Lögberg - 24.07.1930, Síða 6

Lögberg - 24.07.1930, Síða 6
Bls. 6 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. JÚLÍ 1930. Sonur Guðanna Eftir R E X B E A C II. Bird Cage var fallegasta og tilkomumesta veitingahúsið í þessu nágrenni. Dað hafði í fyr.stunni verið bygt að kínverskum sið og í kringum það hafði verið plantað miklu af trjám og blómum og gestirnir sátu ekki síður úti en inni, þegar veðrið var gott. Það sem sér- staklega einkendi það þó, var mikill fjöldi af fuglabúrum, og kanarífuglarnir sungu !þar lát- laust. Þarna kom margt af heldra fólkinu og fólki, sem hafði töluverða peninga, eða var ekki sárt á þeám. Hljóðfærasláttur var þarna fall- egri og fullkomnari en annars staðar. Stúdent- ar komu þarna ekki margir- Það var of kostn- aðarsamt fyrir þá. Þarna eyddu þeir meiri peningum á einu kveldi, heldur en þeir höfðu ráð á að eyða á heilli viku, eða jafnvel mánuði. En Sam Lee fór þangað oft og borðaði þar einsamall. Hann kom bílnum fyrir þar sem hann átti að vera og leiddi síðan hitt fólkið inn í veit- ingahúsið. Stúlkurnar þrjár töluðu fjörlega og glaðlega sín á milli, meðan hann fór úr yfir- höfninni og tók af sér húfuna og fékk hvort- tveggja þeim sem þess átti að gæta. Hann strauk hendinni vfir hárið á sér, sem var kol- svart og gljáandi, og sneri sér síðan að gestum sínum. Þetta var fyrsta tækifæri sem hann hafði haft til að sjá þessar vinstúlkur kunningja sinna, Spuds pg Kickers, í birtunni, og honum var töluverð forvitni á að vita, hvort honum fvndist þær eins fallegar,'eins og honum hafði sýnst úti, J>ar sem var hálf-dimt. Einkum var J)að þó Miss Hart, sem hann hafði í huga. Hann varð ekki fyrir neinum vonbrigðum. Þær voru allar hraastlegar, fallegar stulkur. Alioe Hart var einstaklega falleg stúlka. Sam hafði nú koonist að því, að hún stundaði nám á listaskól- anum og hafði lagt fyrir sig teikningar, og að hún var komin töluvert langt í þeirri list. Nú skildi hann hversve,gna hann hafði aldrei séð hana. Það var vegna þess, að skólinn sem hún gekk á, var annars staðar í borginni, heldur en háskólinn. önnur hinna stúlknanna hafði góða stöðu hjá bókaútgáfufélagi, og— Honum varð alt í einu litið á stúlku Kiekers. Það var kannske vegna þess, að hún hafði ver- ið eitthvað að segja, en þagnað alt í einu , miðri setningu. Svipur hennar breyttist líka und- arlega og snögglega- Hún oj)naði varirnar, eins og hún adlaði að segja eitthvað, en af því varð þó ekkert, því ráðsmaðurinn kom að í þessu og heilsaði Sam vinsamlega og .spurði hann hvar hann vildi taka sér sæti með gestum sínum. Þegar hann hafði svarað því, voru stúlkurnar farnar inn í herbergið, sem kvenfólkinu var ætlað til að taka af sér yfirhafnirnar. Hljóðfærasveitin byrjaði að spíila. Dans- gólfið fyltist af fólki og þessir þrír háskóla- menn færðu sig nær til að sjá dansinn sem bezt. Gílorham sagði í hálfum hljóðum: “Eitthvað þessu líkt hlvtur himnaríki að vera. Hlusið þið bara á }>ennan hljóðfæra- slátt. ’ ’ Wade hrísti höfuðið. “í upphafi skapaði guð himin og jörð. Mr. Wolstead skapaði veit- ingahúsin, eins og þau eru nú. ’ ’ Sam Lee horfði á dansinn. Hann sagði ekki orð og gaf <því heldur engan gaum, sem félagar hans voru að segja. Wade fann að komið var við handlegginn á honum. Þjónustustúlka, sem klædd var að kín- verskum sið, sagði honum. að ein af stúlkunum vildi tala við hann. Hann fór með henni- Þegar hann kom að herbergisdvrunum, J»ar sem stúlkurnar voru, stóð hurðin hálf opin og ein af stúlkunum gægðist út. Það leyndi sér ekki, að hún var bæði hrygg og reið. “Þú hefir farið fallega að ráði þínu!” sagði hún og var afar æst í skapi. “Hvað er um að vera?” sagði Kicker. “Þú þarft ekki að spvrja. Þú veizt fullvel hvað er um að vera. Þú tekur okkur nú strax, héðan, áður en nokkur sér okkur. Ekki nema J)að þó! Alice er að gráta. Það er nærri liðið yfir hana. ” Kicker grunaði hvað hún var að fara. “Attu við Sam?” spurðd' hann. “Láttu ekki svona. Beyndu að vera ofurlítið skynsöm.” “Eg þekti hann strax og við komum hér inn. Ef þií lieldur, að J)etta sé bai a gamanleikur, þá skal eg segja þér, að eg er á annari skoðun- Þið hafið sýnt okkur ósvífni, og eg skal segja föður mínum frá J>essu. Rektorinn skal fá að vita um Jætta líka. Eg skal sjá um það.” “Nei, hlustaðu nú á mig, góða mín—” “Eg hefi ekki á neitt að hlusta. Þið takið okkur héðan strax. Hvílík andstvgð, að taka Stúlkan, sem setið hafði hjá Gorham, lét nú líka til sín heyra. Þetta er Jtað, sem eg segi líka. Eg á bróður, og |)ið skuluð heyra eitthvað frá honum, bráðum.” “Fyrir alla muni, látið þið nú ekki svona óskynsamlega. F>ið megið ekki koma öllu í uppnám hér. Sam er ekki neinn vanalegur Kínverji. ” “ó. svei! H\rer er mismunurinn ?” “Við hugsum ekki um hann þannig, að minsta kosti. Hann er reglulegt prúðmenni. Mér datt ekki í hug, að þið hugsuðuð svona. En það er of seint nú- Við verðum að halda áfram héðan af.” “()g láta hann bjóða okkur að dansa við sig? Það er svo sem ekki hætt við öðru, en að liann geri það. Það væri nóg til að kvelja úr manni lífið.----Ætlið }>ið að taka okkur héðan, eða el^ki ??’ “Eg get það ekki. Haldið þið, að eg ætli að fara að gera honum vanvirðu og sjálfum mér líka! Hvað ætti eg að segja honum?” “Okkur er alveg sama, hvað þú segir hon- um,” svaraði stúlkan. “Þið eruð rétt að reyna að koma sjálfum ykkur og okkur öllum í vandræði, sagði Wade ergelsislega. “Hvað haldið þið að J)ið eigin- lega séuð? Einliverjar 'stórhöfðingjadætur ? Sam er ekki líkur Kínverjum, og hér veit eng- inn hver hann er. ” “Eg veit hver hann er. ” “'Gulur og ljótur Kínverji! Eg gæti ekki látið liann snerta mig,” sagði hin stúlkan- “Nei, ekki það; Alice lét hann J)ó snerta sig og féll það ekki neitt illa. Alt gekk ljómandi vel, þangað til þessi vitleysa hljóp í ykkur. Hann er heldur ekki gulur. En nú kemur Spud— ’ ’ Gorham hafði grunað, að ekki væri alt með feldu, og kom til að vita hvað um væri að vera- Þegar hann fékk að vita livað að stúlkun- urn gekk, revndi hann sem bezt hann gat að fá þær ofan af þessari vitleysu. En það kom ekki fyrir neitt. “Haldið þið, að við viljum láta sjá okkur á opinberum stað með þessum Mongóla?” “Hann heitir heldur ekki Sam Lee, heldur Lee Sam,” sagði stúlkan og lét sér alls ekki segjast. “Mér datt þetta alls ekki í hug, þegar þið gerðuð okkur Sam kunnugan, en undir eins og eg sá hann almennilega—” “Það eru nú bara Kínverjarnir, sem kalla hann Le Sam. Það kemur til af því, að þeir lesa alt aftur á bak,” sagði Kicker. “En hugs- ið um það, að hann er ekkert smámenni. Faðir hans, er auðugastur Austurlandamaður í New York. Hann á fjölda af búðum til og frá, er nokkurs konar Marshall Field meðal Kínverj- anna. Sam er hálfgerður prins, og hann er í afar-miklu áliti á háskólanum. ” “Ætlarðu að fá leigubíl, eða ekki?” “Leigubíl,” sagði Gorham heldur kulda- lega. “ Þið munduð eyðileggja nýjan bíl á allri þeiiri leið. Við erum lengra að heiman, held- ur en J)ó við værum í Cape Town. Ef þið þurf- ið endilega að fara, })á tekur Sam okkur lieim-” “Hann tekur mig ekki heim.” “Ekki mig heldur.” “Eg hefði nú sagt ekki,” sagði Alice og lét - nú líka til sín heyra. Þessir tveir ungu menn litu hvor til annars, eins og hvor um sig vænti þess, að hann fyndi einhverja úrlausnv Spud tók fyrst til máls: — “Eg geri ekki neitt á hluta hans og sýni hon- um enga óvirðingu. Við báðum liann að fara út með okkur og við J>áðum boð hans að koma hingað.” “Við báðum hann!” hreytti ein stúlkan út úr sér. “Segið honum að einhver okkar sé veik, rétt að deyja. Segið þið honum eitt- hvað!” “Bara það væri satt!” “Eg vildi helzt segja honum einlæglega og með tárin' í augunum, að þið væruð allar orðn- ar vitlausar,” sagði Wade. “Hann hlyti að trúa því, það er ómögulegt annað. Eg talaði okkur öll inn í bílinn til hans. Eg get kannske talað okkur út úr bílnum aftur. Eg skal reyna J)að að minsta kosti. En }>að væri ekki nema mátulegt handa ykkur, að ganga heim aftur, ” Hann og S|>ud fóru að finna Sam. “Þetta félag okkar er alt að fara út um þúf- ur, ” sagði Wade og reyndi sem bezt hann gat að dylja J>að, sem í raun og veru var uppi á teningnum. Það gengur eitthvað að Mabel, og hún vill endilega fara strax heim. ” Sam hætti að horfa á dansinn, sem liann hafði verið að gefa svo nánar gætur. “Það var slæmt,” sagði hann kurteislega. “Get eg nokk- uð gert fyrir hana?” Stundum fanst þessum skólabræðrum, sem Lee væri alveg ólíkur Kínverjum, og trúðu því naumast, að hann mundi vera það. Stundum fanst þeim |)að þar á móti ekki neitt ólíklegt. Nú voru þeir ekki í nokkrum efa. Kínverjinn leyndi sér ekki, hvar sem á hann var litið. “Vill hún fara alveg strax?” spurði Sam. “Já, alveg strax, eða helzt fyrri en það, ef hægt væri. Þær vilja láta mig kalla á leigu- bíl.” “Of mikill gustur í opnum bíl,” sagði Spud til skýringar. “Það er taugaveiklun eða tann- pína, eða eitthvað þess konar. Hún fékk þetta alt í einu.” “Væri þér ekki sama—?” Wade hikaði, þó hann hefði sterkar taugar og léti ekki alt fyrir brjósti brenna. “Gæti eg ekki fengið lánaða hjá þér tíu dali þangað til fyrsta næsta mánað- ar? Eg skal borga þér í þetta sinn, áreiðan- lega. Sam brosti og tók upp hjá sér nýjan banka- seðil. Hann hafði aldrei nema nýja seðla, eins og Jæssum vinum hans var vel kunnugt. “Ef henni Jíður illa, ætla eg að biðja vkkur að bera henni kveðju mína og segja henni, að mér J>yki óskaplega slæmt, að þetta skyldi koma fvrir. Þið sjáið náttúrlega um, að þær komist heim og- vel fari um þær á leiðinni.” “Þetta er einstaklega fallega gert af þér, Sam. ” “Þú ert reglulegur prins!” Það var eins og steini væri létt af báðum þessum ungu mönnum. “Það var óttalega leiðinlegt, að ekkert gat oiðið af þessu meira. En við sjáumst á morgun. ” - , Sam lét ráðsinanninn vita, að liann gæti ekki notað það, sem liann hafði beðið um og hélt svo áfram að horfa 'á dansinn. Af útliti hans gat enginn ráðið, að lionum þætti nokkuð fyrir Iþví, að svona hefði farið, en í raun og veru var hann ba^ði hryggur og reiður. Til þess að hafa fult vald á sj'álfum sér og tilfinn- ingum sínum, hafði hann yfir setningar, sem hann hafði læt utan að: “Mikilmennið hefir ávalt fult vald á sjálfum sér, hvemig sem á stendur.”-----“Göfugmennið gætir ávalt still- ingar.” “Illa innrættur maður er ranglátur, hve lærðui^ sem liann er.” Af lífsskoðunum og siðferðiskenningum Austurlandaþjóðanna hafði hann lært að sætta sig við mótlæti eins og þetta. Það var hörð lexía, því hann var ungur og töluvert skapmik- ill. Hann tilheyrði því fólki, sem um langan alur hafði tamið sér að*umbera og fyrirgefa. En þrátt fyrir það var nú uppreisnarandinn ríkastur í huga hans. Uppreisnarandinn log- aði í honum og honum var haldið í skefjum með því hugarfari, sem tamið liafði verið og vanið eftir fastsettum reglum í fjögur þúsund ár hjá fjögur hundruð miljónum af hinum gula mannflokki. Hér var enn sama vopnin beitt gegn honum. Hann var móðgaður vegna þjóð- ernis síns, sem honum var ósjálfrátt. Hann vaið að taka á öllu sínu viljaþreki, til þess að reynast enn trúr }>eim fögru hugsjónum, sem honum höfðu verið innrættar frá barnæsku, að vera sjálfur sama prúðmennið æ og æfinlega, hvaða móðgun, .sem aðrir kynnu að sýna manni. Hann hafði búist við því, sem nokkru sjálf- sögðu, þegar Gorham bað hann að koma út og fullvissaði hann um að það væri því ekkert til fyrirstöðu, að stúlkumar vissu hver hann væri- Annars mundi hann ekki hafa átt á hættu það, sem nú var komið fram. Það var undar- legt, þetta Bandaríkjafólk, eða þetta hvíta fólk yfirleitt, með öllu sínu stolti og öllum sínum hleypidómum! Það var óskiljanlegt. Hver var sá, .sem lengst skaraði fram úr, að lærdómi og gáfum, af átta hundruð stúdentum á East- ern háskólanum? Var það ekki einmitt þessi auðvirðilegi Kínverji? Til hvers }>ótti mest koma í kenslustundunum ? Til hvers komu hin- ir stúdentarnir, }>egar þeir voru í vandræðum ? Til Sam Lee. Frá sjónarmiði guðanna, mundi þetta vera hreint og beint hlægilegt. Hann ætti að hlæja líka. En honum var ekki hlátur í hug. Hann kevpti vindlinga af ljóshærðri stúlku, sem það verk hafði á hendi að selja gestunum vindla og vindlinga. Hann borgaði henni tvö- falt verð fyrir vindlingana. Hún brosti til lians hýrlega, og var hann þakklátur fyrir }>ennan höfðingsskap. Þegar liann tók yfirhöfnina sína, kastaði hann peningum til mannsins, sem yfir- hafnanna átti að gæta, ekki ósvipað því, þegar beini er kastað fvrir hund. Maðurinn tók við skildingunum með miklu þakklæti og undir gefni. Sam Lee fór út með bros. á vörunum, en enginn gat séð hvað í huga hans bjó. Hann fór inn í bílinn sinn, sem hafði kostað ofur fjár. Að fylla huga sinn gremju, gerir manni aldrei annað en ilt eitt, hugsaði hann með sjálf- nm sér. “Vitur maður skilur aldrei við sig alvörugefnina og hann lætur ekkert raska ró sinni.” Þetta hafði faðir hans oft sagt við hann og hann ásetti sér að fylgja þessum vitur- legu ráðum föður síns. Hann keviði hægt heimleiðis og hugsaði ekki um annað en fegurð næturinnar- II. jCAPITULI. Þetta var engan veginn í fyrsta sinn, sem Sam Lee hafði orðið fyrir einhverju }>vílíku, sem mætt hafði honum í Bird Cage. Hann hafði hvað eftir annað orðið fyrir lítilsvirðingu hvíta fólksins. ,En hann vandist henni illa. Síðustu tvö árin höfðu reynst honum erfið, }>ví hann hafði komið til Eastern háskólans með Jteirri liugmynd, að þar væri umburðarlyndið eins vítt, eins og lithafið sj'álft. Hjá hans eigin tólki vissi hann að þekkingin var í miklum met- um höfð, og námsmönnum sýnd meiri virðing en öðrum, jafnvel af }>eim, sem hátt voru settir og auðugir. Næst héum aldri, bera Kínverjar mesta virðingu fyrir vitsmunum og þekkingu. En hann liafði komist að raun um, að })essu var á alt annan veg farið með Bandaríkja- mönnum- Sam hafði ávalt liðið vel í kenslustofunum og þar hafði hann fullkomlega notið sín. Þar ríkti jöfnuður og sanngirni. En það náði ekki langt út fyrir skólann, hvernig sem á því stóð. Hann spurði sjálfan sig hvort hann væri ekki rétt eins álitlegur maður eins og skólabræður hans, svona vfirleitt, eða hvort hann væri ekki rétt eins gáfaður og heiðarlegpir eins og þeir. Sjálfur efaði hann ekki, að svo væri. Hann var fullkominn jafningi þessara Bandaríkja- pilta, bæði til sálar og líkama. Hvers vegna var })á litið niður á hann og hvers vegna var eins og allir vildu forðast hann utan skóla- bekkjanna? Hle>-pidómar þessa hvíta fólks voru honum óskiljanlegir. En hvernig sem hann reyndi, gat hann ekki hrundið þessu úr huga sér. Honum hafði verið kent, að skoða mentun- ina sem hið fyrirheitna land andlegs frelsis, }>ar sem allir nytu jafnréttis og þar sem enginn munur væri gerður á litarhætti, þjóðerni eða trúarbrögðum. Andlegir hæfileikar, vitsmun- ir, mentun áttu áreiðanlega allstaðar sama rétt á sér, hvað sem þjóðerninu leið. Ilonum hafði verið kent að líta svona á. Siglingar og Undnám íornmanna. Eftir Vilhjálm Stefánsson. Tvö stórmerk æfintýri eru tengd siglin!gum íslendinga. Annað er fundur landsins sjálfs. Hitt landafundirnir, sem þaðan urðu. Lítill vafi er á því, að það var Noregur, en ekki ísland, sem Pyt- heas, mesti landkönnuður forn- aldarinnar, sigldi til, um það leyti sem Alexander mkli var að leggja undir sig Asíu, meira en þrem öldum fyrir Krists burð. Hann hafði til farar sinnar bæði stór og góð sjóskip, sem notuð voru umhverfis Miðjarðarhafið, og þekt eru af frásögnum forn- aldarrithöfunda. Á slíkum skip- um hefði mátt komast til íslands, ef þanlgað hefði verið stefnt. Að vísu er ísland lengra frá Skot- landi en Noregur. En hvort- tveggja er úthafsför, langt úr landsýn. Fáir draga nú á dögum í efa frásagnir lærða, írska munksins, Dicuil, um að landar hans hafi hafst við á íslandi kririgum árið, 795, en aftur er sú skoðun, sem víða verður vart í bókum, að írar hafi komið til landsins í húðkeip- um, næsta fjarstæð. Þeir hljóta að hafa haft bæði allstór og hrað- skreið skip undir seglum og ár- um. Skip þeirra hafa að minsta kosti verið eins góð og þau, sem Pythe- as hafði, eða hví skyldi ekki svó vera þúsund árum eftir hans tíma? Hvaðanæfa úr heiminum fcerast sannanir fyrir því, að sjó- ferðir eiga sér fornari uppruna, en áður var haldið. Einn liður- irn í þeim sönnunum kemur frá íslandi. Því vér eigum að vera sanrigjarnir í öllum greinum og þess vegna væri rangt að eigna íbúum Miðjarðarhafslandanna einum} þann heiður, að hafa átt skipakost í grárri forneskju. Og þótt vér séum hreyknir af að geta rakið ættir vorar til hinna fornu vikinga, þá væri samt jafn ósann gjarnt af oss, að halda því fram, að siglingar um úthöfin hafi ekki þekst fyr en á víkingaöldinni. — Þær hafa þekst þúsund árum r áður. þeir Columbus og Ma'gellan, en sögurannsóknir munu leiða í ljós að minsta kosti tveir menn eru þessum fremri. Mestur allra er ef til vill Hinrik sæfari, því hann hratt 1900 ára gamalli kenningu um það, að engum mannlegum verum mætti takast að komast gegn um hitabeltið. Næstan hon- um ætti að telja lEirík rauða, því hann hafði ýmislegt sér til ágætis fram yfir alla aðra landnema. Skotar höfðu getað frætt Pyt- heas nokkuð um Noreg, áður en hann sigldi þarigað. Sama má segja um allafc landkönnunarferð- ir, sem farnar voru af ráðnum hug þangað til Eiríkur rauði hóf för sína 982. Aðrir sæfarar höfðu leiðsögumenn, eða að minsta kosti leiðbeiningar um siglingar. Ei- ríkur hafði hvorulgt, og þó undir- bjö hann fyrstur manna í sögunni ítarlega rannsókn algerlega ó- þekts lands. Þessi rannsókn leiddi til að landnám hófst á stærstu eyju jarðarinnar og lýðveldi var stofnað þar. En landnám á Græn- landi leiddi aftur til fundar Norð- ur-Ameríku og kom þannig á í fyrsta sinn sambandi milli gamla o!g nýja heimsins. Á þennan hátt barst kristnin og siðmenning Ev- rópu til stranda nýja heimsins. Vafasamt er hvort Svalbarði, sem fanst árið 1194, hefir verið Spitsbergen eða Scoresbyhéruðin á Grænlandi. 'En þótt slept sé kröfunni um að hafa fundið Spitsbergen, stendur ísland engu að síður í fremstu röð um opnun hins nýja heims. Þvi, — ef því er ekki haldið fiam, að ísland sé hluti af Ame- ríku, og að írar hafi fundið Ame- ríku, þegar þeir fundu ísland, þá verður að játa að það voru íslend- ingar, sem sýndu Evrópumönnum inn í nýja heiminn. Eiríkur stend- ur jafnfætis Hinrik. Portú!galsk- ur höfðingi opnaði suðurhvel jarðar með því að sýna, að ekki væri ófært um hitabeltið. ís- lenzki sægarpurinn opnaði vest- urálfu jarðar með því að sýna Evrópumönnum, að bygð var hin- um megin Atlantshafs. (Grein þesi er rituð fyrir Al- þingishátíða'rblað M.orgunbla!ðs- ir.s, en prentun þess var lokið, er fcandritið kom hingað . — Lesb. Oss norænum mönnum, sem fundum Grænland á tíundu öld og áttum síðan skifti við það og Ameríku nokkrar aldir, þykir ó- trúlegt, að Columbus, sem svo var kunnugur fræðimönnum róm- versku kirkjunnar, hafi ekki heyrt um Grænland o!g löndin þar fyrir vestan. Jafn ótrúlegt er hitt, að norrænir menn, sem réðu á írlandi fyrri hluta níundu ald- ar, hafi ekki heyrt þar um fund íra á íslandi og landnám þeirra þar. Þótt Naddoddur hafi verið fyrsti norræni maðurinn, sem til íslands kom, og þótt hann haf rekist þangað af leið til Færeyja, þá hlaut hann þó, engu að síðui að vita, er hann (eit fjö'.lin glitra í sólskininu fram undan, að hann hafði fyrir sér landið, sem írar höfðu fundið og bygt. Líklega hefir það verið tilvilj- un, eins rig sagan segir, að Gunn- björn hafi hrakið í höf vestur og séð sker þau, er siðan báru nafn hans. En fundur Grænlands var engin tilviljun og af honum hlaut að leiða fund Ameríku. Fram að þessu hefir lítið verið ritað, sem mark er á takandi um landafundi, en flest slíkt hleypi- dóma blandið og hlutdrægni. — Mestu sægarparnir, sem sögur fara af, eru enn þá alment taldir HVATNING. Sjá, nú er hlýtt á grænni grund, og glatt í bjarka skjóli. Hér blikar margt sem léttir lund —því lífið er á róli. Og þó við eigum ótal þrár, sem aðeins sál vor skilur, þá látum !gleði leika’ um brár, því ljós er hér og ylur. Nú hrausir leggju mhönd á plóg við hugar Ijós að bæta, því grátur finst í ígrænum mó, og gott er vin að kæta. En þrigar kaldur heimur hlær— að hörmung smælingjanna, já, verum þá sem vinir nær öll volæðin að kanna. Við elskum sérhvern laufa-lund, sem ljósið sólar kyssir. Svo bjóðum öllum bróðurmund, sem brosin vina missir. Við kennum sanna kristni þá, í kærleiks brosi þýðu, því réttvís Guðs hönd ritar skrá á rósar blaði fríðu. Yndo. Kaupið, borgið og lesið Lögberg $3.00 um árið L. P. BANCR0FT Liberal-Progressive þingmannsefni í Selkirk-kjördæmi Mr. Bancroft hofir setið á Sambandsþingi í átta ár, sem þingmaður Selkirk-kjlördæmis. llefir hann reynst stöðu sinni í alla staði vel vaxinn, og hef- ir í hvívetna á sér almennings- orð, jafnt utan þings sém inn- an. Selkirk þarfnast Bancrofts. íslendingar! Greiðið Bancroft atkvæði allir sem einn!

x

Lögberg

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.