Lögberg - 17.07.1924, Qupperneq 6

0
Hættulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
ÞRIÐJI KAPITULI.
Látleysi, sem ekki verður náð.
Hopper fanst -það ófyrirgefanlegur glæpur, að
sér hefði verið náð. Og íhjá mörgum af okkur er það
niðurlægingin, en -ekki samviskan, sem særir mest.
Hann gekk vestur eftir, bæinn á enda, þangað sem
ný hús voru í smíðum. Hann hafði Ihugsað alvarlega
um afleiðingarnar, og hanp ihafði komist að þeirri
niðurstöðu, að þær væru naumast teljandi. Margur
siðfræðingur, þar á meðal séra Darvitt mundi hafa
ihristi ihöuðið yfir þeirri niðurstöðu; og alt heimilis-
fólk ungfrú Crane hefði verið und-randi og óttaslegið
yfir slíkri kenningu.
Sumir skáldsagnáhöfundar, sem eg iþekki, og
sem eru reyndar frægustu skurðlæknar í dularbún-
ingi, hefðu lýst hinirm innra manni Eliphalet Hopp-
ers í eins mörgum orðm og eg ihefi notað til þesis að
lýsa komu ihans til St. Löuis. peir ibjóða manni til
uppskurðar, og maður er alveg hissa á (þeirri voða-
legu leikni, sem þeir Ibeita hnífnum með. Guð hefir
skapað okkur alla, fantinn og dýrlinginn, innbrots-
þjófinn' og iborgarstjórann, svo undur lika. Við les-
um auglýsingar um eitthvað kynjalyf og okkur finst
að Iþað gangi alls konar veiki að okkur; við lesum
um hin andelgu heilsulyf, eitthvað eftir Iþennan eða
hinn, og við vitum fyrir víst, að við erum lifandi
hneyksli, undursamlega gjörðir.
Því miður skortir mig ibæði leikni og skurðhníf-
inn til iþess að sýna sálar-sjúkdóm herra Hoppers —
hafi hann þá annars haft hann nokkurn. Samviskan,
hafi maður hana, er ‘clþægileg, eins og vondur og
þrálátur ihóisiti. Hopper var mjög heilsuhraustur.
Hann hafði löngun til þess að komast áfra'm, eins
og eg hefi sagt frá, en hann var langt frá því að
vera nokkuð um of tilfinninganæmur. Hann var
hinn rólegasti fþegar hann kom heim aftur og fann
alla iþar í uppnámi, það er að -segja í eins miklu
uppnámi og fólk frá Nýja-Englandi yfirleitt getur
komist í.
Og út af Ihverju?
Út af því að það var vón þetta sa-ma kvöld á frú
Brice og syni hennar frá Boston. Ungfrú Crane
hafði fengið skeýti um það u'm morguninn. Og svo
hafði hún iþotið strax með fregnina í -huganum og
blaðið í hendinni til frú Abner Reed.
“Þú átt þó aldrei við að það -sér frú Appleton
Brice, býst eg við, -sagði frú Reed.
“Jú, einmitt 'hún,” svaraði ungfrú Crane með
ákafa, jafnvel frekju. Frú Abner hri-sti ihöfuðið á
þann hátt, -sem kom fólki til þess að beita öllum
sannanagögnum -sínum við hana.
“pú ert ekki með öllurn irvjalla, Míranda!”
hrópaði hún. "Hefirðu aldrei komið til Boston?”
Ungfrú Cran-e var nóg boðið. pétta var alveg
óviðeigandi móðgun.
„Eg Iheld að eg -hafi brugðið mér til Boston
nokkuð oftar en þú, Eliza Reed. Þú, sem aldrei
áttir föt, sem var farandi í.”
Frú R-eed lét sér1 ekki ibregða við alla -smámuni;
og í því lá hennar styrkur.
Og jþú sást áldjrei Briceis heimilið með alt
skrautið á framhliðinni, se'm er beint á móti al-
menningsgarðinum? Mér iþætti gaman að vita hvar
þú Ihefir komið. Og þú hefir aldrei iheyrt getið um
Brires húgarðinn í Westbury, isem tilheyrði Wilton
Brice ofursta, sem barðist í frelsisstríðinu ? Eg er
svo standandi hi-ssa á þér Míranda! Þegar eg var
hjá Dales í -Mount Vernon stræti, það var 1837, þá
var frú Charle-s Attedíbury -Brice vön að kioma þar
í heimsóknir. Hún var 'móðir Appleton-s. — Stolt!
Vertu í eilífri náðinni, hún var full af regingi.
Faðir ihan-s var sendiherra til Frakklands. Brice
ættin verslaði á Indlandi og græddi nóg til að geta
keypt allan St. Louis bæ.”
Ungfrú Crane hrifst bréfið sem ihún var með og
tók til siðustu ráða.
“Já, og Appleton Brice tapaði því öllu í verslun-
arhruninu. Og svo dó hann og skildi eftir ekkju og
son allslaus.”
Frú Reed tók af sér gleraugun.
‘Vjíengur nú ekki alveg fram af mér!” hrópaði
hún. “Böivaður asninn! Appleton erfði ekki vitið úr
a tinni sinrii, og svo var hann -brjóstgóður líka.
Móhitabel Da’e sagði það -svo -eg íheyrði.” Hún þagn-
:.r og hugsaði >ig um. “Og þau eru að koma hing-
að?”bætti hún við. Til ihvers skyldu þau vera að iþví?”
Ungfrú Crane var ekki ibúin að ná alveg full-
um sigri..
Af því að Silas Whipple var eitthvað skildur
Appleton Brice og hann hafði boði-st til þess að taka
piltinn í skrifstofuna hjá sér, til þess að gera hann
að lögmanni. ,
Eliza Reed lagði frá sér prjónana.
“‘Vertu í eilífri náðinni! Ja, þetta er merkis-
dagur!,Guð hjálpi piltinum, ef hann ætlar að vinna
hjá dómaranum.
“Dómarinn er ibrjóstgóður maður, þó að hann
sé skrítinn,” sagði hún. “Eg hefi heyrt getið um
mörg góðverk, sem hann hefi-r gert.”
“Brjóstgóður!” sagði frú Reed 'með fyrirlitningu.
“Hann hefir steinhjarta. Hvað marga vini á hann?”
“pessir fáu sem -hann á eru góðir vinir hans,”
sagði ungfrú Crane. “Taktu til dæmis Carvel ofursta,
sem býður honum til miðdegi-sverðar á hverjum
sunnudegi.”
“Ástæðan til þess ætti nú að vera öllum eins
augljós og nefið á þér, Míranda Cráne; þeir kunna
báðir lang best við -sig sig, þegar þeir eru að rífast.”
“Jæja,” sagði ungf-rú Crane, “nú má eg ti-1 'með
að fara og -búa mig undir að taka á móti mæðgln-
unum.”
-En svo þýðingarmikill atburður var -þetta, að
hún mátti til með að finna tvær aðrar kunningja-
konur sínar og -segja þeim fréttirnar.
Enginn ritíhöfundur íhefir enn verið uppi hér f
landi, se'm hafi ritað sögu helstu ættanna. Frægðin
bíður hans enn rétt eins og hún -beið hans verslun->
arhrunsárið 1857. Ættartala Brice ættarinnar var
-rifjuð upp með mestu erfiðleikum þennan dag og
LÖGBERG, MMTULAGINN, 17. JúLí. 1924,
eignirnar, sem hún hafið átt taldar saman af -hinum
strjálu íbúum St. Louis, sem voru ættaðir úr landl
Púrítananna. Og fá hús hefðu til lengdar þolað aðra
eins ihreinsun og þá, sem ungfrú Crane lét fara fra'm
þá um daginn.
Þegar Eliphalet Hopper kom heim frá vinnu
sinni, var Ihann beðinn að bregða sér í sparifötin
við þetta tækifæri. Hopper var nógu mikill lýðveld-
issinni til þess að neita að verða við þeim tilmælum.
Hann ihafði kcmiist eftir því, að Ihinir gullnu töfrar,
se'm höfðu aflað Brice ættinni veg-s og virðingar,
voru tapaðir. Verslunarvald — Hopper trúði á alt
það sem felst í þessu eina orði. Ættgöfgi fanst Ihon-
ium að væri að vísu gott, en til h-vers væri að eiga
skjaldarm-erki, ef maður hefði ekki ispjaldið til að
grafa það á? 'Gæti demant notið -sín með óvönduð-
um kjól. f augum Hoppers var kirkjan, staðurinn þar
isem menn áttu að biðjast fyrir; en hann átti sér líka
sitt sku-rðgoð á leyndum stað.
Heima í Willesden hafði Eliphalet iheyrt margt
um istórmensku, prúðmensku og gáfur ihinna fáu
útvöldu í Boston, sem ibjuggu í húsum, sem fáir vissu
•mikið um og -sigldu með skipum yfir ihafið. Hann
ímyndaði sér að frú Brice myndi -stöðugt vera að
kvabha um einhverja smámuni og að Stephen myndi
sýna fyirlitningu sína fyrir matsöluhúsi ungfrú
-Crane. Og með sínum lýðveldisanda hugsaði hann
sér, að Ihann -skyldi kenna -honum lexíu, þegar tæki-
færi byðist til þe-sis. Munurinn á því ímyndaða og því
verulega var -engann veginn meiri hjá Ihonum heldur
en ihjá unfrú Crane.
Að undantéknum Eliphalet voru allir sparibúnír
hjá ungfrú Crane þetta kvöld — þar sást -silki og
fínasta klæði. Og ungfrú Crane -bar á borð uppá-
halds niðursoðnu aldinin sín. En því miður fellur
stundum mesti heiðurinn, sem er sýndur í þessum
-heimi, í ófrjósama jörð.
Það sem Eliphalet og hinum matþegunum fanst
-undarlegast við gestina var látleysi þeirra. Aðeins
-þeir, sem í sannleik eru miklir, hafa það; en það er
nokkuð, s-em fjöldanum af fólki er ekki kunnugt. Frú
Brice var svo Iblátt áfram,' þarna fyr-sta kvöldið, að
þeir, sem viðstaddir voru, urðu fyrir vonbrigðum.
pað er sitt hvað , mikilmenni, sem 'menn fara að sjá,
og sem að baki sér ihefir eitthvað af ljóma ihins ó-
þekta, eða öldruð kona, sem situ-r hjá manni í mat-
isöluhúsi og skrafar við mann um veðrið og ferðá-
lagiJS. IMatþegarnir bjuggust við að Iheyra frú Brice
Ihæðasta ólhreinindunum í St. Loui-s og því, hve
alt væri grófgert og ófágað í Vesturlandinu; þeir
hugðu að hún myndi minnast á ættingja sína með
stunum og andvörpum og fárast um -það að Stepben
hefði ekki getað lokið námi sínu við Harvard há-
skólann.
En hún mintist alls ekki á þetta.
petta var svo algerlega óvænt að Eliza Reed grét
út af því í svefnherbergi sínu, og önnur kona sem
var viðstödd mintist á það við vinbonu -sína að -þetta
hefði kovnið -sér alveg á óvart. Nokkrum árum síðar
kom maður að nafni Grant til Springfield með poka
úr gólfdúk í hendinni og hann var fyrirlitinn eins og
flakkari. ófríður maður, Lincoln að nafni, fór til
Cincinnati, til þess að verja mál fyrir yfirréttinum
þar, og Ihonum var sýnd fyrirlitning af manni, sem
hét Stauton. '■ *
Margt getur komið fyrir þegar við mætum sönn-
um mikilmennum. f fyrsta lagi ihættir okkur við að
fara að leggja trúnað á hamingju þeirra, eða forlög
manna, eða hvað annað, sem við viljum nefna það,
og um leið fin-st okkur að að við -sjálfir eigum litlu
láni að fagna. í öðru lagi vex sjálfsvirðing okkar, við
komumst að raun um að miklir menn eru menn eins
og við sjálfir og að við en?m miklir menn, sem
hafa farið á mis við möguleikana til að verða nafn-
kendir. Stundum kemur það fyrir, ef við lifum nógu
lengi meg mikilmennum, að við förum að finna til
vantrausts.
Þegar það kemur fyrir er ekki vonlaust um að
við komumst í rétta afstöðu.
Frú Brice klæddist í dökkleita, látlausa búninga
th-ún var látlaus sjálf, alvarleg á svip og hún hafði
afarmikil á-hrif á hina matþegana án unadntekn-
ingar búið sig undir að vera auðmjúkir; en þeir
urðu dremibnir og fullir af sjálf-sáliti. Þeir spurðu
frú Brice að, ihvort hún þekti þennan eða hinn stór-
burgeisinn í Bo-ston, sem þeir voru annað hvort
skildir eða höfðu þekt vel. Svör hennar voru öll
jafn vingjamleg og yfirlætislaus.
En Steþhen Brice, hvað var um hann?
-Eg skal kannast við það strax að ihann en -ekki
Eliphalet Hopper, er söguhetjan. pað væri auðvelt
að lýra glæsimensku hans þannig, að úr honum
yrði -spjátrungur; en öllum skáldsagnahöfundum er
illa við is-pjátrunga, og þess-vegna er be-st að byrja á
á að lýsa göllum -hans. Fyrsti og versti galli Stephens
þá var sá, að hann hafði hið svo nefnda ‘‘Boston
látbragð.” Það var raunar ekki honum að kenna,
iheldur fæðingarstað han-s. Herra Brice hafði undra-
verða leikni í því að nota önnur orð en þau algeng-
ustu, en samt var hann mjög blátt áfram þrátt fyrir
það. Margir gutu augum til hans við borðið þetta
kvöld. -Einn -eða tveir voru þar, sevn höfðu mikla
glöggskygni, og þeir þóttust sjá, að isvipur hans
bæri vott um að fyrir honum lægi að verða frægur
maður ef hann á annað -borð girntist að verða það.
-Hann Ihafði erft útlit móður sinnar; og andlit -hennar
bar á sér ótvíræð merki þreks, djúprar-samihygðar og
víðtækrar reynslu. Það leit út fyrir að sinnisjafn-
vægi hennar myndi ekki raskast auðveldlega, þótt
hún mætti misjöfnu. En yfir svipnum var sa'mt lcven-
legur eiginleiki, sem mýkti hann.
Sonur hennar hafði á sér mentamannasnið. pað
sem bjargaði honum fráJ því að virðast drembinn 1
þeasu nýja umhverfi, var ihin einkennilega góðmenska
sem skein út úr augum hans, hvenær sem móðir hans
yrti á hann. Hann átti ekki heima við matborðið hjá
ungfrú Crane, og hann gerði enga' tilraun til að
Iáta sýnast sem hann væri þar á sínum rétta stað.
Eli-phalet Hopper þótti mjög vænt nm að svo r»r.
Yið megum samt ekki halda að hann hafí vefTíT sá
eini við borðið, sem gladdist í Ieyni. En honum fanst
það samt alveg sérlega ánægjulegt, að þetta fólk,
sem um marga mannsaldra hafði verið í heldri
manna tölu, hefði nú komist f niðurlægingu. Sam-
kvæmt lífsskoðunum Hoppers var það að tapa pen-
ingum og að lenda í niðurlægingu eitt og ihið sama.
pað var mælikvarðinn, sem hann lagði á atla, sem
Ihann þekti; og hann vonaði að einlhvern tíma) yrði
hann -sjálfur mældur á sama mælikvarða. Hann
treysti því statt og stöðugt, að sá tími kætmi, er hann
gæti snúið -hamingjuihjólinu svo að það sem nú
snéri upp á því yrði niður.
Herra Hopper drakk teið sitt þegjandi og mynd-
aði sér skoðun á Stephen. Hann komst að þeirri
niðurstöðu, að þessi ungi maður myndi aldrei verða
maður til þess að græða féð sem faðir hans hafði
tapað. Honum fanst að hann hlyti að kunna álíka
vel við sig í Cincinnati og þorlskur innan um i
kattfiskana í Misisi-ssippi ánni.. Aðstoðarverslunar-
stjórinn hjá Carvel & Company afréð að gera það
sér til iskemtunar. að láta unglinginn frá Boston
finna ti'l yfidburða sinna.
“Ert þú að hugsa um að fara að vinna hér?"
spurði hann um leið og þeir gengu inn í betri stof-
una.
“Já,” varaði Stephen -og var ekki laust við að
-hann væri dálítið hi-ssa. Og því má bæta ivið, að hafi
Ho-pper í Ihuga -sínum -gert of lítið úr hon-um, þá gerði
hann ekki síður of lítið úr Hopper.
“Það er ekki auðvelt að fá vinnu hér núna í
hauist,” sagði Eliphalet. Verzlanirnar hérna hafa
fengið slæma skelli af hruninu.”
“Mér þýkir leitt að heyra það.”
“Hvað er það sem þú ert helst að hugsa um að
taka fyrir?”
“Lög,” svaraði Stephen.
“Nei, nú er eg alveg hissa!” hrópaði Hopper.
í rauninni sárnaði honum, því hann hafði gert sér
í íhugarlund, að þessi -höfðingi frá Boston yrði að
ganga á miMi búðanna og Ibiðja um vinnu. “Eg býst
ekkij við að þú -hafir komið hingað í þeim tilgangl
að græða heila hrúgu af peningum.”
“Græða Ihvað?”
“Heila hrúgu af peningum.”
Stephen leit niður og virti Hopper fyrir sér.
Hann isá að hann var þrekinn um herðarnar og að
höfuðlagið bar vott um einbeittni, -og honum flaug
í hug ihivernig litflu augun myndu horfa eftir gróða-
fyrirtæki, sem þau sæU líða burt frá isér út í fjar-
lægðina bg leysast upp þar. En svo sá hann alt í einu
spaugilegu hliðina á þessui og það bjargaði ihonum.
Hann var sjálfur ibyrjaður í kapphlaupi, þar sem
allir voru jafnir. Hann fann, að hann va-r kominn
þangað eins og þes-si maður, sem ávarpaði ihann, til
þess að vinna sér fyrir daglegu brauði; en myndi
ihonum takast það -einls vel ?
Hopper dró eitthvað upp úr vasa isínum, leit á
ungfrú Crane, og beit í ihornið á því.
“Hvaða is-krifistofu ætlar þú að vera í?” spurði
hann vingjarnlega.
Brice afréð að svara þessu.
“Skrifstofu W-hipples dómara 1— nema hann sé
ihættur við að taka mig.”
“pekkir þú dómarann?”
“Nei.”
Eliphalet hló í hljóði.
“pó að allir þjóðhátíðardagarnir, ,sem við ihöfum
haldið væru orðnir að einum degi,” sagði Eliphalet
Hopper Ihægt io gmeð áherslu, “þá fyndiist Silas
Whipple ekki meira til um hann en hvern annan dag,
þegar hann reiðist. Húslbóndi minn Carvel ofursti
er -eini maðurinn í öllum þesfsum -bæ, sem þorir að
hafa á móti nokkru sem hann segir. Eg hefi -séð þá
byrja að rífast nið-ri í búð og halda því áfram alla
leið upp strætið. Eg er hræddur um að þú verðir
ekki lengi Ihjá honum.”
------------4--
FJÓRÐI KAPÍTULI.
Þrælar.
-Seinna um kvöldið sat Steplhen Brice -við -opinn
glugga í herbergi móður isinnar og horfði niður á
götuljósin.
“Jæja, drengur minn,” sagði ihún að ilokum,
“hernig líst þér á alt þetta?”
“Fólkið er gott, varaði hann.
“Já, fólkið er gott,” isagði Ihún og stundi við.
“En það er -ekki úr sama hó-pi og vinir -okkar, Steph-
en.”
“Eg hélt að það hefði ein'mitt verið ein ástæð-
an ti'l iþess að við fórum vestur, mamma”, svaraði
Stephen.
ipað kom gremjuisvi-pur á andlit móður hans.
“Hvernig -getur þú fengið af þér, Stephen?” sagði
hún. “Við komum hingað til þess að það yrði hægara
fyrir þig að komást í þá stöðu sem þú átt heimtingu
á að komast í. Vinir okkar í Boston voru okkur mjög
góðir.”
Hann gekk frá glugganum, nam staðar fyrlr
aftan hana og -greip með báðum ihöndum' undir
hökuna á henni.
“Heyrðu mam'ma, ertu ibúin að ákveða hvenær
það eigi að verða?”
"Hvað Stephen?”
"Að eg fari Ihéðan -sem senator Bandaríkjanna.
Og þú mátt ekki gleyma því, að það eru aldurstak-
mörk í stjórnarskránni fyrir senatora.”
Ekkjan brosti dálítið raunalega, en samt -svo
undur þýðlega. Brosið breiddi einihvern svip, sem á
skylt við mannkærleik og ihjálpsemi yfir sterku drætt
ina í andliti hennar.
“Og eg íheld að þú hafir verið búinn að velja
efnið í fyrstu ræðuna mína í þeirri hávirðulegu
sa'mkundu. Um hvað átti hún nú annars að vera?”
“Hún átti að vera um réttindi innflytjendans,”
svaraði hún. 1 "*
“Já, og hún átti eitthvað að snerta réttindi
manns til þess að Iha-lda -einkamálum -sínum leynd-
um,” bætti ihann við hlæjandi; “en -það er réttur,
sem ekki virðist eiga sér stað hér í ‘St. Louis.”
“í augum laganna elgá hvorki stjórnmálamenn,
hö'fundar, innflytjendur né aðrir þurfamenn nein
einkamálsréttindj,” sgaðj (hjún. “Longfellow sagði
mér einu sinni, að einhverjir ætluðu að skýra ein-
-hverja mjöltegund í höfuðið á sér, og að hann gæti
ekki bannað þeim það.”
“Hefir þú þá -líka orðið að standa fyrir rann-
sóknarréttinum hjá ungfrú Crane?”
“Já,” sagði hún ihlæjandi. “Sumir dómarar þar
eru lægnir að spyrja hélt hann áfram. pessi frú
Abner Reed myndi sóma sér vel í hvaða rétti sem
væri. Eg heyrði nokkuð af yfirheyrslunni. það var
auðheyrt að hún Ihafði kynt sér m-ál okkar vel.”
“‘Eg geri ráð -fyrir drengur minn,” svaraði frú
Brice, “að þeim -sé vel kunn-ugt um Ihagi okkar.” Hún
þagði augnablik -— “Eg var að vona, að það væri
ekki. Það lifir í sama þröngsýninu hér í þessu Ihúisi
fólkið og það gerði heima í INý-En-glands þorpunum
sem það er ættað úr. pað — það vorkennir -okkur,
Steplhen.”
“Mamma!”
“Eg Ibjóst ekki við að það væru svona margir hér
að austan. r— Eg vildi að Wlhipple hefði leiðbeint
okkur eitfhvað annað.”
“Hann hefir líklega haldið að við 'myndum
kunna best við okkur innan um Ný-Englendinga.
Eg vona að Sunnanmenn séu nærgætnari. Eg held
þeir séu -það.”
“Þeir eru mjög drembnir,” sagði móðir 'hans.
Merkilegt fólk — fæddir -höfðingjar. Þú manst ekki
eftir Randolphs fólkinu, sem við u-rðum samferða
yfir England. Það var með okkur í Hallingdean, þar
sem Nortihwell lávarður á hei'ma. pú varst svo lítill
þá. par var kornung stúl-ka sem hét Eleanor Rand-
olph, framúrskarandi falleg. Eg gleymi því aldrei
hivernig hún Ibar sig, er ihlún gekk inn í ensku -stof-
urnar. Þetta fólk heimsótti okkur seinna, þegar við
bjuggum á 'Beacon stræti í Boston. Eg -hefi heyrt að
það sé margt af vel ættuðu sunnanfólki hér í St.
Louiis,”
Lappi.
Framh. frá bls. 3
hafði nú samt verið nóg til þess að vekja eftirtekt;
Jóns, og -hann gekk á ihljóðið.
J-ón reis á fætur og kallaði ein-s hátt o-g ihann
standa yfir úlfinum með spýtu í hendinni, en augu
hans féllu því næst á Lappa þar isem að hann lá, og
sá hann þá fljótlega ihvað fyrir hafði komið. Hann
kraup nú strax niður við hlið Lappa og fór að skoða
sár han-s. Hann var bitinn nokkuð mikið á hálsinum
en þó var hann mest bitinn á framfótunum og gat
hann í h-vorguan þeirra stigið, þeir voru allir sund-
urflakandi í sárum.
Jón eris á fætur og kallaði eins átt og hann
gat til mannanna, sem að hann vis-si að ekki voru
langt í ’burtu og gat hann heyrt köll þeirra öðru
hvoru og 1-eið ekki langur tími þar til að honum var
svarað, o gað tveir menn komu eins hratt og þeir
gátu farið gegnum skóginn peir tóku svo Lappa og
báru ihann, og Jón tók son sinn o-g þeir lögðu af stað
Iheim.
Er þeir komu heim fundu þeir Margréti þar fyrir
ihún -hafði Ikomið ih-eim n-okkru áður yfirko'min af
sorg og hræðslu og svo hinni löngu göngu allá nótt-
ina fram og til -baka. En -er Ihún -sá -litla son sinn
ibreiddi hún út faðminn á móti honum, og lét Jón
Helga í faðm m-óður sinnar -og -sa-gði hann henni
svo frá Lappa. Margrét lét s-on sinn strax á gólfið
og fór til mannanna, -sem báru Lappa. H-ún grúfði
sig nú ofan yfir hann og -lagði Ihandleggina um háls-
inn á -honum og strauk honum og1 klappaði, og það
féllu tár gleði og þakklætis af augum hennar ofan
á -blóði-storkið hárið á Lappa. Svo var búið um Lappa
ein-s vel og unt var og sár han-s þvegin og bundið um
þau, og Margrét settist svo hjá honum og lét aðra
hendina hvíla á höfði Lappa, en hina hafði
hún um Iherðar litla Helga og horfði hugsi niður
fyrir fætur sér um langa stund.
Mennirnir voru sendir út aftur til þes-s að kalla
á leitarfólkið Iheim aftur, með því að skjóta af byssu
þriisvar sinnum, -og láta líða svo lítið á mil-li, sem
að öllum hafði verið sagt áður en að þeir fóru af
stað að ætti að merkja það, að Helgi væri fundinn;
það var svo líka farið lengra út í skóginn og öðrum
þrem skotum skotið, lef að- vera kynni að eitthvað
af fólkinu -skyldi hafa verið Immið of langt til þess
að geta -heyrt það að heiman frá húsinu.
Lappi lifði upp frá því í mesta eftirlæti og lét
Margrét aldrei fra'mar binda hann s-vo að hann gæti
ekki verið með Helga, hann mátti vera með honum
alla tíraa, hvort sem að var úti -eða inni, án þess að
væri nokkurn tíma talað um að Helga gæti stafað
hætta af honum. 0g Jón talaði aldrei um það vnelr
að ibest væri að fara að lóga honum Lappa, og fékk
Lappi að verða ellidauður.
Gamli Helgi sat oft og horfði brosandi á er hann
sá Margréti vera að -strjúka og klappa Lappa en hvað
-hann hefir hugsað er ekki gott að segja.
Tveim árum seinna létu þau taka mynd af Lappa
og -Helga sitjandi -saman með dauðan úlf liggjandi
ska'mt frá þeim, og síðar meir Iétu þau stækka hana
og hengdu -hana upp í húsið sitt, og var Margrét alla
tíma tilibulin að -segja öllum, s-em komu þangað,-'
söguna af Lappa. ,
Th.
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Co-operative Dairies
LIMITED