Lögberg - 16.10.1930, Side 6

Bla. 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. OKTÓBER 1930.
Sonur Guðanna
Eftir
R E X B E A C II.
“Einmitt það. Það er ágætur siður.”
“Ekki mjög góður fyrir okkur,” sagði
Marcus hrosandi, “því þá hefðum við lögmenn
imir lítið að gera. En hvað eigið þér við með
því að þeir, sem ekki geta borgað skuldir sínar,
verði að hverfa úr sögunni!”
“Sumir fremja sjálfsmorð,” sagði Eee
Ying og ypti öxlum. “En hvað sem því líður,
þá munuð )>ið hafa hér skuld að heimta, sem
fallin er í gjalddaga og —”
Sam gat ekki lengur þagað og sagði með
töluverðum hita: “Hvaða vitleysa er þetta?
“Þetta er bara—”
“Hægan,” sagði faðir hans, og það var
skipun í röddinni, þó hún væri góðlátleg. “Eg
hefi tekið þetta mál í mínar hendur.”
“Þetta eru bara svik og prettir,” sagði Sam.
“Svívirðileg ósannindi og —”
Mrs. Stevens hljóðaði upp yfir sig, en
Marcus tók til máls áður en hún komst að: '
“ Við skulum ekki fara að jagast neitt. Við
komum hingað til að ganga frá þessu máli á
einn veg, eða—”
“Það skal engum líðast að kalla mig svik-
ara,” sagði konan með töluverðum ofsa. “Eg
er fyllilega ánægð með að láta dómstólana
skera úr þessu máli—”
“Esther!” sagði Himes í ])eim róm, að auð-
skilið var að hann ætlaðist til að hún þegði.
“Ekki nema það þó, að draga stúlkuna á
tálar og vilja svo—”
“Esther!”
“Lofið þið mér að segja það sem segja
þarf,” sagði Markus. “Ef eg er ekki ykkar lög-
maður, þá er þýðingarlaust að eg sé hér.”
“Eg býst við að þér neitið því, að þér hafið
haft hana inni í herbergjum yðar, og að eg
hafi fundið yður hjá henni á mínu eigin heim-
ili, og að þér hafið reynt að fá hana til að sleppa
öllúm kröfum með því að gefa henni peninga?
Bíðið þér bara við, þangað til eg segi dómar-
anum það sem hún hefir sagt mér.”
“Reyndu að hafa þig hæga,” sagði Himes.
“Nei, það verður ekkert af því. Þeir geta
haft sína peninga. Eg krefst þess, að hann
geri það sem rétt er gagnvart stúlkunni, þó
hann sé Kínverji. Hennar vegna er ég viljug
til—”
“Þetta er ekki til neins,” sagði Lee Ying
með hinni vanalegu stillingu. “Við komumst
ekkert áfram með þessu lagi. Þér trúið dótt-
ur vðar, og það er ekki nema eðlilegt að þér
gerið það. En hér er ekkert um hjónabönd að
ræða. Eins og Mr. Marcus segir, þá er úttalað
um það. Eg hefi tekið það upp á mig, án þess
einu sinni að tala um það við son minn, að leiða
þetta mál til lvkta. Hér er skjal, sem lögmað-
ur minn hefir samið, þar sem allar ástæður eru
tekrtar fram og skilmálar þessu viðvíkjandi.
Aðal atriðið er, að vernda mig fvrir frekari
kröfum. Nú bið eg ykkur að lesa það vand
lega.” Hann tók vélritað skjal og rétti að lög-
manninum og hann tók bunka af nýjum þúsund
dala bankaseðlum og rétti Himes og bað hann
að telja.
Sam var rétt að því kominn að hefja mót-
mæli gegn þessum aðförum, en faðir lians Ibit
til hans alvarlega. Ofurlitla stund horfðust
þeir í augu. Ungi maðurinn varð náfölur í
andliti og hann sneri sér undan, ráðalaus.
Hann gekk út að glugganum og horfði út í kuhl
ann og storminn. Iíonum fanst kuldann leggja
inn að sínum eigin hjartarótum. Lee Ying
trúði því, að hann væri lygari. Það var nokk-
uð, sem honum var ofraun að bera.
Það var auðséð, að Marcus var langt frá
því að vera ánægður með innihald þessa skjals,
sem Lee Ying fékk honum til að lesa. Himes
taldi peningana og þar stóð alt heima.
“Eg er ekki ánægður með þetta,” sagði
lögmaðurinn, þegar hann hafði lesið skjalið.
“Carter og Pilz eru góðir lögmenn, en þeir eru
ekki vanir að fást við svona mál. Þetta er ó-
þarflega nákvæmt—”
“Eg verð að játa, að mér er lögvísin ekki
skiljanleg—”
‘Alér er ómögulegt að ráða mínum skjól-
stæðingi til að undirskrifa þetta skjal eins og
það er. ”
“Það er slæmt, það lítur út fyrir, að þessi
fundur okkar sé tilgangslaus. ”
“Lofið þið mér að líta á þeta skjal,” sagði
Himes, og þau, Mrs. Stevens og hann, fóru að
lesa það bæði í einu.
Lee Ying beið þolinmóðlega meðan þau voru
að lesa, sem ekki stóð reyndar á löngu, því þau
sýndust flýta sér alt sem þau gátu.
“Eg er enginn lögmaður,” sagði Himes, “en
mér sýnist lang-bezt að undirskrifa skjalið eins
og það er, og vera búinn með þetta leiðinda-
mál.” Hann tók lindarpennann úr vasa sín-
um..
“ Verið þér vissar um að skilja það, sem þér
skrifið undir,” sagði Lee Ying og sneri sér að
Mrs. Stevens..
“Eg býst við, að svo verði litið á, að eg sé
að revna að hafa fé út með þessu,” sagði Mrs.
Stevens ergelsislega. “En eg er orðin dauð-
þrevtt. Við verðum að líða óheyrilegt rang-
læti.” Hún skrifaði undir, og þeir Himes og
Marcus skrifuðu líka undir, sem vitni, þó lög
maðurinn hreyfði enn mótmælum og segðist

ekki vera ánægður með þessa samninga, eins
og þeir væru úr garði gerðir.
Mrs. Stevens tók við peningunum og stóð
þegar upp og sýndi á sér ferðasnið, en Lee Ying
vildi ekki að þau færu strax.
“Þér megið ekki fara strax,” sagði hann.
“ Viðskiftunum e’r nú lokið og nú eruð þið öll
mínir gestir. Það dugar ómögulega, að þið
farið, án þess eg leitist við að sýna ykkur ein-
hvem gestrisnis vott, þó heimili mitt sé lítil-
fjörlegt og ómerkilegt. Nú er einmitt okkar
mesta hátíð að koma, og það má ómö,gulega
minna vera, en að eg fái að bjóða yður ein-
hverjar lítilf.jörlegar góðgerðir.” Hann tóR
ekkert tillit til ])ess, ])ó Mrs. Stevens mótmælti
þessu, en klappaði saman höndunum og kom þá
þegar inn einn af þjónum hans. Þeir skiftust
við nokkium orðum á kínversku.
Sam sneri enn baki við gestunum. Hann
hlustaði eftir hverju orði og hér kom enn nokk-
uð fyrir, sem hann skildi ekki.
Það var eins og Lee Ying hefði algerlega
hepnast að þurka út úr huga sínum, það sem
hann hafði verið að fást við. Nú var hann glað-
ur gestgjafi. Meðan þjónn hans var að fram-
kvæma það, sem fyrir hann hafði verið lagt,
lét gamli maðurinn dæluna ganga og sagði
gestunum margt frá kínverskum siðum, sér-
staklega í sambandi við nýárshátíðahöldin og
mundu þeir sjálfsagt hafa haft mikið gaman
af því, ef þeir hefðu ekki fyrst af öllu verið að
hugsa um að komast af stað.
Eftir góða stund yoru góðgerðirnar bomar
inn, sem voru bæði miklar og ríkmannlegar.
T'einu var helt í bollana og það tók svo langt
fram öllu því tei, sem þetta fólk hafði nokkurn
tíma áður bragðað, bæði hvað snerti lykt og
bragð. Lee Ying fór hægt að öllu og tók lang-
an tíma að veita gestum sínum góðgerðimarr.
Jafnframt sagði hann þeim langar gamansög-
ur og virtist hafa mestu ánægju af að segja þær
Hann varð því glaðari sem tíminn leið
Síminn hringdi í Uæsta herbergi. Sam
reyndi að þekkja rödd þess sem talaði, en gat
ekki komið henni fyrir sig.
Mrs. Stevens lét blævænginn ganga óspart,
því það var mjög heitt þarna inni, og hún vildi
um fram alt komast burtu. Það var ekkert
nema vitleysa að sitja þarna yfir þessum karli.
Fimtíu þúsund dalir, í spánýjum bankaseðlum !
Og Lee Ying var auðsjáanlega mjög ánægður
að hafa sloppið svona þægilega. Hann var
bara gamall refur. Himes var heimskur, að
láta hann sleppa með svona léttu móti. Hvað
voru fimtíu þúsundir handa manni eins og’
honum?
Þjónninn kom inn og talaði nokkur orð við
húsbónda sinn. Lee Ying brosti ánægjulega og
það var auðséð, að lionum höfðu borist ein-
hverjar góðar fréttir, sem hann gladdist mjög
af að fá.
“Eg hefi sagt ykkur, að þetta er síðasti
dagur ársins, eftií okkar tímabili. Við látum
skuldir okkar oft standa þangað til. En í dag
borgum við allar okkar skuldir, og við göngum
vægðarlaust eftir því, sem við eigum hjá öðr-
um.” Hann sneri sér að Esther Stevens og það
var töluvergur glettnissvipur á andliti gamla
mannsins. ‘ ‘ Eg bað yður um að koma ekki með
dóttur yðar í þetta sinn. Það gerði eg í viss-
um tilgangi. Eg hefi Hka tafið hér fyrir
ykkur—”
Aðkomufólkinu leizt illa á þetta og grunaði
þegar, að eitthvað miður gott mundi undir búa.
Himes hreytti einhverju út úr sér og þau stóðu
öll á fætur.
“Bíðlð þið ofurlítið við, eg liefi góðar frétt-
ir að flvtja vkkur”, sagði Lee Ying, en Mrs.
Stevens var óþolinmóð, og vildi fyrir hvern
mun komast af stað.
“Við skulum fara,” sagði hún “Eg vil
komast burt héðan.”
“Það eru fréttir, sem hljóta að gleðja hvert
móðurhjaita,” sagði Lee Ying brosandi. “Yð-
ur hefir verið sagt ósatt. Þér hafið verið
dregnar á tálar. ”
“Hver fjandinn!” hrópaði Himes, en stilti
sig þó og þagnaði. Marcus fölnaði og leit
hálf flóttalega kring um sig.
“Það er ekki eg, sem hefi sagt yður ósatt.
Það er dóttir yðar. Hún hefir meðgengið, sagt
alt eins og er. ”
“Sagt hvað?” spurði Himes.
“Mona?” sagði Mrs. Stevens og var mikið
niðri fyrir. “Hvað eigið þér við með því, að
hún hafi meðgengið? Hafið þér neytt hana til
að segja nokkuð? Hvar er hún? Hvað hafið
þið gert við hana?”
“Hafðu þig hæga, kona, hafðu þig hæga,”
sagði Himes óánægjulega. “Hvað á þetta að
þýða? Hvað eigið þér við, Mr. Lee?”
“Bara þetta, að þið hafið ekkert að óttast,
hvað ástand stúlkunnnar snertir. Það er alls
ekki það, sem okkur — eða mér að minsta kosti
hefir verið talið trú um. Hún viðurkennir
sjálf, að það standi ekki til, að hún verði móðir,
nú fyrst um sinn.”
“Hvaða herjans vitleysu eruð þér nú að
fara með!” sagði Mrs. Stevens.
“Eg skil vel tilfinningar yðar, kona góð,
þegar þessum miklu áhyggjum er af yður
létt,” sagði Lee Ying og leit dálítið kýmilega
til Mrs. Stvens. “Eg skil gleði yðar og eg skil
líka, að yður langi til að heyra þetta sem allra
fyrst af hennar eigin vörum—”
“Bölvaður svikahrappur getur stelpan ver-
ið-” tautaði Himes fyrir munni sér.
—“En umferðin er ákaflega mikil á srætun-
um, svo eg hefi útvegað fvlgdarmenn, svo—”
“Hvar er hún?” spurði Mrs. Stevens með
mikilli frekju.
Inn um dymar, sem þjónninn hafði gengið
út um, komu tveir menn, og annar þeirra svar-
aði þessari spumingu.
“Hún er á lögreglustöðvunum oins og stend-
ur, ” sagði hann og lét það ekkert á sig fá, að
fólkinu brvgði í bnín við þessar fréttir. “Yf-
irmaðurinn var rétt að síma, og hann sagði að
alt væri í beta lagi. Það er ekki til neins, svst-
ir góð, að vera að fela þessa peninga. Við
höfum tölurnar á öllum seðlunum og vitum öll
skil á ])eim. Stúlkan þessi gerði ykkur áreið-
anlega ljótan grikk. ”
Báðir nýkomnu mennirnir hlógu dátt að
])essu. Marcus var náfölur af geðsliræringu,
og bvraði nú að liefja sterk mótmæli gegn þess-
um aðförum, en hinir nýkomnu náungar bara
brostu við honum.
“Eitt hlátursefni í einu er alveg nóg, eða
finst vður það ekki?” sagði annar maðurinn.
“En það er líklega einhver misskilningur í
þessn. Það er oftast svoleiðis. En þið þekkið
okkur náttúrlega ekki. Við erum bara ungir
lögregluþjónar, eri okkur langar til að komast
eitthvað áfram. Við höfum lögreglumerkin og
alt að tama. Það dugar enginn hégómi. eins
og þið sjáið . . . Já, þér ætlið að gera okkur það
erfitt, auðvitað, við höfum búist við því.”
“Eg skil ekki hvað þessi yfirgangur og
andstvgð á að þýða,” sagði lögmaðurinn reiði-
lega mjög.
“Það þýðir nú ekkert annað en þetta, að
stúlkan gekk inn í læknisstofu í dag—”
“Það er lýgi!” hrópaði Mr.s. Stevens.
“Það getur skeð, að hún hafi ekki eiginlega
gengið þar inn. Henni hefir ka'nnske verið
hjálpað inn, eða eitthvað svoleiðis.”
“Hamingjan góða! Þið hafið engan rétt
til að gera neitt slíkt,” sagði Marcus með mikl-
um mvndugleika.
“Höfum við það ekki? Jæja, það er nú
komið sem komið er, vinur minn. En stelpu-
grevið var ágæt. Hún sagði alt sem hún vissi
og það var rétt eins og við héldum. Það er ekk-
ert athugavert við hana. Hún segir það sjálf
og þrír læknar eru viljugir að leggja eið út á,
að það sé i’étt, sem hún segir. En meðal ann-
ara orða,” og maðurinn sem talaði, vék sér að
Mrs. Stevens, “hún segist ekki vera dóttir yð-
ar. Hvernig er því varið?”
Konan hreyfði varirnar, en hún sagði ekki
neitt.
“Það gerir annars ekkert. Eg er ekki að
grafast eftir leyndarmálum yðar. Jæja, Mr.
Lee, við tökum þá við þessu öllu saman.”
“Já, sjálfsagt,” sagði Lee Ying.
Sá lögreglumaðurinn, sem orð hafði haft
fyrir þeim félögum, sneri sér að félaga sínum.
“Eg geri ráð fyrir, að þetta sé alt, sem við
höfum hér að athuga, eða heldurðu það ekki,
Joe?”
“Það lítur þannig út fyrir mér,” svaraði
hinn. Hann var enn brosandi.
“Þá skulum við fara okkar leið með það,
sem við áttum að sækja.”
X. KAPITULI.
Sam fanst mikið til um, hvernig faðir hans
hafði farið með þetta Stevens mál. Honum
fanst, að slíkt gætu ekki aðrir gert, en austur-
lenzkir vitringar og höfðingjar, og hann lét þá
skoðun sína í ljós. Það datt mjög ofan yfir
hann, þegar faðir hans sagði honum, að það
væri meira Eileen Cassidy að þakka, heldur en
sér, hvernig þetta mál hefði farið. Frá henni
hefði hann fengið liugmyndina um það, hvern-
ig með málið sk^ldi fara, og það hefði verið
hún, sem komst að því hjá Monu, hvernig þetta
mál var tilkomið og hvernig því var öllu varið.
Eileen! Þessi unglirigur! Sam var alveg
liissa. Hann liafði að vísu tekið eftir því dag-
inn sem liann kom á skrifstofuna, að hún hafði
brevzt og hún var orðin fullorðinslegri. Hann
skildi samt ekkert í því, hvernig hún hefði feng-
ið Monu til áð viðurkenna sannleikann. En
Eileen kom fljótlega, og þá fékk hann að vita
meira um þetta.
Miss Cassidy var prýðilega skemt með öllu
þessu. Hún sá skrítnu hliðina á ])essu máli,
en ekki nærri eins greinilega hina raunalegu.
Hún talaði um þetta mál blátt áfram og alveg
feimnislaust. Hún var svo opinská, að Sam
þótti nóg um. Honum hafði sjálfum alt af
fundist, að hann væri miklu þroskaðri heldur
en þessi leiksystir sín, en nú fann liann ekki
lengur til þess. Hún var ekkert bam lengur,
hún var orðin fullorðin stúlka. Alt tal henn-
ar bar vott um fullkomna einlægni, en ekki að-
eins það, heldur líka ’svo þroskaðan skilning,
að Sam stórfurðaði.
Eins og nærri má geta, lét Sam ekki hiá
líða, að þakka henni fyrir það, sem hún liafði
gert í þessu máli og dáðist að því, hve vel hún
hafði gert það.
“Það var svo sem ekki mikið, sem eg
gerði,” sagði hún, “og engin ástæða til að gera
mikið úr því. Það var bara nokkuð, sem kven-
maður þurfti að gera. Eg varð að koma sjálfri
mér í mikið vinfengi við þessa stúlku, og það
var nú ekki mikill vandi; þeir sem sjálfir eru
undirförlir og ‘svikulir, halda alt af að þeir,
sem ekki eru það, séu heimskir. Eg tók hana
nokkrum sinnum á kvikmyndasýningar og borg-
aði fyrir aðgöngumiðann, og eftir það var hún
einstaklega auðveld. Hún er regluleg mann-
æta, og hún hælir sér af því, að hún geti komið
sér í mjúkinn hjá hvaða manni sem sé, og svo
flegið þá eins og henni sýnist. Eg fór því að
segja henni frá einstaklega fallegum lækni, sem
eg þekti, sem væri eins stór eins og Tunnv, og
sem langaði fjarska mikið til að kynnast henni.
KAUPK) AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
H iNRí AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Offlce: 6t+i FVoor, Bank of Hamilton Chambert
I dag spuiði ég hana, hvort hún vildi koma inn
í læknisstofuna til hans, hún er rétt á leiðinni
til leikhússins. Það stóð ekki á því, eg gat
varla fylgst með henni, hún flýtti sér svo mik-
ið. Eg gat ekkert um ]>að, að þessi læknir væri
kvenmaður. ’ ’
“Eg var búinn að gera allar nauðsynleg-
ar íáðstafanir,” sagði Lee Ying syni sínum.
“Eg skýrði málið nákvæmlega fyrir lögreglu-
stjóranum og tók alla ábyrgðina á mínar
liendur. ’ ’
“Vesalings Mona! Hún var ekki nógu
fljót að átta sig á þessu, svo eg lokaði hurð-
inni og var faiin, áður en stormurinn skall á.”
“Þetta var djarflega teflt,” sagði Sam. “Ef
þanmg hefði í raun og veru verið ástatt fyrir
henni, eins og hún sagði, þá geri eg ráð fyrir,
að þér hefðuð komist í hann krappan.”
“Já, meir en það. En eg vissi, að liún var
að segja ósatt, og eitthvað mátti til að gera.
Það er ekki til neins að reyna að kaupa svona
óþjóðalýð til að sjá mann í friði. Þær hefðu
fengið hvítvoðung til láns einhvers staðar og
sogið 'svo peninga út úr ykkur árum saman.
Þetta gerir mig reiða. I hvert sinn, sem eg sá
þessa stúlku, sárlangaði mig til að gefa henni
duglega utanundir. ’ ’
Lee Ying klappaði henni á lierðarnar og
flutti svo dálitla tölu, þar sem hann fullvissaði
Eileen um órjúfanlega vináttu þeirra feðga og
sagði henni, að alt það lítið, sem þeir ættu,
stæðu henni ávalt til boða. Eileen þakkaði hon-
um innilega og sagði honum, að hún metti vin-
átt.u þeirra mjög mikils, en til eigna þeirra liefði
hún ekkert tilkall. Lee Ying lét þar næst þá
skoðun sína í ljós, að Monu væri hér ekki um
að kenna. Hún væri bara heimskingi og bara
ve kfæri í annara höndum. Það væri öðru máli
að gegna með Mrs. Stevens. Hún ætti skilið að
reka sig á og eins þessir tveir félagar hennar.
Það skvldi ekki vera sér að kenna, ef þau lentu
ekki öll í tugthúsinu, ]>ar sem þau ættu öll að
vera.
Þessum ásetningi sínum reyndi hann næstu
daga að koma í framkvæmd, en það hafði illar
afleiðingar og óvæntar. Ef hann hefði verið
eins og athafnamenn í Bandaríkjunum va-na-
lega gerast, þá hefði hann vafalaust gert mik-
inn liávaða út úr þessu, þaft í hótunum og lát-
ist vera hinn reiðasti, en svo ekkert gert þegar
til kom og látið alt moldviðrið falla niður.
Sökudólgurinn aldrei verið dreginn fyrir lög og
dóm. Þe.ssu höfðu þeir Himes og Marcus búist
við. Þegar þeir komust að því, að þeir höfðu
misreiknað, þá byrjuðu þeir bardagann fjuúr
alvöiu. Þeirra ,einu vopn voru blöðin, það er
að segja, að nota þau til að koma sögunni út í
almenning, eins og þeir vildu að hún væri sögð.
Þeir lögðu höfuðin í bleyti, og sömdu mjög á-
takanlega sögu um þetta alt saman, sem vitan-
lega var aðallega auðvirðilegur rógurður, en
hafði ]>ó við nokkur sannleiksatriði að styðjast
hér og ])ar. Sagan var óneitanlega vel til þess
fallin, að vekja mikið umtal og gefa ímvndun-
arafli fólksins undir fótinn, og til þess var leik-
urinn gerður.
Góð og heiðarleg blöð gerðu lítið úr þessu.
Eftir dálitla rannsókn komust blaðstjórarnir
að ]>ví, að hér ætti að nota sig til að era út ó-
sannan óhróður. En því miður eru ekki öll
blöð heiðarleg. Sagan komst inn í eitt þeirra.
Blaðstjórinn b.jóst við mikilli sölu, þegar blað
ið hefði slíkar fréttir að flytja, og það hafði
meira að segja í huga hans, lieldur en heiðar-
leg blaðamenska. Honum brást það heldur
ekki. Hér var nokkuð, sem mörgu fólki þótti
matur í. Það, að Kínverji átti í hlut, hjálpaði
Ifka til. Fallegur og gáfaðaur, kínverskur há-
skólastúdent. Fimtíu þúsund dalir. Ungri stúlku
stolið, sem er komin nærri því að ala barn.
Kvenlæknir látin skoða hana, að minsta kosti,
hvað senr meira kann að hafa verið. Seinasta
hneykslissagan frá Eastern háskólanum. . . .
Það var matur í þessu fyrir þá, som auðtrúa
eru á alt, sem ilt er. Keyrslumenn og búðar-
stúlkur drekka það í sig. Sorpblöðin ferigu
þarna gott umtalsefni. “Okkar stúlkum” var
engin smáræðis hætta búin, ef þessum Austur-
landapiltum væri veittur aðgangur að háskól-
unum. Margt mátti um þetta segja. Sagan var
í hvers manns munni í marga daga.
Undi Sér Ekki Hjá Gamla
Manninum
Átján ára gömul kona í Chica-
go hefir fyrir skömmu sótt um
skilnað frá manni sínum, sem er
sjötu'gur. Hún bar það fram fyr-
ir réttinum, að bóndi sinn hefði
íyrir þremur árum keypt sig, með-
an hún var enn á barnaheimili,
þar sem hún var alin upp. Hún
sagði, að fyrir þremur árum
hefði gamli maðurinn komið á
barnaheimilið í þeim erindum, að
leita sér að konuefni og litist vel
á sig og boðið móður sinni tvö þús-
und dali, ef hún samþykti þennan
ráðahag. Hún fékk skilnaðinn og
þúsund dali.
S M Æ L K I.
Dómari: Hefir þér verið refsað
áður?
Ákærði: Já, einu sinni. Fyrir
10 árum fékk eg sekt fyrir að
fara í bað, þar sem slíkt var
bannað.
Dómari: Nú — og síðan
Ákærði: Síðan hefi eg ekki
farið í bað.
Nei, hvað er þetta, notið þér
þrenn gleraugu, herra prófessor?
— Já, ein gleraulgun nota ég
úti við, og önnur nota ég við lest-
ur.
— En þau þriðju?
— Þau nota ég, þegar eg leita
að hinum.