Lögberg - 31.01.1929, Side 6

LÖGBERG FIMTUDAGINN 31. JANÚAR 1929.
Mánadalurinn
EFTIR
JACK LONDON.
“pað vildi eg, að Þeir vildu nú hætta þessu
einhvern tíma, svo við gætum byrjað aftur að
dansa,”' sagði María. “pað er ekkert gaman að
þessum gauragangi.”
Smátt og smátt komst aftur kyrð á, eða
svona því sem næst. Sá, sem orð hafði fyrir þeim,
sem fyrir skemtununum stóðu, kom nú fram, rétti
upp hendina til merkis um að nú ætlaði hann að
tala til fólksins og það leið ekki á löngu, þangað
til hann fékk allgóða áheym.
“Dómararnir líta svo á, að hér eigi í dag að
ríkja bræðralag, eining og friður,” hrópaði hann
af öllum mætti og tóku margir af hinum friðsam-
ari mönnum undir það og hrópuðu: “Heyr! heyr!
petta líkar mér! Enga vonzku eða áflog!” —
“]?ess vegna hafa þeir,” hélt hann áfram, “ákveð-
ið að gefa önnur tuttuigu og fimm dala verðlaun
og að kapphlaupin skuli vera endurtekin ”
“Hvað á að gera við Tim?” það var nafn sig-
urvegarans, hrópuðu ótal raddir. “Hann hefir
verið rændúr! petta eru vitlausir dómarar.”
“Dómararnir hafa Mka úrskurðað, til að gera
alla ánægða, að Tim McManus skuli einnig taka
þátt í kapphlaupunum. Ef hann vinnur, Þá fær
hann verðlaunin.”
“Nú dámar mér ekki,’ sagði Willi, og ósann-
girnin gekk alveg fram af honum. “Ef Tim er
kjörgengur nú, þá var hann Það ekki síður strax
í byrjun og þá á hann peningana, og enginn mað-
ur annar.”
“Nú’ gerir sá rauðhærði áreiðalega það sem
hann getur,” sagði Bert og var eins og hann hlakk-
aði til að nú yrði líklega meira uppþot.
“pað gerir Tim líka,” sagði Wi'lli. “Hann tók
ekki á því, sem hann hafði til, seinast.”
Einar fimtán mínútur gengu til að hreinsa
skeiðvöllinn og fá fólkið til að rýma til fyrir þeim,
sem hlaupa áttu f þetta sinn voru Þeir aðeins
tveir, scjm reyndu með sér, Tim og rauðhærði pilt-
urinn. Hinir þrír kærðu sig ekki um að reyna í
annað sinn.
pegar skotið reið af og hlaupin byrjuðu,
komst Tim strax fram fyrir svo miklu munaði.
“Eg býst við að hann sé þaulæfður hlaupari,
þessi náungi,” sagði Willi. “pað er víst ekki mik-
ill efi á því.”
pegar Tim var kominn svo sem hálfa leið,
var hann orðinn svo sem fimtíu fet á undan, svo
það var ekki miklum efa bundið, hver vinna mundi.
pegar hann fór fram hjá, þar sem þau Willi stóðu
uppi á bakkanum, kom nokkuð undarlegt fyrir —
Rétt hjá skeiðfletinum stóð ungur, liðlegur mað-
ur og hélt á Iitlum tágstaf í hendinni. Hann var
all-ólíkur hinu fólkinu að útliti og bar þess engin
in merki, að hann væri verkamaður. Bert fanst
hann vera því líkastur, að hann mundi vera dans-
kenhari og Willa þótti hann óþarflega tilhalds-
samur.
pessi ókunni, liðlegi ungi maður, varð til þess
að gera Tim mikinn óleik, því þegar Tim hljóp
fram hjá honum, rétti hann út stafinn sinn, og að
því er séð varð með mestu varkárni og af fyrir-
huguðu ráði, og lenti stafurinn milli fótleggjanna
á Tim, þegar hann hljóp sem harðast, og varð
þetta til þess, að hann skall flatur og rykið þyrlað-
ist í ailar áttir.
Aliur hávaði hætti í bráðina og öllu sló í dúna-
logn. Einnig hinn ungi maður sýndist verða sem
stein'i lostinn út af því hræðiléga verki, sem hann
hefði unnið. pað var eins og hann, ekki síður en
hitt fólkið, Þyrfti töluverðan tíma til að átta sig á
því, sem hann hafði gert. Áhorfendúrnir áttuðu
sig fyrst og svo sem þúsund frar ráku upp óp
mikið, allir í senn'. Rauðhærði pilturinn vann
kapp hlaupið, en það varð enginn til að láta í ljós
nokkurn fögnuð út af Því.
Áhofrendúrnir 'höfðu snúið allri sinni athygli
frá hlaupunum og að unga manninuim með staf-
inn. Hann stóð enn kyr eitt augnablik, en svo tók
hann til fótanna og hljóp sem mest hann mátti
eftir skeiðfletinum.
MFlýttu þér, laxmaður,” hrópaði Bert og veif-
aði hattinum sínum yfir höfði sér. “pú ert maður
eftir mfnu geði. Ef þetta kemur ekki dáMtilli
hreyfingu á þessa náunga, þá er eg illa svikinn.”
“Hann er mesti hlaupagarpur sjálfur,” sagði
Wiili. “En hvers vegna gerði hann þetta? Ekki
er hann múrari.”
Hinn ungi maður hljóp eins og hræddur héri;
fyrst eftir skeiðfletinum og svo upp brekkuna;
þegar hann sá sér færi að komast þangað, vegna
mannfjöídan’s, og þar hvarf hanrt inn á milli
trjánna. Fjöldi manna eltu hann, sem allir voru
í hefndarhug.
“pað er slæmt, að hann skuli ekki geta notið
þess, sem á eftir fer,” sagði Willi. “Sjáið þið til
hvernig þeir láta.”
Bert slepti næstum allri stjórn á sjálfum sér
og æddi um’ aftur og fram og hrópaði og kallaði
í sífellu.
Oakland mönnum hafði verið sýnt ofbeldi.
Tvisvar hafði nú þeirra manni verið gert rangt
til og höfð af honum réttmæt verðlaun. pað sem
nú hafði komið fyrir, var náttúrlega Friscomönn-
um að kenna. pað var svo sam ekki mikill vafi
á því. Hér hófst því blóðugur bardagi milli þess-
ara tveggja bæja, Oakland og San Francisco og
varð ekki á milli séð, hver ákafari var. Að borið
væri á mann, að maður hefði rangt við í leik, var
engu betra en að vera sakaður um glæp. par að
auki hafði írska skapið nú svo lengi verið bælt nið-
ur, að það hlaut að brjótast úti Fimm þúsundir
af þeim byrjuðu nú bardaga, með það eitt fyrir
augum, að berjast og jafna á náunganum, en
kærðu sig kollótta um afleiðingarnar. Allstaðar
voru áflog og barsmíðar, hvar sem litið var, og
cggjanir, og stóryrði voru vel úti Iátin. Sumstað-
ar niðri á skeiðveliinum börðust jnenn í stórum
hópum, en engu áhugaminni um að jafna sakir
sínar hvorir við aðra á þann hátt sem írum er títt.
Nokkrir lögergluþjónar voru þarna, og Þó þeir
hefðu verið allir af vilja gerðir, þá hefðu þeir með
engu móti getað stilt til friðar, enda áttu þeir fult
í fangi með að verjast Því, að vera barðir til ó-
bóta.
“Enginn er vinur lögregluþjónanna,” sagði
Bert og hélt klútnum kínum upp að eyranu, sem
enn blæddi úr.
Alt í einu heyrðu þau einhvern hávaða ofar í
brekkunni, og þau urðu að víkja úr vegi fyrir
tveimur mönnum, sem höfðu svo föst tök hvor á
öðrum, að þeir gátu ekki skiiið, en ultu í faðmlög-
um niður brekkuna; en ekki sátu Þeir sig úr færi
að berja hvor á öðrum, eins og þeir gátu. Kona
ein hljóp á eftir(/og þegar hún náði til þeirra, var
auðséð, að hún bar þungan hug' til annars þeirra,
því hún barði hann alt hvað hún orkaði.
Dómaramir vörðust af paliinum, meðan hann
hékk uppi, en þar kom, að hann' hrundi til grunna,
og áttu þeir þá ekki sjö dagana sæla.
“Hvað er þessi kona að gera?” spurði Saxon
og benti á roskna konu, sem sat skamt fyrir neðan
þau og var að taka af sér annan' skóinn, sem var
óvanalega stór.
“Hún ætlar líklega að fara að synda,” sagði
Bert, þegar hann sá að hún fór líka úr sokknum.
pa.u veittu henni athygli og var forvitni á að
sjá, hvað hún ætlaði að gera. Hún setti aftur upp
skóinn, yfir beran fótinn, en í sokkinni- lét hún
hnefastóran stein og með þetta hræðilega vopn í
hendi gaf hún sig í bardagann.
“petta líkar mér að sjá,” sagði Bert- “pað
er dálítill kjarkur í henni, þessari konu! petta er
ágætt! Sáuð þið hvernig hún fer að því? petta
þurfa þeir að hafa! pú ert mesta myndarkona.
Gerðu það, som þú getur.”
Hann hætti að hrópa, og Þeim varð öllum
starsýnt á konuna með sokkinn, sérstaklega vegna
þess, að hárið á henni hafði færst töluvert úr lagi
og stóð eitthvað svo afar skrítilega aftur af höfð-
inu.
María greip í handlegginn á Bert og hristi
hann alt sem hún gat.
“Getur þú ekki hagað þér dálítið skynsam-
lega ” kallaði hún. “petta er óheyrilegt. Getur
þú ekki séð, að þetta er alveg óskaplegt?”
“En hún gat ekkert ráðið við Bert.
“Haltu áfram, kona góð,” hrópaði hann. “pú
hefir það! Eg er með þér, það máttu reiða þig á.
Nú er þitt tækifæri petta urftu þeir að hafa!
petta var ágætt!”
“petta eru ljótustu aðfarir, sem eg hefi nokk-
urn' bíma séð,” sagði Witli og sneri sér að Saxon.
“Svona vitleysu gera engir menn sig seka í nema
frarnir. En því gerði strákurinn þetta? pað er
nokkuð, sem eg get ekki skilið. Ekki er hann
múrari, ekki einu sinni verkamaður. Hann er bara
stæpingur og þekkir hér ekki nokkra lifandi mann-
eskju. En ef hann ætlaði að koma illu af stað,
þá hefir honum áreiðanlega tekist það. Lítið þið
bara á þá. Peir eru allstaðar að berjast.”
Hann skellihló og það svo hjartan'Iega, að
hann tárfeldi af hlátrinulm.
“Hvað er það, sem kætir þig svona mikið?”
spurði Saxon, sem langaði til að vita hvert væri
hlátursefnið.
“pað er þessi drengur,” sagði Willi. “Hvers
vegna gerði hann þetta? Mér er alveg óskiljan-
legt, hvers vegna hann gerði það.”
pað var enn einhver gauragangur í skóginum
bak við þau, og nú komu þaðan konnr tvær, önnur
á flótta og hin að elta hana. pau fundu, að þetta
var orðinn allsherjar bardagi. Ef til vill náði
hann ekki uml alla jörðina, en áreiðanlega eins
langt og augað eygði um þennan stóra skemti-
gerð.
Konan, sem var á flótta, dátt kylliflöt, þegar
hún ætlaði að komast fram hjá einum bekknum,
sem ætlaður var tiT að sitja á. Hún komst þó á
fætur aftur, en vafalaust hefði hún lent í höndum
óvinarins, ef hún hefði ekki gripið í handlegginn
á Maríu og hrundið henni í fang konunnar, sem
var að elta hana. Kona þessi, selm var miðaldra,
stór og sterkleg og frávita af reiði, greip annari
hendinni í hárið á Maríu, en reiddi hina til höggs;
en áður en höggið riði af, greip Willi um báða
úlnliði konunrtar.
“Hættu þessu, kona góð,” sagði WiMi góð-
látlega. “pú veizt ekki hvað þú ert að gera. pessi
stúlka hefir ekkert gert á hluta þinn.”
Konan brást þannig við, sem fæsta mundi
hafa grunað að hún rejmdi alls ekki að losa sig úr
höndunum á Willa, og hún slepti ekki takinu á
hári Maríu. Hún stóð alveg kyr og hreyfði sig
ekki, en hún byrjaði að hljóða og það alveg óskap-
lega. Af hljóðunum mátti ráða, að einhver ótti
og skelfing hafði gripið hana. En það lá ekki
nærri, að hún sýndá það í nokkru, að hún væri
óttaslegin. pað var öðru nær og það var ekki um
að villast, að hún gerði þetta af ásettu ráði til
að kalla á hjálp.
“Hættu þessu, kvenvargur,” sagði Bert og
tók í axlirnar á henni og reyndi að koma henni
burtu, pað hepnaðist samt ekki og þau voru
þarna öll fjögur í einni bendu og konan hélt á-
fram að hljóða, sem mest hún mátti.
Saxon tók eftir því, að það kom hörkusvipur
á andlitið á Willa og hún sá, að hann herti æði
mikið á takinu'. Konan slepti takinu á Maríu og
piltarnir selptu henni. pað stóð líka heima,' því
þá kom fyrsti maðurinn konunni til hjálpar. Hann
gaf sér engan tíma til að reyna að komast nokk-
uð eftir því, hvað um væri að vera, eða hvað þeir
hefðu til saka unnið. Honum var það nóg, að sjá
konuna skjögra burt frá Willa, æpandi og hljóð-
andi, sem að vísu var uppgerð ein.
“petta er alt óviljaverk,” sagði WiHi. “Við
biðjum afsökunar —”
írinn reiddi höggið þegar 1 stað, en hitti ekki.
því Willi beygði sig, svo það lenti yfir höfðinu á
honum, og í stað þess að fara lengra út í nokkrar
afsakanir, gaf hann þessum stóra og sterka Ira
rokna högg á vangann með vinstri hendinni, svo
hann riðaði við og var rétt að segja oltinn um
kol’, og áður en hann hafði náð sér, gaf Bert hon-
um annað högg og var það nóg til þess að hann
misti jafnvægið og valt niður brekkuna, enda var
þar ilt að fóta sig, Því grasið var snögt og þurt.
Bert var óttalegur. “petta er þér að þakka,
kona góð,” sagði hann og benti henni á, hvernig
þessi vinur hennar fór að velta niður brekkuna.
Aðrir þrír menn komu að í þessum svifum.
Willi hafði meðan á þessu stóð, komið Saxon
fyrir bak við eitt af borðunum, sem þarna voru,
og var hún þar dálítið afsíðis. María var orðin
hálf rugluð af hræðslu, svo Willi varð að taka
hana með valdi og skjóta henni inn fyrir borðið.
Bert var orðinn svo æstur og ákafur, að hann
vissi varla lengur hvað hann sagði eða gerði, og
manaði þessa menn, sem að komu, að fást við sig
og Willa, og' skyldu þeir sýna þeim, að hinir
reglulegu Bandaríkjamenn væru ekki enn dauð-
ir úr öHum æðum.
“Haltu þér nú saman,” sagði Willii “Við
skulum reyna að komast hjá, að lenda í bardaga,
ef við mögulega getum, vegna stúlknanna.” En
við aðkomumennina sagði hann. “Haldið þið á-
fram, piltar. Við höfum engan þátt tekið í þess-
um áflogum og viljum ekkert við þau eiga. pið
hafið nóga aðra til að fljúgast á við.”
Mennirnir hikuðu enn, og Willi hefði kann-
ske getað afstýrt að nokkuð meira yrði af þessu,
ef svo óheppilega hefði ekki ekki viljað til, að
maðurinn, sem oltið hafði niður brekkuna, kom nú
aftur og skreið á fjórum fótum og andlitið var al-
b’óðugt. Bert réðist þegar að honum og greiddi
för hans1 niður brekkuna í annað sinn, en hinir
þrir réðust þegar að Willa, en hann varðist kná-
lega, hlífði sér fyrir höggum: þeirra og vatt sér
undan þeim, en lét höggin ganga á þeim óspart, og
það var auðséð, að þau voru gefin af öllu afli, og
einnig, að hann hugsaði ráð sitt vandlega, þó lít-
ill væri tími tiL þess, og var vörn hans hin fræki-
legasta.
Saxon horfði á þenn'an leik, og hún fékk nú
gleggri skilning á skapferli Willa. Hún var hrædd
að vísu, en þó ekki meira en svo, að hún veitti
öllu, sem fram fór, nána eftirtekt. pað var naum-
ast hægt að sjá á WiHa, að hanú hefði skift skapi
sínu, en Bert var Þar á móti afar reiður. frarnir,
sem að sóttu, voru líka sjáanlega reiðir, en þó
leyndi sér ekki, að þeir höfðu töluverða ánægju af
því, sem þeir voru að gera En á Willa var
hvorki gleði eða reiði svipur að sjá. pað leit út
fyrir, að hann hefði sett sér vist verk að vinria og
hann hefði það eitt í huga, að leysa það vel af
hendi.
En þó ekki væri hægt að sjá nein veruleg
skapbrigði í augum eða á andliti Willa, þá fanst
Saxon hann' engu að1 síður vera töl'uvert öðruvísi
heldur en hann hefði verið áður um daginn. þessi
góðlegi unglingssvipur var allur horfinn. And-
litið var alvarlegt og bar vott um heilmikið vilja-
þrek, en en'ga reiði né ofsa. Móðir 'Saxon hafði
sagt henni margar sögur af Söxunum gömlu, og
þær flugu nú gegn um huga hennar hver af ann-
ari og henni fanst að Willi, eiris og hann var nú,
væri lifandi eftirmynd þeirra. Ekki gerði hún sér
samt neina rökrétta grein fyrir þessu, henni bara
fanst það. pessi bardagi hafði bara enst ör-
stutta stund og Bert dansaði á brekkubrúninni,
og gaf þessum mótstoðumönmim, sem allir voru
komnir ofan fyrir brekkuna, óþvegið orð í eyra.
Willi hins vegar sá hættuna, og vildi forðast
hana.
“Komið þið, stúlkur, strax," sagði hann með
skipandi röddú. “Hættu þessu, Bert. Við verð-
um að komast héðan burt. Við getum ekki bar-
ist við heilan her manns.”
Hann hljóp þegar af stað út í skóginn, þar
sem hann var dálítið þéttari, og leiddi Saxon við
hlið sér. fpau Bert og María komu á eftir., en
ekki gekk það orðalaust, því Bert var æði tregur
til að hætta áflogunum.
pau hlupu all-langa leið, þangað til þau urðu
þess ekki lengur vör, að nokkur væri að elta þau.
pá stönzuðu þau við og blésu mæðinni. Ekki var
Bert samt rólegur. Hann leit í allar áttir og
hlustaði sem bezt hann gat, til að vita, hvort ekki
væri nú einhver áflog Þar einhvejs staðar í grend-
inni. Hann vék sér ofurlítið frá þeim, og kallaði
svo til þeirra: “Komi? þið strax og sjáið, hvað
hér er um að vera.”
pau fóru öB Þangað, sem Bert var og fyrir
framan þau var all-djúpur skurður, en þó þur.
Niðri á botni skurðsiris sáu Þau tvo menn, sem
voru að fljúgast á; þetta gátu þó naumast áflog
heitið, því til þess var of mikið af Þeim báðum
dregið. peir stóðu ekki einu sinni upp, en reyndu
að berja hvor á öðrum, þar sem þeir veltust um
niðri í skurðinum.
“pað var alveg rétt!” hrópaði Bert. “Ger-
ið þið bara að sem Þið getið og látið hvor annan
hafa það vel úti látið.”
“Hætið þið þessu undir eins!” hrópaði Willi
til mannanna niðri í skurðbotninuan, “anriars skal
eg koma og lúberja ykkur báða. petta er alt bú-
ið og nú eru allir góðir vinir aftur. Takið þið nú
höndum saman óg sættist heilum sáttum, og svo
skal eg hjálpa ykkur upp úr skurðinum.”
pau skildu við Þessa tvo menn aftur, eftir
að þeir höfðu tekið höndum saman, alsáttir og
voru að dusta rykið hvor af annars fötum.
“petta er nú alt að verða búið,” sagði Willi
við Saxon. “Eg hefi séð þessu líkt áður. Áflog
og barsmíðar eru þeirra líf og yndi. pú getur
reitt þig á, að þeim finst þessi skemtiferð hafa
hepnast ágætlega og verið mjög ánægjuleg.” —
Eftir fáein augnablik bætti Willi við: “iparna
sérðu, þeir eru að taka höndum saman og sættast
fullum sáttum, hvar sem þú lítur.”
“Við skulum koma og dansa,” sagði María
og vildi fá Þau öll til að fara inn í danssalinn.
í öllum áttum mátti sjá murarana og vini
þeirra, og óvini sem verið höfðu um stund, vera

KAUPIÐ ÁVALT LUMBER hjá THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD. Yard: HENRY AVE. EAST. - - WINIMIPEG, MAN. Offlce: 6th Floor, Bank of HamiltonChambers
Stofnað 1882 Lðggilt 1914
D D. Wood & Sons, Ltd.
KOLAKAUPMENN
Vér þorum að hætta mannorði voru og velgengni
á viðskiftin.
SOURIS — DRUMHELLER
FOOTHILLS — SAUNDERS CREEK
POCAHONTAS — STEINKOL
Koppers, Solway eða Ford Kók
Ailar tegundir eldiviðar.
Not - Gæði - Sparnaður
Þetta þrent hafið þér upp úr því að skifta við oes.
SÍMI: 87 308 Ross Ave. and Arlington St.
Vér færum yður kolin hvenær sem þér viljið.
aftur að verða sátta og sammála og fjöldi þeirra
fór upp að veitingaborðinu til að fá sér í staup-
inu.
Saxon gekk rétt við hliðina á Willa. Henni
þótti mikið til hans koma. Hann gat barist, þegar
á þurfti að halda, en hann gat líka stilt til' friðar,
og í dag hafði hann gert mikið í þá • átt. Hún
mat það líka mikils, hve ant hann hafði látið
sér um hana og Maníu.
“pú ert hugrakkur piltur,” sagði hún'.
“petta er alt lítilf jörlegt,” sagði hann.
“pessir menn bara fljúgast á, en þeir kunna ekki
að berjast. Ef tmaður, sem eitthvað hefir vanist
hnefaleik, kemur við þá, þá bara velta þeir um
koll.” Hann leit á hendurnar á sér, sem voru
bólgnar og hruflaðar. “petta er nú ekki sem
bezt,” sagði hanh, “Því á morgun verð eg að
vinna, og á verða hendurnar riokkuð stirðar.”
Svo var ekki meira um það talað, og þau
hr'öðupðu sér öll til danssalsins.
V. KAPITULI.
pegar klukkan var átta um kvöldið, spilaði
hljómsveitin síðasta lagið, og aHir flýttu sér
þangað, sem járnbrautarlestin beið tilbúin. pau
fjögur náðu í tvöfalt sæti, tvö og tvö í hvoru
sœti. Lestin átti stutt að fara til Oakland, og hún
var alveg troðfull af fólki. Enn voru dálítil á-
flog milli manna, sem voru töluvert drukknir, en
nú gaf Bert sig ekkert að því, en sat kyrr hjá
Maríu og söng hverri herslönginn eftir annan.
Villi fór llíka að sýngja, en hans söngur var
annars efnis, einn af þeim, sem hjarðmennirnir
oft sungu, þegar þeir gættu hjarða sinna.
“pennari söng hefir þú aldrei heyrt,” sagði
Willi við Saxon. “Faðir minn söng hann oft.
Saxon þótti vænt u|m, að Willi hætti að
syngja. Nú hafði hún í fyrsta sirini fund'ið nokk-
urn verulegan galla á honum. Hann var áreiðan-
lega ekki lagviss maður, því allan sönginn út hepn-
aðist honum aldrei að ná laginu.
“Eg syrig sjaldan,” sagði hann.
“ipú getur reitt þig á, að Willi syngur sjald-
an,” sagði Bert. “Enda er honum það hentugast,
því kunningjar hans' mundu gera út af við hann,
ef hann gerði það.”
“peir hæðast allir að mér, þegar eg er að
syn'gja,” sagði Willi. “Segðu mér nú eins og er,
Saxon, finst þér eg syngja mjög ilia?”
“Eg held ekki, að Þú sért vel lagviss,” sagði
Saxon.
“Mér finst sjálfum, að eg syngi vel,” sagði
Willi, “og eg hefi gaman af að syngja. Eg held
Bert hafi komið þessu inn hjá þér. Syngdu nú
eitthvað fyrir okkur, Saxon. Eg er alveg viss
um að þú syngur vel, eg sé það á þér.”
Hún' byrjaði að syngja og bæði María og Bert
tóku undir. En þegar Willi ætlaði að gera eins,
þá gaf Bert honum olnbogaskot, svo hann hætti al-
veg við það.
Saxon hafði ekki mikil hljóð, en einstaklega
þýð, og hún gerði sér þess grein, að hún var að
syngja fyrir Willa.
‘^petta þykir imér fallegur söngur,” sagði
hanri og var aðdáunarhreimur í röddinni. “Syngdú
aftur. pú syngur svo undúr vel. Blessuð vertu,
gerðu það fyrir mig.”
Hann tók utan um hendurnar á henni, og
þegar hún söng sama sönginn aftur, fanst henni
sér vera það miklu léttara en áður, vegna þess að
hún nyti styrks frá honum.
“Láttu á þau!” sagði Bert við Maníu. “pau
haldri saman höndum. En sá barnaleikur! pví
ekki að gera ein's og við María?” En það, sem
þau gerðu, var það, að hann hélt utan um mittið á
henni og hún hallaði höfðinu upp að brjóstinu á
honum. “Mig grunar annars,” hélt Bert áfram,
“að það standi eitthvað til milli ykkar, sem þið
viljið ekki láta aðra vita mikið um.”
Saxon grunaði hvert hann stefndí, og hún
stokkroðnaði.
“Láttu nú ekki altaf eins og flóri,” sagði Willi
og varð hálf ergilegur.