Lögberg - 28.08.1930, Síða 6

Bla. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 21. ÁGÚST 1930.
'
: Sonur Guðanna
Eftir
! REXBEAC II.
“Það liggur okki nærri, að mér standi á
sama um yður. Þér hafið verið dæmalaust
góður og skemtilegur. Eg vildi fegin gera alt
fyrir yður, sem eg mögulega get.M
Alice gat ómögulega hugsað skvrt, rétt í
svipinn. Það var óttalegt slys, að þetta skyldi
koma fyrir og það einmitt nú, þegar alt var í
svo góðu gengi. Þetta mundi líka eyðileggja
allar hennar fyrirætlanir og góðu vonir. Það
var óttalegt! En það mátti ekki koma fyrir,
það skyldi ekki koma fyrir.
“Yið skulum ekki tala um þetta núna,”
sagði hún og reyndi að brosa. En hún fann, að
varirnar voru stirðar og óttaðist að brosið
væri ekki fallegt. ‘ ‘ Ekki í kveld, að minsta
kosti. Kannske einhvem tíma seinnai—”
“Við skulum gera út um þetta núna.”
Stúlkan átti í miklu stríði við sjálfa sig og
mest vegna þess, að hún vissi ekki sjálf hvað
hún átti helzt að gera. “Þér eruð mér kærari,
en alt annað í veröldinni og eg á yður alt að
þakka. Eg segi yður alveg satt, að mér þykir
afar vænt um yður. Eg held þér hljótið að hafa
fundið það, þar sem eg hefi farið út með yður
á öllum tímum, og margoft komið heim til yðar
og verið íþar tímunum saman. En eg get ekki
hætt við mitt listanám nú, eða finst yður það?”
“Það er nokkuð, sem mér gæti ekki dottið í
hug.”
“Það er ekki rétt af yður að fara fram á
þetta, Sam. Við, sem alt af höfum skilið hvort
annað svo vel og komið svo vel saman. Við
skulum halda áfram að vera sanngjöm hvort
við anna.”
“Þér hafið með ýmsu móti látið mig skilja,
að eg gæti gengið lengra, en eg hefi kært mig
um að gera. ”
“Þér hafið engan rétt til að segja þetta,”
sagði Alice. “Eg held þér séuð blátt áfram
dónalegur. ’ *
Það varð nokkuð löng þögn. Það var ekki
hægt að sjá, hvað Sam bjó í skapi, en hann var
æði alvarlegur og þungbrýnn.
“Eg býst við að eg skilji yður. Hvað mig
sjálfan snertir, er eg ekki mjög fráfælandi og
ekki mikið öðruvísi en aðrir. Eg gæti því dug-
að sem elskhugi, ef enginn vissi um það. En að
giftast Kínverja, það tekur engu tali!”
“Þetta er móðgun!”
Það kom ekki oft fyrir, að Sam gætti sín
ekki, eða segði meira en góðu hófi gegndi, en
það varð nú samt í þetta sinn: “Þér sýnið mér
móðgun. Konur leika skrípaleiki, þér eins og
aðrar, og eru til þess eins að fjölga mannkyn-
inu. Þér liafið ekki misboðið mér bara einu
sinni, heldur þusund sinnum, og eg hefi umbor-
ið það alt. Eg á við alla þessa varfærni yðar
og leynd. Þetta mátti enginn vita! Hvað
mundu aðrir segja? En mesta móðgunin var
það, hvað yður brá mikið við, Iþegar eg bað vð-
ur að verða konan mín, en fór ekki fram k ó-
heiðarlegan vinskap. Hvernig væri, að við
sýndum hvort öðru einlægni einu sinni? Nú
hefi eg talað við yður, eins og mér býr í brjósti,
getið þér ekki sýnt mér sömu skil?”
“Jæja, þá,” sagði Alice reiðilega. “Ef þér
þurfið endilega að fá að vita það, þá skal eg
se&ja yður, að eg er tilbúin að gefa hvað sem er
fyrir að geta farið til París, en að giftast yður
mundi ég ekki gera, þó þér væruð eini karlmað-
urinn, sem til væri í veröldinni. Að) lifa með
Kínverja! Innan um þetta fólk! Hamingjan
góða! Nei, heldur skyldi eg skera sjálfa mig
á háls. Hvað hafið þér svo um það að segja?”
“Það eitt,” svaraði hann, “að þó einhver
Kínverji kymii að vilja hafa yður, þá vil eg
það ekki. ”
Alice skalf eins og hrísla. Hún beygði sig
áfram og greip báðum höndum fyrir andlitið
og grét.
“Þetta varð þá endirinn á öllum mínum von-
um, Guð hjálpi mér. Eg gæti fyrirfarið
mér!”
“Þetta endar ekki neitt, nema minn heimsku-
lega misskilning. Það hefir ekkert að gera við
yðar framtfð á listabrautinni, ” sagði Sam.
“Faðir minn hefir gefið yður loforð. Þó að
eg sé einn af hinum gulu mönnum, þá er eg ekki
svo slæmur, að eg reyni að fá hann til að rifta
því. Enda mundi það ekki koma fyrir neitt, þó
eg reyndi það. Eg er nokkuð djúpt fallinn, en
ekki nógu djúpt til að reyna slíkt.”
“Eg veit ekki vel hvað þér eigið við,” sagði
Alice. “Þurfið þér að fyrirverða yður fyrir
það, þó yður geðjaðist vel að mér?” Alice gat
varla skilið, að Sam væri alvara. En henni
skildist betur hvað honurn bjó í brjósti, þegar
hann hélt áfram:
“Mörgum öldum áður en Ameríka bygðist
af siðuðum mönnum, höfðum við Kínverjar
lært að skilja konuna. En það er ekki von að
vel fari fyrir þeim manni, sem ekkert vill læra
af reynslu forfeðra sinna.”
Eftir þetta þögðu þau bæði, þangað til Sam
stöðvaði bílinn framan við gistihúsið, þar sem
Alice hélt til. Hún hafði hugsað margt þá
stund. Þegar hún fór út úr bflnum sagði hún:
“Við skulum ekki láta okkur koma illa saman.
Eg meinti ekki alt sem eg sagði.”
“Hafið þér engar áhyggjur,” sagði haim
heldur kuldalega. “Þér farið til París.”
Hann tók ofan og sneri sér við.
Alice fundust næstu tveir dagarnir svo lang-
ir, að hún hélt að þeir ætluðu aldrei að líða.
Sam lét hana ekkert heyra frá sér, og það gerði
Lee Ying heldur ekki. Því meir sem hún hugs-
aði um það, iþví heimskulegra fanst henni það
af sér, að óvingast ])amdg við Sam. Henni
fanst það heimskulegt af sér, að treyst göfug-
lyndi hans. Enginn maður gat sýnt góðvild og
göfuglyndi, eftir þá meðferð, sem hún hafði
haft á’honum. Því hafði hún stokkið upp og
látið eins og flón? Hún hefði ekki þurft.að
tala svona ákveðið, hún átti of mikið á hættu til
þess. Hún hefði vel getað hagað orðum sínum
öðruvísi, ekið seglum eftir vindi. Það var ekki
óalgengt að lofa því, sem maður ætlaði ekki að
efna. En hún hafði enga reynslu í þessum efn-
um. Og þessi hugsun, að giftast Kínverja, var
svo ós'kapleg, og hún hafði komið henni á svo
óvart. Hvernig hann hafði sagt þetta: “Þér
farið til París”, kom henni til að halda, að það
væri lítið að marka. Það var undarlegt, að
þessi auðvirðilegi Kínverji þurfti ekki annað
en líta til hennar, til að láta hana finna, að hún
væri í raun og veru ekki annað en lítilmótleg
þurfamannsekkja. En nú skildist henni, að
hún var það. Gulir menn eru hefnigjarnir.
Hann hafði vafalaust sagt föður sínum, hvemig
hún hefði verið við hann.
Hún hafði hagað sér eins og flón. Á því var
enginn efi.
Lee Ying liafði að vísu gefið henni ákveðið
loforð, og hinir betri Kínverjar fengu orð fyrir
að vera orðheldnir. En hvað var að reiða sig
á það? Þessi óvissa var alveg óþolandi. Það
liafði snögglega breytt um hennar h^gi og þeir
voru mjög á annan veg, en þeir hefðu verið
undanfarna daga. Hún visi ekki hvað hún átti
af sér að gera. Hún þorði ekki að yfirgefa her-
bergið, því hún bjóst við að fá einhver boð frá
þeim feðgum. En hún gat ekki setið þama og
beðið í það óendanlega. Og alt af hækkaði
hótel reikningurinn. Hún hafði enga hugmynd
um hvað það kostaði að vera þama, en það
hlaut að vera afar dýrt. Ef Lee Ying skyldi
nú ekki borga þennan reikning, hver átti þá að
gera það? Hvað mundi annars verða langt að
bíða, þangað til hún yrði rekin út? Já, og hver
mundi 'borga fyrir allan þennan fatnað, sem
hún hafði fengið? Þvílík skelfing! Hún yrði
líklega tekin föst.
Þetta var óttalegt. En Sam fanst sjálfsagt
það væri ánægjulegt að geta hefnt sín svona
grimmilega. Með hverjum klukkutímanum, sem
hún var þarna, varð hún Sam meir og meir
háð. Hann mundi neyða hana, til að gera eins
og hann vildi, kúga hana, auðmýkja hana, níð-
ast á henni, sýna henni enga vægð. Og ef hún
neitaði, þá yrði hún tekin föst og þetta kæmi
fyrir rétt, og þá> kæmi í ljós, að hún hefði verið
í ná.nrnn kunningsskap við Kínverja. Fólkið í
Bartonville mundi frétta þetta.
1 öllu þessu hugarstríði fanst henni ráðleg-
ast fyrir sig að síma honum og reyna að tala
vinsamlega við hann, en hún var líka of hrædd
til að gera það. Það kostaði líka tíu cents, og
því mundi verða bætt við reikninginn. Hirð-
ingin á herberginu kostaði líka peninga, og svo
maturinn, en sem betur fór hafði hún enga mat-
arlyst. Henni datt í hug, að úr því sem komið
væri, þá væri kannske bezt að eyða sem allra
mestu, biðja um alt sem henni dytti í hug, og
borga með bankaáví-sunum, sem ekki væru neins
virði. En það þurfti kjark til þess. Hún var
smátt og smátt að tapa vitinu; það var enginn
efi á því. Hún varð hrædd við hvert hljóð, sem
hún heyrði, allan umgang. Síminn hringdi og
það var nærri liðið yfir hana; hún ætlaði ekki
að geta svarað, og þegar hún gat það loksins,
heyrði hún ekki neitt nema: “rangt númer,
fyrirgefið þér.”
Seint á öðrum degi hringdi síminn aftur.
Það var karlmaður, sem talaði. Alice var of
skelkuð til að hlusta eftir nafninu. Hann var
frá lögmannafélaginu Carter og Pilz. Átti
hann að koma til hennar, eða vildi Miss Hart
koma til þeirra? Einhvern veginn sagði hún
“ já”.
Lögmaður! Var hú komið í það versta?
Röddin hafði verið köld, og sá, sem talaði, virt-
ist vera eitthvað stuttur í spuna. Hún skalf á
beinunum, þegar hún fór út úr herberginu.
Með hálfum huga fór hún inn í skrifstofu lög-
mannanna, og þegar hún hafði með töluverðum
erfiðismunum gert grein fyrir hver hún væri,
kom maður til hennar. Hann lagði ekki hönd-
ina á herðamar á henni, eins og hún hafði búist
við, heldur rétti hann fram umslag, sem hafði
inni að halda farbréf til París og heimild að mik-
illi peningauppliæð. Ef henni þóknaðist, skyldi
hann fara með henni daginn eftir til að útvega
henni vegabréf og gera aðrar nauðsynlgera ráð-
stafanir, viðvíkjandi ferðinni.
Þegar Alice kom aftur inn 1 herbergið sitt
í hótelinu, lagðist hún upp í rúm og grét í heilan
klukkutíma.
V. KAPITULI.
Sam Lee fór um haustið aftur til háskólans
og byrjaði námið þar sem hann hafði hætt um
vorið. Vinir hans fögnuðu honum vel og í'búð
hans varð einskonar samkomustaður þeirra.
Ef hann var ekki alveg eins og áður við þá, eða
ef annars nokkur munur var á honum frá því
sem verið hafði, þá gerði það þeim hvorki til né
frá, því þeir fundu það ekki.
Staða hans í skólalífinu virtist nú vera orðin
föstum skorðum bundin og jafnvel þeir, sem
næstir honum stóðu, reyndu ekkert að bæta um
það. Þeim fanst það vera útgert mál og ekkert
þar við að athuga. Þeim datt líklega aldrei í
hug, að nokkuð væri við þetta að athuga. En
Sam leit öðru vísi á þetta. Hann var stöðugt ó-
ánægður og miklu meira nú, eftir þennan kunn-
ingsskap við Alice, heldur en áður. Hann gat
ekki gert sig ánægðan með lífið, eins og það ,
liorfði við honum. Stundum var liann óánægður
með alt, sem Austurlöndum tilheyrði og hann /
langaði svo sárt til þess að vera hvítur maður.
Honum fanst hann vera eins og hermaður, sem
stendur utan við herfylkingu sinna eigin manna
og hrópar til þeirra af öllum mætti: “Vinir!
Vinir!”, en enginn virðist heyra til hans. Þessi
tilfinning var svo sterk í huga hans, að hann
skildi ekkert í því, að allir aðrir skyldu ekki
skilja hann.
Sam átti í stöðugu stríði við sjálfan sig.
Það var eins og tvenn ólík öfl toguðust alt af á
um hann, án þess hann sjálfur gæti gert sér
nókkra ljósa grein fyrir hvemig á þessu stóð.
Þetta var því valdandi, að hann var sí-óánægð-
ur við sjálfan sig.
Það var engin furða, þó hann hugsaði mikið
um það, hvað að ho.num sjálfum gengi og því
hann væri svona gremjufullur bæði gegn hinum
gula og hvíta mannflokki. Það var kannske ekk-
ert undarlegt, 'þó þonum fyndist það, sem ólík-
ast var í þessum tveimur kvnflokkum, mætast
^ sér og togast stöðugt á um sig, því það var ein-
mitt nærri lagi. Þó var því ekki um að kenna,
að hann væri kynblendingur, sem mörgum
mönnum veldur svo miklum sársauka. Hann
var hreinn og beinn Austurlandamaður, en al-
inn upp í Bandaríkjunum við vestræna menn-
ingu. Hann var barn tveggja ólíkra kynflokka,
og það var eins og verið væri að gera tilraun
á honum, hvernig slíkt gæti hepnast.
Til þess að geta skilið sögu þessa manns,
verður maður um stund að hverfa aftur í tím-
ann um meira en tuttugu ára skeið, og stað-
næmast um kveldtíma á einni af götunum í kín-
verska hlutanum í San Francisco. Lesandinn
verður að kynnast Pan Yi, kínverskri konu,
sem hafði fætur eins og “gullnar liljur“, og
Dunne lögreglumanni, sem hafði fætur, sem
ekki líktust neinu, sem til er í plönturíkinu.
Það er nauðsynlegt að þekkja dálítið hina bæn-
ræknu konu og hinn góðhjartaða lögreglumann,
sem átti enn þá stærra hjarta en fætur, svo
stórir sem þeir þó voru.
Það hafði verið veizla heima hjá Lee Ying
og nú var þar mikill hljóðfærasláttur, sem
heyrðist vel út á strætið. Þar 'hafði margt fólk
safnast saman og hlustaði á hljóðfærasláttinn
og horfði á heldra fólkið, sem ýmist var að koma
eða fara. Jafnvel af þessu hafði fólkið heil-
mikla ánægju.
Lee Ying átti þarna mikla og arðsama verzl-
un, í sömu byggingunni, sem hann bjó í. Hann
var ríkur maður og barst töluvert mikið á og
eyddi miklu. Herbergi hans voru 'bæði stór og
björt og húsmunir allir dýrir og fallegir. Fólk-
ið niðri á strætinu var að tala um það sín á milli,
að í þessari veizlu hefði verið vel veitt. Ekki
hafði aðeins það allra bezta, sem hægt var að
kaupa þar í borginni, verið á borðum, heldur
margskonar sælgæti og sjaldgæf vínföng, verið
flutt að alla leið frá Kína. En það var alkunn-
ugt, að Lefe Ying var mikill höfðingi í lund og
gjafmildur mjög. Þá var haldið, að hann mundi
útbýta gjöfum meðal þeirra, sem úti stóðu, og
það sýndi honum þar með virðingu sína og ósk- i
aði honum allrar hamingju með sinn nýfædda
einkason. 1 þeirri von beið fólkið.
Þessi von brást heldur ekki og gjöfunum var
útbýtt. Jafnvel Dunne lögregluþjónn var ekki
settur hjá, en naut líka höfðingsskapar húsbónd-
ans,, því Lee Ying sendi einn af þjónum sínum
til að sækja 'hann, og þegar hann kom, yfirgaf
hann gesti sína um stund, til að tala við lögreglu-
þjóninn og gefa honum töluvert væna upphæð af
peningum og glas af víni.
Lögregluþjónninn var tregur til að taka við
peningunum, en vínið þáði hann með þökkum.
“Eg óska yður til hamingju með son yðar,”
sagííi hann um leið og hann lyfti vínglasinu.
“Fallegasta barn, sem eg hefi nokkum tíma
séð. Eg óska honum góðrar heilsu, mikillar
gæfu og að hann lendi aldrei í vondum félags-
skap. Og eg vona, að þegar hann vex upp,
verði hann að minsta kosti hálfur maður á
móti föður sínum.”
Kínverjinn hneigði sig, og á ágætri ensku,
sem hann talaði mjög varlega, þakkaði hann lög-
regluþjóninum hans góðu óskir.
“Konan mín og eg, erum guðunum hjartan-
lega þakklát fyrir að hafa sent okkur hann. Við
gerum okkur miklar Vonir um framtíð hans.
Alt bendir á, að hann muni hljóta mikinn auð og
mikla gæfu.”
“Það fer vel á stað fyrir honum, þér hafið
séð um Iþað. Þetta er alveg eins og komið sé
nýár, nema hvað hér vantar ljósakrautið og
flugeldana. Eg held annars að það sé rétt og
vel viðeigandi, að halda myndarlegar skírnar-
veizlur.”
“ Já, hann er fyrsta bamið, sem við höfum
eignast, og hann verður áreiðanlega það síð-
asta. Gleði okkar er meiri en eg get lýst.”
“ Auðvitað, sagði Dunne. “Ykkur þykir
miklu meira til þess Jcoma, að eignast afkom-
endur, heldur en okkur. Við íramir höfum svo
marga af þeim, að okkur finst það vera hálf-
gerð plága. En gæfa litla drengsins byrjar
snemma. Hver sem þekkir yður, og Mrs. Lee,
eins vel og eg, skilur þá gæfu, sem honum hefir
fallið í skaut, miklu 'betur heldur en þá gæfu,
sem yður hefir hlotnast.”
“Við lítum öðra vísi á þetta. Okkur skilst,
að það sé meira vert en alt annað fyrir hvern
mann, að eignast son, sem getur framborið
fómir við fráfall hans og beðist fyrir við gröf
hans.”
K.AUP© AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRYAVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offlca: 6th Floor, Bank of HamHton Qhamtxaf
“Já, eg hefi heyrt þetta.”
“Bænir okkar Kínverja til guðanna era
ekki: ‘Gefið mér börn, annars dey eg’, heldur:
‘Gefið mér son, svo eg geti farið í friði’. Við
eigum máltæki, sem segir, að það sé erfitt að
vera fátækur og mögla þó ekki; en það sé miklu
erfiðara að vera ríkur og ofmetnast ekki. Eg
hefi reynt þetta hvorttveggja, en hvorugt er
eins tilfinnanlegt, eins og að veúða gamall, án
þess að eignast son.”
‘ ‘ Þér eruð bezti borgarinn hér í þessum hluta
borgarinnar, Mr. Lee, og líkastur hvítum
mönnum af öllum Kínverjum, sem eg hefi
kynst, en yðar innri maður er alveg eins og
áður. Hugsunarháttur ykka Kínverja breyt-
ist ekki auðveldega.”
“Það er einn af kostum þjóðar minnar, sem
veldur því, að hún er mikil þjóð,” sagði Lee
Ying brosandi. Hann gat ekki til lengdar
haldið sig frá því, sem um var að vera inni í
gestastofunni, og fór því þangað. “Já þetta er
mikill viðburður. Maður getur kallað þetta
kraftaverk. Konan mín, Pan Yi, er bænheit
kona.”
“Eg vissi það ekki,” sagði Dunne; “en hvað
sem því líður, þá er að minsta kosti ekkert a
móti því, að vera trúaður.” Vínið var þegar
farið að gleðja hann dálítið.
“Eg hefði átt að segja, að hún hefði verið
óbyrja. Það er siður slí'kra kvenna hjá vorri
þjóð, að biðja óaflátanlega, að þær mættu eign-
ast afkvæmi. Þær færa fórair ljónunum, sem
eru framan við musterisdyr vorar, og ykkar.
Ljónin eru helg dýr, eins og þér vitið. Aum-
ingja Pan Yi hefir gengið langa lei'ð á sínum
litlu fótum til að frambera þessar fórnir og lagt
mikið á sig.”
“ Já, einmitt það, nú skil eg kínversku kon-
urnar betur en eg hefi gert hingað til.”
“Hún er guðrækin kona, en guðirnir voru
seinir til að heyra bænir hennar og mínar. Við
v'orum farin að eldast og við vorum farin að
verða vonlítil. Þetta mótlæti hefir okkur kann-
ske verið sent, til að reyna okkur, eða bænir
okkar hafa ekki verið þóknanlegar. ”
“Ekki datt mér það í ug, að það ætti fyrir
honum að liggja, að lenda á slíku ágætis lieim-
ili, eða þér munduð strax taka við honum með
slíkum fögnuði.”
“Pan Yi vafði þennan litla maiín að hjarta
■sínu, og fanst að nú hefði hún fengið sína inni-
legustu hjartans þrá uppfylta, og mér fanst, að
eg, óverðugur, hefði hlotið bænheyrslu. Til-
finningar lijartna okkar sögðu okkur áð hann
væri sonur okkar.”
“Þetta er býsna góð útskýring,” sagði
Dunne um leið og hann leit dálítið kímilega til
Lee Ying.
“Hann er sonur okkar, alveg eins og þó
Pan Yi hefði sjálf alið hann með þrautum og
harmkvælum. ” Lee Ying sagði ]ætta þannig,
að það var ekkert vafamál að honum var þetta
full alvara.
“Heyrið þér!” sagði lögregluþjónninn. “Eg
hélt, að þér væruð að gera að gamni yðar. Ætl-
ið þér virkilega að' gera hann að yðar barni á
löglegan hátt? Eg er hræddur um, að eg kom-
ist í eitthvert klúður út af þessu.”
“Við getum ekki tekið hann í sonar stað,
því hann er sonur okkar. Það væri að óvirða
það vald, sem hefir lagt hann í okkar arma.”
“En, blessaðir verið þér. Hver lifandi
maður getur séð, að krakkinn er ekki kínversk-
ur. Eg hélt að það væri mikið lán fyrir hann
að komast á yðar heimili og verða yðar fóstur-
sonur, langtum betra en lenda á baraaheimili.
Það vefður aldrei neitt úr þeim krökkum, sem
þar eru uppalin. En það er ætlast til þess af
mér, að eg skýri frá öllu þessu lflcu.”
“Þér lítið á þetta frá sjónarmiði Vestur-
landamanna. Við með dýpra skilningi. Hann
er sonur guðanna, frá himnum kominn, en
hann er engu að síður hold af okkar holdi og
bein af o'kkar beinum. ”
“ Já, einmitt það. Eg veit svo sem hvað það
þýðir, þegar þið setjið einhverja hugmynd í
höfuðið á ykkur. Þær fara þaðan aldrei aftur.”
“Þér getið reitt yður á, að þetta verður
betra fyrir drenginn, heldur en ef eg hefði gert
hann að kjörsyni okkar.”
“Það getur verið, að hann sé Kínverji,”
sagði Dunne eftir nokkra umhugsun. “Ný-
fædd böra eru hvert öðru lík. En setjum svo
að hann sé það ekki og verði eins og hver annar
hvítur maður, þegar hann vex upp.”
1000 ára afmæli
Gísla Súrssonar.
Frá Bíldudal er -Moilgunblað-
inu skrifað seint í júlí, það sem
hér segir um afmælið:
“Það hefir nú verið ákveðið að
halda minningarhátíð um 1000
ára afmæli Gísla Súrssonar, laug-
ardaginn 9. ágúst. Verður þar
ýmislegt til skemtunar. Guðmund-
Ur Hagalín rithöfundur heldur að-
alræðuna fyrir minni Gísla og
Auðar konu hans. Karlakórinn á
ísafirði syngur o. m. fl.
Á Einhamar, þar sem Gísli
varðist frækilelgast á skapadægrb
hefir verið höggvin mynd til minn-
ingar um hann. Er hún gerð eftir
teikningu Tryggva Magnússonar
málara. Er þar fyrst sporöskju-
löguð umgjörð: maður, sem bítur
í sporð sér, dg er þar á höggvið:
“Minning um Gísla Súrsson og
Auði konu hans 1930.” En innan
í umgjörðina er höggvin mynd af
skildi, sverði og öxi — vopnuæ
Gísla. Fer þetta vel á klettinum
og er látlaust mjög.” — Mgbl.