Lögberg - 27.11.1930, Blaðsíða 3

LÖGBEKG, FIMTUDAGINN 27. NÓVEMBER 1930.
Bls. S.
sssssssjssssssgssssssssssssssssssssssísssssssss-
Sérstök deild í blaðinu
SOLSKIN
Fyrir börn og unglinga
STJARNAN.
Frá himni horfir stjarna,
hún horfir á mig;
mér finst hún stundum feimin
og fela sig —
og fela si!g.
’Hún horfir stundum hiklaust
svo heiðbjört og frí;
svo byrgir hún sig, blessuð,
á bak við ský —
á bak við ský.
Hún gægist stundum gegnum
ef gisið er ský;
en gaman væri’ að vita
hvað veldur því —
hvað veldur því.
Það gaman væri’ að vita
hvort veit hún af mér;
hvort hana langar, líka
að leika sér —
að leika sér.
Þú brosir, bjarta stjama,
þú brosir til mín;
ég vildi’ eg ætti vængi
og veg til þín —
og veg til þín.
Sig. Júl. Jóhannesson.
SÖGSAGNIR M ESÖP.
(Niðurl. frá síð. bl.)
Eftir því tók Esóp, að konan, sem fært hafði
manni sínum auð mikinnn, vildi öllu ráða á heim-
ilinu og var honum til mikillar mæðu. Það var
eitt sinn, að Jadmon sló hana, er hún hafði egnt
hann til reiði með sáryrðum sínum; hljóp hún þá
heim til móður sinnar. Út af þessu varð Jadmon
áhyggjufullur og sendi til hennar á degi hverjum,
að biðja hana að koma heim aftur. En því meira
sem hann lét biðja hana, því fastari sat hún við
sinn keip, en Jadmon varð æ hugsjúkari dag frá
degi. Þá mælti Esóp: “Nú! — ef hún vill ekki
koma til yðar aftur, hvernig ætti þá nokkur að lá
yður, þó þér tækjuð yður aðra konu?’’ Fór Esóp
þá víða um borlgina og sagði hverjum manni, að
nú ætlaði húsóndi sinn að fá sér aðra konu. En
þegar kona Jadmons heyrði það, þá brá hún óðara
við, fór á fund hans og spurði, hvað það ætti að
þýða, að hann ætlaði að fá sér aðra konu; hann
skyldi ekki hugsa sér, að hún mundi þola slíkt;
varð hún svo kyr hjá honum og mátti nú vel við
hana lynda.
Þetta fékk Jadmoni svo mikils fagnaðar, að
hann bauð nokkrum lærðum mönnum í veizlu og
skipaði Esóp að kaupa það bezta, sem hann fyndi
fyrir á torginu. Esóp fór og keypti eintómar tung-
ur. Nú er sezt var til borðs, þá kemur Esóp með
steiktar tungur. Það líkaði veizlugestunum vel,
því tungan er túlkur vizku og Igóðra fræða. Því
næst bauð Jadmon Esóp að koma með næsta rétt,
en hann kom aftur með tungur, og voru þær soðn-
ar. Þá mælti Jadmon: “Kemurðu aftur með tun'g-
ur?” — “Tungur eru fyrirtak”, mælti Esóp. Og
enn er menn bjuggust við þriðja réttinum, þá kom
Esóp enn með tungur. “Hvað er þetta” mælti Jad-
mon, “hvernig stendur á því, að þú kemur ekki
með neitt nema tungur?” — En Esóp svaraði:
“Skipuðuð þér mér ekki að kaupa það bezta, sem
fáanlegt væri á toHginu? Nú vil ég skjóta því und-
ir dóm yðar allra, hvort tungan sé ekki það bezta,
því alt gott, sem maðurinn ber í hjarta, getur fyr-
ir tunguna í ljós komið.” — Hvað átti Jadmon nú
að gera? Honum gramdist reyndar, að gestirnir
ekkert höfðu fengið til snæðings nema tungur, en
samt lét hann þar við sitja. — “Gott og vel,” sagði
hann við Esóp, “fyrst þú ert svo vitur sveinn, þá
kauptu nú handa okkkur á morgun það versta, sem
þú finnur á torginu; eg ætla að bjóða sömu mönn-
unum aftur.” — “Eg skal svo gera, herra!” svar-
aði Esóp. Fór hann nú og keypti tunjgur enn sem
áður, og er sezt var til borðs, þá bar hann ekki ann-
að fram en tungur eins og fyrri og urðu boðsmenn
að gera sér þær að góðu, ef þeir áttu að fá sig
sadda. Reiddist þá Jadmon o!g sagÖi: “Þrællinn
þinn! í gær taldirðu tungurnar vera það bezta, en
í dag hið versta.” — “Vitið þér ekki,” svaraði Esóp,
“að fyrir tungurnar skeður mikið og margfalt ilt
og hins velgar skeður fyrir tungurnar mikið og
margfalt gott. Því svo segir hið fornkveðna:
“Hvert ætlar þú, tunga?” Tungan svarar: “Eg
ætla að fara að reisa borig og brjóta borg, því
hvorttveggja megna eg.”
Einhverju sinni síðar bar svo til, er Jadmon
hafði sent Esóp einhverra erinda, að gárungur
nokkur elti hann sakir þess, hvað hann var ljótur,
o!g henti steinum á eftir honum. Gaf Esóp honum
þá nokkra aura til þess að hætta og sagði: “Meira
á eg ekki að gefa þér, en þarna gengur einn heldri
maður, sem er stórríkur og á honum mun þér fén-
ast betur.” Hljóp þá óþokkinn á eftir heldra
manninum og henti steinum á eftir honum. En
maðurinn lét taka hann fastan og veita honum
þunga refsirigu.
í artnað sinn var það, að Jadmon var á skemti-
göngu og Esóp með honum, og komu þeir á torg,
þar sem jurtir voru seldar. Þá ávarpaði garðyrkju-
maður nokkur heimspekinginn og mælti: “Kæri
herra! þér eruð lærður maður og munuð ekki mis-
virða, þó e!g spyrji yður að einum hlut. Mér hefir
oft þótt undarlegt og ekki skilið, hvað því veldur að
jurtir, sem sjálfkrafa vaxa, verða svo stórar og fer
svo vel fram; en þær, sem sáð er til eða gróðursett-
ar eru með mikilli fyrirhöfn og elju, þær verða ekki
eins stórar og dafna ekki eins vel; sumar koma varla
upp, og ef þær koma upp, þá er samt hætt við, að
þær fái einhvern hnekki.”
“Allir hlutir verða að guðs ráðstöfun,” mælti
Jadmon, — “hvert er þitt álit, Esóp?” — Þá mælti
Esóp: “Hver mundi ekki vita það, að allir hlutir
verða fyrir guðs ráðstöfun? Er það ekki sannleik-
ur, að rétta móðirin !gerir barni sínu meira gott en
stjúpmóðirin?“ .— “Víst er svo,” svaraði jarðyrkju-
maðurinn. Þá. mælti Esóp: “Alveg eins er um
jurtirnar, sem sjálfkrafa vaxa, og þær, sem gróður-
settar erU. Jörðin er móðir alls gróðurs, en þær
jurtir, sem sjálfkrafa vaxa, eru hennar réttu börn.
En það, sem mennirnir gróðursetja í jörðina, það
eru stjúpbörnin hennar. En víst er samt um það,
að með iðni sinni og umhyggju, getur maurinn mik-
ið framleitt úr jörðinni.”
Þannig sýndi Esóp allajafna vitsmuni mikla,
fyndni og dómgreind, og fór frægð hans ^íða. En
fyrir þá sök, að hann var þræll og mátti ekki á það
hætta, að ávíta hvern, sem vera skyldi, upp í opið
geðið eða leiða mönnum fyrir sjónir bresti þeirra,
þá færði hann sínar góðu kenningar í dæmisagna
hjúp og notaði svo dæmisögurnar til að segja þeim
sem hann vildi gera að betri mönnum. O'g ávalt hélt
hann fram dygðinni og drengskapnum eins og dæmi-
sögurnar bera með sér. Sakir þessa gaf Jadmon
honum frelsi. Fór Esóp síðan víða um lönd og
margir höfðingjar sóttu hann að ráðum. Og þar
kom enda, að Krösus, Lydíukonungur kvaddi hann
til hirðar sinnar og veittist honum þar tóm til að
setja saman margar dæmisögur, er oss enn þykir
gaman að. Að endingu lét Krösus hann fara fyrir
sig sendiför til Grikklands og notaði Esóp það tæki-
færi að kynnast hinum sjö vitringum Grikklands og
átti hann við þá rökræður. Loksins kom hann til
Delfa-borgar (Delpi)i, þar sem var hin fræga véfrétt
Forn-Grikkja og margir prestar. Þar hitti hann fyr-
ir vont fólk og guðlaust, og með því að hann sem
siðvandur maður og siðfræðari átaldi það opinber-
lega, þá urðu menn nokkrir þar í borginni svo reið-
ir, að þeir hrundu honum fram af kletti, svo að
hannn lét þar líf sitt; en það sagði hann þeim, er
hann deyddu, að guð mundi hefna dauða síns. Og
eigi miklu síðar kom hver plágan yfir borgina eftir
aðra. En er plágunum ætlaði aldrei að linna, þá
voru þeir teknir, sem Esóp höfðu af dögum ráðið,
og var svo gjört við þá, sem þeir höfðu gjört við
hann; og eftir það létti plágunum af borginni.
Stgr. Th. þýddi.
MANUÐIRNIR TÓLF.
(Æfintýri handa börnum.)
Einu sinni var kona, sem átti tvær dætur; var
ónnur þeirra dóttir hennar sjálfrar og hét Helena;
en hin stjúpdóttir hennar og hét Marúska. Fyrir
dóttur sjáfrar sín sá hún ekki sólina, en stjúpdótt-
urina gat„hún ekki litið réttu auga, og var það ekki
af neinu öðru en því, að hún var fríðari en hin.
Marúska var góð stúlka og vissi ekki sjálf um fríð-
leik sinn; hún skildi ekkert 1 því hvað stjúpan var
illileg í hvert sinn, er hún leit til hennar.
Hún varð sjálf að vinna öll verk á heimiinu,
sópa stofuna, elda, þvo, sauma, spinna, vefa, bera
heim gras og hirða kúna ein síns liðs. Helena hugs-
aði ekki um annað en að halda sér til og dýfði ekki
hendi sinni í kalt vatn. En Marúska vann með
Ijúfu geði, var þolinmóð sem lamb og umbar skamm-
ir og illyrði þeirra mæðgna með mestu stillingu.
En það stoðaði ekkert; þær fóru síversnandi og það
var einungis af því að Markúsa varð fríðari dag frá
degi. Móðirin hugsaði með sér: “Hví skyldi eg
vera að hafa þessa fallegu stjúpdóttur hér heima,
þegar hún dóttir mín er henni síðri? Piltarnir munu
fara að koma til þess að sjá sér út konuefni, og mun
þá Markúsa falla þeim í geð, en Helenu vilja þeir
ekki sjá.”
Upp frá þessari stundu vildu þær fyrir hvern
mun losna við vesalings Marúsku; en hún bar það
með þolinmæði, og varð æ fríðari og fríðari með
degi hverjum. Þær fundu upp á ýmsu og ýmsu
til að kvelja hana, og var það svo lagað, að engum
vel innrættum manni mundi slíkt til hugar koma.
Það var einhvem dag í miðjum janúarmánuði,
að Helena vildi fá fjólur. “Farðu, Marúska,” sagði
hún, “og sæktu mér fjóluvönd út í skóg. Eg ætla
að stinga honum undir belti og hafa hann til þess
að lykta af honum.”
“Guð hjálpi mér, elsku systir,” sagði vesalings
stúlkan, “ertu öldungis frá þér? Eg hefi aldrei
heyrt, að fjólur vaxi undir snjónum.”
“Ertu að kom með umyrði, ófétið þitt,” sagði
Helena, “þegar eg skipa þér. Snáfaðu á auga-lifandi
bragði út í skóg, og komirðu ekki með fjólur, þá
drep eg þig.”
Stjúpmóðirin þreif í Marúsku og hratt henni út
um dyrnar og rak fyrir lokuna á eftir henni. Stúlku-
tetrið gekk til skógar og grét beisklega. Fann-
fergja var mikil og hvergi sporrækt. Aumingja
Marúska viltist og viltist lengi. Hún kvaldist af
hungri og nötraði af kulda. Hún bað til guðs, að
hann tæki sig heldur burt úr þessum heimi. Þá sá
hún ljósbjarma nokkurn í fjarska. Gekk hún þá á
bjarmann og kom upp á fjallstind. Á tindinum
rann eldur mikill og voru kring um eldinn tólf
steinar; sátu á þeim steinum tólf menn. Þrír voru
gráskeggjaðir þrír voru yngri, þrír voru enn yngri
og þrír voru lang-yngstir og voru þeir fríðastir.
Þeir mæltu ekki orð og horfðu þegjandi í eldinn.
Þessir tólf menn voru mánuðirnir tólf.
Desember sat efstur, og var bæði hár hans og
skegg hvítt sem mjöll. Hann hélt á staf í hendinni.
Markúsa varð hrædd og étóð stundarkorn eins og
agndofa, en því næst herti hún upp hu'gann, gekk
nær og sagði með bænarrómi:
“Leyfið mér, góðir menn, að orna mér við eld-
inn, eg nötra og skelf af kulda.”
Desember kinkaði kolli og mælti: “Hvernig
stendur á þessu, stúlka mín, að þú ert hingað kom-
in? Hvers ert þú að leita?”
“Eg er að leita að fjólum,” ansaði Marúska.
“Það er ekki rétti tíminn til að fara í fjóluleit,”
sagði Desember, “þegar jörð"»er undir snjó.”
“Það veit ég vel,” sagði Marúska raunadega,
“en Helena systir mín og stjúpa mín hafa skipað
mér að koma með fjólur úr skóginum, og komi ég
ekki með þær, drepa þær mig. Æ, gerið það nú
fyrir mig, smalamenn góðir, og segið mér hvar eg
get fundið þær.”
Þá stóð Desember upp, gekk til yngsta mánað-
arins, fékk honum stafinn í hönd og mælti: “Sezt
þú nú efstur, Marz bróðir!” Marzmánuður settist
þá efstur og veifaði stafnum yfir eldinum. í sama
vetfangi logaði eldurinn hærra, snjöinn tók að leysa,
brumi skaut út úr trjánum, grasið grænkaði undir
beykitrjánum og í grasinu spruttu upp litfögur
blómstur; það var komið vor.
í leyni undir runnunum blómguðust fjólur, og
ekki vissi Marúska fyr en svo mikið var orðið af
þeim, að líkast var sem einhver hefði breitt út dökk-
bláan dúk.
“Tíndu nú, Marúska , og vertu fljót,” sagði
Marz.
Markúsa tíndi allshugar glöð, þangað til hún
var búin að safna í stóran vönd. Síðan þakkaði hún
mánuðunum fyrir og skundaði fegins hugar heim á
leið. Og heldur en ekki 'gekk yfir þær Helenu og
stjúpuna, eþgar þær sáU hvar Marúska kom, og bar
heilan vönd af fjólum. Þær gengu til dyra og luku
upp, og lagði fjóluilminn um alt húsið.
“Hvar hefirðu tínt þær?” sagði Helena stygg-
lega.
“Hátt uppi á fjalli, þar var fjarskinn allur af
þeim, undir runnunum,” svaraði Markúsa.
Helena tók við fjólunum, stakk þeim undir belt-
ið, þefaði af þeim og lét móður sína þefa af þeim
líka, en ekki varð henni að vegi, að segja systur
sinni að þefa af þeim líka.
Daginn eftir sat Helena auðum höndum hjá ofn-
inum, og fór hana að langa í jarðarber.
“Farðu, Marúska, og sæk^i handa mér jarðar-
ber út í skóg,” sagði hún við systur sína.
“Æ, guð hjálpi mér, systir mín, hvar ætti ég
að finna jarðarber,” svaraði Marúska, “eg hefi
aldrei heyrt, að jarðarber yxu undir snjónum.”
“Ertu að hafa umyrði, ófétið þitt, þegar eg
skipa þér? Snáfaðu út í skóg, og komirðu ekki með
jarðarber, þá lem eg þig til dauðs.”
Stjúpan þreif í Marúsku, hratt henni út um
dyrnar og hleypti fyrir lokunni á eftir henni. Stúlk-
an fór út í skóginn og grét beisklega. Djúpfenni
var á jörð og hvergi sporrækt. Hún kvaldist af
hungri og nötraði af kulda. Þá sá hún langt í
burtu sama ljósbjarmann, sem hún hafði séð dag-
inn áður. Gegg hún á ljósið allshugar fegin. Hún
kom aftur að eldinum mikla, sem mennimir tólf
sátu í kring um. Desember sat efstur.
“Æ, “leyfið mér, góðir menn, að oma mér við
eldinn, ef nötra og skelf af kulda,” sagði Marúska
með bænarrómi.
Desember kinkaði kolli og mælti:
“Hví ert þú komin hér aftur? Hvers ertu að
leita?”
“Eg er að leita að jarðarberjum,” svaraði Mar-
úska.
“Það er ekki rétti tíminn núna að leita að jarð-
arberjum, þegar snjórinn liggur á öllu,” sagði
Desember.
“Það veit ég vel,” sagði Marúska raunalega, “en
Helena systir mín og stjúpa mín hafa skipað mér að
koma með jarðarber; komi eg ekki með þau, þá
drepa þær mig. Æ, gerið það fyrir mig, smalamenn
góðir, og segið mér hvar eg muni geta fundið þau.”
Þá stóð Desember upp, gekk til mánaðarins, sem
sat andspænis honum, fékk honum stafinn í hönd
og mælti:
“Sest þú nú, bróðir Júní.”
Fríðleiksmaðurinn Júní settist þá efstur og
veifaði stafnum yfir eldinum. í sama vetfangi gaus
loginn í háa loft, loft, jörðin grænkaði, trén laufg-
uðust, fuglarnir tóku að syngja, allskonar blómstur
spruttu í skóginum, og það var sumar. Þar voru
hvítar agnarsmáar stjörnur, eins og einhver hefði
sáð þeim út. Þá mátti sjá, hvernig þessi hvítu smá-
stirni breyttust í jarðarber; jarðarberin þroskuðust
fljótt, og fyr en Marúsku varði, varð svo krökt af
þeim í grassverðinum, að líkast var sem einhver
hefði stökt þar blóði yfir.
“Tíndu, Marúska, og vertu nú fljót,” sagði Júní.
Marúska tíndi ofurfegin, og þangað til hún hafði
fylt svuntu sína. Síðan þakkað hún mánuðunum
fyrir og skundaði glöð í huga heimleiðis.
(Meira.)
Múlasninn.
Múlasni nokkur, vel alinn og lífaður, brá einu-
sinni á leik, reisti stertinn og kallaði: “Móðir mín
var fyrirtaks veðhlaupshryssa, og eg er engu síður
en hún, þegar hún var upp á sitt bezta”; en þegar
hann von bráðar var orðinn þreyttur á hlaupunum
og stökkinu, þá rankaði hann alt í einu við, að faðir
hans hefði ekki verið nema sléttur og réttur asni.
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medlcal ArU Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sta.
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og kverka
sjúkdöma.—Er aB hit.ta kl. 10-12 f.
h. og 2-5 e. h.
Helmlli: 173 Rlver Ave. Tals.: 42 691
DR. A. BLONDAL
202 Medical ArU Bld*.
Stundar sérstaklega k v e n n a og
barna ajúkdöma. Er aö hltta frA kl.
10-12 f. h. og 3-5 e. h.
Offlce Phone: 22 296
Heimlll: 806 Vlctor St. Slmi: 28 180
Dr. S. J. JOH ANNESSON
stundar lœkningar og gflrstrtur.
Til vlBtals kl. 11 f. h. tll 4 a. h.
og frú 6—8 aB kveldlnu.
SHERBURN ST. 532 SlMI: 30 877
HAFIÐ PÉR SÁRA FÆTURf
ef svo, finniB
DR. B. A. LENNOX
Chiropodist
Stofnsett 1910 Phone: 23 137
334 SOMERSET BLOCK,
WINNIPEG.
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlœknar.
406 TORONTO GENERAL TRUST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smlth St.
PHONE: 26 545 WINNIPBG
DR. A. B. INGIMUNDSON
Tannlæknir.
208 Avenue Block, Winnipeg
Sími 28 840. Heimilis^ToM
Dr. Ragnar E. Eyolf son
Chiropractor.
Stundar sjerstaklega Gigt, Bak-
verk, Taukaveiklun og Svefnleysi
Skrifst. sim. 80 726—Heima 39 265
Suite 837, Somerset Bldg.
294 Portage Ave.
Dr. A. V. Johnson
Islenzkur Tannlæknir.
212 Curry Building, Winnipeg
Gegnt pósthúsinu.
Sími: 23 742 Heimilis: 33 328
J. SIGURDSSON
UPHOLSTERER
Sími: 36 473
562 Sherbrooke Street
H. A. BERGMAN, K.C.
lslenzkur lögíueBlngur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Bullding, Portage Ave.
P. O. Box 1656
PHONES: 26 649 og 26 840
Lindal Buhr & Stefánsaon
Islenzklr lögfræBingar.
356 MAIN ST. TALS.: 24 963
peir hafa elnnlg skrifstofur aB
Lundar, Riverton, Gimll og
Piney, og eru þar aB hitta k
eftirfylgjandi timum:
Lundar: Fyrsta miBvikuda*.
Riverton: Fyrsta flmtudag.
Glmli: Fyrsta miBvikudag,
Piney: prlBja föstudag
l hverjum mé.nu8i.
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B, LL.M. (Harv.)
tslmskur lögmaOur.
Rosevear, Rutherford. Mclntoeh and
Johnson.
910-911 Electrlc Railway Chmbre.
Winnipeg, Canado
Slml: 23 082 Helma: 71 753
Cable Address: Roecum
J. T. Thorson, K.C.
islenzkur lögfræðingur.
Skrifst.: 411 Paris Building
Sími: 22 768.
G. S. THORVALDSON
B-A., LL.B.
LögfræBlngur
Skrifstofa: 702 Confederatlon
Llfe Building.
Main St. gegnt Clty Hah
PHONE: 24 587
Residence Office
Phone 24 206. Phnone 89 991
E. G. Baldwinson, LLB.
Islenzkur lögfræðingur
899 Paris Bldg., Winnipeg
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARTS BLDG., WINNIPEG
Fæteignasalar. Leigja hús. tTt-
vega peningalfi.n og eldsfibyrgB
af öUu tagi.
PHONE: 26 349
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
WINNIPEG
Ann&st um fasteignir manna.
Tekur aB sér aB fiv&xta sparlfé
fölks. Selur eldsfibyrgö og blf-
reiBa fibyrgBir. Skriflegum fyr-
irspurnum svaraö sainstundls.
Bkrifstofusimi: 24 263
Heimasimi'. 33 323
DR. C. H. VROMAN
T&nnlæknir
605 BOTD BLDG. PHONE: 24 171
i wimnipbo
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknir.
125 SHERBROOKE ST.
Phone: 36 137
ViBtais tlml klukkan 8 tll 9 aB
morgninum.
ALLAR TBOUNDIR FLUTNIVOAI
Hvenær, sem þér þurfið að láta
flytja eitthvað, smátt eða stórt,
þá hittið mig að máli. Sann-
gjarnt verð,— fljót afgreiðsla.
Jakob F. Bjamason
762 VICTOR ST.
Slmi: 24 500
A. S. BARDAL
848 SHERBROOK ST.
Selur Ukklstur og annaat um út-
farlr. Allur útbúnaBur s& beztl
Ennfremur selur hann allskonar
minniavarBa og legsteina.
Bkrifstofu talsimi: 86 607
HeimiUs tolsimi: 68 202
Rádýrskálfurinn og móðir hennar.
Rádýrskálfur sa!gði við móður sína: “Móðir
mín! þú ert stærri og fótfrárri en hundurinn og auk
þess ómæðnari og hefir horn til að verja þig með;
hvernig stendur þá á því, að þú ert svo hrædd. við
hundana?” — “Alt þetta segirðu satt, barnið mitt!”
svaraði móðirin, “en samt er það einhvern veginn
svona, að varla heyri ég hund gelta fyr en eg þýt
af stað o!g flý, sem fætur toga.”
Hérinn og hundurinn.
Huíídur nokkur fældi upp héra úr hrísrunni og
elti hann kippkorn, en hérinn varð drjúgari í rás-
inni og dró undan. Geitasmali kom þar að og spott-
aðist að hundinum fyrir það, að ekki jafnaðist hann
við héraskömmina að fráleik. “Þú gleymir því,
svaraði hundurinn, “að það er ekki alls kostar sama,
að hlaupa til þess að vinna fyrir dagverði sínum
eða að hlaupa til þess að forða fjöri sínu.”
Stgr. Th. þýddi.