Lögberg - 06.05.1926, Blaðsíða 2

Bis. 2.
U-(TtiKKG FIMTUDAGINN,
6. MIAÍ 1926.
Fann ekki til í bakinu
eftir það.
mergjað. En þegar ræðunni lauk
þá hneigði hann sig fyrir áheyr-
endunum og gaf þeim ölum ‘langt
nef” með báðum höndum útþönd-
um; höfðu einhverjir gárungar
Kona Frá Saskatchewan Notar
Dodd’s Kidney Pills og Lækn- , . , ... , ,
ast algerlega, eftir að hafa kent nonum Þetta, og sagt honum,
í þrjú ár. I að betta væri
Mrs.
þjáðst í þrjú ár. i að þetta væri höfðingja siður;
R. Kolaso batnaði ekki af var honum °rð:'ð tamt að grípa til
öðru meðali. -j þessa heldri manna siðs, stundum
Willow Brook, Sask., 3. maí 1926 jafnvo1 hvernig sem á stóð.
(Einkaskeyti). _ ) Unga fólkið á heimilinu endur-
.íi,Þrjw " w/ firalt Jóni skemtanir hans með því
að segja honum sögur úr öllum
áttum, oj? af ýmsum kynjavið-
verk. Eg hefi reynt allskonar
meðul, en þau urðu mér að engu
gagni.
“Eg útvegaði mér Dodd’s Kid-
ney Pills og þær hjálpuðu mér.
Eg hefi ekki fundið til bakverks
síðan.” ' i
Þetta segir Mrs. R. Kolaso, sem
er vel þekt kona í Willow Brook.
Það, að siúkleiki Mrs. Kolaso staf-
aði frá nyrunum, er auðséð á því
að henni batnaði svo fljótt og vel.
Það er ekki að eins fullorðna
fólkið sem hefir veik nýru. Það
eru líka börnin, alt of oft. Leið-
ir það oft margt ilt af sér, ef ekki
er aðgert í tíma nýrunum komið í
það lag, að þu vinni ætlunarverk
sitt vel og hindrunarlaust.
Dodd’s Kidney Pills hafa verið
reyndar og reynst ágætlega við
nýrna sjúkdómum. Þær lækna
þig fljótt og það sem bezt er,
lækningin endist vel.
Gamansögur.
Gamall sveitamaður segir
frá.
(Úr “Lesb. Morg.bl.”)
Hann hét Jón Jónsson, karltetr-
ið, sem hér er frá sagt, og var
kominn um sextugt. Hann var
skemtilegasti karl óg iðjumaður
á heimili, vildi einlægt “hafa
eitthvað á milli handanna”, sem
kallað er til sveita, og einstak-
lega var hann trúr og dyggur í
verkum sínum. En vitsmunir og
gáfnafar var mjög af skornum
skamti. Kröfur hans til lífsþæg-
inda voru litlar; var hann að
jafnaði glaður og i góðu skapi, ef
hann hafði nóg skyr að borða, nóg
í nefið, og ef húsmóðirin skaut
að honum kaffibolla við og við,
annað hvort við eldhúsborðið eða
í búrhorninu.
Meginið af æfinnP hafði hann
verið hjá prestum, og sama starf-
ið hafði hann að jafnaði haft með
höndum, að vera í fjósinu; skoð-
aði hann það sem virðingarstarf
og trúnaðarstöðu; því fleira sem
var í fjósi, því ánægðari og glað-
ari var Jón; sagði hann, að þá
væri “yfir einhverju að regera";
fann hann stundum allmikið til
sinnar tignar, einkum þegar kýrn-
ar voru að bera.
«
Þegar húsbóndinn kom í fjósið
og lét í ljós ánægju sína yfir
fjósamenskunni, þá lék Jón á als-
oddi af gleði og ánægju, ekki sízt,
ef húsbóndinn tók þá upp tóbaks-
dósirnar og gaf gamla manninum
í nefið,; og svo þar að auki hús-
móðirin hafði orð á, að kýrnar
væru vel hirtar og mjólkuðu vel,
og hún rendi máske um leið úr
kaffikönnunni í bollann hans, þá
geislaði ánægjan
gamla. Hann skein
sól í heiði/
Það kom fyrir að ský dró fyrir
burðum; voru sumar þeirra ærið
ótrúlegar, en runnu þó eins og
nýmjólk ofan í karlinn, því hann
var bæði forvitinn og trúgjarn.
Studum urðu húsbændurnir
hálfleiðir á söngnum og ræðu-
höldunum í karlinum, og ömuð-
ust heldur við þessum ‘forgangi’;
en þá bauð karlinn öllum söfnuð-
inum út í fjós; “þar regera eg”,
sagði Jón; fór þá allur hópurinn
í halarófu á eftir karlinum; söng
hann þá og talaði yfir þeim og
kúnum, þangað til vakan byrjaði
og teki, var til annara starfa.
Einu sinni hét húsmóðirin á Jón
fyrir jólin, að hún skyldi gefa
honum fulla skál af hnausþykku
skyri, heila köku og vel við henni,
og útvega honum tóbakslús hjá
húsbóndanum, svo sem svaraði
einu sinni á baukinn hans; en
það átti að kosta það, að hann
þegði fram yfir allar hátíðirnar,
gerði hvorki að tóna né syngja,
né flytja ræðu fyr en eftir nýár.
Þá mætti hann leysa frá sér.
Jóni þótti skyrið, kakan og tó-
bakið, girnilegir hlutir, og gekk
að þessum samningum; en heldur
þó með ólund.
Svo komu jólin. Jón gamli var
heldur daufur 1 dálkinn á að-
fangadagskvöldið, og gaf heimil-
isfólkinu í skyn, að þetta mundu
verða daufleg jól. Á jóladaginn
var hann úrillur og eins og "rek-
inn upp í hrútshorn”; hafðist
mest við í fjósinu og fór snemma
að hátta. Var auðséð á öllu, að
hann kunni illa við sig.
En á annan í jólum sprakk
blaðran.
Þá fór hann til húsmóðurinnar
og sagði samningnum upp; þetta
bindindi gæti hann ekki haldið.
Var auðséð, að einhver var búinn
að leggja honum orð í munn; því
hann hélt yfir henni all-langa
ræðu þess efnis, að auðvitað væri,
að skyr, kökur og tóbak væru í
tölu lífsins mestu gæða; en svo
væri það nú svona, eins og séra
Björn sál. hefði alt af sagt, að
mennirnir gætu þó ekki lifað af
emtómum matnum. Hún mætti
ekki misvirða það, blessuð hús-
móðirin, þó að hann riftaði þess-
um samningum. Blessuð hátíðin
mætti ekki svo líða, að fólkið og
unglingarnir fengju ekki að heyra
til hans. Svo tónaði Jón gamli,
söng og prédikaði yfir fólkinu um
kvöldið, og dró ekki af sér eftir
af andliti Jóns !... . ,.
... | þognina og bindihdið. —
þa eins og jVTargar kátlegar sögur
úr lífi Jóns gamla. Hér
koma fáeinar:
eru til
á eftir
sólina á kvöldin, þegar vinnu-
konurnar komu út í fjósið að 1-Jón reynist meiri hetja heldur
mjólka. Jóni þóttu þær tann- en Grettir Ásmundsson.
hvassar við hann, og ekki bera ] A efri árum var Jón gamli orð.
nóga virðingu fyrir hinum gráu inn tannlítill> og vildi hann því
sem mest lifa á grautum og skyri,
einkum þó skyri, því það þótti
til húsbóndans; var hann hæati-| honum allra mata (bezt.
réttur í öllum klögumálum úr
fjósinu, og sætti Jón sig jafnan
við úrskurð hans og dóma. End-
hárum hans og löngu lífsreynslu;
skaut Jón þá stundum máli sínu
uðu þau mál öll jafnan á eina
leið, að húsbóndi beiddi stúlkur
sínar vinsamlega að muna eftir
að heiðra gamlmennið, og minn-
ast þess, að Jón væri orðinn eldri
en tvævetur, og ætti langan og
merkilegan fjósaferil að baki sér.
Það var margt manna á heimil-
Einu sinni undir árslokin reikn-
i uðu piltarnir á heimilinu það út
í gamni, að árið, sem væri þá að
enda, væri gamli Jón búinn að
jeta 8 tunnur af skyri, auk ýmis-
legs annnars.
Þegar Jón hafði lokið fjósa-
verkum um kvöldið, og kom í bað-
stófuna, þá sögðu þeir honum af
þessu. Gamli Jón skildi þetta ekki
þegar í stað; fer því inn til hús-
inu, þar sem Jón átti heima um bónda síns, til að fá skýringu á
þessu máli.
“Þeir segja, drengirnir, hús-
bóndi góður, að eg sé búinn að eta
átt tunnur af skyri síðan um ný-
ár í fyrra. Hvað er það nú eigin-
lega mikið?”
Svo hagaði pil, að frammi í búri
á bænum var sýruker mikið og
fornt, sem tók fjórar tunnur. Jón
þessar mundir, mörg hjú, og öll
á ungum aldri; þar að auki voru
þar jafnan á veturna fleira eða
færra af námspiltum, sem hús-
bóndinn veitti fræðslu í ýmsum
greinum. Það var því oft glaum-
ur og gleði á heimili Jóns, og
líkaði Jóni það vel; enda gekk
gamanið aldrei úr hófi.
Af því að Jón hafði svo lengi j gamli þekti kerið vel, því að hann
verið hjá prestum, þá hafði hann : var tjgar gestur í búrinu.
tekið að temja sér þá list, að Húsbóndi hans svarar honum
syngja, tóna og halda ræður; not- þvj og segir: “Þú ert búi-nn á ár-
aði hann á veturna til þessara inu að jeta slcyr tvisvar sinnum
hluta hverja stund, sem hann upp úr sýrukerinu.”
gat, einkum þó rökkurstundirnar j j,etta skildi karl á augabragði,
í fjósinu; þar söfnuðust ungling- hrosir vig og segir: “Er ekki
ar í kringum hann, og var tíðaet þetta hreystilega gert?” Hús-
mikil ánægja á báðar hliðar. Á
sunnudagskvöldum fékk ’naan leyfi
til, að halda ræður sínar í bað-
stofunni, fyrir framan herbergi
húsbændanna; söng hann þá ein-
söng, bæði undan og eftir, og spil-
aði undir á hármoniku, en alveg
laglaust; hann hafði mikla rðdd,
en ófagra; vinnufólki ðog náms-
piltarnir klöppuðu honum óspart
lof í lófa; og líkaði Jóni mæta vel
við áheyrendurna.
Meðan Jón flutti tölur sínar, þá
stóð hann uppi á kofforti, og bað-
aði hann höndunum út í loftið,
þegar hann kom með eitthvað
bóndinn sagði, að þeir yrðu lík-
lega færri, sem gætu leikið þetta
eftir honum.
Karl varð þá allhýr í bragði, og
bjóst til að fara fram í baðstofuna
aftur. En—er hann kemur að
hurðinni, nemur hann staðar,
víkur sér aftur að hfsbónda sín-
um með miklu gleðibrosi, og seg-
ir: “Haldið þér nú, húsbóndi
góður, að Grettir Ásmundsson
htfði gert betur?”
“Nei!” segir húsbóndinn, “það
hygg eg fráleitt.”
“En Gunnar á Hlíðarenda?” —
segir karl.
“Því síður hann,” segir hús-
béndinn. “En svona eru hreysti-
menn til á öllum öldum.”
“Varla verða nú samt líklega
skrifaðar sögur um þetta hreysti-
verk mitt,” segir Jón gamli.
“Jú, það getur vel skeð, þegar
stundir líða fram,” segir hús-
bóndinn. “En þú verður þá orð-
inn kaldur og kominn í mold.”
Þá brosti gamli Jón einstaklega
hiýlega og segir um leið og hann
fer utar fyrir: “Þegar sá tími
kemur, þá vildi eg að Jón gamli
gæti litið upp úr gröf sinni.” i
2. Jón fer í “embættisreisu” og
heimsækir prófastinn.
Það var eitt sumar, heldur síðla
á slætti, að húsbónda Jóns gamla
lá á, að koma áríðandi bréfi til
prófastsins. Af því að slætti var
elcki lokið, en veðrátta 'hagstæð,
þá tímdi húsbóndinn ekki að taka
neinn af piltum sínum til að fara
með bréfið. Hann slær þess vegna
upp á því við Jón gamla, hvort
hann vilji nú ekki fara þessa ferð
og lyfta sér um íeið dálítið upp,
áður en aðalstörfin byrji hjá
honum með haustinu, þegar baul-
urnar verði bundnar á básana; en
þær voru vanar að liggja úti á
sumrin. iSegir hann karli, að hann
eigi að fara með áríðandi bréf
til prófasts, og þyki sér skifta
miklu, að erindi þetta verði vel
af hendi leyst.
Karlfuglinn veðrast allur upp
við þetta, og segist skoða þessa
ferð sem merkilega “embættiS'
feisu.” Hafi sér sjaldan verið
sýnd slík virðing og tiltrú, enda
skuli erindið trúlega rækt.
Jón gamli var nú rakaður og
þveginn, færður í sparifötin og
dubbaður upp hátt og lágt; bréf-
jnu stungið í brjóstvasann og
saumað fyrir; það átti svo sem
ekki að týna skjalasafninu.
Kvaddi jón svo ‘konk og frú’,
og stóð alt heimilisfólkið úti og
érnaði honum góðrar ferðar, er
hann fór úr hlaði, og segir nú
ekki af ferðum hans að sinni.
Þrjá daga og tvær nætur var
Jón í ferðalaginu; að kvöldi þriðja
dags skilaði honum heim, glöðum
og ánægðum.
Þegar hann var búinn að fara
úr sparifötunum, brjóta þau ræki-
lega saman og láta þau niður í
kistu, og búinn að fá dálítinn skyr-
spón hjá húsmóðurinni, til þess
að mýkja með kverkarnar, þá fór
hann að segja húsbóndanum
ferðasöguna.
“Já, blessaður verið þér, hús-
bóndi góður, ferðin gekk vel og
var skemtileg.”
“Hvar varstu þessar tvær næt-
ur?”
“iBáðar hjá honum frænda mín-
um í kotinu.”
“Eru þar nú ekki heldur þröng
húsakynni?”
“Jú, ójú, fremur það; eg svaf
hjá honum frænda mínum.”
“Þú hefir þá rekið konuna hans
úr rúmi.”
“Nei, ónei, ekki beinlfnis, hún
svaf hjá okkur líka. Frændi var
fremstur, svo var konan og svo
var eg. Þau voru bæði upp í arm-
inn, en eg til fóta.”
“Var ekki nokkuð þröngt?”
“Jú, það voru a. . . þrengsli.
Eg var þarna eins og mús undir
fjalaketti, og lá mér við andköf-
um «|lla nóttina í bæði skiftn.”
“Svo hefir þú farið til prófasts-
ins daginn eftir?”
“Já, og frændi með mér.”
‘IHann mun hafa átt eitthvert
erindi við prófastinn?”
Jú, ójú, svo sem og svo sem
ekki. Hann hafði heyrt, að dag-
inn áður hefði verið slátrað bola
hjá prófastinum, og þe«nan dag
mundi eldað innan úr honum; eg
meina, — innan úr bolartum, hús-
bóndi góður; í þá “enleiðingu”
fór hann.”
“Það mun hafa verið gott að
koma til prófastsins og þú hefir
fengið honum bréfið með góðum
skilurn?”
Já, hann er öðlingur heim að
sækja, og sjálfur spretti hann frá
mér til að ná bréfinu. En þar
hefi eg vitað gerðan mestan mun
á mönnum.”
"Nú, hvernig var það?”
“Þegar eg barði, kom prófast-
urinn til dyra. Hann lét frænda
fara inn í eldhús; maddaman hans
eagðist vita, við hvern frændi
mundi eiga erindi; var hann lát-
inn setjast á hlóðarsteininn við
hliðina á sláturpottinum. En pró-
fasturinn fór með mig inn í bað-
stofuloft, gaf mér í nefið, og fór
að tala við mig um heyskapinn og
tíðina. Og brennheitt bolaslátur
fékk eg að borða, eins og eg gab
torgað, og bezta kaffi á eftir; og
hann 'þáði í nefið hjá mér, alveg
eins og( þér, blesaður!”
Eg býst við, að þú hafir setið
á þér, og ekki sungið eða flutt
ræður í þessari ferð?”
“Svo má það heita, húsbóndi
góður. Eg talaði einungis fáein
orð yfir frænda mínurn og kon-
unni hans, um leið og eg kvaddi
Jóni hefði tekist upp.”
“Mér þykir hklegt, að þú hafir
þá heldur ekki gefið prófastinum
“langt nef” að skilnaði?”
“Og sussu nei, húsbóndi góður!
Eg vissi svo sem hvar eg var
staddur. Á því heimili forðaðist
eg, eins og heitan eld, að brúka
nokkra mannasiði.”
3. Jón talar tungum.
Enginn gat sagt um Jón gamla,
að hann væri tungumálamaður.
Fyrir utan móðurmálið kvaðst
hann þó kunna að mæla á eina
tungu, og væri það engelska. —
Húsbónda Jóns var lengi ókunn-
ugt um þessa málakunnáttu gamla
mannsins. En eitt kvöld um
mjaltatímann kom húsbóndinn út
í fjós. Heyrir hann þá, er hann
kemur í dyrnar, að Jón er í of-
boð góðu skapi, og er að glamra
við stúlkurnar út um alla heima
og geima; en nokkuð var það þó
með öðrum hætti en vant var.
“Jess-fox, stúlkur mínar. Jess-
fox, Gudda mín, Jess-fox, Gunna
mín, Jess-fox, allar blessaðar dúf-
urnar mínar,” hvín í karlinum, og
um leið pataði hann með báðum
vísifingrunum út í loftið.
“Þú talar þá ensku, gamli mað-
ur, heyri eg er,” segir húsbóndi
hans.
“Nei, húsbóndi góður, nei, ekki
er nú það. Eg kann ekkert í ensku,
en eg er dálítið rólfær í eng-
elsku.”
Húsbónda hans fór þá eitthvað
líkt og Bjarna Thorarensen, er
hann sagði: “Hver hefir kent
þér dönskuna, Kláus?” Hann fór
að spyrja Jón, hvar hann hefði
lært engelskuna. Jón gerði fljót-
lega grein fyrir því; hann hafði
lært hana af öðrum karli, mjög
skemtilegum líka, sem átti heima
þar í næstu sveit, og var kunnur
flestum þar um slóðir. Sá karl
hafði einu sinni einn mánaðartíma
verið samtímis tveim Englending-
um á bæ við eina veiðiána á Suð-
urland, og höfðu Englendingarn-
ir haft hun<J með sér, sem þeir
kölluðu Fox. — Þessi tvö orð,
Jess og Fox, lærði karlinn af
Englendingunum og þeytti þeim
út"í lotu, einkum þegar hann
hafði fengið í staupinu.
Þessi karl var lærimeistari Jóns
í engelskunni.
En — það hýrnaði heldur yfir
unglingunum, sem voru á heim-
ilinu með Jóni, er það varð öllum
kunnugt, að Jón gamli kynni að
tala útlend tungumál. Það Ijos
var ekki látið standa undir mæli-
keri í rökkrunum um veturinn. —
Sagði unga fólkið oft, að “margt
væri Jóni til lista lagt.”
Nú líður veturinn og kemur
sumarið; lét Jón gamli drjúglega
yfir því um vorið, að honum hefði
allmikið farið fram í málakunn-
áttu þennan vetur; drengirnir
hefðu verið sér betri en engir í
tungumálavísindunum.
Enginn bar brigður á þetta,
nema Gunna nokkur. Hún sagði
oft, að enginn skyldi taka mark á
bannsettri vitleysunni í karlinum.
—Þau voru vön að elda grátt silf-
ur.
Þetta sama sumar bar nú svo
við, að eitt kvöld komu tveir Eng-
lendingar með tvo fylgdarmenh
og marga hesta; þeir beidust
gistingar, og var hún heimil.
Morguninn eftir, um dagmála-
leytið, kemur Jón inn í eldhúsið
og er þá búinn að lúka morgun-
verkum. Englendingarnir, sem
báðir voru ungir menn, voru þá
ferðbúnir á hlaðinu; voru þar hjá
þeim fylgdarmenn þeirra, hús-
bóndinn og fJeiri heimamenn.
Þá rís Gunna kokkur upp, eins
og boði á skeri, og segir af mikl-
um móði við Jón gamfá: “Þarna
standa nú Englendingarnir ferð-
búnir. Farðu nú að tala við þá og
láttu nú sjá og heyra, að eng-
elsku kunnáttan þín sé annað og
meira en eintómt grobb og vit-
yelsa."
Þetta var ljóti löðrungurinn
fyrir Jón gamla; fann hann það
þegar af mannviti sínu, að ef
hann rynni af þessum hólmi, þá
mundi hann aldrei eiga frið á sér
fyrir brigslyrðunum úr Gunnu
kokk.
Það var nú annað Kvort Að
hrökkva eða stökkva, duga eða
drepast. Hann náfölnaði fyrst af
geðshræringu, en se£ti samt móð
í sig og hljóp út; gengur þá beint
framan að Englendingunum, bað-
ar út höndunum, patar út í loftið
með báðum vísifingrunum og seg-
ir í sífellu: “Jess-'Fox, Jess-Fox,
Jess-Fox.
Þetta gerðist alt í svo skjótri
svipan, að Englendingarnir vissu
ekkert hvaðan á þá stóð veðrið.
Horfðu þeir á karlinn nokkur
augnablik, með vanalegri enskri
alvörugefni og stillingu.
En svo sprakk blaðran.
Setti þá að þeim svo óstjórn-
legan hlátur, að þeir urðu að halda
um magann eða í hestana, til þess
að velta ekki um koll. Varð af
þessu öllu hinn mesti glaumur og
kátína.
Þegar Jóni gamla þótti nóg
komið til að bjarga æru sinni og
mannorði undan árásunum hjá
Gunnu kokk, hopaði hann af víg-
vellium; en Englendingarnir
riðu úr hlaði, síhlæjandi, meðan
sást til þeirra. Mátti segja um
Jón líkt og um Brján konung, að
hann “féll en hét velli.”
Þegar Jón kom inn í eldhúsið
aftur, kafrjóður af geðshræring-
unni, þá segir Gunna: “Þarna
sást það, að það er ekki mikið við
í þessu bulli þínu.”
“Og þegiðu, gribban þín!” —
svaraði ^ón með óvanalegum
þjósti. “Þú hefir ekkert vit á
tungumála vísindum. Þeir töl-
uðu ensku, en eg talaði engelsku;
þess vegna var náttúrlegt, að
hvorugur skildi annan.”
4. Jón vill verða yfirfjósamaður
hjá Victoríu Englandsdrotningu.
Það var einu sinni um veturinn,
að póstur var búinn að vera á
ferðinni, ekki alls fyrir löngu;
hafði húsbóndi Jóns fengið all-
mikið af blöðum, bæði innlendum
og útlendum. Bar nú svo við, að
hann sat síðari hluta dags ein-
hverju sinni inni í herbergi sínu
og var að lesa blöðin; lá þar all-
mikil blaðahrúga á borðinu við
hliðina á honum; heimilfólk var
flest alt niðri við og úti við.
Þá kemur Jón gamli inn fyrir
til húsbóndans, og er þegar auð-
séð að honum er mikið niðri fyrir.
“Allmikið hafið þér af blöðun-
um, húsbóndi góður,” segir karl;
“það munu vera í þeim margar og
merkilegar auglýsingar, ekki síð-
ur en vant er. Eða er ekki svo?”
Frh, á 7. bls.
I Alveg óviðjafnanlegur j
BILL
Verð $1420.°° í Winnipeg
Jafnfœtis öllum öðrum Six, en samt
hundruðum dala Iœgri, í verði,mun
þessi afarsterki bíll, Overiand Six,
falla yður vel í geð! Hvað viðvíkur
litfegurð, fínni áferð, þoegindum^og
rými, þá verður þessi bíll ekki bor-
inn saman við aðra Six á Hku verði.
Auðveldir borgunarskilmálar.
Til þess að gera yður enn auðveldara, að verða aðnjót-
andi hinna ágætu Overland og Willys-Knight bíla, get-
um vér veitt yður hentuga borgunarskilmála oglágtverð,
Sérhver sá, sem verzlar með Willys-Overland bíla
mun með ánægju veita frekari upplýsingar um afborgun-
arskilmála vora.
Empire Motors Ltd.
Sýningarskálar að
PORTAGE AVE. og MARYLAND STREET
I Norðurbænum að Main og Pritchard.

f
f
f
f
i
i
f
f
f
f
f
f
f
f
♦;♦
NYIR
Skilmálar
ROADSTER
$175 út í hönd — $35 á mánuði
Bíll fyrir tvo, sem keyra má hvert
sem vill. J?að má taka toppinn niður
og bíllinn er svo laglegur að öllum,,
ungum og gömlum líkar hann vel. Sé
toppurinn uppi og hlífarnar fyrir, þá
er skjól í hvaða veðri sem er.
Tveir litir að velja um
Moleskin og Grár
TUDOR SEDAN
$275 út í hönd — $40 á mánuði
/
Tudor Sedan er bíll, sem hentugur
er fyrir fjölskyldur, hverju sem viðr-
ar. pað er einhver vinsælasti bíllinn,
sem nú er á markaðinum.
Nýir og brúkaðir
Ford Bílar
COUPE
$250 út í hönd — $40 á mánuði
Coupe bíllinn er sérstaklega til notk-
unar árið um kring, bæði til gagns og
gamans. Hann er svo rúmgóður, að
hægt er að hafa með sér allskonar
pakka og töskur.
Búðin opin á hverj-
um degi til klukkan
1 0 á kveldin
TOURING BÍLL
$200 út £ hönd — $35 á mánuði
Ford Touring bíllinn, sem tekur 5
manns er bíll fyrir almenning. Ágæt-
ur á sumrin til aUskonar fólksflutn-
inga- Síðustu umbætur gera bílinn
fallegri og rúmbetri og sterkari. Hlíf-
arnar, sem fylgja hurðunum þegar
þær eru opnaðar, hlífa manni við öllu
óveðri.
VORIR BRÖKUÐU BÍLAR ERU GERÐ-
IR UPP OG KOMIÐÍ BEZTA LAG. SJÁ-
IÐÞÁÁSUÐ-AUSTUR HORNI PORT-
AGE OG LANGSIDE. .
FORDORSEDAN
$300 út í hönd — $45 á mánuði
Fordor Sedan er einn af allra beztu
lokuðu Ford bílunum. J7eir eru bæði
rúmgóðir og þægilegir, ekki síður en
aðrar og hafa ýmsa fleiri kosti, sem
mörgum þykir mikið til koma-
DOMINION MOTOR COMPANY Limited
t
i
i
f
♦:♦
FORT and GRAHAM
PHONE |N 7318
l
I
f
♦>
þau í morgun. Og þau sögðu, að j ^VVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVm^VVVVVVVV