Lögberg - 02.10.1924, Síða 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN,2. OKTÓBER. 1924.
Bls. 7
Or Borgarfirði.
9 ágústmánaðar.
Ekki linnir ferðunum
um Fljótsdalinn enn,
það sér á, að þar búa
þrifnaðar-menn —
segir í gömlu grýlukvæði. Eiga
þessi stef vel við um Borgarfjörð
nú hin síðari árin, því að ekki mun
gestikvæmara í ðnnur héruð lands-
ins. að sumarlagi. Hingað sækir
fj'öldi ferðiamanna, útlendra og
innlendra, og allralhelst Reykvík-
ingar, sem von er, því að þeir
eiga skemst til að sækja Eru þau
býli mörg, þar sem menn úr ,höfuð-
staðnum dveljast lengur eða ,skem-
ur og sumstaðar eru gestir að stað-
aldri langdvölum eftir iþví, sem
hús vinnast til, svo sem í Norð-
tungu og Svigna^karði.
iMargt ber til þess, að menn
leggja leið sína um Borgarfjörð,
þeir, sem vilja létta sér upp. Hér-
aðið er víðlent og fagurt, vegir
góðir og greiðir farkostir, svo að
komast má á ihálfu dægri úr
Reykjavík alt upp í Hvítársíðu
eða Þverárhlíð eða út að Hítará,
— fornlhelgir sögustaðir, veiðiár,
birkiskógar, rausnargarðar, gervi-
legt og gestrisið fólk.
“Suðurland” kemur að jafnaðl
í hverri viku úr Reykjavík með
fjölda farþega. Hópurinn er flutt-
ur í ferju miklli að landi við
Brákarsund, þar sem fóstra Egils
týndiist forðum fyrir afskifti sín af
knattleiknum í Sandvík. — Á svip-
stundu er flokkuirinn tvístraður.
Bifreiðir þjóta upp í hérað fermd-
ar farþegum; sumir fara á hjóli
eða heStbaki, aðrir fótgangandl.
Kauptúnið í Borgarnesi var fyrr
um kent við Brákarpoll, enda ligg-
ur það á framanverðu nesinu. Eg-
ils saga nefnir nesið Digranes.
Þar áttu “Mýramenn” legstað
áður kirkja væri reist að Borg.
Stendur þar haugur Skallagrím,s.
Hafði áðuir verið grafið í hauglnn
margsinnis til fjár, en Einar prest
ur að Borg lét hlaða Ihann upp og
setti á rúnastein, er á er höggvið
nafn Skallagríms. — Heldur er
nesið hrjóstruga, en þó eru þar tún
og jarðeplagarðar. Víðsýnt er
þaðan og fjallasýn hin fegursta, I
útnorðri gnæfir Snæfell,sjökull
yfir láglendið, Eiríksjökull í austri
og Skjaldbreiður í landsuðri. Blá-
kolla er næst, í Hafnarfjöllum,
gegnt nesinu. Kauptúnið þróast
bægt og örugglega. Þar er rekinn
allur kaupskapur ihéraðsins, að-
setur kaupfélags og kaupmanna,
höf u ð-póísta f grei ðs 1 a, sláturhús
Borgfirginga, smiðir og aðrir
handiðnamenn. Garðyrkja er
stunduð til góðra nota, Þar er raf-
lýsing. Ekki iheyrist talað um at-
vinnuibrest, “hallæri” og beina-
grindur’’, enda virðáist flestir I
allgóðum hömsum.
iLaxveiði hefir verið í tregara
lagi í sumar og næsta lítill í sum-
um ám. Allvel mun þó hafa aflast
frá Hvítárvöllum og Ferjukoti.
enda eru nafnkendar veiðiklæir
þar á bökunum. Miesltur lax mun
hafa gengið í Þverá, þeirra vatna
er í Hvítá falla. Hafa Englending
ar veiðirétt þar; voru þeir við ána
öndverðan veiðitíma og öfluðu vel.
Síðan hafa þar verið nokkrir Reyk
víkingar í leyfi eiganda og þótt
fengsælir. — Laxgegnd í ána befir
aukist mjög síðan hún var friðuð
að öðru en stangaveiði. Mun Þver-
á nú einna beist laxá landsins enda
er hún svo löng, að vart mundi
endast dagurinn að fara lestagang
með henni allri og gnótt er þar
ágætra hylja og strengja.
Mikinn ihug leggja menn á laxa-
klak og eru nú 'komin upp klakhús
á nokkrum stöðum. Hefir Þórður
úr Svartárkoti verið driffjöður
þeirrar framtakssemi. Mun mega
vænta góðs árangurs ef þolinmæðl
er við höfð, en jafnframt þarf að
gjalda varhug við of-mikilli netja-
veiði. Laxastiga þyrfti að setja I
fossa, sem eigi eru fi;skgengir, t. d.
í Hítará, Andakílsá og Laxá í
Leirársveit; mundu þær þá bráð-
lega mega verða ágætar veiðiár,
því að hrygningarstaðir eru þar
einkar góðir og margir ofan við
fossana.
Skógar eru i góðum vexti hér í
héraði. Mestir eru þeir í Skorra-
dal og Þverárhlíð. Hafa þeir þró-
sat mjög :síðu;stu áratugi og allra
mest s'iðustu ár. Veldur því mest
skynsamlegri notkun skógarins en
áður. Nú er varast að berhöggva
rjóður, heldur er skógurinn
grylsjaður. Nj^ta þá trén, betur
sólar og jarðvegs, þau er eítlr
standa, verða íhávaxnari og þroska
meiri. Skógurinn verður og gagn-
samari, því að fé og gripir komast
greiðlegar um hann og njóta
gróðrar þelss, er í skjólinu vex. Féð
dregur eigi af tsér lagðinn, sem
jafnan Ibrennur við í þykku kræklu
kjarri.
Heitir hverar og laugar eru á
ýmsum stöðum i héraðinu og er
að þeim hin mesta prýði. Frægust
er Snorralaug í Reykholti. Þarf
eigi að lýsa henni, svo er hún
kunn. Koma þangað margir menn
á hverju sumri að skoða laugina.
í okkar
8 Service Stöðum
Veitið Bílnum Tœkifœri
Byrjið nú þegar og látið oss hreinsa
gömlu olíuna og fituna ÚV bíl yðar.
Cor. Portage og Maryland
Main St. ámóti Unionjárn-
brautarstöðinni.
McDermot og Rorie Street
á móti Grain Exchange
Portage Ave. og Kennedy
Rupert og King, bak við
McLaren Hotel
Osborne og Stradbrook eSt.
Main St. North & Stella Ave.
Portage Ave. & Strathcona
Fjórar loftlínur á hverri stöð, 150 pd
stöðug loftþrýsting.
Alemite Service
Byssur með 5000 punda þrýstingi,
gera oss kleift að hreinsa bíl yðar á
fám mínútum.
Grease Rack Service
Olíunni skift á ifáum mínútum,
Distilled
alt af við hendina fyrir Batteríið

ELECTRO GASOLINE
Ppairie City Oil Company
Áðal Skrifstofa: 601-6 Somerset Block, - WINNIPEG, MAN.
Á nokkrum stöðum hafa verið ger
skýli við hverana, til þvotta og
jsuðu. Best mun notaður hver að
Sturlu-Reykjum. Þar er heitu
vatni veitt heim í bæinn til suðu
og hitunar. Vafalaust má nota
jarðhitann miklu meira en gert er,
til eflingar garðrækt, svo sem gert
er í Reykjahverfi í Þingeyjar-
þingi og í Reykjadal og til marg-
víslegra heimilisþarfa, og hýbýla-
bóta. Mun þess eigi. langt að bíða,
að þessar þjóðgersimar verði að
meira gagni.
Betur er hýpt hér í Borgarfirðl
en í nokkru héraði landsins öðru.
Afturkippur heflr þó komið í húsa-
gerð hér, sem annars staðar saklr
dýrtíðar. Þó er nú tekið til ihúsa-
gerða af nýju á nokkrum stöðum.
Nafnkendast og áburðarmest er
steinhúsið mikla, er Davíð ibóndi
Þorsteinsson hefir reist að Arn-
bjargarlæk. Ætendur það hærra á
túninu en gamli bærinn og sést ná-
lega um alt héraðið. Það er þrí-
lýft með kjallara, miðstöðarhitun
og að öllu sem vandaðasit. Mun
eigi heiglum hent að reisa svo
“hátimbraðan hörg” á bóndabæ,
og ofrautsn flestum, en allir vita,
sem til þekkja, að þessi bóndi heflr
eigi reist sér hurðarás um öxl. —
Guðmundur Ólafson á Lundum
hefir og enn aukið hýlbýlalbætur
sínar með því að steinsteypa fjós
og hlöðu, hvorttveggja við ihæfi
jarðar sinnar. Hefir hann þar með
komið svo fyrir húsum, að ekki
finst einn torfhnaus lengur 1
vegg innan túns, — alt úr steini
eða járnklætt, — og munu slíks
færri dæmin í landi voru.
Hér voru þurviðri ofmikil önd-
vent sumar, sem viðar annars stað-
ar. Var því grasvöxtur óvænlegur
lengi, en rættist úr um síðir. Hey-
annir hófust síðar venju, en tún
máttu Iheita sæmilega sprottin.
Nýting var góð á því, ,sem fyrst
var slegið, en nú eru orðin veðra-
brigði og óttast margir þerrileys-
ur.
Heillbrigði hefir verið góð til
skams tíma ,en nú eru mis'lingar
komnir í héraðið og hafa farið óð-
fluga. Bárust þeir víða in sveitlr
frá skemtisamkomu þeirri, er hér
var háð fyrir nokkru, en þangað
kom maður úr Reykjavík, er flutti
veikina og lagðist sjálfur daginn
eftir. Er veikin komin á fjörutíu
bæi. Liggja flestir á sumum
heimilum og sumir þungt haldnir
en enginn hefir látist. M'argir forð-
ast samgöngur og sennilegt, að
ýmsum takist að verjast með þeim
hætti.
(Visir.)
Þórisdalur.
‘‘----Grettir fór þar til er
ihann fann dal í jöklinum langan
ok heldr mjóan, ok lukt at jöklum
öllum megin, isvá at þeir skúttu
fram yfir dalinn. Hann komst ofan
í einhverjum stað; Hann sá ,þá
fagrar hlíðir igrasi vaxnar ok smá-
kjörr. Þar váru hverar ,ok þóttl
honum sem jarðeldr mundi valda,
er eigi luktuist [saman jöklarnir
yfir dalnum. Á lítil féll eftir daln-
um, ok sléttar eyrar báðum megln.
Lítill var þar sólargangur. — Ekki
bar þar til tíðinda um vetrinn. Þá
þótti Gretti þar isvá daufligt, at
hann mátti þar eigi lengr vera.
Fór ihann þá í burtu ór dalnum, ok
gekk suðr þvers af jöklinum, ok
kom þá at norðan at miðjum
Skjaldibreið. Reisti hann upp hellu
ok klappaði á rauf, ok sagði svá, ef
maðr legði auga sitt við raufina á
hellunni, at þá mætti sjá í gil þat
pem fellr ór Þórisdal.”
Haukur heitir maður og er Eyj-
ólfsson, frá Hofstöðum í Hálsa-
sveit. Hann er yngstur þeirra Hof-
staðabræðra, ( sem mðirgum eru
kunnir fyrir hestamenksu og aðra
atgjörvi ýmislega. Haukur er
víðförull maður, en lítt
semur hann sig að hversdagssið-
um, og verður þeim, er sjá ihann
fyrst, furðu starsýnt á það, að
hann lætur hár sitt vaxa að forn-
um isið. Hann hefir jarpt har og [
mikið og felluir með lokkum á!
herðar niður. Hann er sjálegur
maður og vel orði farinn og hóg-
látur í framkomu.
Eg hitti Hauk Eyjólfsson á Gýgj
arhóli í Biskupstungum 7. f. m.
Hann var ,þá nýkominn á göngu
vestan úr Borgarfirði. Hafði hann
lagt leið sína frá Kalmanstungu
suður á Kaldadal, upp á Geitlands-
jðkul og gegnum Þórisdail, en það-
an fyrir norðan iHlöðufell og alt
að Haukadal í Biskupstungufn. Var
hann samtals 30' klst. þessa leið,
bæja milli. Hann var aðfaranótt
sunnudags hinn 6. júlf í Þórisdal
og 'hafði þar 5 stunda dvöl í blíð-
viðri og heiðríkju.
Leið sinni gegnum Þórisdal lýs-
ir Haukur svo: l
Hann gekk af Kaldadalsvegi upp
á Geitlandsjökul upp með syðra
fellinu að sunnan (þ. e. Hádegls-
felli hinu syðra?), gekk fyrir
gljúfurkjaftinn, sem er milli fellis-
ins og jökulsins, upp með gili eða
upp eftir gilinu mest, isem þar
fellur úr jöklinum (upptök Geitár)
Tekur þá við snjóbrekka mikil
fyrsta, tinda á báðar hliðar, en
litlu seinna, í suðaustur, opnast
Þórisdalur, 'Og er sem maður dettl
ofan yfir allstóran gróðurblett,
iðjagrænan, og er snjóbrekka ofan
í dalinn. Gróðurbletturinn var nú
vaxinn &—6 þuml. háu grasi, ein-
dregnu túngresi, brúskóttu nokk-
uð, talsvert af punti, og tók Hauk-
uir með sér skúf af punti, nær l/£
álnar löngum. Haukur steig gróð-
urblettinn, og taldi hann 208 fer-
faðmar, en þó er bletturinn tals-
vert sundurskorinn af dýjalindum,
kaldavermslum. Ekki sá nokkurt
sinustrá í gróðrinum. Skriðubung-
ur eru umhverfis blettinn í suður
og austur, en þá tekur við snjð-
ibreiða, sem hylur dalinn að mestu
en að vestan og norðan gengur
snjórinn alveg niður í graslendið.
Gegnum skriðubungurnar að ,sunn
an rennur gil, frá austri til vest-
urs, og hverfur undir jökulinn.
undirlendið alt í dalnum virtist
Hauki á að giska 2 dagsláttur að
víðáttu, og er dalurinn hér um bil
kringlóttur. Skriðurunnir hamrar,
víða snjólausir liggja að dalnum
í útsuður og landnorður beggja
vegna, en landsunnan að að daln-
um er hamrafell, snjólaust að ot-
an; tveim megin við það eru skörð
með jökli í, og virtist Hauki gilið
koma úr nyrðra skarðinu.
Austan til í dalnum, nær fellinu,
isunnanvert við gilið, er urðar-
bunga. Efst á bungunni gnæfir
mikið bjarg, sem slútir fram yfir
sig í vestur; sú hllið steinsins er
um það bil manmhæð og slétt og
um faðmur á langveginn.
Undir þessari hlið steinsins virð-
ist greinilega sjá fyrir kofarúst.
Að sunnanverðu í vestur frá stein-
inum, virðist glögg Ihleðsla úr
f jórum stórum isteinum, *þó ekkí
stærri en svo, að vel mætti ætla
sterkum nútíðarmönnum að koma
þeim í vegg hjálparlaust. Þessi
hleðsla virðist greinilegust, en auk
þess virtist-Hauki móta fyrir hlið
vegg að vestanverðu og gafli að
norðan, og sýnast dyrnar hafa ' .
ið nyrst á veggnum. Rofinn virðist
hafa verið nær ferhyrndur, um
ll/n faðmur á hvem veg. En rúst-
in er að innan óslétt af grjóti, «em
vel gæti verið úr hrundum veggj-
unum.
. Einn fugl sá Haukur í dalnum,
í graslendinu: hann var spakur
m'jög, og hyggur Haukur það helst
verið hafa keldusvín, eftiir þvl
sem hann hefir heyrt þeim fugli
lýst.
Haukur hlóð vörðu í dalnum, á
urðarbungu austan við gras'blett-
inn; kom hann þar í flösku meö
nafni sínu og dagsettri frásögn I
fám orðum um för sína og fund
dalsins. Eru þau verksummerki
þar til jarteikna.
Haukur fór syðra skarðið upp
úr dalnum, í landsuður og var þó
næsta bratt, svo að hann varð að
'spora fyriir með broddstaf sínum,
þó að hann gengi á mannlbrodd-
um; en nyrðra skarðið leist hon-
um þó enn torsóttara. Skarðið er
klukkustundargangur. Lækkar þá
skyndilega niður að jökulvatni
litlu, sem þar er, og var það á
hellugaddi; géngur jökullinn, að
'því er virtist, niður í það að norð-
an, að austan er snjólægð, en að
sunnan eru háir hamrar með jökli
fram á ystu brúnir. Stallur er I
hamrana, og þótti Hauki álitlegast
að ganga stallinn. Er hann hafði
gengið hamrastallinn um hríð,
kemur fram á snoppu eina, og ték-
ur ,þá við vatn, stærra en hið
fyrra, og sunnanvert við snoppuna
annað vatn, ámóta stórt, ©n millli
vatnanna tveggja er melhóla-
hryggur; virðast yöltnin hafa
samrensli mill i hólanna, en
nú var þetta alt enn í krapi og snjð
og vötnin á gaddi, en sjálfir hól-
arnir auðiir. Haukur gekk hóla-
rimann milli vatnanna, og er
feiknabratt og allilt ofan af ran-
anum, grjótskriða fyrst, en þá
snjór. Þegar hér er komið, virðist
alveg lokast fyirir af jökulhrygg,
sem gengur úr Bláfellsjökli til út
suðurs. Þegar au.stur af melihólum
kom, stefndi Haukur upp á jðkul-
hrygginn, suður með syðra vatn-
inu, og vár þar Iharður jökuill;
gerðist þar brátt afskaplega tor-
velt upp að sækja vegna bratta.
En þegar upp á jökulhrygginn
kemur, þá sér Lambahlíðar og
Hlöðufell en næst er vatn eitt við
suðvesturhornið á Bláfellisjökll,
allstórt vatn; það var autt, og gaf
Haukur því nafn og kallaði Djúpa-
vatn, því að honum virtist vatnið
afardjúpt. Fram í vatnið gengur
hrikalegur skriðjökull úr Bláfells-
jöklli, og voru í því borgarjakar á
stangli, smáir þó. Haukur gekk
norðaustur fyrir vatnið, eftir jökl-
inum og á jökulspöng yfir kvísl,
sem úr því fellur suðaustur með
jöklinum; fellur það afrensli vatn
úr vatni alt austur í Hagavatn, og
eru þetta í rauninni fjærstu upp-
tök Tungufljóts, er hún kemur
niður undir bygð.
Haukur Ihafði með sér uppdrátt
íslands eftir Daíel Bruun og fór
eftir honum svo sem til vanst.
Frásögn þessa skráði eg eftir
eigin orðum Hlauiks og lýsingu I
baðlstofunni á Gýjarhóli 8. f. m.
las eg honum síðar frásögnina og
færði þá enn sumt til réttari vegar,
og bárum við alt vandlega saman.
Þótti mér frásögn hans öll þess
verð að koma fyrir almennings-
sjónir, og fekk eg leyfi hans til
að birta söguna. En sjálfur mun
hann gefa út nánari lýsingu um
för sína alla, því að hún er lengri
miklu en ihér segir frá. Hann hafði
gengið Eiríksjökul áður en hann
lagði í austurförina, en síðan fðr
hann úr Biskupstungum norður
Kjöl og fyrir norðan Langjökull og
Eiríksjökul til Borgarfjarðar, einn
síns liðs, með staf sinn og mal.
Hér hefi eg aðeing til'fært frá-
siögu Haufes um Þórisdal. Sjálf
verður sagan að ‘bera sjálfri sér
vitni. En mér virtist maðurinn svo
að hann væri athugull og glögg-
skygn og vel viti borinn, þjóðleg-
ur i málfari og allri hyggju sinni,
og gagntekinn var hann af tísku-
lausri aðáun á fegurð og hátign
fjallanna.
Svö sem kunnugt er, þá gengu
ungir Reykvíkingar í Þórisdal fyr-
ir nökkrum árum, og hefir einn
þeirra, Björn ólafsson, lýst daln-
um í Eimr. 1918. Engin tiltök eru
að efa þá lýsingu. En þó er sá í>ör-
isdalur alls ólíkur þeim dal, sem
Haukur Eyjólfsson lýsir, því Hauk
ur fann þar græn grös, en Reyk-
víkingar sáu ekki stingandi strá.
Það kvisaðist þegar um ferð
Hauks, og brugðu Reykvíkingar
þá við, þrír úr Nafmlauisafélaglnu
og gengu enn í Þórisdal isinn. Þar
var alt eins og þeir Ihöfðu við það
skilið, ekkert gras, ekkert lífsmark.
Og enga aðra dali neinsstaðar að
finna.
En engan þarf að furða á þesisu,
því að ekki er alt með;feldu um
Þórisdal, og vita það allir menn.
Enginn veit, sem þangað gengur,
hvað við muni táka. Hvernig ætli
Þórisdalur líti út, ef einhver anar
þangað með Eversharp-blýant tll
þess að krota landabréf? Það
henítar ekki að vera að sparka um
Þórisdal á d'önskum skóm og með
dósamat í nesti. Þeir menn, sem
vísir eru till að rengja forhelgar
sögur og káfa vilja á hverjum hlut
þeim mun ekki auðnast að koma
með ilmandi grös úr Þórisdal.
Grettir gekk á Geitlandsjökul,
ok hafði með sér ketil o'k elds-
virki,” segir í Gretlu. Níu öldum
síðar gekk.borgfiskur bóndason a
jökulinn, einn sér, á íslenskum
skóm og mannbroddum og í silfur-
hneptum selkinnsibol og þjóðleg-
um klæðum, með broddstaf sinn,
þriggj álna og lítinn mal um öxl.
Þóriisdalur 'blasti við honum, vax-
inn grænu grasi og skáli Grettls
er þar enn. Ög þar eru ókendir
fuglar.—
'Haukur lEyjólfsson hefir gert
eitt til að bjarga aftur æfintýrinu
um Þórisdal, sem Nafnlausafélagið
var búið að eyðileggja fyrir okkur
með kortagerð og röfesemdafærslu.
17. ágúst Helgi Hjörvar.
(Vísir.)
Listamenn og fátœkt.
Nú í suihar hafa margir dansk-
ir rithöfundar átt mikla og langa
sennu í blöðunum. Urðu þær um-
ræður til eftir ritlhöfundamótið 1
Stokkhólmi, og spruttu aðallega
út af því, hvort ríkinu 'bæri að
styrkja rithöfunda og listamenn.
Sumir þeirra hafa haldið :því
fram, að það væri fjarstæða að
ríkið styrkti rithöfunda. Aftur
hafa aðrir fært rök fyrir því, að
það væri sjálfsagt. Meðal þeirra
er Carl Gandrup. Verða hér þýdd-
ar glefsur úr grein hans. Er hún í
bæði fimllega og skemtilega skrif-
uð.
Gandrup snýr sér einkum að
einum þeirra, er um málið hafði
skrifað, Jesper Ewald. Hann hafði
m. a. haldið því fram, að þeir rit-
höfundar einir hefðu rétt til að
skrifa, sem gætu lifað á verkum
sínum; Ihinir væru sníkjudýr; líktl
hann þeim við nýlenduvörusala,
sem orðið hefðu gjaldþrota, og
ráðlagði þeim að leita sér annarar
atvinnu til þess að hafa ofan af
fyrir sér.
Gandrup segir aftur á móti, að
yfir 50% af (rithöfundunum
dönsfeu hafi eitthvert fast starf
við hliðina á ritstörfunum; en um
hinn hlutann, sem verði að bjarga
sér eingöngu með skáldgáfu sinnl,
megi fullyrða það, að þeir og verk
þeirra niðurlægist stórkostHega
vegna fjárhagsvandræða og þeirra
þrenginga, sem af þeim leiði. Og
það sé það, sem drepi í þeim neist-
ann.
“Því það er ekkert til, sem getur
niðurlægt manninn eins og ,fá-
tæktin. Efnaleg neyð er gróðrar-
reitur hinna allra verstu mann-
legu hvata. Vilji fjandinn ná sér
í mann, byrjar hann á því að gera
hann fátækan.
En fyrir listamann, hvaða list sem
hann stundar, er Ihin daglega neyð
eyðilegging. Hann 'hlýtur að
verða að aumingja í klóm hennar.
Hann stendur nefnilega varnar-
lausari og veikari fyrir en hinn
starfisemi og starfshygni maður, né
hann í neyð, einmitt vegna þesis,
að listamenn eru vegna eðdissér-
kenna sinna, illa færir til að
bjarga sér efnalega. Listamaður-
inn eða það andlega eðlisfar, sem
honum er af náttúrunni áskapað,
það notast ekki í hveradagsatrið-
inu. Listamaðurinn er þar aðeins
fyrir, því hann getur ekki samlag-
að eðli sitt Og hæfileika við hið
starfandi efnislega líf.
„Djáðist mjög í bakinu erhú heilbrigð’
Mrs. William Walker, Wellwood, Ont., skrifar:—
DR.
“Eg þjáðist mánuðum saman
af magaveiki og fylgdi henn ó-
þolandi bakverkur. Hélzt eg
stundum varla við í rúminu um
nætur. Eg þandist upp af gasi
og misti matarlystina að heita
mátti. Læknirinn gaf mér hin
og þessi meðöl, en árangurslaust.
Að lokum fór eg að nota Ðr.
Chase’s Kidney-Liver Pills, og
þótt eg hafi ekki notað nema úr
þrem öskjum, er eg orðin al-
heil.”
CHASE’S
KIDNEY-LIVER PILLS
60 cents liylkið, lijá lyföslum^ eða Kdmanson, liates & Co., Ltd. Toronto
Ef einhver verður sjóveikur í
sfeemtibát uppi við landssteina, þá
er hann ekki isendur í milli land-
ferð. Og beri einhver brennandi
listaþrá í sál sinni, þá á hann
ekki að setjast við að lleggja sam-
an tölur, því til þess er hann ekki
fær.
Ef það væri eins létt verk eins
og J. Ewald segir, að skipa mðnn-
um og ihæfileikum rúm á hinum
margbreytilegu starfssviðum þjóð-
félagsins, þá væri ekki margt að
'því að lifa. Hann vill gera börn
listagyðjan, óhyggin, barnaleg
og stemnings-auðug, að þægum
húsi'dýrum, nytjaskepnum, falleg-
um, nýrökuðum skrifstofumönnum
vélgengum verkfærum, sem vinni
frá 9—5, og gangi síðan heim,
þeyti af sér flibbanum og skapi
síðan stórfeldar skáldsýnir, nýjar
hugsanir, gllæsilegar myndir með
þreyttan heila og þungt skap.
Það gremur J. Ewald, að ríkið
skuli veita nofekrar vesælar þús-
undir króna um árið til skálda
og listamanna þ og menning ©r
arður, segir hann. Hann gæti al-
veg eins sagt, að menning værl
tap. Það er hvort tveggja jafn
mikið rugl. Þúisund malandi
kvarnir þjóðfélagsins, það er með-
alið, menningin er markið.
‘Og skáld, sem yrkja, og lista-
menn, sem iskapa list vegna sannr-
ar og alvarlegrar köllunar, þeir
eru ekki að umskapa verk sin í
peninga.
Það á að vera þjóðfélags-
hneyfesli að veita styrk til skálda
og listamanna! Og þó eru það ein-
mitt þessi andlegu öfl, sem móta
aldirnar ásamt vísindum og verk-
legum framförum.
Morgunblaðið.
Robin Hood mylnufélagið.
Hvert einasta mannsbarn neytir
daglega brauðs, en hve margir hafa
nokkru Sinni fest hugann við
myndbreytingar þær, sem hveitið
tekur, þar til'það kemur úr hönd-
um bakarans, sem brauð. Margt
eftirtektarvert mundi bera fyrir
augu,; þeirra, er tíma hefðu til að
skoða sig um í mylnum Robin
Htood félagsins í Moose Jaw.
Árið 1919 keypti Rtobin Hood fé-
lagið mylnu Donald McLean fé-
lagsins. Var mörgum endurbótum
þá tafarlaust hrint í framkvæmd.
Jókst framleiðslan á stuttum tima
úr 150 upp í 500' tunnur á dag. Er
nú svo komið að malaðar eru þar
að minsta kosti 4000 tunnur á degi
hverjum. Félag þetta á mylnu I
Calgary, sem framleiðir daglega-
til jafnaðar 2000 tunnur ihveitis og
2000 kassa af haframjöli.
Umboðsmaður stjórnarinnar
hefir yfirumsjón með myQnunum
og sér um að einungis sé notað
No. I, Northern korn. Hveitið er
bleytt í volgu vatni fyrst, síðan er
það þurfeað og hreinsað fjóruro
sinnum. Loks er það malað og að-
greint í tegundir þær, er sendar
eru til markaðs.
iMylnufélag þetta sendir fjölda
vagnfarma á markað víðsvegar um
þetta mikla meginland og jafn-
framt til Norðurálfunnar, Suður-
Ameríku, Afriku Ástralíu og Asíu.
Besta sönnunin fyrir því, hve
Róbin Hood hveitið er gott, er sú,
að af 36 verðlaunum, sem veitt
voru í sumar í Saskatdhewan og
Aliberta fyrir brauðbökun, hlutu
brauð úr því 34 verðlaun.
♦>♦

I