Lögberg - 28.03.1929, Blaðsíða 6

Bl». «.
LÖGBERG FIMTUDAGINN 28. MARZ 1929.
..........
Mánadalurinn
EFTIR
JACK LONDON.
“Sverðið, sem hann hafði þegar hann var í
stríðinu! Ekkert hefðir þú getað gefið mér,
Tom, sem mér hefði getað þótt eins vænt um.
Við skulum fara heim og sjá það, mig langar
sva fjarska mikið til þoss. Við getum komist
að húsinu að ajftan verðu. Sarah er að þvo í
eldhúsinu, og það verður nokkuð þangað til
hún fer að hengja út þvottinn.”
“Eg vildi, að þú fengir gömlu kommóðuna,
sem er í herberginu þínu og sem móðir okkar
átti,” sagði Tom 1 hálfum hljóðum, þegar þau
voru á leiðinni heim. “En Sarah vildi ekki taka
það í mál. Hún sagði, að þessi gamla kommóða
hefði tilheyrt móður sinni og hennar fólki, og
eg ætti því fult eins mikinn rétt til hennar eins
og þú, og ef eg ætti hana, þá hefði hún eitthvað
um þetta að segja.’
“Það gerir ekkert til,” sagði Saxon. “Hún
seldi mér hana í gærkveldi. Hún beið eftir mér
þangað til eg kom heim, og liún var áreiðanlega
í æstu skapi.”
“Hún var það alt kveldið, eftir að eg mint-
ist á þetta. Hvað gafstu henni mikið fyrir
kommóðuna?”
“Sex dalL”
“Það er reglulegt ránverð. Hún er ekki
þess virði, ” sagði Tom. “Hún er öll brotin
öðru megin og afgömul.”
“Eg hefði verið ánægð með að borga tíu dali
fyrir hana, eða reyndar næstum hvað sem var.
Hún tilheyrði móður minni. Eg man svo vel
eftir henni í herberginu hennar áður en hún
dó.”
Þegar þau komu inn í eldiviðarkofann, tók
Tom þenna merkilega dýrgrip og tók af honum
umbúðirnar. Þetta var gamalsdags sverð, eins
og þau sem notuð voru af riddaraliði Norðan-
manna í borgarastríðinu. Það var töluvert
ryðgað og töluvert fornfálegt. Saxon var svo
forvitin að skoða þennan dvrgrip, að hún næst-
um þreiif sverðið af bróður sínum og hún bar
það upp að vörum sér og kysti blaðið.
Þetta var hennar síðasti dagur í þvottahús-
inu. Hún ætlaði að hætta þá um kveldið fyrir
fult og alt. Klukkan fimm daginn eftir, ætluðu
þau, Willi og hún, að fara til friðdómarans og
láta hann gifta sig. Bert og María ætluðu að
vera vitnin. Eftir giftinguna ætluðu þau öll
að hafa sameiginlega máltíð í sérstöku her-
bergi, á. góðu greiðasöluhúsi. Eftir máltíðina
ætluðu þau Bert og María að skemta sér á ein-
hverjum dansi, en Willi og Saxon ætluðu beint
heim til sín. Skemtiferðir gátu ekki komið til
mála hjá verkafólkinu. Morguninn eftir varð
Willi að fara til vinnu sinnar á sama tíma og
vranalega.
Þetta var síðasti dagurinn er Saxon vann í
þvottahúsinu, María hafði ekki verið neitt
þagmælsk um það, og heldur ekki hvernig á því
stóð. Það var ekki alveg laust við, að sumar
stúlkurnar öifunduðu Saxon út af því að vera
nú að gifta sig og mega þá hætta þessari erfiðu
og leiðinlegu vinnu í þvottahúsinu. Saxon var
í alt of góðu skapi til að láta það nokkuð á sig
fá, þó henni væri strítt töluvert þennan daginn,
enda var það alt í góðu gamni. Hún keptist
við að vinna eins og hún var vön, en samt var
ekki hugurinn eiginlega við vinnuna. Hún var
að hugsa um litla heimilið á Pine stræti.
Þegar fór að líða á daginn, leyndi það sér
ekki, að þreytan lagðist æði þungt á margar af
vesalings stúlkunum, sem þarna voru að vinna.
Margar þeirra tóku sjáanlega afar-nærri sér
að halda áfram að vinna. En þær gerðu það
samt, því þær vissu fullvel, að þörfin var mikil
f.vrir peningana, sem þær fengu fyrir vinnuna.
LTmsjónarstúlkan hafði vakandi auga á öllum
stúlkunum, og eina þeirra, magra og veiklu-
lega unga stúlku, varð hún að taka við hönd sér
og leiða út, þegar hún var rétt að því komin að
örmagnast af þreytu, liita og loftleysi.
Alt í einu heyrði Saxon eitthvert liið átak-
anlegasta neyðar eða hræðsluóp, sem hún hafð!
nokkurn tíma heyrt á æfi sinni. Stúlkurnar
urðu allar lalfhræddar og liættu að vinna allar
í einu. Það var María, serrw hljóðaði svo átak-
anlega og Saxon sá eitthvað svart, einna svip-
aðast fugli, setjast á herðarnar á lienni og
flaug það sv^ að segja beint í andlitið á annari
stúlku 'hinu megin við borðið. Þessi stúlka
hljóðaði líka afskaplega og það var næstum
liðið vfir hana. Það komst alt í uppnám og
stúlkurnar urðu hálf-ærðar af hræðslu. Sumar
reyndu að komast út, en aðrar skriðu undir
borðin, sem þær voru að vinna við, en allar
hljóðuðu þær hver í kapp við aðra.
“ Þetta er bara leðurblaka”, kallaði eftir-
litskonan hárri röddu og lét mikið til sín taka.
“Hafið þið aldrei séð leðurblökur? Þær eru
ekki mannskæðar. ”
Hræðslan og æsingin var orðin svo mikil, að
það var ekki viðlit, að koma aftur á ró og spekt.
Stúlkurnar, sem fjær voru og sáu ekki það sem
komið hafði fyrir, urðu jafnvel enn hræddari.
Þ<ær heldu, að kviknað væri í byggingunni og
kölluðu: “Eldur! Eldur!” af ö’llum mætti og
ruddust að dyrunum. Margar þeirra hljóðuðu
syo óskaplega, að j»ær fáu, sem reyndu að stilla
sig, gátu |>að naumast, eða alls ekki. Saxon
var lík hinum. Hún hljóðaði að vísu ekki, en
hún lenti í iðunni og flýði ei.ns og hinar. Stúlk-
urnar komust ekki út, heldur lentu þaæ í næsta
herbergi, og jægar Jiangað kom, greip hræðslan
fólkið, sem jiar var og allir ruddust út í ein-
hværju dauðans ofboði og óskaplegum gaura- |
gangi. Eftirlitskonan reyndi alt sem hún gat,
að stilla fólkið, en það kom að engu haldi, enda
átti hún sjálf fullerfitt með að verjast hræðsl-
unni.
“Þó eg geti ekki gert mér grein fyrir hvern-
ig guð lítur út, þá hefi eg nú býsna góða hug-
mynd um, hvernig púkarnir eru útlits,” sagði
María og það var snertur af bæði ánægju og
hræðslu í svip hennar.
Saxon var afar óánægð við sjálfa sig út af
því, að hafa tapað valdi yfir sjálfri sér og
leiðst inn í þennan straum. “Við höfum hag-
að okkur eins og vitleysingjar,” sagði hún.
“Þetta var bara meinlaus leðurblaka. Eg hefi
heyrt um þær. Þær eru úti á landinu. Þær gera
engum manni mein, en það er eðli þeirra, að
jiær sjá ekki í birtunni, þess vegna lét þessi
svona skrítilega. Þetta var bara meinlaus
leðurblaðka.”
“Hvaða ólukkans vitleysa er þetta,” svar-
aði María, “þetta var reglulegur púki. Sástu
Jægar leið vfir Mrs. Bergström, þegar þessi ó-
vættur kom við andlitið á henni? Þetta kom
við beran hálsinn á mér, og það var eins og eg
væri snert dauðs manns hendi. Samt leið ekki
vfir mig. Eg hefi kannske verið of hrædd til
þess að það gæti liðið yfir mig.”
“Við skulum fara að vinna aftur,” sagði
Saxon. “Við erum búnar að hafa hálfan
klukkutíma frá vinnunni.
“Ekki eg,” sagði María. “Eg fer heim, j)ó
það kosti það, að eg verði rekin. Mér væri ó-
mögulegt að gera handarvik, þetta hefir farið
svo í taugarnar á mér.”
Ein stúlkan hafði fótbrotnað og önnur hand-
leggsbrotnað og margar aðrar meiðst meira og
minna, og Jiær fengust ekki með nokkru móti
til að byrja aftur að vinna, nema fáeinar, sem
allra hugaðastar voru. Ein þeirra var Saxon,
og vann hún af kappi þar til klukkan sex um
kveldið.
XV. KAPITULI.
“Þú ert eitthvað ekki með sjálfum þér,
Bei't,” sagði María í töluverðum ásökunarróm.
Þau voru fjögur í herbergi út af fyrir sig í
greiðasöluhúsi. Þau voru búin að borga mál-
tíðina, sem í raun og veru var mjög einföld, en
j)ó heldur kostbær, að Saxon fanst. Bert var
staðinn á fætur og hélt á vínglasi í hendinni.
Það var þetta Californía rauðvín, sem maður
gat fengið fvrir fimtíu cents flöskuna. Hann
ætlaði að halda ræðu og mæla fyrir minni brúð-
hjónanna. Hann var óvanalega rjóður í and-
liti og augnaráðið var eitthvað undarlegt.
“Þú hefir fengið þér í staupinu, áður en
við fundumst í kveld,” hélt María áfram.
“Það levnir sér ekki, hvar sem á þig er litið.”
“Þú þyrftir að fara til augnalæknis, góða
mín,” svaraði hann. “Bert er áreiðanlega
með sjálfum sér í kveld. Og hann er hér og
hefir nú staðið á fætur til að óska gömlum vin
sínum og félaga til hamingju. Eg hefi revnd-
ar lítið að segja, nema heilsa og kveðja. Þú ert
nú giftur maður, Willi, og þú átt að halda þig
heima á kveldin. Ekki neitt að slarka úti með
hinum piltunum. Þú verður að gæta vel að
sjálfum þér og það er bezt fyrir þig að kaupa
slysaábyrgð og verða meðlimur í allra handa
félögum.”
“Blessaður þagnaðu nú, Bert,” greip
María fram í. “Þú átt ekki að tala um slys og
óhöpp í brúðkaupsveizlu. Þú ættir að fyrir-
verða þig fyrir þetta tal.”
“Hafðu þig hæga, stúlka mín. Eg var bara
að segja það sem eg hugsaði. Við Marfa hugs-
um ekki bæði eins. Lofið þið mér að segja það
sem eg hugsa^. Það var ekki meiningin að vekja
nokkra óánægju. Það var svo langt frá.” —
Hann var kominn í töluverð vandræði og nú
reið á að komast út úr þeim aftur. Það var
auðséð, að Maríu féll ekki J>að sem Bert var að
segja.
“Lofið þið mér að segja Jiað, sem eg er að
hugsa um,” hélt hann áfram. “Þú átt svo
dæmalaust fallega konu, Willi, að allir hinir
strákarnir eru dauðskotnir í henni, og ef þeir
fara að venja komur sínar mikið til ykkar, jiá
má svo sem nærri geta, hvort ekki Jiarf á slysa-
ábyrgð að haída, ef ekki beinum viðskiftum við
grafarann. Eg var að revna að hæla þér fyrir
j>að, livað j)ú hefðir góðan smekk fvrir kven-
fólkinu, þegar María tók fram í fvrir mér og
ruglaði fyrir mér j)að sem eg ætlaði að segja.”
Hann leit í kring um mig og horfði litla
stund á Maríu, og hélt svo áfram:
“Hver sér }>ær ofsjónir, að eg sé drukkinn?
Það er nú því líkt, eða liitt þó heldur. Eg veit
hvað eg er að segja og sé alt í kringum mig í
réttu ljósi. Þarna sé eg minn gamla og góða
vin, W illa. Ekki tvo af jíeim, heldur bara einn.
Hann var aldrei tvöfaldur maður. Eg má
segja þér, vinur minn, að þegar eg sé þig þarna
í hjónabandinu, })á líður mér ekki nærri vel.
En J>að er líklega mín vegna, fremur en vegna
|>ín, að mer líður ekki vel. Eg er að missa þann
bezta félagsskap, sem eg hefi nokkurn tíma átt.
Saxon meir en bætir þér jiað upp, }>ó þú tapir
góðum félaga, en ekki mér. Þú hefir fengið á-
gætis konu, þú mátt trúa mér til þess.”
Hann ta'mdi glasið sitt og eins og hneig nið-
ur á stólinn og liann gat ekki varist })ví, að
augun fyltust tárum og Jmu streymdu niður
kinnarnar.
“Eg get ekki að j>ví gert að gráta,” sagði
hann. “Eg er að tapa bezta vini mínum. Það
verður aldrei eins gott á milli okkar hér eftir,
eins og verið hefir — aldrei. Þegar eg hugsa
um alla j)á ánægju sem við höfum notið saman
og sem eg er nú að missa, þá vantar mig ekki
hálfa spönn til að láta mér vera hreint og beint
illa vrið }>ig, Saxon, fyrir að hafa tekið hann frá
mér. ”
“Vertu glaður, Bert,” sagði Saxon, ”og
gleymdu ekki stúlkunni, sem hjá þér situr.”
“Þetta er bara eitt af þessum köstum, sem
hann fær stundum, ” sagði María og strauk um
hárið á honum. “Hrestu þig upp, Bert. Þetta
er alt í beza lagi. Nú er fyrir þig, Willi, að
segja eitthvað. ”
Bert tók sér aftur í glasið og náði sér þá
fljótlega og varð eins glaður eins og áður.
“Byrjaðu, Willi,” sagði hann. “Þú verður
að segja eitthvað.”
“Ég er heldur' lítill ræðumaður,” sagði
Willi. “Hvað á eg að segja, Saxon? Það er
ekki til neins ag segja þeim, hvað ánægð og
glöð við erum. Þau vita það.”
“Segðu þeim, að við ætlum æfinlega að vera
glöð og ánægð,” sagði hún. “Og }>akkaðu þeim
fyrir allar hamingjuóskirnar og segðu að við
óskum þeim einnig til hamingju. Og segðu
þeim, að þau séum boðin til miðdagsverðar að
507 Pine stræti á sunnudaginn — og þú, María,
getur gjarnan komið á laugardagskvöldið og
verið hjá okkur um nóttina og sofið í auka-
herberginu.”
“Þú hefir sagt þetta miklu betur en eg get
gert,” sagði Willi, “og eg býst ekki við að hér
sé neinu við að bæta. En eg skal nú samt sem
áður láta það eitthvað heita.”
Hann stóð á fætur og tók glasið með annari
hendi. Bláu augun hans, undir dökku augna-
brúnunum, sýndust enn blárri heldur en nokkru
sinni fyr. Hann var rjóður í andliti, ekki
vegna þess, að hann hefði drukkið of mikið,
því þetta var bara annað glasið, sem hann hélt
á í hendinni, heldur vegna þess, að hann var
ungur og hraustur og glaður. Saxon leit til
hans, og það fór fögnuður um huga hennar,
þegar hún horfði á þennan glæsilega unga
mann, sem nú var maðurinn hennar.
“I dag eruð þið okkar gestir, Bert og María.
Við þökkum ykkur fyrir hamingjuóskirnar
og við vitum, að þær eru í einlægni fram born-
ar. Við óskum ykur líka alls hins bezta. Við
Saxon viljum altaf revnast ykkur einlægir vin-
ir. Við óskum ykkur þess, að sá dagur sé ekki
langt undan landi, að við getum verið ykkar
gestir við samskonar tækifæri, eins og þið eruð
nú okkar gestir, og eftir það getið þið bæði
verið nótt hjá okkur við og við, því þá getið þið
komist af með eitt svefnherbergi. Ég held
það hafi ekki verið svo vitlaust af mér, að fá
húsgögn í það.”
“Þetta hefði mér aldrei dottið í hug um þig,
Willi,” sagði María. “Þú ert, þegar til kemur,
engu betri en Bert. En við skulum sleppa
því—”
Henni vöknaði um augu, og hún varð að
þagna. Hún reyndi að brosa og hún leit til
Berts, sem tók utan um hana og setti liana á
kné sér.
Skömmu síðar fóru þau öll á stað í einu, þó
þau ættu ekki lengi samleið. Piltarnir voru
þögulir og höfðu fátt að segja hvor við ann-
an. María faðmaði Saxon að sér og kvsti hana
marga kossa.
“Þetta er alt eins og það á að vera,” hvísl-
aði María að iSaxon. “Vertu ekki kvíðafull,
góða mín. Þetta fer alt vel. Hugsaðu um alt
hitt kvenfólkið í veröldinni.”
Þau Willi og Saxon fóru inn í strætisvagn-
inn, sem kom að í þessu, og með honum fóru
þau í áttina til síns nýja heimilis. Frá vagn-
inum þurftu þau aðeins að ganga stutta leið
heim að húsinu. Þegar þangað kom, tók Willi
lykil úr vasa sínum og opnaði dyrnar.
“Er þetta annars ekki eitthvað einstaklega
skrítið?” sagði hann, þegar hann hafði opnað
dyrnar. “Þú og eg. Bara þú og eg.”
Hann kveikti á lampanum í setustofunni,
en Saxon tók af sér hattinn. Hann fór inn í
svefnherbergið og kveikti þar líka og kom svo
aftur fram í stofuna. Hún gaf honum auga, en
hélt enn á hattinum í hendinni.
“Þá erum við komin heim,” sagði hann.
Hún gekk til hans, og hann faðmaði hana
að sér.
II. BOK.
I. KAPITULI.
Fyrsta kveldið eftir giftinguna, var Saxon
úti við framdyrnar, þegar Willi kom heim frá
vinnu sinni. Þegar þau höfðú heilsast, gengu
þau gegn um setustofuna aftur í eldhúsið.
Hann andaði djúpt og gleðisvipurinn var auð-
sær á andliti hans.
“Undur er eitthvað góð lykt í öllu húsinu,”
sagði hann. “Það er ekki kaffilyktin, sem eg
á við, eg finn hana líka, það er svo fjarska góð
lykt um allt húsið.”
Hann þvoði sér um andlit og hendur, og
meðan hann var að þurka sér, agði hann henni
nánar gætur, þar sem hún var að vinna við að
búa til matinn.
“Hvar hefir þú annars lært að búa til
mat?” sagði hann. “Mér sýnist j)ú fara mvnd-
arlegar að því, heldur en nokkur önnur, sem eg
hefi séð gera það.” Svo gekk hann til henn-
ar, tók báðum höndum utan um hana og kysti
á hárið á henni.
“Einstaklega finst mér þessi matur, sem þú
ert að búa til, muni vera góður og lystugur.
Hann er eitthvað svo líkur matnum, sem
mamma mín var vön að búa til og sem var betri
en nokkur annar matur, sem eg liefi nokkurn
tíma smakkað. En af öllu, sem gott er, þá ert
þú og verður æfinlega lang-bezt. Eg hefi aldr-
ei skilið það fy ren nú, hvað konan getur verið
yndisleg. ”
Hann fór inn í svefnherbergið og greiddi sér
og þegar hann kom aftur, settist hann öðru-
megin við borðið, en hún hinum megin og þau
byrjuðu að borða.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
* hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
Yard: HENRY AVE. EAST. - WINNIPEO, MAN.
Offlo*: 6th Floor, Bank of HamlltonChambor*
“Hjónabandið er annars miklu betra en
flest gift fólk hefir nokkra hugmynd um. Eg
er svo ánægður með það að mér finst alt alveg
eins og það á að vera, nema bara eitt.”
Saxon vissi ekki hvað hann átti við. Henni
van forvitni á að heyra, hvað þetta eina væri,
sem honum þótti að.
“Það er, að við skyldum ekki gifta okkur
fyr en. við gerðum. Hugsaðu þér, að við höf-
um tapað heilli viku af þessari sælu, sem við
nú njótum. Hvílíkur skaði!”
Þetta gladdi hana hjartanlega, og þar var
fastur og einlægur ásetningur hennar, að æf-
inlega skyldi 'hún gera alt sem í hennar valdi
stæði til þess að maðurinn hennar mætti altaf
vera liamingjusamur.
Þegar þau voru búin að borða, tók liún af
borðinu og byrjaði að þvo upp. Hann vildi
hjálpa henni, en það vildi hún með engu móti
og lét hann setjast niður á stól.
“Þarna situr þú nú, góði minn, meðan eg
er að þvo diskana, ef þú veizt hvað þér er fyrir
beztu. Yertu nú góður, og gerðu eins og eg
segi þér. Svo geturðu reykt vindling. Nei, þú
átt ekkert að vera að gæta að mér, meðan eg
er að þessu. Þarna er blaðið rétt lijá þér. Ef
þú flýtir þér ekki að lesa, }>á verð eg búin áður
en þú bvrjar.”
Hann kveikti í vindlingi og fór að lesa, en
hún gaf honum altaf auga við og við. Eitt var
það, sem hún þyrfti endilega að gera fyrir
hann, og það var að gefa honum létta og þægi-
lega skó til að hafa inni í húsinu. Þá mundi
honum líða enn betur.
Eftir fáeinar mínútur hætti Willi að lesa og
lagði blaðið frá sér.
“Þetta er okki til neins,” sagði hann. “Eg
get ekki lesið.”
“Hvað gengur að þér?” spurði hún. “Er
þér ilt í augunum?”
“Já, það gengur eitthvað að þeim, og það
er víst ekki nema eitt ráð til að lækna þau, og
það er að horfa á þig.”
“Jæja, þá, drengur litli, eg verð búin eftir
svolitla stund.”
Þegar hún var búin að þvo diskana og
ganga frá matarleifunum og borðáhöldunum,
tók hún af sér eldhúss svuntuna, kom til hans
og kysti hann fyrst á annað augað og svo á
hitt.
“Hvernig eru augun þín núna? Eru þau
ekki læknuð?”
“Þau eru töluvert betri.”
Hiin kysti þau aftur og aftur, og alt af batn-
aði bonum mikið í hvert sinn. Eftir litla stund
var hann orðinn albata á öðru auganu og nærri
því á hinu, en samt þurfti Saxon að gera, dá-
lítið við það, en þegar hún var að því, hljóðaði
hún alt í einu upp yfir sig.
“Hvað gengur að þér, góða mín? Meidd-
irðu þig?”
“Nú er mér orðið svo fjarskalega ilt í aug-
unum,” sagði hún.
Hann varð því að nota sömu lækningatil-
raunirnar við hana, eins og hún við hann, og
þær reyndust ágætlega. Þegar þau voru bæði
orðin albata í augunum, þá leiddi hún hann
inn í setustofuna, og þau settust bæði í stóran
og fallegan stól, sem þar var. Þessi stóll var
fallegasta húsgagnið sem þau áttu og j>að dýr-
asta. Hann kostaði sjö og hálfan dal. Hún
hafði eiginlega aldrei látið sér dettal í hug að
kaupa nokkuð, sem kostaði svona mikið, ef
hægt væri að komast af án þess, og liún hafði
haft hálf illa samvizku út af því, að kaupa
svona dýran hlut, sem hún þurfti ekki beinlínis
á að halda, eða gat að minsta kosti komist af
án.
Glugginn á herberginu var opinn og þau
nutu hafrænunnar, sem er hin mesta blessun
fyrir Californíuströndina, og sem æfinlega kæl-
ir loftið á kveldin, liversu heitt sem er á dag-
inn. Þau heyrðu töluverðan hávaða frá járn-
brautarstöðvunum, sem voru þarna skamt frá.
En }>au heyrðu líka hlátra barnanna, sem voni
að leika sér á strætinu og þau heyrðu skraf ná-
grannakvennanna, sem sátu fyrir utan dyrnar
á næsta húsi, og voru að tala um náungann.
“Eg get ekki að því gert, að eg verð bæði
hryggur og reiður, þegar eg hugsa um öll þau
gæði, sem eg hefi gengið á mis við, þau árin,
sem eg var í litla herberginu, sem eg borgaði
sex dali fyrir á mánuði. Það er þó ein bót í
máli, og hún er sú, að ef eg liefði skift um áð-
ur, J>á hefði eg þig líklega ekki, því J>að er svo
ósköp stutt síðan eg vissi, að þú varst nokkur
til.”
MALDEN ELEVATOR
COMPANY, LIMITED
Stjðmarleyfi og ábyrgB. ABalskrifBtofa: Oraln Eichange, Winnlpeg
Stocks - Bonds - Mines - Grains
Vér höfum skrifstofur I öllum helztu borgum 1 Vestur-Canada, og
einka simasamband viB alla hveiti- og stockmarkaBi og bjðflum þvi vlB-
sklftavinum vorum hina beztu afgreiSsIu. Hveltikaup fyrir aBra eru
höndluB meB sömu varfærni og hyggindum, eins og stocks og. bonda.
LeitiB upplýsinga hjá. hvaBa banka sem er.
KOMIST 1 SAMBAND VIÐ RAÐSMANN VORN A PEIRRl
SKRIFSTOFU, SEM NÆST YÐUR ER.
Wlnnipeg
Reglna
Moose Jaw
Swlft Current
Saskatoon
Calgary
Brandon
Rosetown
Gulí Lake
Assinibola
Herbert
Weyburn
Biggar
Indlan He&d
Prince Albert
Tofield
Edmonton
Kerrobert
Til aB vera viss, skrlflB & yBar Bills of lading: "Advise Malden
Elevator Company, Limited, Graln Exchange, Winnipeg."