Lögberg - 06.02.1930, Page 6

Bls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. FEBRÚAR 1930.
Mary Turner
Eftir
MARVIN DANA.
Aí'tur varð hljótt í fáeinar mínútur. Svo
tók stúlkan aftur til máls, en nokkuð í öðrum
tón. Asökunin, .sem óður hafði verið í rödd
hennar og fasi, út af }>ví óréttlæti, sem hun
hafði orðið fyrir af húsbóndanum, var nú horf-
in og hún talaði stillilega, með djúpri og skýrri
rödd.
“Mr. Gilder,’’ sagði hún blátt áfram. “ Eins
áreiðanlega eins og Guð er uppi yfir mér, hefi
eg nú verið dæmd til þriggja ára fangelsisvist-
ar fvrir nokkuð, sem eg hefi ekki gert.”
I»að var fjarri því, að þessi orð fengju
nokkra áheyrn. Ef lögreglumaðurinn annars
nokkurn tíma hafði nokki-a meðlíðan með
henni, þá var hún nú alveg þrotin. Hvað verzl-
unareigandanum viðkom, þá var hann ekki nógu
tilfinninganaunur til að geta fullkomlega fund-
ið og skilið þá ábyrgð, sem á honum hvíldi, enda
var skapferli lians .slíkt, að hann hafði mjög
litla meðlíðan með öðrum. Nú var hann lfka í
}»ví skapi, að hann var óánægður við sjálfan sig
út af því, að hafa gefið tilfinningum sínum of
lausan tauminn. Sú hugsun kom líka niður á
veslings stúlkunni, svo þessi \ntnisburður um
hennar eigin sakleysi, kom ekki að neinu haldi,
og hafði jafnvcl gagnstæð áhrif við það, sem
til var ætlast.
“Hvers vegna báðuð þér dómarann að dæma
mig í fangelsi!”
“ Þessi þjófnaður, sem átti liefir sér stað í
búðinni síðastliðið ár, verður að hætta,” svar-
aði Gilder og virtist mí vera búinn að ná sér
aftur og hann liorfði djarflega beint framan í
stúlkuna. Tíugsunin um þjófnaðinn og skað-
ann var nóg til þess, að hann glevTndi högum
stúlkunnar. ».
“ Þjófnaðurinn heldur áfram engu að síð-
ur, þó eg sé send í fangcsli,” sagði Mary
Turner.
“Ef til vill ekki, en hér eftir verður reynt
að komast eftir því, betur en áður, hverjir sek-
ir eru, og þeim verður hér eftir vægðarlaust
hegi/t. En mt'ðal annara orða, þér gerðuð mér
orð, að þér skvlduð kenna mér ráð til að koma
í veg fvrir að þessi þjófnaður í búðinni lialdi
áfram. Gerið þér nú þetta, stúlka mín, og þó
eg geti ekki gefið yður neitt ákveðið loforð, þá
skal eg sjá til livað eg get gert til að hjálpa
yður út úr þeim vandræðum, sem þér nú eruð
í. Hann tók blýant og pappírsblað, og gerði
sig tilbúinn að skrifa niður það sem hún kynni
að segja. “Segið þér mér nú,” hélt hann á-
fram, “hverjir voru með yður. ”
Hvað Gilder var enn sannfærður um, að hún
væri í raun og veru sek, eða að minsta kosti lézt
vera það, æsti skapsmuni hennar ákaflega. Hún
komst hættulega nærri því að missa alveg vald
á sjálfri sér. Það varð þó ekki, þó auðfundið
væri, að hún var afar-reið.
“Eg hefi enga félaga. Eg hefi aldrei stol-
ið nokkrum sköpuðum hlut á æfi minni. Þarf
eg að segja yður það enn einu sinni. Hvernig
stendur á því, að mér er ekki trúað?”
Gilder var hissa á því, að Mary skyldi verða
svona æst, því hann gat ekki séð, að það væri
nokkur veruleg ástæða til þess, eins og á stóð.
Málrómurinn varð alvarlegur og ákveðinn.
“Ef þér getið ekki haldið yður í stilli, þá
verðið þér að fara,” sagði Gilder og lagði frá
sér blýantinn, og varð mjög óánægjulegur á
svipinn. “Því voruð þér að senda mér þessi
boð, ef þér hafið svo ekkert að segja?”
Stúlkan hafði nú nokkurn veginn náð sér
aftur, en átti samt sem áður erfitt með að tala
stillilega.
“Eg hefi dálítið að segja við yður, Mr. Gild-
er,” sagði hún og stilti sig vel. “En eg eins og
tapaði af því á leiðinni hingað, með þessum
manni, sem stendur hér við hliðina á mér. ”
“Það fer þannig fyrir flestum, sem eru að
byrja sinn glæpaferil, ” sagði lögreglumaðurinn
kuldalega.
“Hvað hafið }»ér þá að segja?” spurði Gilder
hálf-óþolinmóðlega, þegar Mary þagnaði í bili.
Hún byrjaði aftur, og nú með dálítið meira
fjöri en áður.
“Þ(>gar maður situr þrjá mánuði í fangelsi,
til að bíða eftir yfirheyrslu og dómi, eins og eg
varð að gera, }>á hugsar maður töluvert. Þá
fékk eg þá hugmvnd, að ef mér gæfist tækifæri
til að tala við vður, þá gæti eg kannske komið
yður í skilning um, hvað eiginlega er að. Gæti
eg það, og með því orðið hinum stúíkunum að
liði, þá vrði mitt mótlæti kannsk(> ekki alger-
lega meiningarlaust og gagnslaust. ” Hún lækk-
aði röddina og sagði í mýkri róm: “Mr. Gild-
er, er vður alvara með það, að vilja að stúlkurn-
ar hætti að stela?”
“ Já, auðvitað er mér alvara með það,” svar-
aði Gilder hiklaust.
“Gefið þeirn þá tækifairi til þess.”
Gilder \nssi ekki, hvaða fjarstæðu stúlkan
var að fara með.
“Hvað eigið þér við?” spurði hann og varð
nú enn kaldara til stúlkunnar en áður. Hann
gat ekki hotur skilið, en að þessi stúlka, sem
hefði stolið frá honum, og sem hann hefði dreg-
ið fvrir lög og dóm, og sem nú hefði verið dæmd
fyrir þjófnað, væri svo ósvífin, að leyfa sér að
henda gaman að honum. Hann varð í raun og
veru æfareiður, en stilti sig þó, því ef til vill
hafði stúlkan eitthvað að segja, sem honum gat
að gagni orðið. “Tívað eigið þér við?” spurði
hann aftur og það var auðheyrt á röddinni, að
hann ablaðist til að fá afdráttarlaust svar, og
það strax.
“Eg á aðeins við þetta, sem eg sagði,” svar-
aði Mary hæglátlega og blátt áfram. “Gerið
stúlkunum mögulegt að lifa ráðvöndu qg heið-
arlegu lífi.”
Gilder varð afar-reiður og það eina, sem
hélt honum frá að ausa stóryrðum yfir stúlk-
una var það, að hann fann ekki lag á því í svip-
inn, hvað heppilegast væri að segja.
Stúlkan kipti sér ekkert upp við reiði lians.
“Já,” sagði hún liægl'átlega. “Það er alt,
sem gera þarf. Gerið }>eim það möguleg, að
hafa nóg að borða og sæmilegt herbergi til að
sofa í, og kaupa sér sæmilega skó, sem nothæf-
ir eru í vetrarkuldanum. Haldið þér að nokkur
stúlka vilji í raun og veni stela? Haldið þér að
nokkur stúlka vilji hætta—?”
Gilder var nú aftur búinn að fá málið, enda
notaði hann það líka.
“Þetta er það, sem þér eruð að evða tíman-
um fyrir mér með, að halda uppi vöm fyrir ó-
ráðvandar stúlkur og bera þær fram á bænar-
örmum, í stað þess að segja mér eitthvað, sem
vit er í, og sem að einhverju gagni ga*ti kom-
ið.”
Mary liélt áfram, engu að síður. Það var
fjarri skapi lögreglumannsins, að láta liana
haJda svona áfram, en leið henni það samt og
gat ekki sjálfur gert sér grein fyrir hvers vegna
hann gerði það, og var eiginlega alveg hissa á
sjálfum sér. I>að var líkt ástatt fyrir Gilder.
Hann var mjög ergilegur yfir þessu tali stúlk-
unnar, sem honum, fanst eiginlega vera bara
vaðall, eða reyndi að láta sér finnast það. En
samt fanst lionum ekki, að hann gæti rekið
hana út. Það var eitthvað, sem kom honum til
að hlusta á hana, þó hann vildi það ekki.
“Við vinnum níu klukkutíma á dag,” hélt
hún áframt hægt og stillilega. “Niu klukkutíma
á dag, sex daga í viku. Um það' er ekki neitt að
deila. Fyrir þessa vinnu fáum við sex dali á
viku, og það er ekki nóg fyrir nokkra ráðvanda
stúlku til að lifa, af því. Hún getur það ekki,
og keypt fyrir það föt og fæði, borgað húsaleigu
og alt annað, sem hún nauðsynlega. þarf. ITm
}>að er iheldur ekki liægt að deila. ”
Mary horfði á verzlunareigandann, eins og
vildi hún alt í einu sjá allan hans innra mann.
Það færðist dálítill roði í kinnar hennar og þó
Gilder væri alls ekki að veita því .sérstaka eft-
iiáekt, þá gat hann ekki komist hjá að sjá, hve
prýðis-falleg }>essi stúlka var, sem þarna stóð
fyrir framan hann. Með sjálfum sér dáðist
hann að fegurð hennar, en }>au áhrif vöruðu þó
ekki lengi, enda gaf Gildor konum vanalega
litlar gætur. Það var æfinlega verzlunin og
hans eigin ihagsmunir, sem hann hugsaði um
fyrst og fremst. Eftir að hafa ofurlitla stund
virt fyrir sér }>á miklu kvenlegu fegurð, sem
hann þarna kom auga á, og fanst mikið til um,
þá hratt hann öllum hugsunum frá sér, öðrum
en þeim, sem viðskiftin snertu.”
“Eg kæri mig ekki um að ræða þetta mál
við vður, ” sagði Gilder, þegar stúlkan tók aft-
ur litla málhvíld.
“Eg kæri mig heldur ekki um að ræða það
við yður,” sagði Mary. “Eg vildi bara segja
yður sannleikann, eins og hann er, eins og þér
ó-skuðuð. Fyrst eftir að eg var sett inn, ” sagði
hún, án þess að sjáanlegt væri, að hún skifti
nokkuð skapi, “sat eg tímuiii saman og hugsaði
um okkert nema ihatrið, sem eg bar í brjósti til
yðar.”
“Já, það má nú svo sem nærri geta,” sagði
Gilder.
“En svo fór eg að halda, að þér máske skild-
uð ekki hvernig ástatt er,” hélt hún áfram.
“Og mér datt í hug, að ef eg segði yður það, þá
munduð þér kannske breyta til að einhverju
leyti.”
“Þér hélduð, að eg mundi kannske víkja frá
þeim reglum, sem eg hefi sett mér, og jafnan
fylgt í viðskiftalífinu, ef þér færuð fram á }>að
við mig!”
Stúlkan lét engan bilbug á sér finna, en hélt
áfram meö það, sem hún hafði að segja. Það
var eins og ihún væri að leysa af hendi skyldu-
verk, sem fráleitt var að skorast undan, og það
var eins og hana grunaði alls ekki, að þetta
væri algerlega þýðingarlaust.
“Vitið þér hverskonar líf það er, sem við
stúlkunar eigum við að búa? Nei, auðvitað
vitið þér það ekki. Þrjár í einu litlu herbergi;
þar gerum við okkar eigin matreíðslu sjálfar,
þvoum af okkur og straujum á kveldin, eftir að
hafa staðið í búðinni í níu klukkutíma. ”
Þetta liafði engin áhrif á verzlunareigand-
ann. Meðlíðan hans með öðrum, var alt of ta'k-
mörkuð til })ess að hann gæti látið sér finnast
nokkuð til um það, }»ó þessar búðarstúlkur hefðu
kallnske erfitt og það var aldrei við því að bú-
ast, að þær gætu lifað í vellystingum praktug-
lega. f>að .sóð ekki til. Það var auðfundið á
öllu, að þetta, sem stúlkan var að segja, fanst
honum vera bara út í ihött, eða eins og hver ann-
ar hégómi.
“ Eg hefi látið setja, stóla innan við búðai’-
borðin,” sagði hann.
“En hafið þér nokkurn tíma séð nokkra af
stúlkunum setjast á þá?” spurði hún heldur
kuldalega. “Viljið þér gera svo vel og svara
því. Hafið þér séð það? Þér hafið auðvitað
ekki séð það,” sagði hún eftir litla þögn, því
verzlurtareigandinn svaraði ekki. “Og skiljið
})ér hvers vegna? Það er vitanléga vegna }>ess,
að þa>r vita fullvel, að ráðsmanni hverrar
deildar mundi finnast, að hann kæmist af án
þeirra stulkna, sem hann*sæi sitja — slæpast,
eins og }tað er kallað. Hver stúlka, sem það
gerði, yrði tafarlaust rekin. Reynslan verður
})ví sú, að eftir að hafa staðið í fulla níu klukku-
tíma, }>á ganga stúlkurnar heim til að þurfa.
ekki að horga fyrir farseðla á strætisvögnun-
um. Já, þær ganga, hvort sem þær eru lasnar
eða frískar. 'Annars eru þær oftast svo þrevtt-
ar, að það gerir minst til.”
'Gilder leið illa undir þessum ásökunum, sem
liann gat ekki fundið að væru annað en ástæðu-
laus árás á sig.
“Hvað hefir alt þetta tal að gera við þann
þjófnað, sem átt hefir sér stað í búðinni, og á
sér þar enn stað ?” spurði hann óþolinmóðlega.
“Hvaða erindi áttuð þér eiginlega hingað? I
stað þess að segja mér eitthvað, sem eg þarf að
vita, þá eruð þér að rugla eittlivað um elda-
mensku og farseðla á strætisvögnum. ”
Stúlkan gaf þessu engan gaum.
“Og þegar það kemur fyrir, að við verðum
eitthvað alvarlega veikar, hvað eigum við að
gera? Vitið þér, Mr. Gilder, að það er einmitt
þá, þegar eitthvert slíkt óhapp kemur fyrir, sem
ýmsar stúlkur byrja að stela, sem hafa verið
ráðvandar alt þangað til. Sumar þeirra gera
líka það, sem verra er, en stela. Já, áreiðanlega,
og það stúlkur, sem í raun og veru vilja haga
sér vel og heiðarlega. Sumar þeirra verða vit-
anlega svo þreyttar á öllu þessu, að—”
Maðurinn, sem hafði stúlkur í vinnu hundr-
uðum saman, sem nú var verið að tala um, varð
órólegur og honurn fanst, að' þetta gæti ekki
gengið mótmælalaust.
“Eg á ekki að passa þessar stúlkur, enda get
eg ekki iitið eftir þeim, þegar þær eru ekki í
búðinili. Þeim er borgað vanalegt kaup, eins
mikið eins og nokkur önnur búð borgar. ” Hann
gat ekki við það ráðið, að hann fyltist gremju
út af því, að'þessi stúlka, sem var dæmd fyrir
þjófnað, skvldi voga sér, að bera fram ákærur
á hendur lionum. “Það er enginn lifandi mað-
ur, sem gerir meira fyrir verkafólk sitt, heldur
en eg hefi gert. Eg læt þær hafa ágætis her-
bergi uppi á lofti, þar sem þær geta hvílt sig,
og eg lét setja upp ágætis borðstofu, þar sem
þær geta fengið góðan mat að borða fyrir mjög
lítið verð. Hver annar en eg hefir gert það?”
“En þér viljið ekki borga þeim lífvænlegt
kauy)!”
Einmitt }>að, að þetta var sagt alveg kala-
laust og blátt áfram, varð til þess, að verzlun-
areigandanum sárnaði enn meira, því sjálfur
vildi hann ekki, að nokkur efaðist um, að hann
væri réttlátur maður. Sjálfur taldi hann sér
trú um það.
“Eg borga þeim það sama, og hinar búð-
ii-nar g*era,” sagði hann aftur.
“En })ér viljið ekki borga þeim lífvænlegt
kaup,” sagði hún líka í annað sinn.
Gilder hafði næstum því mist alla þolin-
ma:ði og hann svaraði með æði mikilli gemrju:
“Svo þér haldið því þá fram, að yður hafi
verið nauðugur einn kostur að stela. Það er sú
vörn, sem þér hafið fram að bera fyrir yður og
vinstúlkur yðar. ”
“Eg var ekki neydd til að stela, ” sagði hún
í tilbreytingarlausum róm. “Eg var ekki neydd
til að stela, og eg stal engu. Eg er að bera þetta
fram við yður vegna hinna stúlkanna. Fjölda
margar þeirra stela af því, að þær fá ekki nóg
að borða. Eg sagði yður, að eg skyhli segja yð-
ur, hvernig þér ga>tuð stöðvað þjófnaðinn. Eg
hefi gert það. Gerið stúlkunum mögulegt að
lifa heiðarlega. Þér fóruð fram á, að eg gæfi
yður nöfn. Það er bara einn maður, sem um
alt þetta er að kenna, og þéh þekkið vel hans
nafn — Edard Gilder. Viljið þér nú gera eitt-
hvað í þessum efnum?”
Við þessa vægðarlausu ákæru varð Gilder
afarreiður, stökk á fætur og horfði á stúlkuna,
sem bara hana fram.
“Vogið þér yður að taJa svona við mig?”
sagði hann með þrumurödd.
En stúlkan lét sér ekki bylt við verða og tal-
aði jafn stilllilega eins og áður, og gerði það
Gilder enn reiðari.
“Viljið þér ekki vera svo vænn, að gera eitt.
hvað í þessu?”
“Vogið þér yður?” sagði hann aftur með
þrumurödd, og það leit út fyrir, að reiðin ætl-
aði að verða honum ofurefli.
“Hvers vegna eg þori þetta, get eg vel skvrt
fyrir yður,” sagði Mary Tumer. “Það rr
vegna }>oss, að þér hafið nú þegar unnið, mér
alt }>að tjón, sem þér mögulega getið. Nú er eg
að reyna að fá yður til að vera hinum stúikun-
um betri. Þér spyrjið mig, hvemig eg dirfist
að gera þetta. Eg hefi fullan rétt til þess, því
eg hefi verið fvllilega ráðvönd alla mína æfi.
Mig hefir langað til að hafa sæmilegan mat að
borða, og geta verið laglega til fara, og mig
hefir langað til að njóta dálítilla skemtana, all-
an þann tíma, sem eg hefi unnið hjá vður, en eg
hefi neitað mér um alt }>etta, því eg gat ekki
veitt mér það moð því að vera ráðvönd og heið-
arleg stúlka. Það sem eg fæ svo' fyrir þetta,
er það, að þér sendið mig í tugthúsið fyrir það,
sem eg hefi ekki gert. Þetta er ástæðan fyrir
því, að eg dirfist að tala við yður.”
Cássidy, lögregluþjónninn, sem átti að gæta
Mary Turner, hafí5i staðið Jiolinmóðlega við
hliðina á henni, allan þennan tíma. Hann hafði
veitt því einvígi töluvcrt nána eftirtekt, sem
hér hafði fram farið, milli hins volduga verzl-
unareiganda annars vegar, en umkomulausar
stúlku liins vegar, sem nú hafði verið dæmd
fyrir þjófnað. Honum gat ekki annað fuiulist,
en að stúlkan hefði staðið sig furðanlega vel, og
hann hafði haft dálitla skemtun af því. Að öðru
levti hafði })(>tta ekkert snert hann. I>að s(>m
}>eim fór a milli, kom honum ekkert við. Hann
var bara þama til að fara burtu með stúlknna,
'})egar samtalinu væri lokið. Ifonum datt í hug,
að nú væri líklega bezt fyrir sig, að fara með
hana. Honum fanst hálfvegis, að stúíkan væri
búin að koma verzlunareigandanum í þann
bobba, að hann gat litlu svarað. Það væri
því kannske hyggilegast, að fara með stúlkuna
áður en })etta færi lengra. Með þetta í huga,
leit hann til Gilder. Ef hann gæfi sér merki
um að fara, þá var honum það nóg. En Gilder
gerði það ekki. Hann var óráðinn og honum
leið alt annað, en vel. Það sem stúlkan sagði,
hafði haft meiri áhrif á hann, heldur en hann
vildi kannast við fyrir sjálfum sér, }>ó hann
hins vegar vildi ekki við það kannast, að nokk-
ur ástæða væri fyrir þeim sakargiftum, sem
hún bar fram. Þegar hann því sá, að lögreglu-
KAUPiÐ AVALI
LUMBER
THE EMPiRE SASH & DOOR CO. LTD.
HdNiU AV£. £Aá(. - - WIMNIPEG, IVlAN.
Yard ordcð: 6tn Floor, Bank of HamiltonOnambert
maðurinn vildi gjarnan fara, þá lét hann hann
skilja, að hann skyldi gera það, þó ekki væri
hann alveg ánægður með það.
Cassidy Teit í kring um sig, en jafnframt fann
hann, að stúlkan hálf-sneri sér í áttina til dyr-
anna. Hvað henni bjó í huga, var auðskilið at'
því, sem hún sagði.
“Hann getur nú farið með mig,’- sagði hún
biturlega. Þegar þau yoru komin fram að dyr-
unum, hálf-sneri hún sér við og leit enn á mann-
inn, sem við skrifborðið sat.
“Þrjú ár líða einþvern tíma,” sagði liún með
.skýrri röddu, svo vel heyrðist um alt herberg-
ið. “Þegar þau eru liðin, skuluð þér, Mr. Gild-
er, áréiðanlega fá að borga dýru verði fyrir
hvert augnablik þeirra. Það skal enginn dag-
ur, og ekki einu sinni klukkustund, líða svo, að
eg minnist þess ekki, að það er vðar skuhl, að
eg hefi verið dæmd til fangelsisvistar. t*ér
verðið að borga mér þá skuld. Þér verðið líka
að borga mér fyrir þau fimm ár, sem eg hefi
Iagt hart að mér og gengið alls góðs á mis, svo
þér gætuð rakað saman þeim mun meira fé.
Fyrir alt þetta skuluð þér horga liátt verð fyrir
alt, sem eg hefi tapað í dag, og—”
Um leið og hún sagði þetta, tók hún svo hart
viðbragð, að Cassidy misti haklið á úlnliðnum
á henni. Hún hélt upp hendinni, og augnaráð
hennar og svipur voru slík, að Gilder stóð ógn
af. Honum fanst þó, í svipinn að minsta kosti,
að af þessu myndi mikið ólán stafa, en sá ekki
veg til að afstýra því.
“Þér skuluð borga fvrir þetta,” sagði hún
með lágri rödd, en svo skýrri, að vel heyrðist
um alt herbergið. “Þér skuluð borga fyrir
þetta.”
VI. KAPITULT.
Þau voru erfið })essi þrjú ár, sem Mary
Turner sat í fangelsi. Hún varð að vera |)ar
allan tímann, og henni var ekki gefið neitt eft-
ir, þó hún hagaði sér vel í alla staði. Hún fann
fljótt, að eini vegurinn að koma sér vel við þá,
sem vfir hana voru settir, var sá, breyta gagn-
. sta>tt því, sem siðferðistilfinning hennar strang-
lega krafðist. Hún lifði })ví þessu viðbjóðslega
undirheimalífi með þeirri tilfinningu, að hún
væri að bíða ósignir og það væri smátt og smátt
að vinna bug á sér. Vitanlega var lífið })arna í
alla staði hið hraklegasta. Alt hjálpaðist að
því, að gera það óaðgengilegt, erfið og leiðin-
leg vinna, ólystugt og illa framreitt fæði,
})röngt og ónotalegt rúm, til að sofa í, og loft-
laust og dimt herbergi. að var eins og alt
hjálpaðist þarna að því, að gera lífið óbærilegt.
Þetta var þó ekki það, sem Mary Turner féll
verst við fangavistina. Það var jafnvel miklu
fremur hið tndlega líf þess fólks, er þarna var,
saman komið, og þar sem hún varð nú sjálf að
vera, ón þess að hafa á nokkurn hátt til þess
unnið. Spillingin starði lienni allstaðar í augu.
Hún hafði aldrei liaft hugmynd um annað eins,
og lienni ofbauð. Aði allmiklu leyti gat hún
að vísu haldið sig frá spillingunni með því
að forðast öll kynni af hinum föngunum, að svo
miklu leyti, sem hún gat. En hið andlega and-
rúmsloft, sem þama var ríkjandi, gat hún ekki »
forðast í þessu spillingarbæli. Eiturefni spill-
ingarinnar voru þarna líkt og sóttkveikjur, sem
enginn kann að forðast. Þessi sóttkveikja sótti
að henni úr öllum áttum, og reyndi að gera hana
að sínu herfangi. Á móti þessu barðist hún
af öllum kröftum, þó henni hepnaðist })að ekki
fullkomlega. Það andlega andrúmsloft, sem
þama var ríkjandi, hlaut að hafa sín áhrif á
hugarfar hennar smátt og smátt, og það gat
ekki hjá því farið, að hún mundi óglögt, sjá mis-
mun góðs og ills.
ASK FOR
DryGinger Ale
OR SODA
Brewers Of
COUNTRY CLUB
BEER
GOLDEN GLOW
ALE
BANQUET ALE
XXX STOUT
BREWERY
OSBORN E 6l M ULVEY - Wl N NIPEG
PHONES 41-111 41-304 5 6
PROMPT DEUVERY
TO PERMIT HOLDERS