Lögberg - 18.09.1924, Qupperneq 6

Bl«. 6
LÖGBERG, HMTULAGINN, 18. SEPTEMBER. 1924.
Hættulegir tímar.
Eftir Winston Churchill.
Virginía fann alt í einu að hann safnaði kröft-
um og hján dróöt að honum, meira |þó, að (því er virt-
ist af viljamætti hans heldur en af líkamlegu afli.
Hún tók þéttar í hönd hans, án þess Wún vildi það
og hjarta hennar sló hraðar og hún roðnaði og föln-
aði á víx.1 um leið og þau svifu áfram. iHún varð
yfirkomin að reiði, af að sjá broisið á vörum vina
sinna. Ungfrú Jtussell kysti iháðslega á’höndina til
hennar um leið og þau fóru fram hjá henni. Og þótt
undarlegt ,sé fann húif gleðititring fara um isig við
að finna til kraftanna, sem hún var.að reyna að
berjast á móti. Hún fann að hann leiddi sig í dans-
inum ihratt og óskeikult. Hún hafði aldrei fyr fundið
til nokkurs slíks með nokkrum öðrum manni. Þau
|?tigu dansinn hraðar og hraðar og gleymdu sjálfum
sér og því hvar þau voru, þangað til að hljóðfæra-
slátturinn alt í einu hætti.
“Þú getur, svei mér þá, gefið mér á hann um
borð í mínu eigin skipi, ef þau eru ekki það fal-
legasta par, sem eg hefi nokkurn tíma séð,” sagði
kafteinn Brent við Whipple dómaja.
XIV. KAPÍTULI.
Nýr efniviður.
Sumarið kom að lokum heitt og iþvingandi. Fjöl-
skyldur ríkustu borgaranna voru flúnar, og jafnvel
þá lögðu sumir út í það, að takast á hendur langa
ferð með járnbraut, austur á Atlantshafs ströndina.
Meðal þeirra var Cluymes fjölskyldan, sem ekki
kemur mikið við þessa sögu. Nokkrir fóru til Virginía
Springs, en margir, svo sem Brinsmade, Russell,
Lipton og Hallingsworth og f jölskyldur þeirra, fluttu
til sæluibústaða sinna úti í sveit meðfram Belle-
fontaine veginum á hæðunum sVölu upp frá ánni.
Hinn góðviljaði Brinsmade Ibauð Stephen þangað oft
til iþess að hressa isig eftir hitasvækjuna á skrifstof-
unni, og stundum ók hann með hann út þangað í
vagni sinum. Hann hafði einnig heimsótt ungfrú
Russel'l en Virginíu Carvel ihafði hann ekki séð síð-
an kvöldið, sem ahnn dansaði við íhana. Það kom til
af iþví, að þegar hú-n kom heim aftur úr kvenna-
skólanum í Montirello ,fór hún til 'Glencoe. Glencoe
var undur fagur staður hátt uppi í skógi vöxnum
hæðunum, sem Meramec áin irann fyrir neðan, kryst-
alstær eftir sendnum farvegi, unz hún blandaðist
saman við skolótta vatnið í sjálfum föður vatnanna,
Mississippi ánni.
Til Glencoe var tveggja stunda leiðinlegt ferða-
lag með járnbrautinni, sem menn vonuðu að næði
einhvern tíma alla leið vestur á Kyrrahafsströndina.
Þeir, sem fóru þangað gátu oftast fengið að sjá
einlhvern hinna stóru Catherwood pilta á lestinni
eða þá hina hávöxnu isystur þeirra, Maud. Cather-
woods fjölskyildan bjó líka í Glencöe á Isumrir..
Stundum á laugardögum síðarl hluta dags gaf
líka að líta mann þar I léreftsifrakka og með koll-
ótta silkihúfu á höfðinu, sem tók sér sæti í fremri
vagninum; það var Whipple dómari, sem var á
leiðinni til Carvelis', ofursta, til þess að eiga rólegan
eunnudag hjá honum.
Dómarinn hafði líka tekið upp annan sið, sem
marga furðaði ekki lítið á — hann kom að minsta
kosti vikulega við í litla húsinu, sem stóð við hliðina
á stóra húsinu hans Brinsmades á Olive stræti og
drakk þar te hjá frú Brice. Svo var hann vanur
að sitja á eftir annaðhvort á veggsvölunum, sem
vissu út að litla garðinum á bak við húsið, eða á
dyratröppunum að framan og horfa á vagnana, sem
*íram hjá fpru. Hann talaði mest við ekkjuna; sjald-
an við Stephen, sem enn bar mjög mikla lotningu
fyrir yfirmanni sínum.
Stephen sat í steikjandi hitasvælunni í framri
skrifstofunni hjá dómaranum og las Tögin af kappi.
Hann hefði verið farinn að örvœnta fyrir langa
löpgu, hefði dómarinn ekki' tekið upp á þeim sið pð
heimsækja móður hans; því það var sem enginn
tæki nokkra ministu vitund eftir honum nema
Richter. Kensluaðferðir dómarans voru í sannleika
ekki þær sem tíðkuðust við Harvard háskólann, og
(hafi verið ögn til af stolti í hinum unga manni, þá
er víst, að herra Whipple þóttist kunna ráð til að
lækna það.
Stephen stóð í þakklætisskuld við Richter. Hann
Iborðaði oft miðdegisverð í ölskála niðri í bænum á-
samt hinum kyrláta Þjóðverja. Svo kom eínn síðari
hluti sunnudags -— eftirminnilegur dagur — er
Richter flutti hann í sjálft Þýskaland, eða sama sem.
Augu Stephens opnuðust. Richtér fór með hann yfir
ána Rín; áin Rín var Market-strætið, og fyrir sunnan
<það lá land, sem hið heldra ameríska fólk í borginni
lést ekki sjá.
Þetta minti alt á forn æfintiýri. Suðurhlutinn
af St. Louis var eins og geysiistór torfa, sem hefði
verið rist upp úr sjálfu föðurlandi Þjóðverjanna og
lögð niður með sínum fjörmikla og óbrotna lífi á
varma, svarta moldina í Mississippidalnum. Þar var
etið rúgbrauð og bjúg í staðinn fyrir hveitibrauð
og hænsnasteik; þar voru skrítnar matsölubúðir, sem
húktu á miðjum strætum, er voru Ibreið; þar voru
lúterskar kirkjur eins og kassar I laginu og óaðlað-
andi; þar sem þýskum börnum var kend þýsk tunga.
Þarna bjuggu um tvö hundruð fjölskyldur I ró og
riæði innan um skuggasæla trjálundi.
Ric'hter sat lengi þegjandi og ireykti úr mer-
•skúmspípu með gríðarstórum, brúnum haus. Ein af
sðgubókunum í bókasafni föður Stephens rifjaðist
upp í huga hans; hún hafði haft að geyma margar
sögur um forfeður þessa bláeygða sterkbygða Sax-
lendings. Hann sá í huga sér tvítugan pilt, sem stýrði
hersveit hraustra manna, er voru klæddir í dýrsfeldi
og ráku Rómverja á undan sér út úr Gallíu. Forfeður
Ritchers hlutu að ihafa varið Eresburg endur fyrir
Iðngu og honum fanst hann sjá þá með sítt, rautt
hár og skegg í hávöxnum furuskógunum. Hann sá
stóroru^tur, er rómverska veldið velti sér fram og
aftur yfir Niðurlöndin. Og honum fanst sem að það
hlyti á endanum að verða gróði fyrir nýja lýðveldið
að eiga þennan hrausta þjóðflokk, sem var af góðum
mæðrum fæddur og hafði átt fyrir feður menn, er
báru í brjósti sér brennandi föðurlamdsást og fyrir-
litu ragmensku.
Stephen hafði gaman af að hugsa um þessa
forfeður og honum komu til hugar forfeður þeirra,
sem hann þekti og sem bjuggu fyrir norðan Market
stræti. Blóð margra þeirra hafði runnið á orustu-
völlunum við Calais og Agincourt, iþótt afkomendur
þeirra, sem nú voru á lífi vissu það ekki, og margir
þeirra höfðu fylgt hirð frakknesku konunganna til
Blois og Amboise í klúrum vögnum eða lifað í auð-
virðilegum kofum umdir kastalaveggjunum. Forfeð-
ur annara höfðu barist í breska'hernum með svarta
primsinum við Poictiers eða barist annaðhvort sem
frjálsir eða dfrjálsir menn í innanlands stríðunum
á Englandi, þegar Lancaster og York ættirnar börð-
ust um völdin, eða höfðu verið hattarar og skraddar-
ar í her CromweHs, eða höfðu lagt lönd sín og eign-
ir sölurnar fyrir Karl Stúart. Þessir Englendingar
höfðu smá fikað sig áfram með hægð en þó óstöðv-
andi yfir blá hæðirnar á eftir Boone og Harrod
hingað til St. Louis ,þar sem óvinir þeirra, Frakkar
bjuggu. Franskir grávörukaupmenn og trúboðar
höfðu lengi ferðast ujn ár eyðilandsims, Yið þessa
tvo þjóðflokka bættuist svo Þjóðverjarnir, steyptust
saman við þá, til iþess annaðhvort að styrkja þá eða
að veikja.
Ritcher^lagði pípuna frá sér á iborðið.
‘4Stephen,'’ sagði hann alt í einu, “þú ert ekki á
mót okkur, eins og hitt fólkið hér.”
Stephen roðnaði; 'honum komu til Hugar nokkur
ómild orð, sem ungfrú Lóa Russell háfði látið sér
um munn fara um “ Þýskarana.”
“Nei,” sagði hann með áherslu.
“Mér þykir vænt um það,” sagði Richter og það
var sorgarhreimur í rödd hans. “Fyrirlíttu okkur
ekki fyr en þú þekkir okkur betur. Við Tifum enn á
lénsvalds tímum á Þýskalandi við erum enn á mið-
alda stigi. Bóndinn er ánauðugur þræll, hann verður
að vinna svo og svo mikið á hverju ári fyrir lands-
drottinn sinn. Smábæmdurnir eru allir á valdi aðals-
mannanna, sem ráða með harðri hendi yfir landi
okkar; kaupmenn okkar eru smákaupmenn. Faðir
minn, sem var memtaður maður var einn af þeim.
Þeir ibörðust í uppreisninni okkar.”
“Og hvers vegna halda þeir ekki sínu?” spurði
^tephen.
Richter stundi.
t
“Við vorum óvanir við að stjórna,” svaraði hann.
“Við vissum ekki hvað við átt»m að taka til bragðs.
Þú verður að muna eftir því, að við höfðum enga
æfingu í því að stjórna sjálfum okkur, eri þið, sem
eruð af ensku íbergi brotnir hafið haft æfingu í því
frá barnæsku. Þeir sem hafa verið kúgaðir öldum
saman verða ekki góðir þin^menn. Nei, frelisið er
arfleifð ykkar Ameríkumanna og Englendinga, en
við, Þjóðverjar verðum að flýja föðurland okkar til
þess að öðlast það.
“Og þótti þér ekki fyrir að þurfa að fara þaðan?”
spurði Stephen með hægð.
Augu Þjóðverjans fyltust tárum vð frásögnlna
og hann virtist ekki iskammast sín neitt fyrir það.
“Eg átti fátækan, gamlan föður, sem var búinn
að misísa heiísuna við að bjarga föðurlandinu,”
hró.paði Ihann, en íhugrekki hans var ekki lamað, nei,
ekki minstu vitund. Faðir minn fæddist 1797, Guð
■blés afa mínum og ömmu því í ibrjóst að isenda hann
í lærða skólann í Köln, þar sem hinn ágæti John
var kennari hans. John var okkar George Washing-
ton, hann var faðir okkar framtíðarlands.
Föðurland okkar var dfranskt þá, kvenþjóðin
okkar klæddist eftir framskri tísku og mælti á
franska tungu; franskt siðleysi og guðleysi breiddist
út meðal okkar, eins og hættulega sýki; hinn illl
Napóleon hafði hrifsað sverðið af Friðreki okkar.
Það var John — faðir John, eins og við köllum hann,
sem stofnaði íþróttaskólann, til þess að ófædda kyn-
slóðin snéri sér aftur að óbrotnum, þýskum lífshátt-
um, tæki upp óbrotna fæðu, göfugan hugsunarhátt
O'g móðurmálið og legði stund á þroskun og stælingu
líkamans. Það var tvent, sem lærisveinar hans urðu
að rita með óafmáanlegu letri í hjörtu sín; fall erkl-
óvnarins, Napóleons og* sameining Þýskalands. Þelr
fylgdu honum eftir alt liðlangt isumarið, klæddir í
svartar kápur og línbrækur og báðu um brauðskorp-
ur í þessum staðnum og ostbita í hinum, meðan þeir
voru að breiða út kenningar hans undir hálmþökum
bændabýlanna.”
Svo kom árið 1811. Eg hefi heyrt föður minn
s?gja frá því, að þá 'hafi sést stór, rauð halastjarna,
sem glóði í loftinu um heitasta tíma ársins, alveg
eins og sú, sem við sjáum nú, vinur minn. Guð gefi
að hún boði ekki blóðsúthellingar. En þá um vorið
fóru franskir hermenn yfir okkar heilaga föðurland,
eins og engisprettur, og átu upp alt þar sem þeir
fóru um. Og á undan þeim, drembinn eins og Daríuts
Persakonungur, reið Napóleon, sem hefir eyðilagt
bæði heil lönd og óteljandi heimili. Hvað var Þýska-
land þá? Ekkert nema öksubrúga. En undir niðrl
lifði í gömlum kolum, og faðir John blés að þeim.
Stjórnendur okkar grétu yfir Dresden. Aldrei fyr,
jafnvel ekki á dögum Frakkakonunga hinna fornu,
urðum við að þola slíka niðurlægingu. Hann drö
okkar ungu menn með sér tfl Rússlands og þar skildi
hann þá eftir til að deyja á eyðisléttunum í heljar-
kuldum, en sjálfur ók hann burt í sleða sínum.
A næsta ári hófst Þýskaland handa. Háir og lág-
ir, ríkir og fátækir, veiðtmenn og landvamalið, jafn-
vel gamlir menn í varaliðinu — allir gripu til vopna,
þutu í herinn. Rússland gekk í lið með okkur og
seinna Austurríki. Faðir minn, sem þá var sextán
áira drengur, var I landvarnarliðinu í Slesíu undir
hinum göfuga Blucher, þegar þeir hröktu Frakkana
út í Katzbach og Neisse, sem voru í vexti af rigning-
unum, sem höfðu gengið. Það rigndi þangað til skóg-
arnir urðu eins og mýrarfen. Púðrið var orðið svo
að það kviknaði ekki í því. En Blucher — ja það var
nú maður, esm vert er um að tala! Hann dróg sverð-
ið undan kápu sinni og hrópaði, áfram! áfram!. Og
landvarrtarliðið ruddist fram með óhljóðum og barði
óvinina á báðar hendur með byssuskeftunum, þang-
að til allir voru orðíiir uppgefnir en líkin flutu eins
og hráviði niður með straumnum.
“Svo var Napóleon sendur til Eíbu, en sigurveg-
ararnir deildu sín á milli meðan (Mettirnich og
Falleyrand rifu föðurlanid okkar í tætlur og settu
bróður upp á múti bróður. Blóði okikar var úthelt til
einkis, og sorg ekknanna og föðurleysingjanna stoð-
aði ekkert.” Richter iþagnaði meðan hann tróð tóbaki
í pípuna sína.
“En sivo komst á þýska sambandið undir
forystu AuiS'turríkis, áður en langt um leið.” hélt
hann áfram eftir nokkra stund. Mettirnich varð
annar kúgari okkkar, þegar við vorum lausir við
Napóleon. En tréð, sem John hafði gróðursett óx
og greinar þess náðu æ Tengra og lengra út. Meistar-
inn var umkringdur af njósnurum. Faðir minn hafði
farið til hás'kólans í Jena, þegar hann gekk í stú-
dentafélagið, sem eg skal segja þér frá síðar. Félag-
ið hafði svarið að frelsa föðurlandið. Hann var
sendur í fangelsi fyrir það að hann vætti vasaklút
isinn í blóði Sands, sem var IháTshöggvinn í Mann-
heim vegna frelsishugsjóna sinna. Síðar var honum
slept úr fangelsinu og þá fór hann til Beriín og þar
giftist hann móðuir minni, sem dó meðan eg var
ungur. Hann komst tvisvar í fangelsi seinna, vegna
þess að félögin héldu fundi í húsi hans. Við vorum
fjarská fátæk, vinur minn. Þið hér í Ameríku vitið
ekki hvað fátækt er. Hann misti heilsuna og var
orðinn gamall maður 1848. Hann var hvítur fyrir
hærum og hann gekk við hækju um strætið, en hann
hafði dregið saman ofurlítið af peningum og hann
sendi mig til Jena.
“Hann var stoltur af mér. Eg var stór og bjart-
hærður eins og móðir mín. Eg kom heim aftur eftir
fyrsta skólaárshelminginn. Hann stendur mér ennþá
lifandi frir hugarsjónum eins og hann var, þegar
hann staulaðist fram í dyrnar með rauða, svarta og
gullna borðann, merki stúdentafélagsins. Og ahnn
hélt mér vakandi hálfa nóttina og lét mig segja sér
af skærunum sm við lentum í við höfðingjana.
Faðir minn kunni vel að beita sverði, þegar bann
var yngri.”
Hann þagnaði og roðnaði, því Stephen starði á
örið á andlitinu á honum. Hann hafði aldrei þorað
að spyrja Richter hvernig «tæði á þessu öri.
“Fékstu þetta þar?” spurði Stephen.
“Eftir sverð,” svaraði Þjóðverjinn fljótt. “Eg
skal segja þér frá því einhvern timai seinna og frá
baráttu okkar við herTiðið í Breiðastræti í marz. Við
töpuðum, eins og eg sagði þér áðan vegna þess að
við kunnum ekki að halda því sem við höfðum unnið.
Eg yfirgaf Þýskaland til þess að eignast Iheimili
fyrir veslings föður minn. Eg gleymi aldrei sorgar-
svipnum ,sem var á andliti hans, þegar hann kysti
mig að skilnaði. Og hann sagði við mig: ‘Karl, ef
hið nýja föðurland þitt, lýðveidið góða, verður nokk-
urn tíma í hættu, þá legðu alt í sölurnar fyrir það.
Eg hefi eytt æfi minni í þrældómi, o,g eg segi þér
satt, að án frelsis er lífið einskis vert.’ Hann dó
þremur mánuðum eftir að eg fór, án þess að hafa
öðiast það, sem hann hafði barist fyrir með svo miklu
hugrekki. Hann vissi aldrei hvað það var að hafa
gnægð matar; hann vissi aldrei nema að hann yrði
þá og þegar að kveðja mig* sem var eftirlæti hans,
og fara í faneglsi, af því að hann var föðurlandsvin-
ur.” Rödd Richters hafði smálækkað, en nú ibrýndi
hann hana. Heldur þú, vinur minn, að eg myndi ekki
vera fús til þess að deyja fyrir þettá nýja land, ef
þörf krefði? Jú, og það er tii miljón manna, sem eins
er ástatt fyrir og mér. Þeir eru Ameríkumenn nú,
sem eru fúsir til að láta lífið til iþess að bjarga ríkja-
sambandinu, því að án þess er heimurinn ekki hæfur
bústaður fyrir menn.’’
‘Stephen hafði nóg að hugsa um, er hann gekk um
strætin norður eftir bænum þá um köldið. Hér var
afl, sem enginn vissi hvað mátti sín mikils, 6g sem
fáir vissu um.
XV. KAPÍTULI.
Abraham Lincoln.
Það er stundum fræðandi að llíta til baka og taka
eftir því, hvernig örlögin hafa stjakað við manni og
komið manni á réttar brautir á réttum augnablikum.
Og nú þegar Stephen Brice ihorfir til baka, hlær hann
að sjálfum sér fyrir það, að hafa ekki grunað, að
dómarinn væri að verki með örlögunum. Sú eina
ráðlegging, sem dómarinn gaf Stephen um sumarið
var falin í því, að eitt sinn er hann sá hann óvenju-
lega vel ibúinn undir heimsókn í húsi einu á Belle-
fontaine veginum, spurði hann hann að, hvort hann
væri að hugsa um að fara að gifta sig, og benti
honum svo á snæri og stein, sem lá á strætinu fyrir
neðan, áður en hann fékk nokkurt svar, og bandaði
um leið með hendinni í áttina til árinnar.
Ungfrú Russell var á þeirri skoðun að Whipple
hefði verið óheppinn í ástamálum.
En nú skaíl einkum talað um eitt kænskubragð
dómarans, þótt Stephen grunaði ekki þá að það væri
nokkurt kænskubragð.
Það var einn dag í ágúst mánuði klukkan fimm
árið 1858 að dómarinn kom út úr herbergi sínu og i
stað þess að ganga beint út, vék hann sér að skrif-
borði Stephens. Skipanir hans komu æfinlega nokkuð
snögglega og Iþessi var engin undantekning.
‘^Brice,” sagði hann, ‘þú ferð rrieð lestinni, sem
fer klukkan fjörutíu og fimm mínútur gengin í sjð í
fyrramálið, á St. Lous, Alton og Chicago brautinni
til Springfield í Illinois.”
“Já.”
“Þegar þú kemur til Springfield, þá afhendir þú
sjálfur þetta bréf herra Abraham Lincoln, sem er
meðlimur lögmannafélagsins Lincoln og Herndon.
• “Abraham Lincoln.” hrópaði Stephen og stóð
upp af stólnum. “En —”
“Abraham Lincoln,’’ greip dómarinn fram í með
áherslu. *‘Eg reynj að tala skýrt. Þú átt að færa
Abraham Lincoln sjálfum það. Ef hann er ekki í
Springfield, þá komstu eftir hvar hann eir og eltu
hann. Eg borga ferðakostnaðinn. Bréfið er áríðandi.
Skilur þú mig?”
Stephen skildi hann, og hann þekti dómarann of
vel til þess að hann gerði nokkrar frekari athuga-
semdir. í blaðinu Missouri Demoorat hafði hann
lesið um þennan Lincoln, lögmann utan af lands-
bygð, sem þá var að sækja um að verða senator fyrir
sitt ríki á móti hinum nafnkenda Douglas. Hann
'hafði aflað sér þó nokkurs álits meðal íhaldssamra
borgara, þótt þeir hins vegar gerðu gaman að hon-
um, sem ekki voru ánægðiir með stefnu Douglas
dómara. Þessi sami Lincoln, sem eitt sinn hafði feng-
ist við að; klj'úfa girðingarstaura, var orðinn að at-
hlægi meðal demóikratanna í Norðurríkjunum vegna
(þess að hann hafði skorað á Douglas að mæta ‘sér í
sjö kappræðum, sem áttu að haldast í ýmsum bæjum
í ríkinu Illinois. Davíð með stein sinn og slöngu
hlýtur að hafa mætt sams konar hlátri og sams konar
isamhygð hjá vinum sínum, er hann fór út á móti
Golíat.
Douglas senator og dómari vári þjóðfrægur mað-
ur, sterkur á stjórnmálavellinum og ósigrand'i ræðu-
garpur. Hann gekk hvarvetna undir nafninu
“litli risinn.” Þeir sem ekki sigruðust af röksemdar-
færslum hans urðu fyrir persónulegum áhrifum frá
honum.
Steplhen mintist þess sér til mikillar gleði; að
kappræðurnar stóðu yfir einmitt nú. Það var búið að
Ihalda eina og hún hafði Ibirst prentuð með smáu
letri á einni síðu Democratans. Hver vissi nema að
þessi Lincoln væri ekki í Springfield og að hann,
Stephen Brice yrði nú svo heppinn að heyra einn
af máttarstólpum lýðveldisins, hinn æruverða Ste-
phen A. Douglas. En það er fremur hætt við því, að
vini okkar hafi verið farið að leiðast erindi sitt áður
en hann kom á litlu járnbrautarstöðina í Spring-
field. Hann stóð á járnbrautarpallinum, þegar lestin
var farin, og herti upp hugann til að spyrja einn
af ibúunum, sem hafði svo sítt ksegg, að hann varð
að halda því til hliðar í hvert skifti sem hann spýtti
út úr sér, eftiir því, hvar skrifstofa þeirra Lincolns
og Herndpns iværi. Eorgarixin spýtti tvisvar og
horfði meðaumkunaraugum á Stephen, svö fór hann
með hann þegjandi frm hjá, stauragirðingu, sem
var beint á móti fundarhúsi, sem leit út rétt eins og
sams konar hús í Nýja-Englands iríkjunum, og nam
ekki staðar fyr en þeir komu að stóru auðu svæði, þar
sem að ríkisþingshúsið stóð. Þinghúsið var bygging,
sem mikið hafði verið reynt til að gera sem prýði-
legasta. Það var bygt í grískum stíl úr gulleitum
steini og hafði hvíta, hlera fyrir gluggunum og súl-
ur miklar að framan, sem lágt þak hvíldi á. Ofan á
því var klunnalega gerður turn úr tré, sem mest líkt-
ist leirhöfði ofan á myndastyttu úr marmara.
“Þarna stöndum við nú og horfum á hérðas-
uefndina, þegar hún kemur inn til þess að halda
fund,’’ sagði ileiðsögumaður iStephenís og benti með
stuttum þumalfingrinum á stiga, sem var orðinn æði
slitinn; svo fór hann áður en Stephen gat þakka'ð
ihonum. Stephen nam staðar undir sóltjaldi, einu af
mörgum, sem skýldu gluggum búðanna og húsanna,
«,em stóðu þarna í slitnum röðum umhverfis gula
stórihýsið. Stephen gekk upp stigann, sem honum
hafði verið bent á og þar fann hann herbergi, sem
ekkert var í nema nokkrir stólar og alllmargar Taga-
bækur. Þar var ekki nokkur sál inni. Þegar hann var
búinn að sitja þar nokkra stund við gluggann og
þurka sér í framan með vasaklútnum, fór hann út til
þess að fá meiri upplýsingar. Hann mætti þar öðr-
um borgara, isem var snöggklæddur, og sem, eins
og hinn, hélt um skeggið um Teið og hann spýtti út
úr sér með frábærum fimleik.
“Nú, drengur minn,” sagði hann, “eftir hverjum
ert þú að svipast hér?”
“Herra Lincoln,’’ svaraði Stephen.
Hinn settist niður á eina ströppuna og hló lágt
en storkunarlega.
“JEg er hræddur um að þú sért á rðngum stað.”
“Mér var sagt, að þetta væri skrifstofa hans,”
sagði Stephen dálítið espur.
“Hvar áttu heima?’’ spurði hinn.
“Eg sé ekki að það komi þessu neitt við.”
“Nú, ef þú værir frá Philadelphia eða Boston,
þá mætti fyriirgefa þér.”
Stephen var kominn á fremsta hlunn með að
segja, að hann væri frá Boston en hætti við það.
“Eg er frá St. Louis og er með skiiláboð til herra
Lincolns,’’ svaraði hann.
“Þú talar rétt eins og þú værir að austan,” svar-
aði börgarinn, sem virtist vera í-------------------
+——i—►-+
RJÖMI
i ■ . ■■ — , ■ —
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
ei§ið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinhumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITJKD