Lögberg - 29.10.1931, Page 4

Bls. 4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. OKTÓBER 1931.
Högtiers
Gefið út hvem fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LTD.,
Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
Winnipeg, Manitoba.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
Utanáskrift blaðsins:
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lógberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3.00 um árið. Borgist fyrirfram.
The “Lögberg” is printed and published by
The Columbia Press, I.imited,
695 Sargent Ave., Winnipeg, Manitoba.
Inntak úr rœðu
Mr. Brackens
Eins og þegar hefir verið lauslega vikið að
hér í blaðinu, flutti forsætisráðgjafi Manitoba-
fylkis, Mr. Bracken, ræðu á Fort Garry gisti-
húsinu hér í borginni, á föstudagskveldið þann
16. yfirstandandi mánaðar að viðstöddum þing-
mönnum framsóknarflokksins öllum, ýmsum á-
hrifamönnum í liberal flokknum, sem og fáein-
um öðrum g-estum; var ræða þessi að miklu
leyti samandregið, en glögt, yfirlit yfir hag
fylkisins, eins og honu.m nú er farið, ásamt svari
og skýringum um afstöðu fomstumanna hinna
pólitísku flokkanna þriggja, til hugmyndarinn-
ar um samvinnustjórn í fylkinu, meðan harðast
væri í ári. Svo mikilvægar upplý-singar, er
varða allan almenning, hefir ræða Mr. Brackens
inni að halda, að telja verður sjálfsagt, að megin
kjarni þeirra komist út á meðal fólks.
Með tilliti til uppástungunnar um samvinnu-
stjórn, komst Mr. Bracken meðal annars þannig
að orði, e'ftir að hafa áfelst Mr. Taylor fyrir
afstöðu hans til málsins, og borið honum það á
brýn að reyna að nota sér núverandi kreppu í
pólitísku hagsmunaskyni:
“Jafnvel hitt hlýtur þó að ganga manni
hjarta nær, að Col. Taylor virðist jafnf-ramt
ekki hafa veigrað sér við því, að eiga á hætt-
uimi veiklun á lánstrausti fylkisins, ef honum
mætti auðnast með stórýkjum að koma ár sinni,
í pólitískum skilningi, betur fyrir borð. ’ ’
‘ ‘ Enginn þyrfti að ganga að því gruflandi,
að fyrir sér hefði gott eitt vakað með liugmynd-
inni um stofnun samvinnustjórnar; pólitískar
hagsmunahvatir frá sjónarmiði sínu, eða
flokksbræðra sinna, hefðu þar hvergi komist að;
uppástunga sín hefði grundvallast á því einu,
að stilla til samstarfs öll pólitísk öfl innan vé-
tbanda fylkisins, að minsta kosti um stundar-
sakir, með það fyrir augum, að meira gæti
unnist á, hag fylkisbúa til viðreisnar. ”
Um fjármálin hafði Mr Bracken það að
segja, að þrátt fyrir óverðskuldaðar árásir á
stjórnina fyrir bruðlunarsemi, af hálfu Col.
Taylors og fylgifiska hans, væri það samt sem
áður ómótmælanlegt, að útgjöld Manitobafylkis
væru drjúgum lægri en í nokkru öðru hinna
vestlægu fylkja; þau hefði hækkað minna hér í
fylki síðastliðin átta eða níu ár, en í nokkru
öðru hinna fylkjanna, að undanteknu Prince
Edward Island einu. Sýndi forsætisráðgjafi
fram á með nákvæmum skýrslum, hvernig hlut-
föllin milli hinna einstöku fylkja í þessu tilliti
stæði; á því níu ára tímabili, er endaði 1930,
hefðu útgjöld hinna ýmsu fylkja aukist sem hér
segir: Manitoba, $3,031,54 ; Alberta, $4,797,-
729; Saskatchewan, $4,929,000; British Colum-
bia, $5,968,698, og Ontario, $33,327,137; hins
bæri og jafnframt að gæta, að þjóðskuld Mani-
toba hefði aukist drjúgum minna eh hinna fylkj-
anna, hvers um sig, að undanteknum tveimur,
eða sem sé New Brunswick og Prince Edward
Island.
“Ef það hefði lánast að koma á samvinnu-
stjóm,” sagði Mr. Bracken, “myndi það óhjá-
kvæmilega hafa sparað fylkinu mikla peninga;
almennar kosningar hefðu orðið lítið annað en
formsatriði, og við það hefðu fylkinu að minsta
kosti sparast hundrað þúsundir dala; þingtím-
ann hefði auðveldlega mátt stytta úr þrem mán-
uðum niður í þrjár vikur, og við það hefði mátt
spara frá sextíu og fimm til sjötíu og fimm þús-
undir dala.
“Ef samvinnustjórn hefði setið að völdum
mánuðinn, sem leið,” sagði Mr. Bracken,
“mundi fylkinu hafa sparast um hundrað sjötíu
0g fimm þúsund dala útgjöld við hina nýju
háskólabyggingu; það er samtökum og sjálfs-
elsku afturhaldsflokksins að kenna, að fylkið
verður nú að leggja fram til þessarar bygging-
ar $525,000 í staðinn fyrir aðeins $350,000.”
“Fóringi frjálslyndæflokksins, er eini for-
inginn í hópi andstöðuflokkanna,” sagði Mr.
Bracken, “er fallist hefir á samvinnustjórnar
hugmyndina; um leiðtoga verkamannaflokksins
er það að segja, að hann aftók ekki samvinnu,
ef vissum skilyrðiun, er hann setti, yrði full-
nægt; en þau skilyrði voru einkum fólgin í því
að f járveitingar til ýmsra samfélagslegra stofn-
ana og fyrirtækja, yrði eigi lækkaðar frá því sem
nú er.”
“Afstaðá frjálslynda flokksins til sam-
vinnustjórnar hugmyndarinnar, var þegar skýr
og ákveðin; málsvörum hans skildist réttilega,
að ástand fylkisins um þessar mundir væri slíks
eðlis, að flokksleg sundrung mætti undir
engum kringumstæðum koma til greina; þeir
voru fúsir til samvinnu og viðurkendu nauðsyn
hennar; enda féllu skoðanir þeirra að miklu
leyti í farveg við stefnu stjómarinnar; þeim
vár það ljóst, að ástandið væri þannig vaxið, að
öllum bæri til þess söm skylda, að reyna að
ráða bót á vandkvæðunum. Á stefnu aftur-
haldsmanna verður heldur ekki vilst; foringi
þeirra krefst kosninga, jafnvel þótt honum sé
það auðsjáanlega ekkert bappsmál að þær fari
fram í liaust; í því falli að hann, eða hans flokk-
ur, vinni kosningar, efast hann ekki um að fram
úr öllu ráðist, líklegast svona mikið til af sjálfu
sér; en ef svo færi að flokkur hans, að afstöðn-
um kosningum, nyti ekki ákveðins meiri hluta,
telur foringinn það ekki óhugsandi, að sam-
vinnustjórn gæti komið til greina; hann efast
auðsjáanlega ekki um, að stjóm, er hann kynni
að veita forustu, ætti margfalt hægra með að
ráða bót á viðskiftakreppunni, en ráðuneyti,
samsett af öllum flokkunum á þingi. Flestar
þjóðir og fylki eiga erfitt með að mæta útgjöld-
um sínum, eins og nú hagar til á sviði viðskifta-
lífsins; þó fullvissar foringi íhaldsflokksins oss
um það, að í raun og veru sé ekkert að óttast,
meðan vér eigum því láni að fagna að eiga mitt
á meðal vor ofurmenni eins of hann, er sökt geti
ölluin vorum erfiðleikum á fertugu dýpi, ef hann
aðeins komist í valdastól.”
“Það veldur mér engrar undrunar, þó Col.
Taylor leiði hjá sér í ræðum sínum atvinnu-
leysið og það böl, sem því er samfara,” sagði
Mr. Bracken; “eg tel það heldur ekkert undrun-
arefni, þó hann virðist ekki hafa komið auga á
þ^u vandræði, sem landbúnaðurinn á við að
stríða um þessar mundir. Col. Taylor og vinir
hans hétu hátíðlega að binda enda á atvinnuleys-
ið fyrir fimtán mánuðum, eða freklega það; þó
er ástandið í þessu tilliti, meira en helmingi
verra en það var þá. Ekki er heldur undravert
iþótt Col. Taylor, í Boissevain-ræðu sinni, væri
fámáll um landbúnaðinn og ásigkomulag hans.
Hann og félagar hans, hétu því einnig hátíðlega
fyrir fimtán mánuðum, að þeir ætluðu sér að
tryggja bóndanum stórlega hækkað verð fyrir
framleiðslu sína, svo sem korn, smjör, egg og
nautgripi; þrátt fyrir öll þessi loforð, allan
þennan fagurgala, er sannleikurinn samt því
miður sá, að þessar framleiðslutegundir bónd-
ans eru nú einum þriðja lægri í verði, en þær
voru fyrir fimtán mánuðum; þó er flest það, sem
bóndinn þarf að kaupa í jafnháu verði og áður,
sökum hækkaðrar tollverndar.
‘ ‘ Col. Taylor hefir líka verið tiltölulega fá-
máll um þá erfiðleika, sem sambandsstjómin
horfist í augu við á sviði fjármálanna; liggur
það þó í augum uppi, að hún standi margfalt
betur að vígi fjárhagslega, en stjórnir hinna
einstöku fylkja. Samt sem áður verður sú sorg-
lega staðreynd ekki umflúin, að sambandsstjórn
vor á við að búa $130,000,000 tekjuhalla, þrátt
fyrfr $70,000,000 tekjuauka í nýjum sköttum.
‘ ‘Col. Taylor ber því við, og færir það fram
sem ástæðu fyrir synjun um þátttöku í sam-
vinnustjórn, að gengið skuli til kosninga fyrst;
verði flokkur hans ofan á í slíkum kosningum, á
alt þegar að falla í ljúfa löð; en fái hann ekki
ákveðinn meirihluta, gæti einhver tegund sam-
vinnu ef til vill komið til greina; hagsmunum
flokksins gerir hann hærra undir höfði en hags-
munum landsins.
“Það var ekki tilgangur minn,” sagði Mr.
Bracken, “að fara langt út í flokksleg ágrein-
ingsmál að þessu sinni, þó hins verði tæpast
með réttu vænst, að eg láti öldungis eins og vind
um eyrun þjóta rakalausar ákærur, er stjórninni
hafa verið bornar á brýn. En hitt vil eg að sem
flestir skilji, að uppástunga mín um samvinnu-
stjórn, var grundvölluð á óbifandi sannfæringu
um það, að með slíkum hætti mætti betur auðnast
að ráða fram úr erfiðleikum fylkisins, en á
annan veg. Col. Taylor leit öðruvísi á málið ;
flokkurinn fyrst, landið þar næst.”
Líknarsamlagið
í Winnipeg
Þann 2. nóvember næstkomandi, hefst fjár-
söfnun í þágu líknarsamlags Winnipegborgar;
söfnunin stendur yfir í riku og er þetta í tíunda
skiftið, er þessi vinsæla mannúðarstofnun leitar
almennra samskota. Alls eru það tuttugu 0g
fimm, mismunandi mannúðarstofnanir, er líkn-
arsamlagið stendur að, en upphæðin, er safna
skal að þessu sinni, nemur fjögur hundruð þús-
und dölum.
Tilgangur líknarsamlagsins er óendanlega
fagur; hann er sá, að stuðla að vellíðan gamal-
menna, munaðarleysingja og blindra manna og
kvenna, veita sólskini inn í dapurt og fábreyti-
legt líf.
Margt fólk hér í borg, býr við meira harð-
rétti um þessar mundir, en venja er til; atvinnu-
leysið tilfinnanlegra en áður. Þeir, sem at-
vinnu og heilsu njóta, fá á engan hátt látið þakk-
læti sitt yfir hvorutveggja skýrar í ljós, en með
því að láta það með glöðu geði af hendi rakna
við líknarsamlagið, er ástæður frekast leyfa.
1 sambandi við líknarsamlag Winnipeg-
borgar og fjársöfnunina til starfrækslu þess,
fórust fylkisstjóranum í Manitoba, Hon. James
D. McGregor, nýverið þannig orð:
“Starfsemi líknarsamlagsins er að verða
umfangsmeiri með hverju líðandi ári; þörfin á
umlryggju og aðstoð, hefir sjaldan, ef nokkru
sinni, verið víðtækari en einmitt nú. Þessvegna
ber öllum til þess bein siðferðisskylda, er eins-
hvers megna, að láta stofnun þessari allan þann
stuðning í té, er þeir með nokkrum hætti sjá sér
fært. ’ ’
Laurier-perlur
1.
Þið hafið öll heyrt getið um manninn, sem
kallaður var “Faðir Vesturlandsins.” Hann
hét Vilfrid Laurier og var forsætisráðherra
Canada frá 1896 til 1911. “Faðir Vesturlands-
ins” er hann kallaður vegna þess að stefna hans
og starfsemi varð til þess að alt Norð-Vestur-
landið, eða allur norðvestur hluti Oanada bygð-
ist og blómgaðist; áður en hann kom til valda
var þar strjálbygt víðast og sumstaðar óbygð;
en alt landið svo að segja óræktað.
Laurier var framúrskarandi glæsilegur
maÖur á yngri árum. Af manni, sem var ná-
kunnugur honum, er honum lýst á þessa leið:
‘ ‘ Hann var hár og grannur og þráðbeinn; aug-
un skörp og fremur stór og horfði hann beint
framan í þann, sem hann talaði við; ennið var
hvelft og hátt, hárið dökt, limaburðurinn tign-
arlegur; hann var kvikur 0g mjúkur í hreifing-
um; nefið var fremur langt og stórt. Venju-
lega var andlitið slétt, en þegar eitthvað kom
fyrir hlægilegt, hálflokaði hann augunum og
smáhrukkur breiddust út frá munnvikjunum,
upp og út um alt andlitið, rétt eins og smábárur,
sem berast hver á eftir annari á vatni við sendna
strönd.
Hann var staðfestulegur, en aðgengilegur
og aðlaðandi og ekki alveg laus við þunglyndis-
blæ og dró það menn ennþá nær honum í sam-
hygð og vináttu.
Laurier var öllum samtíðarmönnum sínum
mælskari 0g var því kallaður maðurinn með
silfurtunguna eða Perikles Canada. Þegar
hann talaði var eins og hver setning brendi sig
inn í hjarta áheyrendanna. Jafnvel þegar hann
var svæsnastur 0g ákafastur, var aðal einkenni
hans alvörublandinn hlýleiki.
Eins 0g eðlilegt var leizt margri stúlkunni
vel á Laurier, og það sumum ekki af lægra tæg-
inu. Þegar hann var ungur vann hann í búð í
Montreal. Þar kyntist hann ungri stúlku, glað-
lyndri en stiltri, einurðarlítilli og út af fyrir sig.
Þau voru oft saman sem góðir kunningjar, en
voru þó ekki trúlofuð.
Síðan fór Laurier þaðan burt. Nokkru síð-
ar átti þessi stúlka kost á að giftast ríkum og
háttstandandi manni, en hún neitaði honum
vegna. þess að henni þótti vænt um Laurier.
Hann iieyrði sagt frá þessu af tilviljun, án þess
að sá, sem sagði frá því vissi að hann væri við-
staddur. Laurier brá við tafarlaust, fór til
Montreal, fann stúlkuna, kvæntist henni næsta
dag, fór síðan heim án hennar og sótti hana
aftur eftir nokkrar vikur.
Þetta var árið 1868, stúlkan hét Zoé La-
fontaine, sama konan sem í hálfa öld var hans
hægri hönd í blíðu og stríðu.
Þegar flokksþing Liberala var haldið í
Ottawa 1919 til þess að velja nýjan leiðtoga, sá
eg þessa konu, hafði aldrei séð hana áður. Það
var hátíðlegtt tækifæri. William Lyon Mact-
kenzie King, sem verið hafði vinur og trúnaðar-
maður Lauriers uffl langan tíma, var einn
þeirra, sem útnefndur var fyrir leiðtoga. Þegar
-hann kom fram á ræðupallinn dundi við glymj-
andi lófaklapp. Skrautlega máluð mvnd af
Laurier í fullri stærð var að baki ræðumann-
anna uppi á pallinum. Þegar King var ný-
byrjaður að tala komu tveir menn inn í salinn
og leiddu á milli sín hruma og aldraða konu, en
sérlega tilkomumikla, það var ekkja Lauriers.
Allar þúsundirnar, sem í salnum voru stóðu
upp og sýndu henni virðing og lotningu, ekki
með háværu lófaklappi, heldur með því að allir
stóðu grafkyrrir og steinþögulir með beygðum
höfðum stundarkorn. Eg er viss um það að eg
var ekki sá eini, sem þar var staddur, er sýndist
bros færast yfir andlitið á hinni fögru mvnd
Lauriers, sem blasti beint við hinni aldurhnignu
konu er hún kom inn, og það er víst að þeim fáu
íslendingum, sem þar voru hafa dottið í hugi
orðin, sem Grímur Thomsen leggur í munn
Bergþóru konu Njáls:
“Sæti’ eg eftir sár á kvisti,
saknaði’ hann mín í eilífðinni.”
Okkur fanst sem við læsum það út úr and-
liti myndarinnar að hann saknaði þessarar konu
í eilífðinni.
Sig. Júl. Jóhawnesson.
\
Starf og stríð
Á hverju ári, síðan 1911, óskeik-
ult eins 0g tunglkomur, hefir
borgarastyrjöldin hafist á nýjan
leik í Kína. Var það því ekki ó-
væntur viðburður, er þrjú fylki í
Suður-Kína sölgðu sig nýverið úr
sambandi við þjóðernissinna. Nú
sitja tvennar stjórnir að völdum
samtímis, eins og óft áður, og
verja sínum takmörkuðu kröftum
óskiftum til undirbúnings nýrrar
styrjaldar.
En stjórnin í Nanking hefir
fleiru að sinna en þessum nýju
keppinautum sínum suður í Can-
ton. Síðastliðinn mánuð sendi
stjórnin full 300 þús. hermanna á
hendur kommjista hersveitum, sem
um langt skeið hafa valdið upp-
reistum miklum og óeirðum víða
um land. Aðal bækistöðvar sínar
hafa þeir í Kiangsifylki, ekki
ýkjaalangt fyrir sunnan Hankow.
iSvo mikil hætta þykir stafa af
kommúnistum, að ríkisforsetinn og
hermálaráðherrann eru farnir
báðir til vígstöðvanna í Kiangsi.
Skifti logns og býlja.
Víða í Kína, t. d. í Honanfylki,
þar sem við höfum verið búsett,
taka ræningjaóeirðirnar öllum ó-
fagnaði öðrum fram. Mun ykkur
renna Igrun í það, sem lesið hafið
bréf mín til kristniboðsvina síð-
astliðinn vetur.
Ef til vill á allur almenningur
í Kína við- breytilegri og erfiðari
kjör að búa, en dæmi eru til í
nokkru landi öðru.
Við, sem erurn hér búsett, höf-
um heldur ekki farið á mis við á-
föll og hættur þessara erfiðu
tíma. En því furðulegra er, að
sýnilegur árangur starfsviðleitni
okkar, hefir sjaldan verið meiri,
en undanfarna mánuði. Aðsókn
að samkomum og námskeiðum
hefir sjaldan verið meiri.
Skifti logns og bylja hafa ver-
ið skjót.
Eg kendi á tveggja mánaða
námskeiði í Laohokow í vor. Sóttu
fjörutíu ungir menn námskeiðið,
fleiri en nokkru sinni áður. En
áður en fyrri mánuðurinn var lið-
inn, urðum við að hætta námskeið-
inu, vegna óeirða. Kventrúboða-
námskeið í Shihwakia varð að
hætta í miðju kafi; nemendurnir
mistu allan farangur sinn og
nærri lá, að norska kenslukonan
hefði lent í höndum kommúnista.
Prestaskólinn í Kunchow varð að
hætta í miðju kafi um það leyti,
er vorpróf áttu að byrja. Sam-
verkamenn okkar í Fanghsien og
Yunyang, hafa orðið að yfirgefa
starf sitt, “vegna háskasemda af
völdum ræningja.”
Kristniboðar okkar geta þó
sagt, eins og Páll, við höfum verið
“aðþrengdir, en ekki ofþrengdir.”
jörfufnóínSu rJiÝÝghýF 5rrr 12
Fleiri menn og konur hafa á síð-
ustu átján mánuðum lent í hönd-
um ræningja óg látið líf sitt í
þjónustu fagnaðarerindisins í
Kína, en nokkurt undanfarið ár
síðan eftir aldamót. Helmingur
aðalstöðva okkar hafa verið lagð-
ar í eyði á skömmum tíma, en
heita má að enginn samverkamað-
ur okkar hafi orðið fyrir mis-
þyrmingum.
Milli tveggja elda.
Þann 16. maí komu kommúnist-
ar skyndilega til Shihwakai, sem
er allstór bær, 30 km. fyrir sunnan
Laohokow Sló þá miklum óhug á
menn; hvað grimd og siðleysi
snertir, komast ekki verstu ræn-
ingjaflokkarnir í Honan til jafns
við kommúnista
Við vorum á milli tveggja elda.
Því að um sama leyti höfðu tíu
þús. ræningjar hafið umsát um
Nanyan'g. Er sá bær fyrir norð-
an Laohokow. Þar eru þrjár fjöl-
skyldur kristniboða.
Skamt frá Shihwakai er hátt
fjall, sem heitir Haishan. Þangað
förum við til sumardvalar, hefir
verið sagt frá því í þessum bréf-
um áður. Nokkru áður en kom-
múnistar komu, hafði félagi minn
einn farið upp á Haishan. Sendu
kommúnistar 200 vopnaðra manna
til að leita hans. Þeir brutust inn
1 flest húsin og eyðilögðu eins
mikið og tími gafst til. — Annars
gripu þeir í tómt. Kristniboðinn
var farinn. Slikar “veiðifarir”
hafa þeim oft hepnast betur. —
Tvo kaþólska trúboða drápu þeir
skamt frá Haishan. Tveir evengel-
iskir kristniboðar og sex kaþólsk-
ir hafa verið í haldi hjá þeim í
marga mánuði, þ. e. a. s. hjá þess-
ari einu hersveit. — Kristniboða
taka þeir þó ekki fremur en aðra
menn útlenda.
í lok maímánaðar var loks af-
ráðið, að kristniboðarnir flestir
færu til Hankow, og yrðu þar að
minsta kosti til haustsins. Kaþ-
ólsku trúboðarnir flestir höfðu þá
flúið fyrir löngu.
Við hefðum þó farið til okkar
stöðva í Honan, en svo hittist á,
að þar var samgöngubann af völd-
um ræningja.
Rústir.
Kommúnistar tóku þrjá stærstu
bæina í nágrenni við Laohokow,
en ræningjar lögðu fjórða bæinn
í rústir.
Á fimm aðalstöðvum okkar er
nú lítið annað en rústirnar.
Kristniboðarnir frá þessum stöðv-
um hafa oftsinnis verið staddir í
mikilli hættu. Tvær fjölskyldur
flúðu frá Fanghslen og alla leið
til Yunyang, níu daga ferðalag
yfir fjöll og dali; gegnir furðu,
hvernig kommúnistar og ræningj-
ar hafa hvað „eftir annað farið á
mis við kristniboðana.
Þegar þetta er ritað, eru kristni-
boðarnir frá þessum stöðvum all-
ir komnir til Laohokow, þrettán
manns fullorðinna og ellefu
börn. Farangur gat ekki heitið,
að þeir fengju með sér, og hafa
þeir því orðið fyrir tilfinnanlegu
tapi, mist fatnað, húsmuni og
bækur.
Félag okkar hefir beðlð tjón svo
nemur tugum þúsunda króna.
En alt er þetta smámunir sam-
anborið við, hvað allur almenn-
ingur á þessum slóðum hefir tap-
að og liðið. í aðeins einu héraði,
Hunan, segja kínversk blöÖ að
kommúnistar hafi drepið 350 þús.
manna. Heil bygðarlög hafa lagst
í eyði og meginn hlutinn af stór-
um borgum er í rústum.
Hankow.
Er við komum til Hankow, vor-
um við betur stödd en félagar okk-
(Framh. á 8. bls.)
Night Classes
Mondays and Thursdays
7:30 to 10 p.m. All year
They do not interfere with your regular
employmenb, but they will qualify you for
advancement and a bigger position.
Five hours a week cannot be spent to
better advantage.
It is an opportunity which has increased
the earning powers of hundreds of young people.
Every subject essential to modern business
is taught and with the same thoroughness that
has always characterized our Day Classes.
You can enroll at any time but a commence-
ment with the beginning of the Fall session will
prove very helpful to you.
Our registering office is open from 8 a.m.
to 10 p.m. daily.
If you cannot conveniently come to see us
one of our educational advisers will be pleased
to call upon you if you will ’Phone 37 161.
The Dominion Business College
The Mall
also Winnipeg
St. James
and
Elmwood