Lögberg - 31.12.1931, Side 2

Bls. 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN DESEMBER 31. 1931.
T
Högberg
Gefið út hvern fimtudag af
THE COLUMBIA PRESS, LTD.,
; Cor. Sargent Ave. og Toronto St.
: Winnipeg, Manitoba.
Talsímar: 86 327 og 86 328
Einar P. Jónsson, Editor
| Utanáskrift blaðsins: '
The Columbia Press, Ltd., Box 3172
■ Winnipeg, Man.
Utanáskrift ritstjórans:
Editor Lógberg, Box 3172, Winnipeg, Man.
Verð $3-00 um árið. Borgist fyrirfram.
j: The “Lögberg” is printed and published by
The Columbia Press, Limited,
695 Sargent Ave., Winnlpe^, Manltoba.
ií..............
Vaknandi alþýða.
Sagnfræði nútímans á ekki nema að litlu
leyti skvlt við sagmritun fortíðarinnar. Lengi
vel var sagan í raun og veru lítið annað en
markaskrá hirðlífs og herfrægðar; nú er þessu,
sem betur fer, nokkuð á annan veg farið. Sagn-
fræðingar vrorra tíma, geta nú undir engum
kringumstæðum lijá því komist, að taka alþýð-
uua með í reikninginn, því svo hefir henni í
andlegum skilningi víðast livar, vaxið fiskur
um lirygg. Þeir verða einnig til þess knúðir,
að taka til alvarlegrar íhugunar innflutnings-
mál, samfélagsmál, líknarstarfsemi, uppeldismál
og margt J>að annað, er fyr á tímum lá í
þagnargildi; þeir verða undir engum kringum-
stæðum látnir sl(>pj)a með það að hljóta hróðr-
arorð fvrir gagnrýning gamalla skræða; þeir
verða að ger-kynnast hversdagsmanninum, eða
alþýðumanninum, eins og hann í rauninni er;
afstaða hans í þjóðfélaginu er nú orðin slík, að
ekki verður þegjandi fram hjá honum gengið
lengur.
Engum heilskygnum manni getur blandast
hugur um það, að þörf sé víðsýnna foringja á
sviði mannlegra athafna, andlegra sem efnis-
leg'ra, engu síður í dag, en í liðinni tíð, nema
betur sé. Menn eru nú, góðu heilli, farnir að
koma auga á það, jafnvel skýrar en nokkru
sinni fyr, að vænlegustu foringjaefnin sé ekki
ávalt að finna í flokki forréttindastéttanna, eða.
meðal þeirra fáu, útvöldu.
Vaknandi, upplýst alþýða, velur nú orðið
sjálf foringja sína, hvort sem öðrum fellur bet-
ur eða ver.
Margir af víðsýnustu og vitrustu forustu-
mönnum mannkynsins, voru, og eru úr alþýðu-
stétt, og fluttu með sér út í þjóðlífið víðtæka
sjálfsreynslu á högum almennings.
Henry Ward Beecher var svo hugfanginn af
andlegri nýrækt meðal alþýðustéttarinnar á
sinni tíð, að hann flutti um það efni marga sína
áhrifamestu fyrirlestra. Hvað myndi verða, ef
hann mætti líta upp úr gröf sinni í dag og stæði
augliti til auglitis við þær feikna breytingar til
hins betra, er átt hafa sér stað á högum alþýð-
unnar, þó enn sé það vitanlega margt, sem af-
laga fer og umbóta krefst.
Nú er það í raun og veru alþýðan sem ræð-
ur; það er hún, sem ein getur verndað lýðræðið
í veröldinni og haldið því við; úr hennar
eigin flokki koma nú árlega fram á sjónarsvið-
ið þeir foringjar, er ágætastir mega teljast í
meðferð stjórnmála, iðnaðar og félagsmála.
Núverandi stjórnarformaður Breta, ^r son-
ur fátæks fiskimanns; þeir Briand og Poincaré
eru báðir af almúgafólki komnir, og fleiri mætti
tína til; menn þessir hafa, hver um sig, staðið
svo í stöðu sinni, að til alþjóða blessunar hefir
orðið; til eru þó þeir, er sjá þykjast í því hinn
mesta háska, að slíkir menn fari með völd.
Carlyle hélt því fram, sem í sjálfu sér reynd-
ar hvorki var né er nýtt, að einungis þeir hæf-
ustu ættu að fara með völdin; um þetta ættu
allir að geta orðið sammála. En yfir hitt má
samt ekki hlaupa, að hæfustu forustumennina
var ekki ávalt að finna í flokki forréttinda-
stéttanna, heldur jafnvel alveg það gagnstæða.
Nútíma-’kynslóðinni er nú, sem betur fer,
farinn að standa minni stuggur af draum-
mönnum sínum en fyr meir gekst við; flestar
fegurstu staðreyndir nútímans á sviði mann-
félagsmálanna, birtust fyrst í draumi.
Meðan hlutföllin milli upplýsingar og orku
lialda jafnvægi, er sérhverju þjóðfélagi borgið.
Atburðir þeir, er gerst hafa síðustu árin,
liljóta að liafa fært mannkyninu heim sanninn
um það, að innan vóbanda upplýstrar alþýðu,
sé oft og einatt sönnustu 0g giftudrýgstu for-
ustumennina að finna.
Tilraunaskóli fyrir
vandrœðabörn
Haustið 1921 stofnaði enski sál-
fræðingurinn A. S. Neili, ásamt
nokkrum Þjóðverjum, skóla fýrir
vandræðabörn. Var sá skóli sett-
ur í Hellerau, skamt frá Dresden.
Var þar tekið við útlendum nem-
endum jafnt sem þýzkum. Voru
það aðallega vandræðabörn, sem
ekkert varð tjónkað við, hvorki í
heimahúsum né í skólunum, börn,
sem höfðu hafið uppreisn gegn
foreldrum o!g kennurum.
Neill tók þá aðferð til þess að
kenna börnunum góða siðu, að
láta þau vera alveg sjálfráð gerða
sinna og orða, 0g reyndi alls ekki
að láta skólann eða kennara hans
hafa nein áhrif á þau um trúar-
brögð eða siðalærdóm. Þjóðverj-
arnir, sem voru í félagi við hann,
vildu hafa skólalífið sem frjáls-
ast, en þeir vildu ekki ganga jafn
langt í því og Neill. Þeir álitu að
skólinn ætti að hafa bein áhrif á
börnin, bæði siðferðilega og menn-
in!garlega, og það varð þeim Neill
að sundurþykki, svo að skólinn
var lagður niður.
Síðan stofnaði Neill skóla fyrir
vandræðabörn á Summerhill í
Suffolk í Englandi og rekur hann
eftir þeim reglum, sem hann hafði
sett sér í öndverðu, að lofa börn-
unum að haga sér eins og þau
vilja, banna þeim ekkert og pré-
dika ekki neinn siðalærdóm fyrir
þeim. . •
Það eru sannkölluð vandræða-
börn, sem koma í þennan skóla:
Börn, sem eru brennuvargar, þjóf-
ar, lygarar, vitlaus af geðofsa o.
s. frv. En Neill lítur svo á, að
þessar ávirðingar séu þeim ekki
meðfæddar, heldur sé þær því að
kenna, að barnið hefir fengið
siæmt uppeldi, fólk hafi ekki skil-
ið það né rejjjit að skilja það, en
reynt með harðri hendi að berja
inn í það skoðanir og siðalærdóma.
En undirvitund barnsins gerir
uppreisn gegn slíkri meðferð, og
þau ráða ekki sjálf við það. Refs-
ingar. sem gerðar eru í beztu
meinmgu, hafa þveröfug áhrif vlð
það sem til var ætlast.
En í hverju er þá fólginn sá
galdur Neills, að gera þessi vand-
ræðabörn að góðum börnum?
Hann er fólginn í því, að eyða
freisíin!gunum, og nema brott
hverja ástæðu, sem börnin geta
haft til þess að vilja hefna sín.
— Skóli minn byggist á því, seg-
ir hanif, að gera börnin frjáls.
Vandræðabörnin eiga að fá að
hlaupa af sér hornin, og þá eru
þau laus við þau álög, sem á þeim
hvíla.
Sum börn eru þannig, að allur
hugur þeirra snýst um samfarir
manns og konu. í skólanum er
þtim leyft að tala um þetta alveg
óþvin'gað og eins “dónalega” og
þau vilja. Og árangurinn verður
sá, að eftir lítinn tíma eru þau
orðin þreytt á þessu og hafa enga
löngun til þess að tala um það.
Það hefir hreinsað þau og lækn-
að, að þau fengu að úthella sér
um þetta efni. Það er orðið þýð-
ingarlítið og einskisvert 1 augum
þeirra, 0g þau hætta að hugsa um
það. Á sama hátt fá börnin allger-
lega átölulaust að haga sér eins
og þau vilja á öðrum sviðum, og
hlaupa af sér hornin. Börn, sem
eru t. d. mjög eigingjörn, fá ó-
hindrað að búa að eigingirni
sinni, þangað til þeim finst ekki
neitt í hana varið lengur. Þá eru
þau laus við hana, og þá vaknar
hjá þeim borgaralegur samstarfs-
andi. «
í bók, sem Neill hefir gefið út
um skóla sinn og árangur þess
fyrirkomulags, sem þar er, segir
hann frá dæmi einu, sem er eftir-
tektarvert.
1 skólann á Sommerhill var send
fjórtán ára gömul telpa, Ansi að
nafni. Hún hafði verið rekin úr
barnaskólanum fyrir ók'nytti og
óhemjuskap. Tveim dögum eftir
að hún kom til Sommerhill, sýndl
hún hvað með henni bjó. Hún
réðist á Neill eins og villudýr.
klóraði, krafsaði, sparkaði og
öskraði og lét á þessu gan!ga lát-
laust í þrjár klukkustundir. Og
látlaust grenjaði hún að sér
skyldi takast að gera hann reið-
an. En það tókst ekki. Neill lét
sem ekkert væri 0g brosti aðeins
að ákafanum í henni. Að lokum
settist einn kennarinn við hljóð-
færið og tók að leika á það. Þetta
hafði þau áhrifá Ansi, að ofstopi
hennar hjaðnaði niður. .
Nokkrum dögum seinna safnaði
hún saman hinum börnunum, fékk
þeim sagir og axir, og nú átti að
fella hvert einasta ávaxtatré í
garði skólans. Neill skifti sér ekk-
ert af þessu, en lét þau alve'g
sjálfráð. Eftir litla stund kom
Ansi til hans auðmjúk og iðrandi.
— Krakkarnir höfðu sagað sund-
ur þvottastagsstaur, og svo hætt
við fyrirætlan sína. En Ansi var
að upplagi gefin fyrir reglusemi
og góða umgengni. Sjálf hafði hún
aldrei mátt leggja lið í því
efni, því að hinir fullorðnu áttu
einkaleyfi á að hugsa um það. 1
eðli sínu var hún ráðrík og þetta
voru því höft á eðli hennar. Þess
vígna gerði hún uppreisn. En
þegar hún kom til Sommerhill, þar
sem engin höft eða reglur var
hægt að brjóta, féll henni allur
ketill í eld. Sú kúgun, sem hlýðn-
ina heimtar, var þar ekki til. Og
ofstopi hennar og uppreisnarhug-
ur sjatnaði því smám saman.
Neiil segir sjálfur um kensluað-
ferð sína, að hún sé hér um bil
óbrigðul meðan börnin eru ekki
eldri en tólf ára. Þau eldri eru
erfiðari. Hann lætur þess getið
tii sannindamerkis um hvað að-
ferð sin gefist vel, að nágrannar
skólans hafi aldrei haft neina á-
stæðu til umkvörtunar út af vand-
ræðabörnunum. Það er að eins
fyrst í stað, að þau láta illa, en
smám saman kemst hugur þeirra
og skap í jafnvægi og þá eru þau
ekki verri en önnur börn. Ástríð-
an, til þess að hefna sín með of-
stopa og illri breytni, hverfur,
þegar ekki er neins að hefna, og
enginn tekur mark á hefndinni. —
Lesb.
Hvað er maðurinn ?
“ . . . . Þeir er . . . . yfirvinna
konugsríki, skapa réttlæti, vinna
til loforða, stöð.va gin ljóna,
slökkva eldhafið .... upp úr
veikleika gerast sterkir, verða
efldir í styrjöld, stökkva á flótta
her útlendra .... voru grýttir.
sundur rifnir, freistað, vegnir með
sverðseggjum .... yfirgefnir,
hraktir, hrjáðir . . . .”
—Hebr. bréfið 3337.
Það er undraverð frásögn, sem
sagan hefir oss að færa um þraut-
ir þær, sem menn hafa liðið, hætt-
urnar, sem þeir hafa gegnum
gengið, dauðdagann sem þeir
hafa dáið fyrir sakir þess eða
þeirra, er þeir hafa unnið.
Enginn vegur hefir verið of ó-
greiðfær fyrir þá, sem höfðu tak-
mark að að keppa.
Engar hörmungar of ægilegar
fyrir þá, sem vildu sigurinn
vinna, — enginn dauði ógurlegur
þeim, sem vildu þjóna þeim drotni
er þeir trúðu á.
'Ekkert, sem mannlegu hyggju-
viti hefir verið mögulegt upp að
hugsa, hefir dugað til að skelfa
hugprúð hjörtu, né nógu hræði-
legt til að vinna bug á þolinmæði
þeirra og trúfesti.
Ef orðin þurftu að talast, voru
þau töluð; það, sem þurfti að ger-
ast, var gert; þar sem höggið
þurfti að falla var það felt, án
tillits til hættunnar eða hvað það
kostaði.
Fátækt, útlegð, fangelsi, kvalir,
missir vina og vandamanna, lífs-
ins sjálfs-----öllu hefir verið
með glöðu geði fórnað á altari
skyldunnar við mannlega neyð, á
hvað dimmum dögum, í hversu
eyðilegum stöðum, sem það altari
hefir verið reist!
Ekki er það eingön’gu meðal al-
kunnra píslarvotta og dýrlinga
sögunnar, að hetjur er að finna—
þvert á móti. í hversdagslífinu, á
heimilum sorga og þjáninga, á
skipum sem hrekjast á straum-
æstum öldum, í námum alþöktum
logandi eldingum, í hörðu striti
daglegrar vinnu, á nístandi ör-
væntin'garstundum heimuglegra
gorga, á meðal þeirra þúsunda
og eins tilfella lífsins, sem reyna
mannlegt þol til þess yztu tak-
marka — finnum vér menn og
konur heiðri sæmd.
Aldrei hefir verið vöntun á dug
og dáð, trúfesti og trygð. Aldrei
hefir píslarvotta né hetjur vant-
að, þega sem sárust hefir verið
þörfin. —
Næstum á hverju heimili má
finna postulana, alstaðar dýrling-
ana, og ímynd Krists á hverjum
stað.
Hvernife á öllu þessu stendur, er
erfitt að segja; hebrezku höfund-
arnir eigna það trúnni; aðrir spá-
menn tilfæra hugrekki, ást, til-
beiðslu — en þessar tilvísanir
þurfa útskýringar\ við, eða er ekki
svo?. Og hvernig getur skilning-
ur til fullnustu fengist öðru vísi
en á þann hátt, að í mannshjart-
anu sé neisti af guðs lifandi sál?
Efnishyggjumanninum verður
ó!greitt um svar, þá hann stendur
augliti til auglitis við æðstu hetju-
dygð mannlegs eðlis, og er beðinn
að samrýma hana heimspeki
sinni. Hans efniskenningar geta
fiætt mann um sandinn á sjávar-
ströndinni, trén í skóginum, fugla
loftsins, dýr eyðimerkurinnar. En
þegar að manninum kemur, þá
verður fátt um fræðslu eða svör,
því í mannlífinu, hvað sem annar-
staðar er, mætum vér ekki efninu,
heldur andlega aflinu, og ósjálf-
rátt ef til vill, berumst vér upp
til trúarinnar hæstu hæða. Vér
vitum, að heilajgur andi er nálæg-
ur i heiminum, þvi vér sjáum hann
hvívetna starfandi: við sjúkra-
beðinn, á orustuvellinum, í stormi.
í baráttu, í fangelsum við bálköst-
inn, við krossinn!
Við vitum, að mennirnir eru ó-
dauðlegir, því við sjáum þá dag-
lega nálgast fullkomnun til eilífs
lífs. Við vitum, að drottinn ræð-
ur, því við mætum honum hví-
vetna í góðum mönnum og sönn-
um.
Það er hjá manninum — í lif-
inu sem hann lifir, í dauðanum
sem hann deyr — að vér höfum
vissu þess er vér vonum og sönn-
un þess, sem ekki sézt. Af honum
leysist hver ráðgáta o!g draum-
arnr rætast. Hann er vitni um
guð, hann er spádómur eilífs lífs;
hann er andinn, sem allötaðar er
nálægur, “hvers eilíf ríkir ást.”
— Eftir John Haynes Holmes.—
Þýtt úr ensku af Mrs. Jakobínu
J. Stefánsson, Hecla P.O. Man.
STÓR FLUGVÉL.
Englendingar eru nú að smíða
stærstu flugvél í heimi. Verður
hún alt að því helmingi stærri
heldur en stóra þýzka flugvélin
“Do. X”. Hún á að geta tekið 120
farþega og hefir svefnklefa fyrir
helming þeirra. Á hún að vera í
förum milli Englands og Canada.
Er mjög til hennar vandað að öllu
leyti, og svo sterk á hún að vera,
að henni sé óhætt að setjast á At-
lantshafið í hvaða veðri sem er.
VERÐ UPPSKERUNNAR.
Samkvæmt því, sem hagstofan i
Ottawa áætlar, er uppskeran í Can-
ada þetta ár $431,251,000 virði. En
árið 1930 var uppskeran virt á
$631,592,900, og árið 1929 taldist
hún vera $948,981,400 virði.
RosE
g ffiappp gear to gUI
THUR. FRI. THIS WBEK
Dec. 31st Jan. lst
A RIOT OF LAUGHTER
“TONS OF MONEY’’
Added
COMEDT - CARTOON
_______NOVELTY_____
|?ear’£S Cbe
jHltimite Jfroltt
Thur. Dec. 31, at 11.30 p.m.
Admission 2 5c
SATURDAY and MONDAY
Jan. 2-4
THE GA NG FROM SKIPPY in
“Huckleberry Finn”
Added
SERIAL - COMEDY - CARTOON
TUES. WBD. NEXT WEEK
Jan. 5-6
FREDERIC MARCH
INA CLAIRE
“ROYAL FAMILY
OF BROADWAY”
Added
COMEDY - CARTOON - NEWS
::
Fréttabréf
úr Vestur-ísafjarðarsýslu.
18. nóvember 1931
Þá er nú sumarið að kveðja.
Skilur það eftir misjafnar minn-
ingar í hugum manna hér vestra.
Margir hafa nú ástæðu til að taka
á móti vetrinum með kvíðnum
huga, en þó færri, en búast mátti
við um eitt skeið sumarsins. Um
eitt eru þó allir sammála: sólrík-
ara sumar hefir enginn lifað og
veðurblíðan og jafnviðrið var al-
veg einstakt. Þurkarnir héldust
óslitnir fram að miðjum septem-
ber, en þá þrá til votviðra og
mátti heita að stöðu!gt rigndi
næsta mánuð, og hafa hlýviðri og
vætur haldist síðan óslitið til
veturnótta, frost varla komið enn,
en stormar og umhleypingar tíðir
og gæftir til sjávarins stopular.
Þeir sem ekki höfðu náð inn eða
lokið heyskap, þegar umskiftin
komu, urðu fyrir nokkrum hrakn-
ingi með hey, en flestir náðu þó
heyjum sínum inn og munu hey
MINNING
Eig hefi verið beðinn að skrifa
fáein orð um hann Gunnlaug sál.
bróður minn. Mér ætti að vera
það kært að minnast hans þannig,"
en eg finn hve mik'ill vandi það
er fyrir mig, sem á svo skyldan
hlut að máli.
Gunnlaugur Oddson var fædd-
ur að Keldunesi í Kelduhverfi í
Norður-Þingeyjarsýslu, 17. marz
1850. Faðir hans var Oddur
Þórðarson, Þórðarsonar, bónda á
Keldunesi, ættaður úr Hörgár-
dal í Eyjafjarðarsýslu. Móðir
Odds' var María Qddsdóttir
Oddssonar, bónda í Geldingaholti
í Skagafirði, og konu hans Ragn-
heiðar Þorsteinsdf>ttur prests,
Eirikssonar í Vesturhópshólum.
Var hún ein af fimtán börnum
þeirra hjóna. Bróðir hennar
var Gunnlaugur Oddsen, Kon-
sistorial Assessor og dómkirkju-
prestur á Lambastöðum, faðir
Ingibjargar, Elizabetar móður
Gunnlaugs hreppstjóra Þorsteins-
sonar (kanselíráðs) á Kiðja-
bergi í Árnessýslu og Gunnþór-
unnar fyrri konu Halldórs pró-
fasts Jónssonar á Hofi i Vopna-
firði, og þeirra systkina. Kona
Odds og • móðir Gunnlaugs var
Guðrún Snorradóttir bónda á
Stórubrekku í Hörgárdal, Guð-
mundssonar bónda í Fornhaga í
sömu sveit, Rögnvaldssonar, Arn-
finnssonar, Jónssonar. Kona
Guðmundar Rögnvaldssonar og
móðir Snorra var Guðrún Guð-
mundsdóttir ívarssonar. Kona
Snorra á Stórubrekku var Guð-
rún Gpnnarsdóttir ljósmóðir. Ætt
hennar er mér ókunn. Bjuggu þau
Snorri og Guðrún allan sinn bú-
skap á Stórubrekku, og þóttu
merk hjón.
Fárra vikna gamall fluttist
Gunnlaugur Oddson með foreldr-
um sínum að Ásbyrgi í Keldu-
hverfi, þar bjuggu þau í 13 ár; en
árið 1863 fluttu þau að Langa-
vatni í Reykjahverfi í Suður-
Þingeyjarsýslu; var Gunnlaugur
þar hjá þeim nokkur ár. Þegar
á unga aldri hneigðist hann mjög
að smíðum, og seinna lærði hann
það handverk til fullnustu hjá
Jóni Kr. Stefánssyni timbur-
meistara á Akureyri. Fékk hann
sveinsbréf með bezta vitnisburði
eftir eins árs veru hjá honum.
Stundaði hann það handverk að
mestu leyti eftir það til dauða-
dags, og þótti góður smiður og
vandvirkur.
Árið 1882 í júní kvongaðist
Gunnlaugur Oddson, og gekk að
eiga Guðnvju Ólöfu Sigfúsdótt-
ur Kristjánssonar og konu hans
‘Ólafar Davíðsdóttur. Kona
Davíðs og móðir Ólafar var Sig-
urlaug Indriðadóttir. Ólöf var
móðursystir Mr. G. A. Dalmanns,
kaupmanns í Minneota, Minn.
Hún var heppin ljósmóðir og
orðlögð gæða og myndarkona.
Þau Gunnlaugur og Guðný
bjuggu 4 ár á Brekknakoti í
Reykjahverfi, og 2 ár á þarti af
Geitafelli í sömu sveit. En um
þetta leyti—á níunda tug hinnar
siðustu aldar,—var árferði hart,
og erfiðir tímar á margan hátt,
og sumarið 1888 réðust þó nokkr-
!ir þar úr sveitunum til Vestur-
laeimsfarar. Meðal þeirra, er
vestur um haf fluttu það sumar,
voru þeir bræður Gunnlaugur og
Þorsteinn Oddsson, með fjöl-
skyldur sínar, og Sigfús og Ólöf
Kristjánsson, tengdaforeldrar
þeirra bræðra.
Þau Gunnlaugur og Guðný
dvöldu um veturinn í Mikley í
Winnipeg-vatni hjá þeim hjónum
Stefáni Jónssyni og Björgu Krist-
jánsdóttur konu hans, á Jónsnesi,
en snemma um vorið eftir, fluttu
GUNNLAUGUR ODDSON
þau til Selkirk, pg settust að á
Rosser Ave. og bjuggu þar ávalt
síðan, þau 42 ár, sem Gunnlaug-
ur átti þá eftir ólifað. Stundaði
hann handverk sitt til hins síð-
asta, en nokkur hin síðari árin þó
aðeins á verkstæði sínu heima hjá
sér. Ýms trúnaðarstörf hafði
Gunnlaugur Oddson á hendi fyr-
ir íálenzka, lúterska söfnuðinn í
Selkirk, á þessum árum. A"ar
hann einn af stofnendum lians,
og meðlimur hans til dauðadags,
og bar velferð hans og virðingu
fyrir brjósti, meðan honum entist
heilsa og líf. Hvert það starf,
sem honum var falið, leysti hann
af hendi með samvizkusemi og
trúmensku.
Þeim hjónum varð 6 barna
auðið, sem öll eru á lífi, og búsett
í Selkirk, nema yngsta dóttirin, er
stundar hjúkrunarstörf í Los
Angeles, Cal.
Nöfn barnanna í aldursröð eru:
Rakel, Mrs. S- Maxon; María,
Mrs. Jón E. Ffinrikson; Björn
ísfeld, smiður, ókvæntur; Snorri
Aðalsteinn, handverksmaður;
Sigrún 1 Ólöf, hjúkrunarkona;
Gunnlaugur, kennir fíólínspil.
Báðir hinir yngri bræður eru
einnig ókvongaðir. Öll eru börn
þeirra hjóna vel gefin og mynd-
arleg, og hin mannvænlegustu.
Systkini Gunnlaugs, sem lifa,
þegar þetta er skrifað, eru: Þor-
steinn Oddson, fasteignasali í
Los Angeles, Cal. og María Guð-
rún Oddsdóttir, kona Ingjalds
bónda Árnasonar við Minneota
postlrús, Minn. Þrir bræður og
ein systir dóu ung. En elsti bróð-
ir þessara systkina, Snorri Odds-
son, bóndi á Geitafelli í Reykja-
hverfi, lézt 12. febr. 1892 eftir
langt og strangt dauðastríð.
Hann féll frá á bezta aldri, og
varð mjög harmdauði vinum og
vandamönnum og öllum, sem
hann þektu.
Á áttræðis afmæli Gunnlaugs
Oddsonar, 17. marz 1930, var
honum haldið veglegt samsæti, er
börn hans og vinir höfðu til
stofnað. Talaði prestur safnaðar-
ins, Rev. J. A. Sigurðsson nokk-
ur hlý og velvalin viðurkenning-
ar og þakkarorð til hans, og flutti
honum kvæði, og fleiri tóku til
ináls í sama anda. Einnig var
hann sæmdur góðum gjöfum, og
þeim hjónum vottuð virðing og
góðvild á ýmsan annan hátt, af
þeim, er viðstaddir voru, er alt
sýndi að þau hjón áttu hlý ítök
í hjörtum margra.
Hér verða eigi framar rakin
æfiatriði Gunnlaugs Oddson, það
er ekki mitt meðfæri. En hans
hefir fyrir nokkru minst verið í
“Sam.” af Rev. G. Guttormssyni,
og í þeirri grein drepið á félags-
starfsemi hans, lífsstefnu og
lyndiseinkunn. Er þar alt vel
mælt og hvert orð satt. Hann
hafði á yngri árum átt kost á dá-
lítið meiri og viðtækari þekkingu
í ýmsum greinum, en alment mun
hafa verið á þeim tímum. List-
fengur var hann með afbrigðum,
og mátti kalla að hann legði
gjörva hönd á flest það, er hag-
leik þurfti til að leysa af hendi,
er að smíðum laut. Hann hafði
unun af lestri góðra bóka, og
tungu feðra sinna geymdi hann
sem dýran fjársjóð, og kendi
hana börnum sínum. Var hann
sannur íslendingur í eðli sínu, en
jafnframt trúr og skyldnrækinn
þegn þess lands, sem nú hvílir
hann látinn. Heimilið var hans
konungsríki, þar naut hann sín
ávalt bezt, enda átti hann góða og
umhyggjusama konu, sem með
manni sínum vann að því að friða
um þann reit, svo að þangað var
jafnan göngumóðum gott að
koma. Við sinn eigin arin sat
Gunnlaugur Oddson löngum og
kendi börnum símim, og bjó þau
undir skóla lífsins. Sjálfur var
hann gætinn og grandvar í tali,
háttprúður, hógvær og yfirlætis-
laus í umgengni. Lífsstarf hans
var kyrlátt og fordildarlaust;
hann var vandaður og samvizku-
sainur maður, sem ekki mátti
vamm sitt vita. Hann andaðist
að heimili sínu á Rosser Ave i
Selkirk, Man. 21. marz 1931, eft-
ir 6 daga legu í lungnabólgu, 81
árs og 4 daga gamall, eins og
áður hefir verið getið í blöðun-
um. Mun hans ávalt minst verða
sem sannkallaðs heiðursmanns,
trúfasts vinar og skyldurækins
starfsbróður.
Guð blessi minninguna hans
Gunnlaugs sál. bróður míns, hjá
vinum og vandamönnum og öll-
um, sem hann þektu.
María. G. Arnason.
♦♦
Gunnlaugur Oddson
DÁINN
Heyrði’ eg að hafir þú farið
Héðan í burtu, |
Af þessum örðugu leiðum,
Sem okkur mjög þreyta.
í friði þú lifðir—þvi fékstu
Friðar viðtökur,
Friðar á landinu fagra,
Hvar friðurinn ríkir.
Jarðneska auðlegð ei áttir,
Þú áttir'þó meira:
Dverghagar höndur þú hafðir,
Og hugvit og dygðir.
Ungum þér veittar þær voru
í vöggugjöf forðum.
Samferðamenn þínir sáu
Að svo hafði verið.
Beðja og börnin þig syrgja,
Því burt ertu horfinn.
En vissan um vellíðan þína,
Veitir þeim huggun;
Og vonin, að síðar þig sjái
Á sælunnar landi,
Gjörir þeim biðina betri,
Og bölið léttara.
Þýðlegast orðtak þú áttir,
Sem oftlega náði
Einmana einstæðing hugga,
Sem unnu svo fáir.
Þú mattir ei metorðatröppu
í mannfélags stiga.
Dygðína áleiztu ætíð
Öllu mætari.
Frændur og vinir því fagna
Að fyrri þeim máttir
Sólarheim sjást um og skoða,
Með sveitum útvöldum,
Og frelsarann iýða þar finna,
Sem fræðslu þeim veitir
í andlegri uppheima speki,
Sem okkur er hulin.
Gróa frá Krossholti.