Lögberg - 19.06.1930, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 19. JÚNÍ 1930.
Bls. 3.

Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
1
Fyrir börn og unglinga
FORUSTU-GRANI.
Haustið 1881 lagðist vetur snemma að í
Norðurlandi, og mátti segja, að svo væri um
fullan áratug, eða frá 1879—1890. Sum þessi
ár urðu líka fellisár á Norðurlandi, og flosnaði
þá margur upp, er við búskap fékst, enda flýðu
ýmsir land á þeim árum, bæði bændur og bú-
leysingjar, og fluttu til Ameríku. Og öndverð
an Jíennan vetur (1881) fluttist eg alfarinn úr
Norðurlandi til Reykjavíkur, en átti áður
heima á bæ þeim, er Þóroddsstaðir heita; stend-
ur liann austan vert við Hrútafjörð, en and-
spænis Borðeyri.
Síðari hluta októhermbánaðar þetta haust,
hlóð niður all-miklum snjó, svo að hýsa varð alt
fé é þessum slóðum. Þó var fé haldið til beitar
á degi hverjum og lömb ekki komin á fasta gjöf,
en látin fylgja fullorðna fénu.
M'orgun einn sem oftar var eg látinn reka
féð í liaga upp á Hnitafjarðarháls (milli Þór-
oddsstaða og Reykja), og átti eg að standa yf-
ir því þar um daginn og reka það svo heim til
húsa að kveldi. Var snjóléttara þar efra í
hrúnunum og ofan við þær, og grvnnra að
krafsa, þar til jarðar, en neðra í hálsinum. Var
veðunitlit ljótt, frostnæðingur og sleit úr hon
um öðru hvoru.
Mér sóttist reksturinn sæmilega upp eftir,
enda var í hópnum ágætur forustusauður, sem
réð ferðinni. Þó hafði eg stundum áður séð
hann renna djarfara á undan liópnum. Þenn-
an morgun virtist hann undarlega tregur, eins
og honum væri um og ó að leggja á hálsinn;
stundum nam hann staðar og leit þá aftur vfir
hópinn og til mín, en hélt þó jafnan áfram,
þegar eg nálgaðist hann og benti honum, For-
ustu-G-ráni var þá 12 vetra, ullarsnoðinn og rýr
og flaug mér í hug, að þessi tregða hans s.taf-
aði af því, að hann væri orðinn kulvís, gamla
skarið. Hafði oft verið talað um að lóga hon-
um og ákveðið að gera það síðar um haustið,
þegar sláturstörfum væri lokið.
Þegar upp á hálsinn kom, tók féð að krafsa,
stóð vel á , þrátt fyrir éljagang öðru hvoru. Þó
sinti Forustu-Gráni lítið krafstrinum; hann
leit varla í jörð, svo eg tæki eftir, stóð stundum
og hímdi eða rölti innan um fjárhópinn, og
stjakaði þá við félögum sínum, eldri sauðun-
um.
Þegar leið að nóni, fóru élin að þéttast, dg
eftir örlitla stund var skollin á ofsa norðan-
hríð með mikilli faimkomu og grimdarfrosti.
Sá eg þá, að ekki var til setunnar boðið, og
flýtti mér að fara í kringum féð og hóa því
saman. Reyndi eg svo að nudda því af stað
heimleiðis, en lömlb og fullorðið fé vill oft ekki
verða samrekstra, einkum þó í fyrstu snjóum
og liríðum, enda fór svo í þetta sinn. Lömbin
vildu standa, þar sem þau voru komin, en fuli-
orðna féð seig áfram. Miðaði mér lítið, enda
harðnaði veðrið, og eftir örskamma stund stað-
næmclist alt féð í einum hnapp og vildi ekki
halda áfram. Varð mér þá ekki um sel, enda
var eg óharðnaður unglingur, að eins 15 ára,
og einn míns liðs fjarri bæjum í grenjandi hríð
og grimdarfrost. Þó var mér ekki í hug, að
yfirgefa féð að svo stöddu, en ætti mér að auðn
ast að koma því heim, var mér ljóst, að eg
hafði ekki á annað að treysta en Forustu-
Grána og hundinn minn, sem Sörli hét, og var
bráð-duglegur fjárhundur.
Til þess að koma fénu heim til húsa, var um
tvær leiðir að gera. Var önnur sú, að sniðskera
sig niður hálsinn og sem næst því, er eg hafði
farið um morkuninn. Sú leiðin var að mun
styttri og heldur undan veðrinu að halda, en þó
torsóttaii í slíkri fannkomu, vegna gilja og
skorninga í hálsinum. Hin leiðin var að reka
féð beint niður hálsinn til sjávar, og svo heim
eftir fjörunum á móts við bæinn; var stuttur
spölur frá sjónum heim, og vissi eg, að kæmist
eg þangað, muni ekki skorta hjálp til að koma
fénu heim. Taldi eg mig því öllu óhultari, að
velja þessa leiðina, þó að veðrið væi'i meira á
hlið niður hálsinn. Fór eg því fram með fénu
og beindi Grána á leið. Var engu líkara, en að
hann hefði verið að bíða þess, að eg veldi þá
leið, því að samstundis tók hann á rás, og var
þá ekki mikið hikandi. En svo var færðin orð-
in slæm, að oft varð hann að snúa til baka og
að hópnum, til þess að lokka hitt féð á eftir
sér; jarmaði hann þá stundum til félaganna,
eins og liann væri að hvetja þá til framgöngu.
Veðrið fór versnandi og þyngdist færðin að
sama skapi. En Gráni lét engan bilbug á sér
finna, og var ótrauður og ákveðinn um að
brjótast áfram. Hann henti sér í skaflana og
tróð þar braut, til þess að létta þeim gönguna,
sem á eftir komu, og var aðdáanlegt að sjá, hve
vel honum sóktist.
En þó fór svo, að hann ætlaði sér ekki af, og
varð kappið og ékafinn honum um megn. 1
einum skaflinum sá eg að hann lagðist fyrir og
bærði ekki á honum, er allur fjárhópurinn stað-
næmdist. Þegar eg kom að Grána, 'brá mér
heldur en ekki; liann lá þar á hliðinni og vætl-
aði blóð fram úr muirni hans og nösum. Þótt -
ist eg þá sjá fram á, að eg kæmi aldrei fénu
niður að sjónum lijálparlaust, en fanst þó sár-
ast, að þurfa að skilja við Grána eins og ástatt
var. En í 'sömu svifum bar þar að tvo menn
að heiman, sem sendir voru mér til hjálpar.
Þegar Iþeir sáu hvernig komið var, brá annar
Jiegar við og skundaði heim til bæjar, og sótti
mann og brekán. Var Gráni svo borinn heim
°lr alt reynt, sem upphugsanlegt var, til þess
að bjarga honum við. En það var um seinan,
og öll hjálp og nákvæmni árangurslaus. Lífið
smáfjaraði út, og eftir skamma stund var
Gráni dauður. Og það má bæta því við, að all-
ir heimamenn hörmuðu, að slík skyldi verða
örlög hans.
— Forustu-Gráni hafði um dagana marga
hildi háð við norðanhríðar og fannkyngi, en
jafnan borið sigur af hólmi. Og eflaust hafði
liann oft bajrgað fjöida fjár frá því að farast
eða fenna, þó það verði ekki rakið hér.
1 háttum sínum var Gráni að ýmsu leyti
mjög einkennilegur. Þegar tíð var góð og
engin veðrabreyting nærri, lá hann ætíð fram
við dyr í sauðahúsinu á morgnana, þegar
hleypt var út. En væri veður vont, eða út-
litsljótt, hélt hann sig inn við gafl, og vildi þá
ekki fara út, eða varð þá jafnan síðastur. Þeg-
ar svo bar við á síðari árum, var sagt um hann,
að hann væri orðinn krumpinn og kulvís, en þó
var hann drifinn út með liarðri hendi. Og svo
liafði einnig verið þennan síðasta morgun, sem
hann hafði lifað, þó að eg fengi ekki að vita það
fyr en síðar.
Þegar voraði vel, leitaði liann snemma til
afréttar, og varð þá að hafa góðar gætur á að
rýja í tæka tíð sauði þá, sem með honum voru.
Annars töpuðust þeir í ullinni. Um ullina af
sjálfum honum var minna liirt; liún var bæði
snoðin og ljót, enda var liann ekki rúinn síð-
ustu árin.
Aldrei lét hann smala sér af fjalli, en kom
vanalega heim á kvíaból viku fyrir göngur, og
fylgdu honum þá sauðir þeir, sem slæðst höfðu
með honum um vorið. Af kvíabólinu hvarf hann
strax eftir að hann varð þess var, að eftir hon-
um hafði verið tekið, og sást svo stundum ekki
alt haustið, fyr en veður spiltist og taka varð
á gjöf. Var mönnum það jafnan ráðgáta,
hvernig hann gat leynst svo í smalamenskum
að sjást ekki, því stundum var beinlínis að
lioiium leitað, og bagalegt að hann fanst ekki,
er h’ann var með sauði, sem átti að lóga.
—Dýrav. Daníel Daníelsson.
JACK og GOSI.
Alt frá æskudögum mínuni í Norðurlandi og
fram á síðustu ár hefi eg átt hunda, eða þang-
* að til okkur Reykvíkingum var bannað það
með lögum.
Margir þessir rakkar liafa verið óvenju-
vitrir, einkennilegir í háttum sínum og afar-
trvggir. Mætti því ýmislegt um þá segja, sem
ekki er ómerkilegt fyrir þá, er gaman þykir að
athuga um vit og liáttu dýra. Langar mig til
að þessu sinni, að segja örlítið frá tveimur
hundum, sem eg átti á meðan eg bjó í Brautar
holti, enda verð eg að halda, að þeir hafi verið,
þótt ólíkir væm, vitrastir, og að sumu leyti ein
kennilegastir allra þeirra liunda, sem eg átti.
Jack var útlenzkur að ætt og uppruna. Eg
keypti hann af erlendum manni, Finnlendingi,
og gaf fyrir hann 10 krónur. Það þótti mikið
verð þá fyrir einn hund, en mig iðraði aldrei
þeirra kaupa og þótti þeim peningum vel varið
Maður þessi var ölhniegður og oft við skál.
Var hann þá oft harðleikinn við Jack, enda var
hundinum svo illa við flöskur, að hann mátti
ekki af þeim vita, eða dr\Tkkjuskap. Skreið
hann þá undir rúm eða flýði á annan stað,
þangað sem liann taldi sig óhultan fyrir slíkum
ófögnuði.
Jaek var afburða góður og duglegur skot-
liundur. Og sundgarpur var hann svo mikill,
að eg hefi engan honum snjallari þekt af hans
líkum. Hann gat verið að svamla í sjó yfir
klukkustund í einu, og án þess að sæist á honum
minsta þreyta. Stakk hann sér þá oft til botns
á talsverðu dýpi og sótti steina eða aðra hluti,
sem kastað var. Aldrei kom hann með annan
stein en þann, sem eg kastaði.
Þá var liann ekki síður snjóskur með að
finna ýmsa hluti, sem týndust. Brást það ekki,
ef eg sagði lionum frá hvarfi einhvers hlutar
og bað hann að leita hans, að eftir litla stund
var liann kominn með hann í kjaftinum og var
'þá talsvert drjúgur með sig.
Eina sögu ætla eg að láta fylgja með, sem
dæmi um fundvísi hans: Það var eitt sinn að
vorlagi, senmma dags, að eg skrapp ríðandi
upp að Esjubergi, og fylgdi Jack mér, eins og
að vanda.1 Þegar heirn kom, þurfti eg að fara
ofan í læst hirzlu, og ætlaði að grípa til lykla
úr vasa mínum. En lyklarnir voru ekki í vas-
anum og fundust hvergi, þótt þeirra væri vel
og vandlega leitað, enda þóttist eg muna fyrir
víst, að þeir liefðu verið í vasa mínum, er eg
fór að heiman um morguninn. Var þá ekki öðru
til að dreifa, en að eg liefði tapað þeim á leið-
inni. Reið eg því til baka sömu leið, en sagði
þó Jack frá lyklahvarfinu um leið og eg steig á
bak, og bað liann með alvarlegum orðum og
bendingum að sýna nú fundvísi sína. Eg reið
talsvert greitt, og var Jack altaf í humáttinni
á eftir, snuðrandi, en leit þó vel í kringum sig.
Fyrir austan Hof skrapp eg af baki, og kom þá
Jack til mín, drjúgur og hnakkakertur, og var
þá með lyklana. Leyndi sér ekki, að fögnuður
lians var mikill yfir því, að liafa getað gert mér
þennan greiða.
Launaði eg fund lians með vænum sykur-
mola, en til þess að fá molann, varð hann að
sitja með hann á trýninu, þangað til eg sagði
honum að hirða hann. Hann hreyfði aldrei
mola, sem látinn var á trýni lians, fyr en hon-
um var sagt að hann mætti eiga hann. Henti
hann þá molanum í loft upp og greip hann með
kjaftinum. En misliepnaðist lionum að grípa
molann, lét hann liann liggja og beið þangað
til að eg hafði látið hann aftur á trýni hans.
Alt af fylgdi hann mér, þegar eg var á ferða-
lögum og hélt sig þá jafnan í humáttinni á eft-
ir, þegar gott var veður, en í myrkri, þoku eða
hríðum, var hann ætíð rétt á undan mér, og
stóð á sama hvort eg var gangandi eða ríðandi.
Var hann þá að vísa mér leið, og treysti sér ef-
laust betur að rata en mér.
Meinlaus var Jack við alla menn, sem ekki
gerðu á hluta hans. En þó hefði eg ekki viljað
vera í sporum þeirra manna, sem á mig hefðu
ráðist að honum sjáandi. Hann mundi þá ekki
liafa svífst neins; því í eðli sínu var hann
grimmur, og t. d. við fé var hann stundum
harðleikinn og þur-fti þá oft að hafa gætur á
honum. Innan um lamlbfé var óhætt að lofa
honum að rölta, ef eg var einhvers staðar
nærri. En þá sat hann á strák sínum; það sá
eg á augnatillitinu.
Aldrei réðst hann á litla hunda að fyrra
bragði, en hafði þó til að glefsa í þá, ef honum
mislíkaði við þá. En við stóra hunda og oflát-
unga var honum sérstakelga uppsigað við. Átti
hann þá í sífeldum brösum og áflogum við þá.
Þó sá eg hann aldrei lúta í lægra haldi fyrir
neinum.
Oftast fór eg einu sinni í mánuði til Reykja-
víkur og vanalega sjóveg. Fylgdi Jack mér að
jafnaði til skips, og sagði eg honum að fara
lieim, áður en eg lagði frá landi. Hlýddi hann
því, og virtist ekkert taka sér það nærri að
skilja við mig, eins og hann var mér þó fylgi-
spakur, enda var honum lítið gefið um sjóferð-
ir. Þegar liann kom heim, lagðist hann hjá
einhverju fati, sem liann vissi að eg átti, eða
undir jötuna hjá reiðhesti mínum, og hreyfði
sig ekki þaðan, fyr en daginn sem eg kom: Sat
hann þá jafnan á bryggjunni, er báturinn lagði
að henni, og réð sér ekki fyrir fögnuði, er eg
steig á land óg klappaði honum.
Glettinn gat Jack verið og gamansamur. Ef
eg sagði honnm að taka hatt eða húfu af manni,
var hann fljótur til að hoppa upp á bakið á
manninum og ná í höfuðfatið. En sumir, sem
fyrir þessu urðu, kunnu Jack litlar þalvkir
fyrir.
Margskonar <Tiundakunstir’r kunni Jack,
og var ljúft að leika þær. Enda vissi hann, að
alt slíkt var launað með sykurmola, en sykur
var hans mesta sælgæti.
Gosi.— Þegar eg flutti að Brautarholti vor-
ið 1905, vantaði mig góðan og duglegan fjár-
hund.
Þórður, sem þá var bóndi í Saltvík á Kjal-
amesi, hljóp þar undir bagga og færði mér að
gjöf gullfallegan hvolp, hvítan að lit, en þó
með jöfnum, svörtum dílum um allan skrokk-
inn. Hvolpur þessi var þá aðeins nýfarinn að
vappa um og var því ekki til mikilla nota um
vorið.
Kristín dóttir mín, sem þá var aðeins 9 ára,
fékk það hlutverk að annast livolpinn, en með
þeim skilyrðum, að hún mætti eiga hann; þó
mátti eg láta nota liann við smalamensku, þeg-
ar stundir liðu, en því varð smalinn að lofa, að
vera jafnan góður við seppa.
Eftir miklar bolialeggingar, var hvolpurinn
skírður og lilaut þá nafnið Geysir, en það nafn
breyttist fljótt, og var hann oftast nefndur
Gosi. Báðum nöfnunum megndi hann þó jafnt.
Svo hagar til um fjárgeymslu í Brautar-
holti, að frá réttum og fram yfir sauðburð
verður að haf^. vakandi auga með öllu sauðfé,
vegna flæðiliættu, sem þar er við sjóinn. Yerð-
ur því að reka féð upp frá sjónum áður en
fellur að; að öðrum kosti mátti búast við, að
fleira eða færra af því flæddi. Við þessa fjár-
gæzlu varð því að hafa trúan smala og ötulan
liund.
Gosi vandist fljótt á að reka féð upp úr fjör-
unum og var bæði árvakur og framiírskárandi
duglegur við það starf. Var liann aldrei kát
ari, en þegar liann lagði upp í slíkar ferðir.
Þegar Gosi var á þriðja árinu, gekk skæð
hundapest um Kjalarnes, sem drap fjölda
liunda. Gosi tók pest þessa og var illa haldinn.
En líftórunni var reynt að halda í lionum sem
lengst, bæði með góðri hjúkrun og meðulum,
sem fengin voru handa honum. En þó varð að
lialda honum inni, því að hann sóttist eftir að
komast út og í f jörureksturinn, þó að hann gæti
varla dregist um bæinn. —
Um þetta leyti gerði óvenju miklar hríðar,
og er mér einn dagurinn sérstaklega minnis-
stæður. Þá var veðri þamiig farið, að varla
var fært milli húsa, og alt fé á gjöf. Engum
datt í hug, að Gosi mundi leitast við að fara út.
En þó varð raunin önnur.
'Seinni hluta dagsins, þegar Kristín dóttir
mín ætlaði að gefa honum, var hann farinn úr
bæli sínu og fanst hvergi, hvernig sem leitað
var. Hann hafði með einhverjum hætti komist
út, sem öllum var þó óskiljanlegt hvernig hefði
mátt verða. —
Löngu seinna fanst hræið af Giosa niður við
sjó. Auðséð var, að hann hafði ætlað að fara
að “reka upp”, eins og það var kallað, því að
hann fanst á þeim slóðum sem byrjað var vana-
lega að reka upp úr fjörunum.
Þetta litla atvik sýnir, að trúmenska og
skyldurækni er gefin sumum dýrum í ríkum
mæli, ekki síður en mönnunum.
—Dýrav. Daníel Daníelsson.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. BAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard OFflce: 6th Floor, Bank of HamNtonChamben
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tfmar: 2—8
Heimili 776 Victor St.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba.
DR. O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tfmar: 2—3
Heimili: 764 Victor St.,
Phone: 27 586
Winnipeg, Manitoba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og: Kennedy Sts.
PHONE: 21 834 Office tfmar: 3—5
Heimili: 5 ST. JAMES PLACE
Wlnnlpeg, Manitoba.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham ogr Kennedy Sts.
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrna nef ogr kverka
sjdkdöma.—Er að hitita kl. 10-12 f.
h. og 2-6 e. h.
Heimili: 373 Rlver Ave. Tals.: 42 691
DR. A. BLONDAL
202 Medical Arta BUg.
Stundar sérstaklega k v e n n a og
barna sjúkdðma. Er aO hitta frá kl.
10-12 f. h. ogr 3-5 e. h.
Offlce Phone: 22 296
Heimili: 806 Victor St. Slmi: 28 180
Dr. S. J. JOH ANNESSON
stundar lcekninpar og yfirsetur.
Tll viCtals kl. 11 f. h. tll 4 e. h.
og frá 6—8 aO kveidinu.
SHERBURN ST. 532 SlMI: 30 877
HAFIÐ pÉR SÁRA FÆTTJRt
ef svo, finnið
DR. B. A. LENNOX
Chiropodist
Stofnsett 1910 Phone: 23 137
334 SOMERSET BLOCK,
WINNIPEG.
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlœknar.
406 TORONTO GENERAL TRUST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE: 26 545 WINNIPEG
DR. C. H. VROMAN
Tannlæknir
505 BOYD BLDG. PHONE: 24 171
WINNIPEG
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknlr.
125 SHERBROOKE ST.
Phone: 36 137
ViOtals tlmi klukkan 8 til 9 aö
morgninum.
H. A. BERGMAN, K.C.
tslenzkur lögfræOingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bullding, Portage Ave.
P. O. Box 1656
PHONES: 26 849 og 26 840
Lindal Buhr & Stefánseon
Islenzkir lögfræöingar.
366 MAIN ST. TALS.: 24 968
peir hafa einnig skrifstofur aO
Lundar, Riverton, Gimli og
Piney, og eru har aö hitta &
eftirfylgjandi tlmum:
Lundar: Fyrsta mlövikudag,
Rlverton: Fyrsta flmtudag,
Glmli: Fyrsta mlOvikudag,
Piney: priöja föstudag
I hverjum mánuOi.
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
Isienzkur lögmaOur.
Rosevear, Rutherford Mclntoeh and
Johnson.
910-911 Electric Rallway Chmbre.
Winnipeg, Canada
Slmi: 23 082 Heima: 71 753
Cable Address: Roscum
J. T. THORSON, K.C.
Islenzkur lögrfræöingur
SCARTH, GUILD * THORSON
Skrifstofa: 308 Mlnlng Exchange
Bldg., Main St. South of Portage
PHONE: 22 768
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
LögfræOingur
Skrifstofa: 702 Oonfederatlon
Life Building.
Main St. gegnt City Hall
PHONE: 24 587
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG, WINNIPEG
Fastelgnasalar. Lelgja hús. Ot-
vega peningalÉLn og eldsábyrgö
af ÖUu tagi.
PHONE: 26 349
A. C. JOHNSON
907 Confederation Llfe Bldg.
WINNIPEG
Annast um fasteignir manna.
Tekur aO sér aö ávaxta sparlfé
fólks. Selur eldsábyrgö og bif-
reiCa ábyrgOir. Skríflegum fyr-
irspurnum svaraö sainstundis.
Skrifstofuaíml: 24 263
Heimasími: 33 328
AIiLAR TEGUNDIR FDUTNINGAI
Nú er veturinn genginn 1 garö,
og ættuö þér þvl aö leita tíl mln,
þegar þér þurfiö á kolum og
viö aö halda.
Jakob F. Bjarnason
762 VICTOR ST.
Slmi: 24 500
A. S. BARDAL
848 SHERBROOK ST.
Selur llkkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaöur sá beztl
Ennfremur selur hann allskonar
minnisvaröa og legsteina.
Skrifstofu talsími: 86 607
Heimilis talsími: 68 302
ÆFINTÝRA ANDINN.
Ef til vill er 'barnið vitrast af öllum; að
minsta kosti er það lífsglatt, svo að orðtæki er
haft; enda þótt — eða kannske einmitt fyrir
það — að það lifir meir en aðrir meðal óskilj-
anlegra viðburða; Án hugraunar lítur það til
baka, — ákveðið fram á veginn. Ákaflega glað-
sinna og móttækilegt fyrir unað, og svo létt-
lvnt og gleymið á alt mótlæti og sorgir. Gráta
hlýtur það, en á næsta augnabliki sjáum vér
það hlægjandi; innan um þetta alt heldur það
sig fastast að gleðinni, en gerir minna úr sár-
um sínum. Þess undarlega einkenni er það, að
það lítur á tilveruna og alt sem skeður, sem
œfintýri, og þar sem æfintýri og hending er
n'átengt, þá hefir það ekki til einskis verið, að
af sömu kvísl eru runnin orðin: hending og ham-
ingja. — Þýtt úr ensku af Jakobínu J. Stef-
ánsson, Hecla .0., Man.
Komið, börn, til Leikjalands.
Komið, börn, til Leikjalands,
líðið með í söng og dans.
Alt er klætt í inndælt skart,
alt svo glatt og hlýtt og bjart.
Fult er þar af fuglasöng.
Fagurgræn er skógarþröng.
Blóma krónur baðar sól.
Brosa eilíf, dýrðleg jól.
S. A. — Saml.b.