Lögberg - 15.10.1925, Síða 3

Lögberg - 15.10.1925, Síða 3
I LÖGBERG FIMTUDAGINN, SZ6I aaHQLNO ’SI Sérstök deild í blaðinu SÓLSKIN Fyrir börn og unglinga Torskilið æfiatriði. “Eg (feit ekki hvar eg á að byrja.” “Byrjaðu með endirinn.” Við sátum í bókaherberginu í gildaskála nokkr- um í höfuðborginni. Það var komið undir morgun, klukkan var yfir sjö. iMeðlimir gildaskálans voru farnir, þjónarnir líka. Það var enginn annar til staðar en Parr — næturvörðurinn — sem fyrir stundu síðan hafði fært mér glas af heitu vatni. Eftir vanalegum ástæðum hefði eg „ átt að liggja heima í bólinu mínu, en þegar eg 5com í gildaskál- ann frá söngsamkomunni, fann eg þar bréfspjald frá Royal Uambrigde og bréf frá öðrum kunningja mínum, sem spurðu hvort eg vildi skrifa sögu undir eine, um “torskilið æfiatvik.” Eg gekk því strax inn í Ibókahedbergið, feeiddi um heitt vatn, sem ávalt hafði þau áhrif á mig, að eg fyltist andagift, og með vatnsglasið fyrir framan mig settist eg við feorðið og fór að ihug'sa um hinar flóknustu afstöð- ur- / En vatnið kólnaði, og eg ætlaði að hrópa á Parr og íbiðja hann að útvega mér eitt eða annað, en í sömu svifum kom Cambridge alt í einu inn. Camferidge var miljónaeigandi og hafði alt af verð hamingjuhrólfur. Eg hafiii þekt hann alla æfi mína og verið í ferúðkaupsveizlu hans, sem fór fram fyrir fáum mánuðum síðan. Hann var vanur að vera yfirburða rólegur, en þessa nótt var hann ein- kennilega taugaveiklaður og æstur. “Það hefir þurft áttatíu ár til að gerX hárið mitt grátt,” sagði hann, “en að eins eina stund til að gera' það hvítt.“ Hingað til hafði hann staðið á miðju gólfinu, en nú hné 'hann niður á stól. Alt í einu teygði hann úr sér. “Þú veist ekki — enginn veit hve voðalegt það er *■— aðeins eg veit það. “En,” bætti hann við, “fyrst áttu að líta á þetta.” Um leið og hann sagði þetta, tók hann mynd konu sinnar úr vasa sínum, og sýndi mér hana. Eg leit snöggyast á mynd hennar. “Þú baðst mig að byrja með endirinn. Það skal eg gera. Það er um garð gengið.” \ “Hvað er um garð gengið,” /purði eg. ‘‘Ertu vel að þér í djöflafræði?” “!Nei, alls ekkj. Eg skrifaði einu sinni grein um hana — en það var eðlilega til að sýna þekking- arleysi mitt.” “Þú veizt í öllu falli, að það var kvenmaður, sem fereytti kölska í djöful?” * “Hvernig talarðu maður?” Eg feenti á myndina. — “Að þú gætir eitt augnablik haldið að eg vildi hlusta á nokkuð um....” Hann laut niður. “Nei, fyrrum sagði eg að hún væri engill, en nú sver eg það að hún er heilög.” Eg kveikti í smávindli. “Þú ert of djúphygg- inn,” sagði eg og leit aftur á myndina. Hún var ekki eins falleg og persónan, sem hún var af> það var ómögulegt fyrir ljósmyndara, enginn í öllum heiminum gat framleitt neitt jafn fagurt. Cánstance Cantbridge’s fegurð var sá eigin- leiki hennar, sem mins£ var aðlaðandi. Hún átti alt það feesta sem konum er gefið, — lotningu, góðvild og þrek. Þetta gat myndin ekki sýnt, enda þó hún sýndi fagra, eggfeungumyndaða andlitið, fallega svarta hárið og ihið aðlaðandi bros. Þegar eg horfði á myndina, endurkallaði eg í* huga minn hálfgleymdan innskotsþátt. Frú Cam- b«dge hafði áður en hún giftist, verið til heimilis hjá föður sínum og systur. Faðir hennar, sem var fátækur, vann fyrir sér með því að stunda sjó- myndamálning. Constance átti tvíburasystir, sem var henni svo yfirburða lík, að erfitt var að þekkja þær að, en sem yfirgaf heimili sitt eitt sinn og hvarf. “Manstu eftir Dugald Maule?” spurði Cam- bridge skndilega. Þegar eg heyrði þéssa spurningu, mundi eg eftir félaga mnum, sem hætti námi í fimta bekk skólans, og sem eg hafði hvorki séð né heyrt síðan. “Eg átti erindi til lögmanns míns,” sagði hann, “og skrifstofan hans er niður við ^xchance plássið —reg sagði ökumanni til vegar. Trúir þú tilviljun- um?” “Eg held að ekkert eigi sér stað, sem er án gagns og þýðingarlaust.” Cambridge leit niður. — Af tilviljun nam öku- maður staðar við rangar dyr. Hve öfugt honum fórst, skalt þú nij fá að heyra. Þarna var það, að eg hitti Maule. Hefirðu smávindil?” Á feorðihu á milli okkar var vatnsglasið, ljós- myndin og vindlahylki mitt, sem eg ýtti til hans. Þegar ihann tók smávindilinn, sá eg að hönd hans skalf og augu hans voru blóðhlaupin og starandi Eg var feúinn að taka eftir því að hann var ekki í spari fötunum, en nú sá eg að klæðnaður hans var í óíagi. En augu hans skutu mér skelk í feringu. Það leit út fyrir að hann hefði (Irukkið til að gleyma einni eða annari sorg, en hefði ekki hépnast það. Á þessu augnalbliki hindraði það eftirtekt mína, að Parr leit snöggvast inn um dyrnar, en hvarf strax aftur. “Maule varð mjög glaður af að sjá mig, og hélt um stund að hann ætlaði að fá peningalán hjá mér. Hann sagði mér að hann hefði verið á Frakklandi, og væri nú umfeoðsmaður kampavínsfélags þar. Þegar eg bjóst til að fara,” bætti Cambridge við, “spurði eg eftir konu hans, sem var af gamalli og góðri ætt frá St. Paul, og þá sagði hann að þau væru skilin, og ennfremur sagði hann mér, að við fimtu fereiðu götu hefði hann fyrir nokkrum dögum mætt óvanalega fagurri konu, sem hann hefði átt samfund við daginn eftir.. Hún hefði gefið honum mynd sína og lofað að finna hann á morgun.” Mér var farin að leiðast þessi frásögn. “Hann sýndi mér myndina hennar,” bætti Cam- feridge við. “Þessi þorpari var svo djarfur að sýna mér mynd hinnar óvanalega fögru konu — hér er hún.” \ “Við hvað áttu?’ íCambridge benti á mynd frú Cambridge, sem lá á borðinu. Eg starði á hann, mér leiddist hann ekki leng- ur. eg varð hræddur við hann. Á myndina leit hann fyrst og svo á mig, svo sagði hann: “Eg reif af honum myndina og sló hann um koll.” “Þetta getur ekki verið rhögulegt,” hrópaði eg. Með sjálfum mér hugsaði eg, að í öllum heiminum fyndist ekki neitt, sem gæti hindrað framkvæmd kvenna j uppátækjum sínum og dutlungum. En þetta var það efni, sem heldri kona gat alls ekki gefið sig við. Eg gat ekki trúað frásögn Cam- feridge’s — hún var svo ótrúleg. Þetta sagði eg honum líka og mér til mikillar undrunar var hann mér samþykkur í þessu. “Þú segir satt:,” sagði hann. “Það er ótrúlegt, en það er nú kannské 'draumur. Eg skildi við Maule þar sem hann lá á gólfinu og gekk beina leið heim. Eg gekk til herbergis hennar. Hún lá þar á legufeekknum í silkikjólnum sínum, með rauða iborðalykkju um hálsinn. Hið síðasta virðist máske ómerkilegt, en það hefir sína þýðingu. “Þegar eg nálgaðist hana, Ibrosti hún, og eins og eg var vanur, varð eg að dást að fegurð hennar, eg sá hana fyrir hugskotssjónum mínum á þessu augnabliki.” “'Hvar varst þú í gær?” kallaði eg til hennar, “og í fyrradag? Og hvert ætlarðu á morgun?” “Við fyrstu spurninguna hvarf feros hennar, við aðra roðinn í kinnum hennar, og við hina þriðju varð hún náföl. “Eg þaut til hennar, greip í borðalykkjuna, sem hún bar um hálsinn, togaði 1 hana af öllum kröft- um og hengdi konuna. Eg var svo fljótur að þessu, að hún hafði ekki tóm til að æpa, tæplega tíma til að veita mótstöðu. En augu hennar töluðu — ó- segjanlega mörg orð.” “Þú átt þó ekki við að þú hafir drepið hana?” Hann var náfölur, en það leit út fyrir að hann vildi tala og svara mér, en gæti það ekki. Það leið nokkur stund áður en eg gat skilið meininguna í hinum dreifðu orðum hans. “Þetta lá á skrifiborðinu hennar við gluggann.” Meðan hann talaði, tók hann bréf upp úr vasa sínum og las ihátt þessi orð:. “Það var svo gaman að finna þig, Sybilla, en enda þótt mig langi til að vera hjá þér, get eg það ekki fyr en Royal hefir fengið að vita alt og leyfir það. Til þess að fá samþykki hans verð eg að segja honum alla þína sorglegu sögu, en þegar hann heyrir hana, veit eg næstum með visst^ hvað hann gerir. Ef eg kem ekki á morgun, veistu að það stafar af því að eg hefi ekki fengið tækifæri til að segja honum frá samfundi okkar í gær, og í fyrra- dag. En á meðan hefi eg þó mynd þína. þín Constance.” ^ Cambridge lagði bréfið á feorðið, tók myndina og snéri bakhliðinni að mér. ‘‘Sjáðu ihérna,” sagði hann. Á bakhliðina var skrifað: “Til Constance frá Sylbillu.” Eg starði á áritanina. “Það hefir þá verið systir konu þinnar, sem Maule —” Eg gat ekki sagt meira. Camlbridge greip fram í fyrir mér. “Og það var kona mín sem eg deyddi.” Eg kveikti ósjálfrátt í smávmdli. Eg vissi að öllum geymsluherbergjum var lokað, annars hefði eg beðið um eitt glas af “shansshoo”, eins konar kínverskt ferennivín, sem eg og aðrir vissu að var vel hressandí. En það var handa sjálfum mér, sem eg hefði feeðið um það, Cambridge þurfti þess ekki. Hendi hans var hætt að skjálfa, hann var rólegur, eins og ekkert hefði komið fyrir, og að síðustu leit hanh á úrið sitt. “Og nú,” sagði hann loksins, “drep eg sjálfan mig.” “Það áttu ekki að gera,“ hrópaði eg. “Borða- lýkkjan skilur ekkert spor eftir á þann hátt sem þú notaðir hana. Dauði konunnar þinnar verður eign- aður eðiilegum orsökura. Ef saimviskan er að kvelja þig, lifðu þá til að feæta úr þessu.” Hann brosti háðslega og yfirlætislega. Eg réðist á hann alt í einu, en hann jétti hönd- urnar fram og hélt mér í fjarlægð. Svo benti hann ^ eitthvað í hinum enda herbergisins. Eg leit þangað, en á sama augnabliki helti hann ein hverju úr lítilli öskju út í vatnsglasið, sem stóð á feorð- inu, og áður en eg gat komið í veg fyrir það, tæmdi hann glasið og hné niður á stól. ^ “Parr, hrópaði eg — “ Parr, Parr.” En þetta hafði svo mikil áhrif á mig, að mér Býndist alt snúast í hring. Ljósin slokknuðu, eða að það var eg sem leið yfir. Þegar eg raknaði við stóð Parr sjá mér og laut niður að mér. “Hérna er eg.” • Eg deplaði augunum, leit á hann, á tóma stól- inn, á feorðið, á gólfið, og svo á Parr aftur. “Hvar, hvar er Cambridge?” “Hr. Camferidge, hanna hefi eg ekki séð í heila viku.” “Undarlegt,” tautaði eg eftir nokkurra mín- útna þögn, “en jafnvel í draumi hefði eg átt að vita, að miljóneri drepur ekki konu sína.” “Parr”, sagði eg — “ eg held eg hafi sofið og dreymt. — Nú ætla eg að skrifa litla stund. Viljið þér gefa mér meira af heitu vatni.” Og þegar vatnið kom, bjó eg mér til púns, og fór svo að skrifa söguna um torskilið æfiatvik.” Það sem hún ekki sá. Frú Ballstedt, sem hafði búið nokkur ár sefei ekkja á stóru jörðinni sinni, var nú flutt til hér- aðsbfcejar til þess að börnin h^nnar, Anneliese og Gerhard, gætu fengið betri skólamentun. Bæði börnin áttu sterkar tilfinningar fyrir öllu\önnu, góðu og fögru, en áköf og þrálynd voru þau og sérlega hneigð fyrir skemtanir og lífsá- nægju, einkum dóttirin. Hún var tuttugu ára göm- ul og heitibundin alvarlegum, drenglyndum og stað- föstum manni, sem brátt var væntanlegur frá Aust- ur-Afríku. Herskyldutími hans var löngu liðinn, og hann hefði eflaust verið kominn heim ef óhappa tilviljun hefði ekki tafið hann.. Þegar Anneliese frétti að heitmögur hennar væri særður, varð hún mjög sorgbitin, en þegar hún hafði lesið feréf hins besta vinar síns, huggaðist hún mikið. Þegar ann- ai^ eins maður og herforingi Sohliphake skrifaði: “eg fullvissa yður um að engin lífshætta ef á ferð- um. Villikötturinn hefir veitt honum nokkur voða- leg sár, en þau eru farin að gróa og alt gengur eðlilega,” áleit hún sig ekki þurfa að kvíða, og varð rólegri. En samt sem áður var frú Ballstedt ekk.i ánægð með dóttur sína þenna dag. Hún lagði hend- ina á öxl Annelies og sagði: “Hættu nú við þessar heimskulegu skotæfing- ar, barn.” Unga stúlkan þreifaði um gömlu feyssuna óg rannsakaði hana róleg mjög. BySsu þessa hafði feróðir hennar keypt af góðum vin sínum. Bros lék um varir hennar, þegar hún sagði: “Þú glgymir því eflaust, mamma, að Vilhelm er svo hreykinn yfir því, hve jjóð skytta hann er.” “Mín vegna máttu skjóta eins mikið og þú vilt, þegar þá ert orðin kona hans, en meðan þú ert hér, þætti mér vænt um að þú hættir við að skjóta, Apnaliese.’ “Eg mundi þá alveg gleyma því þangað til .Vil- hjálmur kemur heim, og hann mundi ásaka mig og hlæja að mér. Nei, mamma, þér getur ekki ver- ið þetta alvara. Ef eg feara vissi afhverju feyssu- bógurinn vill ekki hreyfa sig.” “Vinnukonan getur farið með ihana til feyssu- smiðsins.” “Til þess að honum gefist aftur tækifæri að græða eina krónu og segja mér með lítilsvirðingu, þegar hann sæi mig næst, að ekkert hefði verið að honum, og einn olíudropi hefði naumast verið nauð- synlegur.” “Ó, barn, ef þú aðeins vildir nota skynsemi þína. Eg er alt af svo hrædd og á nóttunni dreymir mig svo mikið um voðaskot.” “Góða mamma, þú mátt ekki verða hjátrúuð í elli þinni, og ekki gleyma því að þessi vonda skot- æfing kom mér í kynni við ofursta Vilhjálm Stern.” Hún lagði arma sína -um háls móðurinnar, og hallaði kinn sinni að hrukkóttu kinninni hennar. Frú Ballstedt gat ekki varist brosi, og í stað umvöndunar sagði hún: “Hiauptu þá að minsta kosti inn í laufskálann, þar sem enginn sér eða heyrir þig. En á mínút- unni tólf feýst eg við þér í eldhúsið. Þú verður sjálf að feúa til uppáhaldsmat habs, þann dag sem hann kemur heim, og þa>> skal eg 'segja þér, að ef hann mishepnast, finst honum þ&ð eins leitt og skot, sem ekki hittir miðpunktinn.” Klukkan varð tólf, og Anneliese Ballstedt kom ekki til eldhússins. Móðir þennar hnyklaði brýrnar af óánægju og gekk svo út í garðinn til að tala al- varlega við dóttur sína. Af því varð samt ekki. óttinn gerði hana afl- vana. Hún fleygði sér niður í grasið hjá henni þar sem hún lá stynjandi. “Ó, guð minn góður — barn — hvað hefir þú gert?” Með skjálfandi vörum og stynjandi svaraði Anneliese: “Byssubógurinn — sprakk loksins —” Nú varð þögn. Svo æpti hún hátt: “Mamma — byssan var hlaðin — augun mín — eg held þau séu særð-------’’ Hinn voðalegi sannleikur duldist ekki lengur, heimilislæknirinn hafði lýst því yfir, en þær gerðu sér samt góðar vonir. En þegar umbúðirnar voru teknar frá augun- um að fimm dögum liðnum, urðu vonir þeirra að engu. Sjónina hafði Anneliese mist fyrir fult og alt. Að mannshjartað skuli þola annað eins án þess að springa. Eftir margar kveljandi vökunætur hafði Anne- liese tekið fast áform. Hún hvíslaði að mömmu sinni: “Eg vil ékki að Vilhjálmur leggi það á sig að giftast mér. Eg þoli enga meðaumkun þaðan/ sem eg hefi vanist ákaflyndri ást. Þegar þú mætir hon- um á morgun á brautarstöðinni, þá — fáðu honum þennan hring, og segðu honum að eg gangi ekki eftir heitorði hans, hann sé frjáls. En ef hann komi til mín og láti, hringinn aftur á fingur minn, þá vilji eg þiggja þessa fórn hans.” Frú Ballstedt gat naumast staðið upprétt, þeg- ar loksins lestin með tengdason hennar og vin hans rann inn að stöðinni. Alt í einu iheyrði hún hina kunnugu rödd Schliphakes herforingja við hlið sina: “Hér erum við. Eruð þér einsamlar frú mín, án Anneliese?” iFrúin hneigði sig samþykkjandi. “Það er gott. Eg verð með fáum orðum að segja yður eins og er. Vilhjálmur Stern er heil- ferigður, Ibæði á sál og líkama. En örin, sem eg Skrifaði yður um, aflagaði andlit hans svo, að hann þekkist varla. Stundu síðar setti Vilhjálmur Stern hringinn aftur á fingur unnustu sinnar, og Anneliese strauk litlu mjúku hendinni um örin á andliti hans. DR. B. J. BRANDSON 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Oíflce tlmar: 2_3 Helmili: 776 Victor St. Phone: A-7122 Winnipeg, Manitoba. Vér leggjum sérstaka áherzlu á aC selja met5ul eftir forskriftum lækna. Hin beztu lyf, sem hægt er aS fá, eru notuS eingöngu. pegar þér kómið meS forskriftina til vor, megiS þér vera viss um, aS fá rétt þaS sem læknirinn tekur til. COLCLEUGH & CO. Notre Dame and Sherbrooke Phones.: N-7659—7650 Vér seljum Giftingaleyfisbréf THOMAS H. JOHNSON Og H. A. BERGMAN IsL lögfræSingar. Skrifstofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. . P. O. Box 1656 Phones: A-6849 og A-6840 SPÆTAN OG DÚFAN. (Dæmisaga.) Spæta og dúfa höfðu verið í heimboði bjá pá- fugli. “Hvernig leizt þér á húsbóndann?” sputði spæt- an á heimleiðinni. "Finst þér ekki hann vera við- bjóðsleg skepna? Hann er reigingslegur, hefir ljóta rödd og klunnalega fætur.” “Þvi tók eg nú ekki eftir,” svaraði Dúfan; “eg hafði ekki tíma til þess, því að eg feafði nóg að gjöra að dást að fegurðinni á höfði hans, fjaðra- skrautinu og tíguleiknum í framgöngunni.” Þannig líta göfugir menn á kostina hjá öðrum, en sést heldur yfir smávægis galla.—Unga Isl. DR O. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg fcor. Graham og Kénnedy Sts. Phone: A-1834 Office tlmar: 2—3. Heimili: 764 Victor St. Phone: A-7586 Winnipeg, Manitoba. DR. B. H. OLSON 216-220 Medieal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Office Hours: 3—5 Heimlll: 921 Sherburne St. Winnipeg, Manitoba. DR. J. STEFANSSON 216-220 Medicai Arts Bldg Cor. Graham og Kennedy Sts. Phone: A-1834 Stundar augna, eyrna nef og kverka sjúkdéma.—Er áð hitta kl. 10-12 f.h. og 2-5 e. h. Heimili: 373 River Ave. Tals.: F-2691 DR. A. BLONDAL 818 Somcrset Bldg. Stundar sérstaklega Kvenna og Barna sjúkdóma. Er að hitta frá kl. 10-12 f. h. og 3—5 e. h. Office Phone: N-6410 Heimili: ÍO'6 Victor St. Slmi: A-8180 DR. Kr. J. AUSTMANN 724)4 Sargent Ave. ViCtalstimi: 4.30—6 e.h. Tals. B-6006 HeimiU: 1338 \Volsley Ave. Slmi: B-*7?88. , • “■ ' IUU^- ^ DR. J. OLSON Tannlæknir 216-220 Medical Arts Bldg. Cor/ Graham og Kennedy Sts. / Phone: A-3521 Heimili: Tals. Sh. 3217 DR. G. J. SNÆDAL Tannheknir 614 Somerset Block Cor. Portage Ave og Donald St. Talsimi: A-8889 | Munið símanúmerið A 6483 og pantiC meCöl yCar hjá oss.— SendiC pantanir samstundis. Vér afgreiCum forskriftir meC sam- vizkusemi og vörugæCi eru óyggj-' andi, enda höfum vér margra ára lærdémsrlka reynslu aC bakl. Ailar tegundir lyfja, vindlan, Is- rjéml, sætindi, ritföng, tébak o.fl. McBurney’s Drug Store Cor. Arlington og Notre 'Dame • Giftinga- og Jarðarfara- Blóm með litlum fyrirvara BIRCH Blómsalt 616 Portage Ave. Tals.4 B-720 St. John: 2, Ring 3 A. S. BARDAL 848 Sherbrooke St. Selur likkistur og annast um út- farir. Allur útbúnáCur sá bezbi. Enn*. fremur selur hann allskonar minnisvarCa og legsteina. Skrifst. Talsfmi: N-6607 Heimilis Talsími: , J-8302 JOSEPH TAYLOR IxigtaksmaSur % Heimatalslml: St. John 1844 Skrifst of u-Tals.: A-6557 Tekur lögtaki bæffii húsaJlelguskuld- 1, veCskuldir og vlxlaskuldir. — Af- ireiCir alt, sem atí lögum lýtur. Skrifstoía 255 Main St. W. J. Lindal. J. H. Lindal B. Stefansson. fslenzkir lögfræðingar. 708-709 Great-Wesb Perm. Bldg. 356 Main St. Tals.: A-4963 Peir hafa einnig skrifstofur affi Lundar, Riverton, Gimli og Piney og eru þar aS hitta á eftirfylgj- and tlmum: Lundar: annan hvern miCvlkudag Riverton: Pyrsta fimtudag. Gimli: Fyrsta miðvikuflag. Piney: priCja föstudag I hverjum mánuCi. A. G. EGGERTSSON fsl. lögfræðlngur Hefir rétt til að flytja mál bæffii I Manitoba og Saskatchewan. Skrifstofa: Wynyard, Sask. Seinasta máhudag r hverjum mán- uffil staddur I Churchbridge J. J. SWANSON & CO. Venzl^ með fasteignir. Sjá um leigu á húsum. Annast lán, eldsábyrgð o: fl. 611 Paris Bldg. Phones: A-6349—A-6310 STEFAN SOLYASON TEACHER • of •PIANO Ste. 17 Emily Apts. Emily St. KING GEORGE HOTEL (Cor. King og AJexander) Vér höfum tekið þetta ágæta Hotel á leigu og veitum við- skiftavtnum öll nýtízku t’irg- indi. Skemtileg herbergi tU loigu, fyrlr lengri eða skemri tima, fyrir mjög sanngjarnt verð. pettíi er eina hóteUð í Wlnnipeg-borg, sem íslending- ar stjórna. TH. BJARNASON Emil Johnson. A. Thomas , SERVi£E electric Rafntagns Oontraeting — Alls- kyns rafmagnsáhöld seld og við þau gert — Seljum Moffat og McClary Eldavéiar og höfum þær til sýnis á verkstæðl voru. 524 SARGENT AVE. (gamla Johnson’s byggingin við Young Street., Winniiieg. Verskst. B-1507. Heim. A-7286 Verkst. Tals.: A-8383 Heima Tals.: A-9384 G. L. STEPHENSON PLtXMBER Allskonar rafmagnsáliöld. svo sem straujám, víra, allar tegundir af glösum og aflvaka (batteries) VERKSTOFA: 676 HOMK ST. Sími: A-4153. ísl. Myndastofa. Walter’s Photo Studio Kristín Bjamason, jigandl. 290 PORTAGE Ave., Winnlpeg. Næst bið Lyceum leikhúsiC. Islenzka bakaríið v Selur beztu vömr fyrir lægsta verð. Pantanfr afgrelddar iweði fljótt og vel. Fjölbreytt órval. Hrein og Uptir viðskifti. Bjarnason Baking Co. 676 SARGENT Ave. Wtnnipeg. Phone: B-4298 MRS. SWAINSON að 627 SARGENT Ave., Wlnnipeg, hefir ávatt fyrirliggjandi úrvals- bdrgðir af nýtíxku kvenhöttum. Hún er eina ísl. konan, sem sllka verzlun rekur I Winnipeg. islend'- lngnr, iátlð Mrs. Swainson njóta vlðskifta yðar. LINGERIE VERZLUNIN 625 Sargent Ave. Pegar þér þurfið aC láta gera HEM STITCHING, þá gleymiS ekki aC koma I nýju búCina á Sargent. ■ Alt verk gert fljútt og vel. Allskonar saumar gerCir og þar fæst ýmislegt sem kvenfélk þarfnast. MRS. S. GDNNLAUGSSON, Kigoivdi > Tals. B-7327. Winnlpeg #

x

Lögberg

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.