Lögberg - 03.09.1931, Qupperneq 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. SEPTEMBER 1931.
....................
Högberg
Gefið út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LTD.,
Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
; Winnipeg, Manitoba.
| Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lbgberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfrain.
The "Lögrberg” is printed and published by
The Columbia Press, Limited,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Alþjóðasýning korn-
tegunda
Eins og almenningi þegar er kunnugt, hefir
verið ákveðið að stofna til Alþjóðasýningar á
korntegundum í höfuðborg Saskatchewan-fylkis,
næstkomandi sumar. Töluverð andspyrna hefir
komið fram gegn sýningu þessari, og er því
meðal annars harið við, að tíminn sé óhentug-
ur sökum þess, hve uppskera yfirstandandi árs
hafi í mörgum tilfellum hrugðist, og að þaraf-
leiðani sé örðugra um æskileg sýnishom, en ella
myndi verið hafa. Ekki verður því neitað, að
slíkar mótbárur hafi við nokkur rök að styðjast;
þó munu litlar líkur til, að sýningunni verði
frestað.
Nefnd sú, er að þessari fyrirhuguðu sýningu
stendur, hefir, ásamt meiru og fleiru mikilvægu
í sambandi við undirbúninginn, fengið einn víð-
frægasta komræktarbónda Sléttufvlkjanna, til
þess að rita nokkrar leiðlbeiningar í sambandi
við val sýnishorna; er sá Mr. Herman Trelle,
stórbóndi í Alberta-fylki, er hlotið hefir heims-
frægð fyrir ræktun hveitis, sem og reyndar
flestra annara komtegunda, þeirra, er ræktaðar
em vestanlands. Mr. Trelle hefir áskilið sér
öll einkaréttindi leiðbeiningum sínum viðvíkj-
andi; en til þess nú að sem allra flestir geti orð-
ið þeirra aðnjótandi, hefir fræðslustjóri sýning-
arnefndarinnar, Mr. S. J. Latta, fengið undan-
þágu frá þessum einkaréttinda ákvæðum, og sent
Lögbergi til birtingar greinir Mr. Trelle; verða
þær því smátt og smátt birtar hér í blaðinu, eða
að minsta kosti útdráttur úr þeim; fer hér á
eftir ein slíkra greina í lauslegri þýðingu:
Val sýnishorna af k0rntegundum.
(Copyright 1931.)
Eftir Herman Trelle.
“Ekki verður um það vilst, að á stómm
svæðum vestanlands í ár, hafi uppskeran beðið
mikinn hnekki sökum ofþurka; slíkt verður samt
sem áður tæpast til nýlundu talið, með því að
svo má segja, að á hverju einasta sumri verði
einhver héruð útundan, hvað regn áhærir. Til
allrar hamingju hagar samt alla jafna hér í
landi þannig til, að þótt veðráttan sé ekki sem
hagfeldust á vissum stöðum, þá framleiða-önn-
ur svæði gnótt góðrar uppskem, er velja má úr
fyrirtaks sýnishorn.
Ekki verður það til einsdæma talið, að hémð
þau, sem jafnaðarlega em bezt til þess. fallin
að framleiða fullkomnustu sýnishorna tegund-
irnar verði útundan, hvað nægilegan raka
snertir, því slíkt getur komið fyrir ár eftir ár;
það hefir líka víða hent í sumar. En bændum
þeirra héraða, sem þannig er ástatt með, til
hjartastyrkingar, skal þess getið, að sýnishora'
þurfa ekki að verða einskorðuð við þessa árs
uppskeru, því sýningarnefndin hefir hlutast til
um það, að nota megi sýnishorn frá fyrri áram.
Þess þegna er það, að þau hémð, er harðasf
hafa orðið xíti, geta í flestum tilfellum tekið
sama þátt 1 sýningunni og hin, sem af náttúr-
unnar völdum eru betur sett.
1 þeim fáu orðum, ,sem eg þegar hefi ritað
og kann að rita í náinni framtíð um þetta mikil-
væga sýningarmál, ætla eg aðallega að halda
mér við þau svæði, er austan liggja Klettafjalla
og vestan Rauðárdals í Manitoba; þó ber þess
jafnframt að gæta, að hið sama gildir að mestu
leyti um aðra liluta þessa lands, þar sem akur-
yrkja er stunduð.
Auðsveipni kemst ekki að, þegar um lögmál
náttúrunnar er að ræða; náttúran réttir manni
ekki ávalt þá ávæxti, er maður helzt kysi; vegir
hennar em dulrænir og fullir leyndardóma; þó
verður sú staðreynd ekki umflúin, að í því nán-
ara samræmi við hana sem störf vor eru, þess
meiri ávinnings má vætna.
Með samanburði við hin góðu ár, þegar
gróðrarskilyrðin frá sáningu til uppskemtíma,
vora í sínu eðlilega horfi, má komast að nokk-
urn veginn glöggri niðurstöðu um það, hvernig
uppskeran það og það árið muni reynast að
gæðum. Hafi gróðrartímabilið verið slíkt, að
skiftst hafi á ofþurkar og steypiregn til lang-
frama, eða hagl og stormar, þarf ekki við góðu
að búast, því öll slík öfl, ef úr hófi keyra, hafá
veikjandi áhrif á hverskonar plöntulíf sem er.
Einungis þar, sem svo hagar til, að náttúru-
öflunum er stilt í hóf, má vænta þeirra komteg'-
unda, sem beztar verða að teljast til sýn-
ingar.
Verulega gott og hraust hveiti, springur
sjaldan síðar út en í lok júnímánaðar. Þeim
mun fyr, sem það springur út, þess betra, það
er að segja, ef stöngullinn er sæmilega langur,
eða þrjú til fjögur fet.
Sem dæmi upp á gott hveiti, er það, að
stöngullinn sé beinn, með því að þá nýtur það
bezt liins ferska lofts. Verði hveiti, sem þann-
ig er ástatt með, aðnjótandi hæfilegs regns og
híta, má vænta sæmilegrar uppskeru, einkum
hvað gæði snertir; slíkt hveiti ætti jafnaðar-
lega að vera slegið nálægt fyrsta september;
svipuð regla gildir um hafra, einkum og sérí-
lagi Banner og Victory tegundirnar.
Beztu hveititegundirnar og líklegastar sem
góð sýnishom, fyrirfinnast að jafnaði þar, sem
gott er skjól fyrir næðingum; þessu ættu þeir
alment að gefa gaum, er í hyggju hafa að taka
þátt í sýningu hveitis.
Svo sem tíu dögumj áður en kornsláttur
hefst, koma glegst í ljós hin ákveðnu einkenni
fullþroskans. Sé um óvenjulega bráðþroska
uppskera að ræða, má vænta betri sýnishoma af
þeim blettum, þar sem gróðurinn gengur hægt
fyrir sér. ”
Mr. Trelle tjáist þess fullviss, að hin fyrir-
hugaða Alþjóðasýning korntegunda, er nú hefir
nefnd verið, muni reynast canadiskum landbún-
aði regluleg lyftistöng; að hún leiði til aukins
áhuga á hveitiræktinni og veki bændur til nýrr-
ar umhugsunar um það, hve mikið sé undir því
komið, að framleiða aðeins beztu og markaðs-
vænlegustu tegundimar; þessum fræga hveiti-
kongi Sléttu'fylkjanna, er einkar hugarhaldið
um það, að þátítaka í sýningunni verði sem
allra almennust, því með þeim hætti einum,
megi vænta tilætlaðs árangurs.
Athyglisvert
Einn af nafnkendustu hagfræðingum brezku
þjóðarinnar, Sir George Paish, fyrrum ritstjóri
við Lundúnablaðið Statist, var ekki alls fyrir
löngu á fyrirlestraför um Bandaríkin. 1 einum
fyrirlestra sinna, komst hann meðal annars
þannig að orði:
‘ ‘ Eg finn enga hvöt hjá mér, til að kveða upp
Stóradóm yfir ástandi heimsins, eins og því er
farið; þó dylst mér ekki, að innilokunarstefna
Bandaríkjanna, á sinn drjúga þátt í viðskifta-
kreppu þeirri, er um þessar mundir þrengir svo
að mannkyninu, að einstætt má kallast í sinni
röð. Með orðinu innilokunarstefna, á eg við
það þjóðemislega þröngsýni, er einskorðar alt
við sjálft sig, og lokar augum fyrir afkomu ann-
ara þjóða; eg er heldur ekki í nokkmm minsta
vafa um það, að nema því aðeins, að Bandaríkja-
þjóðin, sem og reyndar allar aðrar þjóðir líka,
sökkvi sjálfsdýrkunar- og innilokunarstefnunni
á fertugu dýpi og draga það ekki um of á lang-
inn, heldur gróðursetji með sér nýjan skilning
og nýja alþjóðahygð, hlýtur viðreisn á sviði við-
skiftalífsins að eiga afar-langt í land.
Ekki getur það orðið umflúið, eins 0g nú
horfir við, að lánstrausti þjóðanna fari hnign-
andi enn um hríð, nema því aðeins, að í stað
tortryggninnar komi glæddur bróðurhugur og
gaignkvæmur skilningur. Dragist þetta um of,
horfir heimurinn fram á gjaldþrot og stjómar-
byltingar. Nú í seinni tíð hafa stjórnarbylt-
ingar verið alltíðar í Suður-Ameríku; þær hafa
heldur ekki verið með öllu óþektar í Norðurálf-
unni, 0g munu fleiri á eftir fara, verði ekki ráð
í tíma tekin. Engin ein þjóð getur að öllu leyti
staðið á eigin merg; þær em allar á einhvern
hátt, hver upp á aðra komnar; þetta verða þær
að láta sér skiljast, því að öðmm kosti verða
þær þjóðernislegu þröngsýni að bráð.”
Hall Caine
Síðastliðinn mánudag lézt skáldið og rit-
höfundurinn Hall Caine, sjötíu 0g átta ára að
aldri.
Þegar Hall Caine var innan við tvítugt, tók
hann að gefa út bækur; þótti flestum þá lítið
til mannsins koma og var óspart gert gys að
ritsmíðum hans; ekki leið þó á löngu, þar til
annað hljóð kom í strokkinn; bókaútgefendur
tóku að sækjast eftir verkum hans, unz svo
var komið, að við andlát hans var hann talinn
einn af allra auðugustu skáldsagnahöfundum
sinnar tíðar.
Af hinum fyrri bókum, er sérstaklega vöktu
athygli á Hall Caine, sem rithöfundi, má nefna
“The Deemster”, en af hinum síðari, “The
Woman Thou Gavest Me”, er verið hefir kvik-
mynduð og sýnd víða um heim.
Fyrst munu Islendingar hafa kynst Hall
Caine af sögunni, “The Prodigal Son”, er var
að miklu leyti íslenzk að efni, þó nokkuð þætti
færð í stíl.
“Myndir” Ríkarðs
Jónssonar
Eftir Richard Beck.
A5 blaða í þessari skrautlegu bók, er svipað og
að ganga úr einum sal í annan á fjölbreyttu lista-
safni, þar sem hver myndin tekur við af annari.
Ríkarður Jónsson hefir verið kallaður einn af
fjölhæfustu listamönnum íslenzkum. Þau orð eru
ekki töluð út í bláinn. Þetta safn mynda af listia-
verkum hans, sem hann réðist í að gefa út í fyrra,
ber fagurt vitni fjölhæfni hans, hugmyndaauðlegð
og starfsemi. Eru í bókinni myndir nær tvö hundr-
uð smíðisgripa og teikninga, en þó hvergi nærri alt,
sem eftir listamann þennan liggur, enda segir svo
í eftirmála ritsins: “Ríkarður Jónsson hefir unn-
ið miklu fleira en svo, en gerlegti væri, að sýna
það -alt, og margt jafn-vel og það, sem hér birtast
myndir af.”
Eigi ætla eg mér þá dul, að dæma um list
Ríkarðs, til þess brestur mi'g sérþekkingu;' en eg
vil ógjarna, að myndasafn hans verði, vor á meðal,
þögninni að bráð, enda væri það lítil virðing þjóð-
rækni vorri, ef jafn þ j ó ð 1 e g r i bók væri enginn
gaumur gefinn af íslendingum vestan hafs.
Ríkarður hefir lagt all-mikla stund á högg-
myndalist, og eru hér ýmsar myndir af slíkum lista-
verkum hans. Hann hefir gert myndir af mörgum
þjóðkunnum íslendinlgum vorrar tíðar, .körlum og
konum, auk annara. Hirði eg eigi, að þylja nöfn
þeirra. Myndir þeirra, sem eg þekki í sjón, eru
mjög líkar þeim að svip og látibragði; og þær eru
langt frá því, að vera dauðar og kaldar eftirmynd-
ir; listamanninum hefir tekist, að móta í leirinn
sérkenni fyrirmyndanna. En þessum hæfileika hans
er ágætlega lýst í eftirfarandi ummælum: “Rík-
arður Jónsson veitir andlitsmyndum sínum líf og
anda eins og sá einn getur !gert, er samlagast fyrir-
myndinni með öllu. Dauð stæling getur aldrei hent
listamann með hans skapgerð.” (Björn Björnsson,
Perlur, I, 3—4, júní 1930)i.
“Yiðsjáll” (4. mynd) þykir mér ágætur; við-
sjálnin er lifandi komin, hún skín út úr hverjum
andlitsdrætti karlsins. Eg verð einnig, að geta sér-
sérstaklega tveggja rismynda (reliefs, 3 og 4).
önnur er af Stephani G. Stephanssyni skáldi (mig
minnir, að hún væri prentuð í Almanaki 0. S. Thor-
'geirssonar árið, sem Stephan fór heim til íslands,
1917). Vangamynd er af honum í miðju, að ofan
skáld, með hörpu í hönd sér, á baki skeiðandi skáld-
fáksins, en að neðan knýr brautryðjandinn plóg
sinn um nýrutt landsvæði, en gnæfandi skógurinn
rís til beggja hliða. íslenzk fjöll eru í baksýn. Hin
rismyndin nefnist “Verndarhlynur dýranna” og er
á minnisvarða Tryggva Gunnarssonar. Hér blasir
við augum voldugur og limaríkur meiður, en undir
greinum hans finna hin ýmsu dýr skjól: saufé,
hestar, kýr, hundar og kettir. í fjarlægð sjást
hlíðar og tindar. Eru rismyndir þessar ljós vottur
smekkvísi og hugvitssemi listamannsins og lýsa,
með auðkennum, Stephani, langförlu skáldinu og
margreyndum landnemanum, og Tryggva, óþreyt-
andi málsvara dýranna.
En listfengi Ríkarðar lýsir sér eigi síður í mynd-
skurði hans. Hann hefir hlotið í vöggugjöf sjald-
gæfa hagleiksgáfu og þroskað hana með löngu námi
undir handleiðslu ágætra kennara, íslenzkra og
erlendra. Honum hefir verið trúað fyrir stóru
pundi og vart verður því neitað, að hann hefir á-
vaxtað það vel.
Sem vænta má, eru í bók hans fjölda margar
myndir af útskornum munum hans; getur þar að
líta næga fegurð, ok fjölbreytni. Fyrst er prófsmíð
Ríkarðs, sem sveinsbréf hans selgir að sé “aðdá-
anlega af hendi leyst”; en það er spegilrammi, hið
mesta völundar-verk, nú á Þjóðminjasafnjnu. Þá
eru hér bikarar„ bókahillur, vegghillur, blekbytt-
ur, skrautskrín, vindlahylki, tóbakspontur, stafhún-
ar og enn fleira. Mun mega segja, að hér sé eitt-
hvað það, sem dragi að sér athygli hvers eins.
Af útskornu gripunum þykir mér “Þangsteinn-
inn” (85. mynd)i hvað sérkennile'gastur; kemur hér
fram, sem víða annarsstaðar í list Rikarðs, hve
ramm-íslenzkur hann er. Hann finnur efnivið nóg-
an í umhverfi sínu, á láði og legi, í íslenzku dýra-
ríki (smbr. hornspænina og pappírshnífana með
fugla og fiskasköftunum á 97. og 98. mynd, og marg-
ar fleiri), og í hversdagslífi þjóðar sinnar. Hann
sækir oft fyrirmyndir sínar í íslenzkt sjómannalíf.
Sjá myndirnar “Fiskimaður”, “Sjómannskoss” og
“Sjómannsbæn” (83—84) og enn aðrar. Þá er ask-
urinn með rostunginn á lokinu, selina á handföng-
unum og frostrósirnar á loki og hliðum (93. mynd)
há-íslenzkur 0g enginn hversdagsgripur.
Blekbytturnar (103—106 mynd) eru hver annari
fegri og frumlegri. Hin fyrsta er víkingaskip und-
ir seglum; önnur sýnir Mími við Mímisbrunn; hin
þriðja er íslenzkur sveitabær; sú fjórða hlóða-
pottur, hreinasta afbragð. Hlóðirnar og potturinn svo
lík sjálfum sér sem mest má verða, og flatbrauðið
á hlóðarsteininum svo náttúrlegt, að nærri kemur
vatn fram í munn manns. Og hvað getur íslenzk-
ara en hlóðapott og flatbrauð fyrir oss, sem ólumst
upp við þau? Illa færi, ef eg gleymdi bréfapress-
unni (124. myndþ; er hún í hrútslíki, en stuðlabergs-
súlur að baki. Það er svo sem ekkert efamál, að
Ríkarður er “manna þjóðlegastur í list sinni”.
Kemur það enn fremur fram í því, að hann notar
mjög íslenzkt höfðaletur í myndskurði sínum.
Þá eru teiknmyndir Ríkarðs, en eitthvað sextiu
myndir þeirra er hér að finna; eru margar þeirra
prýðilega gerðar. Sem dæmi andlitsteikninga hans,
nefni eg myndina af séra Friðrik Friðrikssyni—
“Bæn” (134). Þar hafa dráttlistarmanninum ekki
fatast handtökin. Snildar handbragð er einnig á
myndinni “Stúlka við rokk” (145).
Hvergi lýsir hugarflug Ríkarðs
sér, ef til vill, befcur, heldur en í
sumum teikningum hans. “Vísa
um konuna” (144), er óður um
fórnfúsa ást móðurinnar, sem
vefur börn sín að barmi sér og
hlýjar þeim með örmum sínum
og mjúkum lokkum. 1 svipuðum
anda er “Tröllamóðir” (156), er
sýnir, svo enginn fær um vilzt,
að móðurástin fer ekki í mann-
greinarálit. Andstæðunum eilíf-
nýju, elli og æsku, er skipað hlið
við hlið á myndinni “Frá, frá,
frá!” (168)i; gamall maður ríður
fót fyrir fót niður hjarnþakta
hlíðina, en á eftir honum kemur
unglingur á fleygiferð á slega, og
hrópar: “Frá, frá, frá!” “Nef-
tóbaksmaður í -Hornlgrýti” (174)
er einkar sniðug mynd. Tóbaks-
maðurinn stendur í vatni upp að
höku, uppi yfir honum hangir tó-
bokspontia, en of hátt, þó hann
reigi sig aftur á bak. Mynd þessi
skýrir sig fyllilega sjálf. “Past-
eurs minning” er hin áhrifamesta
mynd, og hittir markið afbragðs
vel. Dauðinn, í beinagrindar-
líki, eins og við á, situr og horfir
dapurlega í eggina á ljá sínum,
sem stórt skarð hefir verið brotið
í. En hver hefir sljófgað sigð
dauðans meir, með nýmælum sín-
um í læknisfræðinni, en einmitt
Pasteur? — Augljóst er þess
vegna, að margar teikningar
Ríkarðs eru táknrænar (symbol-
ic(; þær vekja mann til umhugs-
unar, því að þar leynisti dýpri
sannleikur en birt verður við
fyrstu sýn.
Auðvitað hefi eg hvergi nærri
þurausið þann nægtabrunn, sem
bók Ríkarðs er, að eins nefnt þær
myndir, sem augað hefir helzt
staldrað við; en flestum mun
þykja um auðu!gan garð að gresja
í myndasafni hans.
Eins og efninu sæmir, er bók-
in vönduð að öllum frágangi. Á
kápunni er eirstungin mynd eft-
ir Ríkarð af æskuheimili hans,
Stirýtu víð Hamarsfjörð.
Aðalsteinn kennari ,Sigmunds-.
son hefir séð um útgáfu bókar-
innar og skrifað gagnort og
glögt æfiágrip Ríkarðs; lýsa nið-
urla'gsorð Aðalsfceins listamann-
inum svo vel, að eg tek þau hér
upp:
“Ríkarður hefir alla æfi verið
efnalítill og of mikill hugsjóna-
maður til þess, að vera fallinn til
fjárafla. Hann hefir átt fyrir
heimili að sjá, orðið að vinna
flest verk sín “eftir pöntun”, og
skort því tóm og efni til þess, að
fást við umfangsmikil verkefni.
Telur hann enn ógert alt það eða
flest, er hann vinna vildi, en það
eru myndhöggvaraverk í sfcærra
stíl. Að þeirri listgrein og söng
hneigist hugur hans mest. Svo
kvað hann eitt sinn:
“Ef eg hefði aðeins nægar
krónur:
“skyldi eg höggva helg og merk
hundruð—þúsund listaverk.”
Bókinni fylgir myndaskrá á
sænsku, ensku og þýzku, nokkrar
upplýsingar um myndirnar, og
þörf skýring á íslenzku höfða-
letri. í ensku nafnaskránni væri
réttara að þýða “Stúlka við rokk”
með “Girl at her spinning-
wheel”, í staðinn fyrir: “by spin-
ning wheel”; og “Sjá þann hinn
mikla flokk” með “Behold that
mighty flokk” í staðinn fyrir
”Behold that mighty herd”. En
slíkt eru smámunir einir.
“Myndir” Ríkarðs er bók ágæt-
lega fallin til hvers konar tæki-
færisgjafa. Hafi 0. S. Thor-
geirsson hana ekki til sölu, mun
hann geta útvegað hana.
Ríkarður hefir um nokkurt
skeið átfc við vanheilsu að búa og
fór utan í vor, sem leið, sér til
heilsubótar. Vonandi heimtir ís-
land hann heilan úr sjúkdóms-
greipum áður langt líður. Það
mætti ekki við, að missa hann frá
störfum á bezta aldri.
Frá íslandi
Reykjavíkurblöð frá 8. ágúst
geta þess, að séra S. 0. Thor-
láksson trúboði sé þá um það
leyti að koma til Reykjavíkur.
Með honum er frú hans 0g börn
þeirra fjögur. Gert er ráð fyrir,
að trúboðinn flytji þar erindi og
sýni myndir frá Japan.
í meir en þriðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverk,
gigt, þvagteppu og mörgum fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fyrir 50c. askjan, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borgun fylgir.
Betra er seint en aidrei
Það eru nokkrar vikur síðan eg
kom heim af kirkjuþinginu, sem
var haldið að Gardar, N. D., 25.
júní 1931. Það var í fyrsta sinn,
að eg hafði komið á þær slóðir.
Eins í fyrsta sinn, er eg hafði
farið á kirkjuþing, en í sannleika
er eg þakklát og ánægð yfir, að
hafa farið. Eg hitti þar bróður
minn, sem eg hafði ekki séð í ell-
efu ár, og fósturbróður, sem eg
hafði ekki séð síðan eg var tólf
ára, en mundi vel eftir; hann var
22 ára, þegar hann fór til Ame-
ríku með móður sinni og stjúpa.
Ó, hvað okkur á Hámundastöðum
fanst hart að missa hann; en nú
hafa þessir frændur, Guðjón bróð-
ir og Árni Árnason, sem er bróð-
ursonur móður okkar, átt heima
í Grand Forks all-lengi, og ekki
langt á milli húsa þeirra. Guð-
jón er sölumaður fyrir stórt fé-
lag, en Árni vinnur í hveitimylnu.
Eg dvaldi hjá þeim í sóma og
yfirlæti í meira en viku.
Grand Forks er rétt fallegur
bær, ekki eins þéttbýlt eins og í
mörgum viðlíka stórum bæjum.
íbúatalan er um átján þúsund.
Sunnudaginn, sem eg var þar,
vorum við við messu , er höfð var
í einhverju stiærsta leikhúsjnu,
því stór kirkja er í smíðum, sem
þessi ensk-lúterski söfnuður er
að láta byggja. Það var mikið á-
nægjuefni að sjá svo stóran hóp
af fólki við inndæla guðsþjón-
ustu á svo óavanalegum messu-
stað.
Á Garðar var eg til húsa hjá
frændfólki mínu, Eiríki og Guð-
rúnu Scheving. Þar var okkur
gott að vera, sem vorum svo hepp-
in. Eg sendi þeim góðu hjónum
hjartans kveðju fyrir frábærlega
góðar viðtökur; þar fann maður
sig rétt eins og heima hjá sér, og
svo þefcta góða eftirmiðdags-
kaffi, sem allir nutu í ríkum mæli
báða dagana á Garðar hjá kven-
félaginu; þar var mikill myndar-
skapur á öllu, og eg þakka hjart-
anlega fyrir mig.
Frá Gardar fór eg til Jónatans
og Ingibjargar konu hans, sem
er eitt blessað frændfólkið; þar
er stór fjölskylda og börnin
fjarska myndarleg; má segja með
sanni, að það sé myndar heimili
með afbrigðum. Á því heimili
sá eg nokkuð alveg sér-
stakt í sinni röð. Sunnu-
dagsmorguninn bauð Mrs. And-
erson mér og mágkonu sinni, Mrs.
Bjarnason frá Winnipe'g,, að koma
út; hún sagðist vilja sýna mér
búskapinn úti. !Svo fór hún með
okkur að litlu húsi á túninu. Eg
hugsaði með mér, að þarna væri
hún að ala upp einhverja tegund
af hreinkynjuðum ungum; en er
hún opnaði dyrnar, var ekki til-
gátn mín rétt, því í staðinn fyrir
ungahús, var þarna regluleg
vinnustofa. á löngu borði við
dyrnar, undir glugga, voru þrjár
prjónavélar, skrúfaðar á borðið
með nokkru millibili, og sokkar
eins og á miðjum legg í þeim. Eg
varð reyndar hissa; svo við stór-
an legubekk stóð rokkur og
ksmbar og ull af öllu tægi og
litum. Þar á öðru borði stóð stór
taska alveg full með sokka, þvegna
og pressaða og reiðubúnir til að
seljast. Eg er viss um, að þarna
voru margar tylftir af sokkum, og
konan sagði mér, að hún seldi á
hverju ári plögg fyrir mikla pen-
inga. Eg bað hana blessaða að
lofa mér að reyna að prjóna; hún
sagði mér að setjast í stólinn
sinn og reyna, og sýndi mér hvað
fast eg ætti að halda í sokkinn.
Eg fór að öllu með mestu varúð,
og var með sjálfri mér viss um gð
alt; gengi vel; en þrisvar reyndi
eg og alla tíð ólagaði eg sokkinn,
en konan lagfærði aftur og aftur,
en eg gat bara ekki lært að
prjóna. Eg svo sem hafði áður
séð prjónavél, því eg átti hana
sjálf í Bannock og nóga ull. Eg
reyndi mikið, en var þarna á
rangri hyllu með verkið, eins og
Árni læknir okkar á Vopnafirði
sagði um sig, að hann væri á
rangr'i hyllu í lífinu sem læknir.
Hann var skagfirzkur og góður
maður, en sorglega lítill læknir,
og það var vel, að hann vissi það
sjálfur, en miklaðist ekki af
lækninum. Hann var góður vin-
ur okkar hjónanna og starfaði
mikið að hreppsstörfum með Jóni
mínum sálaða, og þeir áttiu vel
saman.
Sigríður Hallgrimsson.
1880 Grand Ave., St. Paul, Minn.