Lögberg - 05.02.1925, Page 5

LÖGBERG. MMTULAGINN.
5. FEBRÚAR. 1925.
Bla. 5
DODDS 7
KIDNEY;
, PILLS J
KlDNEX
Dodds nýrnapillur eru besta
nýrnameðalið. Lækna og gigt 'bak-
verk, ihjartabilun, þvagteppu og
önnur veikindi, sem stafa frá nýr-
unum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða sex öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá ölluvn lyf-
sölum eða. ffá The Dodd’s Medi-
cine Company, Toronto, Canada.
Engum blöðum er um það að
fletta, að Lögfoerg stendur Heims-
kringlu mörgum fetum framar
með það, að birta ritgerðir þar sem
kristilegum hugsjónum er haldið
að lesendunum, sem er viðeigandi
og réttlátt í alla staði — helst of
lítið af slíku máli. Heimskringla
aftur á móti forðast alt þesshátt-
ar, einikanlega í seinni tíð, nema
ef vera skyldi til þess að skopast
að því og er slíkt brjóstumkennan-
legt, auðvitað er hún að hræsna
við guðdóminn, en afneitar hans
krafti. Að nefna Krist í sambandí
við Guð, er henni víst andstygð,
þó hefi eg séð Kristi leyft að
teygja sig á tánum iþar endrum og
eims, en að nefna hann sem einget-
inn son Guðs, mjög vsemið, ef ekki
alveg viðbjóðslegt hjá Kringlu. —
líklega guðlast og þó þykist for-
kólfur hennar trúa á almáttugan
Guðl (vasa Guð), sem öllu stjórni
og stýri. Sjá nú ekki vesalings
mennirnir, sem svona hugsa, að
þeir eru að véfengja Guðs almætti
með fullu og öllu. í stuttu máli,
að steypa Guði fyrir ætternisistopa
þar sem Kristur og hans kenning
er undirstaðan undir allri Guðs-
þekking mannanna og máttarstoð-
in í öllu trúarlífi þeirra. Þeir kalla
þetta kreddur einar og það hafi
eikki með nokkru móti getað átt
sér stað að hann hafi birst mönn-
unum á yfirnáttúrlegan hátt. Ef
að almætti er til eins log þeir men'n
halda fram. Hví var því þá slíkt
um megn?
<Nú býst eg við að þér þyki nóg
komið frá minni hendi herra Sig-
fús og verður þú að afsaka hvað
það er alt ófullkomið og illa sam-
ansett, samkvæmt þínum háment-
aða mælikvarða og meta mig eins
og eg kem til dyra þinna alveg ð-
upplýstur. Eg hefi aldrei inn fyrír
skóladyr komið á minni æfi og er
nú kominn nokkuð yfir sextugt. Þú
verður að vera vægur í dómum þín
um um okkur þessa mentunar- og
þekingarlauisu lítilmagna, sem ekk-
ert höfum numið nema lítillega
hin kristilegu fræði í æsku, enda
mundi það stór hneysa fyrir þig
jafn vel gefinn og stórlærður og
þú segist vera, að fara að skeyta
skapi þínu á okkur.
Þessi flanspor, sem þú hefir
stigið við og við, síðan a"ð þú
varðst ritstjóri Heimskringlu ætla
eg að afsaka.
Þér finst Jón ritstjóri Lögbergs
vera heimskur maður, og vilt þú
fá okkur alla til iþess að trúa þvl.
Mér finst hann vel greindur og þá
skoðun mína munu fleiri verða til
þess að staðfesta 'hvað svo sem þú
segir.
Þið eruð báðir auðvitað sekir
um þetta rifrildi að nokkru leytl,
þó ert þú þar enginn eftirbátur. Eg
veit að þið eigið ósköpin öll bágt
með ykkur, sem eðlilegt er, þar
eem þið hafið þessi feikn af and-
legu og líkamlegu fjöri, freistingar
ástríðum, metorðagimd, bardaga-
eðlí, iblóði svellandi í öllum æðum
°g taugakerfið alt eins og stilt
stál. En stilling engin til Iþess að
tempra iþetta með, isvo til hófs
megi horfa. En þegar svo er ástatt
ríður hvað mest á stillingu ef vel
á að fara — ríður á að vera þá
eins og gætinn heldri maður og
stjórna öllu þesisu úthaldi, en æða
ekki út í ófærur og hleypa svo öllu
í strand. En þið virðist ekkert
hörundsárir. Eg er fyllilega sann-
færður um að Heimiskringla á
heimtingu á ritstjora, sem er bet-
ur fallinn til þess starfa en þú ert
ef vel á að fara, því ljótur kurr
er nú í fólki og hefir verið með
köflum í seinni tíð og hugiboð mitt
er það, að vinsælda eigi hún ekkl
að vænta, nema að hún breyti um
búning —i hendi fötum þeim, sem
hún hefir verið að skarta með og
fái sér ný — það er að segja skifti
um skoðanir (stefnur) verði ekki
lengur gjörbyltingablað, hvorki í
stjórnmálum, né heldur í kriistin-
dómsmálum, og þá er ekki óhugs-
andi að hún komiistl hjá að kafna
undir nafni.
Eitt er einkar eftirtektavert, er
ritstjórar þessara blaða fara að
að fleiri eða færri sjálfboðar gefi
sig fram til þess að sætta, en siík
sáttatilraun fer því miður ávalt I
öfuga átt.
Þegar þið ritistjórarnir voruð I
þetta sinn búnir að hnakkrífast,
þá fanst mér, að þú herra Sigfús
hefðir átt að vera nógu istoltur til
þess að láta ekki aðra fara að
blanda isér inn í mál yfckar. En i
|tað þess tekur þú auðsjáanlega
opnum örmum á móti hjálp tveggja
pöða, sem gáfu sig fram til þess
að árétta dauðadómstilraun þína
yfir Jóni Bíldfell. Slíkt er hin auð-
virðilegasta frammistaða og óaf-
sakanleg, því það er isvo ómannlegt
að nota þesisa sjálfboða til upp-
fyllingar málstað sínum.
. ..Peð númer eitt er pokakötturinn
úr vesturátt, með fangamarkinu
M. G. (langar líklega í ritstjóra-
stöðuna). Grein haþs er kersknis
árás á Jón. Auðsjáanlega rituð til
yess að þóknast Iherra Sigfúsi og
styrkja dómisorð hans um Jón Bíld
fell á meðal fólks. En grein sú er
auðvirðileg og innantóm, sýnir
ekkert nema óart og vesælmensku
höfundarinis sjálfs og iþrá hanis til
?ess að köma út og þroska hjá öðr-
um, illkvitnnislund þá, sem slíkar
huglsanir eru sprottnar af. Maður
sá er þá grein reit, á ekki einu
sinni skóbótar-medalíu skilið fyrlr
hana.
takmörkunum og á grundvelli, sem
álitinn kann að verða traustari.
Um upplausn eða félagtsslit
''Likvidation) mun því í raun og
veru ekki vera að ræða, nema að
nafninu til. Enda virðast engin
dauðamörk á verslununum hér,
leið út úr vandræðunum og bóka- við vægu verði, en þurfti þó lán's-
leysinu, með gegndarlausum þonsta
hefir þjóðin steypt sér yfir hinar
dönsku skemtibókmentir.
En hverskonar menningalind er
það, sem þjóðin er þarna farin að
ausa? Því er fljótt svarað; bækur
þar sem vörur eru nú fluttar inn I þessar eru að mestu leyti, ómerki-
til þeirra með meira móti um þetta
leyti árs, og enginn hörgull á pen-
ingagreiðslum.
Hænir, 13. des. ’24
...Peð númer tvö, eru silfuraugun
hans Guðbr Jörundissonar. Grein
sú er af sama toga spunnin og
grein pokakattar mannsins og er
fullnaðardómur um heimsku þess
manns í stjórnmálum, senv hana
reit. Það syngur nú við annan tón
hjá Mr. Jörundssyni, en þegar
hann var að byisa við að koma
Hrakningsferð.
mikla fór skipið “Vestmani’öd”
um síðustu helgi. Héðan lagði
skipið af stað síðastl. föstudags-
kVöld áleiðis til Rvíkur beina leið.
Hrepti 'Skipið vont veður er til
hafs íkom, og því verra, sem suður
eftir dró. Er kom suður undir Dyr-
hólaey, var sjór orðinn svo ógur-
legur með stórveðrinu, að skipið
sá sér ekki annað fært, en snúa
við Ihér austur eftir, með því, líka
að kol voru á þrotum (ekki nema
til 5 daga héðan), Til þess að
slökkva stórsjóinn hefði þurft að
hella í hann nokkru af steinoliu.
Öllu lausu af þilfari og því er
lauisast var fyrir, hafði sjórinn
skolað fyrirborð.
Til Fáskrúðsfjaðar náði skipið
með naumindum á mánudagskvðld
kl. 8. og var þá svo þrotið að elds-
neyti, að ekki lá annað fyrir en
grípa til innviða iskipsins. Á Fá-
skrúðsfirði ékk sfcipið 20 smál.
kola, en kom hingað á þriðjudags-
kvöld og tók 75 smál. áður en það
lagði út aftur.
Héðan voru 4 farþegjar á skip-
inu, ungfrú Torhildur Árnadóttir,
Geistur Jóhannsson verslunarm.,
legar eða spennandi ástasögur og
glæpa, sem einungis eru ritaðar
og gefnar út í fjárgróðaskyni,
hafa ekkert eða sáralítið bók-
mentalegt gildi, og eru ekki einu
sinni danskar, heldur þýddar úr
öðrum málum.
Sílkar bókmentir eru ekki göfg-
andi, og ef þdss er einnig gætt,
að það er mest æksulýðurinn, sem
leggur sig eftir þeim, þá geta þær
foeinlíniis verið skaðlegar.
En hversvegna veitist alþýðunni
léttara að komast yfir danskar
bækur en íslenskar? Af þeirri ein-
földu ástæðu, að þær eru miklum
mun ódýrari, og svo mun eigi vera
laust við að fjöldi manna hafi
tekið nokkurskonar ástfóstri, við
þessa erlendu tísku “rómana.”
Af öllu þesisu má sjá, hver nauð-
isyn er til þess, að fundin verði leið
út úr öng'þveiti því, sem er, og
bókmentir vorar geti komið alþjöð
að gagni. Vísasti vegurinn til þese
að ráða fram úr þessu virðist vera
öflug samvinna í öllum sveitum
landsins, til þess að stofna lestr-
arfélög og bókasöfn, til þess að
létta einstaklingnum útgjöldin af
mentunar og fróðleiksþorsta hans.
Æskilegt væri að æskulýðurinn,
setti þjóðþrifamál þetta ofarlega
á stefnuskrá sína.
í desember 1924.
Rögnir.
Hænir 31. des.
fé nbkkurt til. Ári .síðar, eða fyrir
nálega fimm árum foyrjaði Bjarni
sjálfur búskap á Hólmi og er það
frá þeim tíma, sem hann hefir al-
gjörlega skarað fram úr á sínu
sviðið — þegar tekið er tillit til
þesis, að hann vantaði fé til fram-
kvæmda hugsjónum sínum, en
hafði aðeins vit, vilja og áræði.
afli, isem um er að ræða. — Vega-
lengd er nokkur frá rafstöð að
íbúðarhúsi, og hefir hann sett út-
búnað svo, að hægt er að opna og
loka fyrir vatnið að heiman.
Bjarni hefir nægilegt rafmagn
til ljósa, suðu og hitunar, og auk
þesis fær granni hans ljós.
Alls telur hann að sig kosti raf-
veitan 2500—'2800 kr., með allri
vinnu — og hefir hann ekki fengið
svo mikið sem ábyrgð hreppsims,
hvað þá meira, til að framkvæma
verkið, eða neinn styrk til þess,
nema smálán ihjá eimstakling, er
hafði trú á fyrirtækinú
langloku eftir sig inn í Lögberg | Gí,g]i H_ Gíslason verkstjóri, og
ekki alls fyrir löngu. Þá var það
“hátbvirti ritstjóri,” og “í þínu
heiðraða blaði.” En nú hefir rit-
stjóra Lögfoergs farið svo mikið
aftur — virðing ihans og vegur j ar
gengið isvo langt niður á við, að j
hann hefir ekiki vit á neinu og því j
best að steypa honum úr ritstjóra-
istöðunni. Síkyldi Guðbrand vera
farið að langa í ritstjórastöðuna
líka? Mér fimst að hann ætti
sköturoðs-medalíu skilið fyrir alla
frammiistöðuna.
Vitaskuld tekur enginn hugs-
andi maður hið mimsta mark á
slíkum ómyndar og óhroða árás-
um. En Heimskringla tekur samt
fegins hendi á móti þeim, til upp-
fyllingar í eyður sínar og þykir
auðsjáanlega gott bragðið að krás-
inni.
Lýður Guðmundsson loftskeytam.,
sem, ásamt skipverjum hafa 'haft
harða útivist. Skipið fór héðan á
miðvikudag og hinir sömu farþeg-
Hænir 13. des.
-o------
’24
Að sjálfsögðu verður fögnuður
mikill í hjarta herra Sigfúsar, þeg-
ar Jón Bíldfell verður rekinn úr
embættinu, en þá ætti hann síst
að gleyma ihjálparmönnunum —
peðunum, númer eitt og númer tvö,
sem svo ákafa viðleitni hafa sýnt
í því lofsamlega verki, og sæma þá
iskóbótar og sköturoðs medalíum.
um leið og hann afhendir þeim
umráðin yfir Lögbergi, sem þeir
auðvitað þykjast eiga fullkomið
tilkall til í þóknunarskyni fyrir
drengilega þjónustu. Þá verður
gaman að lifa og lesa!!
Alþýðan cg bókmentir
vorar.
íbúðarhúsið hefir Bjarni bygt;
er það alt úr steinteypu með járn-
þaki„ klætt innan með timbri og
pappa.
Rafveitu hefir ihann komið á hjá
sér, án aðstöðar nokkurs sérfræð-
ings á því sviði, og er það af verk-
um Bjarna, sem flesta undrar mest j Síðasta stórvinki, sem Bjarni
að hann skyldi geta framkvæmt,' hofi*" unnið, er spunavél, stórvirki
svo að gagni væri, og hafa þó sjálf ÞV1 leyti* að hún er smíðuð í
ur ekkert að rafveitum unnið eða hjáverkum á tskömmum tíma, síð-
smíðum, nema heima fyrir, og alt, astliðinn vetur. Reyndist hún eins
upp á eigin spýtur. Vatnsafl er | °g annað frá hans hendi, ágætlega.
nægilegt á Hólmi, því stór kvísl úr j
Skaftá rennur fast við túnið að
norðan; tók Bjarni hæfilega mikið
vatn í stokk með íteppu, þar sem
fallhæð var nægileg. Rafvélina
sjálfa, ljósa- og suðuáihöld, keypti
Bjarni í Reykjavík fyrir 1800 kr.
Alt annað smíðaði Fann sjálfur
með ófullkomnum áhöldum þó, svo
sem vatnshjólið, “Turbíne,” öxul-
inn frá því, drifhjólið og fleira,
sem of langt yrði hér að telja;
mun Turbinan vera hið mesta
vandasmíði og fárra meðfæri, svo
að fullum notum komi og vel fari.
Turbinan hefir verið mæld og
Þrjár slíkar spunavélar (14
Iþráða) hafa þegah verið pantaðar
hjá honum. Kosta þær aðein.s 300
krónur, er það mjög ódýrt, þegar
meðal i-okfcverð er 50 krónur.
Bjarni er kvæntur Valgerði
Helgadóttur frá Þykkvabæ í Land-
brOti; er íhún tápmikil og forsjál
og samhent manni sínum.
Hefi eg svo með þessum fáu lín-
um skýrt almenningi nokkuð frá
verkum og dungaði Bjarna í Hólmi
þó mi/kið vanti á, að það sé nógu
rækilega gert, — enda ekki lengur
sæmandi að breiða hið íslenska
skoðuð af eérfræðingi, og reyndist sinnuleysi yfir verk þeirra manna,
hún að framleiða 75 til 80% af því j er svo mjög skara fram úr og eru
Magic bökunarduft,
er ávalt það bezta í
kökurog annað kaffi-
brauð. það inniheldur
ekkert alum, né nokk-
ur önnur efni, sem
valdiðjgætu {ktmd.
fV
á undan samtíð sinni.
Síðu-Hallur.
Morgunblaðið 3. des ’24
Hinar sameinuðu ís-
lenzku verzlanir.
Eins og sjá má af fréttaskeyti
hér í blaðinu hefir verið ákveðið
að halda fund h. f. Hinar samein-
uðu íslensku verslanir, Ihinn 20.
þ. m. og að þar verði rætt um upp-
lausn (Likvidation) félagsins.
Úr annari ábyggilegri átt hefir
Hænir fengið upplýsingar um
drög málsins.
Disconto- og Revisonsbanken í
Kaupmannahöfn var helsti við-
skiftabanki félagisina og lánar-
drottinn, isvo að þegar hann
hrundi í sumar eða komst í upp-
lausarnarásigkomulag, þrengdist
mjög hagur Hinna samein. ísl.<
venslana, og gengið var hart að
þeim að greiða skuldir sínar við
foankann, sem þær höfðu, alt til
þess tíma, staðið í fullum skilum
með eins og um hafði verið sam-
ið. En lánardrotnar bankans ganga
á hina bliðina í það ítrasta eftlr
að fá greitt það, sem þeim iber, og
telst nú svo til, að hann muni geta
greitt um 60% við þessi áramót og
meira isíðar, eftir því sem inn-
heimtist.
Þetta óvænta fall við/skifta-
foanka Hinna samein. ísl. verslana
orsakar aftur hitt, að þær, til þess
að standa í skilum, af því þær eiga
svo mikið fé útistandandi, verði
að færa saman kvíarnar og jafn
vel að iselja eitthvað af sínum
fasteignum. Og þegar svo er kom-
ið, kemur aftur tii mála að leysa
upp félagið á þeim grundvelli, sem
það er„ og breyta á einhvern hátt
fyrirkomulaginu til batnaðar og
reka félagið máské undir öðru
nafni með flestum eða öllum sömu
eigendum og ef til vill einhverjum
í viðbót.
Og fullyrt er samtímis, að flest-
ar verslanirnar, sem nú eru rekn-
Með aukinni mentun og menn-
ingu hafa bókmentir vorar aukist
stórkostlega, og hvert árið, sem
líður, leggur drjúgan iskerf í and-
ans fjárhirzlur þjóðarinnar. —
|En sú ■ sorglega staðreynd er
altaf að koma betur og betur í
ljós, að toókmentir þjóðarinnar,
hversu mikið sem þær aukast eða
þroskast, koma eigi alþjóð að
gagni; þjóðin er ftáæk, en foæk-
urnar dýrar.
Öllum hugsandi mönnum hlýtur
að vera það ljóst, að þetta er al-
vörumál, sem bíður hepilegrar úr-
lausnar fyrir land og þjóð.
Þjóðin er í eðli isínu foókhneigð
og fróðleiksfús og þyrst eftir þeim
svaladrykk, sem stendur fyrir vit-
unum á henni, en sem hún eigi
fær veitt isér. En ef bókmentir
vorar eiga einungis að skarta I
bókaihillum efnamanna og bóksala,
er það auðsætt tjón, jafnt andlega
sem fjárhagslega, þareð fé það, er
lagt er til útgáfu bókanna, stend-
ur fast, ef þær seljast eigi.
Andlegan skaða af þessu ástandi
hefir þjóðin á svo margan hátt,
og þó einkanlega öll alþýða manna-
í fyrsta lagi fer hún á mis> við öll
þau áhrif, sem fólgin eru f djúpi
bókmentanna, og fær eigi að kynn-
ast hugsjónamönnum Og andlegum
leiðtogum þjóðfélagsins í gegn um
rit þeirra og störf, í öðru lagi er
það hnekkir fyrir þjóðræknis og
æ.ttjarðarást alþýðunnar, er hún
þannig verður að fara á mis við
margt af því besta, sem þjóðin á
til í andans fórum sínum, og í
þriðja lagi gefur ástand þetta þjóð
inni tilefni til þess, að leita á náð-
ir annara þjóða út úr neyð, og
getur það haft í för með sér mjög
tvíræðar afleiðingar, og skal
nokkru nánar á það minst.
Alþýðumentun vor, er nú, sem
kunnugt er það langt á veg kom-
in, að flestir af hinni yngri kyn-
slóð, mun nú lesa og skilja dönsku
sæmilega; þarna ihefir fundist
Framtakssamur bóndi.
Að undanförnu hafa aðalblöðin
hér varið ótrúlega miklu af rúmi
sínu til að flytja mismunandi fegn
ir héðan úr Skaftafellisisýslu hinni
vestari — og því miður ekki altaf
til þjóðnytja — þó sumt megi þarf-
legt teljast, og vel gæti eg túað,
að öðrum landsfjórðungum þætti
nóg um, og færu að ‘búaist við tíð-
indum nokkrum ef sama heldur
áfram.
í þessu pólitíska moldviðri, sem
hér hefir geysað og sem að miklu
leyti er þyrlað upp af 2—3 mönn-
um er ekki geta isætt sig við hin
pólitísku forlög sín, hverfur eða
sveipast ryki, það sem dýrmætara
er, og það sem manni óneitanlega
stendur nær athygli og hagnýtara
væri, en þar á meðal eru þeir
menn, isem lítið hafa um ,sig út a
við, en vinna í kyrþey að nytsöm-
um framförum, sjálfum sér og
þjóð sinni til hagmuna.
Maður sá, er eg að þesisu isinni
finn ástæðu til að geta um, er
Bjarni Runólfisson i Hólmi í Land-
broti. — Hann er sonur Runólfs
Bjarnaisonar smáskamtalæknis 1
Hólmi og Rannveigar Bjanadóttur
konu hans, mestu heiðurs og dugn
aðarbjón, og væri nægilegt til frá-
sagnart í aðra ritgjörð hið merkl-
iega æfistarf Runólfs, sem mikið
hefir farið í það að hjálpa þeim,
sem veikindi hafa mætt á, og oft
með góðum árangri.
Bjarni Runólflsson er um þrl-
tU'gt, og skál nú talið hið helsta af
því, sem hann hefi í framkvæmd
komið. Geta skal þess, að ihann er
alinn upp við fátækt og hefir auk
þess unnið hjá foreldrum sínum
til 'skamms tíma.
Snemma bar á því, að Bjarni var
áræðinn, og isem dæmi um það,
skal iþess getið, að þá er hann var
unglingur, réðist hann í að kaupa
sláttuvél, sem þá voru óreyndar
hér, og varð hann að fá andvirðið
að láni að nokkru leyti, lagði ann-
ars í láttuvélina, það lítið hann
átti til, isló síðan fyrir ýmsa bænd-
ur með góðum árangri, enda eiga
þeir bændur nú flestir sláttuvél-
ar, og mun foann þá strax hafa orð-
ið hrifinn af gagnsemi vélanna.
Fyrir 5 til 6 árum keypti Bjarnl
álbýlisjörð föður síns, hálfan Hólm
inn, er hann þá hafði áður bætt
með áveitum; fékk hann jörðina
ar af félaginu hér austanlands,
þrátta um þetta eða hitt, að þegar muni starfa framvegi® eins og áð-
fram í tsækir, þá er ekki ósjaldan ur, þó ef til vill með einfoverjum
Þegar þér þu ififrað ferðast um Höf eða
með járnbrautum
Spyrjist fyrir hjá
Allar upplýsingar látnar í té og
annast um undirbúning,
"e. A. McGUINNES, t. stockdale,
City Ticket Agent, Depot Ticket Agent
eSa 663 Main Street. - Winnipeg
Húsfrú SIGRÍÐUR PÁLSSON
Dáin 28. Október 1924.
Á andlát hennar hefir
verið minst í blöðunum.
Hér fylgja fáein minn-
ingaratriði um hana.
Hún var fædd að Rauða-
felli undir Eyjafjöllum í
Rlangárv.sýslu árið 1859.
Foreldrar hennarl voru
þau Þórður Tómasson,
er bjó allan sinn búskap
á þeim bæ, og Geirdís
Jónsdóttir. Þegar Sig-
ríður var ung, misti hún
móður sína, en f^ðir
hennar kvæntist aftur og
var hún til tvítugsaldurs
hjá honum. Fór hún þá
til Vestmannaeyja og síð-
ar austur á land, var
nokkur ár hjá Stefáni
Árnasyni á Höfðabrekku
í Mjóafirði.
Árið 1887 kom hún til
Canada og settist að í
Winnipeg, var 5 ár í vist
hjá Killam dómara. Ann-
an júlí, 1892, giftist hún
Sigfúsi Pálssyni frá Gils-
árvaliahjáleigu i Borgar-
firði i Norður-Múlasýslu.
Var heimili þeirra síðan
i Winnipeg, að undanteknum árunum 1900—1904,
sem þau bjuggu
Seamo pósthús.
Á öðru hjónabandsári féll upp á hana heilsu-
leysi um stund. Lá hún 14 mánuði rúmföst og var
all-lengi að ná sér. Eftir það hafði hún sæmilega
heilsu. Banamein hennar var innvortis krabbi, en
þrátt fyrir aðdraganda veikinnar var hún á fótum
og virtist nokkurn veginn frísk, þangað til hún
veiktist mjög snögglega. Holskurður var gjörður,
en lífs varð ekki auðið- Innan viku frá því hún
veiktist, var hún liðið llk, dó 28. olct.
Útförin fór fram 1. nóv. Séra Rúnólfur Mar-
teinsson flutti húskveðju að 488 Toronto stræti,
heimili þeirra hjónanna um langt skeið. í Sam-
bandskirkju flutti séra Ragnar E. Kvaran aðalræð-
una, en séra Rúnólfur talaði þar nokkur orð á
ensku.
Þau hjónin eignuðust tvo drengi. Dó annar
þeirra skömmu eftir fæðingu, en hinn, Sigurjón að
nafni, lifði til fullorðins ára. Var hann nokkur ár
nemandi við Wesley College og hefði útskrifast
þaðan, en þá skall stríðið mikla á og tók hann þátt
í því og að því Ioknu fór með brezka hernum inn
á Þýzkaland, veiktist þar, var fluttur á sjúkrahús
á Englandi og þar dó hann.
i Grunnavatnsbygð í grend við
Annan dreng, danskan,
Christopher að nafni, ólu
þau hjónin upp. Er hann
nú kvæntur maður og á
heima í Los Angeles í
California-riki.
Tveir bræður Sigríðar
sálttgu eru búsettir hér
vestra, Einar Thomson i
Langruth, og Þórður
Thomson í Swan River.
Frá byrjun vega var
Stgfús meðlimur í Tjald-
'búðarsöfnuði og Sigrið-
ur frá því hún giftist.
Httrfti þau ekki þar frá,
fyr en söfnuðurinn hætti
að vera til. Langmest-
an hluta þess tíma var
hún meðlimur í djákna-
nefndinni, starfaði þar
með frábærum dufenaði
og kærleika. Þegar sá
fétagsskapur lagðist nið-
ur, hélt hún áfram að
heimsækja sjúka á sjúkra-
húsum ,og annars staðar
leggja öðrum hjálpar-
þurfutn Iiö eftir mætti-
Sigríðtir sáluga var mæt
. °S merk kona, ávann sér
virðtng og traust allra, sem kyntust henni. Hrein-
lýndi, alúð og festa voru einkenni, sem voru henni
samgróin- Urðu menn fljótt varir við þau, en eft-
ir þvi sem viðkynningin var meiri, sáu menn þau
>etur. Heimilinu sínu, manni og drengjum var hún
Stoð og styrkur svo ekki varð betra ákosið, enda
var samlyndið á heimilinu hið yndislegasta. Það
var gott að hitta Sigríði hvar sem var, en ekki sízt
á heimili hennar. Hún var lesin, ræðin, skemtileg,
og hlýleikinn var svo einlægur og nákvæmnin kom
sér svo vel, að allir þeir, sem til hennar komu, báru
hlyjan hug til hennar 0g heimilisins. Kristna trú
sína geymdi hún hreina, sterka, ákveðna, og ávaxt-
aði hana æfina út.
Eiginmaðttr, fóstursonur og fjöldi vina harma,
en í harminum er djúp virðing og einlægt þakklæti,
og hjartað, sem bezt naut hennar, segir:
"Þökk fyrir alt. Ó, mitt ljúfasta líf,
l.eik nú i Drottins sölum,
hafin frá hörðustu kvölum
héðan úr táranna dölum.
Saman við siðarmeir tölum,
þegar við finnumst, mitt ljúfasta lif;
í Ijómandi himnanna sölum
sitjum við fagnandi saman og tölum.”
_________ R. M.
Ilf SFRt SIGRfSUR PALSSOV.
(Ort fyrir ekkjumanninn: Sigfús Pálsson.)
1 þokuna horfir hugurinn inn
og heimtar mig út á bersvæðin,
þar útsýnið breytist, og brestur ró
sem barns er villist um eyði skóg’
eða skip, sem að hrekst í haf
unz hverfur landið; með seglin af,
og vonirnar helvegu horfa á
þeim himin-gínandi bylgjum frá.
Já, þraut er að líða
og þungt er að stríða.
í þrekraunum mannrauna hríða.

Þó skuggarnir þykni, og þyngist um fót
og þföng verði leiðin og upp i mót’
og hjarnbreiður nákaldar horfi mér við
og hamrar við blasi, og klettarið,
um skammdegislandsins Skuggabjörg
þann skólaveg geng eg á efsta hörg.
En þraut er að líða
og þungt er að stríða,
já, þú, sem ert kennarinn allra lýða,
Jeg.finn þina ástúð, og umhyggju-hönd;
hve ylhlýtt mig verma þau kærleiks-bönd,
þó ýfi það sárin og sviðann í barm!
með saknaðartárum skal stilla harni,
því útblæði’ er lífið, en innblæði deyð
og aftur skal birta á táraleið
um skammdegislandsins Skuggabjörg
þar skín aftur sólin, á blásinn hörg.—
En þraut er að líða
og þungt er að striða
—og þess er oft langt að bíða.
Mér finst að eg geti’ ekki gripið þann streng,
sem gæfi’ af þér lýsing; svo þögull eg geng
og þakka af hjarta, á hljóðlátum stað
hvað hefi eg átt; þó að misti eg það,—
þó horfin þú sért mér; hvort hefi’ eg.þig mist?
Nei, himin þú verður mér síðast og fyrst,
þó fölni blómin og blikni grund,
eg ber þín áhrif, á hverri stund,
hvort sporin mín’liggja langt eða skamt,
þú ljós mitt verða munt alt af samt.
En þraut er að Iíða
og þungt er að striða
þvi þröngur er vegur sorgartíða.
Eg veit, þó nú blasi við bölmyndaher
og birtan frá sólunni hyljist mér
og frostvindar steyti um stakkinn minn
og stormurinn næði um híbýlin,
því auðfeykt er snjó gegn uni opnar dyr-
og andbert er loft, þegar dáinn er hyr,
en askan geymir þó gneista þá,
sem glæða seinna og lifga má —
En þraut er að líða
og þungt er að stríða,
en, þess skal þó öruggur bíða.
Svo vef eg þig, góða, í angrið mitt inn,
nú á eg ei til nema söknuðinn,
sem hnígur af augum, við hvert mitt'skref,
sem harmurinn steypir i perluvef.
Svo held eg i annan enda hans,
en annar liggur til föðurlands.
Já, svoná fer eg að byggja mér brú
til bjarmalandsins, sem dvelur þú nú.
Þó þraut sé að líða
og þungt sé að striðá,
ert þú »samt faðirinn allra lýða.
Jón Jómtansson.