Lögberg - 01.05.1930, Blaðsíða 6

ftU. «.
LÖOBERG, PIMTUDAGINN 1. MAÍ 1930.
“Af því við þurfum á honum að halda,”
svaraði Burke. “Við vitum að hann er mesti
svúkahrappur og í hvert sinn, sem hann kemur
nærri okkur, vitum við, að við verðum að gæta
mestu vanrðar. En við notum hann samt sem
áður, af því við megum til. í»essi náungi er
útfarinn, enskur hre'kjalómur. Hann stakk upp
á því í gær við Garson, að ræna hér hjá yður.
Hann talaði líka um þetta við Mary Tumer, en
hún tók þv« fjarri. Sagði að þetta væri laga-
brot, eins og það náttúrlega er, og það væri al-
veg gagnstætt sínum reglum. Hún sagði Gar-
son að eiga ekkert við þetta. En seinna um
daginn náði Griggs í Garson, án þess að hún
vissi nokkuð um og þá fékk hann Garson til að
vera með sér í þessu. Nú hefi eg sagt yður
hvemig stendur á þessu öllu saman. Skiljið
þér mig?”
“Eg skil yður,” sagði Gilder, en auðfundið
var, að hann var eTíki ánægður með þetta. Hann
gat ekki vel felt sig við, að sitt heimili væri
notað til þess að veiða þar glæpamenn.
“En hveraig stendur á, að þér látið menn
vðar koma inn í húsið gegn um þakið?” spurði
hann forvitnislega.
“Þeð hefði ekki verið óhætt að koma með
þá að dvrunum,” svaraði Burke. “Það er svo
sem apðvitað, að sterkur vörður er hafður á
húsinu. Viljið þér lána mér íykil að framdyr-
unum! Eg ætla að koma aftur og eg ætla að
handtaka þessa náunga sjálfur.”
Gilder fékk honum lykilinn umyrðalaust.
“En því bíðið þér ekki, fyrst þér erað hér á
annað borð?” spurði Gilder.
“Það dugar ekki,” svaraði Burke. “Ein-
hver þeirra hefir sjálfsagt séð mig fara hér
inn, og þér megið reiða yður á, að þeir hafast
ekkert að, þangað til þeir sjá mig fara burt
aftur.”
Skrifstofudyrnar voru opnaðar og þjónn-
inn kom inn, og rétt á eftir honum kom Cassidy
og tveir aðrir lögreglumenn, sem ekki voru í
einkennisbúningi. Hinn trúi þjónn, Thomas,
fór þegar aftur út úr herberginu og hafði eng-
an ásetning annan en þann, að gera eins og
þessi lögregluforingi hafði sagt honum, að fara
í rúmið og vera þar, hvað sem á gengi, þangað
til um morgnninn. Honum var þetta alt ó-
skiljanlegt og honum datt ekki í hug að vera
neitt að brjóta heilann yfir því.
“Það sem við þurfum næst að athuga,”
sagði Burke, þegar Thomas var farinn út, “er
það, hvar þessir menn geti verið, svo enginn
verði þeirra var, þangað til á þeim þarf að
halda.
Eftir að þeir höfðu talað um þetta dálitla
stund, komu þeir sér saman um, að lögreglu-
mennirair skyldu fela sig í geymsluherbergi út
frá skrifstofunni.
“Þér skiljið það,” tók Burke til máls, þeg-
ar hinir lögreglumennirnir voru komnir út úr
'herberginu, “að þegar maður leggur svona
snörur fyrir þessa lögbrjóta, þá ríður á að fara
rétt að öllu. Eg lét þessa menn fara upp á
þak langt héðan og koma svo eftir húsaþökun-
um hingað.”
Gilder sagði ekkert um þetta, en það var
auðfundið, að allar þessar krókaleiðir áttu illa
við skap hans.
“Nú ætla eg að gefa yður sama ráðið, Mr.
Gilder, sem eg gaf vinumanni yðar,” sagði
Burke, “og það er að fara í rúmið, og vera þar
þangað til í fyrramálið.”
“En drengurinn,” sagði Gilder. “Hvað er
um hannt Þar er um meira að gera fyrir mig,
en alt annað.”
“Ef hann hugsar nokkuð meira um að fara
til Ohicago,” sagði Burke, “iþá er langbezt að
láta hann bara fara. Hann er hvergi betur
kominn nú í nokkra daga. Eg skal láta yður
vita í fyrramálið, hveraig þetta gengur.”
Gilder stundi mæðulega. Honum fanst mót-
lætið leggjast á sig eins og farg. Hann hikaði
við að segja nokkuð og var það ólíkt honum,
því vanalega sagði hann óhikað það sem hon
um bjó í brjósti.
“Mér lízt ekki á þetta,” sagði hann eftir
nokkra þögn. “Eg verð að láta yður halda á-
fram með þessar fyrirætlanir yðar, af því eg
sé ekki önnur betri róð, en mér fellur þetta
ekki. Eg skil ekki, að ekki væri hægt að ráða
við þennan kvenmann, án þess eg þurfi sjálfur
beinlínis að vera við það riðinn.”
“Það er ekki um annað að gera, en að fara
einhverjar krókaleiðir til að ná í þessa lög-
brjóta,” sagði hinn glaðlega. “Þetta er þægi-
legasti og bezti vegurinn fyrir okkur til að kom-
ast út úr þessum vandræðum, og það er Uka
fljótfarnasti vegurinn fyrir þá að lenda í þeim
ógöngum, sem þeir komast ekki út úr.”
Svo sneri Burke sér að mönnum sínum og
gaf þeim sínar fyrirskipanir.
“Eg fel yður að sjá um þetta,” sagði hann
við Cassidy, “og þér berið ábyrgðina. Þér
skiljið það. Eg ætla að koma aftur og eg ætla
sjálfur að handtaka þessa náunga. Eg kalla
á ykkur, þegar eg þarf á ykkur að halda. Þið
verðið þarna inni í geymslu-herberginu og
hreyfið ykkur ekki, þangað til þið heyrið frá
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPlRE SASH & DOOR CO. LTD.
HcNKÍ AV6. 6ASf. - - WIWNIPEG, AlAN.
Yard Offiaa: 0in Floor, Sank of HamNtonOhambtr*
mér, nema því að eins að eitthvað gangi öðru-
vísi en eg býst við og Griggs kalli á ykkur. Þið
vitið hver hann er. Hann hefir hljóðpípu og
hann notar hana ef hann þarf þess endilega.
Skiljið þið þetta nú fyllilega?” Þegar Cassidy
tiafði fullvissað hann um, að svo væri, bætti
hann við: “Farið })ið þá inn í geymsluher-
bergið.”
Þegar mennirnir voru famir, vék Burke sér
aftur að Gilder.
“Það er eitt enn,” sagði hann. “Eg þarf
á hjálp yðar að halda ofurlítið lengur. Eg
þarf að biðja yður að vera hér svo sem hálfan
klukkutíma lengur, eftir að eg er farinn, og
láta ljósin lifa. Þér skiljið, að eg vil vera viss
u*n }>að, að þessi Turner stúlka hafi tækifæri til
að kornast hingað, meðan þeir eru hér. Meðan
þér látið ljósið lifa, tefur það fvrir þeim, því
þeir koma ekki fyr en þeir halda, að allir séu
sofnaðir. Eftir svo sem hálftíma getið þér
slö'kt ljósin og farið í rúmið og verið svo þar
þangað til í fyrramiíilið, eins og eg hefi sagt
yður. ” Þó Burke væri ekki tiltakanlega við-
kvæmur maður, skildi liann þó, að Gilder leið
afar-illa út af þessu og hafði miklar áhyggjur
út af syni sínum, og vildi hann gjarnan segja
eða gera eitthvað sem gæti létt þær.
“Verið þér ekki að hafa neinar áhyggjur
út af drengnum,” sagði hann eins góðlátlega
eins og hann gat. “Okkur Verður engin skota-
skuld úr því að koma honum út úr þessu,” og
þar með fór hann sína leið og skildi við Gilder
einan með allar sínar áhyggjur og alt sitt
mótlæti.
XVII. KAPITTJLI.
Gilder fylgdi nákvæmlega fyrirskipunum
lögregluforingjans. Þótt honum félli það ekki
vel, hafði hann verið kyr í skrifstofunni þann
tíma, sem Burke hafði tiltekið. Meðan hann
var þar, gekk hann lengst af um gólf og þetta
ráðlag sonar hans lagðist á hann eins og farg.
Honum fanst dálítið létta á sér, þegar tíminn
var kominn að hann mótti slökkva ljósin og
fara inn í svefnherbergi sitt. Eftir það fór
hann ekki eftir því, sem Burke hafði lagt fyrir,
því hann hafði enga löngun til að fara í rúmið.
Hins vegar dró hann gluggatjöldin vandlega
fvrir gluggann, svo hann væri viss um, að ljós-
ið sæist ekki utan af götunni. Svo settist hann
niður með vindil milli varanna, sem hann
kvevkti þó ekki í. Hann var fyrist og fremst
að hugsa um son sinn, og því meira sem hann
hugsaði um hann, því meiri varð gremjan í
huga hans gegn stúlkunni, sem hepnast hafði
að nota hann til að hefna sín á honum sjálfum.
Og nú gat hann illa varist þeirri hugsun, að
það gæti kannske verið dálítið vafamál, að
hann hefði breytt alveg réttlátlega gagnvart
henni. Hann gat ekki varist þeirri hugsun, að
allan þennan hefndarhug til sín, hefði hún ekki
getað alið í brjósti öll þessi ár, nema því aðeins
að hún væri ekki með öllum mjalla, eða þá að
hún hefði verið saklaus dæmd til fangavistar.
En sú hugsun var skelfileg. Honum ofbauð að
hugsa til þess, að hann hefði orðið til þess, að
hann hefði að því stutt, að stúlku hefi verið
hegnt fyrir glæp, er hún hafði ekki drýgt. Hann
reyndi sem bezt hann gat að hrinda þeirri
hugsun frá sér. Hann vissi, að sonur hans var
góður piltur, og honum fanst það alveg óskilj-
anlegt, að hann hefði bundið ást við stúlku, er
illa væri innrætt. Só grunur sótti samt á huga
hans, að hann hefði máske misskilið þessa
stúlku og gert henni rangt til, og þó hann
reyndi með öllu sínu mikla sálarþreki að losna
við þann grun, þá hepnaðist það ekki. Hann
reyndi að trúa því, sem Burke hafði sagt, að
hún væri glæpamanneskja, og þá átti hún vit-
anlega ekki skilið, að henni væri vægð sýnd.
Hvað varasöm hún var, að halda sig innan vé-
banda laganna, gerði hana bara enn hættu-
legri.
Mary Turaer leið líka alt annað en vel, og
það af sömu aðal-ástæðum eins og Gilder. Það
var út af Dick. Hér höfðu því þessir tveir and-
stæðingar sameiginlegt böl að bera. Mary
hafði nú fengið þeirri þrá sinni fullnægt, að
hefna sín á þeim manni, sem hafði komið henni
í tugthúsið. En þetta veitti henni enga ánægju
vegna þess, að hefndin hafði að miklu levti orð-.
ið að koma niður á þeim manni, sem var henni
nú annað og meira en nokkur annar maður.
Hún hafði ekki vitað það fyrri en nú. Hún
hafði búist við því sem nokkru sjálfsögðu, að
hánn mundi yfirgefa sig, þegar hann kæmist
að því, að hún hefði gifst honum í þeim til-
gangi, að gera föður hans vanvirðu og skap-
raun. En í stað þess að yfirgefa hana með
vanþóknun, þá elskaði hann hana. Það sýnd-
ist ætla að verða henni ofurefli. Hann elskaði
hana. Meira að segja, hann virtist einlæglega
trúa því, og hélt þvt sterklega fram, að hún
elskaði sig. Ef hann hefði gert eins og hún
bjóst við, þá hefði þetta alt verið tiltölulega
auðvelt. En hann elskaði hana, elskaði hana
enn, þótt hann nú vissi um þá óvirðingu, sem
yfir hana hafði fallið, og þann aðal-tilgang,
sem hún hafði haft með því að giftast honum.
Þar að áuki sýndist hann algerlega viss um,
að hún elskaði hann, og lét það ótvíræðilega í
ljós.
Hún gat ekki við það ráðið, að hjarta henn-
ar fyltist fögnuði við þessa hugsun — að hún
elskaði hann. Auðvitað var þetta fjarstæða,
en samt—. Hún komst ekki lengra, en hún
fann, að hún roðnaði í hvert sinn, sem }>essi
hugsun greip hana. Hún reyndi alt, sem hún
gat að hrinda þessum hugsunum frá sér, en
þær komu aftur óboðnar. Hún reyndi að losna
við þær með því að hugsa um eitthvað annað,
svo sem Aggie og Joe. Það gaf henni hvíld.
Hún hugsaði til þess með gleði, að hún hafði
raft tækifæri til að vara manninn, sem frelsaði
hafði hana frá dauðanum, við þessum enska
glæpamanni, sem hafði reynt að leiða hann út
á þá glapstigu, sem væntanlega hefðu leitt
hann til mikillar ógæfu. Vegna þess, hvað
hann hafði reynst henni vel, bar hún hlýjan
hug til hans og fanst að sér væri fullkomlega
skylt að gera það, hvernig svo sem hann að
öðru leyti væri. Henni hefði þá í þetta sinn
að minsta kosti hepnast að varna því, að hann
fremdi hreint og beint lagabrot.
Þegar Mary Turner var komin heim úr leik-
húsinu og ætlaði að fara að hátta, var hún alt
í einu hrifin frá þeim hugsunum, sem svo mjög
höfðu sótt á huga hennar. Einhver sendisveinn
hafði komið með bréf til hennar og hann hafði
sagt stúlkunni, að hann ætti ekki að bíða eftir
svari. Þegar hún opnaði bréfið, sem var held
ur illa og óvandvirknislega skrifað, greip hana
einhver skelfing. Hana grunaði, að hér væri
kannske enn meiri hætta á ferðum, heldur en
út leit fyrir á yfirborðinu. Maðurinn, sem
hrifið hafði hana frá dauðanum, hafði nú sjá-
anlega fallið fyrir freistingunni. Hann var
væntanlega rétt nú að fremja þann glæp, sem
hún hafði svo sterklega varað hann við. Hann
hafði frelsað hana: nú var það hennar skvlda,
að frelsa hann. Hún flýtti sér í kjólinn, sem
hún var nýkomin úr. Svo tók hún símaskrána,
til að finna símanúmer Gilders.
Það var rétt um sama leyti, sem Mary fékk
þetta bréf, að einn glugginn á skrifstofu Gild-
ers var opnaður með verkfæri úr stáli, sem til
þess var gert og haglega notað, og Joe Garson
kom inn um gluggann og inn í dimma skrif-
stofuna.
Um leið og hann kom inn um gluggann,
rógust gluggatjöldin til hliðar og dálitla skímu
lagði inn í herbergið, rétt sem snöggvast. En
þegar gluggatjöldin féllu aftur í samt lag, varð
alveg dimt í herberginu og dauðaþögn. Hann
stóð grafkyr ofurlitla stund og hlustaði. Svo
tók hann ofurlítið rafljós úr vasa sínum og
lýsti í kringum sig. Þegar Garson sá ekkert
grunsamt, gekk hann að dyrunum, sem vissu
að útiganginum. Hann gekk svo léttilega að
ekki heyrðist nokkurt hljóð. Hann hlustaði og
verð ekki neins var. Hann hlustaði líka við
dyrnar að geymsluherberginu, en þar heyrði
hann heldur ékkert, sem vekti athygli hans.
Garson kveikti ljós í herberginu, en stakk
áhaldinu, sem hann hafði haft til að lýsa sér
með, í vasa sinn. Svo tók hann þungan stól,
og seti hann við hurðina, er vissi út í gevmslu-
herbergið, svo hann yrði var við, ef hún yrði
opnuð. Hann var afar fljótur að þessu og
gerði það svo örugglega og hiklaust, að auðséð
var, að hér var enginn viðvaningur að verki.
Hann sá því nú ekkert til fyrirstöðu, að
hleypa inn félögum sínum og framkvæma það,
sem gera skyldi. Það var ekki annað eftir, en
gefa þeim vísbendingu, þar sem þeir sátu við
símann í herbergi einu þar á næstu grösum.
Hann setist í stólinn hjá skrifborðinu og tók
símann.
“Gefið mér 909,” sagði hann. Hann sagði
þetta í mjög lágum róm, en þó skýrum.
Hann beið litla stund eftir sambandi. Svo
heyrði hann rödd, sem hann kannaðist við.
En Garson sagði ekki orð meira. í þess
stað tók hann pennaskaft, sem var á borðinu,
og barði nokkur létt högg í s'ímann. Það voru
einhver merki, sem liann og sá, sem hann var
að síma, skildu, en aðrir ekki. En sjálfsagt
þýddu þessi meriri það, að nú væri þjófunum ó-
hætt að koma.
Til að búa sem bezt um alt, skrúfaði hann
hulstrið af veggnum, sem símabjölluraar voru
í, til að vera viss um að síminn gerði engan há-
vaða, og var hann næstum ótrúlega fljótur að
því. Svo tók hann skammbyssuna góðu úr
vasa sínum, skoðaði hana vandlega og lét hana
svo aftur í vasa -sinn, þannig, að honum var
þægilegt að grípa til hennar, ef í það versta
skyldi fara. Svo slökti bann Ijósið.
Garson gekk að hurðinni, sem út í ganginn
vissi, opnaði hana og skildi hana eftir í hálfa
gátt og fór svo að útidyrunum, opnaði hurðina
með einhverju verkfæri, sem hann hafði með
sér, og hann var ótrúlega fljótur að því og
gerði það svo hljóðlega og laglega, að undrum
sætti. Svo nákvæmlega hafði tíminn verið áætl-
aður, að strax og Gerson hafði opnað hurð-
ina, komu félagar hans, þrír menn, og stóðu
þeir þarna alveg hreyfingarlausir, meðan Gar-
son kom hurðinni aftur í samt lag. Að því
búnu gekk Garson aftur inn í skrifstofuna og
þessir þrír félagar hans á eftir honum, og all-
ir fóru þeir svo hljóðlega, að ekkert fótatak
heyrðist.
Þegar þeir voru komnir inn í skrifstofuna,
kvei'kti Garson ljós, svo hann gæti séð félaga
sína sem bezt.
Griggs var klæddur eins og hann væri að
fara í kveldboð hjá einhverju af heldra fólk-
inu, en félagar hans voru ekki nærri eins vel til
fara. Annar þeirra, Dacey, var þunnleitur og
grimmúðlegur á svip. Hinn, sem aldrei var
kallaður annað en Chicago-Rauður, var rauð-
hærður og rauðleitur < andliti, eins og nafnið
benti til, dálítið feitlaginn, stór maður og sterk-
legur. Svipurinn var heldur glaðlegur og ekki
illmannlegur.
“Alt egngur nú vel enn þá,” sagði Garson.
Svo sneri hann sér að Griggs, benti á hin
skrautlegu tjöld, sem fyrir glugganum voru.
“Eru þetta hlutimir, sem við erum að sækja?”
“Já,” svaraði Griggs, eða “Enski Eddie”,
eins og hann var vanalega kallaður.
“Þá er okkur betra að taka stiax til starfa,”
sagði Garson og leyndi sér ekki, að hann hafði
mikinn áhuga á að koma fram því, sem hann
nú ætlaði sér að gera.
En áður en hann gat gefið félögum sínum
fvrirskipanir um, hvað gera s'kyldi, kom nokk-
uð fyiir, sem tafði hann um stund. Þó hann
liefði að vísu gengið svo frá símanum, að hann
liringdi ekki, þá gaf hann nú samt eitthvert of-
urlítið hljóð frá aér. Garson hikaði við ofur-
litla stund, og félagar hans þögðu og biðu hans
úrlausnar. Hér var úr vöndu að ráða. Það gat
verið stór-hættulegt að svara, en það gat engu
að síður verið hættulegt, að láta það ógert.
“Eitthvað verðum við að gera,” sagði
Garson og gekk að skrifborðinu og tók símann.
Þegar hann hafði hlustað ofurlitla stund, var
auðséð að honum brá mjög við, þó hann reyndi
að láta sem minst á því bera.
“Það er Mary,” sagði hanft í hálfum hljóð-
um.
“Mary,” sagði Griggs og brá svo mikið við,
að andliitð á honum komst alveg út úr þessum
föstu stellingum, sem það var í vanalega. Ekki
leið á löngu, þangað til liann náði sér aftur.
“Já, það er hún, sem er að tala,” sagði Gar-
son. Svo hafði hann upp í hálfum hljóðum,
það sem hann heyrði:
“Eg kem þarna að húsinu eftir ofurlitla
stund. Eg er núna í lyfjabúðinni á næsta
þegar eg kem. Það verður rétt strax.”
“Svo hún er að koma,” sagði Griggs og var
ekki hægt að skilja, hvort honum þætti það
gott eða ilt.
“Nei, eg skal koma í veg fyrir það,” sagði
Garson alvarlegur.
“Það er alveg rétt,” sagði Ohieago-Rauður.
Garson reyndi aftur að ná sambandi við
Mary, og eftir að hafa reynt það nokkrum sinn-
um, setti hann frá sér símann. “Hún er far
in—”
“Hún er að koma núna strax,” sagði
Griggs, enda var það svo sem ekkert vafamál,
að hún var að koma.
“En til hvers er hún að koma hingað?”
sagði Garson og varð mjög óánægjulegur á
svipinn. “Uamingjan hjálpi mér, ef eitthvert
óhapp skyldi nú koma fyrir.”
Það er engin hætta á því, lagsmaður,” sagði
Griggs og þóttist öruggur. “Eg skal opna fyr-
ir henni.” Svo fór hann út úr herberginu,
eftir að Garson hafði gefið samþykki sitt til
þess.
“Hamingjan góða, því í ósköpunum þurfti
hún endilega að koma!” tautaði Garson mjög
óánægjulega. “Nú er illa komið, ef ekki fer
alt sem beza.
Hann færði sig dálítið nær dyrunum, um
leið og hurðin opnaðist og Mary kom inn og
Griggs rétt á eftir henni.
“Hvaða erindi átt þú hingað?” spurði
hannn grimmilega, og alt öðruvísi, heldur en
hann hafði nokkurn tíma áður talað til Mary.
Hún gekk beint þangað sem Garson stóð, og
staðnæmdist beint frammi fyrir honum, en
Griggs fór til hinna mannanna, sem stóðu lítið
eitt fjær, og vissu ekki hvað úr þessu ætlaði að
verða. Mary stóð ofurlitla stund þegjandi og
horfði á manninn, sem hún átti lífið að launa,
og í augnáráðinu lýsti sér góðvildin ein.
“Joe, þú hefir sagt mér ósatt.”
“Það er ekki tími til að tala um það nú,”
svcaraði Joe og gerði sig reiðilegan.
“Þið eruð heimsikingjar allir,” sagði hún
með töluverðum ákafa. Hún leit á hina menn-
ina og svo aftur á Joe. “Já, heimskingjar!
Þetta er þjófnaður. Ef þeir ná ykkur, þá get
eg ekkert fyrir ykkur gert. Hvemig ætti eg að
geta það? ” Hún rétti upp hendina biðjandi
og hún talaði lægra en í hálfum hljóðum. “ Joe,
Joe, þú verður að fara burtu héðan og það
strax, og þið allir. Blessaður láttu þá fara,
Joe.”
“Það er nú of seint,” svaraði Joe og var
einbeittur og alvarlegur. “Við erum nú hing-
að komnir, og við verðum hér, þangað til við
erum búnir að því, sem við ætluðum okkur að
gera.”
SPAKMÆLI.
Komist þú í óvanalega þröng, þar sem alt
gengur þér á móti, svo þér finst þú ætla að yf-
irbugast, gefstu þá ekki upp, því það er stund-
in, sem úrslitunum ræður. — Harriet B. Stowe.
Það hefir oft verið lögð fram sú spurning,
hvað það eiginlega væri, sem til þyrti að menn
gætu hamingjusamir kallast, því til væru gæfu-
menn; mér hefir jafnan fundist svarið við
þeirri spumingu ofur einfalt, og það er þetta:
Sá, sem er lífsglaður, hann er farsæll, og ham-
ingjusamur um leið. — Anon.
Snúið úr ensku af Jakobínu J. Stefánsson,
Hecla, Man.
PF“Borgið Lögberg"PE