Lögberg - 31.01.1929, Síða 7

LÖGBERG FIMTUDAGINN 31. JANÚAR 1929.
Bls. 7.
Lifsgleði mína getur
enginn frá mér tekið
Eftir Edgar A. Guest.
Einn fagran sunnudag sumarið
1927, kom nokkuð fyrir mig, sem
eg mun lengi minnast. Við vorum
ein fimm eða sex hundruð, sem
þá hlustuðum á prófessor William
Lyon Phélps frá Yale háskólan-
um, flytja sína, nú alkunnu pré-
dikun, um lífsgleði, í kirícju einni
í iHuron City, Michigan. Þessi
ræða var síðar prentuð og eg hefi
oft lesið hana og einnig heyrt
prófessor Phelps flytja hana
nokkrum sinnum. En alt af þykir
mér vænt um, að eg fór þessar
átta mílur, sem eg þurfti að fara,
til að heyra rjeðuna, þegar hún
var flutt í fyrsta sinni.
Mér fanst þá, að prófessor
Phelps væri innblásinn og mér
finst enn, að svo hafi verið, og eg
. er viss um, að hinu fólkinu, sem
þarna var, fanst það sama. Jafn-
vel dauðir hllutirnir í kringum
mann virtust hlusta með athygli.
Eg man það, eins og það hefði
verið í gær, hvernig hann byrj-
aði.
"Fyrir löngu,” sagði hann,“ hefi
eg komist að þeirri niðurstöðu, að
sá maður nýtur mestrar lifsgleði,
sem hugsar skemtilegastar og
gáfulegastar hugsanir.”
Þetta þýðir nú vitaskuld það
eitt, að ánægjan komi að innan, en
ekki að utan. Hann tók það fram,
að stóreignirf, stótr heimili, fall-
egir húsmunir, dýr bíll og annað
þess konar, gæti aukið ánægjuna
að miklum mun, en ekkert af þessu
væri undirstaða hennar eða upp-
spretta.
Árið, sem leið, hefi eg verið að
reyna þessar kenningar prófess-
orsins á sjálfum mér, og veita
þeim eftirtekt hjá öðrum.
Eg trúi því staðfastlega, að
kenningar hans séu réttar
Eg hefi komist að þeirr;i niður-
stöðu, að vér erum sjálfir valdir
að langmestum hluta óánægju
vorrar. Orsakirnar að mestum
hluta ógæfu vorrar má rekja til
afstöðu vorrar gagnvart ein-
hverju eða einhverjum. Eins er
það með hepnina, að oss hættir við
að gera alt of mikið úr henni. Ef
vér verðum fyrir því, sem kallað
er hepni, þá getum vér þó aldrei
búist við meiru, en að auka efni
vor og kannske álit að einhverju
leyti. En það er ekkert víst, að
það hafi nokkur áhrif á lífsgleði
vora. Sigurgleðin er náttúrlega
ljúf, en hún endist oft ekki næt-
urlangt. Nýju fötin verða strax
gömul, ef maður lendir í þeim í
rigningunni. Ánægjan af því, að
hafa meiri peninga heldur en ná-
granninn, endist ekki lengi. Þú
getur ekki hælst um yfir því,
nema svo sem einu sinni eða
tvisvar, og haft nokkra ánægju af.
Það sem prófessor Phelps kendi
mér þnnan sunnudag, fyrir meir
en ári síðan, og það sem lífs-
reynslan hefir sannfært mig um
að rétt sé, er það, að án míns
leyfis og samþykkis, getur þú ekki
gert mig ánægðan eðaJ óánægðan.
Hvernig í ósköpunum gætir þú,
góði vinur, glatt mig með orðum
þínum og viðmóti, nema eg taki
eitthvert verulegt tillit til þess,
sem þú segir og gerir? Og þú,
sem sjálfur ert lifandi ímynd óá-
nægjunnar, þú getur ekki raskað
ró minni, nema því að eins,að þú
njótir minnar eigin samvinnu.
Þú getur hæglega séð, hvernig
þessu er varið: Ef lífsgleðin kæmi
að utan, þá væri hægðarleikur að
ræna henni frá mér. Eg ætti þá
alt af mikið undir miður góðgjörnu
fólki. Hver misendismaður gæti
þá gert mér ‘lífið leitt dögum sam-
an, þegar honum byði svo við að
horfa. Þess vegna getur það ekki
komið til nokkurra mála, að eg
leggi lífsgleði mína í hendur
hinna og þessara.
Þetta er alt undir hugarfarinu
komið. Merð þú, t. d., að gráta,
ef þú tapar hringnum þínum? Ef
þú gerir það, þá var það óhapp
fyrir eig, að þú skyldir nokkurn
tíma eignast hann, því það gaf óá-
n®gjunni nýtt vopn til að særa
hig með. Hefir óvinur þinn sagt
nsatt um þig? Trúði sá, sem sagt
Van, ósannindunum? Hver verð-
Ur fyrir skakkafallinu ? Ekki þú, ef
]^u hefir vit á að forðast að ganga
1 gildruna. Haltu bara áfram
þlnu verki, og láttu lygarann
'júga. Sá, sem trúir rógburðin-
um, verður fyrir skakkafallinu,
en hann kemst að sannleikanum
fyr eða síðar.
®f eg ætti að nefna þann mann,
sem eg þekki óánægðastan, þá vill
svo undarlega til, að það yrði einn
af allra auðugustu mönnum, sem
eg þekki. Lánið hefir leikið við
hann, en hann hefir ekki leikið
við lánið. Ef eg hins vegar ætti
að nefna ánægðasta manpinn, þá
yrði hann einn af hinum fátæk-
ustu. Auðurinn hefir aldrei hlað-
ist á hann og gerir líklega ekki,
því hann er nú talsvert á sjötugs
aldur kominn. En “Sunny” held-
ur alt af gleði sinni og hann er
alt af ánægður. Hann slær fyrir
mig völlinn og hirðir um blóma-
HVERNIG NUGO-TONE
STYRKIR TAUGARNAR.
Taugaveiklun orsakar vanstill-
ingu og svefnleysi dregur úr lík-
amsþrekinu og veldur margskon-
ar heilsubilun. Nuga-Tone hefir
inni að halda þau efni, sem ágæt-
ust eru til að styrfcja taugarnar og
vöðvana og öll líffæri líkamans.
1 því eru líka efni, sem auka mat-
arlystina og styrkja meltinguna.
Þau lækna nýrnaveiki og blöðru-
sjúkdóma, höfuðverk og svima og
bæta heilSuna yfirleitt á margan
hátt.
Gott dæmi af því, hvað Nuga-
beðin. Hann hefir verulega a- rpone getur gert, er reynsla Miss
nægju af blómunum og fuglunum
og dýrunum og mönnunum. Hann
var lasinn nokkra daga fyrir
skömmu og eg fór inn í litla og
laglega húsið hans til að vita
hvernig honum liði.
“Eg hefi verið lasinn”' sagði
hann, “en mér er nú að batna og
verð sjálfsagt jafngóður eftir fá-
eina daga. Annars alt býsna vel.
Eg býst við, að maður verði að
vera veikur einstaka sinnum, svo
maður læri að meta góða heilsu,
þegar maður ‘hefir hana,”
Sunny lætur sér ekki detta i
hug, að hætta að vera kátur og
glaður. Enginn getur tekið frá
honum nætursvefn hans eða mat-
arlyst, og það gerir honum ekkert,
þó illa sé um hann talað, ef það
er ekki satt. Þú getur flutt heim
til þín margar körfur, fullar af
blómum frá borginni, en gleðin,
sem þú hefir af þeim, mun verða
lítil í samanburði við þá gleði,
sem Sunny hefir af blómunum i
litla garðinum sínum.
Stundum finst mér að fólk lifi
alment stefnulítið, eða eins og af
handahófi. Eg hefi sagt það áð-
ur, og eg endurtek það hér, að þó
hepnin geri mann ríkan einstaka
sinnum, þá gerir hún engan mann
að gæfumanni. Enginn hefir nokk-
urn tíma orðið sapnmentaður mað-
ur, bara fyrir einhverja tilviljun.
Hepnin hefir aldrei gert nirfil að
örlátum manni, eða harðsvíraðan
náunga blíðlyndan. Enginn get-
ur orðið ánægður, nema hann vilji
vera það. Visindámennirnir geta
sannað margt, en eg efast um, að
þeir fe'eti nokkurn tíma sannað, að
nokkur maður sé fæddur önug-
lyndur. Alt þetta hefir maður
vanið sig á, oftast á löngum tíma.
Maður gerir það kannske ekki af
ásettu ráði, en maður gerir það
sjálfa oss og aðra.
Það sem fyrir oss kemur er í
raun og veru ekki nærri eins þýð-
ingarmikið, eins og hitt, hvernig
vér tökum því, sem að höndum
ber. Því ætti það eiginlega að
hafa nokkur áhrif á ánægju vora,
’þó vér týndum hringnum eða
buddunni, eða töpuðum leiknum?
Erum vér ekki sömu mennirnir
eftir sem áður? En á því ríður
afar-mikið, hvernig vér tökum því
sem að höndum ber, bæði fyrir
sjálfa oss og aðr.a
Það er eg líka viss um, að þú
getur ekki verið ánægður upp á
þitt eindæmi, eða út af fyrir þig.
Þú getur ekki hertekið lífsgleð-
ina. Þú getur ekki ávalt notið
sigranna, en komist hjá ósigrun-
um. Ef þú brosir bara, þegar vel
gengur, en æðrast, og nöldrar og
rífst þegar miður gengur, þá
kemstu alderi langt. Þú getur
ekki stolið ánægjunni frá öðrum
og safnað henni og geymt hana,
og notað hana svo þegar þér býð-
ur svo við að horfa.
Ef þú ert ánægður, að eins þeg-
ar vel gengur, þá mátt þú reiða
þig á, að þú verður oft óánægður.
Það þarf hugrekki til að vera
lífsglaður, en ekki skrautlegt og
stórt íbúðarhús eða mikla inni-
eign í bankanum. Dýr bíll er
heldur engin trygging fyrir lifs-
gleði.
Það þarf heilbrigða skynsemi
til að vera ánægður. Til þess
þarft þú ekki að læra heimspeki,
eða sagnfræði, eða hina hærri
reikningslist. Þekking á þessum
efnum getur kannske gert þig vitr-
ari, en aldrei ánægðari.
Án þess að hafa hugrekki og
heilbrigða skynsemi, verðum vér
þrælar vanans og kringumstæð-
anna og hégómaskaparins. Sé
þessu frá oss rænt, verðum vér
berskjaldaðir.
Góður og mikilsvirtur borgari i
Detroit, sem kominn var yfir sjö-
tugt og hélt sjálfur, að hann væri
efnalega sjálfstæður, og miklu
meira en það, tapaði eignum sín-
um og var orðinn öreigi. Þetta
var fyrir fáum árum. Einu sinni
var álitið, að hann ætti einar
tvær miljónir, en nú hafði hann
tapað því öllu. Hann hafði skrif-
að upp á víxla, sem voru hærri en
eigum hans nam, og nú voru þeir
faillnir í gjalddaga.
önnu Hogg, Korea, Ky. Hún seg-
ir: “Mér leið afar illa, var óstyrk
og taugaveikluð og ófær til vinnu.
Nuga-Tone hefir gert mér meira
gagn heldur en öll önnur meðul,
sem eg hefi reynt. Það hefir gef-
ið mér þrek og heilsu.” — Þessi
vitnisburður ætti að vera öðrum
hvöt til að nota Nuga-Tone og öðl-
ast þannig aftur góða heilsu.
Þú getur keypt Nuga-Tone all-
staðar, þar sem rneðul eru seld.
eða lyfsalinn útvegar þér meðalið
frá heildsöluhúsinu.
Eg hitti þennan mann, rétt eft-
ir að hann var orðinn eignalaus,
og hann hélt á ferðatösku í hend-
inni.
“'Hvert er ferðinni heitið?”
spurði eg.
“Eg er að verða farandsali, eins
og eg var aður, sagði hann.
“Þeir hafa tekið frá mér alt, sem
eg átti, nema viljalþrek mitt. Eg
get enn selt vörur, og eg ætla að
gera það.”
Hugrekki Jú, auðvitað, en
ekki siður mikið af góðri greind.
Víxlarnir tóku frá honum pening-
ana hans, en ekki kjark hans eða
skynsemi. Hugsun hans var enn
skýr og glögg og hann var ekki
lengi að ráða við sig, hvað hann
ætti að gera. Hann ráðlagði mér
að skrifa aldrei upp á víxil fyrir
aðra, þó eg hafi ekki ávalt fylgt
þeim ráðum. En hann kendi mér
aðra lexíu með dæmi sínu, sem
var meira virði, og hún var hvern-
ig taka ætti mótlætinu.
Ef eg skyldi einhvern tíma
verða fyrir einhverri verulegri ó-
hepni, þá skal eg áreiðanlega
minnast þessa hugrakka ög skyn-
sama gamla manns. Hann mun þá
verða mér fyrir hugskotssjónum,
þar sem hann stóð með ferðatösk-
una í hendinni, snauður maður,
en hugrakkur og til þess búinn
að byrja aftur á sömu atvinnunni,
sem hann hafði, stundað fyrir
fjörutíu árum.
Það þarf ‘heilbrigða skynsemi
til að gera þetta.
Það er ekki langt síðan eg sat á
fundi með nokkrum mönnum, sem
voru að mynda nýtt félag. Voru
þeir að leggja peninga sína í
hættu, eða tvísýni? Ekki ef þeir
gátu komist hjá því. Þeir töluðu
um þetta frá öllum huganlegum
hliðum, og þeir ræddu jafnvel
hvert smáatriði svo vandelga, að
mér hefði aldrei getað dottið neitt
slíkt í hug.
Þessir menn voru ekkert að
treysta á lukkuna. Þeir gerðu sín-
ar áætlanir og þeir hugsuðu sitt
ráð svo vandlega, sem mest mátti
vera og trygðu peninga sína eins
vel og mannleg greind getur bezt
gert það.
Allan tímann, sem eg sat þama,
var eg að hugsa um, að svona ætt-
um við að fara að, hver um sig,
þegar vér erum að hugsa um vort
eigið líf og framtíð. Því ekki að
leggja það alt niður eins vandlega
og skynsamlega eins og vér getum
og tryggja oss lífsgleði vora eins
vel og hægt er.
Hver er eiginlega ráðsmaður
lífs míns? Hver segir fyrir um
það, hvort eg á að halda áfram að
vinna eða hætta? Ekki hepnin.
Hver segir mér að blóta og for-
mæla, þegar eitthvað gengur öðru
vísi en eg vil, og gera sjálfan mig
þannig að flóni? Er það einhver
tilviljun? Nei, alls ekki. Það er
eg sjálfur, sem sleppi taumhaldi
á skapsmunum mínum, þegar eitt-
hvað gengur á móti, og geri sjálf-
an mig að viðbjóð, í bráðina að
minsta kosti. Get eg ekki stilt
mig um þetta? Sé svo, þá er eg
andlegur aumingi.
Ef eg missi vald á geði mínu, þá
tapa eg ávalt um leið einhverju
af minni sjálfsvirðingu. Eg hefi
aldrei gert neitt, sem var rangt,
svo að mér síðar hafi þótt vænt
um að hafa gert það. Eg hefi
aldrei glaðst af því, að hefna mín
á öðrum fyrir verulegar eða í-
myndaðar sakir. Eg hélt, að því
fylgdi mikil ánægja, en nú veit eg
að svo er ekki.
Fyrir mörgum árum vorum við
faðir minn og eg einu sinni á
gangi og gulur hundur kom til
okkar og urraði og gelti af mestu
áferkju. Eins og drengjum er
títt, tók eg upp steina og spýtur
og kastaði í hundinn.
“Vertu ekki að þessu, góði
minn,” sagði faðir minn. “Ef við
höldum bara áfram og skiftum
okkur ekkert af honum, þá hættir
hann. Hundurinn hefir ekkert
gaman af að gelta að þeim, sem
ekkert skiftir sér af honum. Því
er eins varið með mennina. Þeg.-
ar þú ldist, þá munt þú komast
og þegar hann er orðinn gamall,
má hann búast við að verða ein-
stæðingur, sem enginn hirðir um.
Við vorum að tala um mann
hérna um daginn, sem er rikur, en
á enga vini. Hann hefir verið
ágjarn og naumur og átt í enda-
lausu þrasi út af viðskiftum og oft
málaferlum. Þegar hann var að
græða fé, skeytti hann ekkert um
vináttu annara. Einstaka menn
reyndu að komast í vinskap við
hann, en þeir gáfust allir upp á
því. Hann er nú orðinn gamall
og hefir miklu meiri peninga, en
hann Iþarf á að halda.
Við mann, sem hann hafði átt í
erjum við fyrir tuttugu árum,
sagði hann nýlega:
“Eg veit ekki hvernig á þessu
stendur, að þú sýnist hafa ótal
vini, en enginn maður utan minn-
ar eigin fjölskyldu, er vinur
minn.”
“Það er auðskilið,” sagði hinn
maðurinn.
vina, þegar þú varst að afla þér
peninga.”
Það er mikill sannleikur í þess-
et af prof. dr. med. Oluf Thom-
sen og Overkirug Frode Ryd-<
gaard.” Fjöldi af beztu læknum
Dana rita hver sinn kafla í bók-
inni, en útgefandinn er H. Asche-
houg and Co., Kbh.,
iBók þessi á að koma út í 65 heft-
um með hálfsmánaðar millibilum
og kostar hvert hefti 1 kr. danska.
Það tekur því tvö til þrjú ár, að
koma bókinni út og léttir þetta
nokkuð kaup á henni. Verðið er
ekki ýkja hátt, því brotið er stórt
og aragrúi af myndum.
Eg hefi að eins séð þrjú fyrstu
heftin, en vegna þess að þau eru
að mestu almenns efnis og nokk
urs konar inngangur, er erfitt að
dæma bókina eftir þeim. Fyrst er
þar fróðlegt og skemtilegt yfirlit
eftir próf. Oluf Thomsen um
læknisfræði og lækningar að
fornu og nýju. Er þar sagt frá
helztu brautryðjendum í þessum
fræðum og uppgötvunum þeirra
'Eg var að afla mér hversu þekkingin hefir aukist og
t i!
að því, að ýmsir menn haga sér. . . , . .... , , læknum
. . * • . an einu setnmgu. Ver tokum það
-vipað eins og þessi gamli hund-
qr. Þeir urra og gjamma í kring
um þig, og þeir reyna að gera
þér gramt í geði. Þeir segja alls-
konar háðyrði og bituryrði um
þig. Skiftu þér ekkert af þeim.
Svaraðu þeim engu og kastaðu
engum ónotum til þeirra, því það
er einmitt það sem þeir vilja
helzt. Lofaðu gulu hundunum að
gera allan þann hávaða, sem þeir
vilja, en passaðu þig að verða ekki
sjálfur einn af þeim.”
Þú getur ekki gert öllum til
hæfis. Það er ekki til neins að
reyna það. Það verður ýmislegt
misjafnt um þig sagt. Þú kynnist
fólki, sem er öfundsjúkt og ill-
gjarnt og ágjarnt. Afbrýðissemi,
umburðarleysi, og bituryrði eru
fylgifiskar mannanna. Hver mað-
ur verður að vera við því búinn,
að mæta mörgum óþægindum. Sjó-
maðurinn vonast eftir góðu veðri,
þegar hann leggur út á hafið, en
hann er við storminum búinn, ef
hann skyldi koma. Meðlæti og
mótlæti er eins sjálfsagt, eins og
sólskin og rigning. Ef það er
ekkert, sem þér er verulega ant
um, þá átt þú ekkert á hættu, ekk-
ert, sem þú gerir þér fagrar von-
ir um og ekkert sem þú ert hrædd-
ur um, þá ertu hvergi betur kom-
inn en í gröfinni.
í gærkveldi um sólsetursleytið,
gengum við, vinur minn og eg, nið-
ur að Huron vatninu. Þar niður
frá sat, úti fyrir húsdyrum sín-
um, kona, sem mér finst vera sú
lífsglaðasta og elskulegasta kona,
sem eg hefi kynst. Vini mínum
þótti mikið til þess koma, hvað
fallega hún brosti og hvað við-
mót hennar var glaðlegt og hve á-
nægð hún virtist vera.
Á leiðinni heim, vakti þessi
vinur minn máls á því, hve kona
þessi væri glaðleg og skemtileg.
“Já,” sagði eg. “Hér þykir öll-
um vænt um hana og hún er okk-
ur öllum til fyrirmyndar. En sástu
nokkuð sérkennilegt við hana?”
“Ekkert sérstakt, nema hvað hún
brosti dæmalaust fallega.”
“Tóstu eftir því, að hún stóð
ekki upp, þegar þú heilsaðir
henni'?”
‘Nei,” sagði hann.
bHún gerði það nú samt ekki,”
sagði eg. “Hún gat það ekki. Hún
getur ekki staðið upp, nema með
þrautum. Hún getur að vísu
hreyft sig dálítið, en hún á mjög
bágt með það, og [þú veittir því
enga eftirtekt.”
Þessi dæmi eru mörg. Veikind-
in sækja að líkamanum og leggja
hann oft undir sig, en þau ná ekki
til hugarfarsins hjá þeim, sem
verulega hugrakkir eru. Og það
er hugarfarið, sem ræður. Hlát-
urinn er betri vörn, en víl og vol.
En hér er enn eitt að athuga.
Maður verður að hafa rétt til þess
að vera glaður. Illa innrættur
maður á ekki skilið að njóta vin-
áttu annara. Hann hefir kastað
eitt með oss, fram á elliárin, sem
vér höfum leagt mesta rækt við í
yngri árunum. Ef vér erum lífs-
glaðir í ungdæminu, þá er líklegt,
að við verðum það líka á þroska-
árunum. Ef vér nú öflum oss
vina, þá verða einhverjir þeirra
hjá oss alt til enda.
Það var sá tími, að mér rann í
skap og borgaði í sömu mynt, er
einhver kastaði til mín einhverj-
um ónotum, en ^iú er eg hættur
því. Segðu hvað þú vilt, hugsaðu
hvað þú vilt og gerðu hvað þú vilt.
Það gerir mér lítið, því þú hefir
ekki lyklavöldin að lífsgleði minni.
Eg hefi þau sjálfur. Það eitt get-
ur raskað ró minni, éf eg veit að
eg hefi gert öðrum rangt til, lát-
ið mér farist illa eða ómannlega,
eða ef mér| verður það, að láta
reiðina hlaupa með mig í gönur,
svo eg hagi mér öðru vísi en eg
veit að rétt er og sæmilegt. Alt
slíkt veldúr mér mikillar óá-
nægju, en aldrei það, sem aðrir
segja um mig.
Því er hins vegar ekki að neita,
að sorgin kemur stundum til vor
að luktum dyrum. Flestir munu
hafa lifað þær stundir, að þeim
fanst að lífsgleðin hefði horfið frá
sér með öllu.
Vér mi^sum ástvini vora og oss
finst, að lífsgleðin hafi horfið
með þeim. Vér finnum meira til,
heldur en vér getum með orðum
lýst. En tíminn græðir sárin ó-
meðal annars góðar litmyndir af
mislingaútþoti, hlaupabólu o. fl.
Það gæti vel komið til tals fyr-
ir bókasöfn vor og lestrarfélög að
kaupa bók þessa, því f jölda manna
hér á landi skilur dönsku, ekki
BÍzt ef framhaldið reynist gott og
gagnlegt. G. H.
—Mgbl.
eflst frá elztu tímum til vorra
daga. Þar er og fjðldi mynda af
þessum merkismönnum , alt frá
Forn-Egypta til Niels
Finsens og W. Röntgeus. Kafli
þessi er meir til gamans en gagns
fyrir almenning, og er hann þó
fullur af fróðleik.
Næsti kafli er eftir Dr. med.
Ott C. Agaard, og er lýsing á líf-
færum manna og byggingu líkam-
ans. Allgóðar myndir fylgja kafla
þessum, og eru sumar með litum.
Ekki eru þær þó allar sem ná-
kvæmastar. Þannig er hald arm-
vöðvans (brachiali) á bls. 79 neð-
ar en skyldi og sinin of grönn.
iSinaslíður fingra á bls. 84 ganga
ekki svo langt sem skyldi, en ekki
þýðingarlaust að vita hið rétta
um það. Annars hefir alþýða
minna gagn af þekkingu á líffær-
um en margir ætla, þó rétt sé að
lýsa þeim stuttlega í svo miklu og
nákvæmu riti.
Nú er eftir að vita hversu höf-
undunum tekst, er kemur út 1 að-
alefnið: sjúkdómana og varnir
gegn þeim. Gildi bókarinnar fer
eftir því, hve gagnleg hún getur
orðið almenningi, en öll líkindi
eru til þess, að svo færum mönn
um takist að gera hana svo úr
garði, að hún verði fólki góð og
kærkomin leiðbeining, meðan
ekki næst til læknis. Á það benda
Jóhann Jónsson
sem orkt hefir hin meistaralegu
kvæði á fremstu siðunum af tveim
síðustu heftum Vöku, getur varla
kallast nýgræðingur í ísl. bókm.,
eins og getið er til í ritdómi í síð-
asta Lögbergi, því fyrir tíu til tólf
árum siðan voru prentuð eftir
hann í íslenzkum blöðum ljóð,
orkt af frábærri snild, þótt nokk-
uð hafi þá kveðið við annan tón
en nú gerir. Minnist eg frá þeim
dögum kvæða eftir hann, er svo
hétu: Dagurinn fölnar, Bogann
um strengina dátt eg dró, Hafið
dreymir, Blitt lætur veröldin, og
raunar mörg fleiri. — Kvæði hans
voru á þeim dögum einkum prent-
uð í Fréttum, blaði Guðmundar
skálds Guðmundssonar, Landinu,
sem stjórnað var af Jakobi Smára
skáldi og málfræðingi, og a. m. k.
tvö þeirra voru prentuð í Óðni
Þorsteins Gislasonar.
Eftir að Jó’hann útskrifaðist úr
skóla, hvarf hann frá íslandi, og
hefir verið löndum sínum týndur
nú um heilan áratug, unz þessi
lífsmerki sjást nú frá honum aft-
ur í Vöku, unnöndum íslenzkra nú-
timabókmenta til óblandins fagn-
aðar. Eg hitti skáldið síðast í
Leipzig á Þýzkalandi 1922, og
stundaði hann þá fagurfræði og
bókmentir þar við hás,kólann, —
Hann gekk þá undir nafninu der
Meistersprecker þar við háskól-
ann, — það þýðir eitthvað svipað
og talmeistari, en hann hafði þá
getið sér frægð þar í landi, sem
upplesari eða “dramatic speaker”,
eins og hér er kallað, og er þar
skemst frá að segja, að eg hefi,
persónulega, aldrei heyrt slíkan
snilling í dramatiskum lestri, sem
hann var.
Los Angeles, 19. jan. 1929.
Halldór Kiljan Laxness.
trúlega vel. Smátt og smátt för-
um vér aftur að tala um þessa
horfnu ástvini með gleði. Vér för-
um að hugsa um alla ánægjuna,
sem vér höfum notið þeirra vegna
og oss fer að skiljast hve mikils
vér hefðum mist, ef vér hefðum
ekki notið þeirra, þann tíma, sem
þeir voru með oss, og oss fer
smátt og smátt að lærast að njóta
sannrar gleði af endurminning-
unura. Og vér trúum því staðfast-
lega, að vér síðar meir njótum
samfunda og sambúðar við þessa
horfnu, ljúfu vini.
Niðurlagsorð mín verða því
þessi: Látum oss igeyma tár vor
og andvörp, þangað til eitthvert
verulegt mótlæti ber að höndum.
Meðan eg enn hefi vini, bækur og
blóm og mitt eigið fólk í kringum
mig; og meðan eg á áhugamál og
fagrar hugjónir og eitthvað á
hættu, en þó góðar vonir, þá get eg
enn glaðst hjartanlega þegar von-
irnar rætast að einhverju leyti, og
brosað, þegar vin ber að garði.
MARTIN & CO.
Útsala áður en vörutalning fer fram
Karlmanna-yfirhafnir
Stórkostleg verðlœkkun
Einmitt á þeim tíma, þegar þeirra er mest þörf
og með allra $ P NIÐURBORGUN
20 VIKIR
ÁÐ BORGA
hægustu
borgunar-
skilmálar
Stœrsta lœknirgabók
á Norðurlöndum.
Það eru ekki minni tíðindi en
margt annað, sem blöðin segja
frá, að nú er byrjað á útgáfu al-
þýðlegrar lækningabókar, danskr-
ar, sem verður eflaust stærsta og
vandaðasta ritið í sinni röð, sem
komið hefir út á Norðurlöndum.
Titillinn er: “Vore sygdomme,
Fáið þér hvaða yfirhöfn, sem er í
búð vorri,
KARLMANNA-YFIHAFNIR
TVEEDS, BARRYMORES, BLUE CHINCHILLAS og WHITNEYS
Alt að $65.00 virðij FŒRÐAR NIÐUR í
17-95 og 2950
NasTr“u' Alfatnaðir $29.50
Búðin opin á laugardagskveldum til kl. 10
MARTIN & CO.
Easy Payment Plan
Á öðru gólfi í Winnipeg Piano Bldg. Portage og Hargrave
L. Harland, ráðsmaður.
deres oprindelse og Væsen i Al-
henni frá sér, hvað eftir annað. menfattelig fremstiling. Rediger-
MACDONALD’S
Hne Ciíí
Bezta Tóbakið Fyrir Þá, Sem
Búa til Sína Eigin Vindlinga.
Með Hverjum Pakka
ZIG-ZAG
Vindlinga Pappír ókeypis.
Rosedale K°l
Lump $12.00 Stove $11.00
FORD COKE $15.50 ton
SCRANTON HARDKOL
POCA LUMP og
CANMORE BRICQUETS
Thomas Jackson & Sons
370 COLCNY ST.
PHONE: 37 021