Lögberg - 18.09.1924, Qupperneq 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN, 18. SEPTEMBER. 1924.
Bls. 7
Fruit-a-tives enda þriggja
ára höfuðverkjar þraut.
Taugaslappleiki lœknaður
að fullu.
Þótt “Fruit-a-tives” hafi verið á
markaðinum í Canada hér um Ibil ald-
arfjórðung, þá ganga áhrif þeirra á
sjúklinga er reyna þá í fyrsta sinn,
dularfullum fyrirbrigðum' ne&st. Og
þetta hamingjusama fólk keppist um
að birta almenningi reynslu sína af
meðali þe’ssu.
Mrs. Honore Valiquette, 1133 Notre
Dame Street West, Montreal, skrifar:
“Eg vildi eg gæti skýrt öllum sjúkling-
um í veröldinni frá því, hve “Fruit-
a-tives’’ hafa reynst mér vel. í þrjú ár
hafði eg kvalist af höfuðverk, tauga-
slappleika og lifrarveiki. Loks tók eg
að nota “Fruit-a-tives”. Fór mér samstundis að batna, og má eg
þakka það þessu óviðjafnanlega ávaxtalyfi, að eg nýt nú beztu heilsu.”
— “Fruit-a-tivas” framleiða slík kraftaverk, vegna þess, að það meðal
er ólíkt öllum öðrum meðulum í heimi; í því er innifalinn safi úr
eplum, appelsínum, fíkjum og svefekjum. Það hefir reynst fram úr
skarandi vel, þegar um magaveiki, lifrar, nýrna og húðsiúkdóma, var
að ræða. Reynið “Fruit-a-tives”. 2öc og 5Cc askjan, hjá öllum lyfsöl-
um, eða beint frá Fruit-a-tives, Limited, Ottawa, Ont.
Ákveðinn v,inur
Ávaxtalyfsins fræga.
VALIQUETTf
Tvær kœrar endur-
minningar.
Ritstjóri Lögbergs hefir nýlega
getið þess, að blöðin yrðu að
nokkru leyti að hlaupa undir
bagga með prestum og prédikurum
og flytja fólkinu áhugamál iþeirra,
þó það væri fremur fráhneigt
kirkjusóknum á vorum dögum, og
var það vafalaust rétt atmugað.
Eg fékk snögglega löngun til að
skrifa nokkrar línur um tvö at-
r’ði, sem hafa verið mér mjög kær.
Allir vita að þegar maður ræðir
eða ritar um eitthvað sem hjart-
anu er kært, hættir manni til að
segja margt og mikið um það. Hér
skal þá reynt að gæta allrar hóg-
semdar í þeim efnum.
Það var sérstaklega tvent, vinn-
andi manninum mjög kært, sem
Guð gaf honum upprunalega. Oss
er sagt að manninum var ætlað að
vinna, að yrkja jörðina og líta
eftir öllu sköpuðu, er komist gat
undir yfirráð mannsins. Og seinna
var lögð ennþá meiri áhersla á
erfiði mannsins, og að erfiða hefir
ihann orðið, jafnvel á vorum dög-
um þá mikið er um vélar og alls
kyns uppfyndingar heldur erfiðið
áfram að vera all-strangt og lífs-
baráttan firemur hörð. Það var því
tvent, isem vinnandi manni kom
mjög vel. Það var inndæll hvíldar-
tími, ög inndæl meðhjálp við erf-
iðið. iSéra Skovgaard Peþersen seg-
ir í bók sinni “’Þýðing trúarinn-
ar,’’ að það sé vísindalega sannað,
að maðurinn þutfi sjöunda part
tímans fyrir hvíldartíma að frá-
skildiri næturhvíldinni. Þetta var
einmitt sá skerfur, sem Guð gaf
vinnandi manninum. Það er in-
dælt fyrir vinnandi manninn að
geta lagt daglegar sýslanir sínar
til hliðar, hvílst frá andlegum og
líkamlegum störfum, notið sælu-
lífs heimilisins með fjölskyldu
sinni, glatt sig fremur öðrum dög-
um vi^ fegurð og iblíðu náttúr-
unnar, notið sannrar andlegrar og
líkamlegrar hvíldaf. Það er á
valdi hans að gera þann dag að
sönnum hvíldardegi ,að “fegins-
degi” “heiðursdegi” og “heilög-
um” degi.
Það er engu síður inndælt fyrir
lúinn vinnandi mann að koma
ehim á hlýtt heimili eftir erfiði
dagsins, þar sem ástúðleg með-
íhjálp Ibíður hans, sópað og prýtt
heimili, vel tilreiddur matur á
borði, hjúkrandi þægindi og lipr-
ar hjálpsamar konuhendur.
Þetta tvent var manninum upp-
haflega gefið. Vanræksla á iþessu
tvennu útilokar bænheyrslu Guðs.
Þetta tvent varð til mannsins
vegna. Þetta tvent er blessað og
helgað af Guði. Annað er próf-
steinn siðgæðis, hitt er prófsteinn
trúarlífs. Annað er undirstaða
mannfélagsins, hitt er endurminn-
ing um skapandi og viðhaldandi
almætti Guðs.
Mestur Ágóði og Fljót-
astur með því að
senda oss
Bændur hafta reynt af reynsl-
unni at5 afgreiSsla vor og vi8-
skifta aSferSir hafa orðið þeim
til mests hagnaiiar og þess
vegna senda þeir oss rjómann.
Skrifið eftir merkiseðlum.
Canadian Packing Co.
. l.IMITJiI)
Stofnsctt 1852
WINNIPEG OANADA
Drottinn segist ekki sinna bæn-
um þeirra, sem vísvitandi fótum-
troða boðorðin. “Sá, sem snýr eyra
sínu frá, til þe^s að heyra ekki
lögmálið, jafnvel bæn hans er
andstygð.’’ Orðskv. 2, 9. “Og er
þér fórnið upp Ihöndunum, byrgi
eg augu mín fyrir yður, og þótt
þér Ibiðjið mörgum bænum, þá
heyri eg ekki; hendur yðar eru al-
blóðugar.” Es. 1,15 AMóðugar
hehdur eru afleiðing af broti á
boðorðum Guðis. Þar er hinn ment-
aði heimur illa sekur. Þjóðirnar
og leiðtogar þeirra hafa flestar og
flestir “alblóðugar’’ bendur.
Drottinn segist ekki sinna bæn-
um þeirra, sem ibnegði trúnaði:
“í öðru lagi gjörið þér iþetta: þér
hyljið altari Drottins með tárum,
með gráti með anijvörpunum,
þar sem eigi getur framar komið
til mála að hann líti vingjarn-
lega á fórniirnar, né taki á möti
velþóknanlegum gjöfum af yðar
hendi. Þér segið: Hversvegna?
Af því að Drottinn var vottur að
sátbmálsgjörðinni milli þín og
konu æsku þinnar, er <þú hefir nú
brugðið trúnaði við .... Því ajð
eg hata hjónaskilnað, segir Drott-
inn, ísraels Guð, og þann, sem hyl-
ur klæði sín glæpum, segir Drott-
inn hersveitanna.” Mal. 2,13<—16.
Þarna er hinn mentaði heimur
líka illa sekur frammi fyrir Guði.
Árð 1911 sögðu blöðin að 12. hvert
hjóanband í Bandaríkjunum leyst-
ist í sundur, nú segja þau að 7.
hvert hjónaband endi með skiln-
aði, og í sum'um borgum þriðja og
fjórða hvert, en að þessu skal
vikið nánar síðar.
Þetta tvent, hjónabandið og
hvíldardagurinn var til “manns'-
ins vegna.’’ Vér lesum: “Og Drott-
inn Guð sagði: Eigi er það gott,
að maðurinn sé einsamall, eg
lv(íl jgðlöna. Ihonum meðhjálp við
hans hæfi.” 1. Mós. 2,18. Svo varð
þá konan til mannsins vegna. Á
öðrum stað le^um vér: “Og hann
sagði við þá: Hvíldardagurlnn
varð til mannsins vegna.” Mark.
2, 27. Fyirst hann *‘varð til,” befir
einhver búið hann til. HVer bjó
þá til hvíldardaginn? Hérna er
svarið: “í upphafi var orðið, og
orðið var hjá Guði, og orðið var
Guð, það var í upphafi hjá Guði.
Allir hlutir eru gjörðir fyirir það,
og án þess varð ekkert til, sem til
er orðið . . . . Og orðið varð holdl—
og hann bjó með oss, fullur náðar
og sannnleika, og vér sáum dýrð
hans, dýrð sem eingetinn sonur
frá Guði.’’ Jóh. 1,1,2,14.
Fyirst enginn hlutur hefir orðið
til án orðsins, og> orðið er Jesús,
og fyrst hvíldardagurinn “varð
til”, þá hefir Jesús sjálfur auð-
vitað búið hann til eins og alt
annað. Vera má að þetta sé fram-
andi hugsun fyrir suma, en hún
er óræk á þeim grundvelli, sem her
er um að ,ræða.
Þetta tvent, bjónabandið ög
hvíldardagurinn, var iblessað og
helgað af Guði. Vér lesum: “Hann
skapaði þau karl og konu. Og Guð
blessaði þau.” Og aftur lesum
vér: “Og Guð iblessaði binn sjö-
unda dag og helgaði hann.” Mós.
1,27, 2; 2, 3.
Guð hefir aldrei lagt blessun
sína yfir það að menn befðu konu-
skifti, eða fengju sér aðra konu,
og ekki heldur hefir Guð nokkru
sinni blessað ótrúmensku manna
og eigingjarnt þrjóskufult val
þeirra viðvíkjandi hinu atriðinu.
Hjónabandið er prófsteinn sið-
gæðisþroska mannfélagsins. Þegar
siðgæðisþrek þjóðanna er lamað,
er þessi helga stofnun ávalt fót-
um troðin og lítilsvirt.
| iHvíldardagurinn er prófsteinn
trúarlífs manna. Þegar menn eru
orðnir hirðulausir um ytri regl-
urnar ,er innra lífið ávalt fcalt.
Sagan sýnir v— sérstaklega þá
saga ísraelsmanna, að hirðuleysi
á þessu sviði sannaði ávalt kalt og
dautt trúarlíf.
Hjónabandið er undiirstöðuat-
riði mannfélagsins. Hvíldardagur-
inn er endurminning um sköp-
unarverk Guðs, eilíft “sam-bands-
tákn’’ milli Guðs og mannanna,
sem á að minna iþá á, að hinn skap-
andi Guð er líka helgandi Guð, að
sá Guð sem alt gat skapað og öllu
viðheldur, getur líka endurreist
alla hluti, getur líka endurskapað
mannshjartað og helgað það.
'Sama antíkristilega valdið hef-
ir ráðist grimmilega á þetta hvoru
tveggja. Og það var miðalda vald-
ið. Hér skal ekki rætt að svo
stöddu um þær árásir nema lítils
háttar viðvíkjandi öðru atriðinu
og stuttlega bent á, hvar nú komið
er. Kirkjan hefir ávalt fcent, að
klerkastéttin ætti að vera fyrir-
mynd manna í öllu fögru. Miðalda
valdið gat þvi ekki ráðist smánar-
legar á þessa helgu stofnun —
hjónabandið, heldur en að láta
klerkastéttina ganga á undan með
einlífi og frillulífi. Þar við bæt-
ast svo seinni tima árásir, bæði
af kvennfrelsis afgTöpum, jafnað-
armanna ofstppum og jafnvél
sum-um mannfélagsfræðingum
Sumir foirspra'kikar kvenfrelsisins
Ihafa komið fram í fjölmennustu
börgum heim'sins og skorað harð-
lega á allar ungar stúlkur að gift-
ast aldrei, iþví hjónabandið væri
stórkostleg sneypuför, fjöldinn
allur skildi aftur og ibörn fæddust
aðeins til að þræla fyriir hina ríku.
Einn ritstjjóri jafnðarmannanna
sgði í ræðu á fjölmennri samikomu
fyrir nokkrum árum, þar sem eg
var áheyrandi, að -þegar þeir kæm-
ust til valda, mundu þeir leggja
allair lagábækur upp á hæsta loft-
ið. Sömu mennirnir kendu að
hjónabandið yrði þá óþarft og
óhæft, því alt yrði í bróðerni og
einnig það að geta börn, en ríkið
mundi þá sjá fyrir króunum og
uppeldi þeirra. Fyrir tveimur ár-
um las eg eftirtektarverð orð eft-
ir þekta áhrifamikla, franska konu
þvi miður get eg ekki munað I
hvaða blaði og sé mikið eftir að
geta ekki fundið það, en eg man
hvar eg sat og á bvaða tíma dags
eg las þessi orð. Eg var stadduir i
strætisvagni í Winnipeg. Konan
sagði þá meðal annars, að sá tími
mundi brátt koma þá konur yrðu
svo mentaðar, að þær mundu
leggja til hliðar þá heimskulegu
eigingjörnu hugsun, að geta ekki
unnað fleiri konum sama manns-
ins, og að mæður mundu þá verða
upp með sér af því að eiga fleiri
feður að börnum sínum, svona rétt
til kynbóta.
Fyrir utan tþessar augljósu á-
rásir ibætast svo við allar hinar
leynilegu sem koma frá lömuðu
siðgæðisþreki iþjóðanna. Árásirn-
ar hafa vrið grinjmar og marg-
víslegair. Hrunið er þá líka orðið
mikið. Blaðið “Free Press” flutti
síðastliðið ár greinarsþíf með svo
hljóðandi yfirskrift, er prentuð
var með stórum rauðum stöfum:
“Giftingin sneypuför, segir Lind-
sey dómari.’ “ÍBarnavinur ^eglr,
að hjónaskiinaðuir sé jafntíður
giftingum.” Já svona var yfir-
skriftin í heild sinni.
Þessi þekti lögmaður og dómari
staðhæfir þá í ræðu er hann flutti
í New York, að í sínu umdæmi
ihafi verið, þegar alt sé tekið með
í reikningi, bæði lögum staðfest-
ir og óstaðfestir hjónaskilnaðir,
eiÁB margir skilnaðir eins og gift-
ingar. “Þér getið þannið séð,’” seg
ir hann og veifar fullum höndum
af skýrslum, “að þetta meinar jafn
marga skilnaði og giftingar.”
Hann segir ennfremur, að í um-
dæmi sínu hafi verið 50 fleiri um-
sóknir um skilnað iþað árið en hið
undanfarna, en 6CO færri gifting-
ar, og að 1 Chicago hafi 39,000,
mest alt ungt fólk, gift sig síðasta
ár, en 13,000 þar af skilið.
Aftur annar dómari, Joseph
Sablbath, isegír að -gtiftingin ,sé
“dýrðleg frægðarför.” Vér hrópum
heyrl heyr! Sá hinn sami segir
meðal^ annars: “Látið fram íara
meira af hinum gömlu góðu gift-
ingum, þar sem brúðurinn gengur
blóðrjóð og feimin en brúðguminn
hógvær að giftingaraltarinu og
viðurkennir heilagleik og mikil-
leik þessa félag,sskapar, og það
munu verða færri skilnaðir.” Og
ennfremur segir hann: Sumir ung-
ir mann fara gálauslegair að iþví
að fá isér konu heldur en bifreið,
og aftur sumar ungar stúlkuí eru
aðgætnari er þær kaupa sér nýjan
hatt heldur en er þær kippa upp
mannsefni af gðtunni.’’
Blaðið “The Literary Digest,”
17. febr. 1923 endar grein um
þessa ræðu dómara Lindsey með
svofeldum orðum: “Land heimills-
laust fyrir börn sín hlýtur að vera
óttalegt vandræðamál, ien þetta
hlýtur að verða ef giftingin er
sneypuför.”
Það er sagt að presti nokkrum
ihafj orðið illa á í því að prédika
á móiti hjónaskilnaði, því að í
söngflokki hans hafi verið sjö
manneskjur, er fráskildar voru
manni sínum eða konu að lögum.
Söngstjórinn var fráskilinn mað-
ur og 'bjó nú með konu er líka var
fráskilin. Einn meðlimur söng-
flokksins hafði skilið þrisvair sinn-
um við konu sína og var reiðu-
búinn til að gera það í f jórða sinn,
og bjó nú þegar Tneð fjórða konu-
efninu.” “The Literary Digest,’’,
22. marz 1924.
Fyrir utan öll þessi trúnaðarsvik
gifta fólksins eru svö trúlofunar-
svikin, sem sjálfsagt eru eins
mörg og ef til vill mikið fleiri. En
í orði Drottins eru þau fyrirdæmd
eir.þ og hjónaskjilnaðurinn. Það
sem bindur saman mann og konu
í augum DrottinS, er “sáttmáls-
gjörð” þeirra. Guð hefir aldrei
gefið konunginum, sýslumanninum
eða prestinum einkaleyfi til þess
að gefa manni konu. Það er ekki
sú lðglega staðfesting eða vígsla
sem bindur sanman mann og Xonu,
b.eldurs trú'lofunin, — "sáttmáls-
gjörðin.” Drottinn sagði aldrei;
ÞeSsvegna skal maðurinn yfirgefa
föður og móður og búa með stúlku
sinni og þau munu verða eitt hold.
Hann sagði: “tog búa með konu
sinni og þau munu verða eitt hold.
Svo stúlkan er samkvæmt Guðs
orði fcona mannsins er hann
hefir fastnað sér hana. En svo
enginn rengi það sem eg er að
staðihæfa þá skal eg koma hér með
rök sem duga: “Drottinn vair vott-
ur að sáttmálsgjörðinni milli þin
og konu æsku þinnar er þú hefir
brugðið trúnaði við, enda þótt hún
væri förunautur þinn og eiginkona
'þín eftir gjörðu sáttmáli.” Mal.
2—14.
Það er skýlaust sagt, að sátt-
máli sá er þau gerðu, gerðu piltinn
að eiginmanni og stúlkuna að eigln
konu. Hvemig átti svo samkomu-
lagið að vera? Hjvernig á kristilegt
heimili að vera? Fjórir veggir
með gólfi og þaki mynda ekki
heimili. Það sem myndar heimili
er: maður, kona og Ibarn eða börn.
Til þesis að mynda Isannkristið
heimili þairf hver og einn að fylgja
þessum guðdómlegu reglum: “Þér
menn, elskið konur yðar, að sínu
leyti eins og Kristur elskaði söfn-
uðinn og lagði sjálfan ’sig í sölurn-
ar fyrir hann.” Ef. 5, 25. “Sömu-
leiðiis- þér menn, búið með skyn-
semi saman við konur yðar svo
sem veikari ker, og veltið þeim
virðingu.........'til þess að bænlr
yðar hindrist ekki.”
1. Pét. 3, 7.
Svo eiga -og aldraðar konur að
vera virðulegar í háttalagi sínu . .
til þess að þær laði hinar ungu
air, að eg skoðaði hana mikið mein
manneskju en mig, en svo er eg
líka víss um, að konan mín hefir
líka litið upp til mín og það gjarn-
an sem verndara, heimilisstjórn-
anda og þess er ráðin á að hafa,
en hún veit að engum ráðurn er
ráðið fyrir utan hana. En ekki er
vert að bera sjálfijm sérvitni. Vér
viljum nú athuga þetta ofurlítið
nánar.
í fyrsta lagi. Engin kona getur
verið fullsæmd af mannl, sem hún
ekki getur litið upp til, ekki ein-
ungis Isem jafningja, heldur sem
stjórnanda á heimilinu.
í öðru lagi. Þar sem andi Krists
ríkir, er aldrei metningur um upp-
hefð Þar vill hver vera öðrum fyrri
að “veita hinum virðingu.’’ Góð,
kristin kona upphefur manninn
sinn eins mikið og hún getur, og
finst hann aldnei nógu tignaður.
Góður kridtinn maðuný virtoir,
elskar og upphefur konuna sína,
hún er sæmd hans prýði og kóir-
óna.’’
Maðurinn er höfuð konunnar,
að einis að sínu leyti og Kristur
höfuð safnaðarins, en svo segtr
Biblían að Guð sé höfuð Krists.
En nú hefir faðirinn lagt “alt
undir” soninn. gefið Ihonum “alt
vald á himni og* jörðu.” Faðirinn
og sonurinn er eitt, sá sem hefir
séð soninn hefiir og séð föðurinn.
Þar er enginn ágreiningur. Er ekki
afstaða Krists til föðursins kon-
unni sæmileg afstaða til mannslns.
í fjórða lagi. Gotur maðurinn
ekki gert kröfu til að vera höfuð
konunnar nema að hann elski
hana, að sínu leyti ein® og Kristur
elskaði söfnuðinn. Kristur TTéímt- |
aði aldrei neitt af söfnuðinum, semj
ekki var hönum til góðs, svo verð- j
ur þá maðurinn að vera fullkom-
inn í kærlei'ka og nákvæmni við
konuna, ef hann vill vera höfuð
hennar. Það ber þá hver umönn-
un fyrir öðrum. Annars kennir
Guðs orð að allir séu eitt í Kristi
Maður og kona, þræll og frjáls.
Það er óhagganlegt lögmál, að
sá isem upphefur sig á annara
kostnað, verður niðurlægður, en
sá sem auðmýkir sig verður upp-
hafinn. Ef konan upplhefur mann-
inn mun maðurinn upphefja kon-
una og svo gagnkvæmt. Ef einn
meðlimur fjölskyldunnar er fús til
að þjóna öllum, vilja állij- þjóna j
honum. Vilji einn kloma af sér
varkunum, vilja ihinir það gjarn-
an líka. Þjónustu andi Krists ög
kærleikans auðmýktar andi verð-
um að ríkja.
Eg ihefi verið svo heppinn að
eiga góða móður, góða systir og
góða kopu, isvö að eg get vel
haldið uppi vörn fyrir málefni
“Haíði háskalegan bakverk er
stafaði frá nýrunumn
Mrs. Roland Ferguson, 194 Lake St., Peterþoro, Ont.,
skrifar:—
“I meira en tvö ár, þjáðist eg af
kveljandi bakverk. Hafði stundum
blátt áfram ekkert minsta viSþol.
FaSir minn, sem hefir mikið traust
á Dr. Chase’s meðölunum, ráðlagði
mér að reyna Dr. Chase’s Kidney-
Liver Pills. Eg fór að ráðum hans og
fær það mér ánægju að geta tilkynt,
að mér batnaði gersamlega. Það er
nú meira en ár síðan eg notaði þess-
ar pillur og hefi eg aldrei kent mér
meins á þeim tíma, en hefi þær samt
ávalt við hendina.”
Dr. Chase’s Kidney-Liver Pills
60 cents liylklö, hjú lyfösluni eða Eilmanson, liatea & Co., J.til. Toronto
til að elska menn sína, elska börn konunnar eins og mannsins. Faðir
sín, vera hóglátar, skírlífar, heim-1
ilísræknai^, góðlátar, eiginmönn-
um sínum undirgefnair, til þess að
orði Guðs verði ekki lastmælt.”
Tít. 2, 3—‘5.
“iSömuleiðis skuluð þér, konur,
vera undirgefnar mönnum yðar,
til þess að jafnivel þeir, sem ef til
vill ekki vilja hlýða orðinu, gætu
unnist orðalautet við hegðun
kvenna sinna, þegar iþeir sjá yðar'
skírlífu hegðun í ótta. Skart yðar
sé ekki ytra skart með því að flétta
hárið og hengja á sig gullskart eða
klæðast viðhafnarbúningi, heldur
sé það hinn huldi maður hjartans
í óforgengilegum búningi hógværs
og kyrláts anda, sem dýrmætur er
í augum Guðs. Því að þannig
skreyttu isig einnig forðum hinar
helgu konur, er settu von öína til
Guðs: Þær voru eiginmönnum
sínum undirgefnar, eins og Sara
hlýddi AJbrabam og kallaði hann
herra.’’ 1. Pét. 3, 1—6.
Þér börn, hlýðið foreldrum yðar
'því að það er rétt. Heiðra föður
þinn og móður — iþað er hið fyrsta
boðorð með fyrirheiti — til þess
að þér vegni vel og þú verðir lang-
lífur á jörðinni. Og þér feður, reit-
ið ekki börn yðar til/teiði, heldur
uppalið þau með aga og umvönd-
un Drottins.” Efes. 6, 1—4.
Því heimili, sem fylgir þesSum
reglum, mun vissulega farnast vel.
Sá heimilisfaðir, sem safnar sam-
an þannig hugsandi meðlimum
fjölskyldu sinnar við altari bæn-
arinnar daglega, þarf aldrei að sjá
þann góða félagsskap sundrast
eða verða fyrir lasti.
Það hefir hneykslað marga konu
að ritningin skuli tala um, að þær
eigi að vera undirgefnar mönnum
sínum og að maðurinn sé höfuð
bonunnar. En margar eru hinar,
sem sjá fegurðina og samræmið I
þessri kenningu. Eg vil spyrja þig
góða konu, sem ekki vilt að ma$ur-
inn þinn sé höfuð iþitt. Viltu að
hann isé settur iþér skör lægri?
Ertu ánægð með þann mann, sem
er þér ytilfjörlegiri? iNei, svarar
þú. Eg vil að hann sé jafningi
minn, en hærri má hann ómögu-
lega vera. Það var nú iswona með
mig, að mér fanst eg ekki vilja
taka niður fyrii; mig. Eg vildi fá
konu, sem ekki átti að vera höf-
uð mitt, iheldur eins og ritningin
segir að góð kona sé, prýðileg
“kóróna” mannsins. Eg leit þá
minn hafði stóra lund og stundum
vandalsama. Móðir mín gat vel
farið með þá lund og umborið
hana Eg hafði sem unglingur tölu-
vert óþjála lund, systir mín gat
furðu mikið umborið hana. Eg
hefi dálítið af lund föð-
uir míns, sem áður var nefnd. Kon-
an mín kann mæta vel að með-
höndla hana.
Þeir sem nú vinna að því verki
að höggva til og móta hvern ein-
stakan stein í mannfélagsbygging-
una, verða að hafa það fyrir auga
að þeir .steinar geti fállið vel í
þesea undirstöðu, —- í þennan
mikilvæga Ihelga félagsskap. Hver
einasti kennari, prestur faðir og
móðir verður að hafa það fyrlr
auga að gefa heiminum góða móð-
ur eða góðan föður. Hver ung
stúlka á að hafa iheimili, mann og
barn fyrir auga. Hver ungur mað-
ur á að hafa heimili, konu og barn
fyri^auga. Hirunið er orðið mikið
og því mikil þörf á lagfærandi
höndum.
Pétur Sigurðsson.
Þrír draumar.
Halldórs Bjarnasonar
frá Liltu-Gröf.
III.
Árið 1886 nóttina milli hins 26.
og 27. desember, dreymdi mig
þennan draum:
Eg þóttist staddur í einhverri
stofu þiljaðri umhverfis, hér um
bil 6 ál. á hvern veg; þótti mér
nobkrir menn þar vera saman
komnir. Ræddu þeir um það sín á
milli að héðan lægi vegur til
ibetri heimkynna, og þeim, sem leit-
uðu eftir þeim verustað með trú-
aðri ibæn til hins hiirmeska herra,
væri vísað eftir ráðstöfun hans til
sælli heima. Þegar eg heyrði þetta
beiddi eg mann, sem hjá mér var
staddur (og mér leizt mjög vel á)
að reyna að koma mér á framfæri
hið fyrsta er tækifæri leyfðl.
Hann hvarf, en kom 'bráðum aftur,
vék að mér og sagði, að vistin
væri til reiðu, og eg gæti því far-
ið að búa mig undir ferð mína
þangað. Eg þóttist verða næsta
feginn þessu tilboði, og litaðist
um eftir öðrum búningi en eg bar.
Sá eg þá ihvar lá á borði einu hvít
blæja, sem mundi'keta hulið mig
S'vb mikið upp til konunnar minn- allan; þótti mér þesisi búningur
vel íallinn til fararinnar; fór því
strax að afklæða mig úr öllum föt-
um mínum, nema skyriu og háls-
klæði, og fór að búa mig til að
vefja um mig líninu. — Nokkrir
þeirra, sem hjá stóðu kváðu þetta
brátt ráðið af mér; aðrir mæltu,
að eg .gerði þetta á ,hinum hentug-
asta tíma, í öllu falli fyrir mig,
og þar að auki ákveðnum af æðri
stjórn. En nokkrir sá eg að fóru
að gráta, sem eg réði að væri ann-
aðhvort af því, að þeir söknuðh
mín eða vildu fylgjast með, en
hefðu ekki heimild til þess. En eg
gaf mig lítið að öllu þessu, en var
glaður yfir áformi mínu og hinu
kærkomna tilboði; vafði því í
flýti um mig 'blæjunni; en að því
ibúnu fanst mér eg vera hafinn
mjög þægilega upp, og var loftið
yfir húsinu til engrar fyrirstöðu.
— Með hvaða krafti eða hve hátt
eg varN hafinn, vissi eg ekki, og
ekki verulega neitt um mig, fyr
en eg var staddur í yndislega fögr-
um og afar-istórum sal.; sá eg þar
fjölda af fólki, körlum og konum,
sem tóku á móti mér með mesta
fögnuði og blíðu; var mér strax
sagt, að nú ætti eg að klæðast nýj-
um búningi og var mér skjótt færð
ur hann og afklæddur blæjunní,
skyrtunni og hálsklæðinu; það alt
brotið saman, og mér sagt, að sliK-
ir hlutir væru, hér ónýtir og yrðu
brendir; isíðan var eg færður I
hinn nýja klæðnað og furðaði mig
fegurð han,s og ljómi, er af ihonum
stafaði, og þó var hann einungis
hvítur. Síðan voru mér sýndir
margir salir, sem voru skipaðir
mönnum, sem mér leizt ágætlega
vel á, en sumir salirnir voru auð-
ir. Hér virtist mér hvað öðru
yndiislegra og fanst ein,s og eg
gæti engan veginn lýst verðuglega
þakklætistilfinningum mínum við
himinsins herra (sem eg þó ekki
sá) fyrir þá náð, að ley.fa mér að
sjá þvílíka fegurð. En sú tilfinn-
ing margfaldist þó við það, að
mér vair sagt af fleirum en einum
af þessum fögru mönnum, að nú
væri eg hingað kominn algerlega,
og í einunr af hinum auðu söium
ætti eg að vera, ásamt fleirum
vinum mínum og vandamönnum.
Gekk eg þá fram og aftur um
marga sali og söng Guði með
fögrum rómi hjartanlega lofgjörð
fyrir frelsi mitt, ástvina minna og
allra manna yfir höfuð, sem sæl-
unnar njóta og myndu njóta. Að
litlum tíma liðnum kom til mín
einn af hinum viðstöddu fögru
mönnura og sagðist vilja sýna mer
nokkra menn, og þá fyrst, hvernig
þeir ihéfðu verið, er þeir skildu við
heiminn, og því næst, hvernig þeir
litu nú út. Kom hann þá fyrst með
menn, sem ýmist (hðfðu mist hend-
ur eða fætur, brá þeim síðan af-
síðis og kom með þá aftur heil-
henta og heilfætta. Þar næst sýndi
hann mér holdsveika og limafalls-
sjúka menn, brá þeim síðan frá og
kom með þá aftur hörundshreina
og limaheila. Einnig sýndi hann
mér þjáða menn af ýmsum sjúk-
dómura og sárum, vék þeim frá og
sýndi mér þá aftur alheila, og alt
þett^ fólk í ósegjanlega fegri mynd
en áður. — Þessu jafnhliða sá >eg
um hina dýrðlegu sali svífa ljðm-
andi verur, sem mér virtust engl-
ar vera, er störfuðu viðstöðulaust
að því að leiðbeipa frelsuðum
mönnum til óteljandi sælustaða.
Þóttist eg sjá (eða mér var sýnt
það) iþetta yfirgripsmikla starf
þeirra, þótt þeir framkvæmdu það
í fjarlægum stöðum. Fundust mér
nú herlega rætast orð Jesú Krists:
”í húsi míns föður eru margar
vistarverur.” Eg þóttist viss um,
að veglegri hústðir myndu til vera
eú 'þeir, sem eg nú sá, en eg gat
þó ekki skilið, á hvern hátt þelr
gætu verið það, svo fanst mér
mikið um þessa, er eg sá. Fólk það,
sem eg sá hér, taldi eg víst að
væru frelsaðir mepn frá jarðríki,
því þeir lofuðu Guð án afláts fyrir
frelsi sitt og sýndui hin mestu
fagnaðarmerki við komu þeirra,
sem englarnir færðu til sælunnar
hústaða. Eins lýsti gleði englanna
því ljóslega, að kærleiki þeírra til
mannanna var heitur og hræsnis-
laus. Kom mér þá til hugar hve
vel athafnir þeirra samsvöruðu
kærleikslboðum Jesú Krists, en ó-
líkt því, sem alt of oft viðgengst
í heiminum, og þóttist eg því sann-
færður um það, að iþeir menn, sem
aldrei snéru sér alvarlega til Guð®
og ekki vildu sinna boðum Jesú.
Krists um trú og kærleika, gætu
ekki notið hinnar framlboðnu sælu
heldur hilytu að ibúa við ófarsæld
í myrkrinu fyrir utan, af því a5
þeir hefðu hatað ljósið.
Af öllu þessu varð eg hrifinn á
ný til að lofa Guð fyrir náð hans
við mig, O'g byrjaði að syngja vers-
ið:
“Heilagur ertu, herra klár.”
En þegar eg var búinn að syngja
hálft versið, vaknaði eg, og angr-
aði mig það, að þettia var aðelns
draumur.
Heimilislblaðið..
FLUGVÍSUR.
Furða’ er síst, þó fólki öllu
finnist roða af degi nýjum,
frán er spretta flugin snjöllu
fram úr tímans gráu skýjum.
Þá er líkt og framtíð flaggi
fyrir lýða1 stærstu vonum,
frelsi,sþránni vorblær vaggi
og viðri huga’ í stórræðonum.
“Hentug ferð” á himinvegi,
hún er þjöða glæsidraumur.
En trygg er leið sú enn þá eigi,
— örðugleika viðsjáll straumur.
Leiðin þannig: Það að hrapa
þráðbeinn finst oss trúleiks stigur,
en af undrun gjarnt að gapa
og góna vá þá, sem vinna sigur„
En vit og snilli að vegahótum.
vinna munu, ef herrann lofar,
þar til fórnarþreyttir hljótum
þjóðleið trygga skýjum ofar.
5 ágúst. 1924 J. Th.
Fæti bjargað á fjórum
dögum.
“Ekkert nema Zlam-Buk hefði
^etað gert það,” segir Mrs. A.
Berryman, 190 John street, North
HamiltOn, er hún skýrir frá því,
hvernig hægri fóturinn marðist
undir vagnhjóli og læknaðist við
þetta meðal. Holdið var tætt, bilóð-
ugt og dökt og það lá við að liði
yfir mi^ öskum sársauka.
Eg gat varla hreyft mig lengur,
er tengdamóðir mín útvegaði Zam-
Buk. Hvílík breyting!
“Innan tveggja daga var öll
bólgan þrotin og holdið húið að ná
sínum eðlilega lif. Áður en fjúrir
dagar voru liðnir, hafði mór ibatn-
að að fullu.’’
ZíamiBuk er framúrskarandi
græðandi og sótthreinsandl
smyrsl. Lælkna ihúðina fljótar* og
hetur en nokkuð annað meðal.
Zam-iBuk á engan sinn líka. Fáið
ðskju í dag. 50o hjá öllum lyfsöl-
um, , eða ókeypis sýnishorn gegn
lc frímerki frá Zam^Buk Co.
Toironto.
ZflMBUK
For Htaling!