Lögberg - 19.06.1930, Blaðsíða 7

LÖGBEKG, FIMTUDAGINN 19. JÚNÍ 1930.
BIs. 7.
FramkyæmdarneÍDd
stórstúkunnar
fer til Lundar.
Laugardaginn 7. júní höfðu
meðlimir stúkunnar “Framþrá”
I.O.G.T., opinn fund í Lundar
Hall, að kveldinu. Var fundurinn
mjög vel sóttur og var það á-
nægjulegt fyrir alla hlutaðeig-
endur, er á einhvern hátt sinna
bindindismálum og eru samhuga
þeim, sem beita sér fyrir slíkum
málum. Eiginlega mátti kalla
þetta sameiginlegan fund G. T.
stúknanna Framþrá að Lundar
og iBerglindin að Otto, því meðlim-
ir hinnar síðarnefndu, Berglind-
ar, höfðu einnig fjölment á fund-
inn.
Svo virtist þeim, sem þetta rit-
ar, sem fólkið að Lundar og Otto
og umhverfinu sýndi meðlimum
stórstúkunnar, sem á staðnum
voru um kvöldið, mjög mikla sam-
úð í orði og verki við þetta tæki-
færi, með því
1. Fólkið sótti svo ágætlega vel
þennan opna fund;
2. Og allir viðstaddir sýndu
undantekningarlaust hina mestu
kurteisi, meðan ræðuhöld fóru
fram.
3. Veitingar, sem fram reiddar
voru af Framþrá að loknum hin-
um löngu ræðuhöldum, voru hin-
ar ágætustu.
4. Óbeinlínis og í prívat sam-
tali lét fólk í Ijós samúð sína með
þeim, sem berjast fyrir þessu af-
ar alvarlega og allsherjar máli,
bindindismálinu.
5. Tveir menn gáfu sig fram,
sem tilvonandi meðlimi stúkunn-
ar að Lundar, og hefðu gengið inn
undir eins um kveldið, ef svo
hefði verið um búið, að það hefði
verið mögulegt. Vér vonum, að
margir muni feta í þeirra fótspor,
bæði að Lundar og Otto.
Stórstúkumeðlimir og æðstu
menn úr stúkunum Framþrá og
Berglindin, nefnilega G. K. Breck-
man, Æ. T. Framþrá, og August
Magnusson, Æ. T. í Berglindin,
sátu á hápalli, og svo byrjaði for-
setinn, hr. Jón Halldórsson, sem
flestum er kunnur fyrir sinn
framúrskarandi dugnað, einlægni
og fórnfýsi í bindindismálum, að
kalla fram ræðumennina, sem litu
út fyrir að vera nægilega margir.
Fyrstur tók til máls Stórtempl-
ar A. S. Bardal, og var ræða hans
álitin ágæt. Hann er nú á förum
til Evrópu í fjórða sinn til þess
að sitja Hástúkuþing G. T. regl-
unnar í íStokkhólmi. Hann mint-
ist á það, meðal annars. Fylgja
honum heillaóskir allra Good-
Templara og bindindisvina.
Þá kallaði forseti fram hr. J.
Th. Beck, sem komið hafði frá
VVinnipeg um kvöldið og er em-
bættismaður í stúkunni Heklu,
bæði gjaldkeri og organisti, til
þess að spila undir það, sem véi*
köllum “Community sönginn”. og
spilaði hann alt af annað slagið á
milli ræðanna, og valdi velþekt og
skemtileg íslenzk lög; varð það
góð skemtun. í söng þessum, með-
al annars, kom samúð í Ijós. Ná-
lega allir virtust syngja.
Þá var kallaður fram Stór-
gæzlumaður Ungtemplara, Jóh.
Eiríksson. Talaði hann eða flutti
svolítið erindi um barnastúkur,
að sjálfsögðu: hvernig starfið
hefði gengið í Winnipeg og um-
hverfinu á síðari árum; hve mik-
ils virði slíkt starf væri innan
vébanda reglunnar, og svo fram-
vegis,. Virtist erindi hans allvel
tekið.
Þá var næstur á skránni Stór-
Dróttseti, G. H. Hjaltalín. Hanri
flutti mjög hugðnæmt og snið-
ugt kvæði til A. S. Bardal, Stór-
Templars, í tilefni af ferð hans
til íslands og á Hástúkuþing,
bæði nú og á liðinni tíð. Einnig
las hann einkennilega ættfærslu
og varð af hlátur mikill; ættfærsla
sú er skopleg mjög, en þó rök-
fræðislega rétt, og er niðurstað-
an sú, að einn maður geti orðið
afi sjálfs sín, ef hann giftist
ungri ekkju, sem hefir átt börn í
fyrra hjónabandi.
Þá talaði S. B. Benedictsson,
A. iSt. Dróttseti, um bindindismál
yfirleitt og mintist í seinni hluta
ræðu sinnar á menn þá, sem eru
fromuðir hins nýja málgagns
bindindismálsins vestan hafs,
sem er í reifum og á að heita
“Vörður”. Hann kvað alla þá
menn, sem að útgáfu blaðsins
starfa, vera ágæta bindindis-
menn og vel færa um starfið, og
sagðist vona, að blaðið reyndist
ágætur vörður í framtíðinni.
Hann las að endingu kvæði eftir
Dr. Sig. Júl. Jóhannesson, mjög
áhrifamikið: “Vínsalinn hlær”
Sagðist hr. Benedictsson mjög
vel.
Þá var kallaður fram hr. Ágúst
Magnússon, Æ. T. í stúkunni
Berglindin. Hann kvaðst ekki
vilja taka tímann frá stórstúku-
mönnum, sem hefðu komið svo
langa leið og myndu hafa betra
að bjóða en hann. Hann kvaðst
aðeins ætla að geta þess, að sér
þætti sorglega lítið rætt um bind-
indismál í vikublöðum vorum, og
þótti honum það skaði.
G. K. Breckman, Æ. T. stúkunn-
ar Framþrá, var líka kallaður
fram. Hann kvaðst ekki vilja
segja neitt, þar sem hann áliti
komumenn frá Winnipeg, hafa
nægilega mikið að segja um mál-
in, og betra en hann. Hann stóð
líka við það, sem hann sagði,
eyddi ekki svo mikið sem hálfri
mínútu, settist undir eins niður
aftur. Vitum vér eigi hvernig
mögulegt er að sýna öðrum ræðu-
mönnum meiri kurteisi en þá, sem
hann sýndi.
Þar næst var hr. H. Skaftfeld,
umboðsmaður hástúkunnar, kall-
aður fram. Hann kvaðst ekki sjá,
að við Good Templarar gætum
komið miklu í verk, en eitthvað
væri hægt að gera. Hann lagði
áherzlu á það, að í hvaða stríði,
sem maðurinn stæði, yrði það
farsællá til , framkvæmda, að
hann segði: “komið þið, drengir”,
og væri svo sjálfur í broddi fylk-
ingar, en að segja: “farið þið og
gerið þið það, sem eg hefi sagt
ykkur a gera, sjálfur mun eg
bíða ykkar hér heima.” Að það
muni rétt ályktað munu flestir
segja.
Þá talaði B. A. Bjarnason, stór-
ritari, um bindindismálið al-
ment, og lagði áherzlu á það, að
nauðsynlegt væri að vínbann
kæmist á, eigi aðeins í einu eða
nokkrum fylkjum, heldur í öllum
fylkjunum frá hafi til hafs. Mun
það vera stefna sú, sem margir
bindindisfrömuðir hafa nú óhik-
að tekið.
Einnlg talaði Axel Oddleifs-
son, F.Æ.T. í stúkunni Liberty og
einn af embættismönnum stór-
stúkunnar, og sagði, að nokkru
frá högum hinnar nýmynduðu
enskumælandi jstúku, Liberty, sem
skipuð er mjög efnilegum, ung-
um mönnum og meyjum, sem af
íslenzku bergi eru brotin. Telur
sú stúka nú um 110 meðlimi og
hafa fundahöld þeirra og annað
starf farið mjög myndarlega úr
hendi á liðnum vetri. Hr. Odd-
leifsson talaði á ensku, en eg get
borið um það, að hann getur tal-
að íslenzkuna býsna vel líka.
Að endingu tfalaði falrsetinn
nokkur orð, þakkaði fyrir skemt-
un góða, vonaði að margir myndu
ganga í báðar stúkurnar, Fram-
þrá og Berglindiná, ekki rétt ein-
hvern tíma í framtíðinni, neldur
undir eins þegar tækifæri gæfist,
og bpuð svo öllum vijðstöddum
kaffi og pönnukökur ókeypis. —
Hlökkuðu ýmsir til að ná í pönnu-
kökurnar, þar á meðal undirrit-
aður, og flýtti hann sér að foorð-
inu, og var þar sezt þétt að kræs-
ingum og voru menn all-kátir; þar
á meðal Stórtemplar, sem eg er
nú farinn að kalla “Garibaldi.”
Þarna við borðið mætti eg J. J.
Bildfell, býsna góðum kunningja
mínum, og þótti mér vænt um að
fá tækifæri til að taka í hönd
hans. Eg hafði ekki séð hann “í
háa herrans tíð”, fyr en á þessum
opna fundi, þar sem hann hafði
hlustað með athygli á mál vort
alt kvöldið.
Undirritaður og ýmsir fleiri líta
svo á, aði ferðalag Stórstúkunnar
til þess að heimsækja og hug-
hreysta ,Undirstúkur sínar, geti
orðið til þess að auka samúð á
meðal bindindisvina og einnig
orðið málinu þannig til mikillar
uppbyggingar.
Samúðin er fyrir öllu í siðferð-
ísmálunum.
Jóhannes Eirkísson.
Stúlka nokkur í Ungverjalandi
var svikin í ástum af manni, er
giftist skömmu seinna. Til að
hefna sín á honum, hengdi stúlk-
an sig fyrir framan kirkjudyrnar,
og var hún dáin, þegar gestirnlr
komu úr kirkju. Hún hafði skrif-
að á miðá orsökina að sjálfsmorði
sínu.
Sinaide
Eftir Arthur Schuhart.
—íEn heyrðu nú, Róbart, hvers
vogna viltu að barnið heiti Sin-
aide? Fyrir utan nú það, að
mæður okkar beggja, sem óska
þess að telpan heiti í höfuðið á
þeim, er Sinaide ekki þýzkt nafn
cg þú, sem ert andvígur öllu, sem
útlent er — og að lokum — taktu
það ekki illa upp fyrir mér — Sin-
aide, finst þér það sérlega fall-
egt? — eklci mér.
Þannig fórust frú Dóru Silbrig
orð við mann sinn. Hún var dökk-
hærð kona, 25 ára gömul, og var
vön að ráða því, sem henni sýnd-
ist fyrir manni sínum. —- En í
þetta sinn sat hann við sinn keip,
og það var ekki laust við, að frú-
in væri forvitin að fá að heyra á-
stæðurnar fyrir þessu.
— Eg get ómögulega fallist á
skoðun þína, góða mín, svaraði
ungi prófessorinn ofur rólega.
Og hvað mæður okkar snertir, þá
verður hvorug sett hjá, ef við
skírum telpuna Sinaide. Satt er
það að vísu, að eg er venjulega
andvígur því, sem af erlendum
toga er spunnið, en engin regla
er án undantekningar — og loks
finst mér Sinaide Silbrig mjög
fallegt nafn.
— Hér liggur eitthvað á foak
við, sagði prófessorsfrúin hálf-
stygg. Vertu að minsta kosti svo
heiðarlegur, þó að þú sért nú
svona þrár, og segðu mér, hvern-
ig stendur á því, að þú hefir
fengið þessa flugu. Þú hlýtur að
hafa meiri en minni ástæður, ef
eg þeki þig rétt; og eg hefi full-
komlegan rétt á því, að fá að
vita þær.
Prófessorinn hló.
— Alt af ertu jafn sniðug! Þú
hefir alveg rétt fyrir þér, bæði að
því er snertir grun þinn, og ærin
ástæða liggur til grundvallar fyr-
ir mér og að eg get ekki haldið
henni leyndri fyrir þér. Hlust-
aðu nú á!
Þú veizt, að þegar eg var ung-
ur maður, ¥ékk eg opinberan
styrk til þess að rannsaka gömul
listaverk í Provence; eigin efni
hefðu aldrei hrokkið til slíkrar
ferðar.
Á leiðinni nam eg staðar í
Monte Carlo, sem dró mig að sér
eins og segull stál. Eg hefi nú
aldrei verið mikið gefinn fyrir
spil. En Monte Carlo var eins-
konar æfintýraborg ) fyrir mér.
Alskonar bækur, sem eg hafði les-
ið um hana sem barn, höfðu vak-
ið hinar einkennilegustu hug-
myndir um hana hjá mér.
Og sá, sem kemur til Monte
Carlo, hann fer nú að sjálfsögðu
í spilahöllina, því að Monte Car-
lo án spilahallal-innar, er eins og
Rómaborg án páfans. Eg stóð
þar til að byrja með sem áhorf-
ar.di. Utan við mig virti eg fyr-
ir mér skrautið, sem gaf þar að
líta, og fólkið, sem steig dans
kringum gullkálfinn án þess að
nokur aðgreining aldurs eða þjóð-
ernis ætti sér þar stað.
Þegar eg hafði horft á þetta
stutta stund, greip mig áköf
lóngun að freista gæfunnar við
eitt græna borðið. Mig langaði
mest til þess í vísindalegum til-
gangi, til þess að vita, hvernig
eg stæðist freistinguna, sem virt-
ist gera alla hringlandi vitlausa.
Nú er án efa að ræða um and-
lega smitun, sem líkamlega, og
loftið í spilasalnum var fult af
þesskonar sýklum, og smátt og
smátt smitaðist eg af þeim.
Eg ruddi mér braut gegn um
mannþrðngina og að einu borð-
inu, spilaði, vann, vann aftur —
eins og svo oft hendir byrjend-
ur — eg fyltist ofmentaði, lagði
alt, sem eg hafði grætt, undir —
og tapaði. í staðinn fyrir að hætta
og láta mér segjast, byrjaði eg á
ný, eg ætlaði að taka spilaheill-
ina nauðuga, sem nú hafði snúið
við mér foakinu. En það skyldi
maðúr aldrei gera, eftir því sem
reyndir spilamenn hafa sagt mér
seinna — það er það allra vitlaus-
asta, því að hamingjan er þeim
bezt, sem hugsa ekki alt of mikið
um hana — en eg var eins og óð-
ur maður, og þráinn, sem er einn
af mínum miður góðu eiginleik-
um, varð mér að falli.
Eg tapaði hvað eftir annað,
f.vrst öllu, sem eg átti í buddunni,
því næst skjalatöskunni minni, og
að lokum dýrgrip einum, sem eg
bar alt af um hálsinn af ótta við
þjófa.
Þegar mótspilamaður minn
heimtaði fimm síðustu gullpen-
ingana mína, áttaði eg mig fyrst
og svitin spratt út á mér, eins og
eg hefði hitasótt. Þá varð eg
þess vís, að eg hafði ekki nóga
peninga til þess að borga hótel-
reikninginn minn, hvað þá til
þess að komast heim. Já, nú fyrst
var mér það Ijóst, að eg hafði
tapað öllu, sem eg átti, og eg gat
alls ekki lifað við svo búið.
Róbert! greip frúin fram í.
Já, góða mín! á þessu erfiða
augnahliki sá eg ekki aðrar út-
göngur en segja skilið við lífið,
eg hafði glatað því hvort sem var.
Hefði einhver góður vinur stað-
ið við hlið mér þá stundina, þá
hefði eg sennilega ekki mist
stjórnina á sjálfum mér, og haft
opin eyrun 'fyrir skynsamlegum
fortölum.
En þarna var eg aleinn og eg
gat ekki um annað nhugsað en lít-
ilmensku mína og vandræði, langt
frá öllum, sem eg þekti.
Eg hefi aldrei hugsað mikið un?
peninga, enda þótt oft hafi mig
skort þá; en á þessari stundu
varð mér það hræðilega ljóst,
hvað við erum þeim háðir.
Eg skjögraði út úr spilahúsinu,
ákve?5inn í því að binda enda á
mitt' auma líf. Það var tungl-
skin úti. Eg reikaði út í trjá-
garðinn til að hengja mig þar
við einhvern pálmann, þar sem
efnin leyfðu mér ekki að kaupa
byssu til þess.
Róbert! í guðanna bænum!
hrópaði frúin skelfd, ,frá þessu
hefir þú aldrei sagt mér. En
hvernig fór svo — segðu mér það
— fljótt!
Rétt í sama bili og eg fleygði
mér niður á bekkinn, og var í
þann veginn að spenna af mér
beltið, til þess að hengja mig í
því, heyrði eg létt fótatak.— Ekki
fær maður einu sinni að drepa
sig í friði! hugsaði eg með mér.
Eg stóð upp og ætlaði að skunda
burt og inn á milli trjánna.
En viti menn! Fyrir framan
mig stóð ung og lagleg stúlka.
Hún var hvítklædd og minti næst-
um því á æðri veru, þar sem hún
stóð þarna einsömul í bláleitu
tunglskininu.
Hver eruð þér? Hvað viljið þér
mér hreytti eg vonzkulega út úr
mér.
1 staðinn fyrir að svara spurn-
ingum mínum, sagði stúlkan lágt
á frönsku, sem gaf grun um að
hún væri Rússi:
Þér ætlið að stytta yður aldur,
af því að þér hafið tapað í spil-
um — eða er ekki svo? — eg sá
yður áðan í spilahúsinu. En þér
megið það ekki — eg banna yður
það!
Hvernig haldið þér, að þér get-
ið bannað mér það? . sagði eg
kuldalega. Hvaða rétt hafið þér
til þess.
Eg geri það með rétti þess, sem
ekkert á eftir nema að deyja, en
sem áður en hann skilur vlð þessa
jörð, vill gefa henni eitt manns-
líf, sem líklegt er til þess að bera
ríkulega ávexti, og má þess vegna
ekki hverfa frá henni í blóma ald-
urs síns, eins og eg hlýt að ger^
bráðlega.
Eg er aðfram komin af tæringu,
í dag fékk eg ákafa blóðspýju og
bráðum er úti um mig.
Eg hefi núna rétt í þessu grætt
42,900 franka við spilaborðið, eg
er rík, hvað eiga mínir efnuðu
ættingjar að gera við alt þetta?
En fyrir yður eru þessir pening-
ar mikils virði. Þeir gefa yður
líf, góða framtíð, ást og ham-
ingju! Takið þér við þeim! —
hún rétti mér þykkan bunka af
seðlum, — veitið mér hinztu á-
nægju, sem eg get öðlast í þessu
lifi — það hefir annars ekki veitt
rnér mikið yndi — gerið þér það!
Það var bæði bón og skipun í
rómnum.
En eg get það ekki, má það
ekki, ómögulega! — Af yður, ó-
kunnugri konu, stamaði eg utan
við mig.
Þá skuluð þér bara hugsa yður,
að eg sé andi frá öðrum heimi,
sendur yður til hjálpar — takið
þér við þessu, með því verður
dauðinn mér ekki eins erfiður.
Þér spilið aldrei framar, það veit
eg, og krefst í því tilliti einskis
loforðs af yður. — Verið þér svo
sælir, og eigið ekki við að þakka
mér fyrir. — Það er eg eg, sem á
að þakka.
Hún fór á burt og hvarf út í1
rökkrið, áður en eg gat áttað mig
á því, hvort hér væri um veru-
leika eða draum að ræða.
Prófessorinn andaði djúpt og
niðjum hans, Baber (1526—30),
stofnaði mikið ríki í Norður-Tnd-
landi (Mogul-ríkið), sem á tímum
Akbars (1556—1605) varð mesta
ríki, sem nokkurn tíma hefir ver-
strauk hendinni |ýfir ennið, og
því næst sagði hann hrærður:
Nokkrum dögum seinna frétti
eg, að ung rússnesk kona —•
furstadóttirin Sinaide Sinejew,
22 ára gömul, hefði dáið úr
lungnatæringu.
\
Hún hafði leitað sér heilsubót-
ar í Cannes, en það hafði negan
árangur bori.ð
'Og nú vona eg, að þú hafir
ekkert á móti því framar, að við
látum litlu telpuna okkar heita
eftir henni. — S. G.
— Lesb.
Indland
XI.
Saga Indlands fyrr á tímum
hefir ekki verið rannsökuð til
nokkurrar hlítar. Miklar sögu-
legar venjur eru í landinu og
hafa söguritararnir fræðst mik-
ið af þeim, en Indverjar hafa ekki
lagt mikla stund á sagnaritun.
Hins vegar skrifuðu grískir sagn-
ritarar í fornöld mikið um Ind-
land og síðan Móhamedanskir
sagnaritarar.
Talið er, að fyrstu íbúar Ind-
lands hafi verið af dravidiska
kynstofninum, en þjóðflokkar af
ariskum stofni réðust inn í land-
:ð og unnu sigur á Dravidum. Var
það mörgum öldum fyrir Krists
burð. Aríarnir lögðu undir sig
mikla landshluta og menning
þeirra breiddist út austur um
landið, og langt suður á bóginn,
en ekki stofnuðu þeir eina, stóra
samfelda ríkisheild, heldur mörg
smáríki, sem stundum urðu að
lúta í lægra haldi fyrir erlendum
sigurvegurum, t.d. Alexander mikla
327—26 f. Kr. Stór ríki voru þó
stofnuð síðar, en þau fóru aftur í
mola. í byrjun 7. aldar stofnaði
Harsha stórt ríki, en það fór i
mola, er hann lézt 648. Um þess-
ar mundir hófst flutningur Mó-
hammeðstrúarmanna til Indlands,
fyrst í smáum stíl, en jukust jafnt
cg þétt, og voru orðnir miklir um
árið 1000. Stofnuðu þeir stórt
móhammedanskt ríki og var Dehli
höfuðstaður þess, en einnig það
molaðist í fjölda smáríkja.
Árið 1398 óð Tyrkinn Timur eða
Tamerlan inn í Indland. Einn af
ið á Indlandi, en eftir fráfall Au-
rangzib (1658—1707, fór það í
mola. Smáríkin áttu síðan í ó-
friði hvert við annað og erlendir
þjóðhöfingjar óðu inn í landið, t.
d. Nadir sha Persakonungur, sem
1739 tók Dehli herskildi. Og um
þessar mundir voru Evrópumenn
farnir að koma til sögunnar þar
eystra.
Vasco da Gama fór sjóleiðina
til Kalikut 1498, og fóru Portú
galsmenn þá að flytjast þangað,
en þeir urðu að víkja fyrir Hol-
lendingum, en Hollendingar fyrir|
Frökkum og Englendingum, sem
lengi börðust um yfirráðin yfir
Englandi (1740—1769). Englend-
ingar báru sigur úr býtum. Ensk
verzlunarfélög útrýmdu öðrum
keppinautum. Árið 1760 biðu
Frakkar fullnaðar ósigur og urðu
að hverfa á braut víðast, þar sem
þeir höfðu foúið um sig. Annars
eru brezk yfirráð yfir Indlandi
oft talin hefjast með árinu 1757,
er Robert Clive vann sigur á ind-
versku furstunum við iPlassey.
Raunar áttu brezku verzlunar-
félögin mestan þátt í, að Bretland
fékk yfirráðin yfir Indlandi. —
Öflugast þeirra var “The East
India Company”, stofnað af Elíza-
betu drotningu um 1600. Það náði
fótfestu í Indlandi 1613, er það
fékk sérleyfi til verksmiðjurekst-
urs í Surat. Færði það smám sam-
an út kvíarnar og varð æ öflugra
i landinu. Að afstöðnum ófriði
1765, náði félagið Bengal á sitt
vald, Orissa og Behar. Eftirmað-
ur Clive var Warren Hastings
(1773—85), fyrsti governor-gen-
eral (landstjóri) Indlands. Ásókn-
arstefnunni var haldið áfram á
meðan hann var landstjóri, en frá
1784 fór Bretlandsstjórn að draga
úr völdum félagsins og taka þau
í sínar hendur. Cornwallis lávarð-
ur tók við af Hastings 1786 og
háði stríð við Mabratahöfðingj-
ann Tippo Sahib, sem 1792 varð
að láta helming landa sinna af
hendi við félagið og 1799, er hann
hóf stríð við Breta að nýju, féll
hann, og fékk félagið þá öll hans
lönd. Stríð var enn háð við Ma-
hrafa 1802—1804. Síðan var frið-
samt í landinu (í tíð Minto lá-
varðs), en í stjórnartíð Hastings
markgreifa brauzt ófriður við Ma-
hrata út af nýju og vann hanii'
fullnaðarsigur á þeim 1817—
1818. Amherst lávarður (1824—
1826) hélt áfram ásóknarstefn-
unni og náðu Bretar þá yfirráð-
um yfir Assam. Aftur á móti kom
i Bentinck lávarður (1828—1835)
á ýmsum umbótum, alþýðumentun
var endurætt, bannað að brenna
ekkjur á báli o. fl. — A.
—Vísir.
VIÐ VILJUM GIFTAST!
í Grikklandi harma stúlkurnar
það mjög, hve illa þeim gengur
að ná sér í eiginmenn. En svo er
mál með vexti, að þar hefir lengi
verið mesti skortur á eiginmönn-
u.m, og vissu stúlkur því ekki til
j hverra skapaðra ráða þær æ*tu
að grípa, til þess ekki að pipra.
En svo datt þeim í hug að reyna
að auglýsa sig til giftingar. Þær
tóku sig 1000 saman og sendu
grísk-ameríkanska félaginu í New
York, sem í eru 33,000 félagar af
grísku bergi brotnir, myndir af
sér og nú átti félagið að útvega
þeim eiginmenn. Þessu var tek-
ið með fögnuði. Mennirnir gáfu
sig fram unnvörpum og þúsund
þeirra eru nú á leið til Grikk-
Iands. Myndirnar fengu þeir ekki
að sjá, fyr en þeir voru komnir
áleiðis, en þá átti hver að velja
sér konuefnið sitt eftir myndun-
um. Stúlkurnar bíða í eftirvænt-
ingu. Og1 þegar brúðkaupin eru
um garð gengin, fer allur skarinn
til Ameríku aftur. — Lesb.
SÆLUHÚS
Ferðafélags Islands.
Ferðafélag íslands gengst fyrir
því, að á þessu sumri verði reist
sæluhús við Hvítárvatn, stærra og
vandaðra en nokkurt sæluhús hef-
ir áður verið reist hér á landi. — í
húsi þessij á að vera vandaður
húsbúnaður, áhöld til matreiðslu
og ýms þægindi; jafnvel er í ráði,
að þar verði matur geymdur, sem
ferðamenn geta gripið til, og skil-
ið borgun eftir í húsinu. — Fram
til þessa hafa íslenzkir ferðamenn
oftlega gengið um sæluhús líkt og
siðlausir ribfoaldar. Hér verður
gerð mikilsverð tilraun til þess að
vita, hvort ekki er hægt að venja
menn af slíku. Verði umgengni
góð í þessu vandaða sæluhúsi,
verður hægt að hafa það opið fyr-
ir almenning. En verði önnur
raunin á, þá neyðist Ferðafélagið
til að hafa húsið aðeins opið fyrir
• félagsmenn sína. — Lesb.