Lögberg - 02.10.1924, Page 6

Bk. 6
LÖGBERG, t IMTUL)AGINN,2. OKTÓBER. 1924.
Hættulegir tímár.
Eftir Winston Churchill.
J>ar fyrir. ‘fHvað ert þú að gera hér?” spurði hann.
‘Til hvers ætli að eg sé hér,’ sagði Jim alveg hik-
laust, eins eg hann var vanur, nema til þess að sækja
Súsönnu.' ’’
‘NSamli maðurinn hafði látúnsplötur framan á
tánum, til þess að skórnir hans entust lengur,” sagði
Lincoln með ofur mikilli Ihægð.
‘‘Sjáið þið nú til,” bætti hann við, “bóndaslán-
inn vissi vel að Jim Rickets var ekki trúandi fyrir
Súsönnu Bell.”
Sumir þeirra, sem viðstaddir voru sáu hvar þesai
pólitiska dæmisaga átti við, því þeir hlóu ihátt. Hin-
ir hlógu lika, skeltu höndanum á lærin og Iitu fram-
an i Lincioln, sem var mjög alvarlegur á svip. Dóm-
arinn varð eins alvarlegur og hefði hann átt að fara
að ikveða upp dóm.
“Það dugar ekki, Aibe,” «agði hann; “það fer alveg
með þig.”
“Það er best fyrir þig að halda þér við það sem
fyrir hendi er,” sagði Medill, “og herjast við Ste-
phen Douglas á iþví sviði, sem næst liggur. Þetta er
engin skemtiferð. Veistu hver hann er?“
“Já, auðvitað, Joe,” sagði Lincoln góðlátlega.
“Hann er maður, sem hefir mörg þúsund blindra
fyilgjenda. Það er mitt verk að opna augun á sumum
þessara fylgjenda.”
Stephen sárlangaði til að vita hver spurningin
væri, sem Lincoln ætlaði að leggja fyrir Douglas
og hversvegna að ihinir voru á móti því að hann gerði
það. Enn meira varð hann þó forviða er Lincoln tók
• um handlegg honum. Lincoln snéri sér til fréttarit-
arans Hill, sem hafði lokið við að skrifa, og sagði:
“'Það væri gott fyrir þig að fá þér dálítið af
fersku lofti, Boh. Eg er búinn að fá nóg af því að
spjalla við karlana og ætla nú að tala við einhverja
sem éru á isama aldri og eg sjálfur.”
Stephen var kominn fram í miðjan ganginn, er
hann mundi eftir því, að hann hefði glejont ihattin-
um sínum. Þegar hann kom aftur inn eftir honum
heyrði hann einhvern segja:
“Ef þetta er þó ekki rétt eftir Abe gamla. Hann
fór að leita að fló í sokknum sínum, þegar hann ætl-
aði að heyja einvígið við Shields og nú gengur hann
með þessum drengjum áður en hann á að fara að
'halda kappræðu á móti færasta manninum, sem er
til í öllu landinu; og !það eru þau kynstur, sem hann
á eftir að tala um við okkur.”
“Eg Ibýst við því að við höfum lítið með það
að gera,’’ sagði annar hálf gremjulega, en þó hlæj-
andi. “Það er ýmislegt til, sem Albe lætur ékki
bjóða sér .”
Úr istiganum sá Stepihen Lincoln ryðja isér braut
gegnum mannfjöldann fyrir neðan: hann hló á móti
einum, lagði Ihendina á öxilna á öðrum og svajjaði
einhverju hálf grófu spaugi hjá þeim þriðja, svo að
allir viðstaddir hlóu. En enginn hafði áræði til þess
að fylgja honum. Þegar Stephen náði Ihonum úti á
strætinu var hann niðursoikkinn í að spjalla við Hill,
hinn unga fréttaritara frá “Press and Tri/bune.” Og
Og um hvað voru þeir að tala? Um halastjörnuna,
sem sást í loftinu það kvöld. Þessi óbreytti viðar-
höggsmaður, póstafgreiðslumaður og ferjudallaræð-
ari, sem Stephen hafði ímyndað sér að þekti ekkl
neitt til nýju laganna, var að tala um stjörnufræði;
og Stephen gat lært af honum þar sem hann geklc
við ihlið hans.
“Heyrðu Bob,” sagði Lincoln, “getur þú útskýrt
þetta?’’ Og hann lagði fyrir ihann flókið úrlausnar-
efni úr eðlisfræðinni.
Hill útskýrði það Stephen til mestu undrunar.
Talið barst að skíldsögum, og það virtist, sem
Lincoln hefði lesið nokkrar af þeim sem á var minst.
Meðal annars talaði hann um söguna “The Gold
Bug” eftir Poe. “Það er ágæt saga,’’ sagði hann, “en
hún hefði rétt eins vel getað verð rituð um eyjuna,
sem Robinson Crusoe var á. Maður þarf að fá eitt-
Ihvað ábyggilegt, þegar maður les bækur. Það eru
ácki margar skáldsögur né heldur mörg fornaldarrit,
8em koma manni á nokkurt víst stryk.”
“Það er til áreiðanlegt brot úr síðustu ritum
Aristotelesar, sem Cicero hefir verndað frá glötun,’’
sagði Hill í^meygilega, “isem er á þeissa leið: “Ef að
til væru skepnur, sem lifðu í iðrum jarðarinnar og
gætu komist iþaðan upp uip sprungur og alt í einu
séð jörðina og hafið og Ihimininn
“En þorparinn þinn,” greip Lincoln fram í, “þú
ert að þylja upp fyrir okkur úr “Cosmos” eftir
Humlbolæt.’’ og hló. §
Það er undarlegt hversu fljótt menn geta vanið
eig við atlburði, sem þeir hafa ekki vanist. Stephen
fanst það ekki síður undarlegt, að hann skyldi vera
þarna á gangi eftir forugum sveitarveginum með
þessum einkennilega manni og daglblaðs fréttaritara
heidur en einhverjum neðanjarðarbúa myndi hafa
þótt að koma í fyrsta sinn upp á yfirborð jarðar.
En í huga hans fór fram breyting, sem var ekki ó-
evipuð ósýnilegri efnatoreytingu. Honum fanst skyndi
lega sem hann hefði þekf þennan Ihávaxna Ulinois
mann alla sína æfi. Hann reyndi ekki þá að gera
sér neina grein fyrir því undarlega uppátæki um-
sækjandanisi um senators-emíbættið, að( veija Isig
fyrir förunaut á þessari kvöldgðngu.
“Heyrðu, herra Brice,” sagði'Lincoln eftir stutta
þðgn, hvaðan ertu?”
“Frá Boston.”
*‘Nei!” sagði Lincoln Ihissa. “Og hvernig stend-
ur þá á því, að þú kemur með bréf til mín frá svæsn-
um þrælahaldsafnámsmanni í St. Louis?”
“Er dómarinn vinur þinn?” spurði Stephen.
“Hvað er þetta!” hrópaði Lincoln. “Sagði hann
þér ekki, að hann væri það?’’
“Hann sagði mér ekkert annað en það, að eg
ætti að ferðast þangað til eg fyndi þig.”
“Eg kalla dómarann vin minn,” sagði Linooln.
MÞað getur vel verið, að hann vilji ekki ávalt kann-
ast við mig, því eg er eKki með því að hengja alla
þrælaeigendur.”
“Eg held varla að Wthipple dómari sé hreinn og
toeihn afnámsmaður.’’
“Hvað segirðu? Og hvað finst þér um það?”
Stephen svaraði í samlíkingum, sem honum var
þó ekki eiginlegt. Hann hlaut að hafa lært það af
Lincoln.
“Eg er ekki með því að taka úr stífluna alt i
einu, það myndi drekkja þjóðinni. Eg held að það
megi veita vatninu burt á einhvern annan hátt.”
Lincoln svaraði þe^su með því að gefa Stephen
snarpt högg á herðarnar.
“Guð tolessi þig, drengur minn!” hrópaði hann.
“Hann hefir hugsað þetta alt út í æsar. Bob, skrif-
aðu þetta niður fyrir tolaðið, og segðu, að það sð
eftir efnilegt ungt stjórnmálamannsefni í St. Louis.’’
t*Eg i— eg Ihélt að þú værir afnámsmaður, herra
Lincoln,” sagði iStephen undrandi.
“Eg skal segja þér, Brice,” isagði Lincoln, að
mér er álíka vel við Boöton Iblaðið “Liberator” og
Charleston tolaðið “Courier”, og þú getur giskað á
hversu vænt mér þykir um það. Spurningin er ekki,
Ihvort við eigum að hafa þrælahald eða ekki, heldur,
IhViort þrælalhaldið á að vera þar sem það er nú, eða
það á að toreiðast út eftii* hinni klókindalegu tilhögun
Douglas dómara. Dómarinn vill ala upp yrmlinga;
eg vil láta brenna sárið, svo að það stækki ekki.
En eg segi þér það satt, að þessi þjóð fær ekki stað-
ist, ef ihún er hálf með þrælahaldi en hálf á móti því.”
Var það höggið á axlirnar, sem breytti Steplhen?
Víst er það, að þegar þeir komu aftur heim að veit-
ingaJhúsinu, þá var maðurinn, sem gekk við hlið hans,
orðinn annar maður í augum hans. Hann þurfti ekki
að láta sér gremjast. Mönnum, sem hátt voru settir
í mannfé|laginu, Ihætti við að gera of lítið úr Lincoln,
eða þá að meta Ihann alls ekki Vináttuþelið sat í fyrir- /
rúmi íyrir öðru. Hið stóra og hlýja hjarta hafði
dregið Stephen til sín eins og það dró til «ín alla
menn, sem komu nálægt því.
Aðeins örfáir menn, sem höfðu orðið mjög síð-
búnir, voru eftir í veitjngahúsinu. Lincoln tók ofan
hattinn undir daufu lampaljósinu í drykkjustofunni
og tók bréf dómarans úr fóðrinu í Ihonum.
“Myndir þú vilja koma með mér til Freeport a
morgun, Stephen og hlusta á kappræðuna?” sagði
hann.
Einni klukkustund fyr hefði Stephen þakkað
fyrir og hafnað iboðinu. En nú glaðnaði yfir honum
við tijboðið; en svo varð hann aftur alvarlegur. Lin-
coln gat sér til, Ihversvegna það væri. Hann lagði
hendina~4^«fll unga mannsins og ságði hlæjandi:
' “Eg býst við að þú sért að hugsa um, hvað dóm-
arinn muni segja.”
Stephen torosti.
‘fEg skal sjá um dómarann,’’ svaraði Lincoln;
“eg er ekki hræddur við hann. Hann dró pappírsblað
út úr hattinum sínum, sem virtist vera alveg ótæm-
andi, og byrjaði að skrifa á það.
“Þarna,” sagði hann. “Kunningi minn einn fer
til Springfield á morgun, og hann sendir dómaran-
um þetta.
Og þetta var það sem hann hafði skrifað:
“Eg hefi tekið Steve traustataki einn eða tvo
daga og ábyrgist að skila honum aftur, isem góðum
repúblícana.
A. Lincoln;
Þess má geta, að þetta var í fyrsta sinn, sem
skírnarnafn Stephens hafði verið tetytt, án þess að
honum fyndist móðgun í því.
Stphen var dálítið utan við sig. Hann reyndi að
þakka Lincoln fyrir, en Lindoln horfði á hann
spyrjandi, svo hann hætti við það. Og það sem Lin-
coln sagði næst gerði toann alveg orðlausan.
“Heyrðu Steve,” sagði Lincoln, “ þú kant manna-
siði. Hvað fanst þér um mig, þegar þú sást mig í
kvöld?”
Stephen roðnaði og gat elcki komið einu orði út
úr sér.
“Eg skal segja þér það,’’ sagði Lincolln með sínu
einkennilega brosi, “þér fanst, að þú myndir aldrei
velja mig til þess að þreyta kapplhlaup við senator-
inn.”
l-1......
XVII. KAPÍTULI.
Spumingin.
Margoft siðan Abraham Lincoln var kallaður til
þeirra /bústaða er Guð hefir fyrirbúið þeim föður-
landsvinum, sem þjóna honum einnig, hefir Stephen
Brice hugsað um nóttina, er hann gisti þarna í veit-
ingahúsinu, hitann og matar *— og svitalykt-
ina. Hann man vel eftir því, hversu honum bauð við
þessu 1 fyrstu og ihvernig ihann smágleymdi sóða-
skapnum og óþægindunum. Svo kom yfir hann eitt-
ihvert undrunarástand, sem varaði um stund, og svo
hófst hjá honum aðdáun á mjög ófríðum manni í illa
sniðnum og hrukkóttum frakka.
Stephen lá vakandi í fletinu, sem honum hafði
verið vísað á, þessa nótt og tók Ihvorki eftiþ hrotun-
um í þeim, sem voru í herberginu með honum, né
suðinu í skordýrunum. Hið einkennilega og auðkenda
andlit með djúpu hrukkunum, þar sem fyndni og
sorg blðnduðust saman, stóð honum stöðugt fyrir
ihugarsjónum. Andlitið var ófrítt, en heiðarlegleiki
og sannleiki voru þá ekki, fanst Stephen, vitund "
fegurri en það. Samt væri Ihvorttveggja fagurt í aug-
um þeirra manna, sem hefðu lært að elska það.
Sama mátti og segja um þennan Lincoln.
Hann sofnaði út frá því að 'brjóta heilann um
það, hversVegna (Wihpple dóimari hefði ,aent sig
þangað.
Það var ekki mót von þótt að hann með morgn-
inum væri í öðru ástandi en því, sem hann var í um
kvöldið. Þvílíkur þó morgun! og þvílíkur staður!
Hann vaknaði skjálfandi við'það að hellirigning-
dundi á þakinu, og staúlaðist yfir Beaver bræðuma
fjóra, sem allir lágu endilangir á gólfinu, til þess að
komast að glugganum. Loftið var alskýjað, og Jósúa,
sem hafði hvílurúm undir glugganum, var vel rakur
og svaf vært.
Það var lítil furða þótt áhugi hans dofnaði
nokkuð. Hann þvoði sér undir brunndælunni úti, og
þar varð hann að bíða í rigningunni þangað til röð-
in kom að honum. Honum lá við að óska, að hann
væri kominn heim á leið til St. Louis. Hann borðaði
morgunverð, egg og i-lla steikt, reykt svínakjöt og
kaffi,- sem minti Ihann með söknuði á kaffið, sem
Hester var vön að búa til. Dislkamir voru hálf
óhreinir og of fáir; var þeim aðeins difið í vatn um
leið og gestirnir höfðu notað þá.
Eftir morgunverðartímann fór að létta til i
lofti og sólin byrjaði að skína, en samt var hrollkalt
eftir rigninguna og forarleðjan var mjög djúp &
strætinu. Mú-gur og margmenni ,safnaðist saman
umhverfis veitingahúsið, óg Stephen kom auga á
Lincoln, sem toar höfuð og herðar yfir stjórnmála-
garpana, sem söfnuðust saman umlhverfis hann. Við
iog við ráku hóparnir upp skellihlátur; það var ekki
sýnilegt að ums'ækjandinn um senators embættið
léti ástandið yæna sig gleði sinni né kviði fyrir
viðureigninni við andstæðing sinn, sem hann átti
í vændum. Stephen hélt sig utan við ihópaHa, hann
hélt að Lincoln hefði gleymt sér, og hann var stað-
ráðinn í að fara strax með járnbrautarlestinni á-
leiðis til St. Louis. Haón var jafnvel kominn svo
langt, að hann var á leiðinni fram að dyrunum á
veitingahúsinu með ferðapoka sinn í hendinni, er
hann rakst á Hill.
“Eg var farinn að halda að eg myndi ekki geta
fundið þig, Brice,” sagði Hill. “Lincoln bað mig að
fara og ná í þig og koma með þig á sinn fund, ann-
aðhvort dauðan eða lifandi.”
Stephen var fýlgt á járnbrautarstöðina, þar sem
að ’löng lest af tólf járnbrautarvögnum, isem allir
voru skreyttir með fánum oig veifum, stóð ferðfbúin.
Þegar hann kom inn í einn vagninn, sá hann Lincoln,
sem hálflá og teygði fram fæturnar í sæti fast við
gluggann. Næstur bonum sat Medill ritstjóri, og
sætið fyrir framan þá var ætlað Hill, sem átti að
ritalhjá sér það sem kynni að þurfa að ritast. Lincoln
leit upp. Hann var heldur lakari í útliiti en kvöldið
áður, því að nú( var hann í síðri grárri léreftskápu.
‘1Eg hélt að þú værir tapaður, Steve,’’ sagði hann
og rétti fram hendina. “Mér þykir vænt um að sjá
þig aftur. Settu þig þarna niður við hliðina á Bob,
þar ,sem ©g get talað við þig.“
-Stephen settist niður hálf einurðarlaus, því hann
vissi, að á lestinni voru menn, sem hefðu viljað gefa
tíu ár af æfi sinni fyrir þetta sæti.
“Eg hefi fengið álit á þessum Boston manni,
Jöe,” sagði Linöoln við iherra Medill. “Við verðum
að náj í þá unga, ef við eigum að geta notað þá til
nokkurs. Jæja, Steve, segðu mér nú hvernig stjórn-
málaástandið er þarna yfir í St. Louis. Hvernig líst
þeim þar á repúblíkana flokkinn? Hann er líklega
of nýr fyrir gamla St. Louis?”
Stephen sá mótmæli í augnaráði Medills og hann
Ihikaði við að svara. Það var sem Lincoln fyndi þau
líka með firðáihrifum. Hann sagði:
“Við tölum uiu það seinna, Joe, þegar lestin er
komin af stað.”
Stephen átti erfitt með að toyrja, sem von var,
en hann smá liðkaðist og gleymdi sjálfum sér undir
hinu vingjarnlega augnaráði Lincolns. Hann
fann að Lincoln myndi ekki vera maður,
sem gerði sér upp að vera vingjarnlegur.
Óp og háreysti fólksins á stöðvarpallinum truflaði
frásögn Stephens. Gufuketillinn lagði af stað með
toyrði sína í eftirdragi með mörgum rykkjum.
Eg býst við að St. Louis ,sé reglulegt demókrata-
toæli og að þeir hafi ekki mikla mótspyrnu þar,” sagði
Linooln.
“Það eru þó nokkrir þar,” sagði Stephen, “sem
mega teljst til gamla frjálslynda flokksins.”
“Joe,” sagði Lincoln hefir þú nokkurn tíma heyrt
lýsingu Warfields á manni, sem heyrir til gamla,
frjálslynda flokknum?’’
Medill hafði aldrei heyrt hana.
“Það er maður, sem drekkur púns á ihverjum
degi, greiðir stöku sinnum atkvæði með demókrata
flokknum og gengur í skyrtu með línfellingum.”
Þeir hlóu báðir og tveir aðrir í sætinu fyrir aft-
an þá, sem voru að hlusta á samtalið.
“En,” sagði Stephen, sem fann að það var ætlast
til þess að hann héldi áfram, “eg held að repúblíkana
flokknum muni vaxa þar fiskur um hrygg á einu
ári eða tveimur. Við hofum efni í ágæta leiðtoga þar
sem herra Blair e^ og fleiri. (Lincoln kinkaði; kolli
er hann heyrði nafnið). Það er stöðugt að fjölga fólki
hjá okkur frá Nýja- Englandi og það er mest ungir
menn, sem líta vingjarnlegum augum til nýja flokks-
ins.” Honum flaug í hug ferðalag sitt næsta sunnu-
dag á undan og hann bætti við: “Suðurhlutinn af
St. Louis er fullur af Þjóðverjum og þeir eru aUir
á móti þrælahaldi. En þeir eru mjög útlendingslegir
enn og halda fast við þýskar stofnanir og siðvenjur.’’
“Leikfimishúsin?” spurði LincOln, Setphen til
mestu undrunar.
“Já, og eg fheld að þeir hafi heræfingar um hönd
í þeim.”
f “Það verður þá þeim mun hægara að gera her-
menn úr þeim, ef á því skyldi þurfa að halda,” sagði
Lincoln. Og hann flýtti sér að toæta við: “Eg vona
að -Guð gefi að það verði ekki.’’
Löngu síðar hafði Stepheh ástæðu til að minn-
ast þesöara orða og þeirrar skarpskygni er þau
sýndu.
Lestin nam víða staðar og alstaðar þyrptist
sveita fólkið inn í gangana í járnbrautarvögnunum
og nam staðar ofuríitla stund til þess að spjalla við
umsækjandann um senators stöðuna, rétt eins og það
væri honum gamal kunnugt. Margir nefndu hann
Atoe. í klæðaburði og framgangshætti var hann engu
fágaðri en þeir sem flyktust utan um hann — hann
var múgsins maður. En samt tók Stephen eftir því,
að honum var sýnd virðing, sem Var isvo djúp, að
hún var næstum titbeiðsla. Margar ungar konur voru
meðal þeirra, sem komu að sjá Lincoln. Hefði vinur
vor verði eldri, þá hefði hann ef til vill vitað, að það
er fyrirboði óvanalegra atburða, þegar góðar.konur
sjást innan um mannfjöldann á stjórnmálafundum.
Það vakti aðeins undrun hjá honum að sjá þær þama.
Það lá fyrir honum að undrast enn meira þennan dag.
Þegar þeir voru komnir fram hjá litlum bæ,
sem Dixon hét, tók Lincoln ofan hattinn og tók
innan úr honum marg-samanbrotið pappírsblað —
eitt af mörgum — sem var ekki of hreint.
“Jæja þá, Joe,” sagði hann, “hér eru þá spurn-‘
ingarnar fjórar, sem eg ætla að leggja fyrir Douglas
dómara. Eg er tiltoúinn. Byrja þú nú.”
‘‘Okkur stendur alveg á sama um þær allar nema
eina,” svaraði Medill. “En eg segi þér það satt, að
ef þú spyrð hann að annari spurningunni, þá kemst
þú aldrei í Bandaríkjaisenatið.”
“Og repúblíkana flokkurinn í þessu ríki fær þá
■^áðningu, sem vel getur riðið hnum að fullu,” bætti
herra Judd, nefndarformaðurinn við.
Lincoln lét sem hann heyrði ekki Ihvað þ§ir sögðu,
hann horfði út yfir vota grassléttuna.
<Stephen stóð á öndinni. Hvorki hann né Judd
né Hill gat giskað á hversu örlagaþrungið þetta
augnablik væri. Hvernig gátu þeir vitað, að forlög
Bandaríkjanna lægju í þessari spurningu, og að þau
yrðu útkljáð þennan dag á ræðupallnum í Freeport
í IWinois?
En Abraham Lincoln, þessi óliðlega vaxni maður
í léreftsfrakkanum og með flókna hárið vissi það.
Og steinninn, sem burt var kastað átti að verða
hyrningarsteinn mustterisins.
Lincoln rankaði við sér alt í einu. Hann ræskti
sig og lais spurninguna hægt og stilt svo að heyra
mátti hvert orð, þrátt fyrir skröltið í vögnunum.
“Getur fólk sem býr innan takmarka Bandaríkj-
anna á nokkurn lagalegan hátt útrýmt þfælahaldi á
móti vilja nokkurs borgara Bandaríkjanna, úr sínu
héraði, fyr en ríkisstjórnarskrá hefir verið samin?”
Medilll hlustaði með mestu aftirtekt.
“Abe,” sagði hann mjög alvarlegur, “annað-
hvort svarar Douglas þessu játandi, eða hann fer
undan í flæmingi; og það er öll ,sú vissa, isem að
þessir Norðurríkja demókartar þurfa að hafa tiil þess
að koma honum í senatið. Þeir fella þig.’’
‘tGott og vel,” svaraði Lincoln með hægð.
“Gott og vel,” endurtók Medill og í orðum hans
lýsti sér undrun hans sjálfs og annara. “En hvers
vegna í ósköpunum ertu þá að þreyita þig á þessu og
til hvers erum við að eyða tíma og peningum fyrir
þig?”
Lincoln lagði hendina á handlegg Medills.
“Joe,” sagði hann, “það er hægara að ná rottu,
sem er í matarskápnum, heldur en rottu, sem er
hlaupin burt úr kjalilaranum. Maður veit hvar maður
á að setja gildruna í ékápnum. Eg skal segja þér,
hversvegna eg er í þessum kosningum núna: eg er I
þeim til þess að ná í Douglas nú og halda honum frá
því að komast í Hvíta húsið 1860 — til þess að bjarga
landinu okkar, Joe; það er illa komið.”
Það varð þögn, sem var rofin af tveimur upp-
hrópunum.
“En sjáðu nú til,” sagði Medill, þegar hann var
farinn að átta sig aftur, “hvað höfum við til að
sýna, og hvað er um sjálfan þig?”
Lincolln brosti þreytuleg'á.
“Eg* toýst við að það skifti egnu máli,’’ svaraðl
hann tolátt áfram.
Hamingjan góða! “hrópaði Judd.
Medill kom ekki upp.því, sem hann vildi segja.
“Áttu við það, að þér, sem umsækjanda repúblík-
ana flokksins standi á sama hvort þú kemst í senatið
eða ekki?”
“Já, ef eg get -sent Steve Douglas þangað lam-
aðan á báðum vængjum,” var svarið.
“En gerum ráð fyrir því, að hann segi já, segi að
þrælahald verði útilokað,” sagði Judd.
‘fÞá,” sagði Lincoln, “þá tapar hann atkvæðum
hinna stærri þrælaeigenda, atkvæðamagninu í Suð-
urríkjunum, sem hann hefir verið að dekra við.
síðan hann fýsti að verða forseti. Hann kemst aldrei
í Hvíta húsið án atkvæðamagnsins í Suðurríkjunum.
Og ef eg skil rétt, þá hefir Douglas horft framundan
sér eins langt og tíl 1860 nú um æði -langan tíma.”
Það varð önnur þögn á eftir þessum orðum. Stðr
og feitur maður'stóð í ganginum. Hann spýtti út um
opinn glugga af mestu snild.
“Það getur vel verið að þú getir vængbrotið
Douglas, Abe, en byssan slær þig svo að þú ihrapar
fram af klettinum,” sagði hann með raunarsvip.
“Vertu ekki með áhyggjur út af mér Ed,” sagði
Lincoln; “eg á það ekki skilið.”
Stephen Brice sá alt í einu hvað alt þetta
þýddi.
Hann varð hrifinn af hinu illa gamni, sem lá í því,
skarpskygninni og þó mest af öllu*af hinni óvið-
jafnanlegu fómfýsi. Hann mun fyrst á þessari stund
hafa metið ti-1 fullls speki þá, sem hann var í nánd við
og sú ispeki var lík speki Salómons.
RJÓMI
Styðjið heimaiðnað með því að styrkja yðar
eigið félag og fá fult verð fyrir framleiðsl-
una.
Hafið hugfast, að samvinnu markaðurinn er
eini framfaravegurinn að því er landúnaðinn
snertir. Látið ekki glepja yður sjónir, farið
að fiordæmi annara þjóða, sem hafa sannað, að
samvinnumarkaðs aðferðin er sú eina, er
skapar gott verð á mjólkurafurðum.
SENDIÐ RJÓMANN TIL
The Manitoba Go-operative Dairies
LIMITKD