Lögberg - 08.01.1931, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. JANÚAR 1931.
Bls. 3.
SOLSKIN
HREINT EKKERT LIKIR.
(Leikrit í einum þætti)
Eftir Clöru J. Denton.
Hluttakendur:
1. ' Ninna
j 2. Flóra.
Báðar litlar stúlkur,
báðar í vetrarfötum.
% Beiksviðið er úti.
Sig. Júl. Jóhannesson þýddi.
NINNA (Kemur inn til liægri og dregur á eftir
sér sleða; þegar hún er létt komin vfir leik-
sviðið að dvrunum til vinstri, kemur Flóra
hlaupandi inn um dvrnar til hægri).
FLÓRA: (kallar) Ninna! Ninna ! Komdu hérna !
(hún stendur á miðju leiksviðinu fiamar-
lega).
NINNA (Snýr við og kemur til hennar): Hvað
viltu mér ! Eg verð að flýta mér heim, það
er rétt að segja kominn tími til að boi-ða.
FLÓRA: .Já, eg veit l>að, en eg þarf að -segja
þér nokkuð. Við eigum að fá að fara til
kiikju í kvöld; það á að vera jólatré í kirkj-
unni okkar, eg ætlaði að segja þer að koma
með ok'kur, og láta mömmu þína koma líka.
NINNA: Það er jólatré í okkar kirkju annað
kvöld.
FLÓRA: Það gerir ekkert til; þið getið alveg
eins komið í okkar kirkju í kvöld fyrir því;
getið þið það ekki!
NINNA: Jú, eg held það. Það er að segja ef
mamma vill fara tvö kvöld hvort á eftir
öðru. Mér þætti það ósköp gaman. Eg bara
vona að mamma komi.
FLÓiRA: 'Segðu mömmu þinni að það verði á-
gæt skemtun; þar verður Sankti Kláus og
alt mögulegt.
NINNA: Já, eg skal segja henni það og eg skal
biðja hana eins vel og eg get að koma.
FLÓRA: Þú veizt það samt að þið fáið ekki
gjafir af jólatrénu; þær eru liara lianda
okkur1 sunnudagaskólabörnunum.
NINNA: Já, já, eg veit það. En heyrðu, því
kemur þú ekki á jólatréssamkomuna okkar ?
Máttu það ekki!
FLÓRA: Jú, eg held eg megi það. Eg bið hana
stóiu systurmína að fylgja mér. Ætlið þið
að hafa Sánkti Kláus þarf
NINNA: Eg veit það ekki. En eg held það.—
Heyrðu, það er stúlka, sem gengur á sama
skólann jpg eg—hún er langtum stærri en
eg, og eldri—liún sagði mér nokkuð ósköp
skrítið um daginn.
FLÓRA: Segðu mér hvað það var! Máttu það.
ekki?
NINNA: Hún sagðist liafa farið á þrjár jóla-
tréssamkomur í fvrra, og það hefði verið
Sánkti Kláus á þeim öllum, og að þeir hefðu
hreint ekkert verið líkir.
FLÓRA: Ja, hérna! Sagði hún þér hvertiig þeir
hefðu verið?
NINNA: Já,—sá fyrsti var lítið langur og mik-
ið feitur; annar var mikið langur og mikið
feitur, en sá þriðji var fjarska mikið langur
og bara ósköp lítið feitur.
FLÓRA: O, eg veit hvernig það hefir verið!
Sú stutti hefir vaxið og orðið langur (hún
hlær).
NINNA: Hvaða vitleysa! Hún sá þann stutta,
feita eftir hádegið og þann langa feita um
kvöldið, og svo sá hún þann sem var ekki
nema lítið feitur næsta kvöld.
FLÓRA: Það er skrítið.—Það hljóta að hafa
verið þrír Sánkti Kláusar.
NINNA: Eg hélt að það væri ekki nema einn til,
en þeir eru líklega fleiri. Hvað það væri
gaman að vita hvað þeir eru margir!
FLÓRA: Heldurðu að það geti skeð að fólkið
hafi verið svo lélegt að færa bara einhverja
menn í skrítin föt bara til þess að blekkja
okkur krakkana?
NINNA: Heyrðu! Það var líka annað; sá
fyrsti var með stutt skegg, en sá næsti á-
kaflega mikið skegg og sítt.
FLÓRA: Það hlýtur að hafa vaxið fljótt.
NINNA: Hvaða vitleysa; það er ómögulegt,
skegg getur ekki vaxið svo fljótt. (Þær
hlæja).
FLÓRA: Við skulum vita hvort Sánkti Kláus
verður eins núna og hann var í fvrra.
NINNA: Já, en ef þeir verða þrír eins og í
fyrra?
FLÓRA: Jæja, þá skulum við vita livort þeir
verða allir eins. Eg man hvernig þeir voru.
Einn lítið langur og mikið feitur; einn mik-
ið langur og ósköp feitur og einn ósköp mik-
ið langur og lítið feitur.
NINNA: Eg held bara að fólkið sé að skrökva
að okkur. Ef það væri til Sánkti Kláus, þá
væri hann alt af eins; ekki erum við öðru-
vísi núna, en við vorum í gær; nema bara
f^tin okkar. Við getum ekki verið stuttar
°g íeitar einn daginn og langar annan dag-
inn.
I TjÓRA : Við skulum bara taka vel eftir þeim
Rðna, og ef það eru Sánkti Kláusar á jóla-
tréssamkomunni í mínum skóla, og aðrir
öðruvísi í þínum skóla, þá er þetta bara alt
tilbúningur.
NINNA: Og þá trúum við því aldrei oftar að
Sónkti Kláus sé til. Er það ekki rétt? En
nú verð eg að fara heim.
FLÓRA: En þú verður að muna að koma í
kvöld. Það verður svei mér gaman. (Þær
fara út sín um hvorar dyr).
Tjaldið fellur.
JÓLASAMSÆRI.
Eftir Clöru J. Denton.
(Leikur í einum þætti).
Hluttakendur:
1. Haraldur
2. Baldur.
Báðir litlir drengir,
báðir í hversdagsfötum.
Leiksviðið er venjuleg stofa.
Siff. J úl. Jóhannesson þýddi.
HARALDUR: (Kemur inn um dyr til hægri)
Er það ekki gaman að jólin skuli vera á
morgun ?
BALDUR: Jú, það er svei mér gaman!
HARALDUR: Jam; heyrðu, hvað heldur þú
að Sánkti Kláus komi með handa þér?
BALDUR: Handa mér,! O, eg veit ekki. Eg
er búinn að skrifa honum bréf og’ biðja hann
um ósköp margt; en hann Villi Jónsson,
sem á heima í næsta húsi við okkur, segist
hafa gert það í fyrra, og ekki fengið einn
einasta hlut af þeim, sem hann hað um—
ckki einn einasta.
HARALDUR: Kannske Sánkti Kláus hafi ekki
fengið bréfio? Það kemur stundum fyrir
að fólk fær ekki bréf, sem því eru send.
BALDUR: Já, eg veit að það er satt. Hiin
Imba systir mín fékk ekki bréf, sem kærast-
inn hennar sendi lienni, og það voru ljótu
lætin út úr því. Þau urðu ósköp reið, rétt
að segja hættu að vera saman.
IIARALDUR: Já, en það er. nú ekki að marka ;
kannske kærastinn hennar hafi aldrei skrif
að bréfið sem hann sagðist hafa sent?
BALDUR: Eg veit það ekki, en eg veit að eg
skrifaði Sánkti Kláusi.
HARALDUR :Eg skal annars segja þér nokkuð;
eg veit ekki hvað eg á að halda um þennan
Sánkti Kláus.
BALDUR: Hvað meinarðu? Hann er ósköp
góður gamall maður—eg er viss um að hann
gerir alt, sem hann getur fyrir alla. En
hugsaðu þér bara alt fólkið, sem hann verð-
ur að líta eftir alstaðar.
HARALDUR: Já, og kannske hann verði líka
að fara upp á stjömurnar og líta eftir
fólkinu þar.—Valdi á Hóli sagði að liann
yrði að gera það. En eg skil ekki hvernig
hann getur gert það.
BALDUR: Jú, hann gæti ugglaust gert það ef
hann mætti til með að gera það. Það er
svo skrítið að það er eins og allir geti gert
alt sem þeir mega til með að gera, þó það
sýnist ómögulegt.
HARALDUR: Já, það er satt. Hann kannske
getur það ef liann má til, aumingja Kláus.
BALDUR: En heyrðu Halli, eg skal segja þér
ósköp mikið leyndarmál, ef þú lofar að segja
það aldrei neinum—aldrei.
HARALDUTR: Jó, segðu mér það! Eg skal
aldrei—aldrei segja það neinum. Hvað er
það?
BALDUR: í fyrra höfðum við Sánkti Kláus í
kirkjunni okkar; og þegar hann var að taka
gjafirnar af jólatrénu, fór eg alveg upp að
honum og eg sá að hnakkinn á honum var
alveg eins og Ihnakkinn iá honum pabba
mínum.
HARALDUR: Nei, er það satt; það er samt
ómögulegt að það liafi verið hann pabbi
þinn? Því spurðirðu hann ekki að því?
BALDUR: Eg gerði það um morguninn næsta
dag.
HARALDUR: Og hvað sagði hann?
B ALDUR: Hann hló bara að mér og sagði að
það gæti vel skeð að hann hefði verið Sánkti
Kláus—og hann sagði að eg væri býsna
skynsamur. Eg vissi ekki livað hann meinti.
En eg skal segja þér hvað við skulum gera,
Halli. Það á að verða jólatré í kirkjunni
annað kvöld, og þár verður Sánkti Kláus.
Við skulum taka vel eftir honum, þú og eg,
báðir; aldrei hafa augun af honum og koma
alveg til hans, og ef liann er einhver, sem
kemur oft til kirkjunnar eða einhver úr
sunjiudagaskólanum, þá þekkjum við hann.
HARALDUR: Já, við skulum gera það. Það
er ágætt ráð. Við skulum bara finna það út
núna ög vera alveg vissir. Og ef við finnum
að þetta er bara tilbúningur; ef það er bara
einliver maður sem þykist vera Sánkti Klá-
us, þá skulum við segja honum það.
BALDUR: Já, það skulum við gera. Dæmalaust
verður það gaman. Eg vildi bara að það
væri komið annaðkvöld.
HARALDUR: En þú mátt engum — engum
segja þetta! (rödd heyrist á bak við leik-
sviðið, sem kallar: Halli!) Þarna er mamma
að kalla á mig! Eg má til að fara.
BALDUR: Eg má til áð fara líka. (Fara báðir
út sinn um hvorar dyr).
Tjaldið fellur.
GULLVÖRÐUR.
(Þula.)
Grekk ég út ó Steinhól í glaða tunglsljósi.
Sá ég þá hvar brekkusnígill sat á steini.
‘ ‘ Brekkusnigill, gullvörður, glentu út hornin !
Seg mér, hvar er gullið, sem þú geymir í hlíð-
inni. ’
Brekkusnigill tautaði og teygði út hornin:
“Veit ég’ víst hvar gullið er; vil þó ekki segja
þér.
Annars mundi kóngurinn greista mig sundur.”
“Hætta engin er á því; það engum mun ég segja.
Eg mun alveg yfir því eins og steinninn þegja—
eins og steinninn þögli og kaldi þegja.”
“Það er sama,” segir hann; “égsegi það
engum,
þó að ekki kongurinn kreisti mig sundur.
Enda er það fvrir þig enginn fundur —
Þótt þú finnir kistuna, kemst þú ekki í hana;
hún er læst með gull-lvkli glóandi fögrum. ”
“Segðu mér það, snígill minn, geymirðu ekki
lykilinn ?”
“Veit ég víst um lvkilinn, en fæstir menn hann
fá,
því að ekki auðvelt er í hann að ná;
örðug mun þér reynast ómælisvíddin blá —
ómæli svíddi n undrablá.
Tunglið ge\anir lykilinn. Taktu liann nú!
Legðu yfir ómælið ofurlitla brú. —
Nei, láttu á höfuðið hattinn þinn
og huggaðu þig við svæfilinn.
Dýrðlegur verður draumurinn
um dýrðina hans Mána.
Farðu og náðu í lykilinn, er fer af degi að
blána! ’ ’
Snígill fór í kufung sinn og sofnaði fljótt.
Setti ég upp hattinn og sá að var nótt.
Setti ég upp hattinn ó’g hélt minn veg —
löngum eru örlögin óútreiknanleg. —
Svo lagðist ég ó svæfilinn og lofa mína drauma,
yndislegiar tunglskinsnætur dýrðlega drauma.
Eva Hjálmarsdóttir.
—Smári.
ÆFINTÝR.
Endur fyrir löngu hittust Lýgin og Sann-
leikurinn á förnum vegi í sólskinsblíðu og hita
að sumarlagi. Þau voru bæði þreytt og göngu-
móð0 og kom þeim saman um, að taka sér bað í
tjörn nokkurri þar nálægt.
Sannleikurinn hafði engar sveiflur á því.
Hann fleygði af sér fötunum og lienti sér út í
tjörnina, en Lýginni dvaldist á landi. Furðaði
Sannleikann mjög á seinlætinu og tók að gefa
Lýginni nánar gætur. Sá liann þá, að Lýgin
var í óða önn að klæða sig — ekki 'í sín eigin föt,
heldur í föt Sannleikans. Brá hann þegar við
og buslaði til lands. Vildi hann handsama Lýg-
ina og ná fötum sínum af henni. En — því
miður slapp Lýgin.
Nú voru tveir kostir fvrir hendi: Annar sá,
að klæðast leppum Lýginnar; hinn að halda
ferðinni áfram allsnakinn. Og þann síðara tók
hann. Síðan þá hefir Sannleikurin gengið alls
nakinn eða ber um ó méðal mannaa, og margir
hevkslast á þeirri óhæversku, sem eðlilegt er,
því að mikið hafa fötin að segja.
En Lýgin er líka á ferðinni í mannheimum
i fötum Sannleikans, og er víða vel fagnað, þótt
Sannleikanum sé úthýst. En \úðsjáll gestur er
Lýgin — og ekki sízt vegna þess, að hún hjúpar
sig oftast kápu Sannleikans. Þannig villir hún
á sér heimildir.
Sjá við því flagði, ungur lesandi!
— Smári.
SMAVEGIS.
Einu sinni fann persneskur Bakkabróðir
spegil. Honum varð litið í hann, og sá þá
mannsandlit. Varð honurn þá all-hverft við og
afsakaði sig sem bezt hann mátti og mælti: —
“Fyrirgefiðð — eg vissi ekki, að spegiliinn er
vðar eign!” — Og þar með lagði hann spegil-
inn þar sem hann áður var. —
— Annar sömu tegundar hljóp eins og fætur
toguðu um allar götur bæjarins, þar sem hann
átti heima, og hljóðaði og kallaði upp yfir sig í
sífellu. “Hvers vegna læturðu svona?” spurði
einhver. Hann svaraði: ‘ ‘ Mér er sagt, að rödd
mín sé svo fögur að heyra í fjarska. Nú kalla
ég — og svo hleyp ég — auðvitað til að lieyra
hana sjálfur. úr fjarlægð!”
— Svíðingur einn þar eystra var á gangi
með syni sínuin, og mættu þeir þá líkfylgd. —
Sonui inn spurði þá föður sinn, hvað þar væri.
Hann svaraði, að þar væri borinn dauður mað-
ur. *— Hvert fara þeir með hann,” spurði son-
urinn. — “Æ, sonur minn!” svaraði karlinn,
“þangað, sem hvorki er að fá mat né drvkk,
birtu né yl, kodda né sæng.” — “Nú,” svaraði
sonurinn steinhissa, “ætla þeir með þann dauða
heim til okkar?”
— Þjófur stal vefjarhatti af höfði vitrings
og liljóp svo leiðar sinnar með þýfið. Speking-
urinn bar ekki við að elta þjófinn, heldur röltir
liann í hægðum sínum út í kirkjugarð og sest
þar. Menn undruðust það háttalag hans og
spurðu, hví liann hefði ekki elt þjófinn, og hvað
hann ætlaði að gera þarna. Spekingurinn svar-
aði: “Mérliggur ekkert á, — hingað kemur
þjófurinn að lokum.”
DR. B. J. BRANDSON
210-220 Medical Arts Blilg.
Cor Graham og Kennedy Sts.
PHOKE: 21 834 Office tlmir: 2—8
Heimili 776 Victor St.
Phone: 27 122
Wlnnipeg, Manitoba.
DR. O. BJORNSON
216-220 Medkal Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts
PHONE: 21 834 Office Umar: 2—8
Heimill: 764 Victor St.,
Phone: 27 586
Winnípeg, Manliíba.
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arta Bldg.
Cor. Grahajn og Kennedy Sts
PHONE: 21 834 Office tlmar: S—6
Heimili 5 ST. JAMES PLACE
Winnipeg:, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Ketinedy St*.
PHONE: 21 834
Stundar augna, eyrna nef og kverka
sjökdöma.—Er aö hitta kl. 10-12 i
h. og 2-6 e. h.
Heimlli: 3’3 Hiver Ave. Tala.: 42 691
DR. A. BLONDAL
202 Medlcal Arta Bldg.
Stundar xérstaklega kvenna ok
harna ajúkdöma. Er aC hltta frú kl.
10-12 f. h. og 3-5 e. h.
Office Phone: 22 296
Heímili: 806 Vtctor St. Slmi: 28 180
Dr. S. J. JOHANNESSON
atundar laekninpar og vfirsetur
Til vlQtala kl. 11 f. h. Ul 4 e. h.
og írfi. 6—8 aB kveldinu.
SHERBURN ST. 532 SlMI: 80 877
HAFIÐ pÉR SÁRA FÆTURf
ef avo, finnlS
DR. B. A. LENNOX
CMropodlst
Stofnsett 1910 Phone: 23 137
334 SOMERSET BLOCK,
WINNIPEG.
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlæknar.
406 TORONTO GENERAl, TRUST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St
PHONIC: 26 545 WINNIPBG
J. SIGURDSSON
UPHOLSTERER
Sími: 36 473
562 Sherbrooke Street
H. A. BERGMAN, K.C.
Islenzkur lögíræCingur
Skrlfetofa: Room 811 McArthur
BuUdlng, Portage Ave.
P. O. Box 1656
PHONES: 26 849 og 2« 840
J. RAGNAR JOHNSON
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
tslenskur lögmaOur.
Rosevear, Rutherford Mclntoah anu
Johnson.
910-911 Electric Railway Chml.ru
Winnipeg, Canada
Stml: 23 082 Helma: 71 758
Cable Address: Roscum
Lindal Buhr & Stefánseon
Islenzkir lögfneöingar.
366 MAIN ST. TALS.: 24 962
peir hafa einnlg akrifstofur aö
Lundar, Rlverton, Gimll og
Piney, og eru þar aö hitta A
eftirfylgjandi tlmum:
Lundar: Fyrsta miðvikudag.
Riverton: Fyrsta fimtudag.
Glmll: Fyrsta miövikudag,
Piney: priöja föstudag
I hverjum má.nuöi.
J. T. Thorson, K.C.
íslenzkur lögfræðingur.
Skrifst.: 411 Paris Building
Sími: 22 768.
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
Lögfræöingur
Skrifstofa: 702 Confederatior.
Llfe Bullding.
Main St. gegnt City Hali
PHONE: 24 687
Residence Office
Phone 24 206. Phnone 89 991
E. G. Baldwinson, LLB.
Islenzkur lögfræðingur
899 Paris Bldg., Winnipeg
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDO., WINNIPBO
Faatelgnasalar. Leigja hús. Ct-
vega peningalún og eldsábyrgö
af öllu tagi.
PHONE: 26 349
A. C. JOHNSON
907 Confederation Life Bldg.
WINNIPEG
Annast um fastetgnlr manna
Tekur aö sér aö ávaxta sparlf*
fúlks. Selur eldsábyrgö og blf-
reiöa ábyrgölr. Skriflegum fyr-
irspurnum svaraö saiostundls.
Bkrifatofusimi: 24 263
Heimasimi: 33 328
DR. C. H. VROMAN
Tannlæknir
506 BOYD BLDG. PHONE: 24 1T1
WINNIPEO
G. W. MAGNUSSON
Nuddlæknlr.
126 SHERBROOKE ST.
Phone: 36 137
Viötala tlmi klukkan I tll * aö
morgninum.
i hLAR TEOUNDIR FhUTNINOAI
Hvenær, sem þér þurfið að láta
flytja eitthvað, smátt eða atórt,
þá hittið mig að máli. Sann-
gjarnt verð,— fljót afgreiðsla.
Jakob F. Bjarnason
762 VICTOR ST.
Slmi: 24 500
A. S. BARDAL
848 SHERBROOK ST.
Selur llkkistur og annast uro út-
farir. Allur útbúnaöur s& beati
Ennfremur selur hann allakonar
minnlsvaröa og legsteina.
Skrifstofu talsími: 86 607
HeimiUs taUimi: 68 302
KINDIN MIN
> Kindin mín er feit og full,
full og ánægð leikur sér;
mikla gefur af sér ull,
ull í sokka lianda mér.
Litla kindin mín á mál,
málið hennar kallast jarm;
hún á líka sína sál,
sál, er þekkir gleði ’ og harm.
—Sig. Júl. Jóhannesson.
Mtfm'fíKi tiYi ivi MMMMMMMM M tv < i\