Lögberg - 02.10.1924, Qupperneq 5

IiötrUERG, FIMT UDAGINN
2. OKTÓBER. 1924.
Abyrgðarskjal er í hverjum 24 pd. eða stcerri poka.
ont
'Monfy Back'
ROBtN HOOO FLOUft IS CUftRkNTCCO TO CIVC VOU
BCTTCR SABSFACTlON THAN ANT OTMCR FLOURWUCO
IN CANAOA TOUR OCALCR IS AUTMORlTCO TO RCFUNO
tmc ruu purchasc PRtcc witm a 10 pcr ccwt pcn
ALTT ADOCO. IF AFTCR TWO iARINCS TOU ARC NOT
TMOROUGMLT SATISriCO WITM THC FLOUR ANO WIU
RCTURN THE UNUSCO PORTION TO MIM
ROBIN HOOD MILLS. LIMITED #-***
Robin
Hood
Flour

Hjálpar Góðri Eldabusku til að
gera Betri Bökun en ella.
Robin Hood Mills Ltd
MOOSE JAW CALGARY
Kveld eitt höfðum við reist tjald
okkar á hæð einni. Tunglið helti
geislum isínum yfir 'láð 0g lög og
líka yfir dálítið tært vatn, sem lá
spegilfagurt fyrir neðan hæðina.
sem tjaldið stóð á og tvö stðr og
tíguleg elgsdýr, sem þar voru að
drekka.
Aðra nótt tunglsljóslausa og
dimma sváfum við í tjaldi okkar
og vaknaði eg við það að eitthvað
ógurlega þungt lagðist upp að
tjaldskörinni að utan. Eg hljóðaðl
upp af hræðslu og vakti manninn
minn og sagði ihQnum frá þessu.
Hann greip byssu sína, kveiktí
Ijós — (á kerti sem fest var í
fötuhlemm) og fór út en >sá ekkert.
En eg veit að það var bjarndýr,
því skömmu síðar ktom veiðimaður
til okkar og sagðist hafa skotið
bjarndýr mikið ekki langt frA
tjaldstað okkar. Aldrei gleymi eg
þeim heljar þunga, er bjarndýrið
lagðiist ofan á tjaldskörina Og að
nokkru leyti ofan á mig. Eftir að
við vorum foúin að fara allvíða um
svæði það, sem við vorum stödd
á snérum við til ibaka, en völdum
okkur aðra leið, sem ekki var síð-
ur tilkomumikil en sú er við kom-
um. Hún lá með fögru stððuvatnl
og gátum við leigi; bát, sem náma-
maður átti til þess að fara eftir þvl
og voru það góðum skifti frá því
að ganga. En á kveldin lentum við
og isváfum í tjaldi okkar á nótt-
unum. í vatni þessu var fiskmergð-
in 'sVo mikil að við þurftum ekki
annað en henda öngli út fyrir borð-
stokkinn þá var fiskurinn búinr
að grípa hann. í vatni þessu, sem
er íangt eru óteljandi eyjar 0g
grænt slím, eða slý er víða í
flekkjum ofan á vatninu tog þarf
maður að gæta állrar varúðar að
reka ekki bátinn á isteina, sem ná
upp undir vatnsflötinn. Veðra-
brigði eru mjög snögg þar norður
frá steypiregn og stórviðri getur
dunið yfir þegar minst varir og er
þá betra að vera ekki langt frá
llandi og regnið er eins og
helt sé úr fötu. Nú er farið að
hausta laufin á trjánum að byrja
I
að blikna og auganum mætir hin
þúsund lita skógardýrð.
I ægilegu ofsa og skrugguveðri
höfum við horft á þessi risavöxnu
tré falla til jarðar með rifnar og
slitnar rætur, þar sem við höfum
setið í tja'ldi okkar í skjóli við him-
inháa kletta og þögul höfum við
htorft á þessar ihamfarir náttúr-
unnar. í slíku veðri kom það alloft
fyrir að tjáld okkar lak og kodd-
arnir, sem við sváfum á (malpok-
arnir) urðu renn-blautir. En það
gerði okkur ekkert til. Við kend-
um okkur aldrei meins, vorum alt
af í góðu skapi og höfðum óbilandi
matarlyst. En sá gróður! rauð, gul
rauð-gul og blá (blóm, sem virtist
nærri synd að troða undir fæti og
svo skógurinn, sem nú er að skifta
litum. Hvílík dýrð! Það er eins og
náttúran hafi fengið að láni birtu
þá og fegurð, sem sagt er um, að
aldrei nái að skína á láð eða lög.
Þeissi partur Canada er vissulega
undantekning.
Alt tekur enda og svo var það
með okkur, því það kom að því að
óþægilegt var að )búa í tjaldinu
svo að við fengum okkur dálítinn
kofa lánaðan. Kofinn var hlýr
vatnsheldur og ekki óþægilegur
en nokkuð langt í burtu frá manna
bygðum; pósthúsið, sem eg nefndi
áðan var næsta húsið, en það var
tvaér mílur í burtu. Vetur sá, sem
í ihönd fór gerði mig að nýum
manni (réttara sagt kvenmanni)
Eg fór á skíðum, gekk á snjóskóm
og ók daglega á sleða, sem eg
beitti tveim hundum fyrir er eg
átti og fóru þeir í hendings kastl
eftir ísnum á vatninu, sem er fyrir
neðan kofan, sem við ibúum í og er
það hin hollasta iskemtun enda varð
eg rjóð í kinnum eins og ungu
stúlkurnar voru einu sinni. Mér
var aldrei kalt þó eg væri oft úti í
50 'Stiga frosti og þó eg ‘hafi farið
út berhöfðuð og yfir hafnarlaus,
þá hefi eg þurft að vera úti þð
nokkra stund áður en eg fann til
kulda. Svo er hinn blái, heiði him-
in, snjórinn skínandi bjartur og
sólskinið yndislega. Hvorki ftalía
né Svissland (hefir neitt tilkomu-
meira eða fegurra að bjóða. Svo
bygðum við okkur sjálf ibjálkahús,
það stendur á einni af fjórum
námalóðum, sem við eigum og
stendur hátt en er þó í skjóli. Það
er þriggja ipínútna gangur frá
ihúsinu og ofan að vatninu þar
sem baðstaðurinn okkar er. Fjar-
an er slétt og gljáandi og er út-
sýnið frá Ihúsinu hið undraverð-
gsta og þó námalóðirnar okkar
reynist allar ónýtar, þá samt er
ihér auður, sem engir peningar
geta keypt, friður og náttúrufeg-
urð í sinni fullkomnustu mynd og
satt að segja virðast peningar
vera þýðingarlitlir hér •— þið má-
ské trúið ekki þessu? Eg hefi á-
nægju af hinu einfalda og ó-
breytta umhverfi og þegar eg er
að búa til hvítu og bláu japanísku
glluggatjöldin fyrir gluggana á
húsinu okkar, þá finst mér miklu
meira til þeirra en þegar eg var
að fást við hin kostbæru silki
glugatjöld. Fyrir utan gluggann
hjá mér >sé eg hópa af fuglum,
íkornum og kanínum, sem ibíða
eftir mér og eru svo spök og hænd
að mér að þau eta brauðmola úr
lófa mér.
Þungavara sú, sem við þurfum
á að halda er flutt til okkar á
hestum, eða bátum í stórum slött-
um. Maður og kona búa hér ekki
langt frá okkur, að öðru leyti er-
um við einvöld í okkar héraði.”
Misskift.
Þegar komið var úr fiiskiróðri í
fyrri daga, heima á gamla landinu
og búið var að afferma eða bera
aflan upp í fjöruna tog láta hann
állan í eina kös eða hrúgu hvort
sem mikið eða lítið var um að
ræða. Þá gekk formaður skipsins
eða bátsins að verki, itafarlaust og
skiifti aflanum Ih'árrétt og jafnt
á milli allra háseta sinna og skips-
ins og ef um verulega mikinn afla
var að gera, þá lét formaður oft
einhvern af hásetum hjálpa sér
við að skifta, (út af þessu Ibrá ekki
nema ef svo lítið fékst að ekki
varð komið á skiftum eem sjaldan
kiom fyrir) og þegar það var Ibúið
þá snéri formaður sér frá og lét
einihvern háseta sinna taka á, sem
kallað var en til þess var ýmist
nötað hnífur og var þá sagt skaft
eða Iblað eða isjóvetlingur og var
þá sagt lófi eða laiski eða þá að
fiiskur var notaður, var þá sagt
haus eða sporður eða þá að sá,
sem tók á notaði fótinn á sér tog
sagði tá eða hæll, þessar aðferð-
ir voru þó eins og gefur að helst
notaðar við tvískiftingu, en við
marglskiftingu benti sá, sem átti
að taka á, á hvern hlutinn eða hrúg
una á fætur annari og sagði hver
skal þar, en ftormaðurinn sagði til
þar til hver hluthafi hafði sinn
dieilda skerf hllotið og aldrel
heyrði eg talað um . að missíkifti
eða rangskifti ætti isér stað á
fiskiaflanum. En eftir því sem
sagnir fara af þótt þær sagnir séu
vitanlega ekki annað en ósannað-
ar getgátur þá 'hefir skiflting á
kjörum aumingja apanna ekki ver-
ið eins jöfn né sanngjörn. Já,
miklir óláns garmar og mæðu
bjálfar gátu-aparnir verið, isem nú
eru á jörðinni og hafa verið um
þúsundir ára eða alda að þelm
skildi ekki geta auðnast að verða
að mönnum eins og ættbræður
þeirra, eða forfeður eiga að hafa
Dodds nýrnapillur eru besta
nýrnameðalið. Lækna og gigt bak-
verk, bjartabilun, þvagteppu og
önnur veikindi, sem stafa frá nýr-
unum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá ölluvn lyf-
sölum eða frá The Dodd’s Medi-
cine Company, Toronto, Canada.
DRA GIÐ EKKI AÐ
BOR GA LÖGBERG
^Ú er farið að líða á seinni hluta ársins, og Lögberg, eins og önnur blöð, þarf að fá sitt, ef það á að geta haldið áfram aðkoma á heimili yðar.
• Það eru því vinsamleg tilmœli vor, að þér úr þessu farið að gera hreint fyrir yðar dyrum með því nú þegar að borga fyrir blaðið og að þér takið innköllunarmönnum vorum vel þegar þeir koma að finna yður, eða senda borgunina beint til skrifstofunnar. Tl f| | ■ ■ n 11 ■ ■ i
iiic uuiuniuiú r« c Cor. Sargent og Toronto St. itá, LlllllLCU Winnipeg
orðið einhvern tíma í fyrndinnl
og það versta er að ekikert útlit né
lfkur eru til að þetta lagist nokru
sinni til eilífðar fyrir aumingja
öpunum. Sumir hinna skarpskygnu
vísindamanna hafa reyndar sagt
að isvo framarlega að maðurinn
ætti að geta verið ktominn út af
apa þá hafi hlotið að vera til milli
liður milli apans og mannsins, en
sá milliliður er víst ófundin enn
sem komið er, sumir hafa jafnvel
komið með þá getgátu að mannap-
inn muni vera kominn út af villi-
manni og er sú tilgáta víst ekki
mikið ólíklegri, en ðll eru þessl
apavfeindi illa rökstudd og ósönn-
uð, en setjum svo að sumir aparnir
séu orðnir að hinu siðmentaða
mannkyni, sem nú er bér á jörð-
inni hefði þá ekki íkjörum eða for-
ilögum apa greyjanna verið hrapar-
lega misskift í öndverðu?. Það er
ekki séð fyrir endan á þessari apa-
sennu ennþá. “Eftir þetta enn sá
hann, apaketti marga, ekkert slétt
þá óttast vann artargrettu varga,”
víst ætti engum mannbjána að
líkan hátt og apar gera fyrst þeir
vilja heldur eiga skynlaust villl-
dýr að andlegum föður en heilag-
an himnanna Guð. Það mætti víst
segja um suma menn nú á dögum,
eins og sagt var um apana fyrir
hálfri öld síðan; “hver þar fælist
annars óm, ólhjóð, væl og skrækí
apar næla i eykur klóm iðka skælu
kæki.’’ Það er varla von að þeir
menn geti verið öðrum góð fyrir-
mynd hversu lærðir sem þeir væru
sem altaf eru með hausinn á kafi
niðri í jörðinni emsparka með löpp-
unum upp í loftið.. Framfarir af
jarðbundnu tægi eru nú á þessari
apatrúaröld ærið hraðstígar og
f jörmiklar og má því Ibúást við að
einhver apatrúar ofstækisbusi getl
bráðum skrásett ættartölu sína
langt aftur í ættliði apanna, en
hvaða áhrif ætli það hefði á ættar
dramb; það er kunnugt að hjá sum
um er ætternishroki arfgengur
mann fram af manni og hver veit
nema að líkt sé ástatt hjá þeim
klóuðu að ofurlítill metnaðar
hreifingar séu í blóði apa fram af
apa, það er algengt orðtak í ís-
lenskunni, “állir erum vér Adams
börn,’’ en þessu verða þá apasinn-
ar að breyta og segja allir erum
vér apabörn. Trúlegt að ættar-
heiðri verði þá ekki eins miisskift
j og nú á sér stað.
M. I.
------0-------
Fímtíu ára starfsemi.
í tilefni af fimtíu ára afmæli hins
útlenda trúboðsstarfs S.D. Advent-
ista, hefir undirrituöum borist stutt
skýrsla eða yfirlit frá aðal stöð
þeirra í Washington, D.C., fyrir
framgang félagsins á þessum fimtíu
árum, og treysti eg því, aö islenzku
blöðin sýni oss, er tilheyrum þeim
félagsskap af þeirri þjóð, þá vel-
vild, að birta þetta stutta yfirlit.
“Það eru fimtíu ár í september,
síðan S. D. Adventistar sendu
fyrsta starfsmann sinn frá Ame-
ríku til annara landa. Séra J. N.
Andrews fór þá frá Ameriþu til
Svisslands. Meðlimatala félágsins
var þá £.000, blöð og rit þá prent-
uð að eins á einu tungumáli, þrjú
tímarit gefin út, að eins einn skóli
stofnaður, og öll eign félagsins nam
samtals $38,712.53.
“Starfsemi félagsins hefir þróast
undursamlega vel, og aðventuboö-
skapurinn er nú boðaður í 115
löndum. Strfsmönnum hefir fjölg-
að það, að 1921, er siðasta skýrsl-
an var fullgerð, var tala þeirra orð-
in 14,389, sem boða nú fagnaðarer-
indið á 220 tungv,|nálum.
“Kirkjudeild þessi hefir frá
fyrstu hyrjun lagt mikla áherslu á
blaða og bóka útgáfu, sem vaxið
hefir frá einu litlu kirkjublaði þar
til félagið hefir nú 51 stærri og
smærri prentsmiðjur, með full-
komnustu vélum og öðrum útbún-
aði, er nemur $4,221,575.72. Starf-
semi þessara prentsmiðja hefir auk-
ist það, að nú eru prentuð 154
kristileg blöð og tímarit á 114
tungumálum.
“Starfsfé kirkjunnar hefir farið
vaxandi stöðuglega í öllum mynd-
um. Á tíu árum, frá 1912 til 1922
námu gjafir til útlenda trúboðs-
verksins $17,583,760.91, en fjár-
framlag til allra þarfa var á sama
tímabilinu $62,590,778.53. Félag-
ið hefir nú að ráða yfir 224 ýmsum
stofnunum, með fjárframlagi er
nemur $34,196,049.15.
“Félagið hefir sett á fót spitala
og heilsuhæli í Bandaríkjunum,
Englandi, Canada, Suður Ameriku,
Afríku, Ástralíu, Indlandi, Kína,
Japan, Kóreu, Noregi, Svíþjóð og
Danmörku. Yfir 200,000 manns
njóta hjúkrunar og lækningar á
hverju ári á stofnunum þessum.
Mörgum sterkum kröfum er þó ó-
mögulegt að svara, segir Dr. A. W.
Triunan, formaðup hejlsumájla-
starfs félagsins, vegna vöntunar á
efnum.
“1874, sama árið er félagið sendi
fyrsta starfsmann sinn til annara
landa, setti ]>að á fót fyrsta lýð-
skólann. Nú á það 739 hærri og
lægri skóla, með 22,600 nemendum
að jafnaði. Markmið þessara skóla
er, eins og formaður skólamálanna,
Próf. W. E. Howell kemst að orði,
að efla andlegan þroska nemend-
anna, gera þá hæfa til að rækja
skyldur hversdagslífsins og láta
niannfélaginu í té holla þjónustu.”
Þessir skólar hafa verið settir á fót
víða í Bandaríkjunum, meðal villi-
manna í Afríku og á Indlandi,
einnig í Japan, Manchuríu, Suður-
Ameriku, Kína, Norðurálfunni og
Ástralíu.
"Frá því fyrsti starfsmaður fé-
lagsins var sendur til Norðurálf-
unnar, hefir starfsemi þeirra eflst
]>ar, þar til hún nú hefir náð fót-
festu í öllum löndum þeirrar
heimsálfu. Síðustu skýrslur segja
meðlimatölu þar 6^,500. Félagið
vinnur mikið og gott verk á meðal
Indíána í Peru, Euador og Bolivíu;
fréttablað frá Guayaquil, Ecuador,
staðhæfir, að Aðventistarnir séu
að vinna mannúðarverk á meðal
rauðu mannanna. Blað þetta seg-
ir, “að þeir vinni að mentun og sálu-
hjálp Indíá^inna,” og að þeir kenni
þessari þjóð að lesa og skrifa og
“hjúkra hinum sjúku og þjáðu,” og
það alt saman fyrir alls ekki neitt.
C. K. Meyars, formaður útlenda
trúboðástarfs félágsins, ségir fyrir
hönd þess, að kirkjudeild þessi
berjist framvegis fyrir þeim sömu
áhugamálum, sem hún gerði fyrir
fimtiu árum. “Vér kostum kapps
um að flýta fyrir verki Guðs á
jörðunni. Fyrir fimtíu árum byrj-
uðum vér í niðurlægingu, fátækt og
veikleika, og sendum vorn fyrsta
starfsmann til annara landa. Nú
höfum vér trúboða næstum því i
hverju einasta landi heimsins.
Hvert einasta land kannast nú við
starf vort og hylli félagsins, sem
opinberast í vaxandi gjöfum vina
þess árlega.
”Sannfærðir, af rannsókn Guðs
eilifa orðs, höfum vér kent og kenn-
um, að Drottinn muni hrátt ljúka
,við verk sitt á jörðunni, jafnvel á
dögum núlifandi kynslóðar, að
Kristur sjálfur muni á virkilegan,
sýnilegan hátt koma aftur til jarð-
arinnar, og að þá muni hinir fram-
liðnu réttlátu upprísa og þeir rétt-
látu, sem þá lifa, umbreytast og
Kristur samansafna öllum sínum
útvöldu.”
Þýðandi iþessarar stuttu hóglátu
skýrslu, vildi gjarnan bæta því við.
að Island er að eins lítið land á al-
heimskortinu og á fremur afskekt-
um stað, en þar munu varla fjnnast
mörg heimili á eyju þeirri, er ekki
eiga fleiri bækur,- sem boða þenna
boðskap, og lesnar hafa verið af
lærðum jafnt sem ólærðum. Hann
hefir heimsótt sjálfur heimili svo
þúsundum skiftir þar í þeim er-
indagjörðum, að koma hinum
hljóða boðbera inn á þau og það
með frámunagóðum árangri. Mark
mið vort er að aðvara heiminn,
sérhverja þjóð undir sólinni. At-
hugulustu og hygnustu menn, þó
utanfélags, hafa í hópatali viður-
kent starfsemi og kenningu vora
halagóða vera, og játað fagurt
samræmi, góða stjórn og áhuga-
sama hiklausa og hræsnislausa
sókn, og hugboð vort segir oss, að
margir fleiri viðurkenni, en játað
hafa. Vér vonum líka, að íslenzka
þjóðin hafi kynst starfsemi vorri
þannig, að hún ekki þurfi að vera
hrædd úm, að áhrif vor verði þjóð-
Hfi hennar að nokkru meini. Vér
leitumst við að efla allar sannar
kristilegar dygðir, að þroska þjón-
ustuhæfileika og vitjnu hæfileika
manna og hreinskilni, vandvirkni,
samvizkusemi í öllum viðskiftum
og umgengni. Vér viljum gjarnan
verða þjóð vorri til tímanlegrar og
andlegrar blessunar.
Pétur Sigurðsson.
------o-------
Frá Islandi.
Reykjavík, 26. ág.úst.
Eftir langan votviðriskafla komu
þurkar í síðastl. viku, svo að bænd-
Hagic
baking
POWDER
Í?NTA1NS NOAWilJ.
Magic bökunarduft,
er ávalt það bezta í
kökur og annað kaffi-
brauð. þ>að inniheldur
ekkert alum.nénokk-
ur önnur efni, sem
valdið gætu skemd.
ur hafa nú hirt öll hey sín, að
minsta kosti sunnanlands og vestan
og um vestri hluta Norðurlands.
Einar H. Kvaran rithöfundur og
frú hans fara til K.hafnar með Gull'
fossi 28. þ.m. og verða þar til
næsta sumars.
Það leiða slys vildi til við Vest-
mannaeyjar 20. þ.m. að f jórir menn
duttu útbyrðis af heyflutningabáti
og druknuðu tveir þeirra, Símon
Egilsson og Jóhann Guðjónsson.
Hinn fyrnefndi lætur eftir sig
konu og börn, en hinn síðarnefndi
var ókvæntur.
“Harðjaxl” heitir blað, senr Odd-
ur Sigurgeirsson hinn sterki er nú
byrjaður að gefa út, stórt blað og
myndarlegt.—Lögr.
5*
“HANN DRUKNAÐI”
fc
í aldagtomlum og nýjum sögum, Ihinnar fámennu, íelensku þjóðar — skráðum og óskráð
um, er fátt jafnoft endurtekið eins og þesei hjartahlóði rituðu orð, “íhann druknaði.’’
'Og hvað gamalt, sem það söguatriði er og verður, fyrniet aldrei yfir, að það er altaf jafn
sltórt, jafn nýtt, og jafn sárt, ættingjum og sönnum vinum hins druknaða. Eitt slíkt tilfelli
skeði í sumar, 16. júlí druknaði í Winnipeg-vatni, 18 ára gamall piltur, Unnar Stefán, son
ur Kristján's Bessasonar í Selkirk, frá Sölvarbakka í Kúnavatnssýslu og fyrri konu hans Guð
rúnar Vigfúedóttur, Jónssonar frá Króki í Holtum í Rangárvallasýslu.
Sylsið vildi þannig til að litlum bát hvolfdi með tveimur mönnum í, þar rétt hjá var stærri
bátur og var Stefán þar í með fleirum, hann tog annar Islendingur steyptu sér á auga-
bragði í vatnið til þess að reyna að hjarga. Þess er getið til að maðurinn, sem náði í Stefán
hafi í dauðans ofboði gripið því 'heljar taki ,að Stefán hafi ekki getað komið við sundtök
um (og var hann þó prýðilega vel sundfær) svobáðir druknuðm Ekki fremur en aðrir ungling-
ar átti Stefán sál. sér lífssögu að baki, hann var mjög gjörvilegur, Ihraustur tog duglegur
og fljót-brjóstgóður, sem sýndi sig Ibesit í iþví að Ihann hikaði ekki við að leggja sig í hættu
fyrir annara þjóða mann og honum ókendan. Hann var jarðaður í íslenska grafreitnum í Sel
kirk, jarðarförin var óvenjulega fjölmenn /bæði af íslendingum og annara þjóða fólki, kistan
var mörgum krömsum prýdd. Það leyndi sér ekki að fólkið sýndi aðstandendum hins látna,
sína innileguistu samhygð út af sorgaraitburðinum. Fyrir það ber eg fram hjartans þakklæti
til allra, en sérstaklega skáldanna, séra J. A. Sigurðssonar og P. Sigurðssonar, sem sendu
meðfylgjandi kvæði. Guðs náð og blessun sá með oss öllum. J. J.
TIL KRISTJÁNS BESSASONAR
Er Stefán sonur hans druknaði 18 vetra, við
bjarga öðru ungmenni 1924.
Við deyjum allir. Á dauðans sjá
Hver drengur skal nástríð heyja. *—
Þá huggunarorðin eru fá
Eg eitt man, er hér má segja:
Að meiri kærleika enginn á
En öðrum til lífg að deyja.
Nú finst oss að oft sé fórnin smá,
Að freistingar haldi velli.
En eigingjörn htoldsfýsn heiminn þjá,
Að hver annan tíðast felli;
Að nautn og léttúð sé lífsins þrá,
Að lifa — til hárrar elli.
Því börnunum einatt berst hér á,
Og bráðkvödd er æskan stundum.
Þá logar harmur í lund, á brá,
En lokað er öllum sundum.
1— Eg fremur vil börnin fallin sjá
íEn fórna í Baal — lundum.
Sem Egil, þig rænti megi mar,-----
En mannlífið aðra feður.
Hann arfþegi fornrar frægðar var, —
Það frændur og ástmenn gleður.
Vort þjóðlíf fékk göfugt gtoðasvar
Frá gröf þess, er helveg treður.
Fyr Illugi dó fyrir ættmann sinn; —
Fyr’r afkvæmið margur svanni.
En fegurra dæmi er drengurinn,
lEr dó við að bjarga manni,
iSem Ihonum var ekki hjartfólginn
Og hyorki vinur né granni.
Þeir glata lífi, sem lífið þrá,
— Sem lifandi orð Guðs segja;
Þeir eignast lífið, sem lifið smá
'Og lífsfórnum glaðir thneigja.
Því meiri kærleika enginn á
En ððrum til lífs að deyja.
Jónas A. Sigurðsson.
að
UNNAR STEFÁN BESSASON ,dáinn 16. júlí ’24
Sú óvænta fregn eins og eldpíla þaut
að ástvina viðkvæmu hjörtum,
með lamandi þunga, er þreklyndið braut, —
sem þruma úr skýjunum svörtum.
En nákuldinn læsti sig nístandi sár
og nagaði svíðandi barma,
og breytti á svipstundu brosi í tár,
og björtustu vonum í Iharma.
Hve oft sem hún flýgur, hún ávalt er sár
og eftir sig hvarvetna læ.tur
já, angistar stunur og svíðandi sár
og söknuð þe&s vinar, er grætur,
því dauðanum vanist ei veikleikinn fær, —
‘hið veika er auðvelt að beygja,
tog hrygðin nemur hvert hjarta, sem islær,
er ihjartfólgnir ástvinir deyja.
En ljósið og 'birtan er lífinu kært,
því ljósið og ylurinn græðir
alt, sem af kulda er kvalið og sært
og kramið af*ársauka folæðir.
Þótt fölni og deyi hin fegursita rós,
og frostið hvern nýgræðing beygi,
fær lífið að síðustu sigur og Ihrós
á sólríkum upprisu degi.
Hve sárt er að gráta, — en sælt er það þó
að svölun og huggun aði leita,
því sorgirnar 'himneska sælu og ró
oft sálunum þurfandi veita,
því svo er íþví farið að sigur ei fæst
án sára og margs konar rauna,
og oft þegar tap þeirrar stundar er stærst
er styst til svo margfaldra launa.
Sá Drottinn, sem lífið og gróðurinn gaf,
og grundina blómskrúði klæðir.
svo vekur hið dofnaða dvalanum af,
hið dauða við lífsstofninn græðir.
Svo hvað er þá tapið, fyrst alt saman er
í alföðurs lífgandi hendi,
sem endirinn líka frá upphafi sér,
og ávöxt þess iböls er íhann sendi.
Vér höllum oss Drottinn með harma og sorg
að huggandi föðurást þinni.
Vor hjálpræðis 'klettur 1— vtort hæli og Iborg,
oss hjúkra og geymdu þar inni.
Þótt von'brigði, missir og söknuður sár
um sál vora skjálfandi næði,
þá stillir vorn ama og angistar tár
■þín eilífu fððurleg gæði.
í nafni foreldra og systkina hins látna.
P. Sigurðsson.