Lögberg - 10.09.1925, Page 3

LÖGBERG FIMTUDAGINN,
10. SEPTEMRER 1925.
Bk 8
Sérstö Lceild i blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
Utanfarinn.
Það sló yfir bjarma á átjándu öld,
og aftanskin sögunnar roÖaÖi fjöllin.
Þaí5 frelsi var mannsandans gullaldar gjöld,
þá glóði við bláhimin silfurhvít mjöllin
á kastalabergburst hins bágstadda lands,
sem bundið var helviðjum kúgunarandans,
frá afdalabýli til útskerja sands,
það ok var sem tendraði fararþrá “landans”.
Og loftið var þrungiS af ljóSþrasta hreim,
þeir ljóSuSu mikiS um frelsi og menning.
ÞaS heyrSist um voldugan vestlægan heim,
þá vaknaSi sálin og" nam þessa kenning:
um nýfundiS, auSlinda ágætis land,
sem íslenska frumherjans hálfnumiS biSi,
og þjóSirnar tengdi í bræSralagsband,
þess bandalags-þjóSstofn á jafnrétti tfySi.
Nú vaknaSi landnemans lokkandi þrá, (
því lífiS var eitthvaS svo kuldalegt heima,
hann broshýra landiS í dagdraumum sá,
og dreymdi um sólríka gullnámu heima.
■MeS fullhugans alvæpni ferSbúinn stóS,
en Fjallkonan þerSi af enninu svitann,
hún hélt aS hans íslenska, ættgöfga blóS
þar afbera mundi’ ekki suSræna hitann.
Hún kveiS því aS íslenska kynstofnsins dáS,
þá kynni aS skrælna í framandi landi, v
og öll þessi dýrS, sem þar um væri spáS,
því ofsjónir reynast og bygSar á sandi,
og framundan ókunna leiSin var löng(
til landsins i vestri, og hætturnar margar,
þó lífskjörin hjá henni þætt’ ’onum þröng,
aS þau gætu samt orSiS honum til bjargar.
En forlög-og vilji manns festa þau bönd,
sem framtíSin ein kann aS leysa og rekja,
er þjóSirnar byggja og brjóta ný lönd,
og blágrýtishraun jafnvel laufskrúSi þekja,
sem fæSir aS lokum hinn fræknasta lýS,
sem fremst meSal stórvelda megnar aS standa,
og sagt getur mát þegar mannskæSust stríS
fær menningu alþjóSa stofnaS í vanda.
Hver móðiruog ættjörS er eSli því háS,
aS eignast og gefa, aS þiggja og fórna,
og treysta á alveldis eilífa náS,
sem öllum til blessuúar megnar aS stjóma.
Hún veit, aS sú dýrmæta eign, sem hún á,
er af þessu tilveru lögmáli þegin,
og fórni húr^ekki aS»frægS hennar þá
á framtiSar vog muni létt verSa vegin.
En sögunnar spjöld eru gullrúnum greypt,
sein grátandi móSir á skilnaSarstundu
sýna, aS dýrt jafnan dáS hafa| keypt
jbeir djörfustu synir, er gæfuna fundu,
og unnu sér fra;gS þá er aldirnar dá,
sem útlagar stundum, þó frumherjar þjóSa,
er könnuSu^lönd til þess sjálfir aS sjá,
hve sjálega hluti þauTiefSu aS bjóSa.
Sálarstríð móðurinnar.
Og svitinn draup af bjartri móSur brá,
þaS brann í hjarta tregi, ást og kvíSi,
en táraperlur féllu augum frá
í frónskrar móSur grimmik sálarstriSi.
ÞaS var sem hjartaS væri kramiS, sjúkt,
og voSa stríS í djúpi sálarinnar..
Hún vafSi sveininn móSurörmum mjúkt
og njintist heitt viS frjóvkvist ættar sinnar.
fÞaS var RiS mikla vandasama val,
sem viljaþrekiS ætlaSi aS brjóta,
hvort ætti hún aS gefa hraustan hal
til hjálpar öðrum, — eSa sjálf hans njóta?
Og þetta tvent, sem togaSist þar á
var: trygS og ást og sveinsins frama þorsti,
til frægðar marga möguleika sá,
þá móSurhjartaS gegnum tárin brosti.
% \
En eitthvaS samt svo ógurlega þungt,
sem ásökun þar jók á hennar trega,
að frá því barniS hennar enn var ungt,
hún annast stundum hafi kuldalega.
ViS sáran skort og sjálfstæSisins vörn,
er svarf svo titt aS ættargöfgu fljóSi,
hún hafSi fætt og fóstraS öll sín börn
og fórnaS til þess sínu hjartablóSi.
*Hve fegin vildi’ hún veriS hafa þeim
á vaxtarárum sönn og indæl móSir *
en hún varS aS búa hér í heim,
þar harSir kostir þóttu miSur góSir.
Hin konungborna tign og stór þar stóS,
á ströndu timans, lifsins fegamótum,
og kvaddi sveininn, hennar hold og bláS
sem hélga fórn af nmnnkærleikans rótum.
Hann lœtur í haf.
Svitinn á enninu storknaSur stóS,
það stíflaSist næstum i æSunum blóS,
hjartaS af kvíSa og kærleika brann,
nú kominn var timinn aS skiljast viS hann.
Og grátperlur tindruSu augunum í,
svo útsýniS lokaSi táranna ský,
en andinn i draummqSu sýn mikla sá
um sonarins hlutskifti stórþjóSum hjá.
Þar Fjallkonan unga á ströndinni stóS,
og starSi á skipiS, sem hafflötjnn tróS, ‘
þá dapraðist sjónin og sortnaSi brá,
hún sá ekki lengur, — hann hvarf henni frá.
■> « '
Hún lyfti sér hærra og tylti á tá
og teygSi upp faldinn .viS himininn blá,
en brjóstiS af grátekka hóf sig og hneig,
til himnanna skilnaSar andvarpiS steig.
Þar halur á þiljunum höggdofa stóS,
er hafskipiS stormvakinn m^rflötinn’óS.
Hann veifaSi klútnum til hennar, sem há
í hyllingu lyfti sér djúpinu frá."
Ó, var þetta ískrýnda eylandiS — Frón?
Já, aldrei fyr leit hann svo dýrSlega sjón,
er snælandiS baSaSi ljósvakans lind,
hann lagSi aS hjarta þá skilnaSarmynd.
Hann nam hennar síSasta sólfagra bros,
er sveipuS i vorblómans iSgræna flos,
í ársólar loga og heiSbláma hrein
svo heillandi fögur í norSrinu skein.
Hún nýtur nú sjálfstæSis norSur í heim,
og nafn hennar þekkist í heimsálfum tveim,
því sveinninn, sem komungur frá henni fór,
í framandi löndum nú orSinn er s t ó r.
Pétur Sigurðsson.
V
Föt eða jólatré.
Ykkur þykir þetta líklega heldur hlálegt nafn
á sögu. Þið eigið víst bágt með að skilja hvernig
það tvent getur átt saman.
Jæja, eg held það sé best að segja ykkur það
undir eins, því að annars verðið þið ibara forvitin
og lesið niðurlagið á sögunni og gleymið kannské
alveg að lesa söguna alla. \
Það var einu sinni norskur drenghnokki, Pétur
að nafni. Móðir hann hafði atvinnu af því að fara
hús úr húsi og þvo og strjúka lín; hún .varð að
leggja hart á sig til þess að geta haft ofan af fyrir
þeim báðum.
Nú var hún búin að heita á Pétur litla fyrir
löngu að láta hann fá jólatré á næstu jólum. Og
eins og nærri má geta, þá hlakkaði hann ákaflega
til þess jólafagnaðar.
Einu sinni lagði mamma skrítna spurningu
fyrir hann. Já, hún var reglulega undarleg og
torskilin spurningin sú; Pétri var ofvaxið að botna
í henni. “Pétur minn!” sagði mamma, “er það nú
svo alveg ómissandi þetta jólatré? Viltu ekki þús-
und sinnum heldur fá ný föt? Já, hvað segir þú
um það? Jólatréð er ekki uppi nema eitt einasta
kvöld, en f^tin geturðu átt árið um kring. Fötin
eiga nú að vera reglulega falleg, eins og þú mátt
tr
nærri geta.”1
“Föt í staðinn fyrir jólatré!” sagði Pétur og
einblíndi á mömmu sína. “Á eg þá ekkert jólatré
að fá núna heldur?”
“Já, drengur minn, nú eru tveir kostir fyrir
höndum. Eg hefi ekki efni á því að láta þig hafa
hvorttveggja, hversu fegin sem eg vildi. En væri
eg sem þú, þá léti eg biða með jólatréð þangað til
á næsta ári,” sgði mamma.
Hann átti þá ekkert jólatré að fá. Og hann,
sem hafði hlakkað svo fjai^kalega til þess/ Nei,
hann varð að fá tíma til að átta sig á þessu að
minsta kosti. Já, hann fékk umhugsunartímann.
Ný föt! Jólatré! Jólatré! Ný föt var alt af að
suða og sveima í kollinum á honum..
Jólatré með kertum á og öllu góðgæti!
i^y föt! Dýrindis föt, sem lagsbræðrum hans
gat orðið reglulega starsýnt á!
Föt! Já, hann hafði sannarlega sára þörf fyrir
þau. Fötin, sem hann var i, voru ekki orðin nein
spariföt, í— eitthvað annað!
Og jólatréð — já, það var nú hverju orði sann-
ara, sem mamma sagði um það, Það var búið að
vera á einu kvöldi.
Nei, hann varð helst af öllu að fá fötin, það
var nú ekki áhorfsmál, s%vo þungt sem það nú var
að verða af öllu jólaskraujtinu.
Mamma varð glöð og þótti Pétur vera fjarska
skynsamur drengur, og.það átti nú einmitt við hann
að heyra það.
Hann fékk að vera í fötunum síðasta daginn,
sem hann var í skólanum fyrir jólin. Hann linti
ekki látum fyr en mamma gerði það fyrir hann;
annars var það nú tilætlunin, að hann fengi þau
ekki fyr en á jóladaginn. En Pétur gat nú ómögu-
lega beðið svo lengi.
Það var nefnilega ekki gxftt að vita, hvort hann
mundi hitta marga af lagsbræðrum sínum á helgum
degi. Og nú voru fötin svo framúrskarandi falleg.
Enginn af lagsbræðrum hans, ekki einasti, átti önn-
ur eins föt — fagurbrún, með mörgum vösum, bæðb
stórum og smáupi, og það er víst fátt eða ekkert,
sem drengjum kemur betur, en’margir vasar. Það
var bara einn galli á fötunum — já, það var Ijót
skella á bakinu á jakkanum, en Pétur fékst nú ekki
svo mikið um það, því mamma sagði, að hann hefði
komið alveg óvart þessi iblettur, og bjóst við að
geta nað honum úr við tækifæri.
Mamma hafði ekki brjóst til að segja honum,
að hún hefði fengið fötin með gjafverði, þar sem
útsala var á gömlum fatnaði og bletturinn hafði
verið þá í jakkanum; hún hélt að það gæti máské
skert gleðina hjá Pétri litla.
Og svo kom hann í skólann. \
Aldrei hafði hann farið _a skólann jafn-
hróðugur. Hann stei'g fastar niður og nefið stóð upp
í loftið.
Var kannske nokkur eins vel til fára?
“Sko, Pétur! Hann er í nýjum fötum! Nei, nei,
en hvað hann er upp með sér! Já, já, en þau föt!”
glumdi í stallbræðrum hans í kringum hann, og það
var ekki laust við, að flestir litu til hans öfundar-
augum.
“O-jæja, maður getur þó ekki verið eins og
einhver ræfill til fara á sjálfum jólunum, veit eg.”
sagði Pétur, rétt eins og honum væri enginn hlutur
hægari en að fá sér föt.
“Nei. nú þykir mér ætla að týra!” grenjaði
einhver regluíega montinn strákur. “Nei, aldrei
hefi eg nú séð annað eins! Þekkið þið ekki fötin
hans? Lítið þið bara á bakið á honum!” — Hvað!
Var nokkuð athugavert við fötin hans? — “Kæ, hæ!
Sjáið þið ekki skelluna, gulu klessuna? Það eru
fötin hans “Klumbs,” sem hann er í!“
Þá æpti allur skarinn upp og hló: “‘Já, víst
eru þau séleg fötin. Þú hefir þá erft fötin hans
Klumbs umboðssala!”
Pétur litli komst alveg í mát og roðnaði út
undi^ eyru: “Eru það fötin mín, sem þið eruð að
þvaðra um? Eg fékk þau sannarlega ekki hjá um-
boðssalanum. Mamma mín hefir saumað þau, heyr-
ið þið það!” Og svo stappaði hann í jörðina.
Þeir hlógu því meira,, ætluðu alveg að springa
af hlátri.
“Þú ert víst ekki sá auli að .ætla þér að telja
okkur trú um, að hún amma þín hafi saumað fötin
þau arna?” sögðu þeir heldur hreyknir. “En held-
urðu að við þekkjum ekk okkar eigið mark á
fötunum?” . \
“Það er engin hæfa fýrir því,” sagði Pétur með
grátstaf í kverkunum; en samt fór að kvikna hjá
honum lítilsháttar grunur um, að einhver flugufót-
ur væri fyrir því, $em strákarnir sögðu, því að með
þessu marki höfðu þeir einmitt merkt föt umboðs-
salans deginum áður, — nákvæmlega sama mark-
ið, mamma hans hefði fengið þau hjá honum með
gjafverði! En var þetta ekki ljótt af mömmu? Og
þegar Pétur var kallaður inn í tímann, þá gat hann
ekki tára bundist.
En það er frá umboðssalanum að segja, sem
strákarnir kölluðu “Klurnb” í skopi, áð hann var
dvergur að vexti og átti sí og æ í Ibrösum við strák-
ana á götunni. Þeir gerðU honum oft og einatt
margan ógreiðann. Og einu sinni voru þeir jafn-
vel svo ibíræfnir, að þeir settu gula litarskellu á
bakið á honum, svo hann gat ekki lengur verið í
fötunum. Þeir áttu nú skilið að fá duglega ráðn-
ingu fyrir það, en Klumb var nú svo góður í ser
og umburðarlyndur, að hann gat ómögulega fengið
af sér að kæra strákana, þó að þeir væru alt af að
ásækja hann. Svo seldi hann fötin einhverri konu,
em var að verzla með gamlan fatnað og hjá þeirri
konu fékk móðir Péturs þau.
En, góði minn! Hver skyldi hafa trúað því, að
strákarnr þektu þessa skellu aftur.
Þegar skólinn var búinn um daginn, þá hittupi
við Pétur litla aftur við höfnina. Hann sitör þar á
bekk og er að grárta, eins og lífið sé í veði. Hann
hafði nú fyrst ætlað sér að fara heim og segja
mömmu sinni upp alla söguna. En svo fanst hon-
um hún hafa gert það sem hún ífat og'hefði áreið-
anlega ekki efpi á að kaupa honum betri föt. Hann
einsetti sel1 nú að bera sig karlínannlega í fötunum,
og láta mömmu sina ekkert vita, þrátt fyrir háð og
hróp stallbræðca sinna. En samt fanst honum þhð
dálítið hjákátlegt þetta, að hann skyldi nú fyrst og
fremst fara á mis við alt jólaskraut, og mega svo
ekki einu sinni hafa óskerta gleði afmýju fötunum.
En rétt í því er hann nú sat og var að furða sig
á þessu, þá kemur maður að honum þjótandi, þrífur
í handlegginn á honum og hringsnýr honum, til
þess að hann gæti séð í bakið á honum.
“Guði sé lof!” agði maðurinn, “þarna eru þá
loksins fötin mín ^ftur!”
Þetta var þá litli umboðssalinn.
Pétur starði á hann, alveg forviða.
“Ó, það var gott að eg náði í þig,” sagði um-
boðssalinn og þurkaði svitann af enni sér. “‘Eg er
búinn að hlaupa um allan bæinn, þvert og endi-
langt.”
“Mamma — mamma keypti fötin,” sagði Pétur.
“Eg á fötin.”
“Já; ibarn, það er satt — já, hverju orði sann-
ara. Vertu nú rólegur. Alt er með feldu. Komdu
bara heim með mér!”
“Heim — hvað á eg að gera heim til yðar?
Nei, fötin fáið þér ekki aftur; mamma mín keypti
þau, keypti þau fyrir sína peninga,” sagði Pétur
með þjósti. “Ætlið þér henni mömmu kannske eitt-
hvað ilt?”
. * • ' +
“Nei, elsku drengurinn minn!” sagði umboðs-
salinn, “þú þarft ekki að stökkva svona upp á nef
þér. Það er satt, að þið keyptuð fötin. Það er bara
eg, sem var svo heimskur að selja þau. Það er á-
ríðandi skjal innart undir jakkafóðrinu. Eg verð að
ná í það fyrir alla muni, annars kemst eg í stökustu
vandræði. Komdu nú heim með mér fljótt, til þess
að við getum sprett upp jakkanum, Ekki nema það
þó! Eg seldi fötin og steingleymdi skjalinu.”
“Eg er nú búinn að hlaupa fram og aftur til
að hafa uppi á fötunum og var kominn á fremsta
hlunn með að hætta við alt saman; en þá kom eg
alt í einu auga á þig til allrar hamingji^ Eg þekti
jakkann á skellunni á bakinu,” sagði hann hlæj-
andi.
Þeir komu inn á skrifstofuna og skjalið var
tekið út. Að því búny varð Pétur að segja honum,
hvers vegna hann hefði setið þarna á bekknum
hágrátandi, og endirinn varð, að Pétur hélt heim-
leiðis með fast samanbrotinn tíu króna seðil í hend
inni, hverki meira né minna.
Eins og nærri má getk, þá varð mamma alveg
forviða, þegar Pétur kom heim með svo mikla pen-
inga. Nú átti að verða regluleg jólagleði. Og á að-
fangadagskvöldið kom þar að auki karfa, full af
allskonar góðgæti og 9 regluleg hátíðaföt handa
Pé’tri — alt frá umboðssalanum fitla. Svo hann fékk
bæði ný föt og jólatré að þessu sinni, þrátt fyrir
það þó að illa hefði litið út með það hvorttveggja.
Nú byrjar námstími
unglinganna. Mynd-
in sýnir tvö hljóðfæri
sem flestir lœra að
spila á.
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Mcdical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: A-1834
Offica tímar: 2_3
Heimili: 776 Victor St.
Phone: A-7122
■Winnipeg, Manitoba.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á aS
selja meSul eftir forskriftum lækna.
Hin beztu lyf, sem hægt er atS fá, eru
notuð eingöngu. pegar þér kómiS
með forskriftina til vor, megiS þér
vera viss um^ að fá rétt. það sem
læknirimi tekur til.
COLCLEUGH & CO.
Notre Dame and Sherbrooke
Phones: N-7659—7650
Vér seljum Giftingaleyfisbréf
THOMAS H. JOHNSON
, hg
H. A. BERGMAN
ísl. lögíræðlngar.
ákrifstofa: Room 811 McATthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
Phones: A-6849 og A-6840
DR O. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bidg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office tirpar: 2—3. Heimili: 764 Victor St. Phone: A-7586 Winnipeg, Manitoba.

DR. B. H. OLSON 216-220 Modical Arts Bldg. Cor.' Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office Hours: 3—r5 Heimili: 921 Sherburne St. Wlnnipeg, Manitoba.

DR. J. STEFANSSON 216-220 Médical Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Stuipdar augna,. eyrna nef og kverka sjúkdóma.—Er að hltta kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h. Heimili: 373 River Ave. Tals.: F-2691

DR. A. BLONDAL 818 Somerset Bidg. Stundar sérstaklega Kvenna og Jiarna sjúkdóma. Er að hitta frá kl. 10-12 f. h. og 3—5 e. h. Offico Phone: N-6410 ' Heimili: 80'6 Victor St. Sími: A-8180

Dk. Kr. J. AUSTMANN 724% Sargcnt Ave. Viðtalstlmi: 1.30—2.30 e.h. Tals. B-6006 Helmili: 1338 Wolsley Ave. Slmi: B-7288. ^ v

DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-3521 V Heimili: Tal^ Sh. 3217

DR. G. J. SNÆDAL Tannlicknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave op Donald St. Talslmi: A-8889
1
Dr. H. F. THORLÁKSON Plione 8 CRYSTAL, N. DAK. Staddur að Mountain á mánud. kl. 10—11 f. h. Að Gardar fimtud. kl. 10-11 f. h.

Munið símanfimerið A 6483 og pantið meðöl yðar hjá osS.— Sendið pantanir samstundis. Vér afgreiðum forskriftir með sam- vizkuseml og vörugæði eru óyggj- andi, enda höfum vér margra ára lærdómsrika reynslu að baki. — Allar tegundif lyfja, vindlan, Is- rjómi, sætindi, ritföng, tóbak o.fl. McBurney’s Drug Store Cor. Arlington og Notre Dame

Giftlnga- og Jarðarfara- Blóm með lltluin fyrirvara BIRCH Blómsaii 616 Portage Ave. Tals.: B-720 • St. John: 2, Ring 3

A. S. BARDAL 848 Sherlirooke St. Selur líkkistur og annast um út- farir. Allur úthúnaður sá bezti. Enn fremur selur hann allskonar minnisvarða og legsteina. Skrifst.' Talsínii: N-6607 Ileimilis Talsínii: J-83Q2
W. J. Lindal. J. H. Lindal
B. Stefansson.
Islenzklr lögfræSingar.
708-709 Great-West, Perm. Bldg.
356 Main St. Tals.: A-4963
Peir hafa einnig skrifstofur aS
iiundar, Riverton, Gimli og Pinéy
og eru þar að hitta á eftirfylgj-
and timum:
Lundar: annan hvern miðvikudag
Rivertoh: Pyrsta fimtudag.
Gimli: Fyrsta miSvikudag.
Piney: þriðja föstudag
1 hverjum mánuði.
A. G. EGGERTSSON
ísl. lögfræðingur
Hefir rétt til að flytja mál bæði
1 Manttoba og Saskatchewan.
Skrifstofa: Wynyard, Sask.
Seinasta mánudag 1 hverjum mán-
uðl staddur I Churcnbridge
JOSEPH TAYLOR*
Ijögtaksmaður
Heimatalsimi: St. John 1844
Skrifstofu-Tals.: ’ A-6557
Tekur lögtakl bæði húsaleiguskuld-
ir, veðskuldir og vixlaskuldir. — Af-
greiðir alt. sem að lögum lýtur.
Skrifstofa 255 Main St.
J. J. SWANSON & CO.
Verzla með fasteignir. SJá
um leigu á húsum. Annast
lán, eldsáítyrgð o. fl.
611 Paris Bidg.
Phofies: A-6349—A-6310
STEFAN SOLYASON
-V * TKACHF.lt
of
PIANO
Ste. 17 Ernily Apts. Emily St.
KING GEORGE HOTEL
(Cor. King og Alexander)
Vér höfum tekið þetta ágæta
Hotel á Icigu og vcitum við-
skiftavinum öll nýtízku þæg-
indi. Skemtileg herbergi tU
leigu, fyrir lengri eða skemri
tíma, fyrir mjög sanngjarnt
verð. petta er eina hótelið í
Wlnnipcg-borg, sem íslcnding-
ar stjórna.
TH. BJARNASON
Emil Johnson. A. Thomas
SERVICE ELECTRIC
Rafmagns Oontracting — Alls-
kyns rafmagnsáhöid seld og við
|>au gert — Seljum Moffat og
McClary Eldavclar og ltöfum
þær til sýnis á verkstjeðl voru.
524 SARGENT AVE.
(gantla Johnson’s byggingin við
Yoipig Street., Winnipeg.
Verskst Bl-1507. Heim. A-7286
Verkst. Tals.:
A-8383
Hcima Tals.:
A-9384
G. L. STEPHENSON
PLCMBER
Allskonar ráfmagnsáliöld, svo sem
§traujárrt, víra, allar tegundir af
giösum og aflvaka (batteries)
ÍTERKSTOFA: 676 HOME ST.
V
Sími: A-4153. ísl. Myndastofa.
Walter’s Photo Studio
Kristín Bjarnason, eigandi.
290 PORTAGE Ave., Winnipeg.
Næst bfð Lyceum leikhúsið.
tslenzka bakaríið
Seltir beztu vörur fyrir la-gsta
verð. Pantanir afgreiddar bæði
fljótt og vel. Fjölbreytt úrval.
llrcin og lipur Sjiðskifti.
Bjarnason Baking Co.
676 SARÓENT Ave. Winnipeg.
Phone: B-4298
MRS. SWAINSON
að 627 S.VRGENT Ave., Wiimlpeg,
licfir ávalt fyrirligjgjandi úrvals-
hirgðir aí nýtízkn kvcnlnittum.
Hún cr eina ísl. konan, sem slfka
verzlun rekur í Winnipeg. Isiend'-
ingar, látið Mrs. Swainson njóta
viðskifta yðar.
f ,
LINGERIE VERZLUNIN
625^ Sargent Ave.
þegar þér þurfið að láta gera HEM
STITCHING, þá gleymið ekki að
koma f nýju búðina á Sargent. Alt
verk gert fljótt og vel. Állskonar
saumar gerðir og þar fæst ýmislegt
sem kvenfólk þarfnast.
MRS. S. GIJNNIiAUGSSON, Eigandi
Tals. B-7327. Winnipcg