Lögberg - 28.08.1924, Blaðsíða 3

LöGBERG FIMTUDAGINN.
28. AGÚST 1924.
Bls. 3

mijcaigMBiiKiigagHiaigag^^
SÓLSKIN
iaasiBasji
«g®SS©KiS!0-S.B
ragisTSMSMsllglíaíSliSM'aisMISllsllKKISMSliaiSKD^^
SANNLEIKURINN ER SAGNA BESTUR.
Drengur nolckur suður í Persíalandi, að nafni
A'bdúLRadír, ráfaði jafnan einnsaman úti á ivíða
vangi. var ihann þá einatt að velta fyrir sér, (hversu
margir og furðulegir hlutir væru til í heimi; einn-
ig hugsaði hann um hiSa æðstu veru, er 'skapað
hefði hluti þessa. Stundum hitti hann ferðamenn á
leið til toorgarinnar Mekka í Aratoíu; sðgðu þeir
honum frá spámanninum Múhameð, sem var Iborinn
þar og toarnfæddur, hafði hann kent þeim hvernig
iþeir ættu að dýrka guð réttilega. Abdúl-Radír lang-
aði nú meir og meir til að geta lesið hin helgu rit
um skapara heimsins, til að geta Iheyrt vitra menn
þýða þau og útlista og til iþess einihverntíma að geta
orðið fræðari mannanna. Einu sinni sagði hann við
móður sína, er nýlega var orðin ekkja, að eina ósk-
in sín væri siú að helga guði líf sitt? og ferðast til
Bagdad til að fá þekkingu á guði o,g nema guðleg
fræði. Móðir hans grét fögrum tárum en mælti-þó
ekki á móti áformi hans; hún tók 80' gullpeninga upp
úr touddu ;sinni og sagði: Þetta er nú allur föður.
arfurinn, en af því þú átt bróður, getur þú ekki
fengið nema Ihelminginn. Hún fékik honum nú arf-
inn og sagði: Fyrst þú ætlar nú að skilja við mlg,
þá skaltu vinna mér eið, að segja’ aldrei nema hið
sanna. Hann játti því en móðir ihans kvaddi hann á
þessa leið.: Vertu nú sæll sonur minn, guð veri með
þér, við hittum'st ekki fyir en á dómsdegi.
Abdúl-Radír flýtti nú ferð sinni; slóst ihann I
för með mörgum ferðamönnum, er áttu samleið við
hann; en spölkorn frá toorginni Hamadan réðust á
þá 'stigamenn, þeir menn voru arafoiskir^ 60 í hóp,
allir saman ríðandi. Einn af stigamönnum þessum
spurði Albdúl-Radír hversp imikla peninga hann
hefði á sér? Eg ‘hefi, svaraði Ihann, 40' gullpeninga,
þeir eru saumaðir í skyrtuna m’ína. Ræninginn, sem
ekki var vanur við slíka hreinskilni, réði sér ekki
fyrir hlátri, og hugsaði að drengurinn væri að gabba
sig. Þá kom annar ræningi til hans og spurði: Hvað
ihefir þú á þér? Atodúl-Radír svaraði á sömu leið,
en ræninginn reiddist, barði hann og sagði: Ertu að
stríða mér strákur? Skömmu síðar var farið með
Abdúl-Radír upp á hól nokkurn, hvar stigamanna-
foginginn skifti ránsfénu. Foringinn spurði hann nú
á þessa leið: Þú munt ekki hafa neitt á þér dengur
litli? Jú, eg er búinn að segja tweimur af mönnum
þínum að eg hefi 40 gullpeninga, er svo vandlega
eru saumaðir í fötin mín, að varla mundi nokkur
maður finna, er eigi af vissi. Forlnginn skipaði að
•spretta skyldi í sundur fötum hans, og að því toúnu
fundust peningarnir.
Stigamannaforingjan furðaði mjög og mælti:
Hvað kemur til að þú er svo fús til að láta það
uppskátt, sem vandlega er hulið? Atodúl-Radír svar-
aði: þaf toer til þes's, að eg vil efna heit það, er eg
gjörði móður minni, eg lofaði henni að segja aldrei
nema sa'tt. Drengur minn^ sagði foringinn, en Ihvað
eg svo gamll maður get verið skeytihgarlaus um
skyldur þær, sem guð hefir boðið mér að rækja, þar
sem þú svo ungur lætur svo mikla skyldurækt í ljósi
við móður þína,
%
Svo þótti stigamanni mikils umvert um sann.
sögli Atodúl-Radír, að hann eftir istunda þðgn, tók
svo til máls. ’.Réttu mér hönd þína drengur góður,
að eg megi sverja þér yðran og afturhvarf. Flestir
af ræingjunum komust svo við af atburði þessum,
að þeir sögðu: Einis og þú Ihefir verið foirngi vor og
leiðtogi á lastanna vegi, eihs skaltu vera það á
vegi dygðanna. Jafnskjótt skiluðu þeir að dæmi for-
ingja síns ránsfénu aftur, og unnu drengnum dýra
eiða, að héðan í frá skyldu þeir hætta öllum ránskap
og toyrja nýtt líferni.
lEn Abdúl-Radír hélt áfram ferð sinni til Bagd-
ad; varð hann mikill maður • g vitur, og nafntogaður
um alt Persíaland.
MANNAST.
\ .
lEnskur formaður nokkur, Jón Rikardsson, var
einu sinni á sjó í ofsaveðri miklu. Frakkneskt skip
varð honum samferða, og var ekki langt toil á milli
þeirra. Liðlanga nóttina varð Jón að hafast við með
mönnum sínum sem toest Ihann mátti, því stormurinn
og illviðrið ætluðu að liða alt í sundur; loksins
komst hann þegar morgna tók upp undir land, og
lagði skipinu til hafnar við toorgina Danzig. Að því
toúnu sá ihann að franska skipið barst á á sandrifi
nokkru, og sá hann ekki annað fyrir en að skipverjar
sem voru 16 að tölu, myndu þá og þegar drukna, og
þótti honum sárt að verða sjá á dauða þeirra. Hann
fór þegar á fund við formann nokkurn, er lá á höfn-
inni við atkeri, skamt frá honum, og bað hann að
bjarga Frökkum úr lífsháskanum, því sjálfur væri
hann og menn sínir s<vo lúnir og máttfarnir af sjó-
volkinu og hrakningum um nóttina, að þeir bæru ekki
traust til þess.
En formaðurinn, sem hann leitaði hjálpar til,
var einn arf þeim, sem ekkert bítur á, og eru tregir að
hjálpa náunga sínum, einkum að stofna sér í hættu
hans vegna. Hann færðist undan með ihægð, og
tldi öll vandkvæði á að tojarga skiptorotsmönnum,
því slíkt væri sagði hann að stofna sér í opinn dauð,
an, og fæði til allar þær ástæður fyrir máli sínu„
er slíkir menn eru vanir að hafa á greiðum höndum,
þegar einhverjum liggur á. Þegar enginn kostur var
á nokkurri hjálp, bað Jón aðeins um toátinn (hans, því
hann var bæði stærri og sterkari en sá, er Jón átti,
en toátnum vildi 'hann ekki að 'heldur hætta, þó 16
manna líf vru í veði. Guð fyrirgefi yður ómiskun-
semina, sagði Jón, og fór með þungu skapi svo bú-
inn.
Þegar hann var kominn aftur á skip sitt, safn.
aði hann öllum hásetunum saman, og talaði til þeirra
á þessa leið: Brietar, þið vitið að hér er um 16 manna
líf að tefla, og enginm vill tojarga þeim nema við;
hafið þig ennþá hug og dug til að leggja það á ihættu
með mér að taka þá á bátinn okkar?
Já, formaður góður, isögðu skipverjar í einu
hljóði, stukku þegar 8 út í bátinn með Jóni, og
komust klaklaust, þó glæfraför væri, út að strand-
aða skipinu.
Þeir gátu nú ekki tekið alla skipverja í einu,
því báturinn var lítill og sjávarrótið ógurlegt, voru
•þeir því fluttir á land í þremur ferðum, og var 'það
hin mesta þraut og mannhætta. Eigi mátti vita hivort
skiptorotsmönnumj fanst meira um lífgjöfina eða
Bretum að vita sig hafa sýnt slíkan drengsikap.
Á meðal skipbrotsmanna var kaupmaður nokkur
frá Smyrna, hann var maður auðugur að fé, og hafðr
mikla kaupverslun í Danzig. Daginn eftir fór ihann
fram á skip til Jóns Rikardssonar og hafði með sér
þúsund pund stérling, og gaf honum, en Jón skorað-
ist undan að veita þeim vitöku, og 'safði við kaup-
manninn: Eigðu peninga þína sjálfur, eg bjargaðl
þér af því að |þú ert náungi minn en ekki í því skyni
að vinna til launa. Komist eg einhverntíma í líkan
háslka og sértu nær.staddur, þá gjörðu mér ihið sama.
Þess er eg fú's, 'svaraði kaupmaður, en þú verður að
lofa mér, að minista kosti í toráð, að sýná þér lit á
þakklæti mínu. Segðu mér fyrst, sagði Jón, hvað áttu
mikið til?
Svo mikið^ svaraði kaupmaður, að eg gæti lagt
nóg á toorð með þér og mönnum þínum æfilangt.
Kæmir þú einhverntíma til Smyrna, þá skyldi eg færa
þér sönnur á mál mitt.
Fyrst svona stendur á fyrir þér, þá get eg tekið
við peningunum, en þó með iþeim skilmála, að þú
komir með mér upp á þilfarið.
Jón kallaði nú á alla menn sína, því allir ihöfðu
þeir ihjálpað til að bjarga skipbrotsmönnum. Þessi
maður, sgaði hann, gefur ykkur þúsund pund sterl-
ing, skiftið þeim á millum ykkar; það verða 50 pund
á mann. Hásetarnir 'hikuðu sér ekki eins og formað.
urinn, og tóku við peningunum með þakklæti og ósk-
um toestu til gjafarans; en kaupmaðuinn stóð þegj-
andi hjá með hryggu toragði^ og gat ekki varist tár-
um. Jón Rikardsson undraðist þetta, komst við og
spurði kaupmanninn hversvegna hann gréti. Held-
urðu þá, sagði kaupmaðurinn að eg myndi hafa
gleymt hásetum þínum? Sjáðu til, þetta var þeim
ætlað en Ihitt þér einum; þú ert stórlátur og óvirðir
mig, er þú vilt eMci unna mér þeirrar gleði, að láta
í Ijósi þakklætistilfinning mína.
Því er ekki svo varið, mælti Jón Rikardsson, eg
hefi að eins útbýtt gjöf þinni vegna þess að eg þarf
hennar ekki við sjálfur^ og líka af því, að eg vissi,
að 'slíkt myndi koma vel mönnum mínum, er nú hafa
sýnt drengskap mikinn.
Þú leggur þá ekki á mig óvirðing? mælti kaup-
maðurinn, enganveginn, svaraði Jón. Því skyldi eg
óvirða þig svo vænan mann?
Þiggðu þá að min'sta kosti af mér hring þenna,
sagði kaupmaðurinn; en hringlurinn var margra
þúsund dala virði.
Jón ihikaði ekki við, að þiiggja hringinn, urðu
nú hásetar harla glaðir, er þeir sáu, að hinn göfug-
lyndi foringi þeirra einnig fékk gljöf til að gleðjast
af.
Kaupmaðurinn var nú allan daginn frammi á
skipi og skipverjar léku sér og 'sungu lanigt fram á
nótt.
Hinn harðgeðja formaður? sem áður er getið, og
sem lá örskamt á tourt á h'öfninni, hlaut, sér til
mesta ama, að ,sjá á gleðihátíð þessa; líka varð hann
að þola Ibfígsl og hnjóðsyrði fyrir harðneskju sína, og
skort 'á mannást; því sagan foarst nú með öllum
'smáatvikum hús úr húsi um alla toorgina, og varð
einkaumtalsefni um langan tíma, og þar sem 2 eða
fleiri sátu að víndrykkju, var þetta minni drukkið:
Lifi þeir lengi og vel, formaðurinn Jón Rikardsson
og kaupmaðurinn frá Smyrna.
DAGUR OG NÓTT.
Dagur og nótt deildu um hvort þeirra mætti sér
meir; hinn fjörugi og skrautlegi sveinn Dagurinn^
hafði upptökin að erta Nóttina, og mælti: Veslings
dimma móðir, hvað hefir þú, er geti komist í sam-
jöfnuð við isólina mína, himininn minn, tolómstrin
mín og starfsama hvíldarlausa lífið mitt? E'g endur. ,
lífga það, sem þú hefir aflífgað, svo það lifni við •
og finni til lífsins og vek upp það, sem þú svæfir.
En er þér nú alténd þakkað fyrir það sem þú vekur,
mælti hin hógværa hulutoyrgða Nótt, hlýt eg ekki I
að endurnœra það, sem þá hefir vanmegnað? og get
eg það með öðru móti en því, að láta það að mestu
leyti gleyma þér?
Eig þar á móti móðir guða og manna, tek við
öllu því, er eg fœddi, ánægðu með að hvíla í skauti
mínu, og undir eins og það snertir klæðafald minn,
gleymir það öllum þínum töfrum, og beygir höfuðið
hægt niður á við. Þá hressi eg, þá endurnæri eg sállr
þær, 'sem eru til hvíldar gengnar, með himneskri
•dögg. Augum þeim, sem vegna sólargeisla þinna, ei
voguðu að l'íta upp til himins, 8ýni eg, hin 'hulu-
ibyrgða Nótt, mergð óteljandi sóla, óteljandi mynda,
nýjar vonir, nýjar stjörnur.
í sama vetfangi snerti ihinn skröfuli Dagur mött-
ulfald hennar, þegjandi og máttvana hné Ihann sjálí.
ur niður í skaut ihennar og hvarf með öllu. En hún
sat með sfblíðri ásjónu í stjarna-möttli sínum með
stjarnadjásn á höfðinu.
—i----1—f—l—i—
9
ÞRÍR VINIR.
Trúðu engum vini fyr en þú hefir reynt hann.
Vináttan er úti iþegar ölið ©r af könnunni.
'Maður nokkur átti sér vini þrjá, tveimur af
þeim unni hann mjög en vináttu hins þriðja mat
hann að vettugi.
Einu sinni var hann stefndur á allsherjarþing, 1
þar var hann ákærður án allrar vægðar þótt hann J
væri sýkn saka. Hver ykkar, sagði hann, vill fylgja
mér og bera vitni um sakleysi mitt, eg er rægður
við konung, og er hann orðinn afarreiður við mig.
Einn af vinum hans kvaðst eigi geta fylgt hon-
um sökum annríkis; annar fylgdi honum til dyranna
á þinghúsinu, þar snéri hann heim á leið aftur, því
Ihonum stóð ótti af reiði dómarans. Hinn þriðji, er
hann hafði mimst traust á, gekk inn með íhonum,
talaði máli hans, og bar svo sköruglega vitni um sak-
leysi 'hans, að dómarinn lét Ihann lausan, og gaf hon.
um gjafir.
Þrjá vini eiga menn hér á jörðu. Hvernig haga
þeir sér þá dauðan ber að höndum, og dröttinn stefn.
ir mönnum til þings? Auðurinn, aldavinurinn þeirra,
hverfur þeim, og fylgir þeim ekki svo mikið sem á
veg. Vinir þeirra og vandamenn fylgja þeim að dyr-
um grafarinnar, og hverfa svo aftur heim til s'ín.
Hinn þriðji vinur, er þeir gleyma oftast á skeiði lífs-
ins, eru góðverkin, og einginn nema þau fylgja þeim
að hásæti dómarans, þau ganga á undan þeim, tala
máli þeirra, og fá þeim náðar og miskunnar.
EIKIN.
IMaður nokkur átti á hverjum morgni að fara til
næ'sta þorps og koma heim aftur á kvöldin. Vegurinn
var langur og sumistaðar upp í móti, en sumstaðar
var hann undanhallandi, og þegar sólin skein heitt,
var það ekkert gaman að ganga 'þenna veg. Á miðri
leiðinni, þar sem hálendast var, stóð gömul eik, lim-
mikil og laufrík; í skugga ihennar var göngumaður-
inn vanur að Ihvíla isig undir helming vegarins, sem
eftir var. Löngum sat hann undir eikinni þegar regn-
ið dundi úr IJoftinu, honum þótti svo vænt um eik-
ina, að hann h^akkaði til að sjá hana álengdar. Eitt
kvöld í miklum ihita, lagðist hann dauðlúinn undir
eikina, og þegar hann smámsaman fann, ihversu
ihann afþreyttist, sagði hann við sjálfan sig: Guð er
þó góður, að hafa skapað blesisaða eikina þá arna:
í skugga hennar hefir hann toúið mönnumi hvíld og
hæli. Hún skýtur greinum sínum út á allar hliðar,
og lauflblöðunum stráir ihún á jörðina, til þess að ljá
oss mjúka sæng; á ári toverju lifna grænu tolöðin
toennar, er gleðja oiss með ylm sínum og fegurð;
fuglarnir 'kvaka í toppinum, og söngur þeirra svæfir
hrygðir vorar og hugarangur. Eikin er vottur sþekl
i Guðs og gæðsku.
Morguninn eftir, þegar hann fór að heiman, var
veður mjúkt og glatt, því stormuri mjjkiíl (hafðti'
hreýisað loftið um nóttina. Hann hélt nú áfram leið-
ar sinnar, en alt í einu nemur hann staðar á veg-
inium og verður óttasleginn. Eikin var horfin! —
Hann gkundar þangað, sem eikin átti að vera og sér.
vegsummerki þess, er óveðrið hafði gjört um nóttina.
Ógurlegt reiðarslag hafði klofið sundur eikina, og
hinar fögru forsælubjóðandi greinar lágu endilang-
ar umhverfis á jörðinni. Svört rák í eikahbolnum
sýndi hvar eldingin ihafði lent í hana; margar minni
eikur voru líka brotnar, og lágu víða á dreif. Ferða-
maðurinn fórnaði höndum til himins, og sagði: Þetta
er vottur guðs almættis, en hann gat þó ekki tára
bundist, því eikin var afmáð.
Það bar til, að jarðeigandinn kom til að skoða
eikina, og sá hann að tilmargs mátti Ihafa klofning-
ana og igreinarnar; hann ásetti sér þesisvegna að
láta smíða nýjan prédikunarstól úr viðnum handa
sóknar kirkjunni, því gamli stóllinn var orðinn svo
fornfálegur; nokkuð af viðnum gaf hann til þess
að toyggja úr nýjan skóla, og mjóu greinunum og
rótunum, gem voru 'hinn toesti eldiviður, skifti Ihann
um veturnætur milli fátæklinganna í sveitinni. Þeg.
ar nú veturinn igekk að með frostum og snjóum,
Iheyrði göngumaðurinn margan fátækan gleðjast af
gjöf iþessari og segja: Guð hefir verið góður við oss,
reiðarslagið sem hræddi oss, hefir fært oss tolessun.
í skugga eikar þeirra, er dottin var„ toöfðu stað-
ið fjórar eikur smáar, er enginn hafði tekið eftir, þær
höfðu ekki getað vaxið fyrir greinunum á stóru eik-
inni. Þær uxu nú ákaft daig frá degi, og leið ekki á
löngu að þær fléttuðu saman greinar sínar og tojuggu
til svalan laufskála handa vegmóðum Ijpðamönnum.
Einu sinni sem oftar sat gamli gönguiftaðurinn í
laufskála þessum, kom honum þá tU tougar hrygð
sú, er hafði gripið hann út af eikarmissinum og
tovað honum hafði þótt það tjón ótoætanlagt, og sagði
nú við sjálfan isig: Alt hvað Guð g'jörir, er gott!
--!--1--1-1-*--
Fiskimaðurinn.
'Wóssel sá heldri mann vera að dorga með fiski.
istöng; hann virti fiskimanninn fyrir sér. Hinn varð
reiður af því, að Wessel skyldi vera að toorfa á sig
og spurði: “Á hvað gónið þér?’’ “Eg horfi á fiski-
stöng yðar,’’ svaraði Weissel. “Vitið þér þá hvað
fiskistöng er?” spurði fiskimaðurinn. “Já’’ svaraði
Wessel, “það er prik með ormi á öðrum endanum
en iðjuleysingja á hinum.”
--------!-1---
Á hárskerastofu.
Gestur: Hví segið þér altaf þessar voðalegu
ræningjasögur, þegar þér klippið?’’
“Það er miklu auðveldara að klippa menn þegar
hárið fer að rísa á ihöfðinu á þeim.”
—i-----1—i----
Magnús: “Hann Gunnar kunningi okkar datt
ofan úr 30 feta Iháu húsi í gær, og meiddi sig þó
ekkert.”
Jón: “Það er ómögulegt!’’
Magnús: “Jú, hann datt úr útidyrunum niðri.”
-------O"-----
■ k—- , --------—----------
Professional Cards
♦
DR. B. J. BRANDSON 218-220 MEDICAIi ARTS BLDG. Grabam and Kennedy Sta. I’hone: A-1834 Offlce tlmar: 2—3 HeimUl: 778 Vlctor St. Phone: A-7122 Wlnnípeg, Manitoha * THOMAS H. JOHNSON og H. A. BERGMANN ísl. lögfræðingar Skrlfstofa: Room 811 Me.VrthtfT BuUding, Portage Ave. P. O. Box 1656 Phones: A-6849 og A-6646

— * DR. o. BJORNSON 216-220 MKMCAI, ARTS BI<DG Cor. Graham and Kennedy Sta. I’hone: A-1834 Office tlmar: jj 3 Helmill: 704 Vietor St. Phone: A-7S86 Wlnnipeg, Manitoba W. J. I.INDAL, J. H. I.INDAL B. STEFAN8SON Ialenzklr lögfræðingar 708-709 Great-West Perm. Bldg. 356 Main Stroet. Tals.: A-49G3 þeir hafa slnnig skrifstofur aS Lundar, Rlverton, Glmll og Piney og eru þar aS hitta & eftirfylgj- andl tlmum: Lundar: annan hvern miSvlkudag Rlvertou: Fyrsta fimtudag. Gimllfi Fyrsta miSvikudag Piney: þriSJa föstudag 1 hverjum ra&nuBi

dr. b. h. olson 216-220 MEDIOAIi ARTS BLDG Cor. Graham nnd Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office Hours: 3 to 5 Hehuill: 723 Alverstone St. Winnipeg, Alanitoba

ARNI ANDERSON ísl. lögmaður í félagi við E. P. G&rkind Skrifst.: 801 Electric Rail- way Ohambers Talsfml: A-2197
—J
DR J. STEFANSSON 216-220 MEDICAD ARTS BLDG Cor. Graham and Kennedy Sts. Stundar augna, eyrna, nef og kverka sjökdðma._Er aB hitta kL 10-12 f.h. 0g 2-5 e.h. Talsíml: A-1834. HeimUl: 373 River Ave. Tals. F-2691.

A. G. EGGERTSSON LL.B, ísl. lögfræWngnr Hefir rétt til að flytja mál bæði í Man. og Sask. Skrifstofa: Wynyard, Sask. Seinasta mánudag í hverjum mán- uSi staddur 1 Churchbridge.

DR B. M. HALLDORSSON 401 Boyd Building Cor. Portage Ave. og Edmtmton Stundar sérstaklega berklasýki 0* a8ra lung-nasjúkdðma. Er að finna fi skrifstofunni kl. 11—12 f.h. og *—4 e.h. Síml: A-3521. Heiinili: 46 Alloway Ave. Tal- slml: B-3158.

Phon«: Garry 861« j JenkinsShoeCo. 889 Notre Dairv* Avenue
DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bid*. Stundar sérstaklega kvenna eg barna sjúkdóma.
! Er að hitta frá fcl. 10—12 f h j . 3 til 6 e. h. Office Phone N-6410 Helmili 808 Vlctw »kr. Síml A 8180.

A. S. Bardal 843 8herbrooke 8t. Selur liklústui og annast um útfarir. Allur útbúnaður sá bezti. Ennfrem- ur telur hann alskonar minnisvarð. og legsteina. Skrtfst. talslirU N .eOS HeimUis toiwirnl N Í S67
DR. Kr. J. AUSTMANN 848 Somerset Blk. Viðtalstími T—8 e. h Heimili 469 Simcoe, Office A-2737. res. B-7288-

EINA ÍSLENZKA Bifreiða-aðgerðarstöðin í borginni Hér þarf ekki aS blSa von úr vlti. viti. Vinn. öll ábyrgst og leyst af henúi fljðtt og vel. J. A. Jóhannsson. 644 Bumell Street F. B-8164. AS baki Sarg. Fire Hal

DR. J. OLSON TannlækniF 216-220 MEDICAJj ARTS BLDG. Cor. Graliam and Kennedy Sts. Talsími A 8521 Heiraili: TaLs. Sh. 3217
JOSEPH TAVLOR LÖGTAKBMADUR HeimillHtals.: St. John 1644 Skrifstofii-Tals.: A 655» Tekur lögtaki bæSi húsaleigusJcukSit veSakuidir, vlxlaskuldir. AfgrfclStr si sem aB lögum lýtur. Skrifstofa 255 Mftln 8tw*»

J. G. SNÆDAL Tannlæknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave. og Donald St. Talsíml: A-8889
Vér leggjum sérstaka áherilu á að selja rnefiul eftir íorskriftum iækna. Hln heztu lyf, sem hægt er að fá eru notuð eingöngu. . pegar þér komið með forskrliftum til vor meglð þjer vera viss um að lá rétt það sem lækn- irinn tekur til. COI.diECGH & CO., Notre Daine and Sherbrooke Phones: N-7659—7650 Giftlugaleyflsbréf geld Verkstofu Tivls.: Helma Tals. A-8383 A-93M G I- STEPHENSON Plumber • fiilskonar rafmagnsáliöld, svo se*n straujám vira. aUar tegundlr af glrisum og aflvaka (batteries) Verkstofa: 676 Home St.

Endurnýið Reiðhjólið! Látið ekki hjá lfða að endur- nj'ja reiðlrjólið yðar, áður en mestu anniraar byrja. Komið með það nú þegar og látið Mr. Stebblns gefa yður kostnaðar áætlun. — Vandað verk ábyrgst. (MaSurinn sem allir kannast viC) S. L. STEBBINS , 634 Notre Dame, Wlnnipegy
1 Munið Símanúmerið A 6483 ; og pantitS meðöl yðar hjá oss. — > Sendið pantanlr samstundis. Vér : afgreiðum forskriftir meS sam- v vizkusemi og vörugæSi eru ðyggj- v andi, enda höfum vér magrra ára ; lærdðmsrlka reynslu a« baki. — Allar tegundir lyfja, vindlar, Is- / rjðmi, sætlndi, ritföng, tðbak 0. fl. McBURNEY’S Drug Store ; Cor Arlington og Notre Dame Ave ;

J. J. SWANSON & CO. Verzla með fasteignir. Sjá um leigu a nusurr.^ Annast lán, eldsábyrgð 0. fl. 808 Paris Bldg. Phones. A-6349—A-6310 Giftinga og 11, Jaröarfara- blom með litlum fyrirvara Rirch blómsali 616 Portage Ave. Tals. B720 ST IOHN 2 RÞNG 3
Valdi: “Er það ,satt, mamma að mennirnir
séu úr dufti?”
Móðirin: “Já, toarnið mitt.’’
Valdi: “Það þykist eg vita, að negrarnir séu
þá úr koladufti.”