Lögberg - 02.09.1926, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBEJtG FIMTUDAGINN,
2. SEPTÐMBER 1926.
Auga fyrir auga og
tönn fyrir tönn.
Eftir óþektan höfund.
“En hvemig hefir þessi framliðni maður
fcomist til Kóngabrúarinnar við skurðinn?”
sagði lögreglustjórinn. “Það er að sönnu fall-
eg, en einmanaleg og afskekt deild, einkum að
nóttu til. Fáein smáhýsi standa þar hulin í
görðunum.”
Andlit Wemers fyltist undrun.
“Hr. Scholwien, ” sagði hann hugsandi,,
“þekti að sönnu ekki höfuðborgina, því hann
vissi alls ekki hvar leikhúsið var.”
“Sjáið þér það!’
“En Semper hefir ekki fylgt honum þangað,
_það er eg viss um. Hann yar sá áreiðanlegri,”
sagði Werner aftur.
* ‘ Máske sá lævísari,” sagði iögreglustjórinn..
“Útlitið tælir mann oft.”
Svo hringdi símritunaráhaldið í næsta her-
bergi.
Lögreglustjórinn hafði, undir eins og Wemer
kom, símritað lögreglustjóranum. Nú kom
þaðan skipun um, að líkið skyldi flutt til lík-
s'koðunarhússins, til þess að sanna, hver hinn
framliðni væri.
Lögreglustjórinn ók með Weraer til hins ó-
geðslega staðar.
Líksalurinn var í hálfgerðum kjallara, birt-
an slæm inn him litla glugga, og loftið rakt; á
marmaraborði í miðjum salnum lá karlmanns-
lík.
Werner endurþekti hinn framliðna undir
eins á fatnaðinum, hárinu og skegginu. Það
var hinn sami maður, sem settist að í Skjaldar-
merkinu ásamt Semper.
Þegar vissa var fengin fyrir því, að hinn
druknaði maður var Schohvien, ók lögreglu-
stjórinn beina leið með Werner til afbrota-
rannsóknardeildar lögreglustjómarinnar.
iSakamáladómarinn rannsakaði hinar skrif-
uðu skýringar Wemers, og bar þær saman við
aðrar upplýsingar um hið fundna lík.
Afleiðingin varð, að tvö símrit vom send.
Annað til lögreglustjóraarinnar í W.-borg,
heimili Scholwiens, er sagði frá dauða húsa-
smiðsins.
Hitt símritið var til æðsta lögreglumanns-
ins í H., og bað hann um nákvæmar upplýsing-
ar um Friðr^k Seanper.
Þetta var ekki af því, að Semper væri gmn-
aður, en lögreglan vildi fá nákvæmari upplýs-
ingar um hann, og hefir líklega ætlað að biðja
hann að koma til höfuðborgarinnar og gefa
upplýsingar um samvera sína við Scholwien. Að
svo miklu leyti að menn vissu, var hann sá síð-
asti sem var með hinum dmknaða.
Enn fremur áttu aðrar rannsóknir sér stað
í borginni.
Fyrst var aðgöngumiðasali leikhússins yfir-
heyrður, sem hafði selt miðana kvöldið áður,
hvort þar hefði verið maður, sem keypt hefði
tvo aðgöngumiða, og beðið miðasalann að
geyma annan, ásamt nafnspjaldi sínu, handa
öðrum manni. En þessu neitaði miðasalinn á-
kveðinn, ekki gat hann heldur munað, að tveir
menn, eftir lýsingu Wemers, hefði keypt þar
aðgöngumoða.
Með þessu var fullsannað, að Scholwien
hefði ekki beðið eftir Semper, ef þeir á annað
borð hafa komið í leikhúsið.
Hin rannsóknin var um það, að fá upplýs-
ingar um, hvort þessir tveir ferðalangar hefði
komið inn í veitingahús Hersels bræðranna, eins
og Semper hafði sagt Wemer við heimkomu
sína.
Eftir dálitla umhugsun mundi einn af
frammistöðumönnum þessa félags, að tveir
skrautklæddir menn, annar ljós, hinn dökkur,
höfðu borðað þar kvöldið áður og drakkið tvær
flöskur af kampavíni. Það var í öllu falli nóg
til að gera þá ölvaða, og þar eð Wemer hafði
ekki minst á, að Semper hefði verið hið minsta
drufckinn, var eðlilegt að ætla að Scholwien
hefði drakkið meginið af þessu víni.
Semper hafð því sagt satt um verustað
þeirra þetta kvöd, og þar af leiddi, að engin á-
stæða var til að grana hann um neitt.
Enn fremur gátu. menn gizkað á, að Schol-
wien hefði verið mikið drakkinn, eftir að hafa
neytt svo mikils víns, og var því eðlilegt, að
hann hefði orðið fyrir óhappinu af óvarkámi.
Sakamáladómarinn, sem hafði þetta mál til
meðferðar, var-einnig á þeirri skoðun.
Þetta sama kvöld kom símritssvar frá W.-
borg, þannig orðað:
“Mikil skelfing og undran hefir gripið bæj-
arbúa yfir hinu hryllilega slysi. Unga ekkjan
hins mikilsvirta húsasmiðs, Schohviens, er far-
in með kvöldlestinni og kemur til höfuðstaðar-
ins á morgun.”
Frá hinum stóra hafnarbæ kom — en ekki
fyr en morguninn eftir — svar frá þarverandi
lögreglustjóm þannig orðið:
“Semper skipaútgerðarmaður er ókunnur
hér. Nákvæm rannsókn hefir leitt í ljós, að hér
í bæ er enginn til með því nafni.”
Þessi fregn breytti algerlega skoðun lög-
reglunnar í Berlín á þessu málefni. Hún hafði
sömu áhrif og eldneisti í púðurtunnu.
Semper hafði því gengið undir fölsku nafni.
Það kastaði grun á hann, en raunar var ekk-
ert sem heimiíaði mönnum að álíta hann morð
ingja, einkum þar eð gullúrið og peningamir
bentu á, að það var ekki ránmorð, en falsari var
hann samt.
Margar tilraunir vora gerðar til að finna
þenna Semper.
Menn biðu eftir komu ekkju Scholwiens, sem
vænta mátti á hverju augnabliki.
Þessi ógæfusama kona hlaut að vita, hvort
að maður, sem lýsing Seanpers átti við, hefði
verið kunnugur hinum framliðna manni henn-
ar, og hvort hann hefði komið á heimili þeirra
í W.-borg.
Ekkja Scholwiens var því sú manneskja, sem
menn væntu að gæti gefið einhverjar upplýs-
ingar, er brigði ljósi yfir þenna sorglega við-
burð.
Það var ógeðsleg gáta, sem máske aldrei
yrði ráðin.
FJÓRDI KAPITULI.
Ilin unga ekkja.
Um kl. ellefu fyrir hádegi kom vagn akandi
að fraimdyram Skjaldarmerkisins.
Yagninn hafði naumast numið staðar, þeg-
ar vagndymar opnuðust og kvenmaður í sjáan-
legri geðshræringu stökk út og þaut inn í hó-
telið.
‘ ‘ Hér hefir hann þá stigið út úr vagninum, ’ ’
hrópaði ókunna konan og greip-í handlegg dyra-
varðar, sem kom á móti henni.
Dyravörður varð skelkaður yfir framkomu
hinnar ókunnuk onu.
“Er það í rauninni satt?” sagði hún. “Er
kann dauður? Eg~get ekki trúað því.”
Dyravörður vissi nú hver þetta mundi vera.
Það var hin unga ekkja Scholwiens. ^
Þar eð hún talaði hátt, kom Wemer út úr
borðstofunni.
Bending frá dvraverði og snögt augnatillit
til hinnar sorgmæddu konu, sannfærði Wemer
um, hver hún var.
Frú Seholwien þaut nú til Wemers,, sem
hún áleit að vera húsbóndann.
örvilnan hennar hafði nú svift hana því, að
geta talað.
Ur leðurtösku, sem hún bar á handleggnum,
tók hún tvo miða og rétti Wemer.
Wemer tók á móti þeim og leit á þá; á öðr-
um var símskeytið frá Berlín og á hinum vega-
bréf frú Scholwien.
Með þessu vissi Wemer, að hún vildi sýna
hver hún var.
Frúin strauk hendi sinni um ennið, eins og
til að endurkalla í minnið eitthvað, sem hún
befði gleymt. Svo tók hún upp úr kjólvasa sín-
um saman kreistan pappírsmiða, sem hún
einnig rétti honum.
Það var að eins lítið blað, og á því stóð, að
hálfu leyti þvegið af með táram, nafnið á því
hóteli, er hinn framliðni ætlaði að setjast að í,
og sem nú var orðinn hinn síðasti bústaður
hans á þessari jörð.
Werner var svo klökkur af öllum þessum
merkjum um djúpa sorg, að hann, um leið og
hann hneigði sig, gat að eins sagt lágt með
skjálfandi rödd:
“Gerið þér svo vel, að koma með mér upp á
loft, frú, til herbergis þess er ætlað var manni
yðar, svo að þér getið tekið á móti hinum eftir-
skildu munum hans. Hans—”
Hann þagnaði skyndilega. Hann ætlaði að
bæta því við, að úrið hans, peningamir og fötin
væri geymd hjá lögreglunni; en honum hugsað-
ist mátulega snemma, að það mundi auka sorg
ekkjunnnar, ef hann mintist á þá muni, sem
maður hennar hefði haft hjá sér á dauðastunr-
inni.
Ekkjan tók eftir því, að Werner þagnaði.
Undir eins og hann sagði, að munir hr. Schol-
wiens væri í herbergi uppi á lofti, flýtti hún
sér upp stigann.
Þar stóð hún kyr og beið.
Werner gekk fram hjá nokkram dyrum, unz
hann kom að dyram þar sem nr. 20 stóð á lítilli
blikkplötu.
Hann opnaði þær dyr.
Undir eins og frú Scholwien, sem gekk rétt
á eftir honum, hafði litið inn í herbergið, hljóð-,
aði hún hátt og þaut inn. Hún þekti muni manns
síns.
Litla handkoffortið hans stóð á stól, og fyr-
ir framan- það féll hún á kné. Hún hafði vafið
handleggjum sínum um koffortið og þrýst and-
litinu að því, um leið og hún tárfeldi, sem hún
eftir komu sína til hótelsins, hafði átt allörðugt
með að verjast.
Wemer stóð kyr í dyranum, líann' vogaði
ekki að nálgast hana til að trafla þessa ólýsan-
legu sorg hennar.
Alt í einu þaut hún á fætur, reif klútinn af
hálsi sínum og leysti hattböndin, eins og hún
fyndi til köfnunarmerkja.
Svo greip hún ferðadúk mannsins síns, sem
lá á borðinu, þrýsti honum að hjarta sínu og
fleygði sér á legubekk.
“ó, guð minn góður!” sagði hún snöktandi,
og hélt fast um fcrðadúkinn, eins og hún vildi
halda sér við eitthvað, sem rrjaður hennar hafði
snert, “nú finn eg fyrst, að eg hefi mist hann
fyrir fult og alt.”
Hún huldi tárvota andlitið sitt með dúknum
og hallaði sér að baki legubekksins með hann.
Hatturinn hafði dottið af höfði hennar;
hreyfingarnar, sem sorgin kom henni til að
gera, höfðu orsakað að hárkamburinn hafði líka
dottið úr svarta hárinu hennar, sem losnaði og
huldi hinn smágerva líkama hennar, eins og
með svartri sorgarblæju.
Lágt hvísl kom henni til að líta upp.
Við dymar stóðu tveir menn og horfðu á
hana samhygðaraugum.
Það voru Wemer og hóteleigandinn. Þeg-
ar hinn síðamefndi heyrði, að unga ekkjan hins
druknaða manns var komin, fór hann upp á
loft.
Leonora, sem var skímaraafn frú Schol-
wiens, var yndisleg, ung kona, með fallega and-
litsdrætti, sem nú bára merki djúprar sorgar,
er gerði hana enn þá viðfeldnari að horfa á.
Sérhver stór ógæfa vekur alt af virðingu,
jafnvel hjá þeim, sem ekki verða fyrir henni.
Þannig fann líka hóteleigandinn kjark sinn
dofna, af meðaumkun með hinni ungu frú; hann
gekk til hennar og sagði:
“Eg er veitingamaður hér, og leyfi mér að
bjóða yður aðstoð mína. Hinn sorglegi við-
burður, sem hefir kallað yður hingað, hefir
•baft liryggileg áhrif á okkur líka, og eg mælist
til þess, að þér hvílið yður eftir erfiðleika ferð-
arinnar, og að því búnu ráðið yfir mér til að
veita yður aðstoð.”
Leonora, sem reyndi að stjóma sér, stóð
upp, en hún var reikandi.
“Eg þori ekki að hugsa um hvíld,” sagði
hún, “og eg get líklega heldur ekki fundið hana.
Fyrst og fremst bið eg um fylgdarmann á þeim
sorglegu leiðum, sem eg verð að ganga hér, af
því eg er alveg ókunnug í Berlín.”
Hóteleigandinn hneigði sig fyrir frú Sehol-
wien og sneri sér svo að Werner.
Eftir bondingu húsbónda síns, kom hann til
þeirra.
“Hr. Werner, æðsti frammistöðumaður
maður minn,” sagði hóteleigandinn, um leið og
hann kyntj frúnni hann og bætt isvo við:
“Hann má fylgja yður, hvert sem þér viljið,
þar eð honuní er kunnugast um allar kringum-
stæður* við þetta mikla óhapp, og er búinn að
gefa lögreglunni ýmsar bendingar nú þegar.”
Unga frúin leit ósegjanlega sorgbitnum aug-
um á Wemer, og roðnaði svo skyndilega af því,
að hún hafði látið sorgina koma sér til að
gleyma öllu öðra. Hún mintist á ferðafötin sín,
sem hún hefði skilið eftir í vagninum.
Hóteleigandinn huggaði hana með því, að
dyravörður hefði tekið þau til geymslu.
Fáum mínútum síðar var farangur hennar
fenginn henní.
Mennirnir tveir yfirgáfu hana nú og endur-
tóku, að þeir væra til hennar umráða.
Leonora svaraði, að hún yrði tilbúin að fara
út að lítilli stundu liðinni.
Þegar hún var orðin ein, lagaði hún hár
sitt og fatnað og gekk svo ofan; þar kom Wer-
ner ferðbúinn á móti henni.
Fyrir framan hótelið beið vagn eftir þeim.
Þau stigu upp í hann og óku til sakamálaskrif-
stofun-nar. A þessari leið töluðu þau ekki eitt
einasta orð. Hún hallaði sér aftur á bak í vagn-
inum, kæralaus um alt, og Wemer skorti á-
ræði til að segja eitt huggandi orð við þessa ó-
gæfusömu konu.
Þegar þau komu til réttarsalsins, fylgdi
hann henni gegn um marga, mjóa og dimma
ganga, upp dimman stiga með gamaldags
brjóstriði, gegnum slæmt andrúmsloft, sem
gerði andardráttinn erfiðan.
í stóru, lágu herbergi, með gluggum, er snera
að dimmum bakgarði, urðu þau að bíða þangað
til réttarþjónn var búinn að segja meðdómar-
anum, sem hafði rannsókn Scholwianska máls-
ins með höndum, frá komu þeirra.
Þjónninn kom brátt aftur og fylgdi þeim
inn í skrifstofu sakamála meðdómarans.
Wemer þekti hann frá daginn áður.
Meðdómarinn sat við borð, sem stóð við
gluggann, þakið af skjölum. Fyrir framan hann
lá embættisbók, sem lögreglu aðstoðarmaðurinn
hafði daginn áður skrifað í vitnisburð Wem-
ers, og hann undirsfcrifað, að sönnu nokkuð
breytt. Hún var í bláu bandi, og innihald
hennar aukið með viðbót þeirra beggja símrita,
sem komu frá W.borg og H., jafnframt vitnis-
burði réttarlæknanna um krafningu líksins, sem
átt hafði sér stað fyrri hluta þessa dags. Þeg-
ar sagt var frá komu Wemers og frú Schol-
wien, hafði meðdómarinn tekið upp þau viðeig-
andi málsskjöl. t
Undir eins og þau komu inn, svaraði með-
dómarinn kveðju Wemers stuttlega.
Frú Scholwien stóð kyr við dymar og horfði
fram undan sér.
Wemer leit til hennar meðaukunaraugum.
Samhygð hans var blönduð hræðslu við, að
þessi þögla sorg breyttist í einhverja voðalega
umbylting.
“Stóla!” skipaði meðdómarinn réttarþjón-
inum með hörkulegum róm. Hann lét svo stóla
við borðið.
“Gerið svo vel að fá ykkur sæti.”
Við þetta tilboð greip Wemer blíðlega hendi
frúarinnar, þar eð hún hreyfði sig ekki.
ósjálfrátt og viljalaust lét hún Wemer leiða
sig að borðinu, þar sem þau settust beint á móti
meðdómaranum.
Þegar hann hafði litið enn einu sinni á máls-
skjölin, sem lágu opin fyrir framan hann, sneri'
hann sér að frúnni.
“Þér erað þá kona hins druknaða húsa-
smiðs, iScholwiens frá W.-borg?”
Þegar hann nefndi nafn his framliðna, grét
konan aftur. Hún gat ekki svarað, en hneigði að
eins höfuðið.
“Umfram alt, ” bætti meðdómarinn við,
verðum við að komast eftir, hvað átt hefir sér
stað á undan dauða manns yðar. ”
Um leið og hann lagði hendina á embættis-
bókina, sagði hann:
“Eftir krufning líksins, er það engum efa
bundið, að dauðinn hefir orsakast af drakn-
un.”
Frú Scholwien rak upp hljóð, sem breyttist
í ekka. Hún huldi andlitið með höndum sínum.
“En hr. meðdómari!” gat Wemer ekki var-
ist að segja ávítandi. Sjálfur hafði hann
naumast dirfst að ávarpa hina ungu frú, svo
heilaga áleit hann sorg hennar vera, og nú var
hjartasár hen-nar opnað svo vægðarlaust, að
sorgartilfinning hennar hlaut að tvöfaldast.
Sakamála meðdómarinn ypti öxlum. Hann
var alls ekki tilfinningalaus að eðlisfari, en
sökum margra ára yfirheyrslu glæpamanna, var
hann orðinn harður í framkomu.
Þegar hann leit á hina grátandi frú og heyrði
ávítan Weraers, breyttist rödd hans og fram- .
koma. Hann reyndi eins vel og hann gat, að
tala lægra og með blíðari róm.
“Það hlýtur auðvitað að vera kveljandi
fyrir yður, frú,” sagði hann enn fremur, “að
hlusta á spuraingar mínar og rannsóknir, en
réttvísin er því miður ekki til í því skyni, að
veita blíða huggun; það er starf trúarinnar og
hennar þjóna. Við höfum annað starf með
höndum, sem ekki er síður blessunarríkt, og
það er, að komast eftir því sem rangt er gert,
og elta afbrotin á þeirra dimmu vegum til að
uppgötva þau og hegna þeim. Að útvega hinni
vanvirtu réttvísi fullnæging, má líka kalla að
útbreiÖa huggun. ”
Frú Scholwien leit upp, og hraðaði sér að
þurka tárin af augunum; í orðum meðdómar-
ans var eitthvað, sem snerti hulinn streng í
huga hennar, “fullnæging”. — Hugsunin um
þetta ýtti snöggvast hinni sáru sorg afturá bak.
Hún festi augu sín á meðdómaranum, og í þeim
var geisli, sem lýsti staðfestu.
“Okkar einkunnarorð eru,” sagði meðdóm-
arinn enn fremur, “Auga fyrir auga og tönn
fyrir tönn,” þess vegna er mér áríðandi að vita
hvort maður yðar hefir dáið af morði eða sjálfs-
morði, þar eð óhapp virðist ómögulega hafa
valdið dauða hans.
Hún stökk upp af sæti sínu, og augu hennar
skutu eldingum.
iSkyndilegur roði breiddist yfir andlit ungu
ekkjunnar, sem fjarlægði sorgarsárindin enn
meira og þét hugsunina um móðgunarbót og
hefnd fyrir dauða manns síns, lifna í huga
hennar.
“iSjálfsmorð!” hrópaði hún æst af reiði.
“Hver þorir að ímjmda sér, að hinn ástríkasti
eiginmaður, blíðasti og umhyggjusamasti fað-
ir, sem að eins hugsaði um að annast sína með
ólýsanlegri ást, gæti framið sjálfsmorð? Það
var að eins hin ástríka umhyggja hans fyrir
mér og litla drengnum okkar, sem kom honum
til að takast þessa ferð á hendur, er endaði með
dauða hans af völdum einhverrar glæpsamrar
handar.”
Hinn æsti svipur í andliti hennar, endur-
speglaði sig í andlitsdráttum Werners, en and-
lit meðdómarans var þar á móti kalt og rólegt.
“Það er að vísu satt,” sagði hann, “að það
er margt, sem bendir á morð, ef að eins ein á-
stæða til slíks yrði fundin. Hann hefir ekki
verið ræntur, því að hiið verðmikla úr og festi,
ásamt hinni fullu pyngju, hefir fundist ósnert
á líkinu.”
“Og bréfaveskið ? ” spurði frúin eftir stutta
umhugsun.
Meðdómarinn hlustaði.
“Bréfaveskið?”
“Já,” svaraði frúin. “Maðurinn minn bar
á sér ’bréfaveski, með mörgum þúsund mörkum
í. Það veit eg með vissu, því eg var sjálf við-
stödd, þegar hann lagði bankaseðlana í veskið,
þó ag muni ekki nákvæmlega hver upphæðin
var. að var aleiga hans, sem hann hafði með
sér. ^ Hann stóð í sambandi við hérverandi um-
boðsmann, er hann með aðstoð hans ætlaði að
kaupa hússtæði fyrir, þar eð hann áleit sig ekki
græða nægilega heima hjá okkur, síðan litli
drengurinn ofckar fæddist, fyrir ári síðan.”
Þegar hún mintist á föðurlausa drenginn sinn,
varð rödd hennar veikluleg, en hún sigraði við
kvæmni sína og hélt áfram kjarkmeiri, síðan
það skeði, gat maðurinn minn ekki unað við á-
sigkomulagið í litla bænum okkar. Hann áleit
að höfuðborgin væri betra pláss fyrir starf-
semi sína, með það takmank fyrir augum, að
útvega syni okkar eins góða framtíð og mögu-
legt væri. Þess vegna fór hann með þá upphæð,
sem eg held að hafi verið 8—10 þúsund mörk,
hingað, til að kaupa hússtæði sem honum var
boðið, ef honum líkaði það. Um sjálfsmorð get-
ur því ekki verið að tala. Ef rauða bréfavesk-
ið finst ekki hjá honum, þá—”
“Slíkt hefir ekki fundist,” sagði dómarinn
í mikilli geðshrajringu.
“Þá hefir líka,” sagði hún ákveðin, “bréfa-
veskinn og peningunum verið stolið, og ræning-
inn hefir myrt hann, til þess að ekki kæmist
upp um sig.”
Hún hné magnlaus aftur á bak á stólnum.
Með dómarinn lýsti nú samferðamanni
Scholwiens fyrir henni.
Hún sagði ákveðin, að þessi þrjú ár, sem
þau hefði verið gift, hefði enginn komið á heim-
ili þeirra, sem þessi lýsing ætti við.
Sökum þessara skýringa frá frúnni, fékk
málið annan svip.
Samkvæmt svarinu frá lögreglunni í H., að
þar í bænum væri enginn Semper skipa útgerð-
armaður, hlaut þessi ókunni maður að vera
svikari og falsari. Að slíkur maður gæti drýgt
morð, þurfti ekki að efast um, og þar eð hér
var að ræða um ránmorð, þá gat enginn annar,
eftir kringumstæðum málsins, heldur en þessi
falski Semper, verið morðingimT.
Sakamála meðdómarinn komst að þeirri
niðurstöðu, að hér væri um stóran glæp að
ræða. Framkoma hans hafði verið svo lagkæn,
morðið og ránið svo lymskulega framið, að
auðvelt var að ímvnda sér, að þetta ránmorð
var ekki framið af neinum viðvaningi á glæpa-
mannabrautinni. Hve hyggilegt var það ekki,
að bófinn hafði nægilega sjálfstjórn, til að taka
hvorki úrið né peningana. Til að byrja með,
var með því óhugsandi, að rán hefði átt sér
stað, en að þetta hlyti að vera óhappa tilfelli.
Vitnisburður frú Scholwien útilokaði samt
þessa skoðun.
Alt benti á, að morðinginn hefði fyrst kæn-
lega náð hylli hins grunlausa, glaðlynda Schol-
wíqiís, að því búuu séð um, að hann varð mjög
mikið ölvaður, og í því ásigkomulagi rænt hann
veskinu, þegar hann gat engu varist, og síðast
hrint.honum út í sjóinn í þeirri deild jborgar-
innar, þar sem enginn gat heyrt neyðaróp hans.
Hinn slungni glæpamaður hafði að minsta kosti
fullvissað sig um, að sá, sem hann hafði valið
sér fyrir fórn, kunni ekki að synda, fyrst hann
valdi þessa dauðaaðferð. Ekki eingöngu sök-
um þess, hve einmanalegur þessi staður var, en
einnig af öðram ástæðum var hann valinn af
kænsku mikilli. Þar sem lík Scholwiens fanst,
vora hafskipaklappimar svo brattar, að það
var næstum ómögulegt fyrir nokkurn mann að
bjarga sér upp úr sjónum, því eins sleipar og
brattar og þær vom, gat enginn klifrað upp
eftir þeim.