Lögberg - 24.09.1931, Qupperneq 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 24. SEPTEMBER 1931.
ILögtierg
Gefið út hvem fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LTD.,
Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
Winnipeg, Manitoba.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsaon, Editor
Utanáskrift blaSsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lógberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The “Logberg” is printed and published by
The Columbia Press, Limited,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manltoba.
Hugrekki
Hugrekki er ávöxtur frjálsmannlegrar um-
gengni; óttinn er fávizka, að viðbættri inn-
byrling.
Fyrirlitning á hættunni, er bein afleiðing
þess, að hafa sjálfur komist í hann krappann;
hún er öryggiskend, er brotsjóamir hafa skap-
að í sálu farmannsins.
Hugleysinginn fyrirverður sig fyrir hug>-
leysi sitt, og reynir að dylja það; en blygðunin
verður stundum hjá honum að örvæntingu, sem
orðið getur fyrirrennari sjálfsvirðingar.
Sá tæmir viðnámslaust hinn beizkasta bikar,
er sannfærst hefir um það, að ekkert annað
fær borgið lífinu.
Finni hugleysinginn hjá sér löngun til þess
að eiguast stælta vöðva, er ekki um annað fyrir
hann að gera, en að æfa þá; þrái hann að verða
frægur hlaupagarpur, er óumflýjanlegt fyrir
hann, að þreyta hlaup. Með hlutfallslega sömn
áreynslu, getur honum auðnast að þroska hug-
rekki sitt. Hann er hræddur við að fara fram
á launahækkun við húsbónda sinn; hræddur við
að biðja ungu stúlkunnar, sem hann þó ann út
af lífinu; hræddur og uppburðalaus við sam-
ferðamennina. Sá einn getur heill maður orð-
ið, sem sigrast hefir á öllum þessum skapgerð-
arkvillum. Húsbóndi hans viðhefir ef til vill
um hugleysingjann kaldhæðni í orði; stúlkan
hans ertir hann kannske óþarflega mikið, þótt í
gamni sé gert; samverkamennimir hafa líka
oft og einatt hitt og þetta á horaum sér; hér er
þó undir engum kringumstæðum um þau stór-
atriði að ræða, er vert sé að setja fyrir sig.
Þegar manndóms meðvitundin vaknar og
kveifarmennið kemst til sjálfs sín, verður það
sýnt, að ímyndunin var tóm sjálfsblekking; þá
taka nýir vitar að brenna; þá er andleg éhdur-
fæðing í aðsigi.
í hvert sinii og hugleysið drepur á dyr, verð-
ur hólmgangan við það óumflýjanleg; látum
huglevsing'jann, ef -svo ber undir, ganga til
hólmgöngunnar skjálfandi á beinunum; hann
verður að berjast, hvemig sem á horfist,
hvernig sem viðrar; í kostnaðinn má heldur
ekki horfa, því umsköpun raggeitar í mann,
verður aldrei of dým verði keypt.
Einkennilegt
Maðurinn er hvorttveggja í sexm, bæði að-
dáanlega máttug og aumkunarlega ósjálfbjarga
vera; frumgáfa hans til vísindalegra athugana,
er slík, að nú getur hann flogið eins og fuglinn,
frá einni heimsálfu til annarar, siglt snekkjum
sínum neðansjávar, og ferðast um löndin þvert
og endilangt hundrað mílur á klukkustundinni,
eða jafnvel freklega það; hann getur sent
skeyti á einni einustu sekúndu yfir 186,000
mílna fjarlægð, og með svipuðum hraða berst
rödd hans á vængjum víðvarpsins, heimshaf-
anna á milli; hann hefir gerkynst stjörnum og
skýjafari, mælt hraða vindanna og orku foss-
anna; hann hefir knúð fram í dagsljósið marga
dýpstu og dulrænustu leyndardómana í undir-
vitund náttúrannar, og gert þá nothæfa; vak-
inn og sofinn vinnur hann að nýjum og nýjum
uppgötvunum, og sigrar hans era margir; en
en þrátt fyrir alt þetta, hefir honum mistekist
að láta mannkynið alt verða ávaxtanna aðnjót-
andi; hann framleiðir ógrynnin öll af vistum;
þó veit hann ekki sitt rjúkandi ráð, er til þess
kemur að fullnægja brýnustu þörfum hungraðra
meðbræðra sinna, jafnvel ekki þeirra, er búa
svo að segja undir handarjaðri hans, hvað þá
heldur hinna, sem í fjarlægð við hann dvelja;
hann gerþekkir að heita má hvern krók og
kyma framleiðslunnar, en er til þess kemur að
selja afurðirnar, eða jafna þeim niður þar sem
þörfin er mest, stendur hann uppi ráðþrota,
líkt og taflmaður er tapað hefir skákinni, án
þess að geta gert sér nokkra minstu grein fyrir
orsökinni, er til þess lá.
Elzti kirkjugarður í
kristnum sið
Eftir Árna Óla.
1 árbók Fornleifafélafesins ár-
ið 1884—85, er grein um Þjórs-
árdal eftir Brynjúlf Jónsson á
Minna Núpi. Er þar sagt frá
eyðibýlum í dalnumjí Þar ( er
þessi kafli:
“Skeljastaðir heit undir nálægt
miðri suðvesturhlíð Skeljafells.
Þar sjást engar verulegar rústir,
því þar var til skamms tíma gras-
tó lítil, hálf blásin, sem bærinn
hefir verið , enda er þar gil hjá,
sem vel getur hafa borið burt
nokkurn hluta rústarinnar. Þessi
grashó er nú, 1880, alveg blásin
af, og sjást líkur til, að nokkur
hluti rústarinnar muni smám sam-
an koma í ljós. Kringum gras-
tóna er raunar 'grjótdreif nokkur.
Sunnan og vestan túnstæðisins
sér fyrir túngarði af smáu hraun-
grjóti, og hefir túnið verið méð-
alstórt. Framan undir grastónni
hefir blásið upp balsvert af
mannabeinum; sjást enn leifar af
þeim, en eyðast hvað af hverju,
sem von er. Þetta staðfestir þau
munnmæli, að kirkja hafi verið
á Skeljastöðum; er sagt að Hjalti
Skeggjason hafi búið þar og bygt
kirkjuna, og þakið hana með blýi;
hafi hin sama kirkja síðan stað-
ið óhöglguð, þar til bærinn eydd-
ist. Sveinn búfræðingur fann
þar fyrir nokkru fáeinar blýpiöt-
ur litlar, og blýagnir, sem hann
mun þegar hafa gefið forngripa-
safninu. Síðan hafa fleiri fund-
ist og verið sendar safninu. —
Ekki er hægb að gizka á, hvaða
bær fyrst var bygður í dalnum,
en þó er varla annar líklegri til
þess en Skeljastaðir, bæði vegna
fegurðar o!g landkosta, sem þar
hefir hvorttveggja verið hið ágæt-
asta, og enda vegna silungsveið-
ar í Hjálparfossi, því það er
kunnugt, að fornmönnum þótti
ekki lítið koma til veiðiskapar.”
Sumarið 1895 fór Þorsteinn Er-
lingsson rannsóknarferðum um
Þjórsárdal og var Brynjúlfur
Jónsson með honum. Hinn 19.
sept. komu þeir til Skeljastaða,
“þar sem Hjalti Skeggjason bjó.
Mannabein sáust þar og báru vott
um, að þar hefði verið kirkja, er
sagan segir að hann hafi gert.
Eins og víða annars staðar var
þýðingarlaust að taka myndir
hér, vegna þess að hleðslan í
húsatóftunum var á kafi í sandi.
Eftir langa athugun og erfiða
vinnu komumst> vér að raun um
það um kvöldið, að vatn hafði
grafið undan mestum hluta rúst-
anna og borið steinana burtu, en
laus sandur þakti alt, svo að ekki
sáust þess merki. í sandinum
fundum vér greinilegt eldhús, o'g
merkilegt. Vér grófum það upp
og eg mældi og teiknaði. Seinna
um daginn, er vér hðfðum lokið
þessu og götvað hin gömlu
mannabein í sandi og grjóti,
brast á okkur slíkur ofsastormur
og rigning, að vér áttum fult í
fangi með að reisa tjaldið.” —
OLauslega þýtt úr “Ruins of the
saga Times”, London, 1899). —
Um nóttina urðu þeir að taka
upp tjaldið og leita skýlis í helli,
sem er langt í burtu. —
Þetta eru þær athuganir og
rannsóknir, sem mér er kunnugt
um, að gerðar hafa verið á þess-
um stað.
Skeljastaðir, sem svo eru nú
nefndir, eru í austanverðum
Þjórsárdal, undir Skeljafjalli. Er*
þangað um tólf km. leið frá Ás-
ólfsstöðum.
í fellinu eru dálitlir grasgeir-
ar, en annars er hér alt blásin
auðn, eintómur smávikur. Á hól
nokkrum undir öxl, sem gengur
fram úr fellinu, sér enn móta
fyrir bæjarrústum og hleðslu úr
mjög smáu grjóti. iBendir það
til þess, að veggir hafi verið
hlaðnir bæði úr torfi og grjóti,
því að tæplega hafa háir veggir
verið gerðir úr svo litlum stein-
um. Ekki er þar stórt grjót um
kring og virðist það einnig benda
til þess, að bærinn hafi að mestu
verið hlaðinn úr torfi. Er og
sennilegt, að gott hafi verið að
ná til þess byggingarefnis, með-
an dalurinn var allur grasi o!g
skógi vaxinn. f gili, sem nú er
norðan 0g vestan við bæjarrúst-
irnar og kemur ofan úr fellinu,
finnast feysknir birkilurkar, sem
koma upp úr vikrinum, og bendir
það ótvírætt t-il þess, að fellið
hafi verið skógi vaxið áður, eins
og hæðirnar og fellin eru nú í
dalnum að norðan og vestan-
verðu. En síðan skógarnir í daln-
um eyddust (brunnu?) hefir
landið verið að blása upp, og enn
heldur uppblásturinn áfram eins
og glöigglega má sjá í Ásláks-
tungu.
Á bæjarhólnum á Skeljastöðum
og skamt frá bæjarrústunum,
Hggja margar steinhellur, á víð
og dreif og má á þeim sjá. að
þær eru flutar að, og að þar hef-
ir hús staðið. Þar um kring hafa
fundist mannabein, sem koma
upp úr sandinum á víð og dreif.
Fara nú ekki sögur af því, hve-
nær fyrstu beinin fundust, en
sjálfsagt mun afar lan'gt' síðan.
Út af þessu hafa menn komið fram
með þá getgátu, að þarna hafi
verið kirkjugarður til forna og
hellurnar á melnum væru úr
undirstöðu kirkjunnar. En engin
nákvæm rannsókn hefir þó farið
þar fram, svo að gengið yrði fylli-
lega úr skugga um, að svo hafi
verið. Hitt gat einnig átt sér
stað, að þarna hefði verið bar-
dagi í fornöld og hinir föllnu
dysjaðir í hólnum. Uppblástur-
inn hefir haldið áfram árum sam-
an og á hverju ári hafa komið
bein upp úr vikursandinum.
Venjulega munu þau hafa verið
götvuð aftur. Þó hefi eg heyrt
— en um sannindi þeirrar sögu
veit eg ekki — að fyrir allmörg-
um árum hafi enskir ferðalang-
ar komið að Skeljastöðum og
haft þaðan á burt með sér tvær
eða þrján haitskúpur, sem þeir
fundu. Ein hauskúpa var og
flutt niður í Hjálparhólma og
urðuð þar.
í fyrra fanst ein hauskúpa á
Skeljastöðum og var hún 'grafin
þar sem hún var og vörðubrot
hlaðið þar ofan á.
Fyrra miðvikudag kom eg að
Skeljastöðum og var Gunnar, son-
ur Páls bónda á Ásólfsstöðum í
för með mér.
Að tilvísun hans fór eg að
grafa þar sem hauskúpan átti að
vera dysjuð. Kom eg fljótt nið-
ur á hana, en jafnframt varð eg
var við fleiri bein þar. Gróf eg
þá nokkuð Iengra og komst brátt
að raun um, að þarna mundi vera
beinagrind. Fyrst rakst e'g á
herðablað og rifbein og kjálka,
allsterklega. Eru þeir furðulítið
fúnir og tennur allar heilar og
mjög sterklegar. Er auðséð að
sá, sem þá kjálka hefir átt, hefir
ekki þjáðst af tannpinu. Eru
tennurnar, sérstaklega jaxlar, þó
all-slitnir, og sýnir það að mað-
urinn hefir verið roskinn. — 1
góminn á hauskúpunni vantaði
allmargar tennur, sem sennilega
hafa losnað, er hún komst undir
bert loft, og gerðist þar blásin.
En í vikrinum fann eg tvær
lausar tennur, sem eg hygg að
muni vera úr henni.
Þegar lengra var grafið, komu
fleiri bein í ljós og var ekki nema
fet ofan á þau. Sýnir það, hve
mikill 1 uppblástur hefir þarna
orðið. Og rétt við herðablaðið
varð eg var við eitthvað svart-
leitt í ljósum vikrinum. Þegar
nánar var aðgætt kom í ljós, að
þetta voru leifar af einhverju
timbri. Og er eg hafði mokað
vikrinum ofan af svæði, sem
svaraði grafarlengd og fet á
dýpt, komu í ljós tvær svartar
rákir samhliða, um fimm fet á
lengd, en ekki nema rúmt fet á
milli þeirra. Og þar á milli voru
beinin. Þóttist eg nú hafa feng-
ið sönnun fyrir því, að þetta
væru leifar af líkkistu, og að hér
væri um kristinna manna graf-
reit að ræða. Benti það og til
þess, að hliðarfjalirnar sneru frá
austri til vesturs og að kjálkarn-
ir, herðablað og rif voru í vest-
urenda. En ekki mótaði neitt
fyrir kistugöflum., Má vera, að
vesturgaflinn hafi ónýttst, þegar
hauskúpan var grafih þar niður,
án þess að sú, sem það gerði, tæki
eftir leifum hans, því að sjálf-
sagt hefir borið lítið á þeim eins
og hliðarfjölunum. Má og vera,
að annað efni hafi verið í göfl-
unum heldur en hliðunum og að
þeir séu svo gjörfúnir, að þeirra
hafi engin merki sést. Að minsta
vottaði hvergi fyrir fótagafli, og
var engu líkara, en að kistan
hefði verið gafllaus, því glögg-
lega sást fyrir endum hliðarfjal-
anna, og náðu þær báðar ná-
kvæmlega jafn langt. Aðeins á
einum stað vottaði fyrir kistu-
botni, undir miðjum hrygg beina-
grindarinnajr, eni hvergi fyrir
loki.
Eg bjóst við því í fyrstu, að
kistan mundi hafa fallið saman,
og að annari hliðarfjöl eða báðum
mundi halla inn á við að ofan-
verðu. En svo reyndist ekki, því
að er eg mokaði burtu vikrinum
á milli þeirra, kom í ljós, að þær
voru alveg lóðréttar* Þyktin á
þeim var 1—1% cm. og báru þær
sem sagt alls staðar lit af vikr-
inum, vegna þess að þær sýnd-
ust alveg svartar. En svo voru
þær morknar, að ekki toldi saman
nema örlítið af þeim, hversu var-
lega sem að því var farið að losa
þær úr vikrinum, sem lá eins og
steinsteypa að þeim á alla vegu.
Þegar farið var að hreinsa
vikurinn innan úr kistunni, komu
beinin smám saman í Ijós. Voru
öll hin smærri bein mjög fúin,
en leggir heillegir og hryggjar-
liðir.' En það var einkennilegt,
að báðir lærleggir lágu upp á við
og í kross við handleggsbeinin á
brjóstinu. Og í austurgafli kist-
unnar (fóttagaflinum) vottaði
ekki fyrir neinum beinum. ÖIl
beinin, er fundust, voru í vestur-
helming kistunnar. Það er ekki
mitt að skýra hvernig á því stend-
ur, en ekki þætti mér ósennilegt
að kistan hefði haldist heilleg
efir að líkið, sem í hana var lagt,
var orðið að beinagrind, og að
þá hafi komið jarðskjálfti og
beinin kastast til í kistunni.
Það er einnig dálítið einkenni-
legt, að annar lærleggur er nokk-
uru lengri heldur en hinn.
Við endann á þessari gröf rakst
eg á kistugafl og rétt við hann
var hauskúpa, mjög fúin og kom-
in í mola. Lét eg hana kyrra og
hróflaði ekki við einu öðru þarna
á staðnum, svo að aðrir geti rann-
sakað þetta alt nánar. En bein-
in úr hinni gröfinni hirti eg, og
eins það, sem hægt var að ná úr
kistunni.
Menn munu spyrja hvað mér
hafi gengið til þess að fara að
raska ró framliðinna.
Því er fljótsvaráði.
Eg 'gerði það ekki af neinni
stundarforvitni, heldur af áhuga
fyrir fornleifarannsóknum og eg
hagaði greftrinum þarna með
þeirri nærgætni er eg sá Matthí-
as Þórðarson sýna, þegar hann
var að rannsaka fornleifarnar á
Bergþórshvo|i, hérna um árið.
Þykist eg því ekki hafa spilt
neinum fornminjum með þessu,
enda ekki stórt svæði, sem eg
gróf, að eins 4 fet á breidd og 7
á lengd.
Mig langaði til þess að reyna
að fá vitneskju um það, hvort
þarna hefði verið kirkjugarður,
eða hvort þarna hefði verið dys.
Og með þessum litla greftri þyk-
ist eg hafa, fengið sannanir fyr-
ir því, að þarna hafa menn verið
krafnir í kistum, hvert leiði hef-
ir verið aftur af öðru, og graf-
irnar hafa snúið austur og vest-
ur. Það er annara að rannsaka
hve mikið kann að finnast þarna
enn. Er það mjög auðvelt verk,
því að grunt er á beinunum, eins
og áður er sagt, og auðvelt að
grafa þarna vegna þess að í
hólnum er ekkert annað en sand-
vikur.
Hjalti Skeggjason lét gera
kirkju að bæ sínum í Þjórsárdal.
Sennilegast er, að sú kirkja hafi
staðið þarna, og er þar þá sá
elzti kirkjugarður, sem sögur fara
af í kristnum sið, hér á landi.
Er langlíklegast, að Hjalti hafi
látið gera kirkjuna árið 1000, þá
er þeir Gissur hvíti höfðu fengið
kristni lögtekna í landinu.
Kirkajn í Þjórsárdal eyddist
um leið og bygðin, en það mun
hafa verið um 1341. Ætti því
kirkjan að hafa staðið þar í rúm
rúm 340 ár, og yngstu beina-
grindurnar í kirkjugarðinum að
véra nær 600 ára gamlar.
(Að vísu getur verið, að kirkj-
an hafi verið flutt úr stað á
þeim (340)| árum, en þá hefði að
líkindum orðið vart við manna-
bein annars staðar í dalnum,
velgna þess hvað hann er allur
uppblásinn, en svo hefir ekki ver-
ið nema í Þórisholti, fram við
Þjórsá. Þar hafa fundist bein,
en þau eru úr dys frá heiðni.
Sést það á því, að þar eru bein
úr hundi og hesti, auk manns-
beinanna.)
Hafi kirkjan í Þjórsárdal aldr-
ei verið flutt, þá hefir Hjalti
Skeggjason búið þar sem nú heita
Skeljastaðir. Bær Hjalta er aldr-
ei nefndur í fornsögunum. Hjalti
er að eins kendur við Þjórsár-
dal, og hafa því margir ætlað, að
bær hans hafi heitið Þjórsárdal-
ur. en það getur tæplega rétt
verið, því að svo hefir dalurinn
allur heitið, en í honum *hafa
verið 20—30 bæir, sem menn vita
um.
Brynjúlfur Jónsson á Minna
Núpi segist hafa heyrt;, að
Skeljastaðir hafi áður heitið
Skeggjastaðir og verið kendir við
föður Hjalta. Hafi svo nafnið
afbakast. En ekki þykir honum
það trúlegt, mest fyrir þá sök að
nöfn, sem eru ylin í framburði,
breytist tæplefea í önnur, sem eru
hraðara í framburði, heldur sé
málvenjan þar þveröfug.
En hvernig stendur þá á nafn-
inu Skeljastaðir ? Mér mun leyf-
ast að koma með getgátu um
það.
Eins og áður er sagt, eru nú
um 600 ár síðan Þjórsárdalur
eyddist og tók að blása upp. Rétt
hjá kirkjugarðinum hefir verið
gil og má sjá þess merki, að þar
eru allmiklir vatnavextir á vorin.
Er ekki ósennilegt, að þeir hafi
snemma hjálpað til þess að af-
má kirkjugarðinn og að maiiga
aldir séu síðan að fyrstu manna-
beinin tók að blása upp á gil-
barminum. Kafi svo mikið af
höfuðskeljum verið í sandinum,
er ekki ósennilegt að staðurinn
hafi fengið Skeljastaðanafnið
(sbr. nafnið Hausaskeljastaður
“Golgata), og að síðan hafi fell-
ið dregið nafn þar af og verið
kallað Skeljafell.
Það mun hafa verið venja í
fornöld, að gefa örnefni um leið
og ]and var numið. Þess vegna
draga margir bæir nafn af ör-
n,efnum, ísvo sem fjallanöfnum
og hefði því bærinn þarna átt að
draga nafn af fellinu og heita
Skeljafelt, en ekki Skeljastaðir
(sbr. skriðufell, bæ og fjall 1
sömu sveit). Nú er það og ekki
kunnugt, að þarna hafi fundist
neinar skeljar (sjóskeljar), sem
nafnið geti verið dregið af.
iNú er þess getið á einum stað
(í Biskupaannálum Jóns Egils-
sonar) að Hjalti hafi átt heima
á Núpi í Þjórsárdal. Nú þekkjast
þar engar bæjarrústir með því
nafni. En vel hefði það átt við,
að kalla Skeljastaði að Núpi, því
að einmitt rétt fyrir ofan bæinn
skagar einkennilegur núpur út úr
fellinu. Ber ekki mikið á honum
tilsýndar, en heima á bænum
ber hann við loft og skyggir al-
gerlega á hæsta hluta fellsins.
Bygðin í Þjjórsárdal eyddist
mest öll samtímis, í náttúruham-
förum. Ekkert er l)íklegra, en
að þeim Jhamförum hafi (fylgt
svo miklir jarðskjálfar, að bæ-
irnir hafi allir hrunið, og því má
vel vera, að í rústum þeirra
geymist margir forngripir. Þarna
eru rústir rúmlega 20 bæja, sem
menn vita um, og hefir ekki ver-
ið hróflað við þeim í 600 ár, nema
hvað Þorsteinn Erlingsson gróf
upp Áslákstungu innri, Sáms-
staði o!g eldhúsið á Skeljastöð-
um. Ekki er þess getið, að hann
hafi fundið þar forngripi, en þó
er þarna í dalnum ærið og merki-
legt rannsóknarefni, þar sem
kirkjugarðurinn er og hinir bæ-
irnir. — Lesb.
270 ára gamall
borðgestur
í Dýflinni á írlandi er höll ein
gömul, sem heitir Howth Castle.
Eigandi hallarinnar heitir St.
Lawrence.
Fyrir nokkru síðan bauð hallar-
eigandinn lí manns í miðdegis-
veizlu. Enginn boðsgestanna hafði
komið þangað áður. Með hallar-
hjónunum var þarna 13 manns.
Er !gestirnir voru komnir, svo
sýnilegt var hve margir þarna
yrðu, sneri einn gestanna sér í
kyrþey til húsmóðurinnar og sagði
berum orðum, að sér þætti óvið-
kunnanlegt að mætast þar sem
væru 13 til borðs. En húsmóðir-
in sagði, að hér væri um misskiln-
ing að ræða, því einn gestanna
væri ósýnilegur. Til frekari full-
vissu sýndi húsmóðirin hinum
hjartveika gesti sínum, að borð
var búið fyrir 14 manns.
En vegna þessa atviks, komst
eftirfarandi saga í hámæli. Þann-
i!g er mál með vexti, að í 250 ár
hefir verið reitt borð fyrir þenna
ósýnilega gest, sem nú er 270 ára,
ef talin eru ár hinnar jarðnesku
holdsvistar hans.
En upphaf þessa einkennilega >
tiltækis er þetta:
Fyrir 250 árum var ung hefð-
armey O’Malley að nafni í hirð-
veizlu. Hún átti heima í Conne-
wara. En hún hafði skýrt eigandfi
Howth-hallarinnar frá þvf, að
hún óskaði eftir því að fá gist-
ingu þar, að veizlunni lokinni.
En er hún kom að hallargrind-
inni um kvöldið, var ekki opnað
fyrir henni. Reiddist hún því
mjög. Reyndi hún að opna sjálf,
en það mistókst.
Er hún var að bisa við að opna,
sú hún drenghnokka í hallargarð-
inum. Fékk hún ökumann sinn til
þess að klifra yfir garðinn, taka
sveininn höndum og færa hann til
sín í böndum. Tók hún sveininn
heim með sér. Var þetta sonur
hallareigandans.
Viku seinna gerði hún foreldr-
unum orð, að hún héldi syni þeirra
í !gislingu. Heimtaði hún að dúk-
að yrði borð fyrir sig í Howth-
hðll, enda þótt hún myndi aldrei
stíga þangað fæti í lifanda lífi.
Ef út af þessu yrði brugðið,
mundi syni þeirra verða styttur
aldur. En jafnframt mælti hún
svo um og lagði svo á, að ef eigi
yrði fylgt þessari reglu, skyldi
í meir en þriðjung aldar hafa
Dodd’s Kidney Pills verið viður-
kendar rétta meðalið við bakverk,
gigt, þvagteppu og mörgum fleiri
sjúkdómum. Fást hjá öllum lyf-
sölum, fyrir 50c. askjan, eða sex
öskjur fyrir $2.50, eða beint frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.,
Toronto, ef borgun fylgir.
ógæfa mikil hvíla yfir höllinni.
Þetta skyldi vera til þess að minna
hallareigendur á, um alla fram-
tíð, að úthýsa ekki gestum.
Með mikilli nákvæmni hefir því
síðan verið fylgt í Howth-höllinni
að dúka borð fyrir O’Malley og
leglgja henni til allan borðbúnað,
sem þeim er þar matast. Alt fær
þessi ósýnilegi gestur framreitt
sem hinir, að.öðru leyti en því, að
fyrir vín er henni að eins veitt
vatnsglas með máltíð hverri. —
Lesb.
Hann: Fljrtja, flytja! Það er
ekki nema ár síðan við fluttum
hingað, og þá varstu mjög ánægð
með nágrannana.
Hún: Veit ég vel, en heldurðu
að nokkur manneskja geti talað
um sömu nábúana lengur en eitt
ár ?
Þorbjörg Gnttorms-
dóttir
F. 1863. D. 20. Júlí 1931.
Lag: “Kallið er komið.’’
Dróst fram að dómi
dauðakveðju mörkum,
jarðneska líf þitt: liðin stund.
Von bregst þó varla,
vegum fram er hrundið,
er bera þig á friðar fund.
,Löng var þín legan,
líf þitt tók að þverra,
þolinmóð varstu á þrautastund,
blasti við birta,
blessað vonar ljósið,
unz fékstu ljúfan friðarblund.
Þráðir að þreyja,
þrautir yfirstíga,
una hjá dætrum og eigin vin.
Alt kom að einu,
undan varð að láta, —
nú siglt þú hefir sundin hin.
í þanka eg þakka
þína fylgd og gáfur,
alein þú jókst mína æðstu gjðf,
varfær í vanda,
vildir fús mi'g leiða
um grýtta jörð, er galt oss töf.
Guð einn þér geldur
góðverk unnin löngum,
við það er átti sér örlög hörð.
Sárt má því sakna,
syrgja þig nú vinir,
að sjá þig látna lík í jörð.
Kærleiks með kveðju
klökk við stöndum eftir,
minninig þín lifir oss mæt í hug.
Hugprúð og háleit,
hjartagóð og valin,
er kunni meta dygð og dug.
Huggun oss hellgar,
hugur vor það innir:
andi þinn lifir á lífsins storð,
góðan guð prisa
gjöf er líf mót dauða,
því lofar guðlegt æðsta orð.
Erl. Johnson,
maður hinnar látnu.
Night Classes
Mondays and Thursdays
7:30 to 10 p.m. All year
They do not interfere with your regular
employment1, but they will qualify you for
advancement and a bigger position.
Five hours a week cannot be spent to
better advantage.
It is an opportunity which has increased
the earning powers of hundreds of young people.
Every subject essential to modern business
is taught and with the same thoroughness that
has always characterized our Day Classes.
You ean enroll at any time but a commence-
ment with the beginning of the Fall session will
prove very helpful to you.
Our registering office is open from 8 a.m.
to 10 p.m. daily.
If you cannot conveniently come to see us
one of our educational advisers will be pleased
to call upon you if you will ’Phone 37 161.
The Dominion Business College
The Mall
also Winnipeg
St. James
and
Elmwood
!
V