Lögberg - 14.08.1924, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG, 1* IMTUDAGINN, 14. ÁGÚIST. 1924.
Hættulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
VIII. KAPITULI.
Bellegarde. I
Ungfrú Virginía Carvel kom niður dyratröpp-
urnar í reiðbúningi. Ned, sem hafði Ibeðið á götunni
fyrir framan húsið með hestana, rétti út hendina
með mestu auðmýkt, meðan hin unga Ihúsmóðir hans
snaraði sér upp í sððulinn á Tófu. Húu reið á undan
upp götuna og lét þjónin koma á eftir á svarta Cal-
houn, og nágrannarnir dáðust að henni. Þeir opnuðu
gluggana og veifuðu til hennar með vasaklútum;
en Virginía heit saman vörunuim og horfði heint
fram undan sér. Hún var á leiðinni til þess að finna
Russels stúlkurnar, sem dvöldu nú á Ibúgarði föður
síns við Bellefontaine veginn, og ferðin var einkum
til þess gerð, að hún gæti látið í ljósi við þær, öbeit
sína á vissum Yankee uppskafningi. Hún hafði sagt
önnu Brismade og Eugenie Rénualt meiningu sína
um hann daginn áður.
Þetta voru síðustu sumardagarnir, timinn, er
náttúran klæðist í gull og purpura. Fyrstu frost-
næturnar voru liðnar. Býflugurnar flugu aftur suð-
andi undir þakbrúnunum og undruðust yfir il'minum
sem var í loftinu. Systurnar báðar, Lóa og Emilía
Rusisel sátu við sauma sín?Tí hreiðu dyrunum, sem
stóðu opnar, 'þegar Virginía fór af baki við hesta-
eteininn.
“Ó, hvað eg er fegin að sjá þig, Jinny!” hróp-
aði Lóa Russell.
“Hér er Elísa Saint Simon frá New Orleans. Þú
verður að vera hér í allan dag og í nótt.“
“Eg get iþað ekki, Lóa,” sagði Virginía og tók
ihálf óþolinmóðlega við blíðuatlotunum frá ungfrú
Ruissell. Henni þótti miður, að finna þarna ókunn-
ugan gest. ‘Eg kom hara till þess að láta ykkur vita
að eg ætla að Ihalda afmælisveislu eftir fáeinar vik-
ur. Þið megið ekki láta þið hregðast að koma og
að koma með gestinn með ykkur.”
Virginía tók beislistaumana úr höndunum á
Ned, og það kom ólundarsvipur á andlitið á ungfrú
Russell.
“Þú ætlar þó> ekki að fara?” sagði hún.
“Jú, eg ætla til Bellegarde og þar ætla eg að
verða við miðdegisverð,” svaraði Virginía.
fEn klukkan er eikki nema tíu. Og heyrðu Jinny.’
MJá”
“Það er ungur maður nýkominn til ibæjarins, og
það er isagt, að hann sé bara mjög myndarlegur —
ekki beinlínis fríður en eitthvað '■vo einbeittur á
svip — þú skilur.”
“Hann er andstyggilegur!” hrópaði Virginla.
“Hann er Yankee.”
“Hvernig veiztu það?” spurðu systurnar báðar í
einu.
‘1Og hann er meisti ruddi,” sagði Virginía.
“En hvernig veilstu það, Jinny?”
“Hann er uppskafningur.”
“Nú, en það er sagt að hann sé af ágætri ætt í
Boston.“
‘ÍÞar eru engar góðar ættir,” svaraði Virginía
með áherslu um leið og ihún tók sundur Ibeislistaum-
ana. “Hann ihefir sannað það. Hver hefir nokkurn
tíma Iheyrt getið um góða Yankee-ætt?’
“En ihvað ihefir ihann gert á hluta þinn?” spurði
Lóa, sem var vanalega fljót að sjá ihvar fiskur lægi
undir steini.
Virginía leit snöggvast á gestinn. Gremja henn-
ar var of mikil til þess að hún gæti byrgt ihana inni.
Munið þið eftir henni Hester, sem herra Ben-
bow <áfti, stúlkur? það var hún, sem mig langaði
áltaf'svo mikið að eiga. Hún var seld á uppboði í gær.
Pabbi og eg gengum framhjá með Clarence rétt þegar
átti að fara að bjóða hana upp. Við gengum yfirum
strætið að dómlhúsinu til þesis að sjá hvað um væri
að vera. Og þá stóð þessi myndarlegi Yankee ykkar
þar fyrir utan mannjöldann. Eg er alveg viss um,
að hann ,sá mig rétt eins vel og eg'sé þig núna, Lóa
Russell.”
“Nú var það furða þó hann sæi þig?’ sagði
Lóa ísmeygilega.
Virginía lét sem ihún heyrði þetta ekíki.
Hann heyrði mig biðja palbba um að kaupa hana,
hann heyrði Clarence segja, að hann skyldi bjóða
í hana fyrir mig. Eg er vi&s um að hann heyrði það.
Og samt fer hann og býður (á móti Clarence og kaup-
ir hana sjálfur. Heldur þú að nokkur heiðarlegur
maður hefði gert það?”
“Hann keypti hana isjálfur.” hrópaði ungfrú
Russell alveg forviða. “Eg ihélt að allir í Boston væru
á móti þrælahaldi.” , (
“Svo gaf hann henni frelsí,” sagði ungftú Car-
vel með fyrirlitningu. “Wihipple dómari gekki í á-
byrgð fyrir hana í dag.”
“Nei, en hvað mig langar til að sjá hann!” sagði
ungfrú Russell. ‘tBjóddu honum í afmælisveisluna
þína, Virginía.”
“Læturðu þér detta í hug að eg vilji hafa hann
í mínum húsum?”
Ungfrú %u'ssell, sem líka þorði að segja mein-
ingu sina, mælti:
“Eg get ekki séð hvað er á móti því. Þú býður
Whipple dómara til miðdegisverðar á hverjum
sunnudegi, og hann er á móti þrælahaldi.”
Virginía setti á sig þykkjusvip.
"Whipple dómari hefir aldrei móðgað mig,”
sagði hún hátíðlega.
Ungfrú Rusisell gat ekkj varist hlátri. Virginía
steig á bak og þeysti burt, þrátt fyrir bænir vin-
stúlku sinnar um fyrirgefningu. Þær sáu til hennar
þar sem hún beygði norður eftir Bellefontaine veg-
inum.
Eftir nokkra Istund huldi skógurinn ána sem Iá
glampandi eins og silfurband fyrir neðan, sjónum
hennar. Virginía stýrði Tófu inn á milli tveggja
stöpla, sem sýndu hvar leiðin lá heim að hermili
frænku hennar. Eftír hálfrar mílu reið gegnum
svalan skóginn, þar sem svört moldin þeyttist í
kögglum úr hófunum á Tófu, var 'hún komin heim
að húsi Colfax fjölskyldunnar, Bellegarde, sem stóð
fyrir ofan lága aflíðandi brekku. Bak við ihúsið var
aldingarður, þar 'sem iblá vínber iþornuðu á vínvið-
iHann gekk á eftir henni alveg forviða. Hún gekk
gegnum garðV'nn, meðfram girðingunni, og kjom
loks að sumailhúsi, sem stóð á ofurlítiili hæð í skóg-
aibrúninni. Þar isettist hún þegjandi niður á Ibekk.
Hann settist niður á annan bekk á móti henni og
teygði ólundarlega fram fæturnar.”
“Eg er orðinn þreyttur á því að reyna að þókn-
ast þér,” sagði hann. “Eg .hefi verið heimskingi. Þér
stendur alveg á sama um mig. Það var alt ágætt
meðan eg var yngri og þegar þú hafðir engan annan
til þess að ríða út með þér eða stökkva ofan af
hlöðuþakinu þér til skemtunar, ungfrú góð. En nú
er annað uppi á teningnum síðan Tom Ohatherwood
og Jack Brinsmade og Russells strákarnir fóru að
elta þig. Eg heldi að það sé best að eg fari til Kans-
as. Það er hægt að skjóta Yankees í Kansas.”
Hann sá hana ekki brosa, því hann sat og ihorfði
niður á tærnar á sér.
“Max,” sagði hún alt í einu, Iþví tekurðu þér
ekki eitthvað fyrir hendur? Því vinnurðu ekki?”
sjálfum þér áður en þú getur vonast eftir að stjórna
öðrum.”
‘lEn það er útgert um það,” sagði ihann, “og
hefir verið síðan við lékum ökkur saman fyrir
mörgum árum!”
“Það skal enginn gera út um þær sakir fyrir
mig,” svaraði Virginía viðstöðulaust. “Og mér þætti
ekki ólíklegt, að þú vildir geta þakkað þér sjálfum
það að einhverju leyti.”
“Jinny!”
Hún vék sér aftur undan Ihonum með því að
Ihlaupa út úr sumarhúsinu. Hindin frísaði af ótta
og ihvarf inn í skóginn. Virginía veifaði til hans hend-
inni og ihljóp heim að ihúsin'u. Þegar hún var rétt
komin að dyrunum, rakst hún á frænku sína.
Frú Oolfax var fögur kona. Hún ihafði verið
fögur, þegar Addison Colfax giftist henni nítján ára
gamalli í Kentucky og hún var enn fögur, þótt hún
væri orðin fjörutíu og þriggja ára gömul. Ef til
vill á einhver bágt með að trúa þessari staðhæfingu
og vill fá sannanir fyrir því, að það sé ekki farið hér
eftir sögusögn einhvers gamals elskhuga hennar,
sem lifir á endurminningum um liðna daga.
Það eru til einar tuttugu gamlar ljósmyndir af
frú Oolfax; og hvað sem máluðum andlits'myndum
líður, þá er það víst að þessar gömlu ljósmyndir eru
ekki fallegri en fyrirmyndir þeirra. Allir vissu að
hún var fögur, og allir vissu að ihún var dóttir ráðs-
mannsins hjá gamla Colfax dómara. Addison Colfax
hefði ekki strokið burt með hana, ef hún hefði ekki
verið falleg; það eitt er alveg víst. Hann dó ög
skildi hana eftir auðuga ekkju, þegar hún var
tuttugu og fim'm ára. Hún gerðist þá húsfreyja á
búgarði, scm hann hafði keypt við Bellefontaine
veginn skamt frá 'St. Louis. Þegar frú Colfax var ekkl
að skemat sér á baðstöðunum 1 Virginíu, var venju-
lega glatt á ihjalla í Bellegarde.
argreinunum, Og þar fyrir aftan voru stórir, gul-
bleikir akrar ,sem höfðu verið slegnir. Silfurgrár
reykur úr gufubát á ánni ihékk í svejgum í loftinu.
Ungur svertingi var að þvo gólfið í Ibreiðu veggsvöl-
unum, en bann hætti og rétti sig upp, er Ihann sá
ptúlkuna koma ríðandi.
“Hvar er húsmóðir þín, Sambo?”
“Sem eg er lifandi maður, ungfrú Jinny, þá var
hún hér fyrir dálítilli stundu.”
“Farðu og sæktu hana, húðailetinginn þinn!”
sagði Ned reiður. “Ertu ekki betur uppalinn en það
að þú Stendur hér gapandi,”
Sambó ætlaði að fara að h'lýða skipuninni, er
Virginía kallaði á hann aftur.
“Hvar er Clarence?”
“Ungi herrann? Eg skal sækja hann, ungfrú
Jinny. Hann var rétt að koma Iheim frá því að skoða
brokkhestinn sem hann ætlaði að ríða í kappreið-
unum næstu viku.
Ned, sem var búinn að Ibinda Calhoun og hélt í
ibeizlið hjá húsmóður minni, lét fyrirlitningu sína
ótvíræðlega í ljós. Hann hafði verið veðreiðamaður
fyrir Carvel ofursta á yngri árum sínum.
“Og svei!” sagði hann.” Eg var að vona að eg
yrði dauður, Jinny, áður en að herramaður ætti
brokkhest. Það hæfa engir hestar nema stökkhestar
iherramönnum.”
“Ned,” sagði Virginía, “eftir tvær vikur verð
eg átján ára, og þann dag verður þú að gera svo
vel og byrja að kalla mig ungfrú Jinny.”
Ned Ihorfði á hana eins og ihann vissi ekki hvað-
an á sig stóð veðrið.
“Hefi eg ekki altaf litið eftir þér, Jinny? Var
eg ekki vanur að koma upp og Ihugga þig, þegar að
mamma þín réði ekkert við þig? Hefi eg ek&i mat-
reitt fyrir þig og fylgt iþér alstaðar síðan eg hætti
að vinna verðlaun fyrir pabba þinn í kappreiðun-
um? Er eg ekki einn af fjölskyldunni? Og samtbiður
þú mig að kalla þig ungfrú Jinny?”
“Þú hefir haft nógu mikið sjálfræði,” svaraði
hún. “Viku eftir daginn á morgun áttu að byrja að
kalla mig ungfrú Jinny.”
“Eg skal segja þér nokkuð,” sagði ihann gletnis-
lega og lagði áherslu á orðin, “eg skal kalla þig
ungfrú Jinny, ef þú kallar mig herra Johnson, herra
Johnson — mundu nú það — herra Joíhnson.”
“Eg skal muna það,” sagði hún. “Ned, viltu
verða frjáls?” spurði hún skyndilega. S
Svertinginn ihrökk við.
“Hversvegna spyrðu mig að því, Jinny?”
“Hester, sem var hjá Benbow er frjáls.”
“Hver gaf henni frelsi?”
Virginía roðnaði. “Andstyggilegur Yankee upp-
skafningur, sem er kominn hingað til þess að
blanda sér inn í það, sem hann varðar ekkert um.
Eg vildi ná í Hester, Ned. Og þú skyldir hafa feng-
ið hana fyrir konu, ef þú Ihefðir hagað þér sæmilega.
Ned hló vandræðalega.
“Eg held að eg sé of gamall handa Hester,”
sagði hann, og ibætti svo við með dirfsku, isem var
sprottin af kunnugleika: “Það er engin ástæða til
þess að eg geti ekki gifst Ihenni nú.”
Virginía istökk skyndilega niður úr söðlinum án
hjálpar hans.
“Þetta er nóg, Ned,” isagði hún og gekk heim
að húsinu.
“Jinny, ungfrú Jinny!” kallaði hann á eftir
henni í auðmjúkum róm.
“Hvað?”
“Eg Ihefi séð þennan unga herra, ungfrú Jinny,
og svei mér ef hann er nokkra minstu vitund líkur
Yankee —”
“’1Ned,” sagði Virginía í iströngum róm, “langar
þig til þess að fara aftur að fást við matreiðslu?”
Hann gugnaði. “Nei, í guðanna bænum, það vil
eg ekki. Eg meinti ekkert með því sem eg sagði.”
Hún snéri sér við, gretti sig og beit á vörina.
Þegar ihún kom fyrir hornið á veggsvölunirm rakst
hún á frænda sinn, sem líka var í reiðfatnaði og
með spora á fótunum. Hann rétti fram hendurnar
og ætlaði að grípa ihana, en hún vék sér undan.
“Hvað — hvað gengur að þér, Jinny? hrópaði
hann.
“Ekkert Max”. Hún nefndi ihann oft þessu nafni
því miðnafn hans var Maxwell. “En þú hefir engan
rétt til þes's að gera þetta.”
“Gera hvað?” sagði Clarence og gretti sig.
^1Þú veizt hvað eg á við,” sagði Virginía. “Hvar
er Lillian frænka?”
“Og því befi eg ekki rétt til þess?” spurði hann
og iskeytti ekkert spurningu hennar.
“Af Iþví þú ihefir það ekki nema eg vilji það og
eg vil það ekki.”
“Ertu enn reið við mig? Það var eldki mér að
kenna. Comyn frændi dreif mig burt. Þú hefðir
fengið stúlkuna, Jinny, þó að hún hefði kostað mig
aleigu ’mína.”
“Þú hefir drukkið í dag, Max,’ sagði Virginía.
“Bara eitt glas eða svo af wthiskeyblðndu. Eg
reið yfir að kappreiðarsvæðinu til þess að sjá nýja
brokkhestinn. Eg kalla hann "ísfuglinn,” Jinny ”
hélt .hann áfram fullur af áhuga. “Og hann er alveg
viss með að vinna í kappreiðinni.”
Hún settist niður á trðppurnar, sem láu upp á
veggsvalirnar, krösslagði hnén og studdí hönd
undir kinn. Loftið var þrungið af ilm af vínberjum
og ihausbblómum í garðinum, og blá móða hékk yfir
bö&kum Illinois árinnar.
“Þú lofaðir mér því Max, að drekka ekki svon*
mikið.’
“Og eg hefi ekki drukkið-mikið, Jinny, sem eg er
lifandi maður,” svaraði hann. “En eg hitti gamla
Sparks í veitingahúsinu, og hann fór að tala um
hesta, og eg gat ekki komist undan honum.”
“Og þú varst ekki nógu mikill maður til þess
að neita,” isagði hún með fyrirlitningu.
“Æ, Jinny úr því að maður er iheldri maður,
þá verður maður að sýnalþað. Eg er enginn Yankee.
Virginía svaraði þessu engu fyrst, svo sagði hún
án þess að hreyfa sig: “Það væri ef til vill eitthvað
í þig varið, ef þú værir Yankee.”
“Virginía!”
flfíún svaraði engu, Iheldur sat og starði í áttina
til árinnar. Hann fór að ganga hratt fram og aftur
irm veggsvalirnar.
"Eg skal segja þér nokkuð, Jinny,” sagði hann
og nam staðar hjá ihenni, “það er sumt, isem þér leyf-
ist ekki að isegja við mig, jafnvel ekki í gamni.”
Virginía stóð upp, veifaði svipunni og gekk nið-
ur tröppurnar. Láttu ekki eins og kjáni, Max.
Colfax gerði hringsveifju með hendinni.
“Hér eru tólf hundruð ekrur til að líta eftir og
fáeinir Niggarar. Það er nóg fyrir mann í minni
stöðu.”
“Ja, svei!” hrópaði frænka hans. Lillian frænka
fæst ekki við búskap til þess að hafa nokkuð upp
úr honum. Ef hún gerði það, þá yrðir þú að hætta
býsna fljótt að eyða eins og þú gerir.”
“Eg lít yfir allar skýrslurnar hjá Pompey. Eg
vinn rétt einls mikið og forfeður mínir,” svaraði
Clarence reiður.
“Við hvað áttu?” spurði frændi hennar.
“Við höfum verið höfðingjar of legni.”
Pilturinn rétti úr sér og istóð upp. Dramb og
einþykni margra kynslóða stóðu i andliti hans, sem
var einkar frítt. Og andlitið bar vott um fleira.
Drættirnir kringum munninn, sýndu nautna til-
hneigingu.
“Hvað hefir líf þitt verið fram að þessu?” hélt
hún áfram og bar ört á. “Ekkert nema hanaöt og
hestar, kappreiðar, billjardleikir og letilíf í Virg-
inía Springs og áflog við aðra stráka. Hvað kantu?
Þú vildir ekki fara í skóla; þú vildir ekki le'sa lög.
Þú ert ekki sendilbréfsfær; þú veist ekkert í sögu
landsins. Hvað geturðu gert?”
“Eg kann að ríða og berjast,” sagði hann. “Eg
get farið á morgun til New Oleans og komist í leið-
angur Walkers til Nicaragua. Við verðum að berj-
alst við Norðanmenn og isigra þá, annars taka þeir
Kansas frá okkur áður en við vitum af.”
Augu Virginíu leiftruðu.
‘IManstu eftir því Jinny,” Ihrópaði hann, “þegar
þelssir hollensku dónar voru að stríða þér og önnu
á veginum einu sinni fyrir löngu, og Bert Russell og
Jack og eg komum þar að? Við Ibörðum þá Jinny.
Og annað augað á mér var stokkbólgið og þú varst
að þvo það hér úr kölcfu vatni; og svo var einn
ihnappur Islitinn af mér, og þú taldir þá sem eftir
voru.”
Hún hló, gekk yfir til hans og settist niður
hjá honum og málrómur hennar breyttist.
“Geturðu ekki s&cilið það, Max? Ef þú bara vildir
taka iþér eitthvað fyrir hendur. Það er þessvegna að
•Norðanmenn vinna sigur á okkur. Ef þú færir og
lærðir að sjóða saman járn, eða að byggja brýr eða
járnbrautir. Eða ef þú vildir læra verslun — færir
og byrjaðir að vinna í búðinni hjá pabba.”
“Þú kærir þig ekkert um mig eins og eg er.”
“Jinny.’ hrópaði frænka hennar, “en hvað þú
gerðir mig hrædda. Hvað er um að vera?”
“Ekkert”, sagði Virginía.
“Hún neitaði að kyssa mig,” sagði Clarence í
hálfgerðu gamni en þó með nokkurri gremju.
Frú Colfax hló hreimfagran hlátur. Hún tók
•með hvítu höndunum um kinnarnar á frænku sinnl,
kysti hana og horfði framan í hana þangað til
Virginía roðnaði.
“Það veit sá, sem alt veit, Jinny, að þú ert
falleg,’ sagði hún. “Eg hefi ekfici veitt því verulega
eftirtekt fyr. En þú verður að gá að hörundinu. Þú
ert ákaflega sólbrend og þú lætur hárið blása um
alt andlitið á þér. Það er mesti skrælingjaháttur
af þér að hafa ekki grímu þegar þú ert í útreiðar-
ferðum. Pabbi þinn lítur ekiki eftir þér eins og hann
ætti að gera. Eg skyldi bjóða þér að bíða eftir dans-
inum í kvöld ef skinnið á þér væri hvítt en ekki
rautt. Þú ert nógu gömul til að hafa vit á þessu,
Virginía. Herra Vane ætlaði að koma akandi hingað
til miðdagsverðar. Hefir þú séð til hans, Clarence?”
“Nei, mamrna.”
vHann er svo iskrítinn og hann ficemur vanalega
með sætindi. Það er eg vias um að eg drepst úr
leiðindum fyrir kvöldverðartíma.” Hún settist með
regingssvip við end'ann á borðinu og þjónninn tók
lokið af súpuskál úr silfri, sem stóð fyrir framan
hana. ‘iGetur þú ekki sagt eitthvað skemtilegt,
Jinny? Á eg að þurfa að hlusta á Clarence tala um
hesta annan klukkutfma til? Viltu súpu? Segðu mér
eittvert slúður.”
“Hversvegna hlustarðu á þetta hrossatal í
Clarence? Því læturðu hann ekki fara að vinna?”
“Hamingja^i hjálpi okkur!” sagði frú Colfax
hlæjandi. “Hvað ætli að hann gæti gert?”
“Það er nú einmitt það sem að er,“ sagði Virg-
inía. Hann hefir ekficert alvarlegt áform.”
Clarence var ólundarlegur á svip; og móðir
hans tók ihans málistað, eins og hún var vön.
“Hvernig getuir þér dottið þetta í hug, Jinny.
Hann þarf að líta eftir búinu hér, sem er verk, sem
hæfir manni af góðum ættum. Það er það sem þeir
gera í Virginíu.”
“Já”, sagði Virginía með fyrirlitningu, “hér í
Suðurríkjunum eru allir höfðingjar. Hvað vitum við
um verzlun og það að nota auðsuppsprettur lands-
4ins? Ekki noilckurn skapaðan hlut.”
“Eg fæ höfuðverk af að ihlusta á þig, góða mín,”
sagði frænka Ihennar. “Hvar færðu þessar hug-
myndir.
-o-
RJOMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Co-operative Dairies
LIMITED
“Eg vislsi að þú myndir misskilja mig,” isvaraði
hún með ákefð. “Það er einmitt vegna þess að mér
þykir vænt um þig, að eg vil að þú verðir mikill-
maður. Þú hugsar of mikið um iskemtanir, Max, of
mikið um hesta. Þú ant Suðurríkjunum, en þú hugs-
ar of lítið um það, hvernig eigi að ibjarga iþeim. Ef
það skyldi verða af stríði, þá þurfum við menn eins
og Rðbert Lee, sem hér var. Hann var maðurj sem
gat látið öll öfl jarðar vinna fyrir sig.”
Clarence þagði nokkra stund og var Ólundarleg-
ur.
“Eg hefi ávalt ætlað mér að taka þátt í stjórn-
málum einis og faðir minn gerði,’ sagði ihann að
lokum.
“Þá —” byrjaði Virginía, en hætti við.
“Þá, Ihvað?” sagði hann.
“Þá — verður þú að lesa lög.”
“Hann leit á hana rannsóknaraugum. Hún horfði
á hann á móti og pressaði varirnar fast saman. Svo
hló Ihann.
“Þú fyrirgefur víst aldrei þpssum Norðanmanni,
Brice, Virginía.”
“Egskal aldrei fyrirgefa neinum Norðanmanni, ?
svaraði hún fljótt. “iEn við erum ekki að tala um
hann. Eg er að hugsa um Suðurríkin og þig.”
Hann 'laut fast niður að henni, en hún færðist
undan og fór yfir á hinn bekkýin.
“Hversvegna ekki?” sagði hann.
"Þú verður fyrst að sýna að þú sért maður.”
Hann mundi eftir þessu langa lengi. Þarna var
víngarðurinn og ibleikir, slegnir akrarnir; áin rann
framhjá með þungu, hægu afli, og gufubáturinn
blés hægt og seint. Hind kom hlaupandi út úr
skóginum og nam staðar með uppreist ihöfuð ekki
meira en svo seim tuttugu fet frá þeim.
“Og þá ætlar þú að giftast mér, Jinny,’ sagði
hann loksins.
“Maður verður að sjá hvört þú getur stjórnar
“Já, það er nú einmitt það sem að er,” sagði
Virginía.