Lögberg - 02.07.1931, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. JÚLl 1931.
Bls. 3.
Utigangshross
Hrefna og Perla
I.
Ekki er ofsögum sagt af harð-
neskju þeirri og kæruleysi, sem ís-
lendingar hafa beitt viÖ útigangs-
pening sinn. Frá því sögur hófust
í landi þessu, og alt til vorra daga,
hafa íslendingar á hverju einasta
hausti sett fleiri eða færri af bú-
peningi sínum á “GuÖ og gaddinn,"
sem kallað er. 1 góðum og snjó-
léttum vetrum hefir ræzt betur úr
þessu, en til var stofnað; afera vetur
hefir það “slampfast ftirðanlega,”
þó að flestum gleymdist að renna
huganum að meðferðinni og öllu
því. sem þær skepnur urðu að líða,
er fram úr skrimptu. En alt of oft
hefir þessi rótgróni vani og margra
alda kæruleysi, komið mönnum og
málleysingjum í koll. Þess vegna
eru margir fellisvetrarnir ljótustu
þættirnir í sögu þjóðarinnar, og þó
eru þeir þættir aðeins skráðir i stór-
um dráttum. Hitt er undan felt;
allar hörmungarnar og kvalirnar,
kuldinn og hungrið, sem skepnurn-
ar áttu við að stríða áður en þær
féllu. En þá sögu munu þó góðir
drengir og sannir dýravinir geta
lesið á milli línanna—og vikna við.
Orðið kolfeilir hefir átakánlegri
sögu að segja, en mörgum virðist
kannske í fljótu bragði.
En sem betur fer, hefir hugsun-
arháttur þjóðarinnar síðustu áratugi
breyzt til batnaðar í þessu. Og
veldur þar hvorttveggja nokkuru
um. Að menning þjóðarinnar og
allur manndómur hefir aukist mjög,
en af því leiðir meiri mannúð í
garð húsdýranna, og er slíkt vel
farið.
Þó mun nokkuð á skorta enn—
því miður—, að útigangsfénaður
sæti hér í landi þeirri mannúð, eða
meðferð, sem skyldi. >Kru það þó
einkannlega hrossin, sem útundan
verða í þessu efni, og mun það sér-
staklega eiga sér stað í sumum
hrossasveitunum svonefndu. Þar
mun enn tiðkast—sumstaðar að
minsta kosti—sá rótgróni vani, að
ala upp fjölda hrossa, án þess að
sjá þeim fyrir húsi eða fóðri. Má
því nærri get^, hvernig slíkum úti-
gangshrossum líður, þegar langvar-
andi harðindi gerir, og jarðbann er
víir alt.
Eg er nú orðinn nógu gamall til
þess að kannast við, að ég hef verið
þeirri synd seldur, að beita fénaði
í misjöfnu veðri. En þó verð eg
mér til málsbóta að taka fram, að
meðan eg bjó, beitti eg aldrei hor-
uðum eða veikbygðum skepnum, og
hafði jafnan hús yfir útigangshross
mín og hey til að miðla þeim, þegar
tók fyrir beit í högum, sem sjaldan
kom þó fyrir. Hinsvegar efast eg
ekki um, að útigangshrossum muni
oft liða illa, þótt í sæmilegum hold-
um sé, einkannlega í umhleyping-
unt. þegar bleytuhríðir og frost
skiftast á með sVo stuttu millibili,
að hrossin ná ekki að þorna áður
en byrjar að frjósa. Þá er napðsyn-
legt að geta skotið hrossunum inn,
þótt ekki sé altaf látið mikið í
stallinnp því “hiti er á við hálfa
gjöf,” segir gamalt spakmæli.
II.
Hjá útigangshrossum gætir oft
mikilla vitsmuna og hygginda, og
kemur það þeim vel, því að sjaldn-
ast eru mennirnir nærri til þe'ss að
sýna þeim umhyggju eða leiðbeina
þeim. Verða þau því sjálf að hafa
vii fyrir sér og bjargast af eigin
rammleik á meðan kostur er.
Tvær stóðhryssur hefi eg átt,
sem sérstaka athygli vöktu vegna
hygginda sinna. Og þó að sögur
þær, sem eg hefi af þeim að segja,
séu hvorki langar né stórum merki-
legar, þá færa þær þó mér og öðr-
um heim sanninn um það, að úti-
gangshross eru vitsmunum gædd,
engu síður en þeir hestar, sem ætla
má, að eitthvað hafi lært, eða vit-
kast, af ýmsu því, er þeir höfðu
saman við manninn að sælda.
Vorið 1909 fluttist eg að Braut-
arholti á Kjalarnesi og fór að búa
þar. Tók eg þar við með öðrum
gripum, brúnni stóðhryssu, sem eg
þá strax nefndi hrefnu. Var hún
þar uppalinn og undan móálóttri
stóðhryssu, sem eg seldi þangað
fyrir fáum árum. Var Hrefna
mesta vænleiks hross, mikil að allri
vallarsýn, ljónstygg og ódæl, enda
ótamin alla æfi. En í ýmsum hátt-
um sínum sýndi hún mikla vits-
muni, er einkum komu þó fram í
forustuhæfileikum hennar.
I Brautarholti eru nokkurar hætt-
nr hér og þar um landareignina sem
mest stafa frá illa frágengnum mó-
gröfum. Var því altítt að hestar
færust í þeim, einkum þegar mikill
snjór féll á þíða jörð.
Oft voru um 10—20 hross i fylgd
með Hrefnu um hagana, og hafði
hún undantekningarlaust forustti
fyrir þeim og réði ein öllti, enda
var henni hlýtt í hvívetna. Og þatt
5 ár, sem eg átti hana, kom það
aldrei fyrir, að hún misti af sér
hross í mógröf eða af öðrum slys-
l,m. Það var engu líkara, en að
luin væri sér þess meðvitandi, að
hún ætti að gæta alls hópsins, og
sæi um, að ekkert af hennar fylgd-
arliði færi sér að voða.
A veðrarbreytingum vissi Hrefna
ætið glögg skil. Til dæmis flutti
hún sig ætíð í skjól á undan illviðr-
um og hélt sig þar með fylgdarliði
sir.u uns veðrinu slotaði.
Á vorin var Hrefna ntjög túnsæk-
in og aðsúgsmikil, gekk alls ekki
undan hundum, og segja mátti, að
cngin girðing héldi henni, enda voru
þær ekki eins fullkomnar og þær
eru nú. Flaug mér stundum i hug
að hún vildi með frekju sinni sýna,
að henni þætti óþarft að vera að
telja eftir sér fyrstu gróðurnálarnar
að vorinu, úr því að hún hefði lifað
á grárri sinunni allan veturinn.
Aldrei kom það fyrir, að hún leyfði
fólöldum sínum að fara inn fyrir
girðinguna ef hliðið var lokað. En
þegar að þeini tíma leið, að folaldið
þurfti að fá að sjúga, rölti hún að
girðingunni, en gætti þess þó jafn-
an, að koma sér þannig fyrir, að
folaldið gæti auðveldlega náð til
spenanna á milli virstrengjanna.
Þegar folaldið hafði sogið nægju
sína fór hún aftur að bíta. Á þetta
horfði eg oft og mörgum sinnum og
þótti merkilegt, enda var hún oft
látm óáreitt í túninu, einmitt fyrir
þetta.
III.
Veturinn 1917-18 átti eg heima í
Sigtúnum við Ölfusarbrú. Þá um
haustið tók eg þangað austur, ásamt
fleiri hrossum, bleika stóðhryssu.
sem eg hafði alið upp í Brautar-
holti og kölluð var Perla. Var hún
af völdu reiðhestakyni úr Skaga-
firði, en aldrei tamin til reiðar, þótt
öll gæðingseinkenni bæri hún með
sér.
Þennan harða og kalda vetur gekk
Perla að mestu leyti úti, ásamt
fleiri vönum útigangshestum, sem eg
átti þá, en sjálf réð hún forustunni.
L'm veturinn gekk undir henni móá-
lótt hestfolald, sem nú er gæðingur
hér í borginni. í fylgd með hryss-
unni var skjóttur hestur, bróðir
Hrefnu, sent áður er nefnd, mesta
hörkutól og vanur útigangi frá
Brautarholti. Hann tók miklu ást-
fóstri við folaldið og lét sér mjög
ant um það. Oft tók eg eftir því,
að þegar vont var að ná til jarðar
vegna snjóa, að Skjóni krafsaði
fyrir folaldið. Og í roki og hörk-
tr.n gætti Perla og Skjóni þess, að
íolaldið biti í skjóli við þau, enda
varð eg aldrei var við að Mósi litli
skylfi, og var þó oft kalt þennan
eftirminnilega gaddavetur.
Að vísu höfðu hross þessi hús til
þess að flýja inn í, en þau leituðu
ekki þangað nema í verstu aftök-
unum. Annars var húsið altaf opið
og oftast gefið á stallinn, ef ástæða
þótti. En heyið gat legið óhreyft
dögum saman, eða þangað til að
Perlu fanst ástæða til að flýja í
húsaskjólið.
Um haustið náði eg mér í nokk-
urar síldartunnur, sem eg neyddist
þó til, vegna húsaskorts, að láta
standa úti um veturinn. Strax og
hrossin komu austur, opnaði eg
eina tunnuna og rak þau að henni.
En eftir það þurfti eg aldrei að
hafa fyrir því að opna tunnu. Perla
sá fyrir því. En merkilegast þótti
mér þó, að aldrei braut hún upp
tunnu fyrr en jafnóðum og önnur
tæmdist, og leyfði ekki heldur hinum
hrossunum að gera það. Hrossin
voru að öllu leyti sjálfráð um að
skamta sér síldina og var Perla
fyrir þeim í því sem öðru. Leiddi
hún hópinn að tunnunni, þegar
henni fanst mál til komið, en hann
varð líka að fylgja henni þaðan.
þegar hún taldi, að allir hefði feng-
ið nægju sína.
Um vorið voru hross þessi í góðu
standi, óbústuð og sælleg, og undr-
aði margan, sem sá þau, að þetta
væru útigangshross. En að þau
gengu svo vel undan, þakkaði eg
síldinni mest, því að heyið var varla
teljandi, sem þau fóru með, enda
virtust þau ekki kæra sig um það.
Þó þykist eg vita að þau hefðu
ekki verið jafnvel haldin, hefðu þau
ekki haft húsaskjólið að flýja í,
þegar mestu hörkurnar gerði.
. Annars er það næsta undarlegt,
að enn skuli finnast þeir bændur
hér í landi, sem svo eru skeytingar-
lausir, að láta sér alveg á sama
standa um uppeldi hrossa sinna og
líðan þeirra. Því að auk þess sem
það er hverjum maniý til stórrar
vanvirðu, að ala upp fjölda hrossa
til þess að svelta þau og kvelja, þá
er það líka þeim hinum sömu mönn-
um til tjóns og mikils skaða. Sá
hestur, sem skrimpt hefir aðeins af,
vor eftir vor, verður aldrei jafn
mikils virði, eða til eins mikils gagns
eins og hinn, sem gefið var og
aldrei varð horaður.
Bændur eiga alment að vera orðn-
ir svo hagsýnir, að sjá og skilja,
að það borgar sig ekki á neinn hátt,
að kvelja hrossin við útigang, svo
að þau verði miður sín af sulti og
hor, auk þess sem það er siðferðis-
skylda allra, að fara vel með þær
skepnur, sem þeir háfa undir hönd-
um.
Takmarkið á að vera: Færri
hross, en betur með farin!—Dýra-
verndarinn. Danícl Daníclsson.
!
LYDIA
EFTIR
ALICE DUER MILLER.
Lydía kom heim snemma í september, og
hún var var, þegar úrskurðurinn kom frá yf-
irréttinum. tírskurSur undirréttarins var staS-
festur. ÞaS voru óttaleg vonbrigSi fyrir
Lydíu, miklu meiri, en hún hafSi nokkurn tíma
mikillar undrunar sá hún, aS honum var mikiS
niSri fyrir, en gat ekkert. Hann var náfölur n
og sjáanlega mjög óstyrkur. Henni skildist y
fullkomlega, að honum leiS ekki nærri vel.
Hún fór út úr dómsalnum meS lögregumann-,
inum.
O’Bannon fór út rétt á eftir, steig upp í bíl
sinn og keyrSi í vesturátt. Klukkan tvö um
nóttina símaSi Mrs. O’Bannon Elinóru. Dan
| hafSi ekki komiS heim. Hún var orSin hrædd
um hann. MaSur í hans stöSu átti marga ó-
_ ,, ,T- , ov •*. 1 • vini. Hélt Elinóra aS skeS gæti, aS einhverjir
f “r laf8i vy‘S svo a ye*,I18S „f vinum Lydíu Thorne-
þaS meS ajalfn ser, aS þa8 vœn alt O Bannon ^ þaS gat ekkl
aS kenna, aS hun hefSi venS fundm sek fynr j v
í smábæjunum eru fá leyndarmál. Flestir
j vita alt um alla. Morguninn eftir frétti Elin-
I óra -------
undirréttinum, og hún gat naumast látiS sér
detta í hug, aS yfirrétturinn féllist á svo rang-
látan úrskurS. Enn gat O’Bannon hrósaS sigri.
Henni fanst þaS ógurleg tilhugsun, aS hún ætti
aS verSa sektuS eins og aíbrotamaSur. Henni
hefSi ekki enn skilist, aS þaS gæti komiS fvrir.
aS hún yrSi sett í fangelsi. •
“Eg þekki þúsund vegi. sem mér væru geS-
feldir, aS eySa jvúsund dölum,” var þaS sem
hún sagSi.
aS O’Bannon hefSi komiS heim klukkan
sex um morguninn, og veriS drukkinn.
“Hamingjan góSa!” hugsaSi Elinóra meS
sijálfri sér. “Er hann nú aftur kominn út á
þessa brautl”
XIII. KAPITULI.
Lvdía og maSurinn, sem gætti hennar komu
Hún gat ekki vaiist því, aS vera stöSugt tii fangahússins snemma um kveldiS. Þau
um þaS aS hugsa, aS enn yrSi hún einu sinni aS. höfSu veriS á ferSinni alan daginn og veSriS
mæta í dómsalnum og heyra dóm kveSinn upp var heitt, þó komiS væri fram í september-
yfir sjálfri sér. Hún fann, aS kjarkurinn var mánuS. Fyrst hafSi hún aS eins veriS aS
aS bila, þó hún vildi ekki viS þaS kannast og hugsa um lögreglumanninn, sem gæti hennar
léti (’kki á því bera. Sú athöfn vrSi sýnilegt og hitt fóIkiS, sem var margt meS járnbrautar-j
tákn þess sigurs, sem O’Bannon hefSi unniS lestinni. Lyktin af aldinum og kolareyk og
yfir henni. Hjá þessu varS samt ekki komist. mörgu öSru blandaSist saman. DagblöSin,!
Ekkeit nema dauSinn gat frelsaS hana frá því sem var eins og dreift um gólfiS og troSin und !
sem komiS var. Eina bótin, aS þaS mundi ir fótum, höfSu væntanlega inni aS halda ein-j
ekki standa lengi á þessu. Hún þóttist vita, hverjar fréttir af henni og burtför hennar úr
hvernig þetta mundi verSa. Hún og Wiley borginni og í fangelsiS, þar sem hiín átti aS
kæmu þarna fram fyrir dómarann. O’Bannon
yrSi þar vafalaust. Hann mundi ekki líta á
vera langa lengi. Svo leit hún út um glugg-j
ann og fór aS horfa á ána, sem fariS var frami
hana, en hann mundi hælast um meS sjálfum meS, og hún fór aS hugsa um, aS þaS mundu
sér. Dómarinn mundi segja: “Þúsund dala1 líSa nokkur ár, þangaS til liún sæi aftur fjöll
sekt,” eSa — nei, þaS gat ekki komiS fvrir, aS eSa straumvötn. Slíkt sæi hún kannske aldrei
þaS vrSi verra en þaS. Sjálfsagt mundi hann aftur.
hafa eittlivaS aS segja um máliS, og eitthvaS Veturinn áSur hafSi hún fariS meS Benny
aS segja viS sig. Svo borgaSi hún peningana,1 og Mrs. Galton til aS skoSa fangelsi í öSru
og færi út, dæmd afbrotamanneskja. j ríki, sem ætlaS var karlmönum aS eins. ÞaS^
En eftirleikurinn var ókominn. Þá kom til var taliS eitt meS þeim lakari. Ótal myndum
hennar kasta. Hún \úldi alt í sölurnar leggja af þeirri sjón, sem hún sá þar, brá nú upp í
til aS ná sér niSri á O’Bunnon. *Hún varS aS liuga hennar. Dimmir, þröngir, loftlitlir klef-
hefnasín. Hún hafSi sjálf fundiS til þess, aS líf, ar, “aldrei notaSir nú orSiS“, hafSi fanga-
sitt væri nokkuS tilgangslítiS. Nú hafSi hún vörSurinn sagt, en sjálf vissi hún, aS þeir voru
verk aS vinna. HatriS vfirgnæfSi alt annaS í stundum notaSir. Hinir klefarnir voru enda
huga hennar. Hugsunin var æsandi 0g hún1 lít-iS betri. Og lyktin, þessi óttalega lykt.1
hét henni miklum verSlaunum. Hún gerSi sér| Lydíu hafSi aldrei dottiS í hug, aS hægt væri
hugmvnd um, aS einhvern tíma gæti hún sagt aS muna lykt, eins og hún mundi lvktina í þessu
yiS O’Bannon eitthvaS á þessa leiS: “Eg hefij fangahúsi. En sérstaklega var þaS útlit fang-j
í tíu ár veriS aS koma þér á kaldan kaka, og anna, sem sóS henni ljóst fyrir hugskotssjón-
nú hefir mér hepnast þaS. Hefir þú öll þessi um. Henni fanst þaS bera vott um eitthvert
ár veriS aS furSa þig á því, hve erfiSlega. þér óttalegd harmkvælalíf. Hjenni skildist nanm-
hefir gengiS og hvaS þaS er, sem gert hefir ast, hvernig nokkur manneskja gæti lifaS viS
-öll þín áform aS engu og eitraS líf þitt? ÞaS þetta árum saman.
var eg.” | Hún horfSi út á ána, og henni fanst, aS nú
Ýmsir aSrir, sem hún þekti, hugsuðu svip- komin alla leiS. Hún var ekki hrædd, en henni
aSar hugsanir, en komu þeim aldrei í fram- fanst hún vera veik. Hún var enn aS hugas
kvæmd. Hún hafSi enga ástæSu til aS van-jum, hvort háriS vrSi klipt af sér. AuSvitaS
trevsta sínum eigin viljakrafti og aldrei hafSi yrSi þaS gert. Henni fanst O’Bannon vera
vilji hennar veriS ákveSnari. Hún fór straxj rétt aS því kominn aS gera þaS
aS hugsa um, hvemig hún ætti aS koma þessu
1 framkvæmd.
ÞaS var meS þrennu móti, sem aSallega var
hægt aS vinna manni tjón. Ast, metorS og
fjármál var öllu öSru viSkvæmara. HvaS
O’Bannon snerti, var hún alveg viss um, aS
hann hefSi afar mikla löngun til metorSa á
stjórnmálasviSinu, og þar hélt hún, aS einnig
mundi hægast aS komast aS honum. Hún varS
því aS hada áfram vinskapnum viS Albee meS
einhverju móti. ÞaS var kannske ekki hægt aS
vinna honum mikiS tjón fjárhagslega. Um
Astamálin var öSru máli aS gegna. Hann var
tilfinningamaSur og hún efaSist ekki um, aS
hann væri töluvert ásthneigSur. Einhvern
tíma hafSi honum litist vel á hana; um þaS var
ekki aS villast. ÞaS þýddi, aS hún hefSi nokk-
urt vald yfir honum. Ætti hún aS láta honum
finnast, aS hún hefSi ekki litiS á hann eins og
óvin, heldur eins og hetju, mikinn mann, sem
hún dáSist' aS? Hún gat hæglega látiS honum
finnast þaS. En þá yrSi hún að vera tilbúin aS
steAT>a honum í glötunina. ÞaS var leiSinlegt,
aS þurfa aS bíSa. En þaS varS hún samt aS
gera, bíSa ]>angaS til hvin og Albee voru búin
aS grafa nógu djúpa. grvfju til aS steypa hon-
um í. ÞaS var fyrir þessar hugsanir, aS hún
gat komiS inn í réttarsalinn alveg stilt og
köld, og án þess aS láta á nokkrum skapbrigS-
um bera.
Dómarinn bauS Lydíu og Wiley aS koma
upp aS borSinu, sem hann .sat viS. O’Bannon
var þegar kominn þangaS, og þau stóSu þarna
svo nærri hvort öSru, aS svo sem ekkert bil
var milli þeirra, og reyndi hún þó aS vera eins
langt frá honum, eins og liún gat. Návist
hans æsti hatur hennar enn meir. Hún heyrSi
andardrátt hans og heyrSi, aS hann var ó-
reglulegur. Hún leit til hans og sá aS hann
horfSi á hana.
“Herra dómari,” sagSi Wiley meS smm
mjúku rödd, “eg vildi mega fara fram »á, aS
Miss Thorne yrSi frekar dæmd til aS greiSa
sekt, heldur en aS, hún sé da'md í fangelsi. ÞaS
er ekki aS eins sanngjarnt vegna þess, aS hún
er enn ung og hefir ávalt hingaS til hagaS
sér ágætlega, heldur líka vegna þess, aS fvrir
stúlku í hennar stöSu og meS því uppeldi, sem
hún hefir fengiS, er fangavist harSari hegning,
heldur en lögin í raun og veru ætlast til.”
“Eg er algvrlega á annari skoSun,” sagSi
dómarinn meS mikilli áherzlu. “Fjársekt,
jafnvel þó hún sé há, er engin hegning fyrir
stúlkuna, sem hér á hlut aS máli. Dómurinn
er fangavist í ríkisfangelsinu, ekki minna en
þrjá úr og ekki meira en hjö ár.”
“Þetta (’i* ySar verk,” heyrSi hún sjálfa
sig segja í lágum rómi við O’Bannon. Sér til
GAMLAR HESTVÍSUR.
Ei gekk mér sem allra verst
á þó lítið bæri,
að lempa víf og laga hest
ljúf við tækifæri.
Rétt er jórinn riðinn þá
rekkar þetta skilja:
spili ’ann gangi ýmsum á
eftir mannsins vilja
Þeir sem geta þrátt á hitt
þægð, er klárinn metur,
alt hann lagar eðli sitt
eftir manni betur.
Guðmundur Þorsteinsson,
Lönguhlíð í Hörgárdal
Vallar-salla vargur sá
valla galla bar ’ann.
Falla spjallið fræða má —
fallelgur allur var ’ann.
Flóvent Jónsson,
Hlöðum í Hörgárdal.
Nett að leiða lofið má
létta reiðar-valnum:
Sléttu skeiðið engi á
eftir breiða dalnum.
Eyjólfur Jóhannesson,
Sveinatungu.
Taumar leika mér í mund,
minn þá Bleikur rennur.
Þetta veika léttir lund,
Lifs meðan kveikur brennur.
Jakob Guðmundsson, prestur ,
Sauðafelli í Dölum.
Blakkur fleygist Fróns um bing,
flakkað veginn getur.
Makkann sveigir hann í þring,
hnekkann regir betur.

DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Ofíice timar: 2—3
Heimili 776 VICTOR ST.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba
DR. O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Office timar: 2—3
Heimili: 764 VICTOR ST.
Phone: 27 686
Winnipeg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Office tlmar: 3—5
Heimili: 6 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834
Stundar augna, eyrna, nef og kverka
sjúkdóma.—Er aB hítta kl. 10—12
f. h. og 2—5 e. h.
Heimili: 373 RIVER AVE.
Talsími: 42 691
Teygir Fróni fótinn á,
flennist ljónið stanga.
Fleygir Skjóni 'grjóti grá,
grennir trjónu dranga
Eyjólfur Þorgeirsson.
Króki í Garði.
Ekki hót ég að því finn
upp þótt rótir jörðu
Þú mátt brjóta, Blesi minn,
Beinin Sóta hörðu.
Eignuð Vigf. Runólfssyni “lækn’i”,
Máfahlíð, Borgarf.
Dr. P. H. T. Thorlakson
205 Medieal Arts Bldg.
Cor. Graham and Kennedy
Phone: 21 213—21144
Heimili: 403 675
Winnipeg, Man.
DR. A. BLONDAL
202 Medical Arts Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdðma. Er aB hitta frá
kl. 10—12 f. h. og 3—6 e. h.
Office Phone: 22 296
Heimili: 806 VICTOR ST.
Simi: 28 180
Dr. S. J. JOHANNESSON
stundar lækningar og yfirsetur
Tll viBtals kL 11 f. h. UI 4 e. h.
og frá ki. 6—8 aB kveldinu
532 SHERBURN ST. SIMI: 30 877
Drs. H. R. & H. W. Tweed
Tannlœknar
406 TORONTO GENERAL TRUST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE: 26 645
WINNIPEG
Dr. A. B. INGIMUNDSON
Tannlœknir
602 MEDICAL ARTS BLDG.
Sími: 28 840
Heimilis: 46 054
Dr. Ragnar E. Eyjolfson
Chiropractor
Stundar sérstaklega Gigt, Bak-
verk, Taugaveiklun og svefnleysi
Skriftst. slmi: 80 726—Helma: 39 265
STE. 837 SOMERSET BLDG.
294 PORTAGE AVE.
DR. A. V. JOHNSON
lslenzkur Tannlœknir
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pósthúsinu
Sími: 23 742 Heimilis: 33 328
H. A. BERGMAN, K.C.
tslcnzkur lögfrœOingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Boz 165«
PHONES: 26 849 og 26 840
W. J. LÍNDAL og
BJÖRN STEFÁNSfiON
islenekir lögfrœBingar
& öBru gólfi
325 MAIN STREET
Talsími: 24 963
Hafa elnnlg skrifstofur aB Lundar og
Glmli og eru Þar aB hitta fyrsta miB-
vikudag i hverjum m&nuBi.
. T. THORSON, K.C.
lslenzkur lögfrœOingur
Skrifst.: 411 PARIS BLDG.
Phone: 24 471
J. Ragnar Johnson
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
íslernzkur lögmaöur
910-911 Electric Railway Chambers.
Winnipeg, Canada
Slmi 23 082
Heima: 71 753
G. S. THORVALDSON
BJk., LL.B.
LögfrœOinpur
Skrifstoía: 702 CONFEDERATON
LIFE BUILDING
Main St. gegnt City Hall
l%one: 24 587
E. G. Baldwinson, LL.B.
lslenzkur WgfrœOlngur
809 PARIS BLDG., WINNIPEG
Residence
Phone: 24 206
Office
Phone: 89 991
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Lelgja hús. Ut-
vega peningal&n og elds&byrgB
af öllu tagi.
Phone: 26 349
A. C. JOHNSON
907 ConfederaUon Life Bldg.
WINNIPEG
iLnnast um fasteignir manna.
Tekur aB sér aB &vaxta sparifé
fólks. Selur elds&byrgB og blf-
reiBa ábyrgBIr. Skriílegum fyr-
lrspurnum svaraB samstundis.
Skrifstofus.: 24 263—Heimas.: 33 328
DR. C. H. VROMAN
TannlaknUr
60S BOYD BLDG., WINNIPEG
Phone: 34 171
G. W. MAGNUSSON
Nuddlœknir
91 FURBY ST.
Phone: 36137
VlBtals tfmi klukkan 8 tll 9 aB
morgninum
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur likkistur og annast um út-
farlr. Allsr útbúnaBur s& bezU
Ennfremur selur hann allskonar
minnlavarSa og legsteina.
Skrifstofu talstmi: 86 607
Heimilis talslmi: 68 302
PELtmERS
COUNTRY CLUB
jpecial
The BEER that Guards
aUALITY
Phones: 42 304
41 lli
KAUPIÐ AVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yxird Office: 6th Floor, Rank of Hamilton Chainbcrs.