Lögberg - 05.02.1925, Side 3

1
LötrtfEHG, FIMTUDAGINN 5. FEBRÚAR. 1925.
Bls 3

SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
aKSKaMSlKSlSllSSlSISiaSB
Hjónaást.
Eleniora Krístín, dóttir Kristjáns könungs 4., var
ekki nema 7 vetra, þegar hún eftir fyrirætlun föður
síns lofaðist Korfiz Ulfeld, sem var danskur herra-
niaður, og iþegar þetta gjörðist var 'hirð-
sveinn kionungis. Þegar hún var 12. ára, beiddi hennar
fursti nokkur í Saxen. Var þetta álitlegra gjaforð,
og er það hald manna, að konungi hafi snúist hugur
og að hann hafi viljað fá hana til að taka því. Sag-
an segir líka að margir hafi eggjað hana á það. En
þó hún1 væri bvo ung, þegar hún lofðist Úlfeld, að
það megi með sanni segja, að aðrir gjörðu þetta
fremur fyrir hennar hönd, en hún sjálf, vildi hún
þó með engu móti rjúfa þessi heit isín, heldur hélt
þau vel og dyggilega til danðadags. Þegar hún var
15 vetra, gitist hún Útfeld og unni honum hugást-
um og virti hann mjög. Meðan Kristján konungur,
faðir hennar lifði, gekk henni alt að óskum, því
Úlfeld var þá í metet umetum, og öfundarmönnum
hans gafst ekki færi á, að áreita hann, enda bar
þá ekki á bráðlyndi og ofstbpa hans. En eftir frá-
fall þessa konungts varð hann oflstopamaður mikill,
og notuðu óvinir hans sér það, til að ekaða hann og
steypa honum. Hann vildi hefna siín, en í stað þess
að hefna sín á einstökum mönnum, var hann svo ó-
forsjáll, að verða landráðamaður. Upp frá því rataði
hann í margar raunir, var hvergi óhultur um líf sitt
heldur ýmilst rekinn í útlegð eða settur í fangelsi, og
dó síðast í aumlegu ástandi. Eleonora Kristín var,
eins og nærri má geta um konungsdóttur, uppalin í
hóglífi, og ihefði getað átt náðuga daga, hefði hún
verið kyr eftir í Danmröku, þegar Úlfeld flúði þaðan.
En hún matti það mest af öllu, að bera blítt og strítt
með manni sínum, og láta eitt yfir þau bæði ganga.
Hún fylgdi honum hvarvetna, ibœði í útlegð og fang-
elsi, og vildi heldur leggja alt í sölurnar, en yfirgefa
hann. Svo bar við einu sinni, að hann á flóíta sín-
um komist í mikla hættu, og varð að fara huldu höfði,
svo hann þektist ekki. Þá tók hún á sig karlmanns-
búning, til þess að geta verið hjá honum og þjónað
honum.
f öðru sinni var hann grunaður um að hann skrif
aðist leynilega á við óvini SVíakonungs og seitti kon-
ungur nefnd manna til að rannlsaka málið, en hann
þóttist ekki geta mætt sjálfur tsökum veikinda; þá
mætti hún í hans stað, og flutti mál hans með því-
líkri einurð og hollustu, að dómendur dæmdu hann
sýknan saka, og staðfesti konungur þann dóm.
Þessi stöðuga trygð hennar við mann sinn varð
henni þó fullkeypit, jafnvel eftir dauða ihans, því að
hún varð að sitja 23 ár í hörðu fangelsi. En þó iðraði
hana þefes aldrei, hversu mikið mótlæti, sem hún
varð að þola, heldur var það þvert á móti huggun
hennar í raunum sínum, að hún jafnan hafði rækt
skyldur isiínar við mann sinn.
Það varð aldrei sannað, að hún hefði nokkurn
tíma verið í vitorði með manni sínum um þau land-
ráð, sem hann var sakaður um. Ekki finnalst heldur
nokkrar líkur til þess, að samlyndi þeirra hafi sprott-
ið af þess konar Isamkomulagi. Þvert á móti má það
af öllu ráða, að hún lét sér eingöngu stjórna af trygð
og hollustu við mann sinn. Að minsta kosti verður
ekki annað séð áf hinu stutta ágripi af æfisögu henn-
ar, er hún tók saman síðustu árin sem hún lifði, því
að hún talar þar um mann isinn með hinni mestu
virðingu, og um hollustu sína við hann isem sjálf-
sagða skyldu. Þar kemst hún meðal annars þannig
að orði: “Manninum mínum sáluga þóknaðist, að
fara með mig og börn okkar til HJollandis, og það var
tilefni til ógæfu okkar. Guð veit, að mér var þetta
á mióti skapi; en af því eg ætíð íhugaði skyldu mina,
fór eg með honum af hlýðni.” Á öðrum sitað talar hún
um þegar hún í síðasta sinn sá mann sinn, og fer
Þar um svofeldum orðum: “Þegar maðurinn minn
síðast kvaddi mig í Amsterdam, isagði hann “Þú hefir
verið mér ástrík kona alla okkar samverutíð, borið
wieð mér mótlæti með þolinmæði, ráðið mér heilt í
vandamálum, og eiskað mig eins í eymd og volæði.
Nú Iskiljum við.” Eg svaraði honum grétandi, og
svarið kom frá hjarta mínu, sem var fult af elsku til
hans.”
Eleonora Kristín var að öðru leyti gædd ágæt-
um eiginlegleikum. Af náttúrunni hafði hún þegið
afbragðs greind og vit'smuni, og lagði sig sjálf eftir
vísindum. Jafnvel eftir að hún var gift, lærði hún
latínu, spánversku og ítölsku. Bæði í þeissum málum
og öðrum vísindagreinum fókk hún tilsögn hjá manni
sínum, því að hann, var líka mjög skarpur maður og
vel að sér, og hafa þdssar frábæru gáfur og bók-
fýsi ibeggja án efa hjálpað til að binda enn fastar ,
astarinnar og vináttunnar bönd milli þeesara hjóna.
' Það var Kristjáni konungi 5. að þakka, að merk-
iskona þessi losnaði úr hinu harða fangelsi, sem hún
hafði ,svo lengi setið í. Hann fékk henni slotið
Marílbó til íbúðar, og gaf henni 1500 dali á hverju
meðan hún lifði.
an
Praskóvía.
í Rússlandi var einu sinni göfugur maður, sem
Lopouloff. Hann gjörði eitthvað á hluta Rússa-
ke\ara’ Gn er Þess ^etið, hvað það var, ®vo að
^aiinn rak hann í útlegð til Síberíu. ásamt kon«
hans og lítilH dóttur.
Síbería er kalt eyðiland norðan til í austurálf-
ni, og eru þangað mftrg hundruð mílur vegar frá
■ ^ UrS' 0rg’ sem er höfuðstaður Rúsislands. Lopou-
og <<ona hans undu þar mjög i'lla hag sínum, því
a þau öfðu orðið að yfirgefa alla vini og vanda-
menn, og lifðu einmana og ókunnug í þessu hrjóstr-
uga landi. Dóttir þeirra, sem ihét Praskóvía, ólst
Upp 1 eyðimök Þessari, þangað til hún var fimtán
vetra gómul; hún var foreldrum sínum þekk og hlýð-
,n’ °g unni þeim bugástum; þess vegna var henni
es a raun að því, að sjá þá jafnan óglaða og sorg-
bitna. Einhvern dag sá hún, að faðir hennar var
venju fremur tstúrinn og að móðir hennar hafði grát-
ið; þá sagði hún við þau: “Elsku foréldrar mínir! af
hverju liggur svona illa á ykkur; segið mér, hvað að
ykkur gengur; mig langar til að vita, hvort eg get
ekki hjálpað til að bæta úr því.” Móðirin kysti
Praskóvíu og -sagði ‘Eg skal segja þér frá, hivernig á
ógæfu -okkar -stendur, barnið mitt gott! þó þú getir
ekki bætt úr henni. Áður áttum við heima í Péturs-
borg, og þar leið okkur vel, því að við höfðum nóg
efni og áttum marga vini og vandamenn; en keis-
arinn reiddist okkur, og sendi oikkur til þessara fjar-
lægu óbygða. Hér erum við fátæk, aum og einmana,
og þessvegna erum við svo sOrgbitin.” ”Móðir mín góð
svaraði Praskóviá, ‘’láttu mig fara til keisarans; eg
ætla að segja honum, að faðir minn sé saklaus, og að
þú eigir 'svo bágt og sért svo stúrin, og biðja hann,
að lofa okkur öllum að snúa aftur til Pétunborgar.
Þú hefir sagt mér, að keisarinn væri mildur og góð-
ur, og því mun hann ékki synja mér um þessa Ibón,
sem er evo sanngjarnleg.” Foreldrar Praskóvíu af-
tóku það fyrst með öllu, að hún færi þessa ferð á
fund keisarans; en hún ibað um það svo oft og inni-
lega, að þau loks gáfu leyfi sitLtil þess, en voru þð
kvíðafull og angurvær af að hugsa til þess, hvílíkar
hættur og þrautir hún yrði að þola á leiðinni. Hin
unga stúlka bjó sig nú til ferðar; hún átti langa leið
fyrir höndum og varð að fara fótgangandi; engan
hafði hún sér til fylgdar, og engan farareyri, og því
var það ökki furða, þótt hún væri með þungum hug
þegar hún ihugsaði til ferðarinnar; en hún bað Guð
innilega um vernd og aðstoð, og við bænina varð hún
öruggari og ihughrau'stari. Síðan kvaddi hún foreldra
sína, og hóf göngu sína til keisarans. Það er ekki
hægt að segja frá öllu, sem dreif á daga Praskóvíu á
þésisari löngu ferð; hér skal aðeins tilgreina fátt
eitt. Einn dag þegar hún var á ferð í skógi nokkrum,
hljó á ofviðri með istórrigning. iStormurinn fleygði
um koll eik einni, er stóð rétt hjá veginum; af því
varð Praskóvia svo óttaslegin, að hún hljóp inn !
skóginn þar sem hann var þykstur. Nóttin datt á; og
hún gat ekki fundið aftur veginn; hún ráfaði lengi
5 myrkrinu, og var bæði þreytt og svöng, gagndrepa
og skjálfandi af kulda-, en þó -varð hún að láta
fyrinberast í skóginum um móttina. Morguninn eftir
ók maður nokkur lítilli kerru um skóginn, og flutti
hann hana til þorps einis, sem þar var í nánd. Þegar
hún steig út úr kerrunni, datt hún í bleytu og ó-
hreinkaði sig alla; en þegar hún komst á fætur aftur,
gekk hún að húsi einu í bænum, fann þar menn að
máli, sagðist vera svöng og1 yfirkomin af kulda, og
:bað að lofa sér að standa þar við litla s-tund. En
henni vair harðlega vísað burt með þeim ummælum,
að hún mundi vera komin þangað til að stela. Sorg-
bitin gekk hún þaðan að kirkjunni, en hún var læst.
Hún settist niður á stein fyrir utan kirkjudyrnar,
en strákar þustu utan um hana, atyrtu hana og köll-
uðu hana þjóf. Praskóivía fór þá að gráta, og beiddi
Guð að hjálpa sér. Þegar hún hafði setið þar litla
stund, kom þangað kona ein vingjarnleg ,sem skaut
yfir hana skjólsihúsi, og gaf ihenni föt og fæði. Pra-
'skóvía dvaldi hjá henni marga daga; síðan skildist
hún við hana með þakklæti, og hélt ferð sinni áfram.
öðru sinni, þegar hún gekk gegnum dálítið þorp, réð-
ust á hana grimmir hundar; eini/þeirra glepsaði í
kjól hennar og reif ihann sundur; annar stökk upp,
og ætlaði að bíta hana í framan. í þessari hættu
gjðrði hún Ibæn sina til Drottins, sem ætíð -heyrir
auðmjúkar bænir barna sinna, og það brá svo við,
að þar Ibar að mann einn sem rak hundana burtu og
frelsaði hana.”
Hún var skamt komin á leiðis, þegar veturinn
gekk í garð; en í Rússlandi var vetyarriki mikið;
gjörði þá oft köföld, og kuldinn var mjög bitur, svo
Praskóvía, sem var fáklædd, skalf af kulda, þegar
hún gekk í snjónum.
Hún var svo iheppin, að hitta nokkra menn, sem
óku í sleða og einn þeira bauð henni að aka með
þeim. En hún tók svo mikið út af kulda, að hún mundi
naumaist hafa haldið lífi, Ihefði þessi maður ekki léð
henní' skinnfeld sinn, sem hún sveipaði sig í, og gat
þannig haldið á sér hi-ta. Þó. veiktist hún, Isvo hún
gat ekki Ihaldið áram ferðinni, heldur varð að sitja
um kyrt, og dvaldi hún hjá hjónum nokkrum, sem
kendu í brjósti um hana, og lofuðu henni að veray
og sýndu henni alla þá aðhlynningu, sem þau gátu.
Ismám saman hrestiist hún aftur, og iþegar hún var
orðin ferðafær, lagði hún enn af Stað.
lEftir langa mæðu komst hún loksins til Péturs-
borgar, -og var þá búin að vera mei-r en heilt ár á
leiðinni. Hún gekk til hállar keisarans, og bað um
leyfi til að tala við drotningu hanis. Þetta var henni
veitt, og tók drotningin vel á móti henni, og leiddi
hana sjálf til keisarans. Praskóvía sagði honum alt
frá ferðum sínum, og hlýddi hann á sögu hennar með
atihygli, og fanlst mikið uiþ, og ltffaði hann, að faðir
hennar skyldi ná fullu frelsi. Síðan gaf hann henni
skotisilfur, og gladdist hún mjög af þessum góðu
viðtökum. einls og nærri má geta. Keisarinn sendi
sem fljótast mann til Síberíu, og lét segja föður
Praskóvíu, að honum væri heimilt að snúa aftur úr
útlegðinni. Lopouloff og kona hans urðu þesisum
tíðindum fegin, bjuggu sig sem skjótast til burt-
ferðar, og komulst heil á hófi til Pétursborgar. Þar
fundu þau aftur dóttur sína, og var það mikill fagn-
aðarfundur. Þessi frásaga sýnir, að ‘“góð börn eru
foreldra sinna bdsta eign.”
-------o-------
Ziethen hershöfðingi. •
Hinn nafnfrægi hersíhöfðingi Ziethen var í ung-
dæmi sínu hirðsveinn hjá Friðriki 2. Prússakonungi,
Móðir hans var ekkja og átti örðugt uppdráttar; þéss
vegna vildi hann gjarnan hjálpa henni, en hafði þá
lítið færi á að afla sér fjár, og mátti ekki missa af
launum sínum. En sigunsæll er góður vilji. Hverja
nótt átti einhver hirðsveinn að halda vörð í istofu við
hliðina á svefnherbegi konungs, svo hann væri til
taks, ef konungur vildi eittthvað vera láta; og vöktu
hirðsveinarnir þar til skiftis. En margir áttu bágt
með að leggja þetta á sig, og fengu því að-ra til að
vaka fyrir sig. Þessi: fátæki sveinn tókst á hendur,
að vaka hjá konungi fyrir nokkra félaga sína; þetta
gjörði hann fyrir borgun, en það, sem hann fékk fyrir
það, isendi hann móður sinni.
Eina nótt gat konungur ekki sofið; hann hringdi
þá á smásvein þann, sem hélt vörð, og ætlaði að segja
honum að sækja sér bók til að leisa í. Hann hringdi
hvað eftir annað, en enginn gegndi. Lokisins fór
hann sjálfu-r á fætur, og gekk inn í varðstofuna til
að sjá hvort þar væri enginn. Þar sá hann þennan
ágæta ungling, sem lagði á sig vökur af ást á móður
sinni. Hann sat víð borðið, oig fyrir framan hann lá
bréf, sem hann var farinn að sk-rifa móður sinni.
en hann hafði sofnað út frá því. Konungur læddist
að borðinu, tók bréfið og lais uphafið á því, sem hljóð-
aði þánnig: “Hjarkæra móðir, þetta er nú þriðja nótt-
in, sem eg held vörð. Eg get nú naumast þolað það
lengur. Þó þykir mér vænt um, að eg að nýju hefi
getað nurlað saman tíu dali, besta móðir, og sendi
eg þér þá með þessu bréfi.” Konungur lofaði svein-
inum ð sofa, gdck inn í herbergi sitt, sótti þangáð
tvo gullpeningastranga, og lét þá sinn í hvorn kjól-
vasa hans. Síðan lagðist hann aftur í rekkju sína.
Þegar sveinninn vaknaði og fann peningana í vösum
ísínum, vissi hann þegar hvaðan þeir, mundu vera.
Að vísu þótti honum vænt um þá, vegna móður sinn-
ar, en varð þó jafnframt óttasleginn af því, að kon-
ungur hafði fundið sig sofandi. Hann gekk því inn
til konungs morguninn eftir, féll honum til fóta, og
bað hann fyrirgefningar á því, að hann hefði sofið,
en þakkaði honum um leið auðmjúklega fyrir gjö-fina.
Konungur lofaði mjög rækt hans við móður sína,
gjörði hann skömmu seinna að flokfosforingja og
veitti honum eina tign eftir aðra, sökum þess að
hann var góður drengur og eins mikil hetja, eins og
hann var góður sonur.
I
Gantla konan og HoIIendingurinn.
í óranienbaum, sem er lítill bær í Rússlandi við
finska flóann, skamt frá Pétursborg, var fyrir áll-
mörgum árum gömul kona, -sem var fædd í Holtseta-
landi. Aleiga hennar var lítið hús, og hún lifði á þv!
að veita þeim sjómönnum beina, sem urðu að biða
þar byrjar. Einu sinni bar svo við, að nokkrir holl-
enskir skistjórar borðuðu kveldverð hjá henni, en
morguninn eftir, þegar hún var að «ópa stofuna,
fann hún undir iborðinu innsiglaða peningábuddu.
Hún ímyndaði -sér að einhver af hinum út-lendu mönn-
um hefði gleymt buddunni, og sendi því undir ein®
boð til þeirra, en náði ekki i þá, því ag þeir ihöfðu
undið upp segl og farið -burt um nóttina. Hún læsti
nú peningana niður í kistu sína, gætti hennar vand-
lega, og einsetti sér, að láta þá liggja þa-r, þangað
til eigandinn gæfi sig fram. í sjö ár lá peningabud-d-
an þar óhreyfð, án þess nokkur lýsti eftir henni. 1
bágindum sinum lá henni við tvisvar eða svo að
grípa ti-1 buddunnar, en sökum ráðvendni sinnar stóð
hún af sér þessa freistingu. Þegar sjö ár voru liðin,
veitti hún einu sinni fjórum skipstjórum -beina, og
voru þrír þeirra Englendingar en -sá fjórði var
Hollendingur. Skipstjórar þessir töluðu margt sam-
an, og meðal annars spurði einn af hinum ensku
mönnum Hollendinginn, hvort hann hefði n-okkurn
tíma áður komið til óraníenbaum. “Já, því miður!”
mæl-ti hann. “Eg þekki dável þetta tóugreni; eg hetfi
mist hér 800 ríkisdáli.” “Hvernig atvikaðist það?”
spurði hinn. "Eg var einu sinni drukkinn,” svaraði
Hollendingurinn, “og gleymdi hér í veitingahúsi
buddu með þessum peningum í.” Þestei orð vöktu
eftirtekt gömlu konunnar; en hugsaði þó með sér, að
hún skyldi fara varlega, og spurði því, hvernig
buddan hefði verið útlits. “Það var svört skinn-
budda,” sva-raði sjó-maðurinn, “og hún var innsigl-
uð; eg befi enn þá innisiglið, sem lakkað var fyrir
hana með.” Buddan getur, ef til vill fundist aftur,”
mælti konan. “Eg veit ekki hvenær -hún finst,” svar-
aði sjómaðurinn. “Eg er orðinn of gamall til að
gjöra mér slíkar vonir. Nei, veröldin er nú ekki leng-
ur svo ráðvönd og fróm. Það eru nú líka sjö ár ®íð-
an. Eg vildi að þesir peningar væru komnir er veit
ekki Ihvert. Það hefir oft gert mig gráan í lund, að
hugsa til þeirra. Látið okkur fá eina skál af púnsi
enn þá, kona góð!” En meðan skipstjórinn reyndi til
að gleyma þessum óþægilega missi með því„ að
neyta hins áfenga drykkjar, læddist veitingakonan
iburt, -sótti peningabudduna, lagði hana á iborðið og
mælti: “Þér getið nú iséð, að ráðvendni er ekki eins
fágæt og þér hugsið.’
Mazarín og skrifari hans. .
Hinn nafnkendi Mazarín kardínáli var eitt kveld
að lesa skrifara sínum fyrir áríðandi bréf. Skrifarinn
va-r svo yfirkominn af vökum og þreytu, að hann
sofnaði. Án þess að gæta að því, hélt kardínálinn á-
fram að lesa fyrir og gekk um gólf. Þegar hann var
kominn að niðurllagi bréfsins, sneri hann sér til
-skrifarans og mælti: “Enda ,þú það, eins og vant er.”
En nú sá hann, að ekki var annað skrifað af bréfinu
en fyrstu línurnar. Kardínálanum þótti vænt um þenn
an skrifara sinn, og var honum eins og góður fað-
ir. Bann gekk til hans, og sló hægt á kinnina á hon-
um, til áð vekja hann. Skrifarinn hrökk upp, og í þeim
ósköpum, sem á hann komu, rak hann kardínálanum
stóreflils löðrung, án þess að hugsa um, við hvcrn
hann átti. Kardínálinn lét sér ekki bilt við verða, held
u-r sagði stillilega og alvarlega: “Fyrst við erum nú
þáðir alvakandi, herra minn, þá hðldum áfram bréf-
I inu okkar.”
[ -------------------------,---1------
Professional Cards
DR- B. J. BRANDSON
21 «-220 MEDIOAIj ARTS BLDO.
Cor. Grataam and Kennedy Stn.
Phone: A-1834
Offlce tlm&r: 2—2
HelmlU: 77« Vlctor S*.
Phone: A-7122
WlmOpeg, Manitoba
Vór leggjum sérst&ka 4herzlu á að
selja meðul eftir forskrlftum lnrlm«.
Hln beztu lyf, sem luegt er að fá eru
notuð eingöngu. . pegar þér komlð
með forskrliftum tll vor megið þjer
vera vlss uni að fá rétt það sem lækn-
irinn tekur tll.
CODCTÆDGH « OO.,
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7659—7656
Giftingaleyflsbréf *eld
DR. O. BJORNSON
116-220 MEDIOAIi ART8 BXiDG.
Cor. Graham and Kennedy Sta.
Phone: A-1834
Offlca tlmar: 2—s
Helmlll: 764 Vlctor St.
Phone: A-7586
Wlnnlpeg, Manltoba
dr. b. h. OLSON
216-220 MKDIOAD ART8 BIiDG.
Cor. Graham and Kennedy sta.
Phone: A-1834
Offlce Hours: 2 to 6
Heimlli: 921 Sherburne St.
Wlnnlpeg, Manltob*
DR J. STEFANSSON
116-220 MEDICAIi ART8 BU>G.
Cor. Graham and Kennedy Stn.
Stundar augna. eyrna, nef 0«
kverka ajOkdóma.—Er að hltta
kL 19-11 f.h. og 2-S e.-h.
Talsiml: A-18S4. Helmill:
S73 Rlver Ave. Tais. F-2691.
DR. B. M. HALLDORSSON
401 Boyd Buildlng
Oor. Portage Ave. og Edmonton
Stundar sérst&klega berkiaaýkl
og aðra lungnasjúkdóma. Er &8
flnna & skrlfstofunnl kl. 11_12
f.h. og >—4 e.h. Siml: A-S521.
Heimili: 46 Alloway Ave Tal-
sími: B-S168.
DR. A. BLONDAL
S18 Semerset Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna ag
barna sjúkdóma.
Er að hitta frá kl. 10—1* f. li.
8 til 5 e. h.
Office Phone N-6410
Halmlli 808 Vletor 0kr.
Sfani A 8180.
DR Kr. J. AUSTMANN
Viðtalstími 7—8 e. h-
%
Heimili 469 Simooe,
Sími B-7288.
DR. J. OLSON
Tannlæknir
216-220 MEDIOAD ARTS BLDG.
Cor. Graham and Kennedj Sts.
Talaími A 8521
Heimili: Tals. Sh. 8217
J. G. SNÆDAL
Tannlæknir
614 Somerset Block
Cor. Portage Ave. og Donald 8t.
Talsimi: A-8889
Munið Símanúmerið A 6483
og pantitS meðöl yðar hjá oss. —
Sendið pantanir samstundis. Vér
afgreiðum íorskriftir með sam-
vizkusemi og vörugæði eru öyggj-
andi, enda höfum vér magrra ára
lærdómsrika reynslu að baki. —
Allar. tegundir lyfja, vindlar, Is-
rjómi, sætindi, ritföng, tóbak o. fl.
McBURNEY’S Drug Store
Cor Arlington og Notre Dame Ave
J. J. SWANSON & CO.
Verzla ir.oð fasteignir. Sjá
um leigu a nusurr.. Annast
lán, eldsábyrgð o. fi.
611 Paris Bldg.
Phones. A-6349—-A-6310
THOMAS H. JOHNSON
H. A. BERGMANN
ísl. lögfræðingar
Skrifstofa: Room 811
Bnllding, Portage Ave.
P. O. Box 1658
Phones: A-6849 og A-6846
W. J. UNDAL, J. H. LTNDAIi
B. 8TEFAN8SON
Ialenzklr lögfræðingar
708-709 Great-West Perm. Bldg.
356 Maln Street. Tals.: A-4963
>«ir hafa elnnig •krlfatofur al
Lvndar, Rlyerton, Glmll og Pia«r
og oru þar aC hltta á •ftlrfjtgl-
andl tlmum:
Liundar: annan hvern miBvtkuda*
Rlvarton: Fyrata ftmtudag.
Gimllá Fyrata mlðvlkudag
Plney: þrlðja föatudag
1 hvarjum mánuCl
ARNI ANDERSON
isl. lögmaður
í fékgi við E. P. G&rbtnd
Skrifst.: 801 Electric R&iL
way Qhambers
Talsiml: A-9167
A. G. EGGERTSSON LL.B.
ial. lögfræðingur
Hefir rétt til að flytja mál
bæði i Man. og Sask.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Belnakta mánudag i hverjum mtn-
uðl staddur I Churchbridg*.
FOOTE & JAMES
Ljósmyndasmiðir
margra ára sérfræðingar
Sérstakur afsláttur veittur
stúdentum.
Sími: A-7649 282 MAIN St.
Cor. Graham Ave. Winnipeg Man.
A. 8. Bardal
•4S 8h«rbro«ka St.
Salut likkútui og annaat um Atfarir.
Allur útbónaður «á bezti. Enabwn-
ur relur bmn eLkonar minnirwiL
og legeteina.
Nkrtfst. talaind M
HeimiUa ttkiml N (86V
EINA ÍSLENZKA
Bifreiða-aðgerðaratöðin
í borginni
Hér þarf ekki að blða von úr rttl.
▼itl. Vinna «11 ábyrgst og l«y»t »<
hendi fljótt og vel.
J. A. Jóhannsscm.
•44 Ðurnell Street
F. B-8164. AB bakl Sarg. Flre Hal
JOSEPH TAYLOR
lögtakbmaður
HeámlUstalfl.: St. John 1864
Skrlf stof u-Tala: A •*•*
Tekur lögtakt b«e81 húfl&Ulgn«k*161»
veDakuidlr, vixlaekuldlr. A.f*r«*8tr «S
■em att lögum lttur.
Skritfltota 255 Main 9trf*
Verkstofn Tals.: Heima Tala:
A-8.383 A-9864
G — STEPHENSON
Plumber
AUskonar rafmagnsáhöld. svo s
atranjárn víra. allar tegundir •»
glösnm og aflvaka (batteries)
Verkstofa: 676 Home St.
Endurnýið Reiðhjólið!
Ijátið ckki hjá lfða að endur-
nýja reiðhjélið yðar, áður en mestn
annirnar byrja. Komið rneð það
nú Þogar og látið Mr. Stebbina
gefa yður kostnaðar áætlun. —
Vantlað verk ábyrgst.
(MaSurinn sem allir kannast við)
S. L. STEBBINS
634 Notro Dame, Wtnnipeg
Giftinga og , . ,
Jaröartara- ol<>m
með litlum fyrirvara
Birch blómsali
616 Portage Ave. Tals. B720
ST IOHN 2 RtNG 3
Vitstola maður var spurður, hversvegna hann
hefði verið settur á vitlausra spítalann. “Það kom
itil af þrefi og þjarki,” svaraði hann. “HSvernig þá?”
var spurt. “Veröldin sagði, að eg væri vitlaus, en
eg sagði, að veröldin væri vitlaus, og eg var borinn
atkvæðum,” mælti hann.