Lögberg - 05.11.1931, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. NOVEMBER 1931.
Bls. 3.
KÖKUR YÐAR BERA ÁVALT MEÐ SÉR ÞENN-
AN MJÚKA OG ÞENSLUFULLA BLÆ, EF BLUE
RIBBON BÖKUNARDUFTIÐ ER NOTAÐ. GERIÐ
ENGAR TILRAUNIjR VIÐ AÐRAR TEGUNDIR.
Blue Ribbon Limited
WINNIPEG
CANADA
WEDDING BELLS

DUSTLESS
COALAND COKE
Chemically Treated in Our Own Yard
Phone 87 308 IÍnese
D.D.WOOD & SONS LIMITED
Warming Winnipeg Homes Since “82”

A Thorough School!
The “Success” is Canada’s Largest
Private Cominercial College, and the
finest and best equipped business train-
ing institution in Western Canada. It
conducts Day and Evening Classes
throughout the year, employs a large
staff of expert teachers, and provides
sufficient individual instruction to per-
mit every student to progress according
to his capacity for study.
In twenty-one years, sinee the foundlng of the “Success”
Business ColleKe of Winnipeg in 1900. npproxiniately 2500
toelandic stndents have enrolled in tliis College. The decided
preference for “Success” training is significant, hecause
Iceianders have a keen sense of edttcatlonal valucs, and each
year the nuniher of our Icelandic studcnts shows an increasc.
Day and Evening Classes
Open all the Year
The SUCCESS BUSINESS COLLEGE, Ltd.
PORTAGE AVENUE AT EDMONTON STREET.
PHONE 25 843
Af jörðu ert þú kominn
EFTIR
C LEV E S K I N K E A D.
Þegar hún var komin svo sem hálfa leið, var
henni farið að finnast, að sér væri ómögulegt
að tala við liúsbændur sína í kveld. Á morgun
gæti hún gert það, þegar skapið væri komið í
samt lag. H’ún gæti farið heim einhvem tíma
seint í kveld; liún hafði útidyralykilinn í vasa
sínum. Faðir hennar yrði kannske kominn í
betra skap á morgun. Hún gæti meira að segja
líklega fengið Mr. Palm til að sýna honum fram
á, að það væri ekkert athugavert við það, að
syngja í leikhúsinu. Föður hennar geðjaðist
svo vel að Mr. Palm, að hann mundi sjálfsagt
taka nokkurt tillit til þess, sem hann segði.
Og það mundi verða til þess, að hann hætti
kannske að rekast í þessu. Aldrei cftar ætl-
aði hún að koma til Benders.
En hvað átti hún að gera nú? Hún gat ekki
ráfað aftur og fram um strætin. Hún var að
liugsa um þetta, og réði það við sig alt í einu, að
hún skyldi fara til Benders nú í síðasta sinn.
Það ætti ekki að gera mikið, þó hún kæmi þar
einu sinni enn. Þar gæti hún gleymt þessum
raunum sínum í bráðina og notið dálítillar
skemtunar. En þangað skyldi hún aldrei koma
oftar.
Það var ekkert meira um að vera hjá Bend-
er þetta kveldið, lieldur en verið hafði nú langa-
lengi Það var svo sem ekki, að þar væri fult
hús, en Artie Coakley var þar og heilmargir
með honum, sem ekki höfðu komið þar mánuð-
um saman. Þar á meðal voru allmargir af vin-
um Tom Hitchcocks, og tóku þeir Ellen sérlega
vel. Henni þótti líka vænt um að sjá þá aftur.
Sumir þeirra höfðu fengið bréf frá honum og
altaf liafði hann beðið að heilsa henni. Það var
aðallega þess vegma, að þeir höfðu komið, að
þeir höfðu lofað að skila kveðju hans.
Þeir dönsuðu og þeir fengu sér í staupinu,
og tíminn leið og það fór að verða framorðið,
en hún hugsaði ekkert um að fara heim. Skap
ið var orðið alt annað, en þegar hún kom. Nú
hugsaði hún ekki um annað en éta og drekka og
vera glöð og láta morgundaginn sjá um sig
Gestirnir fóru að fara smátt og smátt, og áður
en langt leið, voru þeir allir famir nema Coak-
ley, sem þetta kveld hafði verið óvanalega hæg-
látur og kurteis. 1 kveld hafði hann að mestu
leyti drukkið óáfenga drykki, og bar það fyrir,
að sér væri ilt í höfði.
En þegar allir vom farnir nema Ellen, sagði
hann, að sér væri batnaður höfuðverkurinn, og
nú yrði hann að fá sér eitthvað sterkara að
drekka. Hann bað um tvo sterka drykki, án
þess að spyrja Ellen nokkuð um það. Hún lét
það gott heita. Þetta var í síðasta skiftið hvort
sem var.
“Hvað gengur að yður?” spurði hann alt 1
einu.
“Hvað gengur að mér! Eg veit ekki hvað
þér eigið við.”
“Ójú, þér vitið það. Þér getið ekki dulist
fyrir mér. Það er eitthvað að, segið mér hvað
það er. Eg hefi haft við margt að stríða um
dagana. Hver veit nema eg geti gefið yður góð
ráð. Þér vitið, að eg geri það ef eg get. Fáið
þér yður drykk, og segið þér svo Artie litla alt
um þetta.”
Hann hefði ekkert getað sagt, sem betur
hefði náð tilganginum en þetta. Ellen sveið enn
undan bituryrðum föður hennar. Hún þráði
samhygð. Artie var í raun og veru góður pilt-
ur, að hún hélt, þó hann drykki alt af mikið og
væri þá oft leiðinlegur og mddalegur. Það gat
vel verið, að hann gæti gefið henni einhver góð
ráð. Hann skildi löngun hennar að komast á-
fram í heiminum.
Hún drakk úr glasinu þegjandi og færði það
svo til hliðar. Hún sá ekki, að Artie benti þjón-
inum að fylla það aftur. Hún studdi olnbogan-
um á bofðið og lagði hönd undir kinn. Hend-
urnar vora ekki lengur rauðar og ljótar eins og
þær liöfðu vorið, heldur hvítar og fallega. Hún
sagði ljóst og greinilega frá vandræðum sínum.
Hún byrjaði á því, að segja frá því hvað sig
hefði alt af langað til að komast áfram og upp
á við í heiminum. Fyrst hafði hún unnið í tó-
baks verksmiðju og verkið hefði bæði verið
verið leiðinlegt fram úr hófi og illa borgað.
Hún hafði alt af unnað sönglistinni öllu öðru
fremur, og allir hefðu dáðst að hve mjiika og
fallega rödd hún hefði. Jafnvel faðir hennar
hefði gert það líka. Hún sagði, livernig það
hefði fyrst viljað til, að hún fór að koma til
Benders. Það var bæði af foþvdtni og svo vegna
þess, að hana langaði til að njóta dálítillar
skemtunar. Hún hafði haldið áfram að koma
mest vegna þess, að hún hafði haft gaman af
að syngja fyrir fólkið, og fengið svo mikið hrós
fyrir sönginn. Söngstjórinn liafði hjálpað henni
svo mikið, og jafnvel oft látið á sér skilja, að
hún gæti orðið mikil söngkona.
Coaklev var of hygginn til þess, að tala nokk-
uð út í það, sem hún var að segja, nema bara að
spyrja fáeinna spurninga, einstaka sinnum,
sem allar lutu að því að láta hana finna, að hon-
um væri mjög ant um alla hennar liagi. Aldrei
hafði hún verið eins falleg í hans augum, eins
og einmit-t nú. Hún var svo rjóð í kinnum og
augun voru svo skínandi björt. Það var ekk-
ert efamál, að þún var algerlega einlæg.
“Við skulum drekka upp lir glösunum og fá
okkur í þau aftur,” sagði hann, þegar hann
komst að því að segj-a nokkuð.
‘ ‘ Eg drakk upp úr mínu glasi, eða eg man
ekki betur en eg gerði það.”
“Eg hefi ekki nema rétt smakkað á mínu.
Eg hefi ekki hugsað um neitt nema það, sem þér
hafið verið að segja mér, ” sagði Coakley og
þóttist vera algerlega einlægur.
Það var svo sem auðvitað, að þetta var rétt.
Hans glas var nærri fult, og það hafði ekki
verið bragðað á hennar. Aftur tæmdi hún glas-
ið og ýtti því svo frá sér og aftur gaf Coakley
þjóninum vísbendingu um að fylla glösin, án
þess að hún tæki eftir því.
Hún sagði frá heimilislífinu og hve mikið
sig liefði langað til að komast burtu úr því ná-
grenni, þar sem hún var alin upp. Þeir draum-
ar hennar urðu að rætast, og hún varð að taka
foreldra sína með sér. Hún sagði hvernig hún
hefði farið á bak við þá, en henni hepnaðist að
afsaka það betur nú fyrir sjálfri sér, heldur en
nokkra sinni áður. Coakley virtist hlusta á alt
þetta með mestu samhygð. En hefði liann ekki
haft ákveðið augnamið, mundi hann hafa sagt
henni blátt áfram, að sér dauðleiddist alt þetta
skraf.
Þetta var alt tóm vitleysa. Þessi umkomu-
lausa vinnustúlka hélt að hún gæti orðið eitt-
hvað stórt og mikið í heiminum. Það tók engu
tali. Það leit ekki út fyrir annað, en að allur
heimurinn væri að ganga af göflunum. Jafn-
aðarhugmyndin var að gera alt vitlaust. Eng-
inn svndist lengur geta unað því, að vera þar
sem forsjóninni hafði þóknast að setja bann, og
vildi komast hærra og hærra í mannfélagsstig-
anum. Þetta var ekki heilbrigt og átti ekki
svona að vera. Þetta voru hans eigin hugsan-
ir, en hann hafði sínar eigin ástæður til þess að
láta þær ekki uppi, ekki rétt núna að minsta
kosti.
Artie bauð henni að hafa annan drykk. Nei,
Ellen vildi ekki drekka meira. Hann ýtti til
hennar glasinu. Hvað gerði það annars til,
hugsaði hún. Hún ætti að vera jafngóð, þó hún
drykki úr öðru glasi.
En þegar hún var búin að drekka úr glas-
inu, var hún orðin raunamæddari og kendi
meira í brjósti um sjálfa sig, heldur en hún
hafði nokkurn tíma áður gert. Hún sagði hvað
faðir sinn hefði sagt við sig. Við það komu tár-
in fram í augun á henni. Hún fann ekki klút-
inn sinn, svo Coakley lánaði henni sinn klút,
Hún drakk dálítið meira til að hressa sig upp
og ná sér aftur. Hún vissi ekkert um það, að
Coakley hafði enn látið fylla glasið.
Meðan hún var enn að segja honum, hvað
faðir sinn hefði sagt og hverju hún hefði svar-
að honum, stakk Coakley upp á því, að þau
skyldu fara. Hann hafði vagn þar úti og gat
flutt hana heim undir húsið, þar sem hún átti
heima.
Það næsta sem hún mundi var, að hún sat
í vagninum hjá Coakley. Hún var ósköp sorg-
mædd og grátandi. Hann hélt utan um mittið á
henni. Það var ekkert á móti því, fanst henni.
Hann hafði nú sýnt, að hann var góður og ein-
lægur vinur.
VI. KAPITULI.
Þegar hún fyrst opnaði augun, var það ekki
til annars en að loka þeim aftur og það alveg
strax. Hún hafði svo mikinn höfuðverk, að hún
hafði aldrei tekið út aðrar eins kvalir. Hún
hélt fyrst, að hún hefði orðið fyrir einhverju
slysi. Óljóst mundi hún eftir því, að hún hefði
verið í keyrsluvagni með Artie Coakley. Hest-
arnir höfðu líklega fælst. Ef mestu kvalirnar
liðu hjá, ætlaði hún að opna augun aftur og
sjá hvar hún væri. Einhver hafði látið kodda
undir höfuðið á henni. Nú fann hún að hún var
í rúmi. Þeir hefðu víst farið með hana á spít-
alann. Hún opnaði augun með skeflingu. Hún
hafði alt af hugsað sér spítalann óttalegan
stað.
En þó hún hefði aldrei komið í sjúkrahús, þá
grunaði hana þó, að þetta væri ekki spítalaher-
bergi. Það var lieldur ekki litla og laglega her-
bergið lijá Palm hjónunum. Hún mundi, að
þangað hafði hún ætlað að fara, þegar hún fór
að heiman. Hún átti ósköp bágt með að hugsa
ljóst. Sólargeislinn skein á hana gegn um rifu
á gluggablæjunni, og við það versnaði höfuð-
verkurinn enn meir, ef hann annars gat versn-
að. Hun ætlaði enn að liggja kyr dálitla stund,
moð aftur augun, ef ske kynni, að hún gæti átt-
að sig á þessu. Skelfing skein ljósið óþægilega
í augun á lienni. Það var svo fjarskalega
bjart.
Það hlaut að vera orðið fjarskalega fram-
orðið, fyrst orðið var svona bjart. Því hafði
hún ekki verið vakin? Þó hún væri svona ótta-
lega veik, þá hefði hún samt farið í vinnu. Það
hafði aldrei komið fyrir, að hún hefði orðið of
sein í vinnuna. Hvað skyldi Palm segja? Og
því hafði ekki einhver vakið hana. En hver
hefði annars átt að vekja hana, þar sem hún
var ekki lieima og ekki lijá Palm? Hvar var
hún annars?
Svo bágt som liún átti með það, þá opnaði
hún þó augun enn einu sinni. Það var ekkert
í þessu ókunna herbergi, sem hún gat áttað sig
á. Með miklum erfiðismunum settist hún upp
og tók þá eftir því, að hún var ekki í neinum
náttfötum. Ivjóllinn hennar var á stól rétt við
rúmið. Hún greip báðum höndum fyrir munn-
inn, til að varna því að hún hljóðaði upp yfir
sig. Hún lagðist út af aftur og breiddi yfir
höfuðið.
Hún var að láta á sig hattinn — það var
kannske löngu seinna, því hún vissi ekkert um
tímann, — þá var barið að dyram. Hún opnaði
munninn til að segja “kom inn”, en hún kom
engu orði upp. Rétt á eftir var hurðin opnuð
og roskin svertingjakona, með slægðarsvip á
andlitinu, kom inn. Hún hélt á bréfi í hend-
inni.
“Gerið þér svo vel,” sagði hún og rétti Ell-
en 'bréfið. “Vinur yðar sagði mér að fá yður
PROFE5SONAL CARD5
DR. B. J. BRANDSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Office tlmar: 2—3
Heimili 776 VICTOR ST.
Phone: 27 122
Winnipeg, Manitoba
DR. O. BJORNSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Office tlmar: 2—3
Heimili: 764 VICTOR ST.
Phone: 27 686
Winnipeg, Manitoba
DR. B. H. OLSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834 Office tlmar: 3—6
Heimili: 6 ST. JAMES PLACE
Winnipeg, Manitoba
DR. J. STEFANSSON
216-220 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham og Kennedy Sts.
Phone: 21 834
Stundar augna, eyrna, nef og kverka
Bjúkdóma.—Er aB hitta kl. 10—12
f. h. og 2—5 e. h.
HeimiU: 373 RIVER AVE.
Talslmi: 42 691
Dr. P. H. T. Thorlakson
205 Medical Arts Bldg.
Cor. Graham and Kennedy
Phone: 21 213—21144
Helmili: 403 676
Winnipeg, Man.
DR. A. BLONDAL
202 Medical Arts Bldg.
Stundar sérstaklega kvenna og
barna sjúkdóma. Er aB hitta frft
kl. 10—12 f. h. og 3—5 e. h.
Office Phone: 22 296
HeimiU: 806 VICTOR ST.
Slmi: 28 180
Dr. S. J. JOHANNESSON
stundar lækningar og yfirsetur
Til viBtals kL 11 f. h. til 4 e. h.
og frá kl. 6—8 aB kveldinu
532 SHERBURN ST. SlMI: 30 877
Drs. H. R.& H. W.Tweed
Tannlœknar
406 TORONTO GENERAL TRUST
BUILDING
Cor. Portage Ave. og Smith St.
PHONE: 26 545 WINNIPEG
Dr. A. B. INGIMUNDSON
Tannlœknir
602 MEDICAL ARTS BLDG.
Slmi: 28 840 Heimilis: 46 054
DR. A. V. JOHNSON
lslenzkur Tannlœknir *
212 CURRY BLDG., WINNIPEG
Gegnt pósthúsinu
Sími: 23 742 Heimills: 33 328
Björg Frederickson
dTeatþer of tþe $íatto
Ste. 14, Cornelius Apts.
Telephone 39 357
H. A. BERGMAN, K.C.
lslenzkur WgfrϚingur
Skrifstofa: Room 811 McArthur
Building, Portage Ave.
P. O. Box 1656
PHONES: 26 849 og 26 840
W. J. LÍNDAL og
BJÖRN STEFÁNSSON
islenzklr lögfrœöingar
& Ö8ru gólfi
325 MAIN STREET
Talsimi: 24 963
Hafa einnig skrifstofur aS Lundar og
Gimli og eru þar aB hitta fyrsta miB-
vikudag I hverjum mánuBi.
J. T. THORSON, K.C.
tslenzkur lögfrœöingur
Skrifst.: 411 PARIS BLDG.
Phone: 24 471
J. Ragnar Johnson
B.A., LL.B., LL.M. (Harv.)
islenzkur lögmaöur
910-911 Electric Railway Chambers.
Winnipeg, Canada
Simi 23 082
Heima: 7175»
G. S. THORVALDSON
B.A., LL.B.
fjögfrœöingur
Skrifstofa: 702 CONFEDERATON
LIFE BUILDING
Main St. gegnt City Hall
Pkone: 24 687
E. G. Baldwinson, LL.B.
tslenzkur tögfraeöingur
809 PARIS BLDG., WINNIPEG
Residence
Phone: 24 20«
Offlce
Phone: 89 991
J. J. SWANSON & CO.
LIMITED
601 PARIS BLDG., WINNIPEG
Fasteignasalar. Leigja hús. Út-
vega peningalán og eldsábyrgB
af Sllu tagi.
Phone: 26 349
A. C. JOHNSON
907 Confederation Llfe Bldg.
WINNIPEG
Annaat um fastelgnir manna.
Tekur aB sér aB ávaxta sparifé
fólks. Selur eldsábyrgB og blf-
reiBa ábyrgBir. Skriflegum fyr-
irspurnum svaraB samstundls.
Skrifstofus.: 24 263—Helmas.: 33 828
DR. C. H. VROMAN
Tannlæknir
605 BOYD BLDG., WINNIPEG
Phone: 24171
G. W. MAGNUSSON
Nuddlceknir
91 FURBY ST.
Phone: 36 137
ViBtals tlmi klukkan 8 til 9 aB
morgninum
A. S. BARDAL
848 SHERBROOKE ST.
Selur Ukkistur og annast um út-
farir. Allur útbúnaBur sá bezti
Ennfremur selur hann allskonar
minnlsvarBa og legsteina.
Slcrlf8tofu talslmi: 86 607
Heimllis talslmi: 68 30»
þetta, þeg’ar eg vekti yður um hádegisbilið.
’En eg sé að þér eruð komnar á fætur.”
Ellen tók við bréfinu, án þess að hugsa
nokkuð um það, og beið svo við eftir því að
konan færi út. En hún fór ekki og horfði á
Ellen, eins og hún vildi taka sem allra vandleg-
ast eftir henni, svo hún væri alveg viss með að
þekkja hana aftur.
“Eg sé, að þér eruð komnar á fætur,” sagði
hún aftur og rétti fram hendina. En Ellen
skildi nú iivað hún átti við. Hún opnaði pen-
ingabuddu sína og fékk konunni það sem í
henni var, sem var rúmlega einn dalur í silfri.
“Þakka yður fyrir,” sagði negrakonan og
ætlaði út úr herberginu.
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjó
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG. MAN.
Yard Office: 6th Floor. Bank of Hamilton Chambers.
/