Lögberg - 06.11.1930, Síða 6

01>. 6
LÖGBJERG, FIMTUDAGINN 6. NÓVEMBBR 1930
r... —
Sonur Guðanna
Eftir
REXBEACH.
“Töfrar!’> Stúlkunni ofbauð algerlega.
“Þetta er ómögulegt. Þér eruð gamall og ó-
svegjanlegur heiðingi.Gamli maðurinn
hneigði höfuðið til samþykkis. “IJn það sem eg
er að reyna að segja, er það, að ef Sam giftist
ekki hvítri stúlku, hverri ætti hann að giftast!
Það er tylft af kínverskum stúlkum—“ '
“Guðimir sendu hann. Þeir sjá honum fyr-
ir hæfilegri konu”. E'ftir dálitla umhugsun
hélt hann áfram. “Þér kallið mig heiðingja, en
eg er meira kristinn og meira kaþólskur en þér
eruð, í vissum skilningi. Að minsta kosti eru
skoðanir mínar víðtækari • Eg fyrir mitt leyti
held ekki, að það skifti mjög miklu, hvaða trú-
arskoðanir maður hefir, ef hann sjálfur er góð
ur maður og réttvís. Straumvötn réttvísinnar
eiga upptök sín á himnum, og um hverskonar
landslag sem þau renna, hverfa þau öil að lok-
um í hafið. Hvorki maðurinn sjálfur, sem er
óspiltur, eða trúarbrögð hans, geta haft skaðleg
áhrif. Mér skilst, að Kristur ha'fi kent þetta,
en eg ætla ekki lengra út í þessa sálma. Blóð-
blöndun er alt annað mál. Þar dugar ekki
heimspekin eingöngu, heldur þarf þar líka á
hagsvni að halda. Ólíkir kynflokkar blandast
ekki vel saman; eg á hér ekki við það, þó að fað-
ir og móðir seu sitt af hvoru þjóðerni. Hjá
oss Kínverjum er fjölskýldan annað og meira
en hjá ykkur. Við tökum meira tillit til feðra
okkar og barna, en þið gerið. Sam er nokkuð
annað og meira en fólk flest. Hann erfir mikið
fé og hann kemur til með að verða mikils ráð
andi. Harni má ekki verða faðir neinna kvn-
blendinga. Alt sem eg á helgast til í sál minni,
rís á móti þvú Virðing mín, og það sem meira
er, virðing þjóðar minnar, sem er öllu æðri, get-
ur ekki þolað það.”
“Um yðar virðingu hefi eg aldrei hugsað í
þessu samhandi. En það er eg viss um, að ef
honum lízt verulega vel á einhverja hvíta
stúlku, þá gleymir hann öllu þessu með ættern-
ið og þjóðernið. ”
“Hann gæti ekki farið ver að ráði sínu. En
það er engin hætta á því. Slíkt er naumast
þekt hjá voru fólki.” Hann þagnaði dálitla
stund og sagði svo í öðru mmálróm:
“Eg aktl, að eg eigi ekki að tala svona mikið
um sjálfan mig, og mína lítilmótlegu ættmenn.
Það er ekki von að stúlku af írskum höfðingja-
ættum þyki mikið til þess koma. Segið þér mér
heldur eitthvað um yður sjálfa og vðar göfugu
ættingja, litla blómarós.”
Eileen gaf lítið út á þefta, en Lee Ying vildi
endilega fá að vita um ættingja hennar, svo Ei-
leen sagði honum mest af því sem hún vissi um
föðurfrændur sína og móðurfrændur líka, alla
þessa Cassidys og Ðalys. Hún talaði ekki með
neinni sérlegri virðingu um þessa frændur sína
og forfeður, hvort sem þeir voru lifandi eða
dánir. Flestir höfðu þeir yfirgefið Irland og
það af gildum ástæðum. Að því er hún bezt
vissi, voru flestir frændur hennar frægastir
fyrir það, hve stórar fjölskyldur þeirra voru.
Það voru þeirra helztu afreksverk, að eiga mörg
börn. “Frændur mínir eru fleiri, en tölu verði
á komið,” sagði hún, “og þeir eru allir fátæk-
lingar. Okkar lið af fjölskyldunni fylgir eng
in gæfa, neraa ógæfan.’
í hve’-ri viku, eða þar um bil, annað hvort
símaði Eileen Lee Ying, eða kom til hans, til að
spyrja hvað hann hefði frétt af Sam, og þrátt
fyrir það, að hún var fyllilega sannfærð um, að
Lee Ying væri óforbetranlegur heiðingi, sem
sannkristið fólk ætti að forðast, þá urðu þau
engu að síður góðir vinir.
Sam fór til London, þegar hann var orðinn
jafngóður í auganu, og þar dreif ýmislegt á
daga hans, sem honum sjálfum. þótti merkilegt,
og bá ekki síður föður hans, og hans írsku vin-
stúlku. Hann ha'fði líka prýðis gott lag á því,
að skrifa skemtileg bréf og segja vel frá. Nú
sá hann flesta hluti í öðru ljósi, en áður. Sjón-
deildarhringur hans hafði á skömmum tíma
víkkað ótrúlega mikið, og nú leit hann miklu
bjartari augum á lífið, en áður, og minna kín-
verskum. Hann gerði sér gaman að flestu, þó
það væri ekki sem álitlegast. Hann var ekki
lengur hinn alvarlegi lærdómsmaður, sem
Eileen hafði kynst.
Hann hafði fengið heldur þægilega stöðu,
sem túlkur, ihjá kínverzku verzlunarfélagi í
London, en einhvern veginn hafði ]>að ekki
gengið eins og æskilegt hefði verið, og hann
ha'fði revnt ýmislegt annað, og flest hafði það
mistekist, en hann tók því öliu með mesta jafn-
aðargeði. En svo komu þær fréttir, að hann
væri kominn til Frakklands. Hann var nokk-
urs konar hjálparmaður ensks leikritaskálds,
sern hafði gengið vel og áunnið sér all-mikla
frægð. Hann hafði lítil laun, en hann lifði engu
að síður eins og höfðingi á suðurströnd Frakk-
lands. Þar voru þjónar til að gera alt fvrir
hann, sem hann þurfti, og hann hafði eignast
vin. Hvernig þetta hefði viijað til, sagði hann
nákvæmlega frá.
Kveld eitt í London, var hann staddur í einu
af hinum betri leikhásum. Leikurinn var kín-
verskur, að }>ví leyti tij, að hann fór fram í
Kína, en það voru Englendingar, sem voru að
leika Kínverja og höfundur leikritsins var Eng-
lendingur. Sam skildi fljótt, að höfundurinn
hafði mjög óljósan skilning á öllu kínversku og
leikendurnir voru vitanlega ekki betur að sér í
þeim efnum, sem ekki var von. Þegar leikur-
inn var úti, hafði Sam farið þangað, sem leik-
endurnir voru. Hann vissi ekki hvers vegna,
en hann hafði nú gert það. Það vildi svo til,
að höfundur leikritsins, Mr. Cyril Bathurst,
var þarna staddur og Sam komst þegar í kynni
við hann og féll hann ágætlega í geð. Hann
hafði með mestu þolinmæði hlustað á Sam og
hann hafði afdráttarlaust kannast við, að hann
vissi mjög lítið um Kína og alt sem kínverskt
var. Þetta féll honum enn ver vegna þess, að
fólki hafði alment þótt afar-mikið varið í þenn-
an leik, og hann hafði verið beðinn að semja
annan leik um líkt efni, og hann hafði gengið
inn á að gera það. Hann var byrjaður á því, en
honum féll þetta verk afar illa og hann var óá-
nægður. Sjálfur vissi hann bezt, hve mikið
hann skorti til að geta gert þetta svo sæmilegt
væri. Hann hafði viðað að sér allskonar upp-
lýsingum um Kína og Kínverja, og því meira
sem hann las af því tagi, því ljósara varð hon-
um, hve lítið hann vissi. Hann var kominn á
flugstig með að hætta við alt saman. Ef Sam
vissi nokkuð um Kína, þá væri sér einstaklega
kærkomið, að kynnast honum meira. Mr. Bat-
hurst hafði svo boðið honum til kveldverðar
með sér, og þar höfðu þeir talað margt um
Kína. Daginn eftir hafði hann tekið Sam með
sér út í sveit, þar sem hann átti heimili, og þar
hafði hann verið hjá honum yfir helgina.
Sam hafði haft mestu ánægju af þessu. Mr.
Bathurst var hinn skemtilegasti maður og var
prýðilega vel að sér, og þar að auki var hann
mikið gefinn fyrir íþróttir og þeir höfðu leikið
ýmsa leiki samaií. Það var kannske því að
þakka, hvað Sam var góður íþróttamaður, frek-
ar en þekking hans á kínverskum efnum, að
Bathurst hafði boðið honum að vera hjá sér,
meðan hann væri að semja leikritið, og vera
sér til aðstoðar við það. Hann var viljugur að
borga honum nokkur laun, meðan á þessu stæði.
Auðvitað hafði Sam ekki verið seinn á sér, að
þiggja boðið.
^ Þeir voru nú að Riviera og Sam var stöðugt
að fara fram í íþróttum. Vorið var dvrðlegt á
Suður-Frakklandi. Vorgróðurinn var í blóma.
Sjórinn var svo fallega blár. Félagslíf var
mikið í þessari paradís, þar sem þeir voru nú.
Bathurst heimsótti oft annað fólk og margir
komu til hans. Sam hafði kynst mörgu skemti-
legu fólki, bæði frá Englandi og Ameríku. Alt
var ánægjulegt. Gleðin 'brosti við honum.
Lee Ying og Eileen töluðu mikið um þetta
bréf og um ýmislegt fleira. Sam var ekki sá
eini, sem ga'fan hafði verið góð, nú nýlega.
Eileen var farin að líta með meiri velvild og
virðingu á ættingja sína, heldur en áður. Það
hafði nokkuð komið fyrir, sem var svo undar-
legt, að það var líkast draumi. Móðir hennar
hafði erft æði mikið fé. Þetta var satt, þó
ótrúlega væri. Þetta var engu líkara en skáld-
sögu og Cassidy heimilið var í upppnámi. Einn
af þessum staðfestulausu ættingjum hennar í
móðurætt, Malachy Dalv að nafni, hafði dáið,
og í erfðaskrá sinni ánafnað móður hennar
fimtíu þúsund dali, eða réttara sagt, vextina
af þeirri upphæð. Tilkynning um þetta hafði
komið frá banka í San Francisco, og þær frétt-
ir liöfðu fengið svo mikið á gömlu konuna, að
þær höfðu nærri riðið henni að fullu. Henni
liÖi nú samt betur og hún væri að ná sér.
“Vextirnir eru borgaðir henni á liverjum
mánuði, það er gert til þess að pabbi og Jim
geti ekki eytt peningunum, en þegar liún deyr,
gengur öll upphæðin til mín!” Eileen var svo
mikið niðri fyrir, að hún adlaði varla að ná
andanum um .stund. “Pabbi og Jim segja, að
það hljóti að vera einhver vitleysa í þessu, því
enginn af móðurfrændum mínum hafi nokkurn
tíma lagt fyrir nokkurn skilding. Það getur
kannske verið, að þeir hafi rétt fyrir sér, en
fvrsta borgunin hefir samt komið. En það
undariegasta við alt þetta er það, að mamma
getur ekki munað, að hún hafi nokkurn tíma
gert nokkurn skapaðan hlut fyrir þennan
frænda sinn. ”
“Þeir, sem mestan hafa mannkærleikann,
gleyma sínum eigin góðverkum.”
“Hún hafði auðvitað aldrei mikið til að
miðla af. En eg vona, hennar vegna, að ekkert
sé rangt við þetta.”
“Eg er viss um, að þetta er alt rétt. Þó
móðir yðar hafi gleymt því, sem hún hefir
gert þessum manni vel til, þá hefir hann ekki
gleymt því, að hann átti henni skuld að gjalda,
og hann hefir vafalaust verið réttlátur maður,
sem vildi gjalda hverjum það, sem honum
bar, meðan hann liafði ráð á því, og ekki
viljað hverfa úr þessum heimi, með skuldir á
baki sér.”
“Hann fékk'ekki orð fyrir neitt slíkt, en
sjálf veit eg ekkert um hann og sá hann aldrei,
en eg vil gjarnan ímynda mér, að hann hafi
verið allra bezti karl, fyrst hann var svona
vænn við mömmu mína. ”
XII. KAPITULI.
“Það er áreiðanlega satt, sem sagt er, að'
enginn ræður við forlögin,” sagði Sam í einu
bréfinu. “Sá sem er borinn til gæfu, hann verð-
ur gæfusamur, þó hann virðist lítið til þess
vinna. En aðra eltir ógæfan og þeir komast
aldrei neitt, hvernig sem þeir reyna. Þessu
valda vafalaust hin órannsakanulegu, en góðu
og illu öfl. Hvað mig snertir, þá virðist hið
góða og hið illa, gæfan og ógæfan, alt af vera að
togast á um mig. Hvað sterkara verður, mun
tíminn síðar leiða í ljós, en þrátt fyrir töluverða
óhepni, , sem eg hefi orðið fyrir einstöku sinn-
um, þá hefi eg yfirleitt verið heppinn.”
Sam brosti með sjálfum sér, þegar hann var
að skrifa þetta, ]>ví í raun og veru var hann
ekki sérlega sterkur forlagatrúarmaður, en hann
varð að vera góður Kínverji, þegar hann skrif-
aði heim til sín. Honnm skildist, að föður sín-
um mundi þykja vænt um að sjá, að hann hafði
þó ekki gleymt öllum hans kenningum. Það
sæti illa á manni, sem ekki hefir ljósari skiln-
ing eða meiri þekkingu, en eg hef, að segja mik-
ið um svona torskilin efni. En það gleður Sam
þinn, að hugsa um það hvað forlögin hafa ver-
ið honum undarlega góð, nú síðustu vikurnar.
“Það er sagt, að ein gömul flík sé manni til
meira gagns, heldur en mörg spjót. Mín eigin
reynsla sannar, að þetta er hverju orði sann-
ara. Þegar eg fór að heiman, var það minn
einlægur ásetningur, að nota mér ekki lengur
þína miklu góðvild, örlæti þitt og umhyggju-
semi, og verða í raun og sannleika einn af hin-
um umkomulausu fátæklingum, neyta aðeins ó-
dýf-ustu fæðu á einfaldasta hátt og sofna hvar
sem eg gæti fundið stað til að leggjast niður á.
Eg hafði ætlað'mér að lifa alveg eins og hinir
fátækustu.
“Þó undarlegt sé, þá er eins og lánið elti
mig, hvar sem eg fer. Fátæktin snýst í alls-
nægtir. Enginn getur lifað þægilegra og á-
nægjulegra lífi, en eg geri má. Eg fer um fög-
ur lönd og söguríka staði. Eg kvnnist daglega
fólki, sem tekur mér langt fram, hvað gáfur og
þekkingu ábrærir. Eg lifi ánægjulgea, um nætur
sef eg á dúnsængum, og eg klæðist ekki nema í
allra beztu föt. Meira að segja, mér er aldrei
sýnd nema virðing og kurteisi af þeim, sem eg
umgengst.
“Er það ekki undarlegt, að sá, sem fer út
í heiminn með þeim ásetningi, að vinna fyrir
sér eins og verkamaður og þola alt, sem fá-
tæklingarnir verða að þola, skuli svo að segja
strax lenda í félagsskap við áuðugt og vel ment-
að fólk og njáta allra þeirra þæginda, sem að
heimurinn hefir bezt að bjóða! Það, sem lak-
ast er við þetta, er það, að þinn óverðugi sonur
er ekki nógu mikill maður til að slíta sig frá
þessu þægilega lífi, og afleiðingin verður því
væntanlega sú, að hann hverfur heim jafn ó-
þroskaður, eins og hann fór.
“Það veitir hverri manneskju mikla ánægju,
að vita sjálfa sig hafa eitthvað þegið, sem gott
er og gagnlegt, en sem fáir eða engir aðrir hafa
þegið, eða geta fengið. Eg má segja, , að þess-
ara gæða nýt eg, og skal eg nú skýra þetta
frekar:
“Hér er aðallega, eða næstum eingöngu efn-
að fólk, flest auðugt. Það, sem það aðallega
hefir fyrir stafni, er að skemta sér. Skemtan-
irnar eru margvíslegar, en ein helzta skemtun-
in er peningaspil, og er þá oftast spilað um
stóra upphæð; og hér er afar skrautleg mar-
marabygging, sem til þess er ætluð. Ýmislegt
fleira er þar til gleði og þæginda, svo sem á-
gætar veitingar, dans skemtanir og hljóðfæra-
sláttur, sem tekur öllu fram, sem eg hefi heyrt
af því tagi.
“Þinn lítilmótlegi sonur hafði ekki ætlað
sér að taka neinn þátt í peningaspili, þar sem
hann mátti illa við því. En einu sinni voru
margir gestir hjá Mr. Bathurst, þar sem þeim
var veitt af mikilli rausn, og stakk þá einhver
upp á því, að við skvldum allir fara og reyna
lukkuna í Spilasalnuin. Það hefði verið gagn-
stætt góðum kurteisisreglum, ef eg hefði skor -
ast undan að taka þátt í þessu með hinum. Svo
eg varð að gera það, þó mig langaði ekki til
þess.
“Hin huldu öfl hafa hagað því svo til, að
sumum mönnum hepnast alt sem iþeir taka sér
fvrir hendur, ]>að er eins og Jiepnin sé alt af
með þeim, ekki sízt þegar um einhvers konar
peningaspil er að ræða. 1 þetta sinn vildi svo
til, að sónur þinn var hepnari en allir hinir.
Þeir fóru að ímynda sér að þeir peningar, sem
eg snerti, mundu þegar mar^faldast, og þeir
héldu, að eg gæti miðlað þessari hepni til ann-
ara, og sumir þeirra báðu mig að leggja hend-
ina aftan á hálsinn á mér, meðan þeir veðjuðu.
Þessu neitaði eg, með einni undantekningu þó.
Ung og fögur stúlka, sem hafði verið óheppin í
spilunum, bað mig um að mega leggja hendina
á hálsinn á mér, og eg gat ekki neitað henni
um það, og eg sagði henni, að hún mætti gjarn-
an njóta allrar þeirrar hepni, sem af því kynni
að fljóta.
“Það vildi svo til, að eftir þetta vánn hún
hvert lukkuspilið eftir annað. Eftir þetta naut
eg þeirrar miklu ánægju, að eiga, langt tal við
hana, sem þó var, að mér fanst, ekki nógu
langt, og eg varð áð beitg, hörðu við sjálfan
mig, til að slíta ]»ví samtali. Síðan hefi eg kynst
henni frekar. Aldrei hefi eg kynst fallegri,
frjálslegri og skemtilegri stúlku. Nafn hennar
er Wagner. Faðir hennar er auðmaður, verk-
smiðjueigandi frá Californíu, og hann berst af-
ar-mikið á og eyðir meiri peningum, en nokkur
annar maður, sem eg hefi þekt.
“Þegar sonur þinn er búinn að skrifa
þetta ómerkilega bérf, ætlar hann að leika tenn-
is við Miss Wagner. Hún hefir ekki mikla æf-
ingu í því, en hn leikur með áhuga. Hún minn-
ir mann á söguna um prinsessuna fögru og
góðu. Fögur blóm Spruttu í sporum hennar,
hvar sem hún gekk. Sonur þinn getur ekki ann-
að en glaðst af glaðst af að skoða blómin, sem
vaxa í sporum hinnar ungu meyjar, og hann
lnagar til að njóta ilmsins af þeim. ”
Sam lauk bréfinu með venjulegri kveðju og
hamingjuóskum. En með sjálfum sér fann hann,
að kynning hans við Miss Wagner hafði haft
meiri áhrif á hann hann, en hann vildi kannast
fvrir öðrum.
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD
HENRYAVE. EAST. - - WINNIPEG, IVIA
Yard Offlce: 6tti Floor, Bank of Hamilton Chamber*
Sam leið vel. Fólkinu sem hann kyntist,
féll vel við hann og sýndi honum góðvild og
virðingu. Bathurst fór með hann í öllu eins og
vin og félaga, en ekki þjón. Þeir lögðu engan-
veginn hart að sér við að semja leikritið, því
skáldið vann aldrei nema fyrri hluta dagsins.
Hinum tímanum varði hann til leika og skemt-
ana, sem að eins efnamenn gátu tekið þátt í.
Sam var alt af með honum og naut skemtananna
engu síður en hann. Bathurst var glaðvær og
skemtiegur maður, og það var svo fjarri því,
að hann ofmetnaðist á nokkurn hátt af þeirri
frægð sem hann hafði hlotið fyrir ritstörf sín,
og það var langt frá því, að hann sjálfur gerði
mikið úr gáfum sínum og ritsnild.
Bathurst féll einstaklega vel við Sam, og
þegar lionum á annað borð féll vel við ein-
hvern, þá fór hann ekki dult með það, eða gerði
lítið úr því. Bathurst hafði líka sinar eigin á-
stæður fyrir þvi, að veita Sam nana eítiitekt
og kynnast honum sem bezt. Hann liafði aldrei
fyr kynst Kínverja, sem lionum fanst að stæði
hvítuin mönnum fyllilega á sporði að öllu lík-
amb'gu og andlegu atgerfi. Þetta var nýjung
fyrir hann. Honunm duldist ekki, að 'þessi kín-
verski piltur hafði drukkið í sig hngsunarliátt
og menningu hvítra manna. En samt var hann
ekki alveg eins og þeir. Það var auðfundið, að
hann var ekki lireinn og beinn Ameríkumaður.
Kínversku áhrifanna gætti töluvert. Sam gaf
honum því nýtt umhugsunarefni. Hér var má-
ske efni í nýtt leikrit, lagt honum í hendur.
Hleypidómar mannanna gegn hver öðrum, vegna
þjóðernis þeirra. Ólík trúarbrögð, stéttaskift-
ing; ólíkur litarháttur og líkamsvöxtur. Tvö ó-
lík þjóðerni runnin saman í eitt. Fyrir sitt leyti
gerði Bathurst ekki mikið úr þessu. Sjálfur
hafði hann enga fordóma gegn nokkrum kyn-
flokki, en hann skildi, að þar var hann sjálfur
undantekning frá flestum öðrum mönnum.
Hann var í hugsunarhætti alheimsborgari.
Honum skildist, að hér hefði hann efni í meiri
leik og merkilegri, heldur en hann hafði enn
samið. Hann gat að vísu ekki neitað því, að
vinskapur sinn við Sam væri að einhverju
leyti bygður á eigingirni, og honum þótti mið-
ur, að svo skyldi vera, en þessum draumum gat
hann samt ekki hrundi ðfrá sér. Honum þótti
}>að, meðal annars, merkilegt, að stúlkunum,
hvítu stúlkunum, leizt vel á Sam, og lionnum
leizt vel á þa>r. Honum duldist ekki, að þessari
Miss Wagner var ekki ógeðfelt að komast í vin-
fengi við Sam, þó hann væri Kínverji, en hver
afleiðingin af þeim vinskap kyni að verða,
hafði hann enga hugmynd um.
Hvað Sam sjálfan snerti, þá datt honum
aldrei í hug að dvlja það, að hann var kínversk-
ur að uppruna. En hins vegar hélt hann því
ekkert á lofti, og talaði yfir höfuð lítið um
sjálfan sig. Bathurst hafði hann sagt alt eins
og var, viðvíkjandi sjálfum sér, og hann bjóst
við, að Bathurst hefði sagt vinum sínum eins
og var, hverrar þjóðar liann væri. Annars
heyrði hann svo sem aldrei á þetta minst, og
honum þótti einstaklega vænt um að finna, að
hér gat liann umgengist hvern sem var, eins og
jafningja sinn, þótt hann væri af öðru sauða-
húsi. Hann þakkaði það alt menningu Evrópu-
manna. En liann vissi okki alt, þessu við-
víkjandi, alveg eins og það var. Bathurst hafði
sagt sumum af vinum þeirra, hver hann var,
en sumum ekki. Hann hætti að hugsa mikið um
þetta. Hann mætti aldrei öðru en góðu hjá öll-
um, sem hann kyntist, og honum fanst það eins
og sjálfsagt, að allir vissu hv/aða þjóðar liann
var. Honum hafði aldrei áður liðið eins vel.
Fólkinu sem hann kyntist, féll prýðis vel við
hann, sem ekki var heldur neitt undarlegt, því
haim var kurteis og skemtilegur og í öllum sam-
kvæmum þótti hann gætur gestur. Það duldist
ekki, að ekki svo fáar af ungu konunum, þótt
giftar væru, gæfu honum æði liýrt auga. En
liann gætti sín vandlega, að stíga þar aldrei út
yfir sæmileg takmörk og fyrir það vann hann
sér enn meiri virðingu og liylli.
Cyril Bathurst hafði aldrei geðjast vel að
þessari Miss Wagner. Honum fanst hún aldr-
ei liafa lag á að færa nein góð rök að því, sem
hún sagði, eða þá ekki kæra sig ujn þáð. Hún
var alt of viss um, að alt sem hún sagði og gerði
væri gott og gilt og rétt eins og það ætti að vera.
Hún var of mikil nýtízkustúlka og vestur-
heimsk, til þess að honum, sem var íhaldssam-
ur Breti, gæti fallið hún vel í geð.
Y F I R L I T.
Enn man ég þá dýrðlegu drauma,
sem dreymdi mig löngum fyr.
Er hugurinn heillaður starði
við hálfopnar lífsins dyr.
En flugsins ég fyrsta misti,
því fjaðranna kunni’ ekki not.
Og sorgin með helköldum
höndum
hnýtti um væn'gjanna brot.
Eg hef’ farið um höf og hauður,
hreysi og borgir gist,
sótt móti næðingi nöprum
og notið sem hugans var lyst.
En önguliun ætíð tóman
úr óskanna sævi dró.
Því altaf o!g allstaðar sorgin
í eyru mín storkandi hló. —
Úr gleðinnar blikandi brunni,
eg bergt hefi angandi veig.
En sorganna dökku dreggjar
þar duldust í hverjum teyg.
Þó harpa mín syngi um sumar,
og sælunnar heimkynni dýr,
í söngnum er sársaukahreimur,
því sorgin í strengjunum býr.
Knútur Þorsteinsson,
frá Úlfsstöðum.
— Lesb.