Lögberg - 15.05.1930, Blaðsíða 6

rfls. 6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. MAÍ 1930.
Mary Turner I
Eftir
M ARV IN D AN A.
Hann reyndi að bera sig eins vel og hann
gat, þó hann vissi vel, að nú var hann í mikilli
hættu staddur. Hann færði sig ofurlítið -nær
stúlkunni, sem hafði ákært hann um svik og
reyndi að vera eins sakleysislegur, eins og
' hann mögnlega gat.
“Hann lýgur að ykkur,” sagði hann og
benti á Dick. “Eg má segja ykkur, að þessi
veggtjöld eru miljón dala virði að minsta
kosti. ”
1 þetta sinn gat Mary ekki lialdið hatrinu
og gremjunni í skefjum.
“Þú ert svikari! Þetta hefir þú gert fyrir
Burke!”
Griggs reyndi sem bezt hann gat að koma
þeim í skilning um, að hann væri sáklaus, og
hann lék þann leik vel, því nú vissi hann, að
honum reið lífið á, að blekkja þá sem hann
hafði svikið.
“Eg segi ykkur heilagan sannleikann. Eg
get lagt eið út á að eg geri það.”
“Þú komst til mín í gær,” sagði Mary og
leit á hann tortryggilega. “Þú komst til mín
og sagðir mér frá þessari fyrii-ætlan. Og þú
komst frá Burke.”
Eg segi vkkur alveg satt, að eg hefi engin
svik í huga. Það var félagi minn, sem sagði
mér frá þessu,” sagði Griggs, en nú miátti þó
finna, að hann var farinn að efast um að þess-
ar afsakanir hefðu nokkra þýðingu. Hann
fann, að honum var ekki trúað.
“Þetta er tómur lygavefur alt saman,” sagði
Garson af mikilli reiði, og duldist nú engum,
að hann hafði alt annað en gott í huga.
“Væri þá ekki rétt maklegt, þó svo
væri,” sagði Griggs og reyndi að sýnast ör-'
uggur. Hann greip til hljóðpípunnar, sem var í
vestisvasa hans, og bar hana upp að vörunum.
Hann varð ekki nógu fljótur tij. Garson
greip skamnnhyssuna úr vasa sínum og hleypti
af. Það kom enginn reyknr og það heyrðist
svo sem ekkert hljóð. En Griggs stóð augna-
blik uppréttur og hreyfingarlaus og datt svo á
gólfið — steindauður.
“Farðu hölvaður! Þú hefir fengið mak-
leg málagjöld,” sagði Garson, og þrátt fyrir
það, hve ofsa-reiður hann var, mátti þó sjá
sigurbros á vörum hans.
Þetta varð alt í svo skjótri svipan, að Diek
hafði ekki fyrst áttað sig á því, hvað um var
að vera, en þegar maður féll dauður fyrir
morðvopninu, þá var ekki um að villast.
Hann hljóp að Garson og ætlaði að grípa af
honum skammbyssuna og í þeirri viðureign
datt hvin á gólfið.
Hvorugur þeirra hafði tíma til að taka rana
upp, eða sintu því ekki, því það var annað, sem
dró að sér athygli þeirra. Þrátt fyrir alt, sem
fvrir hafði komið, þá hafði Chicago Red staðið
trúlega á verði og nú heyrði hann eitthvað og
sagði í hálfum liljóðum: *
“Einhver er að opna framdymar.”
Garson gleymdi vopninu, þegar hann heyrði
þetta og liljóp út að glugganum. Dick tók
skammbyssuna.
‘ ‘ Það er enginn á götunni! Við verðum að
stökkva hér út,” sagði Garson. Honum var nú
runnin mesta reiðin og hann hugsaði ekki um
annað en forðast hættuna og þó sérstaklega að
bjargt Mary. Reiðisvipurinn var alveg horf-
inn af andliti hans og þar var nú ekkert annað
að sjá en góðvild og prúðmensku. “Þú verður
að koma, Mary, undir eins,” sagði hann.
Chicago Red hafði snúið af Ijósinu, hlaupið
út að glugganum, opnað hann og var þegar
kominn út og Dacey fór rétt á eftir honum. En
Garson var rétt að því kominn að kalla aftur á
Mary og biðja hana að flýta sér, þegar Dick
tók til máls.
“Hún getur ekld stokkið út um gluggann,”
sagði hann kalt og rólega. “Far þú. Hún er
ekki í neinni hættu. Þú veizt að eg lít eftir
henni. ’ ’
“Ef þeir taka hana—” Hann komst ekki
lengra, en röddin var ógnandi.
“Henni er óhætt,” sagði Dick hæglátlega,
en það var mikill sannfæringarhreimur í rödd-
inni.
“Ef þú ekki passar hana, þá skalt þú sjálf-
an þig fyrir hitta og eiga mig á fæti,” sagði
Garson, og hann sagði það þannig, að það var
vandaJaust að skilja við hvað hann átti. ”
Svo leit hann á lík mannsins, sem hann hafði
sjálfur drepið.
“Það er tæzt þú segir Burke hvemig farið
hafi, ” sagði hann og svipur hans varð afar-
grimmúðlegur. “Bölvaður svikarinn! Þú hef-
ir fengið makleg málagjöld.” Svo hvarf hann
út um gluggann.
XIX. KAPITULI.
Það var dauðaþögn í herberginu, eftir að
Garson var farinn. OfurJitla stund Jiorfði Dick
á gluggann, sem mennirnir höfðu farið út um.
Svo sneri hann sér aftur að Mary og tók um
hendina á henni. Þetta, sem fyrir hafði kom-
ið, hafði frekar orðið lionum til styrktar, en
hitt, vegna þess að það hafði dregið huga hans
frá hans eigin erfiðleikum. Hvað gerði það
svo sem til, þó innbrotsþjófur og óþokki liefði
verið drepinn ? hugsaði hann. Það eina, sem
bann gat séð að varðaði nokkra verulegu, vgr
framtíð hans sjálfs og ikonunnar, s)em 'hann
nú var giftur. Honum skildist J)ó fljótt, live
eigingjarn hann væri, því höndin, sem hann
héit um, skalf eins og hrísla. Honum fanst
konan vera að missa allan mátt og hníga nið-
ur, og hann tók utan um hana til að verja hana
falli.
Það sem hún sagði; sagði hún svo lágt, að
hann mundi ekki hafa hevrt til hennar, ef þau
hefðu ekki verið alveg hvoi't hjá öðru. Hún
var náföl og augnaráðið afar dauglegt. Það var
eins og allur máttur væri henni liorfinn, líkam-
legur og andlegur. Hún studdist algerlega við
hann. Rómurinn var ósliýr og svo lágur að
hann gat naumast heyrt hvað hún sagði.
“Eg — eg hefi aldrei fyr séð mann drep-
inn. ’ ’
Þessi einföldu orð, sexn hann sjálfur hefði
getað sagt, engu síður en limg höfðu afar mikil
áhrif á hann. Hann varaðist að líta þangað,
sem líkið var, og hann sneri henni þannig, að
hún gat ekki heldur horft í þá átt.. Með því að
athuga, hve skelfilegt þetta í raun og vera var,
gat liann vel skilið, hve mikið lienni félzt um
, þetta. Hér hafði mórð verið framið, rétt fyrir
augunum á þeim, og ^á, sem liafði framið það,
var einmitt maðurinn, sem Mary átti lífið að
þakka. Dick skildi vel, að Jiessi sjón hlaut að
hafa verið henni ofraun og þreki hennar og
kröftum væri með Jwssu ofboðið. Við þes.sa
hugsun varð hann enn viðkvæmari fyrir henni
og honm fanst, að alt rildi hann í sölurnar
leggja hennar vegna.
Dick hjálpaði Mary að legubekknum og lét
hana setjast þar niður.
“ Eg liefi aldrei fyr séð mann drepinn,”
sagði hún aftur. Hún talaði dáJítið hærra en
áður, en röddin var eitthvað óeðlileg. Hún vék
við höfðinu í óttina, þar sem líkið var, en hætti
við }>að og leit framan í manriinn sinn og duld-
ist honum ekki, að einhver skelfing hefði gagn-
tekið huga hennar.
“Þú veizt það, Dick,” sagði hún enn, “að
eg Jiefi aldrei fyr séð mann drepinn. ’ ’
Áður en Dick gat sagt lienni nokkuð til
liuggunar, heyrði hann að einhver kom við
hurðina. Hann var þegar til þess búinn að
verjast, ef á þyrfti að lialda, og taka hverju
sem að höndum bæri. Hann stóð rétt hjá legu-
bekknum, og hallaði sér Jítið eitt áffram. 8vo
datt lionnm í hug að kveikja sér í vindlingi, og
þegar liann var búinn að'Jiví, stóð hann í sömu
.skorðum rétt hjá konunni, sem hann unni og
liafði ósett sér að vemda, hvað sem það kost-
aði. Aftur lieyrði hann„ að einhver var á ferð-
inni, og nú nær en áður. Hann vildi vera viss
um, að hver sem þama væri á ferð, heyrði til
sín, svo hann talaði í fullum rómi.
“Þú mátt vera viss um það, Mary, að alt
gengur vel fyrir þér og mér. Þú varst hugrökk
að koma til mín núna.”
Hún svaraði engu. Hún gat ekki slitið hug-
ann fm þeirri óttalegu sjón, er hún sá Griggs
falla dauðan á gólfið.
Dick reyndi sem bezt hann gat, að vekja
hana til umliugsunar um það, sem nú var að
koma fvrir, og sem honum duldist eklri, að ekki
var liættulaust.
“Talaðu við mig, ” sagði hann blíðlega.
“Þeir koma eftir mínútu. Þegar þeir koma,
þá láttu eins og þú hafir komið til að finna mig.
Reyndu það Mary, elskan mín góða, reyndu
J'að.” Svo hækkaði hann aftur röddina, svo að
vel mætti heyra til hans um alt herbergið.
“Eg hefi í allan dag verið að reyna að finna
þig. En svo komstu, þegar eg var nærri búinn
að gefa upp alla von um að sjá Jrig í dag. Eg
er vlss um, að faðir minn mun smátt og
gmátt—”
Hann komst ekki lengra. Hurðinni var alt í
einu hrundið upp og Burke kom inn og stað-
næmdist rétt innan við dyrnar, með skamm-
byssu í hendinni, sem hann hélt á lofti.
“Haldið uppi höndunum, allir!” sagði
liann með þrumurödd.
Það var eins og dragi úr valda-svipnum og
hann yrði fyrir einhverjum miklum vonbrigð-
um, þegar hann sá þarna engan nema Dick sem
stóð hjá bekknum, og Mary, sem sat þar afar-
veikluleg. Burke rendi augum um hertærgið
og siá fljótt, að/Jiar var enginn- nema þau tvö,
og var þá engum blöðum um það að fletta, að
heldur lítið hafði orðið úr liinu vel fyrirhug-
aða ráði. Hann byrjaði að segja eitthvað og
/leit grimmúðlega til þeirra Dick og Mary.
En Jiann komst ekki að með að segja neitt,
því Dick tók þegar til máls, og hann talaði
stillilega, en alvarlega.
“Hvað erað þér að gera hér, um þetta leyti
nætur?” Það Jeyndi sér ekki á málrómnum, að
hann var óánægður mjög yfir þessari heimsókn.
“Eg veit hver þér eruð, Mr. Burke, en þér
verðið að skilja það, að það eru líka einhver
takmörk fyrir því, hvað þér megið bjóða yður.
Eg sé ekki betur, en að })ér gangið lengra, en
góðu hófi gegnir, með því að vaða hér inn um
hánótt.”
Burke svaraði þessu engu, og liefir líklega
fundist það, sem Dick sagði, markleysa ein.
“Hvað er Jiún að gera liér?” spurði liann
og leit á Mary. Hann granaði vafalaust, að
hér væ:i eittlivað verið að leika á sig, og að
Mary hefði eitthvað við það að gera. “Hvað
er hún að gera hér ?” endurtók hann með
þrumurödd.
‘ ‘ Þér gætið þess ekki, livað þér eruð að
segja,.Mr. Burke,” sagði Dick kuldalega. “Hún
er konan mín og hún hefir áreiðanlega fullan
rétt til að vera hjá mér, manninum sínum.”
Burke glotti skuggalega. Það sýndist ekk-
ert á hann fá, hve veikluleg Mary var.
“Því ætti eg ekki að vera hér?” spurði liún
með veikum rómi. “Því ekki ? Eg—
Húp komst ekki lengra, J>ví Burke tók fram
í fyrir henni, og það var langt frá því, að liann
hefði nokkra meðlíðan með lienni. Hann eins
og fann það á sér, að hér hefði eitthvað komið
fyrir, og honum fanst alls ekki ólíklegt, að það
væri eitthvað slíkt, að liér eftir hefði liann
meira hald á Mary Tumer, en áður. En það
var kannske liollast, að segja ekkert um það að
sinni.
‘Hvar er faðir yðarf” spurði hann.
“I rúminu, auðvitað,” svaraði Dick. “En
eg spyr yður aftur, hvaða erindi þér eigið
hingað um hánótt.”
Burke ypti öxlum og var óánægjulegur á
svipinn.
“Kallið þér á föður vðar,” sagði hann.
Dick datt ekki í hug að lilýða þeirri skipun.
“Það er orðið framorðið,” svaraði liann,
“og eg vildi síður þurfa að gera honum ónæði,
ef það er ekki alveg óumflýjanlegt. Þér hljótið
annars að sjá, að þeta tekur ekki nokkra tali.”
Hann varð alt í einu vinsamlegri, og datt vafa-
laust í liug, að reyna að vinna Burke yfir á sitt
mál með góðu.
“Heyrið þér, Mr. Burke!” sagði hann vin-
gjarnlega. ‘ ‘ Eg sé að það er lang-bezt fyrir
mig, að segja yður rétt eins og er. Sannleik-
urinn er sá, að eg hefi fengið. konuna mína til
að fara burtu með mér. Hún ætlar alveg að
liætta við það, sem hún liefir verið að gera að
undanförnu. Við ætlum bæði að fara héðan.
Þér1 skiljið því, að við verðuim að hafa frið til
að tala um þetta í næði. Það væri því ekki nema
rétt af yður, áð fara nú, og koma heldur aftur
í fyrraniálið. ”
Burke bara glotti. Hann gat ekki rétt í
svipinn gert sér grein fyrir, hvað fyrir hefði
komið, en hann var alt of glöggur til að láta
villa sér sjónar, eins og Dick var að reyna að
gera. .
“Svo það er það, sem þið erað að reyna að
gera Jiér,” sagði hann og glotti við.
“Auðvitað,” sagði Dick örugglega, þó hann
reyndar vissi vel, að Burke tryði sér ekki. Hvað
hann sjálfan snerti, var hann fremur gramur
en hræddur út af því, að geta ekki sannfært
Burke.
“Þér skiljið, að eg vissi ekki—”
Rétt þegar Jiann var að segja þetta, féll ljós-
ið frá turninum aftur inn um gluggann. Burke
varð aftur hverft við, eins og lionum hafði orð-
ið fvr um lcveldið. Hann notaði þó birtuna, til
að veita öllu í herberginu eftirtekt. Skugga
hafði borið á, þar sem Griggs lá dauður, en nú
sá hann líkið og þekti það þegar.
Burke sá þegar, að hér hafði verið framið
morð. Þegar Ijósið frá tuminum bar af glugg-
anum, gekk Burke fram að dyranum og kveikti
Ijósin, svo- að albjart varð í skrifstofunni.
Svo gekk liann að hinum dyranum, sem vissu
út í geymsluherbergið og blés í hljóðpípuna og
kallaði rétt á eftir, “Cassidy, Cassidy!”
Dick liafði fvlgt Burke í áttina til dyranna,
en sneri sér nú aftur til konu sinnar. Burke
tók eftir því, að hann vár eitthvað að hreyfa
sig — og kallaði til hans grimmiíðlega:
“Hreyfið ykkur ekki — hvoragt ykkar!”
Cassidy kom þegar inn í skrifstofuna og
hinir tveir rétt á eftir honum. Það var auð-
séð, að honum brá í brún, að sjá ekki fleiri í
skrifstofunni, en þar vora. Hann hafði búist
við að sjá þar hóp af ræningjum.
“Hvernig stendur á þessu, Mr. Burke?”
spurði hann og varð litið á Dick, þar sem hann
stóð rétt hjá Mary, sem sat á legubekknum.
“Þeir era búnir að vinna á Griggs,” sagði
Burke, þar sem hann lá á hnjánum rétt hjá lík-
inu og var að skoða það. Hafði hann farið
þangað, þegar hann var búinn að kalla á hjálp-
armenn sína. Hann leit illúðléga á Cassidy.
“Því flýttuð þið ykkur ekki hingað inn, þegar
þið heyrðuð skotið?” spurði hann. “Þið skul-
uð fá að kenna á þessu. ”
“Það var ekkert skot,” sagði Cassidy auð-
mjúkur. “Þér megið reiða yður á, að það
heyrðist ekkert hljóð.”'
Burke stóð á fætur. Hann var alvarlegur
og alt annað en góðlátlegur á svipinn.
“Það sýnir sig nú bezt á sárinu.” Svo sneri
hann sér að þeim Dick og Mary. ‘ ‘ Svo það er
ekkert um það að efast, að hér hefir verið
framið morð. Það er bezt fyrir yður, að gef-
ast upp strax. Hvar er skammbyssan ? ”
Það varð ofurlítil þögn. Cassidy var ekki
enn fylliilega búinn að átta sig á því, sem fyrir
Iiafði komið, þegar Burke talaði til hans og
sagði, um leið og hann benti á Dick: “Leitið
þér á honum.”
En áður en Cassidv gat nokkuð gert í þá
átt, tók Dick skammhyssuna úr vasa sínum og
fékk Jionnm hana.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EIVIP RE SASH & DOOR CO. LTD.
rlSNSY AV£. EASr. - - WINiMlPfeG, IVIAN.
Yard Oiacs: Scn Floj-r, 3ank of HamHtonChamber9
Einmitt þegar þannig stóð á fyrir Dick, kom
faðir hans inn í herbergið. Hann hafði hevrt
hávaðann í Burke og vildi sjá, hvað um væri
að vera.
“Hvað er hér um að vera?” sagði hann,
þegar hann kom inn fvrir dyrnar og sá hverjir
þarna voru. Það var auðséð, að lionum leizt
ekki á blikuna, sem ekki var von.
Buike vissi af langri reynslu, að það var
ekki holt að segpja meira en góðu hófi gegndi,
þegar eitthvað þessu líkt bar að höndum. Hann
gerði það heldur ekki í þetta sinn, frekar en
endranær. Hann leit á Dick og var meir en
lítið biúnaþungur. “Svo }>að eruð þér, sem
hafið gert þetta, ungi maður.” Svo sneri hann
sér að Cassidv og hélt áfram: “Jæja, Cassidy,
þér getið tekið þau bæði niður á löreglustöðv-
arnar.”
Dick datt ekki annað í liug, en mótmæla
þessu eindregið, hvað konuna snerti, sem liann
unni hugástum.
“Ekki hana!” sagði hann eins og í bænar-
róm. “Þér ætlið" þó ekki að taka hana fasta,
Mr. Burke. Það tekur engu tali.”
Nú var Mary aftur komin til sjálfar sín.
Hún var, að mildu leyti að minsta kosti, búin
að ná ,sér, eftir J)á miklu geðsliæringu, sem liún
hafði orðið fyrir. Hún gat nú talað nokkurn-
veginn eins og henni var eðlilegt,.
“ Dick”, sagði liún. “Varastu að segja
iiokkuð.” Hún sagði þetta blátt áfram, en })ó
mátti vel skilja, að henni þótti mikið ríða á, að
hann fylgdi þessu ráði.
Burke hló kuldalega.
“Það var svo sem við að búast,” sagði hann.
“En það gerir lítið til eða frá, hvort þér talið
eða ekki. Þetta er auðve'H mál. Annað hvort
liafið þér, ungi maður, myrt Griggs, eða hún
hefir gert það.”
Um leið og Burke sagði þetta, benti hann
á líkið, sem lá á gólfinu. Edward Gilder eins
og ósjálfrátt fylgdi bendingu hans og kom nú
í fyrsta sinn auga á þessa hrúgu af holdi og
beinum, sem einu sinni hafði verið maður.
Honum varð svo mikið um, að hann átti fult í
fangi með að kstanda ó fótunum, þangað til
hann gat náð sér í stól, sem hann settist á.
Aldrei fyr hafði honum fundist eins mikið til
síns eigin vanmáttar koma, enda hafði hann
aldrei fyr séð neitt þessu líkt. Og nú var son-
ur hans, sem hann elskaði meir en alt annað í
heiminum, sakaður um morð. Honum datt í
hug, livort þetta gæti ekki vbrið bara ljótur
draumur, svo voðalegt sem það var. En rödd
Burkes tók af öll tvímæli um það, að þetta var
eigi draumur, heldur grimmur veruleiki.
“Annað hvort hafið þér drepið manninn,”
sagði hann aftur við Dick, “eða þá að hún hef-
ir gert það. Segið mér eins og er, skaut hun
manninn? ”
“Ilvaða lifandi ósköp-” lirópaði Dick. “Nei,
hún gerði })að áreiðanlega ekki.”
“Nú, þá hafið þér gert það,” sagði Burke.
Nú lét Mary til sín heyra. Hún hafði nú
náð fullu valdi á sjálfri sér.
“Nei, nei! Hann gerði það ekki.”
“Annað livort ykkar hefir drepið mann-
inn,” sagði Burke aftur og beindi orðum sínum
að Dick. “Var það hún, sem gerði það?”
Dick Jiótti sér sjáanlega misboðið, með því
að spyrja sig um þetta í annað sinn.
“Eg hefi sagt yður, að hún gerði það ekki,”
sagði hann.
Burke var aldrei tiltakanlega ljúfmannleg-
ur, en nú var hörkusvipurinn jafnvel orðinn
óvanalega miki'll, þegar hann næst beindi
spurningu sinni til Mary.
“Jæja, þó,” })ramaði hann, “var það hann.
san skaut Griggs?” Um leið og hann sagði
þetta, leit hann á Didk, ön þegar Mary þess-
vegna svaraði ekki, hélt liann áfram: “Eg er
að tala við yðnr. “Drap hann manninn?”
“Já,” svaraði hún hægt og seinleiga; en
það var eins og hún gæti ekkert annað sagt.
Dick leít á konu sína og það var auðséð, að
þetta svar hennar vor honum óskiljanlegt, og
það því fremur, sm hann nú þóttist fyllilga
sannfærður um, að til sín bæri hún hlýrri hug,
heldur en hún kannaðist við.
“Mary!” var það eina, sem liann gat sagt.
Tilfinningamál þessara hjóna var Burke
óskiljanlegt, enda kærði hann sig ekkert um að
skilja það. Yfirmenn í lögregluliðinu láta sig
slíka hluti vanalega litlu varða. Rétt í svip-
inn var hann ekki að hugsa um neitt annað en
það, hvern kæraskyldi fyrir að hafa myrt
Griggs.
“Þér eruð til þess búnar, að leggja eið út
á }>að, að hann hafi orðið manninum að bana?”
spurði Burke og taldi nú sjálfan sig kominn
vel á veg með að komast að því sem mest á
reið í þessu máli.
Mary hugsaði sig um ofur litla stund, en
ekki leið á löngu þangað til hún réði við sig,
hverju svara skyldi.
“Því ekki það?” svaraði liún heldur sein-
lega.
iwBorgið Lögberg