Lögberg - 14.01.1932, Qupperneq 7

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 14. JANÚAR 1932.
Bls. 7
Æfiminning Helgu
í Lundi
13. september síðastl. andaðist
konan Helga Sveinsdóttir Jónsson,
eftir langa legu, 4% ár, að heimili
dóttur sinnar og ten'gdasonar, sem
áður var heimili hennar og manns
hennar um 30 ár og þau kölluðu
Lund, í Hnausabygð { Nýja ís-
landi. Veikindin, sem lögðu hana
í rúmið, voru að það dofnaði og
v-arð magnlaus allur niðurlíkam-
inn upp að mitti. Hún fór upp til
Winnipeg og leitaði beztu lækna
þar, og rteyndu þeir að gera alt
fyrir hana, sem hægt var að gera;
hún lá lengi í sjúkrahúsi og hjá
Gróu systur sinni án þess að fá
bata, þar til hún vildi láta flytja
sig heim til sín og liggja þar, sem
var gert, og þau höfðu hjúkrunar-
konu til að stunda hana, því hún
fékk oft þjáningarköst og þurfti
því góða aðhjúkrun; svo gerði
maður hennar alt fyrir hana, sem
hann gat.
En þó að niðurlíkaminn væri
svona máttlaus, var upplikaminn
mieð góðum styrk, svo hún gat
stytt sér stundir með þv£ að lesa
og skrifa og saumað ýmislegan
útsaum, sem hún var lægin fyrir,
bæði sér til skemtunar óg gagns
Helga var mjög vel greind kona,
með góðum hæfileikum bæði Snd-
liega og verklega; hún var lagleg
og myndarleg á velli, meir en í
meðallagi á hæð; hún var fíngerð
í sér, með viðkvæmar tilfinning-
ar og því næm fyrir öllu, sem hún
sá og heyrði, og því fljót að
grípa alt, sem hienni væri til full-
komnunar, bæði andlega og verk-
lega. Hún hafði mikla menta-
löngun og notaði sér því hvert
tækifæri í gegn um lífið með að
uppfylla hana og æfa sig í ýmsum
hannyrðum og skrift, enda skrif-
aði hún sérstaklega fagra rithönd.
Hún tók mikinn þátt í kvienfé-
lagsmálum bygðar sinnar, og var
þar oft framarlega í röð með víð-
tækar hugsjónir. Hún var bók-
hneigð og las því nokkuð mikið
og reyndi að hagnýta sér alt það
bezta, því hún var minnug og gat
geymt í minni sínu margt af því,
ef hún þyrfti að grípa til þess; en
hún lét það ekki standa í vegi
ímeð að gegna skyldum sínum sem
móðir; hún var góð móðir börn-
um sínum, vildi þeim alt það bezta
og vildi undirbúa þau; sem bezt
fyrir lífið. Hún var að eðlisfari
mjög örlát með að gera gott af
sér og leignaðisti því marga vini.
Henni þótti gaman að tala við
greint fólk, sem hafði víðari
sjóndeildarhring en alment ger-
ist, því hún hafði hann sjálf, og
hún leit djúpt inn í tilveru lífsins
og tilgang þess.
Hienni þótti gaman að heyra eða
lesa um það, sem þessir miklu sál-
arfræðingar höfðu ritað um þá
mörgu eiginleika, sem mannssál-
in ætti yfir að ráða, því væri það
mjög áríðandi að geta þekt sjálf-
an sig sem bezt, til að geta glætt
alt það góða í sjálfum sér, til að
gera hann að sem beztum og full-
komnustum manni í þessu lífí.
sem væri undirbúningsskóli fyrir
annað líf og andlega heiminn.
Hún hélt fast við sína barna-
trú, með að skoða guð sem góðan
og gæzkuríkan föður, sem vildi
öllum börnum sínum það bezta í
þessa lífs tilveru, og hún sagði
við þann, sem þetta skrifar, að
sér dytti ekki í hug að kenna guði
um það, að hún hefði farið svona,
heldur stafaði það af vangá og
vanþekkingu íMgegn um lífið og
ýmsar ástæður í gegn um það hafi
skapað orsökina. Hún átti þann
andlega styrk, að bera þetta með
stakri; þolinmæði, sem sýnist þó
nokkuð hart fyrir manneskju á
bezta aldri, lítið innan við fimtugt
þegar hún tók veikina, sem að líf-
ið sýndisti blasa við eins bjart
eins og nokkru sinni áður, að þurfa
að liggja í rúminu alveg annara
hjálpar þurfi, og sem að sýndist
eiga mikið lífsstarf eftir, bæði
fyrir sjálfa sig og mannfélagið.
Það var í Lögbergi, eftir frétta-
ritara þess, skýrt frá því rausnar-
lega silfurbrúðkaups samsæti,
sem að bygðarmenn héldu þeim
hjónum, Lýði og Helgu, á þeirra
tuttugu og fimm ára 'giftingaraf-
mæli, svo það verður ekki nefnt
hér, en um ætt hennar og ættfólk
verður endurtekið með nokkrum
skýringum.
Helga var fædd 28. ágúst 1878
að Klett í Reykholtsdal í Borgar-
fjarðarsýslu, þar sem foreldrar
hennar, Sveinn og Þorgerður,
bjuggu mestan sinn búskap. Fað-
ir Helgu var Sveinn Árnason frá
Hvammi í Hvítársíðu. Hann var
vel greindur maður, sem hann átti
ekki langt að sækja, því Foreldr-
ar hans, Árni og Þuríður, voru
bæði vel gneind og skáldmælt, *og
mun Sveinn hafa verið það líka,
þó lítið bæri á því; hann var kom-
inn af svokallaðri Bjarnastaða-
ætt í Hvítársíðu, sem var nafn-
greind fyrir gáfur og manndóm.
Sveinn og Hjörtur Þórðarson, raf-
fræðingur í Chicago, og þeir bræð-
ur, sem margir kannast við, voru
bræðrasynir. Móðir Helgu var
Þorgerður dóttir Jóns Halldórs-
sonar o'g Helgu Jónsdóttur, sem
bjuggu á Svarfhóli í Stafholts-
tungum mestallan sinn búskap.
Jón var sonur Halldórs Pálssonar
fræðiipanns og sagna- og sögurit-
ara á Ásbjarnarstöðum í sömu
sveit. Helga kona Jóns var ættuð
neðan af Mýrum; hún var yfir-
setukona, hún var greind og vel
skáldmælt; börn þeirra sex, sem
upp komust, fengu öll orð fyrir
að vera greind og manndómsgjörn
og laglega skáldmælt; af þeim eru
nú á lífi sá, sem þetta ritar, og
Valgerður Sigurðsson á Hnausum.
Börn Svieins og Þorgerðar voru
fjögur, öll vel gefin og giftust öll
í þessu landi: Ingibjörg, elzt af
þeim,' fór til Canada 1893, giftist
Magnúsi Magi^ússyni ættuðum af
Vestfjörðum, mjög merkum og
vönduðum manni, sem hafði fyrir
atvinnugrein fiskiverzlun og veiði
og nokkurn landbúskap; þau hafa
myndarheimili á Eyjólfsstöðum
Breiðuvík í Nýja íslandi.
Jóhannes Sveinsson, giftist Ásu
dóttur Rafns Guðmundssonar Nor
dal, ættuðuum úr Bor!garfjarðar-
sýslu, fíngerðri og fallegri konu
hann lagði fyrir sig smíðavinnu
og húsabyggingan og húsasölu
Winnipeg, en af því að kona hans
misti heilsuna, þá breytti hann til
og fór til Monrovia \ Californíu
ur á milli þeirra mæðgna, mteð
því líka að þær voru lengst sam-
an af börnum Þorgerðar, og hjá
þeim lagðist hún til hinnar hinztu
hvjldar.
Lýður og Hel'ga eignuðust fjög-
ur börn, hvar af tvö dóu ung, það
yngsta og elzta; en hin tvö eru
uppkomin og myndarleg og viel-
gefin, bæði gift, Þorgerður, sem
Helga var hjá síðast, gift Wilfred
Lawrence syni Kristjóns; Finns-
sonar, sem var lengi verzlunar-
maður við íslendingafljót í Nýja
íslandi, og seinni konu hans, Þór-
unnár Eiríksdóttur. Helgi, gift-
ur Tryggveigu dóttur T^yggva
Arasonar og konu hans Guð-
laugar Þorsteinsdóttur, sem búa í
Kjalvík í Nýja íslandi. Tryggvefg
gekk mentaveginn og var um tíma
skólakennari. Helgi stundar
smíðavinnu.
Helga var jarðsett í Breiðuvík-
ur grafreit 15. sept., að viðstöddu
fjölda af fólkBbygðarinnar og vin-
um og vandamönnum hennar.
Jarðarfararathöfnina framkvæmdu
prestarnir, séra Jóhann Bjarnason
fyrvterandi sóknarprestur hennar
mörg ár, og núverandi prestur,
séra Sigurður ólafsson.
Ekkjumaðurinn og börn þeirrar
framliðnu þakka öllum, skyldum
og vandalausum fyrir blómagjaf-
irnar og sem heiðruðu minning
hennar með nærveru sinni við
þessa burtfararathöfn hennar.
Einnig þakka þau vinum og bygð-
arbúum í heild sinni fyrir þær
mörgu rausnarlegu gjafir, sem
gerðu henni leguna þægilegri, og
fyrir velvild og hluttekning í kjör-
um hennar í þtessari löngu legu, og
heimsóknir henni til skemtunar og
alla aðhlynningu henni veitta.
J. J.
Helga “fagra” hún er nú
Hafin yfir jarðlífs þrautir.
Dauðans farin feigðarbrú,
Fram undan nú skína brautir,
Alt er þar sem augað ljær,
Yndi, fegurð ljóssins skær.
Öll er hennar eymd nú bætt.
4
Eru jarðnesk grædd öll sárin.
Tímans alt er umstang hætt,
Öll nú þornuð sorgartárin.
Eftir heimsins endað stríð,
Aftur kemur sælli tíð.
Ástvina nú lífs er leið
Löng í gegn um táradalinn.
Ein er huggun æfiskeið,
Áfram líður Jþó sé falinn
Tími sá er tíma skil
Takmörk hinztu lífsins til.
B. J. Hornfjörð.
KAUPIÐ ÁVALT
LUMBER
hjá
THE EMPIRE SASH & DOOR CO. LTD.
HENRY AVE. EAST. - - WINNIPEG, MAN.
Yard Office: 6th Floor, Bank of HamUton Chambers.
FRÉTTIR FRÁ HNAUSUM.
Þann 8. des. s.l. var okkur und-
ef henni kynni að líða þar betur
en þar misti hann hana og býr þar
nú með börnum sinum.
Gróa, gift Sveini Pálmasyni
ættuðum úr Húnavatnssýslu,
merkum manni af góðri ætt; hann
var lærður smiður heima og lagð
svo fyrir sig hér smíðavinnu og
húsabyggingar í Winnipeg, og þar
eiga þau fallegt heimili; þó voru
þau eitt tímabil úti á landi, skamt
frá Winnipeg Beach, og þar hjá
þeim dó Svieinn, faðir Gróu og
þeirra systkina.
Helga giftist Lýð Jónssyni^
foreldrar hans voru þau Jón Lýðs-
son og Sigríður Bjarnadóttir, sem
bjuggu að Balkastöðum í Hrúta-
firði. Lýður fluttist suður til
Borgarfjarðar og komst þar í
kynni við þessa fjölskyldu, og fór
til þessa lands með Helgu o'g Gróu
yngri systur hennar árið 1899, því
Ingibjörg 'leldri systir Helgu var
búin að brjóta ísinn með að fara
hingað nokkru áður, sem varð til
þess að öll fjölskyldan flutti hing-
að, nema einn hálfbróðir, elztur,
Jón Sigurðsson, sem var alinn upp
annarsstaðar, og er nú gildur
bóndi heima á íslandi, er gáfaður
maður og var íim teitt skeið þin!g-
maður Mýramanna.
iLýður er vel skýr maður og
verklaginn og mesti dugnaðar-
maður, eins og verk hans sýna á
þessu Iandi| er hann tók, þar sem
hann hefir rutt og ræktað úr skógi
stærðar akur, jafnframt því að
koma upp góðum bústofni, til að
geta lifað sjálfstæðu lífi, sem þeim
líka hepnaðist, því þau voru vel
samtaka og höfðu gott bú allan
sinn búskap, þar til að veikin tók
hana o!g búið varð að eyðast til að
borga uppáfallandi kostnað. Og
hjá þeim var Þorgerður móðir
Helgu, því það var sterkur streng-
HUGSUN í STUÐLUM.
Sorgin og gleðin oft skiftast á,
en gleðin stegir: gott er að fá
hvíld, þegar lífið er lamað og
þreytt
að læknin'g bezta sé því þá veitt.
Sorgin er með sinn söknuð og þrá
sína ástvini hafa sér hjá,
jafnvel þó l£fið sé lasið og þjáð
lanigar hana að hafa á því ráð.
Á hefir staðið eflaust svo hér
með ástvinum hennar, sem farin
nú er,
að sorgýi og gleðin samblandast
þar,
þá svift var af byrðinni, sem að
hún bar.
Ástvina minning er flestum kær,
enda þótt tíminn beri’ hana fjær
geymist hún lengi í hugsana heim,
þó hverfi margt annað burtu frá
þeim.
Minningin lifir eftir þar ein
og ástvinum gefur þá huggunar
'grein,
að móðirin börnunum hafi í heim
haldið sinni vernd yfir þeim.
Og leitt þau inn á lífs fagra braut
og látið sitt bezta þeim falla í
skaut,
svo að þau gætu valið sér veg,
því vegferðin oft er margbreyti-
leg.
Og ekkjumaðurinn aldraði sér
auða sætið, því farin hún er
sem að það fylti svo langa tíð,
saknaðar tilfinning vaknar þá
stríð.
Ef hann skoðar frá annari hlið,
eykst honum hugur að styðja
sig við
að hún er nú laus við líkamans
þraut,
enn lifir þó sálin á eilífðar bra,ut,
Og eftir máske örlitla stund
aftur saman ber þeirra fund,
það eykur þá gleði aftur að sjást
ölíum sem hérna bundust með
ást.
Sami J. J.
HELGA JONSSON.
Fagra eikin fölnuð er.
Fyrrum grænu laufin bar hún
Vetur bráðum byrja fer,
Bíður sumar hinztu dagsbrún.
Dæmi mannlífs megum sjá,
mörgum stundum lífsins á.
irrituðum veitt óvænt heimboð af
börnum okkar, að heimili dóttur
okkar, Mrs. M. Einars, Árnes,
Man. Um klukkan tvö á sunnu-
daginn áminstan mánaðardag,
vorum við hjónin sótt í bíl og
flutt heim á nefndan stað. Eru þá
öll börn okkar þar saman komin
og fjölskyldur þeirra, er taka okk-
ur opnum örmum og leiða okkur
inn í hús, siem alt var skreytt með
“wedding bells and streamers”, og
fórum við þá að skilja tilganginn
að þessu boði; fórum við því að
leita fyrir okkur aftur í tímann
og fundum að þessi dagur mundi
vera 35 ára giftingardagur okkar.
Ekkert var því annað fyrir en að
hlýða ter við vorum tafarlaust
sett að borði svo fínu, að við höf
um ekki séð annað eins; þó bar af
hin stóra og fallega brúðarkaka,
sem stóð fyrir framan okkur.
Þegar allur skyldmennahópui’-
inn var seztur, var byrjað með
söng, sem aðalliega var á milli
sona okkar tveggja, Þorsteins og
Óla; en svo höfðu þeir góða að-
stoð, þar sem var Mrs. M. Jónas-
son frá Árborg; þau hjón bæði
voru viðstödd, ásamt Finnboga
föður Mrs. Jónasson, og eru þau
feðgini náskyld silfurbrúðurinni,
sem þessi stund var ti) minningar
um, þó samlieiðin væri orðin lengri
en 25 ár.— Vel fanst okkur þessi
fámenni hópur fara með íslenzku
lögin, enda er það alt í bezta lagi
sönghneigt.
Við sögðum í byrjun, að börn
okkar öll, stem eru hér vestra,
hefðu verið viðstödd, en svo var
þó ekki, því einn sona okkar, Sum.
arliði, gat ekki verið þarna, og
þótti öllum viðstöddum fyrir því,
því hann var búinn að taka sinn
þátt í undirbúningi þessa sam-
sætis, en var þennan áminsta dag
og nokkurn undanfarinn tíma að
vinna á bát úti á Winnipegvatni.
Jæja, á meðan söngfólkið tók
sér hvíld, stóð Steini sonur okkar
upp og ávarpaði okkur foreldra
sína, og fórst honum það vel úr
hendi, eða svo fanst okkur. En
til minningar um stund þessa fanst
þeim börnum okkar og frænd-
liði, þar þurfa að vera meira ien
matur og drykkur og söngur og
ræður, svo í ræðulok var okkur
afhentur silfurdiskur með glans-
andi silfurpeningum á, og kerta-
stjakar úr silfri frá börnum okk
ar, með logandi kertaljósum, sem
áttu að tákna ljós og yl inn á ó
förnu leiðina, og það gerir það
líka í okkar huga; og með klökku
þakklæti í hjarta til barna okkar,
sendum við þessar ófullkomnu lín-
ur frá okkur til þeirra, sém veittu
okkur þessa óvæntu gleðistund.
Og sízt ættum við að gleyma að
þakka himnaföðurnum hans bless-
uðu handleiðslu á okkur og þá
stóru gjöf, hvað góð og vel gefin
börn við eigum, enda þó við finn-
um til þess með stórri hrygð, hvað
lítið við gátum þeim í té látið á
móts við mörg önnur foreldri. En
það var ekki án tára, kæru börn,
að við urðum að sjá af ykkur til
vandalausra, sum af ykkur á ó-
sjálfbjarga aldri. En guði sé lof.
að hann hefir sameinað okkur öll
aftur og varðveitt í hjörtum ykk-
ar ræktarsemi til foreldranna, og
við endurtökum þakklæti okkar.
Þeim til skýringar, sem þessar
línur kunna að lesa, viljum við
bæta þessu við, að börn okkar, þau
sem gift teru, eru Þorsteinn, Jón-
ína og Guðrún; tvö þau fyrnefndu
eru búsett skamt frá heimili okk-
ar, en Guðrún búsett í Árborg, og
eru þau öll vel gift; megum við
fyrir það sem annað vera þakk-
lát. Sumarliði, elztur af bræðr-
unum sem ógiftir eru, keypti land
og kom upp heimili fyrir okkur
foreldra sína og yngri bræður, og
hefir okkur liðið vel í hans um-
sjá. Eru nú þeir yngstu þvínær
fullorðnir: Ólafur, kallaður eftir
Óla Kárdal, er nú sem stendur að
fá undirstöðu til söngnáms í Win-
nipeg; Finnbogi vinnur við fisk-
veiðar á Winnipegvatni, og Páll
yngstur er heima.
Tvö af börnum okkar eru heima
á íslandi; Elínborg. gift, býr í
FYRIR FÖLT, MAGURT OG
VEIKLAÐ FÓLK.
Fólk, sem er fdlleitt, magurt og
kraftalítiö gleðst af að heyra um Nuga-
Tone—meðalið, sem eykur bióðið og
bætir. Petta ágæta meðal losar llkam-
ann við óholl efni, sem orsakast af
hægðaleysi, sem veldur miklum veik-
indum, sem ekki þurfa að eiga sér stað.
Nuga-Tone styrkir Hffærin, eykur mat-
arlystina, læknar meltingarleysi, eyöir
gasi I maganum, læknar nýrna- og
blöðruveiki og annað þvílíkt og bætir
heilsuna yfirleitt.
pegar þú hefir notað Nuga-Tone I
nokkra daga, fer þér að líða betur, þú
sefur betur og ert sterkari og frískari
ig öruggari á morgnana. pú færð Nuga-
Tone ailsstaðar þar sem meðul eru seld.
Hafi lyfsalinn það ekki við hendina, þá
láttu hann útvega það frá heildsöluhús-
inu.
Reykjavík, og Konráð búsettur o'g
giftur bóndi norður í Vatnsdal.
þaðan sem við erum ættuð, og voru
þau í hugum okkar álla þessa
gleðistund.
Guðfinna Kárdal.
Jón Kárdali
“HÉRUMBIL SJÖ ÁR Á EFTIR
ÁÆTLUN.”
Farþegalest var á ferð eftir
járnbraut meðfram sjó í suður-
hluta Bandaríkja. Brast þá , á
versta veður og skall flóðbylgja
inn á landið, braut hleðsluna
undir járnbrautinni og stöðvaði
lestfna. Svo var flóðið mikið, að
fólkinu varð að bjarga á bátum,
og komst það á ákvörðunarstað
viku eftir að það la!gði á stað. En
járnbrautarlestin stóð þarna eftir
og hirti enginn um hana, því að
menn bjuggust við að sjórinn
myncli hirða hana þá og þegar.
Járnbrautin var flutt lengra inn
á landið, þar sem henni var óhætt
fyrir flóðum.
Ár liðu. Lestirnar brunuðu fram
og aftur eftir nýju járnbrautinni
og mönnum gleymdist, að brautin
hefði nokkru sinni legið annars
staðar. En niður undir sjó stóð
gamla járnbrautarlestin alt af. —
Sjórinn tók hana ekki, eins o!g
menn höfðu búist við, heldur
hækkaði sjávarkampurinn alt af
og- ströndin færðist lengra út.
Nú kom verkfræðingum til hug-
ar að reynandi væri að bjarga
járnbrautarlestinni gömlu. Hún
var enn að mestu leyti óskemd.
Var hún nú dubbuð upp, þar sem
hún stóð, og síðdn lögð bráða-
birgðajárnbraut þaðan til næstu
járnbrautarstöðvar. Svo var lest-
in öll blómum skreytt o’g sett af
stað. Á járnbrautarstöðinni var
mikið um dýrðir, þegar lestin kom
þangað, og var henni fagnað með
kostum og kynjum. En á spjald-
inu á stöðinni, þar sem vant er að
tilkynna burtför og komur lest-
anna, stóð með stórum stöfum:
— Hér um bil sjö ár á eftir
áætlun. — Lesb.
INDÍÁNAR GEYMA
300 ára gamalt herfang.
Amerískur fornfræðingur, Art-
hur Woodward, hefir nýlega fund-
ið í Indíánaþorpinu Oraibi í Mexi-
co fjölda af skjöldum, sverðum og
brynjum, sem Pueblo-Indíánar
hafa tekið herfangi af Spánverj-
um fyrir 300 árum. Spánverjar
voru þá að lefcgja Mexico undir
sig, og árið 1605 stofnuðu þeir
borgina Presidio de Santa Fé rétt
hjá landamærum Pueblo-Indíána
ríkisins. Háðu Indíánar margar
orustur við þá, og heríangið hafa
þeir síðan geymt sem helgidóma,
og notað við andadansa og aðrar
trúarsamkomur.
Þeir fáu Indíánar, sem enn eru
eftir í Pueblo-landinu, geyma
gripi þessa vandlefca, og það var
fyrir sérstaka náð, að Woodward
fékk að sjá þá. En ekki var við
það komandi, að hann fengi neitt
af gripunum. í öðru þorpi, sem
heitir Acamo, fékk hann þó þrjá
spánska skjöldu hjá Indíánum.
Eru þeir kringlóttir og gerðir úr
tvöfaldri nautshúð. Skjaldarmerk.
ið spánska er málað á þá með gul-
um, rauðum og grænum lit. —
HINRIK IBSEN
hættir í miðju kafi.
“Berlingske Tidende” birta ný-
Jega samtal við amtmann og kam-
merherra Hoppe á níræðisafmæli
hans. Sefcir hann þar frá ýmsu,
er á dagana hefir drifið, meðal
annars frá því, er hann kyntist
Hinrik Ibsen í Rómaborg 1867.
— Hinrik Ibsen var ákaflega
þögull og einrænn, sagði hann.
Um þetta leyti var hann löndum
sínum. Norðmönnum, mjög and-
vígur. Eg minnist þess, að fund-
ur var haldinn í noH’æna félaginu
í Róm, og þar átti Hinirk Ibsen að
halda ræðu. Hann byrjaði á því,
að segja löndum sínum til synd-
anna. En er kona hans sá, að
hverju fór, leit hún einkennilega
á hann, og þá steinþagnaði hann
og settist. — Lesb.
ZAM-BUK
Læknar verki, bólgu og blóðrás af
HÆMORRHOIDS (Piles)
Ointment 50c. Medicinal Soap 25c.

DUSTLESS
COALAND COKE
Chemically Treated in Our Own Yard
Phone 87 308
THREE
LINES
D.D.W00D & SONS LIMITED
Warming Winnipeg Homes Since “82”