Lögberg - 13.11.1930, Qupperneq 3

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 13. NÓVEMBER 1930.
Bls. 3.

SOLSKIN
ÆFINTÝRIÐ.
Suðandi flugur í gluggakistunni. Annað veif-
ið fljúga þær beint á rúðuna, en hrapa jafnharðan
niður aftur. Þær vilja út, út! Út í lognið o'g hlý-
indin og sólskinið — og undan fingrunum hans Tuma
litla. Því Tumi litli er brellinn. Hann hefir skrið-
ið upp á borðið, sem stendur undir baðstofuglugg-
anum. Hann er á flugnaveiðum. Auðvitað! Hann
má ekki fara út. Hann gæti dottið í lækinn — eða
ofan í brunninn. Svo sagði hún mamma hans að
minsta kosti, og hann varð að húka inni, af því að
mamma hans var inni. Af því hún var að þvo þvott
frammi í eldhúsi. En bráðum færi hún niður að
læk að skola og þá ætlaði hann með. Þar ætlaði
hann að vera, meðan mamma hans skolaði og
blákkaði niður við stokkinn í læknupi. Og hann ætl-
aði sér að kasta steinum í lækinn, stórum steinum,
svo gusaðist upp. En það var gott, að mamma hans
var frammi, þegar hann þurfti að vera inni. Þá var
hann þó viss um, að fá ekki högg á fingurna litlu.
Því mamma hans hafði sagt honum, að það væri ljótt
að drepa flugur — eða slíta af þeim vængina. Og
ef hann gerði það, fengi hann högg á fingurna. —
Hún hafði tekið svo óþyrmilega í handlegginn á hon-
um um daginn. Honum fanst hann ætla að slitna
sundur. Hann æpti hástöfum.
“Jæja, var það sárt?” spurði mamma hans.
“Heldurðu þá ekki flugunm finnast það sárt,
þegar þú slítur af þeim vængina?”
“Þær hljóða ekki.”
“Nei, þær hljóða ekki. Þær vantar málið. Þær
geta ekki kvartað. Þær hafa tilfinningu eins og
þú.”
Það var nú ekki meira en svo, að Tumi tryði
þessu. iEn fyrst mamma hans sagði það, hlaut það
að vera satt. Og mamma hans var svo góð, alt af
svo góð. Nema þegar hann var vondur. En hann
var alt af góður, nema þegar hann var lokaður inni
og vott er veður. Til Til dæmis í dag. Honum leiddist
og hann gleymdi að vera góður. Þangað til hann
heyrði fótatak í göngunum. Hann hoppaði niður á
gólfið. En hann kom ekki léttilegar niður en það,
að mamma hans hlaut að hafa heyrt skellinn. Þór-
unn opnaði hurðina inn í baðstofuna og sagði:
“Nú fer eg niður að læk, Tumi. Það er bezt þú
verðir með.”
Tumi gekk hægt til hennar, sagði ekki neitt.
“Bara að hún gangi ekki út að glugganum,”
hugsaði hann, — en Þórunn þurfti ekki svo langt.
Hún sá það á ásvip hans, að þar mundu liggja nokkr-
ir dauðir flugnalíkamir. — En hún sagði ekki neitt
um það.
“Farðu fram í eldhús, taktu þvottafatið og berðu
það niður eftir. En týndu ekki blákkudósinni.”
Tumi hljóp fram. —
Þórunn beið á hlaðinu, við bæjardyrnar. Sólin
glóði í lækinn. Hann var vatnsmikill, enda ekki kom-
ið langt fram á vorið. En þó hlýindi. Dagarnir
voru yndislegir. Túnin óðum að grænka. Sóleyjar
og fíflar komnir í hlaðvarpann. Geldingahnappar
í holtin.- Og lambajarmur og folaldahnegg kvað við
úti í högunum annað evifið.
Það var fallegt á Urriðalæk, því var ekki að
neita. Sérstaklega seinni hluta dags, þegar sólin
var farin að færast niður undir Múlann, þegar
þegar komið var undir sólarlag og geislar kvöldsól-
arinnar léku sér um alt, á læknum, á firðinum — og
í úðanum yfir litla fossinum. Þó var næstum fall-
egra þar um fjöruna. Eða það fanst Þórunni. Þá
stóð hún oft aðgerðarlaus stundarkorn og horfði út
á fjörðinn. Álarnir hvísluðust um leiruna og leiru-
hryggirnir á milli þeirra voru eins og bök á stórum
hvölum, stórum, somandi hvölum. — En hún stóð
aldrei lengi aðgerðarlaus til þess eins að horfa á
himinblámann. Hún varð að vinna, vinna fyrir sér
og drengnum sínum. Og þó kom það fyrir stund-
um — þá er hún stóð við orfið og kvölda tók og hún
var orðin þreytt, — að hugurinn flaug yfir Múlann
og dvaldi um stund í kotinu, sem við hana var kent.
Það var aldrei lengi í einu. En það kom þó fyrir.
Helzt þó á kvöldin, þegar hún gekk heim dauðlúin
með hrífuna á öxlinni — eða á voykvöldum, þegar
hún kom heim úr svarðargryfjunni. Því hún varð
að gera alt ein. Hún var einyrki. Og drengurinn
hennar var eini sólargeislinn í myrkri endurminn-
inlganna. — Þau gengu ^vestur túnið, vestur
að læknum. Hann rann í boga með þvi, að vestan
og sunnan við það.
Tumi Iagði þvottafatið niður hjá stokknum. Svo
hljóp hann upp á túnið.
Eg ætla bara að tína nokkrar sóleyjar, mamma,”
kallaði hann.
Þórunn beygði sig niður og fór að þvo. Hún
strauk hárið ljósa frá augunum. Hátt og hvelft enni
kom í ljós, stór, bládjúp augu. Andlitið bar öll
merki hreinnar fegurðar. í því voru allir drættir
hreinir og skirir. Fyr hafði skinið ást út úr því,
ást til alls þess, sem andaði, og gott var og fagurt.
En nú — aðeins ástin til drengsins litla — í djúpri
þreytu, andlegri og líkamlegri. Það skein út úr and-
liti hennar, að innra fyrir var háð barátta, hörð bar-
atta, milli meðfædds æskufjörs — og þreytunnar, von-
leysisþreytunnar, sem smám saman sljófgaði sál
arkrafta hennar.------
“Mamma! Mamma! Nú kem ég.’
Hún horfði á litla, bláeyga glókollinn sinn.
Hann kom hlaupandi til hennar með fífla og sól-
eygjar í fan'ginu. —
“Mamma! Vaxa fíflar og sóleygjar í Ame-
ríku?”
Þórunn horfði á hann undrandi, dálitið hörku-
lega, en hann á hana með sakleysisbrosi á vörum.
“Því spyrðu að þessu, barnið mitt?” spurði hún
og gat varla dulið klökkvann í röddinni. —
Tumi svaraði engu strax. Hann var að vísu
ekki heimspekilega vaxinn, en hann vissi þó sínu
viti, þó lítill væri. — Tumi var aðeins á níunda ár-
inu. — Hann var að brjóta heilann um, hvort hann
hefði sagt nokkra vitleysu.
“Eg þegi,” hugsaði hann. “Það er vissara,”
sagði rödd þráans í huga hans. Móðir hans strauk
hár hans blíðlega. Blíðuatlot hennar gat hann ekki
staðist. Hann lagði hendurnar litlu um háls henn-
ar.
“Segðu mér, hvers vegna þú spurðir, Tumi
minn.”
“Það var á laugardaginn, mamma, þegar eg fór
að gráta,” byrjaði hann.
Hún mintnst þess, sem þá hafði gerst, þess, sem
hún vissi deili á. — Það var, þegar þau úr Holti
komu úr kaupstaðnum. Þau stóðu við um stund hjá
henni. Inga litla, dóttir Holtshjónanna, var með
þeim, telpa á að giska tíu, ellefu ára gömul, ljóshærð
og bláeyg, eins og Tumi. Hún sat á kné föður síns
meðan hann drakk kaffið. Tumi stóð úti við dyr og
horfði á hana. Og hún hvislaði að föður sínum,
með þýðu, hljómfögru röddinni sinni: “Á hann
engan pabba?” Tumi átti ekki að heyra það. En
hann heyrði það nú samt. Og hann beit á vörina,
vildi láta það sjást, að hann væri karlmaður, og
færi ekki að gráta, þó eitthvað bjátaði á, eins og
lítil telpa. Faðir Ingu litlu hafði engu svarað. Svo
fór mamma hans fram til þess að sækja aftur í boll-
ana. Og þá hafði móðir Ingu sagt við bónda sinn:
“Það hefir víst ekki frézt af honum enn, síðan hann
fór til Ameríku?”
“Nei, hann skrifar víst ekki neinum. Að minsta
kosti ekki Þórunni. En hann var dugnaðarmaður.
Honum 'gengur sjálfsagt, þótt hann hafi fyrir mörg-
um að sjá.”
Svo féll samræða þeirra niður. Þórunn var kom-
in inn aftur með bakkann. — Auðvitað höfðu þau
haldið, að Tumi skildi ekki, hvað þau voru að fara.
En hann þóttist vita, að það væri pabbi hans, sem
þau ræddu um.
Hann hafði laumast út, upp á tún hafði hann
farið. La'gst þar á millli þúfna og grátið. — Þar
fann móðir hans hann litlu seinna.
“Af hverjn ertu að gráta, Tumi minn ” spurði
hún. “Hún Inga litla var að spyrja eftir þér. Og
augun hennar bláu urðu vot af tárum, þegar hún
gat ekki náð í þig til þess að kveðja þig.”--------
En Tumi grét og sagði ekki neitt. Og móðir
hans hafði huggað hann. En hún hafði ekki fengið
vitneskju um, hvað grátinum hafði valdið, því Tumi
hafð,i sofnað vi ðbarm hennar. —
— “Af hverju grætur þú, Tumi minn?” spurði
móðir hans blíðlega.
“Af því eg hefi engan pabba hjá mér, eins og
Inga litla. Svo var eg að hugsa um það síðan, hvort
það væru sóleygjar og fíflar þar sem pabbi minn
er.”
“Hvað varstu að tala um Ameríku, barnið mitt?
Hver sagði þér frá henni?”
“Pabbi hennar Ingu sagði—”
Þórunn kysti á enni Tuma litla. Barmurinn
gekk í öldum.
“Hvar er Ameríka, mamma?”
“Það er stórt land, barnið mitt. Langt, langt
vestur í hafi. Þar er sumarið lengra en hérna. Dag-
urinn heitari. Þar eru risavaxin tré. Víðáttumikl-
ir skógar, þar sem vilt dýr falla fyrir skotum veiði-
mannana. Og þegar þau fá dauðasárið, öskra þau
svo hátt að jörðin skelfur.”
“Á ég þá engan pabba?”
Þórunn gat engu svarað strax. Hún vildi ekki
segja ósatt. Svo sagði hún:
“Þú átt engan föðr, barnið mitt. Og það er
enginn, sem getur gengið þér í föðurstað. Þú átt
engan, sem vill kannast við þig sem son sinn, eng-
ann, sem breiðir út faðm sinn á móti þér og segir:
“Eg er faðir þinn”. Þú átt engan föður. Nema
Guð. Hann er þér nálægur. Hugsaðu um hann, og
þér mun aldrei líða illa. Þá muntu ekki gráta. Þvi
trúin á hann er bundin við gleði, djúpa og innilega
gleði, sem bægir öllu því illa frá hjörtum mann-
mannanna.”
Hún þagnaði. Því talaði hún um Guð við
drenginn sinn? Því hræsnaði hún? Hún, sem ef-
aði, var ekki glöð í trúnni. Ekki enn þá. En hún
vildi þó verða það. Bað Guð þess, að hún mætti
verða það, að drengurinn hennar gæti látið hana
verða það.
“Tumi minn. Elsku drengurinn minn. Hugsaðu
ekki um þetta alt saman. Leiktu þér við fíflana o'g
sóleygjurnar. Og í kvöld skal eg segja þér æfin-
týri, ef þú verður góður drengur.”
“Strax, mamma ”
“Ekki strax, elsku drengurinn minn. Mamma
verður að vinna.”
“Má eg þá kasta steinum?”
“Leiktu þér á túninu, barnið mitt.”
“Má ég þá ekki kasta?”
“Þú mátt ekki fæla frá netinu.”
Með þetta fór hann upp á túnið. Löngunin til
• þess að kasta steinum, var, alveg horfin. Hann
hafði rekið annan fótinn í hrossabrest, sem hafði
týnst fyr um vorið. Svo þaut hann upp á Grástein,
hóandi og sigandi og sneri hrossabrestinum.
— Það var komið undir kvöld. Sólin komin all-
lágt á vesturloft. — Þau voru búin að breiða þvott-
inn. Hann hafði hjálpað mömmu sinni. Og hún
hafði klappað á kollinn á honum og sagt, að hann
væri elskulegur.------
Hann sat á hestasteininum með hendurnar í vös-
unum. Eitt orð þaut án afláts eftir öllum þráðum
heila hans, orðið: æfintýri, æfintýri!
Mamma hans tók hann í fang sér, settst á hesta-
steininn og horfði á kvöldroðann um stund.
Svo hóf hún æfintýrið:
“Einu sinni, endur fyrir löngu, bjuggu ung
hjón hérna á Urriðalæk. Þa sáu ekki sólina hvort
fyrir öðru, því Guð hafði snortið hjörtu þeirra
beggja og sagt:
Þar sem er líf, þar er ást.
Þar sem rósin breiðir út krónu sína, þar er ást.
Þar sem tárin spretta fram í auga, þar er ást-
Þar sem hjartað slær, þar er ást.
Frá því þið lítið í augu hvors annars í fyrsta
sinn, skuluð þið unnast. Frá þeirri stundu skulu
sálir ykkar beggja una saman í ljósi þeirrar ástar,
sem eg hefi tendrað í hjörtum ykkar. Og braut ykk-
ar að landamerkjum lífs og dauða skal vera blómum
stráð, en vökvuð blóði.”
Og þau unnust og æfivegur þeirra var blómum
stráður. Því þau unnu hvort öðru af hjarta sínu og
sál. Og er þau litu í augu hvors annars, þá fanst
þeim eins og þúsund englaraddir hvísluðu: “Ást!
Ást!” Og í hvert skifti, er þau hugsuðu hvort um
annað, spratt rós við fætur þeirra; rós fyrir hvert
hlýlegt orð. Og rósirnar urðu margar, því þau
hugsuðu hvort um annað guðslangan daginn.
(Niðurl. næst.)
YIRÐINGADEILA DÝRANNA.
í fjórum dæmisögum.
a.
Það kom upp áköf virðingadeila á meðal dýr-
anna. “Það er bezt,” sagði hesturinn, “að kveðja
manninn ráða til að jafna deilu þessa; hann er ekki
partur í málinu og getur því dæmt þess óvilhaldara.”
— “En hefir hann vitsmuni til þess?” mælti mold-
varpa nokkur. “Hann verður oft að taka á allri
sinni skarpskygni til að komast að skilningi á full-
komleikum vórum, sem oft eru djúpt fólgnir.” —
“Mjög viturlega talað,” sagði geitungurinn. — “Já,
meir en það,” gall við burstígujlinn, “enginn skal fá
mig til að trúa því, að maðurinn hafi nægilegan
skarpleika.” — “Þefei þið,” sagði hesturinn í mynd-
ugum rómi, “eg held við þekkjum þetta: Þeir, sem
sízt hafa góðan málstað á að treysta, þeir eru ætíð
fúsastir og fljótastir að draga efa á vit og kunnáttu
dómarans.” ,
b.
Maðurinn var tekinn fyrir dómara. “Eitt orð
enn, áður en þú kveður uþp úrskurðinn!” kallaði
ljónið til hans í allri sinni tign. “Eftir hvaða reglu
ætlar þú að ákveða gildi okkar dýranna?” — “Eftir
hvaða reglu?” segir maðurinn, “auðvitað eftir þvi,
hvaða 'gagn eg get haft af ykkur, meira eða minna.”
— “Forkostulegt!” svaraði ljónið með stygð;
“hversu langt mun eg þá verða fyrir neðan asn-
ann! Þú getur ekki, maður sæll! verið dóm'ari okk-
ar. Far burt af fundi þessum.”
c.
Maðurinn gekk burt. “Nú, nú,” sagði mold-
varpan drambvísa, —og undir tóku með henni að
nýju geitungurinn og burstigllinn. — “Þarna get-
urðu séð það, hestur! Ljónið álítur líka, að maðurinn
geti ekki verið dómari okkar. Ljónið er sömu skoð-
unar og'við.” — “En byggir hana á betrl rökum en
þið,” mælti ljónið og leit til þeirra með fyrirlitn-
ingu.
d.
Ljónið mælti enn fremur: “Virðingardeilan er,
þegar eg fer að athuga það, einskisverð deila. Þið
megið gera hvort heldur þið viljið, að telja mig
helzt allra dýranna eða lítilmótlegast þeirra allra;
á sama stendur mér. Eg veit hvað eg'er:” Og þar
með það gekk það af fundi. Á eftir því fór svo fíllinn,
tígrisdýrið hugdjarfa, björninn alvörugefni, refur-
inn kæni, hesturinn göfugi, og í stuttu máli öll dýr-
in, sem fundu til gildis síns eða þóttst finna; en tvö
voru þau, er síðast fóru og mest göluðu út af því að
brugðið var samkomunni — það voru þeir: apinn og
asninn. Stgr. Tt. þýddi.
H E I L R Æ Ð I.
Ungum er það allra bezt,
að óttast Guð, sinn herra.
Þeim mun virðing veitast mest,
og virðing aldrei þverra.
Hafðu hvorki háð né spott,
hugsaðu um ræðu mína;
elskaðu guð og gerðu gott,
geym vel æru þína.
Vertu dyggur, trúr og tryggur,
tungu geym vel þína,
við engan styggur né í orðum hryggur,
athuga ræðu mína.
Foreldrum þínum þjóna af dygð,
það má gæfu veita,
varastu þeim að veita stygð,
viljirðu gott barn heita.
Víst ávalt þeim vana lialt:
vinna lesa og iðja,
umfram alt þú ætíð skalt
elska Guð og biðja.
Að lesa’ og skrifa list er góð,
læri það sem flestir,
þeir eru haldnir lieims lijá þjóð
höfðingjarnir mestir.
Lærður er í lyndi glaður,
lof ber liann hjá þjóðum,
hinn er ei nema hálfur maður,
sem hafnar siðum góðum.
Oft er sá í orðum nýtur,
sem iðkar mentun kæra,
en þursinn heimskur þegja hlýtur,
sem þrjóskast við að læra.
H. P.
DR. B. J. BRANDSON 210-220 Medieal Arts Bldg. Cor Graham og Kennedy Hts. PHONE: 21 834 Office tlmar: 2—1 Helmili 776 Victor St. Phone: 27 122 Winnipeg, Manitoba. H. A. BERGMAN, K.C. lelenzkur lögfræBingur Skrifetofa: Room 811 McArthur Building, Portage Ave. P. O. Box 1656 PHONES: 26 849 og 26 840
DR. 0. BJORNSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office timar: 8—3 Heimili: 764 Victor St., Phone: 27 586 Wlnnipeg, Manluba. Lindal Buhr & Stefánsson Islenzkir lögfræBingar. 366 MAIN ST. TALS.: 24 968 pelr hafa einnig skrifstofur aB Lundar, Riverton, Glmli og Plney, og eru þar aB hitta k eftirfylgjandi tlmum: Lundar: Fyrsta miflvikudag, Riverton: F'yrsta fimtudag, Olmll: Fvrsta miBvikudag, Píney: PriBJa föstudag 1 hverjum mAnuBl.
DR. B. H. OLSON 216-220 Medical Arts Bldg. Cor. Qraham og Kennedy Sts. PHONE: 21 834 Office timar: 3—5 Heimili: G ST. JAMES PLACE Wlnnipeg, Manltoha.
— — """"1 J. RAGNAR JOHNSON B.A., LL.B., LL.M. (Harv.) tslenxkur IögmaOur. Rosevear, Rutherford Mclntoeh and Johnson. 910-911 Electric Railway Chmhr*. Winnipeg. Canads Slmi: 23 082 Helma: 71 753 Cable Address: Roecum
DR. J. STEFANSSON 216-220 Medlcal Arts Bldg. Cor. Graham og Kennedy Sta. PHONE: 21 834 Stundar augnaj eyrna nef og kverka ajflkdöma.—Er aB hitjta kl. 10-12 t h. og 2-6 e. h. Helmili: 3*2 Klver Ave. Tale.: 42 691
J. T. Thorson, K.C. íslenzkur lögfræðingur. Skrifst.: 411 Paris Building Sími: 22 768.
DR. A. BLONDAL 202 Medical Arts Bldg. Stundar sörstaklega k v e n n a or barna sjúkdöma. Er aB hitta frá kl 10-12 f. h. og 3-5 e. h. Office Phone: 22 296 Helmili: 806 Vletor St. Simi: 28 180
G. S. THORVALDSON B-A., LL.B. LögfræBingur Skrif stofa: 702 Confederatlon Llfe Bulldlng. Main St. gegnt Clty Hali PHONE: 24 587
Dr. S. J. JOHANNESSON stundar lœkningar op yfirsrtur Tll vlStals kl. ll f. h. Ul 4 e. h. og frft 6—8 aB kveldlnu. SHERBURN ST. 532 SlMI: 30 877
J. J. SWANSON & CO. LIMITED 601 P\RTS VI nn WINNIPEG Faateignasalar. Lelgja hús. Pt- vega peníngalön og eldsAbyrgfl af öUu tagl. PHONE: 26 349
HAFlt) ptlH. SAKA FÆTUKt ef svo, finniB DR. B. A. LENNOX Chiropodist Stofnsett 1910 Phone: 23 137 334 SOMERSET BLOCK, WINNIPEG.
A. C. JOHNSON 907 Confederation Life Bldg. WINNIPEG Annast um fastelgnir manna Tekur aö sér aB ávaxta sp&rilí fölks. Selur elds&byrgB og blf- relBa ábyrgBir. Skriflegum fyr- irwpitrnum sxaraö satnstundls. Skrifstofusimi: 24 263 Heimasimi'. 38 328
Drs. H. R. & H. W. Tweed Tannlæknar. 406 TORONTO GENERAL TKl'S'I BUILDING Cor. Portage Ave. og Smlth St. PHONE: 26 545 WINNIPBG
DR. C. H. VROMAN Tannlæknir 505 BOTD P.LDG. PHONE: 24 171 WIHNIPKG
DR. A. B. INGIMUNDSON Tannlæknir. 208 Avenue Block, Winnipeg Sími 28 840. Heimilis 46 054
G. W. MAGNUSSON Nuddlaknlr. 125 SHERBROOKE ST. Phone: 36 137 VIBtals tfml klnkk&n 8 til 9 »8

Dr. Ragnar E. Eyolf son Chiropractor. Stundar sjerstaklega Gigt, Bak- verk, Taukaveiklun og Svefnleysl Skrifst. sim. 80 726—Heima 39 265 Suite 837, Somersét Bldg. 294 Portage Ave. morgrninum.
ALIjAR TBGUNDIR FhVTVlVOÁ > | Hvenær, sem þér þurfið að láta flytja eitthvað, smátt eða stort, bá hittið mig að máli. Sann- gjarnt verð,- fljót afgrreiðsla. Jakob F. Bjamason 762 VICTOR ST.
Siml: 24 500
Dr. A. V. Johnson íslenzkur Tannlæknir. 212 Curry Building, Winnipelg Gegnt pósthúsinu. Sími: 23 742 Heimilis: 33 328
A. S. BARDAL 848 SHERBROOK ST. Selur llkkistur og annast um flt- farir. Allur útbúnaBur sá beztl ■onfremur selur hann allskonar minnisvarBa og legstelna. Bkrifstofu talsimi: 86 607 HstmiUs talsimi: 58 802
Gjöf til þjóðminjasafnsins
Frá Matth. Þórðarsyni hefir
Mgl. fengið eftirfylgjandi grein-
argerð um nýfengna gjöf til
Þjóðminjasafnsins.
Þjóðminjasafnið hefir fyrir
skömmu efngið fjögur málverk aðj
gjöf frá Danmörku. Þau eru öll
eftir Berthu Wegmann og gefin1
safninu af fósturdóttur hennar,J
T. A. Möller Wegmann, með gjafa'
bréfi dags. 9. sept. í fyrra, er for-|
stöðumaður safnsins var í Höfn.
Bertha Wegmann var ættuð frá
Sviss og fædd þar 16. des. 1847. Er
ein af myndunum landslagsmynd'
þaðan. önnur, sem er mjög stór,:
heitir “Einmana í skóginum”, á-|
gætt listaverk; hún er frá því um
1898. Sagt er að G. A. Hage-
mann forstjóri hafi viljað kaupaj
hana og boðið 15 þús. krónur, en
Bertha Wegemann hafi aldrei
viljað selja þessa mynd, Þriðja
málverkið er einnig mjög stórt;
það er málað 1908 og heitir “Dán-
arengillinn”. Mun mörgum þykja
sú mynd tilkomumikil. Fjórða
málverkið er fullgerð mynd af
Berthu Wegmann sjálfri, gert
nokkru áður en hún dó, en það
var 1926. Hún þótti ágætur mál-
ari; einkum takast vel að mála
mannamyndir, og eru til nokkrar
frægar myndir eftir hana, af þjóð-
kunnum mönnum meðal Danana.
__Fósturdóttir hennar hefir lengl
haft hug á að koma hingað, en af
því hefir aldrei orðið; vildi hún
nú sýna það með þessum gjöfum,
að hún ann þjóð vorri, og hún
vildi láta sjá þess minjar í mál-
verkasafninu fyrst og fremst.
Það fer nú að verða full nauðsyn
á, að koma upp húsi yfir Mál-
verkasafnið, og raunar Þjóðminja
safnið alt. Það er óviðfeldið að
geta ekki sýnt það sem bætist ár-
lega við söfnin; og svo er hitt, að
þau húsakynni, sem þau hafa, eru
hvorki tryggileg né hentug fyrir
söfn. — Mgbl.