlega hrósa happi, að eiga ekki
embætti sitt undir atkvæðum fólksins vestan stór-
vatnanna.
Olive Schreiner.
Vér vitum ekki, ihvað margir af lesendum Lög-
bergs kannast við Olive Schreiner. En óhætt mun
samt að staðhæfa, að engin kona hafi vakið eins
mikið umtal á nítjándu öldinni í Ihinum enskumælandi
heimi né heldur hrint á stað jafn miklu hugarróti í
heimi bókmentanna á því tímabili, eins og hún.
Olive Schreiner var fædd árið 1865 í litlum kofa
í Wittenberg í eyðimörk Suður-Afríku. Faðir henn-
ar var trúboði af þýzkum ættum, en móðir hennar
var Gyðingaættar, fædd og uppalin á Englandi.
Olive var sú sjötta í röðinni af tólf systkinum. Um
æskulíf sitt hefir hún sjálf ritað, einmanalegt og að
mörgu leyti raunalegt, þó hún nyti ástríkis af for-
eklrum sinum. Um tímabilið í Hfi sínu, eftir að hún
fór að geta unnið fyrir sér sem þénari hjá Boer-
fjölskyldu ,segir hún sjálf á þessa leið:
“Beztu og ánægjulegustu stundir lífs mins voru,
þegar eg gat farið að vinna fyrir mér sem þjónustu-
stúlka fyrir 25 pund sterl. á ári, þó eg þyrfti að
binda saman skóna á fótunum á mér með rauðum
vaðmálsræmum til þess að þeir dyttu ekki af mér, og
þá óx eg og lærði líka mest.”
I þessum erfiðu kringumstæðum og skerandi fá-
tækt ritaði Olive Schreiner bók sína, “The Story of
an African Farm.”
Vér getum séð þessa bráðgáfuðu ungu konu,
þar sem hún situr við skriftir sínar í hinum óhent-
ugu og ófullkomnu Boer híbýlum, við dimt kertaljós,
þegar allir aðrir sváfu og hvíldust. En í sálu henn-
ar var ekki dimt. Þar brann skært og fagurt ljós
mannkærleikans, þó að visu beiskju blandið út af
ranglæti þvi, sem henni fanst að systur sínar hvar-
vetna yrðu að liða. Þeirra málstað tekur hún á-
kveðið og hlífðarlaust í þessari bók sinni, og féll sá
boðskapur sem reiðarslag yfir hinn enska Viktoríu-
tímabils hugsunarhlátt. En má^ hennar var 1 svo
snjalt og hún bar það fram með svo miklum eldmóði
og einlægni, að það þrýsti sér inn að hjartarótum
manna jafnt sem kvenna.
Hinar fjárhagslegu kringumstæður hennar bötn-
uðu að mun, er George Meredith, umboðsmaður út-
gáfufélagsins Chapman and Hall í Lundúnum, sem
staddur var í Suður-Afríku, bauðst til að prenta sögu
hennar, “The Story of an African Farm,” eftir að
vera búinn að lesa handritið. Og þegar sagan kom
út, var það með Olive Schreiner líkt og með Byron
lávarð, að hún vaknaði morgun einn við það að vera
orðin heimsfræg.
Árið 1881 heimsótti hún England, og var þá
gestur- þeirra Herbert Spencers og Gladstones.
William T. Stead sagði um hana í blaði sínu Review
of Reviews: “spákonan himinsenda”, og Arthur
Symons fylti mælirinn með því að segja: “Eg er
nú farinn að skilja alt það, sem sagt verður um
konuna, um mikla konu , og mér finst Olive Schrein-
er vera mest þeirra.”
Olive Sohreiner hélt aftur heim til Suður-Afríku
árið 1889, og þá mætti hún Cecil Rhodes í fyrsta
sinni, og hefir hún sagt frá því, að samfundur sá hafi
haft einkennilega mikil áhrif á sig. En ekki leið á
löngu áður en hún komst að raun um, að hugarstefn-
ur þeirra voru gagn-ólikar. “Þegar við fórum að
tala um heimastjómarmálin, þá rifumst við og hann
varð næsta reiður,” segir Olive Schreiner sjálf.
Þegar Búastríðið skall á, voru þau þar sitt á
hvoru máli. Samt gat Rihodes aldrei dulið virðingu
þá, sem hann ibar fyrir jafn gáfaðri konu og Olive
Schreiner var. Og eftir að bók hennar, “Trooper
Peter Halkett” kom út, þar sem hún ræðst á Ceeil
Rhodes með allri þeirri beiskju, sem hún átti yfir að
ráða, neitaði hann að rétta hluta sinn með afli lag-
anna, og þegar kunningjar hans voru að eggja hann
á það, nlælti hann: “Eg get ekki sótt höfund bókar-
innar “Tihe Story of an African Farm”, að lögum,
hvað svo sem hún segir um mig.”
Æfistarfi þessara tveggja mikilmenna er nú
lokið, og hinn arnfrái andi þeirra floginn til fegri
heima, þar sem verksviðið er ef til vill enn þá víð-
tækara og vonandi fegúrra en það, sem þau urðu að
beita sér fyrir hér. En í Suður-Afríku eru tvær
steingrafir, tiltölulega skamt hvor frá annari, — önn-
ur á hæð, sem gnæfir yfir ihina miklu Karoo-eyði-
mörku í Cape Cólony, sú gröf geymir hinar jarð-
nesku leifar Olive Schreiner. Hin er á einni af Ma-
toppos hæðunum; þar hvílir Cecil Rhodes. -
Árið 1894 giftist Olive Sohreiner Samuel Corn
Cranwright, og var hún þá 39 ára, ágætum manni,
sem aðstoðaði hana og hvatti á bókmentabraut henn-
ar. Þeim hjónum varð eins barns auðið, sem dó í
reifum. Eftir það fór heilsu Olive Schreiner hnigii-
andi og fóru þau þá víða til þess að leita henni
heilsubótar, en það vildi ekki ganga vel. Tilraunum
þeim og mörgu öðru í sambandi við þessa einkenni-
legu og merku konu, ljýsir maður hennar Carnwright
í ibók, sem hann hefir ritað til minningar um hana,
og er nýlega komin út og iheitir: “Life of Olive
Schreiner”. Síðasti kapítulinn í þeirri bók segir frá
Olive Schreiner á meðan á stríðinu mikla stóð. Hún
var þá í Lundúnum og svo farin að heilsu, að hún
gat ekkert ritað. Þó var áhuginn á alvörumálum
hennar svo mikill, að hún ræddi þau við menn, svo
klukkutímum skifti í senn, með óbilandi sannfær-
ingarafli.
Olive Sohreiner var mikil kona og hefði átt að
verða meiri. Henni vanst ekki tími til þess að lýsa
því með orðum, sem í sálu hennar bjó, og hún minn-
ir oss á Shelley og mærina frá Orleans, segir G.
Lowis Dickson í London Nation and Athenæum.
Miss Phyllis Batton kemst svo að orði um þessa
sömu konu: “Hún átti raunar a'ldrei heima hér á
jörðinni; hún var gestur og sendiboði guðanna.
Fyrirkomulag mannlífsins var henni ráðgáta og
nærri ofraun fyrir hana. Það er ekki gott að segja
um það, hvort að andastefnur þær, sem ihér réðu,
voru henni ofurefli, svo að hún hafi snúið sér frá
þeim í nokkurs konar örvænting, eftir að hún hafði
ritað sína fyrstu bók, eða hvort það var hin líkam-
lega bilun hennar, sem olli því, aö hún naut^ sín ekki
og með henni varð að deyja svo mikið af hugsjónum
hennar. Nokkuð af þeim setti hún fram í stuttum
en gullfallegum dæmisögum og sögu sinni, og hún lét
eftir sig aðdáanlega fallega og óeigingjarna þjón-
ustu í þarfir lítilmagnans.”
Hér er lítið sýnishorn af dæmisögum Olive
Schreiner:—
Sálin stóð á bakka lifsárinnar og þurfti að kom-
ast yfir.
Fyrst fann hún hálmstrá til þess að styðja sig
við. En ihálmstráið bognaði, þegar hún studdi sig
við það og endinn á því klofnaði í lófa hennar.
Svo fann sálin staf og hún reyndi að styðja sig
við hann, en broddur stafsins festist í jörðinni.
Sálin reyndi að draga stafinn upp, en gat bað ekki,
svo hún stóð í vatninu hjá stafnum.
Svo komst sálin upp úr vatninu og fann stóran
og þykkan trjábol og sagði: “Við þetta get eg stutt
mig yíir ána.” En tréð var svo létt í vatninu, að
sálin gat ekkí haldið því við botriinn, og það var
nærrj búið að velta henni af fótunum.
Og sálin stóð á bakkanum á á lífsins og hróp-
aði: “Ó, iherra, hvernig fæ eg komist yfir? Eg hefi
reynt allar aðferðir, en þær hafa brugðist mér.”
Áin svaraði: “Vaddu yfir mig hjálparlaust.”
Og sálin óð út í ána og yfir hana staflaust.
Frá Islandi.
Eimskipafélag íslands.
Aðalreikningur þess fyrir síðast-
liðið ár er lagður fram í dag á
skrifstofu félagsins. Hreinn arður
á árinu ihefir orðið 43,941 kr. 41.
au., en sjéðyfirfærsla frá f. á. var
129,878 kr. 97 au.þannig, að til
ráðstöfunar samkv. 22. gr. félags-
laganna verða kr. 173,820.38.
Leggur stjórnin til að af jþeirri
upplhæð verði 127.000 kr. varið til
frádráttar á bókuðu eignarverði
félagsins, nefnilega á Gullfossi kr.
10,000.00 á Goðafossi kr. 50,000'.
00 á Lagarfossi kr. 55.000.00, á
vörugeymsluhúsi við Tryggvagötu
kr. 5.000.00 og á skrifstofugögn-
u'm kr. 7.000.00'. — Endurskoð-
endur fái 2j250 kr., en 44,570 kr.
38 aur. færist á þessa árs reikn-
ing. Arður sé enginn greiddur.
(Helstu gjaldaliðir á aðalreikn-
ingi eru þessir: lOpinber gjöld um
45.000 kr., skrífstofukoistnaður
um 218.000 kr. vextir af lánum
umfram vexti af útistandandi fjár-
eign 111,000' kr. og tap á gengis-
mun um 41.000 kr. En tekljuliðir
Ihelstir: Ágóði áf rekstri Gul'lfoss
kr. 107,000.00 og Lagarfoss kr.
14,000,00 afgreiðslulaun af vörum
nema rúmum 65 þús. kr., tekjur
af Ei'mskipafélagsihúsinu afa orð-
ið kr. 61.000, fyrir útgerðarstjórn
ríkisskipanna (hefir verið goldið
kr. 42,600.00 og endurgreiðsla frá
“Krigsforsikring for danske
Skibe” nemur kr. 21,700.
Bókað eignarverð félagseign-
anna er nú: Gullfoss kr. 310,000.00
Goðafoss kri 1,400,000.00, Lagar-
f'oss kr. 525,000.00, Eimskipafé-
Iagsíhússinls og vörugeymslulhúss-
ins kr. 764.004.11, skrifstofugagna
og áalda kr. 35.000.00. Við áramót
átti félagið einnig kol fyrir kr. 65.
000.00 ihafði greitt vátryggingu
fyrirfram með kr. 28.000.00' og átti
útistandandi ihjá skuldunautum
kr. 171,182.29. Varasjóður félags-
inls er kr. 60.055.34.
iMorgunblaðið.
Iyk fan'st 'hér á Ihofninni í morg-
un á floti út af “Hamar” Fann
það Páll Níelsen vélamaður,
það var flutt suður í líkhús og
rannsakað þar. Er enginn efi á
því, að iþað er af Guðjóni Jón-s-
syni, þeim er ihvarf hér í fyrra á
undarlegan hátt. Að svo stöddu er
ekki hægt að skýra nánar frá
þessum atburði.
------o-------
11. júní.
Pirófi í efnafræði luku í gær
eftirtaltíir læknisfræðine'mar: Ás-
björn Stefánson, Bragi Ólafsson,
Jón Karlsson, Karl Jónasson, Mag-
nús Magnússon, ólafur Einarslson,
Sigurður Sigurðsson og þórður
Þórðar.son,
Óvanalega góð tíð ihefir verið
hér undanfarna daga og fer gróðri
mikið fram alstaðar þar sem vot-
lent er. Eri á þurlendi hamlar
vætuleysið tilfinnanlega \ öllum
orðin ísiæmileg " '
4
Frá Vestmannaeyju'm Hafá
gengið nú á vertíðinni 72 bátar,
alt vélbátar, og auk þeirra tveir
gufulbátar, og gekk iþeim tiltölu-
lega mjög tregt í samanburði við
véíbátana. Afli er talinn alls um
26 þús. skip. — Tíðin hefir verið
mljög hagstæð, aðeins einn land-
legudagur frá 1. marz.
SéraÞorvalduráMelstað
Leiðrétting frá Jóni Einarssyni.
t Lögbergi, dags. 19. júni s.l.,
voru þrjár hlýhendar stökur til
minnis um hinn stórfróða, merka
Prest, séra Þorvald frá Melstað, í
Húnavatnssýslu. í fyrirsögninni
er hann nefndur Þorvaldur Bjarna-
son, sem er skakt. Faðir hans hét
Björn, og skrifaði presturinn sig
þvi ætíð Bjarnarson, að fornréttri
breytingu nafnsins. En Ólaf átti
hann fyrir skyldgetinn bróður, og
skrifaði hann sig ætíð og var af
öllum nefndur Bjömsson. Mun-
urinn á Björnsson og Bjarnarson
liggur að eins i hljóðfalli og ólíkri
notkun “falla” í nýrra málinu ís-'
lenzka, því, er tíðkaðist í eldri stíl.
Sem gamall vinur séra Þorvaldar
þakka eg höf. ljóðsins hlýyrðin í
garð þess hálærða, drenglynda,
horfna manns, þótt mig hins vegar
gruni, að fráfall hans hafi fljótar
gleymst allmörgum þeim, er enn
meira höfðu af örlæti hans þegið,
en R. J. D., höf. ljóðsins: “En
nokkuð af sæðinu féll utan við veg-
inn og var fótum troðið,” stendur
þar. — Að eins til orðalengingar
mætti hér og geta þess, að við enda-
lok skólanáms síns tók séra Þorv.
sér ritnefnið “Styrbjörn í Nesi”.
Voru ritstörf hans, á þeirri tíð,
að mestu leyti krítik, og þá aðallega
yfir ibækur Péturs biskups Péturs-
sonar, Alþýðubókina 0. fl., og þóttu
nokkuð orðhvöss, og því hugðnæm
til aflesturs.
Margrét Sigríður Davíðsson-
Fædd 12. janúar 1901.
Látin 14. júní 1924.
Hún var fædd og uppalim í ís-
lensku 'bygðinni í grentí við Sin-
clair, Man. Foreltírar hennar eru
þau iGuðmundur Davíðsson fædd-
ur á Vöðlum í önundaarfirði, en
alinn upp á ísafirði, og Sólveig
kona 'hans, ættuð úr Borgarfirði.
Hafa þau ihjón búið um nærfelt
30 ára skeið í ibygðinni í grend við
Sinclair.
Margrét iheitin ólst upp á heim-
ili foerldra sinna. Hún gekk á
skóla bygðarinriar og lauk al-
mennu skólanámi. Veturinn 1919
gekk hún á kvöldskóla í Winni-
peg. Næsta vetur lauk ihún venju-
legu “Buisiness College” námi.
Upp frá því vann hún í Regina
og Moose Jaw, við sölu og skrif-
istofustörf. Síðastliðinn vetur fór
Ihún til Minneapolis-borgar, vann
hún þar við sölustörf.
par var það að dauða hennar
bar að höndum. Fór faðir hennar
þangað samstundis og skeytið um
sjúkdóm (hennar barst ihonum til
eyrna. Mun hann lítt hafa vikið
frá sjúkrabeði hennar unz dauð-
anis engill .hreif ibarnið Ihans í
fourtu. Kom Ihann isvo með lík
dóttur sinnar heim með ’sér. Var
hún jarðsungin -frá kirkjunni í
| Sinclair þann 17. júní að við-
stórrigningar, og lítt færar foraut-
ir. Margrét -heitin var elsta barn
og eina dóttir foreldra sinna, —
tveir mannvænlegir synir þeirra
eru yngri en hún var. 'Stórt er þvl
skarðið, .sem orðið hefir í iheimil-
ishring foreldranna, við fráfall
hennar.
Hún var að sögn kunnugra
einkar vel gefin; l'ífsglöð og góð,
sameinaði á sjaldgæfan foátt, fjör,
feistu og trygð. Hennar er víða
isaknað, því að foún ávann sér al-
. staðar vini, — en stærstur er
-söknuðurinn hjá þreyttum for-
eldrum og ungum bræðrum, er
syrgja yndi augna sinna Og ást-
kæra systur.
IGuð folessi minningu hennar!
Sig. Ólafsson.
-----—0—------
Kristindómur og kirkja
Undir þessari fyrirsögn ritar
Árni Árnason læknir all-langa og
mjög eftirtektarverða grein, sem
birtist neðanmáls í fjórum blöðum
Lögréttu núna í vor. Vér getum
ekki stilt oss um a'ð foirta í Lög-
bergi þessar athuganir um mál
þau, er mestu varða andlegri
heill þjóðar vorrar til eflingar,
eg ekki sízt sökum þess, að nið-
urstöður höf., skarpar og gáfu-
legar, eru með nokkuð öðrum blæ,
en ýmsar “vísindalegar” niðurstöð-
ur, sem nú hvað mest er haldið að
islenzkum almenningi austan hafs
og vestan. Læknirinn og Lögrétta
eru beðin velvirðingar á trausta-
tekinu.—Ritst. Lögb■
1. Inngangur.
Töluvert er nú orðið ritað um
trúmál í blöðum og tímaritum. Það
er foæSi eðlilegt og að ýmsu leyti
Sparið
GEGN
4%
Á YÐAR EIGIN Spari&tofnun fá
nnlög yðar 4 prct. og eru trygð af
Manitobafylki. Þér getið lagt inn
eða tekið út peninga hvern virkan
dagfrá9til 6. nema á laugardögum
þáer opið til kl. I, eðaþér getið gert
bankaviðskifti yðargegnum póst,
Byrja má reikning með $1.00
FYLKIjTRYGGING
Provincial Savings Dffice
339 Garry St- S72 Main St*
WINNIPEG
Otibú: Brandon, Portage la Prairie,
Carman, Dauphin, StonetVrall.
gtofnun þessi er starfrœkt í J>eim til-
gangi að stuðla að sparnaði og vel-
megun manna á meðal.
istöddiu mörgu fólki, þrátt fyrlr